[Τέλος-Minion] Κόκκινη Πανσέληνος...

Ο Έλεζεν παρακολουθούσε τον περίεργο άνδρα μετριάζοντας την κατάσταση. Ήξερε πως δεν ήταν σε θέση να φωνάξει για βοήθεια, ούτε όμως μπορούσε να ζυγιάζει τη δύναμη αυτού του άνδρα. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι μάλλον δεν έστεκε καλά στα μυαλά του κι αυτό χειροτέρευε ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Κάνοντας όσο πιο αργές κινήσεις μπορούσε έφερε το χέρι του σιγά σιγά προς τη ρόμπα του, όπου φυλαγμένη κάτω από αυτή είχε το κοντό σπαθί του.

Ο άνδρας φαινόταν πολύ απασχολημένος με την αφήγησή σου και με το γεγονός ότι θα μπορούσε να παίξει έναν αρκετά καλό αντιήρωα όπως έλεγε για να περάσει την ώρα του. Αυτή ήταν η μόνη ευκαιρία του να τον βγάλει από τη μέση. Όσα χρόνια κι αν είχε στην πλάτη του, η εμπειρία ήταν το μοναδικό του όπλο εκείνη τη στιγμή. Τα μάτια του νεαρού είχαν αρχίσει να πλανώνται αλλού... αυτή θα ήταν η ευκαιρία του.

"Εγώ δε θα το επιχειρούσα στη θέση σου, ωστόσο..." είπε ο άνδρας με ήρεμη φωνή. "Με απογοητεύεις, κύριε Έλεζεν, και με πληγώνεις παράλληλα. Υποθέτω ότι η αφήγησή μου ήταν πολύ συναρπαστική και δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό, αλλά αλήθεια πίστεψες ότι θα ερχόμουν εδώ, μόνος, και θα έπιανα συζήτηση χωρίς κάποιο είδος ασπίδας;"

Το χαμόγελο του νεαρού, λεπτό και πλατύ κάτω από το χαμηλό φως του φεγγαριού και τη φωτιά της πόλης έκανε ένα ρίγος να περάσει από την πλάτη του. Δίστασε να κατεβάσει το χέρι του όμως ο νεαρός αντιθέτως δεν δίστασε να παρουσιάσει το δικό του κρυφό χαρτί; Η ταραχή του και ο φόβος του τον είχαν κάνει να παραβλέψει το πιο σημαντικό πράγμα. Πώς είχε μπορέσει να μην παρατηρήσει το μωρό που ο άγνωστος κουβαλούσε στην πλάτη του. Φασκιωμένο πρόχειρα, κοιμόταν ήσυχο παρά την κατάσταση στην οποία βρισκόταν.

"Χαριτωμένο δεν είναι;" ρώτησε ο νεαρός και έτριψε το μάγουλο του πάνω στο μάγουλο του μωρού. "Ο μελλοντικός μου αντίπαλος... Αν ζω βέβαια ως τότε," είπε και το έδειξε το με καμάρι.

Δεν υπήρχε χώρος για αμφιβολία, ήξερε ότι μία λάθος κίνηση θα πυροδοτούσε τη τρέλα αυτού του ανθρώπου. Κοίταξε το μωρό που ο νεαρός κρατούσε στα χέρια του και η αίσθηση ευθύνης τον κατέλαβε. Έσφιξε τη γροθιά του προσπαθώντας να καταπνίξει την οργή του.

"Α, τι να κάνω," μονολόγησε ο νεαρός μιμούμενος τη φωνή του. "Αυτός ο άνδρας δεν πρέπει να κυκλοφορεί ελεύθερος, αλλά δε θέλω να βάψω τα χέρια μου με τη ζωή ακόμη ενός αθώου. Έχω αλλάξει πλέον, προς τι όλα αυτά, γιατί τα άφησα όλα πίσω αν δεν μπορώ να προστατέψω ένα τόσο αθώο-"
"Θα το βουλώσεις επιτέλους;"

Ο νεαρός τινάχτηκε ξαφνιασμένος και σφύριξε με εντυπωσιασμό.

"Πες μου τι θες, δεν έχω ώρα για παιχνίδια."
"Χμμμ... Η αναφορά σε κρυφό παρελθόν πιάνει σχεδόν πάντα πολύ γρήγορα," παρατήρησε απογοητευμένος. "Και πάνω που είχε αρχίσει να έχει ενδιαφέρον."
"Σ' ακούω λοιπόν..."
"Για να δούμε... Τι θα έλεγες να ανταλλάξεις τη ζωή του μωρού με μια ξενάγηση στο υπόγειο του κάστρου σου;"
"Αν σκοπός σου είναι να ελευθερώσεις τους φυλακισμένους του κάστρου, μη νομίζεις ότι θα καταφέρετε να ξεφύγετε τόσο εύκολα από το νησί-"
"Εεεε; Μη μου πεις!"

Προσπάθησε να συγκρατήσει το γέλιο του αλλά μάταια. Σήκωσε το χέρι του και έκανε στον Έλεαν νόημα να του δώσει ένα λεπτό κρατώντας την κοιλιά του από τα γέλια.

"Μη νομίζεις ότι θα ξεφύγετε εύκολα από αυτό το νησί," μιμήθηκε πάλι τον άνδρα διασκεδασμένος και σκούπισε ένα φανταστικό δάκρυ από την άκρη του ματιού του. "Αλήθεια, δεν έχεις ιδέα τι γίνεται κάτω από το ίδιο σου το σπίτι."
"Τι εννοείς;"

Στάθηκε και πάλι όρθιος προσπαθώντας να ξαναβρει τον ρυθμό της αναπνοής του και έβαλε το δεξί του χέρι στη μέση. Ο άρχοντας του τόπου έκανε ένα βήμα πίσω βλέποντας τη σοβαρή έκφραση του νεαρού.

"Πραγματικά δεν έχεις ιδέα... Τι θα έλεγες για μια ξενάγηση στο υπόγειο του σπιτιού σου; Βέβαια δεν μπορώ να σου υποσχεθώ πολύ ρομαντική βραδιά, παρότι πιθανότατα θα βαφτεί στο κόκκινο."

Μένω στο νησί.

Όνομα χαρακτήρα: Adam Jay

P.o.M. Points: 18

Belli: 59.000

Τυχόν παρατηρήσεις:
1)Θα παρακαλούσα να υπάρχει μια περιγραφή στην αρχή της ιστορίας. Δεν σου κόβω για αυτό φυσικά, απλά θα ήταν καλό να υπάρχει για να καταλαβαίνει ο αναγνώστης την συνέχεια στην ιστορία σου.
2)Αναφέρω την έννοια της συνέχειας ειδικά γιατί σε αυτή την ιστορία δεν υπήρχε ιδιαίτερα. Από μόνη της αυτή η ιστορία δεν βγάζει αρκετό νόημα. Ξεκινάει απότομα χωρίς να εξηγεί πράγματα όπως για τον "Γορίλλα" και τι ήταν όλοι οι υπόλοιποι νεκροί και τα χαρτιά και γενικά το τι σκοπεύει να κάνει ο χαρακτήρας σου. Αυτό ήταν και το κύριο πρόβλημα με αυτή την ιστορία.
3)Ο χαρακτήρας σου είναι αρκετά παρανοϊκός για να συναγωνιστεί αυτούς που φτιάχνει ο Ρόνι, αλλά παράλληλα έχει αυτή την ενδιαφέρουσα πινελιά της προσωπικότητας του και γενικά θεωρώ ότι τον παρουσιάζεις πολύ ωραία.
4)Έκανες το ίδιο πράγμα για το οποίο σου είχα πει στην προηγούμενη ιστορία σου. Πέρασες γεγονότα πολύ γρήγορα. Φτάνεις στο πάνω κομμάτι του νησιού και πας προς το παλάτι. Μετά...απλά ανέβηκες απευθείας στο μπαλκόνι του βασιλιά. Το τι έκανες για να φτάσεις εκεί, πως πέρασες του φρουρούς, πως κρύφτηκες, σκαρφάλωσες κλπ απλά το προσπέρασες παρότι ήταν σημαντικό και ενδιαφέρον κομμάτι για την ιστορία. Ειδικά εφόσον είναι το κομμάτι των δυσκολιών που αντιμετωπίζει ο χαρακτήρας σου πρέπει να έχει θέση μέσα στην ιστορία σου.