[Τέλος-Minion] Κόκκινη Πανσέληνος...

Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του. Η λίμα διαπέρασε τον βολβό του ματιού του μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου και η παλάμη του άγνωστου άνδρα κάλυψε το στόμα του νεαρού. Το ουρλιαχτό βγήκε πνιχτό και ο άνδρας έχωσε ψυχρά για άλλη μια φορά ακόμα πιο δυνατά τη λίμα στην κοιλότητα. Μπορούσε να ακούσει ξεκάθαρα τον κρότο από τα εσωτερικά όργανα του εγκεφάλου. Τράβηξε το χέρι του πίσω και το αίμα κύλησε σαν πίδακας νεαρού, βάφοντας κόκκινο το πρόσωπό του. Ο άνδρας κράτησε το σώμα του άνδρα όρθιο από το κεφάλι και τον κοίταξε κατσουφιασμένος.

"Ααα-α... Να τι γίνεται όταν οι κομπάρσοι γίνονται πιο παρατηρητικοί από ότι πρέπει," κοίταξε μέσα στην είσοδο όπου το εσωτερικό φωτιζόταν από ένα αχνό φως και προχώρησε αργά σέρνοντας πίσω το σώμα του άνδρα.

Έκλεισε την πόρτα πίσω του και άφησε το σώμα του άνδρα να πέσει κάτω λίγα βήματα πιο μέσα. Μέσα στο σπίτι δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος, μόνο ένα ελαφρύ τρίξιμο. Προχώρησε προς τα μέσα ψάχνοντας το μπάνιο όπου και ξέπλυνε το πρόσωπό του από τα αίματα, δεν χρειαζόταν κι άλλες εκπλήξεις μέχρι να φτάσει στο κάστρο έτσι κι αλλιώς τον περίμενε κάτι πολύ καλύτερο στο μενού. Χαχάνισε ικανοποιημένος και σκούπισε το πρόσωπό του δυνατά με μια πετσέτα που βρήκε στο πλάι όταν την προσοχή του τράβηξε ένα βουβό κλάμα.

Άφησε το μπάνιο κοιτάζοντας γύρω του με περιέργεια και ακολούθησε τον παράξενο ήχο. Ούτως ή άλλος το σπίτι δεν είχε πολλά δωμάτια. Αγνόησε τη στενή σκοτεινή κουζίνα στα αριστερά του και άνοιξε την πόρτα του δωματίου στα αριστερά. Χαμηλό φως ξεπήδησε από μέσα, το ισχνό φως από τη φωτιά του τζακιού που ζέσταινε το δωμάτιο έριχνε αρκετό φως για να διακρίνει ο ξένος τα έπιπλα που τον γέμιζαν. Δυο μεγάλα ντιβάνια, μια ντουλάπια, ένα μικρό τραπέζι και στην άκρη του δωματίου μια κούνια που λικνιζόταν ελαφριά.

Έτρεξε προς τα εκεί ενθουσιασμένος και γράπωσε τις άκρες άκρες της για να δει τον μικρό ιδιοκτήτη του κρεβατιού. Κούνησε ικανοποιημένος το κεφάλι του και σήκωσε το μωρό που είχε ξυπνήσει από τον νυχτερινό του ύπνο ψηλά χαμογελώντας θριαμβευτικά.

"Μη μου πεις! Μελλοντικές μου εχθρέ! Γραφτή μου νέμεση, σε βρήκα!" αναφώνησε. "Μια μέρα θα ζητήσεις εκδίκηση και θα-" ο ενθουσιασμός του κόπηκε στη μέση. "Τώρα που το σκέφτομαι δεν υπάρχει περίπτωση να θυμάσαι το πρόσωπο του οπότε το σενάριο της εκδίκησης το βρίσκω κάπως χλωμό... Ίσως βιάστηκα 5-6 χρόνια" κατσούφιασε και κοίταξε το μωρό απογοητευμένος.

Άφησε το μωρό πίσω στην κούνια και άνοιξε διάπλατα τα φύλλα της ντουλάπας του δωματίου. Σκάλισε τα ρούχα που της γέμιζαν και τράβηξε από μέσα ένα παντελόνι και ένα μαύρο παντελόνι κι ένα μαύρο πουκάμισο, ξετρύπωσε και μια λευκή γραβάτα και αφού άλλαξε τίναξε τα ρούχα του κοιτάζοντας τον εαυτό του στον καθρέφτη.

"Όχι ακριβώς το στυλ μου αλλά ταιριάζουν στη βραδιά," κούνησε καταφατικά το κεφάλι του συμφωνώντας για άλλη μια φορά με τον εαυτό του και έκανε δυο στροφές να δει πώς στρώνουν επάνω του τα νέα του ρούχα. "Perfecto~"

Πήρε ένα ένα τα πράγματα που είχε τοποθετήσει σε ευθεία γραμμή επάνω στο κομοδίνο και τα έβαλε προσεχτικά μέσα στις τσέπες και τις κρυφές θήκες κάτω από τα ρούχα του και κοίταξε για άλλη μια φορά το μωρό. Η μύτη του είχε παρατηρήσει μια ανεπιθύμητη μυρωδιά μερικά λεπτά νωρίτερα και η περιέργειά του βοήθησε να επιβεβαιώσει την υποψία του.

"Εεεε... Του έδωσες και κατάλαβε!!" είπε εντυπωσιασμένος εξετάζοντας το εσωτερικό της πάνας.

Λίγα λεπτά με αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες αργότερα σκούπισε το μέτωπό του ανικανοποίητος μεν από το αποτέλεσμα αλλά κερδισμένος από την εμπειρία. Σήκωσε το μωρό και πάλι από την κούνια και το κοίταξε σκεπτικός ενώ εκείνο είχε αρχίσει να παίζει με τα μαλλιά του.

"Δε νομίζω να σε βρουν εύκολα πριν αρχίσει να βρωμάει το μέρος..." κοίταξε το πτώμα που φαινόταν στο βάθος με παράπονο. "Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να σε βγάλω από εδώ, νομίζω ότι το η αλλαγή της πάνας μας έφερε πιο κοντά."

Προχώρησε και πέρασε επάνω από το πτώμα κρατώντας το μωρό. Τίναξε τα παπούτσια του και άφησε το σπίτι σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Στο μεταξύ έξω από το σπίτι η πόλη είχε ήδη σημάνει συναγερμό και πολίτες έτρεχαν πανικόβλητοι προς το μέρος από όπου είχε ξεσπάσει η φωτιά. Ο μαύρος καπνός γέμιζε τον νυχτερινό ουρανό και οι φλόγες που είχαν αρχίσει ήδη να γλύφουν τα διπλανά κτίρια παρά τις μάταιες προσπάθειες των κατοίκων φώτιζαν έξοχα τα σοκάκια της γειτονιάς.

Μπλέχτηκε μέσα στο κύμα των ανθρώπων που απομακρυνόταν από τη φωτιά και χάθηκε ανάμεσά τους, ήλπιζε ότι η αναταραχή στην πόλη θα βοηθούσε τον στόχο του. Με τον θόρυβο και τις κραυγές των πολιτών, η ομαδική ανησυχία δεν άργησε να περάσει στο μωρό το οποίο ξέσπασε σε κλάματα. Έσφιξε τα δόντια του και το απομάκρυνε από τα αφτιά του.

"Δύσκολο να είσαι γονιός," παρατήρησε και ξέφυγε από το ρεύμα των ανθρώπων. "Αχα!"

Έλυσε έναν σωρό από βαρέλια και τράβηξε το σχοινί που τα έδενε αφήνοντάς τα να κατρακυλήσουν στον δρόμο και να προκαλέσουν ακόμα περισσότερες κραυγές καθώς παρέσερναν τους πεζούς που έτρεχαν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Άρπαξε το μαντίλι μιας γυναίκας που τσίριξε και έβρισε πριν παρασυρθεί από τους υπόλοιπους και φάσκιωσε το μωρό μέσα λίγο πριν το δέσει επάνω του.

"Καλύτερα έτσι," κούνησε λίγο το σχοινί για να δει αν είχε στερεοποιηθεί καλά και έτριψε τις παλάμες του. "Ώρα να κόψουμε δρόμο."

Με έναν σάλτο βρέθηκε από τα κοντινό περβάζι στην σκεπή του διπλανού σπιτιού και ξαφνικά ολόκληρη η διαδρομή προς το κάστρο απλωνόταν μπροστά του.

"Άραγε ο άρχοντας του νησιού ξύπνησε από την παράσταση," αναρωτήθηκε φωναχτά καθώς διέσχιζε τις σκεπές. "Ωπ, έχουμε ένα ασανσέρ να πιάσουμε," είπε και επιτάχυνε σφίγγοντας με το ένα χέρι επάνω του το μωρό.

Όσοι είχαν καταφέρει να στριμωχτούν για να διαφύγουν προς τα ανώτερα επίπεδα, πίεζαν με φωνές ο ένας τον άλλον για να μπορέσουν να βολευτούν και να αναπνεύσουν καλύτερα ενώ οι τεράστιες πόρτες του ανελκυστήρα έκλειναν. Ο θάλαμος είχε αρχίσει την άνοδό του όταν άκουσαν έναν δυνατό γδούπο και για μια στιγμή τους κόπηκε η ανάσα, όμως ο θάλαμος συνέχισε κανονικά την πορεία του και ανάσαναν ανακουφισμένοι ανυποψίαστοι ότι από τον πάτο του κρεμόταν ο υπαίτιος όλων.

"Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όταν πιάνει φωτιά όλοι τρέχουν στο ψηλότερο σημείο... Αν ήμουν στη θέση τους θα έβρισκα τη θάλασσα καλύτερα επιλογή..." κοίταξε τον πανικό που επικρατούσε κάτω σουφρώνοντας επικριτικά την άκρη των χειλιών του. "Δες όμως αυτή τη θέα..." συμπλήρωσε ενθουσιασμένος. "Νομίζω ότι θα μπορούσα να τη χρησιμοποιήσω... Τι λες;" ρώτησε και κοίταξε το μωρό που ανοιγόκλεισε τα μάτια του νυσταγμένο. "Τι να πεις κι εσύ... Αν τύχει και λυθεί το σκοινί δε θα ζήσεις για πολύ ακόμα για να έχεις άποψη..."

Κοίταξε και πάλι τη θέα καθώς κρεμόταν από τον ανελκυστήρα και σχεδόν στεναχωρήθηκε όταν άκουσε τον θόρυβο του θαλάμου και τα ποδοβολητά των ανθρώπων που έβγαιναν βιαστικά έξω από αυτόν στο τέλος της διαδρομής.

"Λοιπόν, δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο..."

Ταλαντευτηκε μερικές φορές κι έπειτα γύρισε το σώμα του προς τα πάνω, έκανε έναν σάλτο στον αέρα και πιάστηκε από της σιδερένια μπάρα που περιέκλειε τη τζαμαρία του θαλάμου. Ο υπεύθυνος άφησε μια κραυγή και έπεσε πίσω τρομαγμένος βλέποντας τον άγνωστο άνδρα να γραπώνεται και να κλωτσάει με δύναμη το τζάμι διαλύοντας το μπροστά στα ξαφνιασμένα βλέμματα των πολιτών.

"Πιν... Πον... Φτάσατε στον προορισμό σας," μιμήθηκε τον τόνο της φωνής του ενημέρωνε τους επιβάτες, τινάχτηκε και άφησε τον ανελκυστήρα αγνοώντας τον υπεύθυνο που ούρλιαζε ακόμα στο πάτωμα στη στάση που είχε πάρει για να προστατευτεί από τα γυαλιά αλλά και τους σαστισμένους πολίτες γύρω του και αποχώρησε ψύχραιμα από τη σκηνή.

Στο μεταξύ η ανησυχία της πόλης ξύπνησε και τον άρχοντα του νησιού. Ο Λόρδος Έλεζεν φώναξε τους δύο πιστούς τους υπηκόους για να τον ενημερώσουν για τα γεγονότα. Πρώτος έφτασε ο Χένκεν, ένας νέος, ζωηρός άνδρας πρόθυμος να υπακούσει κάθε εντολή του και να διαχειριστεί οποιαδήποτε υπόθεση. Λίγα λεπτά αργότερα, πιστός στο κάλεσμα του κατέφθασε ο Χαλντμπερκ. Αρχηγός της φρουράς του και συνεργάτης του Έλεζεν από τότε που ανέλαβε την αναμόρφωση του νησιού, ο Χαλντμπερκ διατηρούσε τη θέση του με τη πυγμή και την πειθαρχεία του, δυνατός άνδρας, λίγο πιο πάνω από τα τριάντα του ο Χαλντμπερκ είχε αποδειχθεί άξιος υπάλληλος αλλά η σχέση τους είχε αρχίσει να τρίβεται τα τελευταία χρόνια, ειδικά όταν ο νεαρός Χένκεν είχε αρχίσει να αναδεικνύεται όλο και περισσότερο αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες που είχαν ενθουσιάσει τον λόρδο του νησιού.

Τυλιγμένος με την ρόμπα του, αφού οι δύο άνδρες είχαν επιμείνει ότι δεν υπήρχε λόγος να ταράξει την ησυχία του, ο Έλεζεν παρακολουθούσε την εξέλιξη της φωτιάς από το τεράστιο μπαλκόνι του πύργου του με ένα λυπηρό χαμόγελο. Μπορούσε να το κρύψει από τους άλλους αλλά όχι από τον ίδιο, το τελευταίο διάστημα ένιωθε όλο και πιο αχρείαστος, κοιτούσε τον εαυτό του στον καθρέφτη και έβλεπε τα χρόνια χαραγμένα επάνω του, το τρίξιμο των κοκάλων του δεν μπορούσε να το αγνοήσει πια ως απλή κούραση και είχε αρχίσει να σκέφτεται ότι ίσως τελικά ήταν καλύτερα που άφηνε τα πράγματα στα χέρια των νεότερών του. Ίσως τελικά να μην είχε καμία χρήση πλέον.

Τέτοιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του καθώς ήταν ακουμπισμένος στα πέτρινα κάγκελα, νιώθοντας το κρύο να τον διαπερνά. Είχε αρχίσει να αφήνεται στις σκέψεις του όταν όλο του το σώμα, σαν από μόνο του, πετάχτηκε πίσω προειδοποιητικά. Κοίταξε ολόγυρά του και τα μάτια του εστίασαν σαν μία σκιά στην άκρη του μπαλκονιού του. Ο άνδρας δεν προσπαθούσε ιδιαίτερα να κρύψει την παρουσία του και αυτό τον τρόμαζε ακόμα περισσότερο.

Τη σιγή ανάμεσά τους διέκοψε ο ξένος όταν με φανερή διάθεση ειρωνείας χειροκρότησε αργά και προχώρησε προς το μέρος του αρκετά για να τον φωτίζει το φως του φεγγαριού. Όλες οι αισθήσεις του Έλεζεν ήταν σε εγρήγορση, η παγερή ματιά του νέου συγκριτικά με το πλατύ χαμόγελό του σχεδόν του έκοβε την ανάσα. Τα κόκκινα μαλλιά του ξεχώριζαν κάτω από το φως.

"Ποιος θα το έλεγε; Οι αισθήσεις σου δεν έχουν σκουριάσει όσο θα περίμενε κανείς," σχολίασε και έγειρε το κεφάλι του στο πλάι. "Ίσως δεν είσαι τόσο άχρηστος όσο πίστευα, ζητώ συγγνώμη για τα γρήγορα συμπεράσματα."

"Ποιος στο διάολο είσαι; Τι θέλεις εδώ;" ρώτησε απειλητικά.

Το πλατύ χαμόγελο του νεαρού κρέμασε και η έκφρασή του σοβάρεψε ξαφνικά.

"Ξέρεις παρατήρησα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στην εποχή μας δεν έχουν τρόπους," κοίταξε τον άνδρα απέναντί του για μια στιγμή σιωπηλός. "Και μάλιστα οι περισσότεροι τείνουν να έχουν σχεδόν την ίδια αντίδραση. Καμία ποικιλία πλέον."
"Αλήθεια;" ο Έλεζεν ρουθούνισε κοροϊδευτικά. "Δηλαδή εσύ τι θα έκανες αν ένας άγνωστος εμφανιζόταν ξαφνικά στο μπαλκόνι σου με άγνωστες προθέσεις;"
"Χμμμ..." ο Άλαν έπιασε το πηγούνι του προβληματισμένος. "Αν κατάφερνε να περάσει τους φρουρούς ή τον προσωπικό μου σωματοφύλακα... Α! Τι λες γι' αυτό;" σήκωσε το χέρι του σαν να κρατούσε ένα φανταστικό ποτήρι κρασί. "Αξιοθαύμαστο που κατάφερες να φτάσεις ως εδώ παρά τα εμπόδια που κρύβει το κάστρο μου, εγώ ο Έλεζεν σε επικροτώ," είπε κάνοντας της φωνή του να ακούγεται πιο βαριά. "Μη νομίζεις όμως ότι τα εμπόδιά σου τελείωσαν..." άνοιξε την παλάμη του σαν να άφηνε το φανταστικό ποτήρι να πέσει. "Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, νεαρέ..." συμπλήρωσε με έμφαση καθώς τραβούσε ένα φανταστικό σπαθί από μία φανταστική θήκη. "Ε; Τι λες;" χαμογέλασε και πάλι πλατιά. "Κλισέ αλλά κλασικό. Πιθανότατα θα πέθαινες στο τέλος βέβαια," συνέχισε σουφρώνοντας τα φρύδια του και έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω. "Αν το καλοσκεφτείς σε αυτό το κεφάλαιο πρωταγωνιστής είμαι εγώ..."