Για να χαθούν τα χάρτινα. Μέρος Πρώτο. [Τέλος]

Έριχναν κλεφτές ματιές τριγύρω, μα τα βλέμματά τους ήταν προσηλωμένα σε αυτούς και τις προσπάθειές τους. Από πάνω μέχρι κάτω, αφομοίωναν τα άτομα, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιοιυ. Η αλήθεια είναι πως απ'τη στιγμή που τον εντοπίσαν δεν πήραν τα μάτια τους από πάνω του για πολύ ώρα. Και νόμιζαν πως είχαν μείνει αθέατοι, ψιθυρίζοντας πράγματα μεταξύ τους, κανονική συζήτηση. Τους ήξερε αυτούς τους άντρες καλά κι αν είχαν έστω την υποψία πως τους είδαν, θα είχαν εξαφανιστεί.

Όμως έτι μία φορά, τον υποτιμούσαν. Κι έτι μία φορά, θα είχε το προβάδισμα. Δυστυχώς, είχε δίκιο και οι δύο μπράβοι του παλιού του Κύριου τους παρακολουθούσαν, άρα οπωσδήποτε ήταν κι εκείνος μπλεγμένος, αλλιώς δε θα είχε χρησιμοποιήσει αυτούς τους δύο. Επικαλώντας την κούραση σαν δικαιολογία, όπως και το ότι σε συνδυασμό με τόσο φαΐ δεν του έκανε χάρες το σώμα του, έκατσε λίγο πιο δίπλα, τρίβοντας το σβέρκο του. Κράτησε διακριτικά το πρόσωπό του από την άλλη μεριά, όμως πάντα προς σε επιφάνειες που υπήρχε αντανάκλαση. Να που έκανε σε κάτι καλό αυτός διαολεμένος ο ήλιος.

Παρακολουθούσε ο ένας τον άλλον γι αρκετή ώρα. Δεν έλεγαν να φύγουν, ενώ ταυτόχρονα κρατούσαν και σημειώσεις--για την ακρίβεια ο ένας υπαγόρευε κι ο άλλος έγραφε. Λοιπόν, το ευτυχές γεγονός ήταν πως - ίσως όχι τόσο έξυπνος όσο παίνευε νωρίτερα ο μπόμπιρας - ήξερε πως ήταν πιο έξυπνος από τους δύο μπροστά του. Και σίγουρα δεν χρειαζόταν να γράφει για να θυμάται όλα αυτά που έβλεπε.

Αρκετή ώρα αργότερα, είχαν αποφασίσει πως πλέον δε μπορούσαν να περισώσουν τίποτα άλλο. Οι υπόλοιποι τρεις έκατσαν δίπλα στον υποτιθέμενα κουρασμένο πρώην σαμουράι. Τους προσέφερε το νερό που είχε ζητήσει από τον φρουρό ο ίδιος πριν. «Αρεκτά πράγματα βρήκατε,» σχολίασε.
«Όντως. Ήμουν τυχερή που αυτά επέζησαν! Είναι μερικά πράγματα που ήθελα να βρω όπως και να χει. Αυτό ας πούμε, ήτανε δώρο απ'την αείμνηστη γιαγιά μου. Είμαι τόσο χαρούμενη που το ξαναβρήκα.»
«Επέστρεψαν σε σένα γιατί τα πρόσεχες και τα αγαπούσες,» προσπάθησε να την εμψυχώσει και της έσφιξε το χέρι. Το έσφιξε κι εκείνη.
«Καλύτερα να πηγαίνουμε. Σίγουρα έχεις πολλά να βάλεις σε σειρά. Ας μη σε καθυστερούμε.»

Ο λόγος του απόλυτος, όλοι σηκώθηκαν μαζί.

Όσο περπατούσαν, είχε το νου του στους δύο άντρες που αποτυχημένα ακόμα τους παρακολουθούσαν - αν παρακολουθείς κάποιον, δεν πρέπει ποτέ να γίνεις αντιληπτός -. Άφησε τις δύο γυναίκες, ακόμα εκεί. Ο μικρός όμως ήταν ακόμα μαζί του. «Τι λέει; Θα με ακολουθείς για πολύ ακόμα εσύ;»
«Αφού δε σε πειράαααζεεεεει.»
«Λοιπόν, πάνε εκεί,» έδειξε με το κεφάλι του ένα μαγαζί με ρούχα «και ζήτα να σου ράψουν ένα καλό σετ ρούχων. Όταν κλείσει ο μήνας, θα σε πάω σε ένα ωραίο μέρος που πάνε όλα τα πλούσια παιδιά της αυλής και των ευγενών.»

Ο μικρός έμεινε με το στόμα ανοχτό. «Γ-γιατί;»
«Είναι ένας εύκολος τρόπος να κάνεις φίλους της ηλικίας σου και από καλύτερη κάστα. Είσαι γρήγορος κι έξυπνος, κι αν πιάσεις την προσοχή τους, θα έχεις πολύ καλές πιθανότητες στο μέλλον σου.» Σκέφτηκε λίγο. «Εκτός κι αν οι γονείς σου έχουν άλλα σχέδια για την εκπ-»
«ΟΧΙ! Όχι, είναι τέλειο...ε, ευχαριστώ. Να πάω τώρα;»
Έγνεψε θετικά. Με το χέρι ακόμα μέσα στο μανίκι, φάνηκε να ψάχνει κάτι. Φάνηκε να το βρήκε. «Δώστους αυτά,» είχε στην χούφτα του ένα μάτσο νομίσματα «και θα σου πάρουν αμέσως τα μέτρα.» Το πρόσωπο του παιδιού φωτίστηκε ολόκληρο, αλλά ακόμα φαινόταν να μην το πιστεύει. «Και μην ξεχάσεις να διαλέξεις εσύ τα χρώματα.» Του έκλεισε το μάτι και σαν να περίμενε γι αυτήν την κίνηση, το παιδί έτρεξε απέναντι στο μαγαζί, γεμάτο ενέργεια!

Και τώρα που ήταν μόνος του, θα ασχολούνταν με τους άλλους δύο.

Χωρίς πολύ καθυστέρηση, έκανε μεταβολή και ξεκίνησε για τον αντίθετο δρόμο από εκείνον που ήταν οι δύο άντρες. Ήθελε να βγει από πίσω τους, κάνοντας τον κύκλο του τετραγώνου. Φυσικά κινήθηκε με τέτοιο τρόπο, που ήταν πάντα μέσα στο οπτικό του πεδίο. Οι χαζοί έμειναν να συζητάνε ένθερμα την αποχώρησή του και να σημειώνουν σαν τρελοί, κάτι τι οποίο έδωσε άπλετο χρόνο στονμ έτσι κι αλλιώς ταχύτατο ξιφομάχο να τους κυκλώσει. Στα σοκάκια που πλέον δεν τον έβλεπαν, έτρεξε τόσο γρήγορα που χάθηκε η μορφή του από εκεί που ξεκίνησε κι επανεμφανίστηκε μόνο όταν σταμάτησε.

Ακριβώς δίπλα τους.

Δεν τον αντιλήφθηκαν τουλάχιστον για μισό λεπτό. Όταν όμως το κάνανε και οι δύο αντέδρασαν σωστά: τα χέρια τους ενστικτωδώς πήγαν για τα σπαθιά που φορούσαν στον γοφό τους. Ο μαυρομάλλης έριξε τη γραφική ύλη κι ό,τι άλλο κρατούσε, ενώ ο κοκκινομάλλης φίλος του ήδη τραβούσε. Όμως και οι δύο ήταν πολύ αργοί. Ανοιγόκλεισαν τα μάτια και ο Nanashi κράδαινε απειλητικά το σπαθί του · αίμα έσταζε απ'τη λεπίδα του. Παρατήρησαν πως τα χέρια τους, απ'την εξωτερική μεριά της παλάμης, είχαν ένα άσχημο κόψιμο. Τόσο γρήγορο και βαθύ που ήταν, δεν το αισθάνθηκαν καν! Όμως να που παρέλυσαν τα δάχτυλά τους--ο κοκκινομάλλης άφησε το σπαθί να γλυστρήσει μέσα στη θήκη του, ανήμπορος να το σφίξει στη γροθιά του.

«Αναθεματισμένε προδότη!» αναφώνησε με μίσος ο ένας.
«Θα επανέλθει η κίνηση στο χέρι μας;» τον ανέκρινε ο άλλος, κοιτώντας έξαλλος το σπαθί που ξαναμπαινε από μόνο στη θέση του.

«Και φυσικά θα επανέλθει. Δε θα σας έκανα κάτι τέτοιο, όσο κι αν θα το κάνατε εσείς σε άλλους. Μπορεί και να το έχετε κάνει ήδη, ποιος ξέρει. Δεν είναι αυτό που με νοιάζει όμως. Γιατί είστε δω;»
«Σιγά μη σου-!»
«Μην αναμιχθείς με αυτήν την υπόθεση παραπάνω.»

Αυτό ακούστηκε και σαν απειλή και σαν προειδοποίηση. «Αλλιώς τι;»
«Αλλιώς οι φίλες σου οι πόρνες θα έχουν άσχημες εμπειρίες.»

Ώστε έτσι. «Σε πολλά ξέπεσε ο καλός μας ο Κύριος από τη στιγμή που έφυγα από το πλευρό του, αν απειλεί μέχρι και εταίρες. Τόσο με φοβάστε;»
«Είσαι εκνευριστικά πεισματάρης κι εκνευριστικά καλός. Κι αν ο Κύριος κανονικά δεν ξέρει ακόμα για την ανάμιξή σου, είμαι σίγουρος πως αν το μάθαινε θα κινούνταν στα ίδια επίπεδα. Τι "αν" δηλαδή, θα του το πούμε.»

Σαν να έβλεπε κάτι αηδιαστικό που πάτησε στη σόλα του παπουτσιού του, κοίταξε τους δύο άντρες για πολύ ώρα. «Καλώς. Δε θα αναμιχθώ περαιτέρω. Μην τυχόν και σας δω οπουδήποτε κοντά στα κορίτσια.»

Ένα καθόλα ειρωνικό, πλάγιο χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του κοκκινομάλλη άντρα · το ένα φρύδι υψώθηκε προκλητικά. «Ξέρεις, όταν μάθαμε πως εσύ πήγες να δουλέψεις εκεί, χωρίς καν να δοκιμάσεις την τύχη σου οπουδήποτε αλλού, εξεπλάγην.»

Έμεινε ανέκφραστος. «Εσύ, το ηθικό στοιχείο, με τις πόρνες;» Προς απογοήτευση του συνομιλητή του, παρέμεινε ανέκφραστος. «Εννοώ, αν ήσουν τόσο αδιάφορος προς τις συνέπειες και τις κοινωνικές επιπτώσεις, γιατί δεν έμεινες με τον Κύριο;» Κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να μη δείξει την περιφρόνηση που ένιωθε, μόνο και μόνο για τους τύπους. «Όπως και να έχει, το βρίσκω αξιοπερίεργο.»
«Υπάρχει άλλος λόγος εκτός της έκπληξής σου που μοιράζεσαι τις σκέψεις σου μαζί μου;»
«Ω ναι, σωστά.» Λες και είχε ξεχάσει κάτι ασήμαντο, αλλά ταυτόχρονα σημαντικό για τη συζήτηση. «Για πες μας. Αν ποτέ επισκεφθούμε το μαγαζάκι στο οποίο εργάζεσαι, ποια να διαλέξουμε;»

Η οργή που ένιωσε ήταν τόσο έντονη που μια δόση απέχθειας έκανε ένα πέρασμα από το πρόσωπό του. Κατάφερε όμως να κρατήσει την αυτοκυριαρχία του, παρά τα μεγαλύτερα, αυτάρεσκα χαμόγελα και των δύο αντρών. «Την πόρτα.» Μονολόγησε, γύρισε την πλάτη του και με το τελεσίγραφο που πήρε κι έδωσε, απομακρύνθηκε από τους δύο άντρες...ελπίζοντας για πάντα.

Παραμένω στο νησί.

Όνομα χαρακτήρα: Lorenza Bane

P.o.M. Points: 25

Belli: 74.000

Τυχόν παρατηρήσεις: Αρχικά αυτό που λέω συνήθως σε πολλούς, προσπάθησε να κάνεις μια μικρή περίληψη των προηγουμένων στην αρχή για να έχει καλύτερη εικόνα ο αναγνώστης. Λοιπόν, κυρίως στο πρώτο ποστ, δεν προσδιορίζεις ποιος μιλάει, κάτι που δυσκολεύει τον αναγνώστη να συνθέσει μια εικόνα. Όσον αφορά το τελευταίο, μερικές φορές δεν περιγράφεις αρκετά τους χαρακτήρες [κυρίως τον Nanashi, δεν μπορούσα να τον φανταστώ πλήρως (δε ξέρω αν έχει περιγραφεί σε παλιότερη ιστορία σου βέβαια)], ενώ πολλές περιγραφές σου θα μπορούσαν να αναπτυχθούν περαιτέρω (π.χ. πώς ακριβώς ήταν το σπίτι του Nanashi, δεν μπόρεσα να φανταστώ καθόλου, τι ήταν αυτό το ανεκτίμητο δώρο που άφησε στην Sayuri η γιαγιά της, κ.ο.κ.).

Από κει και πέρα, άπταιστη χρήση του λόγου, ένιωθα λες και διάβαζα βιβλίο. Η ιστορία είχε πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή και νόημα. Μου δημιούργησες ακόμα την "αγωνία" και την επιθυμία να ξεδιαλύνει το μυστήριο γύρω απ'τον χαρακτήρα (κάτι αρκετά σπάνιο). Παράλληλα στάθηκες στην περιγραφή του νησιού, όχι με τον συνηθισμένο βέβαια τρόπο. Τέλος, η ιστορία σταμάτησε σε πολύ καλό σημείο, με πολύ καλό τρόπο· αναμένω το β' μέρος σύντομα!

Υ.Γ.: Like a boss τελική ατάκα!