Για να χαθούν τα χάρτινα. Μέρος Πρώτο. [Τέλος]

Μέχρι την ανατολή του ηλίου δεν είχε φτάσει σπίτι του. Πρέπει να ήταν πέντε η ώρα όταν ο Sanosuke ανακοίνωσε στους άντρες του - και τους εθελοντές που βοηθούσαν - ότι επιτέλους το πύρινο μέτωπο νικήθηκε. Τότε, σκονισμένος, ταλαιπωρημένος και με τα πνευμόνια και τα ρούχα του γεμάτα καπνό, πήρε τον δρόμο του γυρισμού.

Σπίτι του έφτασε περίπου σαρανταπέντε λεπτά αργότερα. Πήρε περισσότερο χρόνο απ'ότι συνήθως να φτάσει γιατί το μυαλό του ήταν απασχολημένο από τα γεγονότα μα και κάποια πράγματα που κατάφερε να κρυφακούσει από τις συζητήσεις της πολιτοφυλακής. Συνδέεται με την πυρκαγιά στην περιοχή των Κόκκινων Ρόδων της Ai, έλεγαν, αλλά το πως ακόμα δεν έχουν εξακριβώσει. Ούτε με τον ίδιο τρόπο έγινε ούτε με τον ίδιο φόβο για να μην εκτεθούν. Και οι ώρες ήταν διαφορετικές, αλλά αυτό ήταν μια δική του παρατήρηση που έγινε ασυναίσθητα στο πίσω μέρος του μυαλού του. Χωρίς να το καταλάβει, με το χέρι του έσυρε την πόρτα και μπήκε στο σπίτι του. Έβγαλε τα ρούχα του, τα άφησε μέσα στη σκάφη για να τα πλύνει αφού ξυππνήσει, έβαλε κάτι πρόχειρο και ξάπλωσε να κοιμηθεί.

Με το που έκλεισε τα μάτια του, το χέρι από πάνω τους για να καλύπτει τον ανατέλλων ήλιο, ο ύπνος και η κούραση τον κατέβαλαν.

Όταν άνοιξε τα μάτια του ξανά, πρέπει να ήταν μεσημέρι. Ο ήλιος ήταν δυνατός κι έκαιγε. Παρά τα μπαμπού που κάλυπταν τα παράθυρα και την πόρτα από ρυζόχαρτο, εκείνος πάλι έβρισκε χαραμάδες μέσα από τα ξύλα και κάτω από την πόρτα για να τον βρει. Γρύλλισε στο τίποτα μα ταυτόχρονα στα πάντα. Μια φορά μόνο θα ήταν καλό να είχε συννεφιά όταν την χρειαζόταν. Με νωθρές κινήσεις σύρθηκε απ'το κρεββάτι του στη λεκάνη με το νερό που κρατούσε πάντα εκεί κοντά. Έριξε λίγο στο πρόσωπό του...αλλά δεν έκανε τίποτα. Παραδομένος στην υπνηλία του, επηρεασμένος κι από την κάπνα που είχε  προσκολλήσει πεισματικά πάνω του, έριξε ολόκληρο το κεφάλι του μέσα.

Αα, επιτέλους ένιωσε να ξυπνάει λίγο! Έτσι όπως σήκωσε το κεφάλι του, ένιωσε το κρύο νερό να κυλάει από το πρόσωπο στον λαιμό του · εκεί που είχαν βραχεί οι άκρες των μαλλιών του έπεσαν σταγόνες ρυάκι στο σβέρκο και την πλατη του. Ανατρίχιασε ευχάριστα. Ώρα για τσάι.

Αφού τελείωσε και την πρωινή του ιεροτελεστία, με τις ασκήσεις και το μπάνιο του και τα πάντα, αποφάσισε να γευματίσει στην πόλη αυτήν τη φορά. "Τυχαία" πέρασε μπροστά από το σπίτι της Akiko την ώρα που ήξερε πως οι γυναίκες πρέπει να είναι ξύπνιες. Τις είδε να κάθονται μπροστά στο ανοιχτό μπαλκόνι και να πίνουν σάκε, συζητώντας ζωηρά. Αν και δεν ενέκρινε την κατάποση αλκοόλ πριν τις εφτά το απόγευμα, έμεινε σιωπηλός.

Mε το που τον είδαν οι δύο γυναίκες, χαμογέλασαν πλατιά! Άρχισαν να χαιρετάνε και να γνέφουν να έρθει προς εκείνες, κάτι που εκείνος φυσικά έκανε. Άφησαν κάτω τα μικρά ποτηράκια τους και περίμεναν να φτάσει στο παράθυρο.

«Θες να μας τιμήσεις με τη συντροφία σου;» Το χαμόγελο της Sayuri ήταν αρκετά λυπημένο και παρά την προσάθειά της, δεν κατάφερε να ακουστεί τόσο χαρούμενη όσο θα ήθελε. Εκείνος απλώς έγνεψε θετικά.
Η μη-άρνησή του φάνηκε να πιάνει και τις δύο γυναικες εξ απροόπτου. «Ω, υπέροχα! Πέρνα μέσα τότε.»
«Χμ, εγώ είχα στο μυαλό μου να έρθετε εσείς έξω. Αν δεν έχετε πάρει το μεσημεριανό σας ήδη θα χαιρόμουν να με συνοδεύατε σ'ένα εστιατόριο της αρεσκείας σας.»

Αναπάντεχα ειλικρινά χαμόγελα και λίγο κόκκινα μαγουλα έκανα την εμφάνισή τους. «Θα το θέλαμε πολύ,» απάντησε σεμνά η Akiko και χασκογέλασε. Ήξερε πως αυτήν τη φορά ήταν ειλικρινές γιατί δεν ήταν καθώς πρέπει.
«Ναι, δεν έχουμε φάει τίποτα! Ας πάμε!»
«Ναι αλλά πίνετε βλέπω. Με άδειο στομάχι; Ποτέ.» Δεν άντεξε και σχολίασε.
«Να μας κάνεις τη χάρη, έχουμε κάθε δικαίωμα μετά από τα χθεσινά! Λοιπόν, έλα μέσα λίγο τώρα και περίμενε να ετοιμαστούμε και φεύγουμε.»

Μισή ώρα αργότερα, οι δύο γυναίκες ήταν έτοιμες. Περάσανε τα χέρια τους μέσα απ'τα δικά του και κίνησαν όλοι μαζί για να γεμίσουν τα στομάχια τους που ήδη κάνανε περίεργους θορύβους λόγω ποίνας. Κοιτάχτηκαν πολλές φορές ένοχα ή περιπαιχτικά αλλά κανείς δεν σχολίασε. «Α,» αναφώνησε κάπως ξεψυχισμένα ξαφνικά η Sayuri, σπάζοντας την ησυχία που είχε δημιουργηθεί. «Δεν πέρασα από το σπίτι...ν'ανασύρω ότι τυχόν...μπορέσω.»
«...λογικό! Θα πάμε μετά το γεύμα.»
«Φυσικά. Με άδειο στομάχι και θα πιεις και θα παλέψεις με συντρίμμια; Ένα ένα δεσοινίς.»

Αν και δίστασε στην αρχή η Akiko, όταν είδε τον Nanashi να συμφωνεί έγνεψε γοργά και με απόλυτη φυσικότητα. Με ένα βλέμμα γεμάτο ευγνωμοσύνη, η Sayuri τους ευχαρίστησε.

«Έι Naaa-chan~!»

Την ήξερε αυτήν τη φωνή. Δεν πρόλαβαν να περάσουν δύο δευτερόλεπτα απ'τη στιγμή που ακούστηκε και τράβηξε την προσοχή και των τριών ανθρώπων, ένα παιδί εμφανίστηκε μπροστά τους! Το γνώριμο χάος καστανών μαλλιών, με τούφες να πετάνε σε κάθε κατεύθυνση, έκανε μια βαθιά υπόκλιση. «Ωωω έχεις παρέα σήμερα! Και είναι και δύο κυρίες! Γεια σας! Με λένε Sachi.»

Του υποκλίθηκαν κι εκείνες, τα χαμόγελα πίσω στη θέση τους. «Εγώ είμαι η Sayuri κι αυτή είναι η Akiko.»
«Xάρηκα για τη γνωριμία!» Ο κεφάτος τρόπος του μα και μόνο το γεγονός ότι υπήρξε μία νέα πρόσθεση στην παρέα τους που δεν είναι άλλος άντρας, έκανε τις δύο γυναίκες να ενθουσιαστούν περισσότερο απ'ότι θα περίμεναν. «Για πού το βάλατε;»
«Μεσημεριανό. Θες να έρθεις κι εσύ μαζί μας;»
«Φυσικά! Αν δεν το κάνω η μία από τις δύο κυρίες θα είναι ασυνόδευτες. Δε μπορούμε να το επιτρέψουμε αυτό σωστά;»
«Σωστά.»

«Τι σου είναι;» Ψιθύρισε στο αυτί του με περιέργεια. Εκείνος κούνησε το κεφάλι του αρνητικά για να δείξει πως δεν έχουν καμία σχέση. «Από πού μας έρχεσαι εσύ;»
«Μένω λίγα τετράγωνα μακριά από κει που έγινε η έκρηξη χθες το βράδυ! Ο καημένος παππούλης Sasato πέθανε στην έκρηξη...»
«Ωωω.»
«Τι κρίμα.»
«Τον είχα ξεχάσει...! Σπάνια έβγαινε απ'το δωμάτιό του. Πολύ ήσυχος, γλυκός κυριούλης.»
«Ναι, πάντα μου έδινε κάτι όταν πήγαινα να τον δω. Καμιά καραμελίτσα, ίσως λίγα χρήματα για να πάρω κάτι να πιω. Δεν είχε εγγόνια και μας κακομάθαινε όλους.»
«Αχ πολύ στεναχωρήθηκα. Τώρα νιώθω άσχημα που εγώ ανησυχούσα για...για υλικά.»
«Ε καλά, όλη σου η περιουσία ήταν εκεί μέσα, έχεις το δικαίωμα να νιώθεις χάλια.»

Όμως ο Nanashi δεν πήρε μέρος στη στιχομυθία, ούτε μίλησε γι αρκετή ώρα. Αυτό το όνομα που είχε αναφέρει ο μικρός, στην απλή αναφορά του και μόνο, ένα ρίγος διαπέρασε το σώμα του απ'την κορφή ως τα νύχια. Όπως το νερό που κύλησε το πρωί, εξαπλώθηκε μέσα του ο α αμφιβολία κι ο φόβος. Μήπως η έκρηξη λίγο είχε να κάνει με την Ai; Το εσωτερικό καμπανάκι του είχε αρχίσει να χτυπάει τώρα με τρομακτικούς ρυθμούς. Αυτό το όνομα, Sasato, το ήξερε. Και το ήξερε καλά.

Πριν δύο χρόνια το άκουσε για πρώτη φορά, λίγες μέρες πριν παραιτηθεί από το πόστο του...εξαιτίας του. Ή μάλλον εξαιτίας και αυτού. Δεν ήταν παρά μία από τις πολλές αμαρτίες που είχε συνειδητοποιήσει ότι συγκάλυπτε. Ο γερο-Sasato δεν ήταν παρά ένας άντρας κατατρεγμένος γι αυτά που ήξερε. Τον είχαν αναγκάσει να ζει μέσα σε αυτό το δωμάτιο εδώ και πολλά χρόνια, τουλάχιστον πέντε. Τότε πίστευε πως το κάνανε γιατί τόλμησε να παρακούσει ρητή εντολή του αυτοκράτορα ή κάποιου παρόμοιου. Και λόγω ηλικίας δεν είχαν την καρδιά να του επιβάλλουν κάποια πιο σκληρή τιμωρία.

Όμως τα γεγονότα ήταν πολύ διαφορετικά. Στην πραγματικότητα αυτός ο άνδρας κάποτε υπήρξε πολύ ισχυρός μέσα στον υπόκοσμο, με άκρες παντού · έμαθε μυστικά που δεν έπρεπε. Κι όταν ήρθε η στιγμή να αποσυρθεί, επειδή αυτή η γνώση των μυστικών που ήξερε ήταν τόση, δεν οδηγήθηκε στην κρεμάλα, μα σε ένα δωμάτιο για να ζήσει τα υπόλοιπα χρόνια του. Με άλλα λόγια, εκβίαζε τον παλιό του κύριο.

Toν είχαν στείλει, μεταξύ άλλων, να ξεφορτωθεί και τον γέρο. Όμως εκείνος του αποκάλυψε την αλήθεια, όλη την αλήθεια, και παρότι πήγε ενάντια σε εντολή, δε μπόρεσε να εκπληρώσει τον στόχο του. Δεν τον σκότωσε ποτέ. Αντ'αυτού, μετέφερε τoν εκβιασμό του στον - πλέον πρώην - κύριό του. Φυσικά ενδιάμεσα έμαθε και γι άλλα αίσχη που είχε διαπράξει ο Κύριός του και δεν είχε καμία διάθεση να συνεχίσει να υπηρετεί έναν άνθρωπο σαν κι αυτόν.

Όμως τόσο καιρό τι έκανε;

Αυτή η σκέψη και μόνο τον είχε οδηγήσει σε μεγάλη οδύνη. Γιατί αυτή η απορία γέννησε κι άλλες, χειρότερες. Ποιον και τι υπερασπιζόταν στην πραγματικότητα; Μόνος του δε διαιώνιζε το μίσος και την ανισότητα; Την τυραννία; Πού είναι η καλοπροαίρετη μοναρχία που πίστευε ότι υπηρετούσε; Το μόνο που έκανε ήταν να ταΐζει την προϋπάρχουσα σήψη και αδυφαγία που εμπύαζε στις ψυχές αυτών που νόμιζε καλύτερων από τον όχλο, από τον ίδιο και απ'όλους τους άλλους. Όμως ήταν όλοι χειρότεροι, κακοί, ποταποί άνθρωποι. Ήταν όλοι χάρτινοι.

Γι αυτό, το όνομα του Sasato Mikoto, πάλαι πότε πασίγνωστο όνομα του υποκόσμου, ποτέ δε θα το ξεχούσε. Ο ιδιοκτήτης του ήτανε που του αποκάλυψε το θέατρο που έπαιζαν πίσω από την πλάτη του: θέατρο σκιών. Κι αυτός αποχώρησε γιατί δεν ήταν ούτε παίχτης, ούτε παιχνίδι ούτε σκιά. Θα αρκούνταν στο κοινό, που τουλάχιστον ήξερε ότι βλέπει θέατρο κι όχι την πραγματικότητα...

Το μεσημεριανό ήταν ήσυχο, με τις κυρίες και τον μικρό να μονοπωλούν τη συζήτηση. Ήταν όλοι χαμηλών τόνων, εν αντιθέσει με την συνηθισμένη τους συμπεριφροά, όχι ότι αν ήταν διαφορετικά ο Nanashi θα το πρόσεχε. Οι σκέψεις του ήταν υπερβολικά απασχολημένες από τη μικρή πληροφορία που έμαθε. Κι αν ο δράστης λειτουργούσε με οδηγίες του παλιού του κυρίου; Ήθελε να πάει να πει κάτι στη shinsegumi, ίσως στον Harada, όμως πώς θα μπορούσε να πάει ενάντια στον άντρα που είχε μάθει όλη του τη ζωή πως πρέπει να υπακούει;

Ναι, ήταν παλιάνθρωπος · ήταν όμως και ο άντρας που από την ηλικία των πέντε ετών τον πήρε στο παλάτι για να του μάθουν οι καλύτεροι δάσκαλοι ξιφασκία. Φυσικά το έκανε για να είναι ο ίδιος προστατευμένος, όμως το έκανε. Έδωσε στην οικογένειά του την υψίστη των τιμών - πάλι καλά που το χώμα τους σκεπάζει τώρα, να μην μοιραστούν τη ντροπή του -. Αυτός τους έμαθε την παλαιά γραφή, προσωπικά, για δύο χρόνια του έδειχνε πως να σπάει σωστά τον καρπό όταν κρατούσε τη βούρτσα, πώς να μην στάζει στο χαρτί αν δε θέλει. Και πάντα του έδειχνε προτίμηση...μάλλον σε μια προσπάθεια να κάνει τα στραβά μάτια. Όμως μαζί με το ξίφος, οι δάσκαλοι που ο ίδιος του προσέφερε, του έδωσαν ιδανικά και ηθική.

Όμως ήταν κάτι πολύ διαφορετικό να παραιτήσαι και κάτι εντελώς διαφορετικό να κυνηγάς κάτι στο οποίο ξέρεις ότι μπορεί να μπλέκεται ο κάποτε Κύριος ι ευεργέτης σου...και κάπως έτσι, η κυκλική του σκέψη δεν τον άφηνε σε ησυχία.

Ο λογαρισαμός ήρθε, παρατήρησε πως μάλλον ήταν λίγο τσιμπημένος μονο για τέσσερα άτομα, όμως μετά κοίταξε το τραπέζι τους και είδε περισότερα άδεια πιάτα - ή μισοάδεια - απ'ότι περίμενε. Ας ήταν, τους άξιζε. Πλήρωσε βουβά, χαμογέλασε αόριστα σε κάτι που τον ρώτησαν και κάπως έτσι πήραν τον δρόμο του γυρισμού.

«...πολύ σιωπηλός είσαι σήμερα.»
«Έχεις κάτι;»
«Μμμ; Τι εννοείται; Ποτέ δε μιλάει πολύ έτσι κι αλλιώς! Από τις πέντε ώρες που θα μαστε μαζί θα μιλάει σύνολο πέντε λεπτά ή δέκα!»
Η Sayuri γέλασε ενώ η Akiko τον κοίταξε τάχα προσβεβλημένη. «Μάλλον θα φταίει ότι δεν τον αφήνεις να σταυρώσει κουβέντα, ναι;» Του τσίμπησε το μάγουλο κι άρχισε να τραβάει.
«'α τι λιες! Εχείς μια χαγά μι...-μιλούσατε όσο ήμασταν όλοι μαζί.» Επανήλθε η ομιλία του στα κανονικά όταν επιτέλους σταμάτησε με το τράβηγμα. «Είναι ο χαρακτήρας του τέτοιος--προτιμάει να ακούει. Γι αυτό τα καταλαβαίνει όλα!»
«Πίστεψέ με, όχι όλα.»
«Χμ χμμμ, ολα! Κι αν φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνει, κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, για να μην καταλάβουν ότι κατάλαβε, αφού κατάλαβε.» Μικρή παύση για να πάρει ανάσα. «Καταλάβατε; Είναι πολύ έξυπνος.»

«Κανείς δεν είναι αρκετά έξυπνος για να ακολουθήσει αυτό που μόλις είπες,» τον πείραξε ο ξιφομάχος, τα χέρια του μέσα στα μανίκια · κάπου εκεί το ένα απ'τα δύο ξεμύτισε και με τον δείκτη να παίρνει φόρα απ'τον αντίχειρα, τον τίναξε πάνω στο μάγουλο του μικρού, το ίδιο που έτριβε πριν για να περάσει ο πόνος απ'το τράβηγμα.

Ο Sachi του έκανε μια γριμάτσα. «Εγώ το ακολούθησα,» συνέχισε πεισμωμένος.
«Εσύ το είπες. Αλίμονό μας μετά.»
«Τουλάχιστον το σκέφτηκα...»
«Κανείς δε θα σε κατηγορήσει γι απλοϊκό, αυτό είναι σίγουρο.»

Ο μικρός συνέχισε τις γκριμάτσες και τα πείσματα, όμως ποτέ δεν έφυγε απ'το πλάι τους, ακόμα κι όταν φτάσανε στη σκηνή του εγκλήματος. Με έναν βαθύ αναστεναγμό, η Sayuri πήγε να μαζέψει τα απομεινάρια της ζωής της. Ο Nanashi ζήτησε βιαστικά την άδεια από τον φρουρό που είχε αφήσει η πολιτοφυλακή εκεί, βλέποντας πως η κοπέλα είχε προπορευτεί, κι αφού την πήρε,  όλοι μαζί πήγαν να τη βοηθήσουν. Και πάλι ο μικρός παρέμεινε, βοηθώντας στην ανάσυρση οτιδήποτε πολύτιμου ή σημαντικού πράγματος της κοπέλας βρίσκανε. Και πώς ήταν σκυμμένοι όλοι πάνω από τα αποκαΐδια, με την άκρη του ματιού του ο ξιφομάχος είδε δύο γνώριμες φιγούρες να στέκονται αρκετά μέτρα μακριά, κρυμμένες στις σκιές.

Ή έτσι νόμιζαν.