[Τέλος] Κυνήγι μεγαθήριων! (18+) [Μέρος 1ο] [Διαγραμμένος χαρακτήρας]

-Ηρέμησε Nedd, τον παρότρυνε ο μαυριδερός τύπος κοιτώντας λαίμαργα τον Takeshi, θα πληρώσει για την χαλάστρα, σωστά;
-Δεν έχεις άδικο! συμφώνησε ο επονομαζόμενος Nedd κοιτώντας το εύπορο παρουσιαστικό του νεαρού. Δυστυχώς όμως η υπομονή του είχε τελειώσει. Το μόνο που έβλεπε πλέον μπροστά του, ήταν δύο αποβράσματα που έπρεπε να βοηθήσουν τον κόσμο σταματώντας να υπάρχουν. Με αργές και σταθερές κινήσεις, άνοιξε το μπροστινό μέρος του μανδύα του αποκαλύπτοντας το σπαθί με την χρυσαφένια σκαλιστή επένδυση στη θήκη του, καθώς και την περίτεχνη επιχρυσωμένη λαβή με το κόκκινο ρουμπίνι στην άκρη της.
-Το σπαθί είναι πολύ ωραίο! Θα σε αφήσουμε να ζήσεις αν το αφή... αλλά τα λόγια του σταμάτησαν εκεί μιας και το κεφάλι του έπεφτε στο λίθινο έδαφος. Οι κινήσεις του έγιναν εντελώς μηχανικά, το χέρι του πήγε χωρίς να το καταλάβει στη λαβή του σπαθιού του και το τράβηξε μονομιάς στοχεύοντας στον λαιμό του μαυριδερού άντρα. Την ίδια στιγμή, ο Nedd κοιτούσε έκπληκτος τον συνένοχο του να σωριάζεται νεκρός και επιτέθηκε αστραπιαία τείνοντας το στιλέτο σε ευθεία γραμμή προς το στήθος του Takeshi. Η "μάχη" όμως είχε τελειώσει πριν καν αρχίσει. Ένας άπειρος άντρας στη χρήση του στιλέτου δε θα μπορούσε ποτέ να νικήσει έναν έμπειρο με ένα σπαθί μεγάλου μήκους. Πριν καν μπει εντός εμβέλειας, ο νεαρός σήκωσε το σπαθί του προς τα αριστερά κόβοντας τον καρπό του βιαστή, με αποτέλεσμα το όπλο του να πέσει κι αυτό στο οδόστρωμα.

Ο παράνομος κραύγασε απ'τον πόνο, αλλά ο εξοργισμένος νεαρός φρόντισε να του κλείσει το στόμα. Γράπωσε με όλη του τη δύναμη το πρόσωπό του και τον κόλλησε στον τοίχο, με τα δάχτυλά του σχεδόν να τρυπούν τα μάγουλα του άντρα και τη φωνή του ίσα-ίσα να ακούγεται. Τα μάτια του Takeshi ήταν ορθάνοιχτα και κοίταζαν παγερά κι αφ' υψηλού τον βιαστή. Την ίδια στιγμή, το σπαθί του μπίχτηκε στο αριστερό του πόδι κάνοντάς τον να χτυπιέται απ'τον πόνο, αλλά η φωνή του όπως και πριν δεν ακουγόταν.
-Θέλω μία απάντηση και την θέλω τώρα! είπε κρατώντας σφιχτά το πρόσωπο του παρανόμου και την λαβή του σπαθιού του. Πού είναι ο Alexander Petrovic? ρώτησε με φανερά προστακτικό τόνο και έστριψε το σπαθί του, προκαλώντας ένα ρυάκι αίματος να χυθεί στο έδαφος και μια νέα σειρά από χτυπήματα και κραυγές του άντρα, ο οποίος είχε αρχίσει να δακρύζει πέρα απ'το να ιδρώνει. Σφίγγοντας ακόμη περισσότερο το στόμα του και κοιτώντας τον ακόμα πιο αυστηρά, τράβηξε το σπαθί του κι αφού ο άντρας σταμάτησε να χτυπιέται κι από αυτό, ελευθέρωσε τη λαβή του αργά. Ο Nedd άρχισε να παίρνει βαθιές και γρήγορες ανάσες προσπαθώντας με όλη του τη θέληση να μην κραυγάσει απ'τον πόνο.
-Δε ξέρω... ψέλλισε τρομοκρατημένος και κοιτώντας σκυμμένος τον Takeshi. Κανείς δε ξέρει που βρίσκονται οι αρχηγοί, αλλά! συνέχισε να μιλάει με διακοπές, λυγμούς και κρατώντας το πόδι του που αιμορραγούσε. Λένε ότι ο Petrovic συχνάζει σε ένα... χαμαιτυπείο...
-Πού είναι αυτό;
-Όχι πολύ μακριά... 2 τετράγωνα από τον κεντρικό δρόμο... λέγεται Rosa.

-Πώς θα τον αναγνωρίσω;
-Είναι μεγάλος{...} γύρω στα 40{...} έχει μια ουλή στο μέτωπο και γκρίζο μαλλί{...} φοράει πάντα κοστούμι κι έχει ένα χρυσό δαχτυλίδι με μια μαύρη πέτρα...
-Και ένα σκαλισμένο φίδι πάνω. Ξέρω. τόνισε και κάρφωσε το σπαθί στο στέρνο του Nedd. Ο άντρας προσπάθησε να πιαστεί απ'τον τοίχο καθώς έπεφτε, μέχρι που κάθε ίχνος ζωής έφυγε απ'το βλέμμα του. Τράβηξε το πολύτιμο γι' αυτόν σπαθί και αφού το τίναξε, το σήκωσε ψηλά για να το χαζέψει. Το λάτρευε αυτό το σπαθί. Δε ξεπερνούσε τα 80 εκατοστά σε μήκος, ήταν περίπου 4 εκατοστά σε πλάτος και στο κέντρο του έκανε μια μικρή καμπύλη. Χάζεψε για λίγο την λεπίδα, που ήταν λερωμένη με αίμα και ύστερα γονάτισε για να την καθαρίσει στα ρούχα του ακέφαλου παρανόμου. Τότε συνειδητοποίησε πως η γυναίκα ήταν ακόμα εκεί, πάνω στο κιβώτιο. Ήταν σχετικά όμορφη, καστανόξανθη, με σαρκώδη χείλη και κατάμαυρα υγρά μάτια. Είχε κολλήσει στον τοίχο και κάλυπτε όσο μπορούσε την γύμνια της με ένα απ'τα σκισμένα της ρούχα. Το πρόσωπό της είχε εμφανή χτυπήματα από τους δύο άντρες, ενώ μώλωπες κάλυπταν το υπόλοιπο σώμα της. Τον κοίταζε έντρομη και τα χέρια της έτρεμαν. Την πλησίασε με το σπαθί στο δεξί του χέρι και το αριστερό να ψαχουλεύει στην τσέπη του μέχρι να πιάσει το δαχτυλίδι.
-Πόσοι έχουν αυτό το δαχτυλίδι; τη ρώτησε με το ίδιο παγερό βλέμμα και της έδειξε το χρυσαφένιο δαχτυλίδι, με την μαύρη πέτρα και το σκαλισμένο φίδι. Εκείνη κόλλησε ακόμα περισσότερο στον τοίχο και το κοίταξε κατατρομαγμένη.

-Δε ξέρω. Λίγοι... Οι κοντινοί του άντρες μόνο... αναφώνησε ύστερα από λίγο.
-Είναι όλοι τους εδώ;
-Είναι σαν εκπρόσωποί του...
-Ξέρω τι του είναι! την διέκοψε. Ξαναρωτάω, είναι όλοι τους εδώ; Η κοπέλα μαζεύτηκε ακόμα περισσότερο κι άρχισε να τρέμει ακατάπαυστα. Λογικό βέβαια, αν σκεφτεί κανείς τι είχε περάσει και τι δοκιμασία περνούσε εκείνη την στιγμή. Ο Takeshi αναστέναξε και υψώνοντας το σπαθί του, της έκοψε το λαιμό. Το σώμα της σωριάστηκε σε μια λίμνη αίματος, ενώ τα σκισμένα ρούχα της χρησίμευσαν για να καθαρίσουν την λεπίδα του. Γύρισε την πλάτη του στους τρεις νεκρούς βάζοντας το ξίφος στη θήκη του και πιάνοντας την πίπα του. Σκουπίδια... σκέφτηκε απογοητευμένος που δεν πήρε όσες απαντήσεις ήθελε, όσο έβαζε τον καπνό. Αφού την άναψε, πήρε μια ρουφηξιά και έκανε μια στάση για να προσανατολιστεί. Μόλις έφτιαξε έναν νοητό χάρτη στο μυαλό του, έστριψε με την πρώτη ευκαιρία που βρήκε σε κάποιον κεντρικό δρόμο και συνέχισε την πορεία του. Το τοπίο δεν ήταν πολύ διαφορετικό με πριν, μονοκατοικίες, μικρά στενά δεξιά κι αριστερά, δυσοσμία και φασαρία. Όσο περπατούσε, κάπνιζε και ξεφυσούσε. Είχε ηρεμήσει κάπως μετά το προηγούμενο ξέσπασμά του και προσπαθούσε να εντοπίσει λάθη στις μέχρι τώρα κινήσεις του. Δεν υπάρχουν πιθανότητες να καταλάβει κανείς ποιος σκότωσε αυτούς τους τρεις... Πρέπει να είμαι λιγότερο οξύθυμος και πιο προσεκτικός στο εξής. κατέληξε παίρνοντας άλλη μια τζούρα. Ξάφνου, ένιωσε πως απειλείται, αλλά δεν υπήρχε κανείς τριγύρω. Είχε ξεχάσει στιγμιαία πως βρίσκεται σε εχθρικά λημέρια.

Αφού σιγουρεύτηκε ότι δεν υπήρχε κανείς τριγύρω του, καθάρισε το μυαλό του και κινήθηκε προς τον δρόμο που βρισκόταν πριν. Έστριψε αριστερά μερικά στενά μετά και κατέληξε πράγματι στο σημείο της συμπλοκής. Το μόνο που είχε απομείνει βέβαια, ήταν 7 νεκροί και πολύ αίμα. Κοίταξε ψυχρά το θέαμα και ακολούθησε την αρχική του πορεία. Στο τοπίο πλέον, άρχιζαν να εμφανίζονται και κτήρια με κόκκινα φώτα στην εξώπορτα, κάτι που του έδινε την εντύπωση πως έμπαινε πιο βαθιά στην πόλη. Αυτό τον οδήγησε και στο συμπέρασμα πως τα άτομα με τα οποία συναντήθηκε μέχρι τώρα δεν ήταν τίποτα παραπάνω πέρα από αναλώσιμα πιόνια ή γενικότερα το χαμηλότερο επίπεδο παρανόμων που υπήρχαν στο νησί. Φτάνοντας στο δεύτερο τετράγωνο χωρίς περαιτέρω προβλήματα, βρέθηκε μπροστά σε ένα κτήριο τουλάχιστον τριπλάσιου μεγέθους απ'τα υπόλοιπα, με μια τεράστια φωτεινή ταμπέλα. Στο κέντρο αναγραφόταν με κόκκινες λάμπες η λέξη Rosa, ενώ στο φόντο υπήρχε μια σκοτεινή γυναικεία σιλουέτα σε μια "ερωτική" πόζα. Τα συναισθήματα που του δημιουργούσε η εικόνα ήταν ανάμεικτα. Απ'την μία ήθελε να γελάσει για την πλήρη έλλειψη δημιουργικότητας και απ'την άλλη ήθελε να κάψει το κτήριο συθέμελα. Έκανε την τελευταία τζούρα της πίπας κι αφού τίναξε τον καπνό, την έβαλε στην εσωτερική τσέπη του μανδύα του, για να κινήσει προς το πορνείο. Την είσοδο (μια βαριά ξύλινη πόρτα με ψεύτικα χρυσά χερούλια) φύλαγαν δυο άντρες με μαύρα γυαλιά και κοστούμι. Στις ζώνες τους κρέμονταν katana και στα χέρια τους κρατούσαν από ένα μουσκέτο ο καθένας. Κάνοντας την καρδιά του πέτρα, πήγε προς το μέρος τους ευελπιστώντας ότι ο Petrovic θα ήταν μέσα και πως η ανοχή του θα είχε αξία.

-Αυτό είναι καινούργιο. είπε με ένα πλάγιο χαμόγελο ο ένας άντρας παρατηρώντας τον Takeshi.
-Τι χρειάζεσαι; ρώτησε ο άλλος.
-Δε ξέρω. Τι έρχονται και κάνουν σε ένα τέτοιο μέρος; απάντησε ασυνείδητα απ'την ηλιθιότητα των μπράβων. Εκείνοι έδειξαν να ενοχλούνται, μιας και τα δάχτυλά τους πέρασαν στην σκανδάλη και φάνταζαν έτοιμοι να τον πυροβολήσουν. Κοίταξε γύρω του για να βεβαιωθεί πως δε θα τον έβλεπε κανείς και έβαλε το αριστερό του χέρι στην τσέπη για να πιάσει το δαχτυλίδι.
-Θέλω να δω τον Alexander Petrovic. δήλωσε δείχνοντάς τους το δαχτυλίδι. Εκείνοι κατέβασαν μονομιάς τα όπλα τους και ξεκίνησαν να κοιτούν ο ένας τον άλλον και το αντικείμενο. Ύστερα από λίγο, ο μπράβος στα αριστερά έγνεψε και ο άντρας στα δεξιά έκανε ένα βήμα προς το μέρος του κοκκινομάλη νεαρού.
-Ακολουθήστε με. είπε με απολογητικό και αρκετά μαζεμένο ύφος. Άφησε το μουσκέτο δίπλα στην ξύλινη πόρτα και μπήκαν στο κτήριο. Ο χώρος δεν έμοιαζε σε καμία περίπτωση με αυτό που περίμενε. Το πάτωμα καλυπτόταν από κόκκινο χαλί, στα αριστερά υπήρχε μια ξύλινη μπάρα που έμοιαζε με ρεσεψιόν ξενοδοχείου και στα δεξιά υπήρχαν κρεμασμένοι πίνακες διαφόρων γυναικών. Η "είσοδος" στο επόμενο δωμάτιο κρυβόταν από μια φανταχτερή μοβ κουρτίνα, μπροστά απ'την οποία στεκόταν με σταυρωμένα χέρια ένας άντρας όμοιας ενδυμασίας με τον μπράβο που τον οδηγούσε. Του έγνεψε συμβολικά κι εκείνος άνοιξε την κουρτίνα για να εμφανίσει ένα νέο πελώριο χώρο. Παντού υπήρχαν τραπέζια με καναπέδες, ενώ ανά κάποια τραπέζια υπήρχε κι από ένας χρυσαφένιος στύλος στον οποίον χόρευαν ημίγυμνες γυναίκες.

Το δάπεδο ήταν μαρμάρινο με μια περίεργη γκρίζα απόχρωση και στους τοίχους υπήρχαν παρόμοιες κορνίζες με γυναίκες, όπως στο χολ. Τα περισσότερα τραπέζια ήταν γεμάτα με πιο εύπορους άντρες, οι οποίοι πέταγαν λεφτά στις γυναίκες. Που και που κάποιοι σηκώνονταν με την συνοδεία γυναικών και χάνονταν πίσω από κουρτίνες στα πλάγια της αίθουσας. Ο μπράβος όμως δεν τον οδηγούσε σε ένα τέτοιο τραπέζι. Προσπέρασαν την αίθουσα ακολουθώντας το κόκκινο χαλί που ξεκινούσε απ'την είσοδο του κτηρίου, για να καταλήξουν σε μια σκάλα στο βάθος της. Όταν έφτασαν στην κορυφή της, βρέθηκαν σε έναν χώρο με όχι παραπάνω από 10 τραπέζια. Οι αποστάσεις μεταξύ τους ήταν αρκετά μεγάλες για να μην ακούγονταν το τι έλεγε ο καθένας, ενώ στο τέλος του χώρου υπήρχε μια μεγάλη δρύινη πόρτα. Σε ένα από αυτά τα τραπέζια κάθονταν τρεις άντρες, οι οποίοι δεν έδειχναν να βρίσκονται εδώ για διασκέδαση. Πήρε το βλέμμα του από πάνω τους όταν σταμάτησαν μπροστά στην πόρτα. Ο μπράβος την χτύπησε και περίμενε υπομονετικά να απαντήσει κάποιος. Η πόρτα άνοιξε κι ένας γεροδεμένος καραφλός άντρας στάθηκε μπροστά τους. Το μούσι του ήταν αξύριστο και το ένα του μάτι ήταν νεκρό.
-Sammy, θέλει να δει τον αρχηγό. είπε ο άντρας χαμηλώνοντας ελαφρώς το ανάστημά του.
-Είναι απασχολημένος τώρα! Θα περιμένει!
-Όχι, όλα εντάξει κύριε Gravano. Είπαμε όσα χρειαζόταν να πούμε με τον κ. Petrovic. Ελπίζω σε μια μακροχρόνια συνεργασία μαζί σας! ακούστηκε μια αρκετά απαλή αντρική φωνή απ'το δωμάτιο και στη συνέχεια ακούστηκαν ήχοι από καρέκλες να μετακινούνται.

Η πόρτα άνοιξε διάπλατα και ένας χτικιάρης μαυροφορεμένος άντρας φάνηκε πίσω απ'τον επονομαζόμενο Sammy Gravano. Το κοστούμι του του έπεφτε φαρδύ (αν και έδειχνα να είναι το μικρότερο νούμερο), το πρόσωπό του έδειχνε ταλαιπωρημένο, ενώ ένα ζευγάρι γυαλιά δέσποζε πάνω απ'την μύτη του. Στο δεξί του χέρι κρατούσε έναν δερμάτινο μαύρο χαρτοφύλακα και στο αριστερό μία μεταλλική μπάλα που δεν ξεπερνούσε τα 4 εκατοστά. Όταν τα βλέμματά τους συναντήθηκαν, έγνεψε στον νεαρό ως αποχαιρετισμό και προχώρησε με την συνοδεία του μπράβου προς την έξοδο. Ο Sammy έμεινε στην πόρτα για λίγο κι άρχισε να παρατηρεί τον Takeshi. Ο τελευταίος θέλοντας να κάνει καλή εντύπωση, άνοιξε αργά τον μανδύα του και αφού έλυσε την ζώνη που ήταν προσαρτημένη η θήκη του σπαθιού του, την κράτησε στο χέρι του ως ένδειξη "ειρηνικού" σκοπού. Ο γεροδεμένος άντρας παραμέρισε και ο νεαρός εισήλθε στο μικρό δωμάτιο, με την πόρτα να κλείνει πίσω του. Το δάπεδο ήταν γυμνό προς έκπληξη του Takeshi, περίμενε πως θα υπήρχε κάποιο χαλί καλής ποιότητας. Στις 3 γωνίες υπήρχαν ράφια με βιβλία, στα δεξιά ένας μεγάλος μαύρος καναπές και στα αριστερά μια μεγάλη κορνίζα με καμιά 15αριά απεικονιζόμενα άτομα. Μπροστά του υπήρχαν δυο αναπαυτικές ξύλινες καρέκλες και ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι με μπρούτζινες επικαλύψεις. Πίσω του βρισκόταν καθισμένος ένας 45άρης άντρας, με λιγοστές ρυτίδες στο πρόσωπό του, μια μεγάλη ουλή στο μέτωπο και γκρίζες τρίχες σε διάσπαρτα σημεία των κατά κύριο λόγο μαύρων μαλλιών του. Φορούσε μαύρο κοστούμι, όπως οι υπόλοιποι και τα δάχτυλά του ήταν σταυρωμένα πάνω στο τραπέζι. Στο παράμεσο δάχτυλο υπήρχε το χαρακτηριστικό χρυσό δαχτυλίδι με την μαύρη πέτρα, ενώ πίσω του υπήρχε ένα πελώριο φυτό που κάλυπτε σχεδόν όλο τον τοίχο.

Ο Sammy στάθηκε με σταυρωμένα χέρια στην πόρτα και το βλέμμα του Takeshi έπιασε άλλον έναν άντρα στην αριστερή γωνία πίσω του, με ένα katana ακουμπισμένο στον δεξή του ώμο. Έκανε ένα βήμα μπροστά και αφού ακούμπησε πλαγιαστά το σπαθί στην μία καρέκλα, κάθισε στην διπλανή.
-Καλησπέρα, Alexander Petrovic. Ονομάζομαι Kouen Takeshi και σε ψάχνω πολύ καιρό. είπε κοιτώντας τον αιχμηρά.
-Σε τι οφείλω την τιμή, κύριε Kouen. απάντησε παγερά κάνοντας φανερό πως δεν ήταν άνθρωπος της υπομονής.
-Νομίζω ότι υπάρχει δουλειά που πρέπει να κάνουμε από κοινού. πρόσθεσε με ένα πλάγιο υποχθόνιο χαμόγελο και με μιας πέταξε το δαχτυλίδι στο τραπέζι, μπροστά στα χέρια του αρχηγού της οικογένειας των κακοποιών. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, ένα katana βρέθηκε να αγγίζει τα αριστερά του λαιμού του κι ένα πιστόλι ακουμπούσε το πίσω μέρος του κεφαλιού του. Το χαμόγελο του Takeshi μεγάλωσε και κάθισε πιο αναπαυτικά στην καρέκλα, βάζοντας το αριστερό του πόδι πάνω στο δεξί.
-Συνειδητοποιείτε τι κάνατε μόλις, κύριε Kouen? αναφώνησε με βλοσυρό ύφος.
-Μα φυσικά! Τι θα λέγατε να συζητήσουμε επί του θέματος; είπε με άνεση.
Ο Petrovic σηκώθηκε απ'την καρέκλα του με το δαχτυλίδι στα χέρια και έφτασε μπροστά απ'την μεγάλη κορνίζα. Παράλληλα, οι δύο άντρες μάζεψαν τα όπλα τους και άρχισαν να προσέχουν τον αρχηγό τους, ο οποίος περιέπαιζε το αντικείμενο στα χέρια του και κοίταζε τα πρόσωπα του πίνακα.

-Αυτό το δαχτυλίδι κ.Kouen είναι το σύμβολο της οργάνωσής μου, αλλά δεν το φορούν πολλοί. Ξέρετε γιατί συμβαίνει αυτό; Το σκαλισμένο φίδι είναι πολύ σημαντικό για μένα. Για το λόγο αυτό το δίνω μονάχα σε λίγους, σε εκλεκτούς! Άντρες που περιμένω πολλά απ'αυτούς και που τους έχω σαν γιους μου. Κι εσείς έρχεστε στη Rosa, στο γραφείο μου και πετάτε ένα τέτοιο δαχτυλίδι μες τα μούτρα μου σαν να είναι ένα σκουπίδι. είπε και στάθηκε πάνω απ'τον Takeshi. Εκείνος σηκώθηκε φροντίζοντας τα βλέμματά τους να βρίσκονται σε ίδιο ύψος προτού σχολιάσει.
-Νομίζω πως θα έπρεπε να με ευχαριστείτε κι όχι να μου κάνετε κήρυγμα... Στην τελική χάρη σε μένα έχετε πίσω το δαχτυλίδι που τόσα σημαίνει για σας. Θα το ξαναθέσω διαφορετικά, δεν είμαι εδώ για να δημιουργήσω έχθρα, αλλά ένα πλαίσιο συνεργασίας.
-Πού βρήκατε το δαχτυλίδι κ.Kouen και σε ποιον άνηκε? ρώτησε ακόμα πιο βλοσυρά ο παράνομος σφίγγοντας τα χέρια του.
-Ήταν κάποιου με το όνομα George Moran, στο νησί Yamagata. Μπορείτε να πείτε ότι έσωσα την οργάνωσή σας από βέβαια διάλυση, κύριε Petrovic! Φαντάζομαι πως γνωρίζετε τι θα γινόταν αν έπεφτε στα χέρια του Αυτοκράτορα Hirohito. αναφώνησε υψώνοντας το ανάστημά του. Τώρα, θα ήθελα να μιλήσουμε για το πως θα εκθρονιστεί ο Don Bonifacio Monferatio. Νομίζω πως αποτελεί πρόβλημα και των δυο μας.
Ο Petrovic περπάτησε λίγο στο δωμάτιο σκεπτόμενος τα όσα άκουσα παίζοντας με το δαχτυλίδι στα χέρια του. Ύστερα από μερικά λεπτά, κάθισε στην καρέκλα του και κοίταξε σοβαρά τον νεαρό που καθόταν μπροστά του.