[Τέλος] Easy job, easy life. [Διαγραμμένος χαρακτήρας]

Ο Don Bonifacio Monferatio καθόταν στο γραφείο του και έπινε το ποτό του ενώ κοιτούσε κάποια χαρτιά που αφορούσαν την δουλειά του. Ναρκωτικά ήταν η κύρια πηγή χρημάτων του και έβγαζε πολλά. Το καινούριο του εμπόρευμα, "Sweet Kiss" στο όνομα, έκανε τον γύρω της West Blue και αποκτούσε όλο και παραπάνω χρήστες. Η ουσία πρόσφερε στον χρήστη μια αύξηση στις αισθήσεις αλλά κάτι που δεν είχε βρει ο Monferatio ήταν ότι υπερβολική δόση μπορούσε να σκοτώσει, όχι ότι τον ένοιαζε.
Ξαφνικά μια υπηρέτρια μπαίνει στο δωμάτιο και του αναγγέλλει την άφιξη του καλεσμένου του. Της κάνει νόημα να τον αφήσει να περάσει στο γραφείο.
-Παρακαλώ περάστε. Ο κύριος σας περιμένει.
-Ευχαριστώ πολύ για την συνεργασία σας...
Μέσα στο δωμάτιο μπαίνει ο Wilson και στέκεται μπροστά στην πόρτα.

-Καθίστε κ. Thornberry. Η άφιξή σας μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα.
-Πράγματι. απάντησε ψυχρά ο Wilson και κλείδωσε την πόρτα πίσω του. Το να έρθω μέχρι εδώ με τόσο μεγάλο φόρτο εργασίας θα πρέπει να σας τιμά. Δεν το κάνω συχνά για πελάτες. Καθώς μιλούσε περπάταγε στο δωμάτιο και έκλεινε τις κουρτίνες των παραθύρων τσεκάροντας τους δρόμους.
-Βλέπω είστε επαγγελματίας και μπορώ να πω ότι χαίρομαι για αυτό.
-Αλίμονο... Έχουμε και μια φήμη να κρατήσουμε.
Ο Wilson αφήνει την τσάντα του πάνω στο γραφείο και την ανοίγει. Ψάχνει λίγο και βγάζει από μέσα μια σύριγγα και ένα μπουκαλάκι με μαύρη ετικέτα. Έπειτα φοράει τα ιατρικά γάντια του και γεμίζει την βελόνα με το διάφανο υγρό. Καθώς τον πλησιάζει ο Monferatio, εμφανώς πανικόβλητος, κατεβάζει την τελευταία γουλιά από το ποτό του και αφήνει το ποτήρι.  
-Να είστε σίγουρος ότι δεν θα πονέσει. Στο λόγο μου σαν γιατρός.
Ο μαφιόζος τεντώνει το χέρι του, το δένει με ένα λουρί και το βαράει για να φανούν οι φλέβες.
-Σας διευκολύνω κιόλας.
-Είστε ένας υπέροχος άνθρωπος όταν φοβάστε Don Bonifacio. Αλλά νομίζω ότι ήρθε η ώρα.
Με επιδέξιες κινήσεις ο Wilson πιάνει το χέρι του και βάζοντάς του την βελόνα στο σωστό σημείο αδειάζει όλο το περιεχόμενο.
-Καληνύχτα σας.

Για λιγα δευτερόλεπτα ο Don Bonifacio παίρνει βαθιές ανάσες και μετά από λίγο κλείνει τα μάτια του και αφήνεται πάνω στην καρέκλα του.  Στο δωμάτιο πλέον ακούγεται μόνο το μεγάλο παλιό ξύλινο ρολόι τοίχου που είχε κάνει δώρο η γιαγιά του Don πριν την σκοτώσει γιατί του είχε κλέψει μερίδιο απο μια ληστεία πριν χρόνια.
-Επιτέλους μόνοι...
Ξαφνικά την σχεδόν νεκρική σιγή του δωματίου σπάει το ροχαλητό του Don.
-Τι ήταν αυτό το καληνύχτα σας? Είπε στον Maxwell ο Wilson ενώ μάζευε το μπουκαλάκι και την σύριγγα.
-Μα το ζητούσε η τόσο δραματική ατμόσφαιρα! Και πολύ κρατήθηκα!
-Ναι όντως ούτε εγώ μπορούσα να κρατηθώ παραπάνω. Μα κοτζάμ μαφιόζος να φοβάται τις βελόνες και να ζητάει παράνομο γιατρό!

Καθώς μιλούσαν μεταξύ τους, που στην πραγματικότητα ήταν ένα άτομο απλά να μιλάει στον εαυτό του, έβγαλε ένα ακόμα μπουκαλάκι και νέα σύριγγα και την άδειασε και αυτήν στις φλέβες του κοιμισμένου μαφιόζου.
Αφού μάζεψε και αυτά έκλεισε την τσάντα του και έμεινε να κοιτάει το δωμάτιο.
-Αν ήμουν μεγαλομαφιόζος με πολλούς εχθρούς και είχα συνταγή ναρκωτικού που μου φέρνει πολλά λεφτά που θα την έκρυβα?
-Ίσως είναι μόνο μέσα στο κεφάλι του! Σαν εμένα!
-Όχι όχι... Από πληροφορίες ο Don ξεχνούσε σχετικά εύκολα οπότε σίγουρα το έχει γραμμένο.

Ξεκίνησε να ψάχνει το γραφείο του ανοίγοντας όλα τα συρτάρια, και ξεκλειδώνοντας μερικά δίχως να βρει κάτι.

Όταν αποφάσισε ότι το γραφείο δεν είχε αυτό που ήθελε άρχισε να ψάχνει τους τοίχους και τα πατώματα για κάποιο κούφιο σημείο, χωρίς αποτελέσματα.
-Σκέψου Wilson σκέψου... Σκέψου και εσύ Maxwell!
-Αυτό κάνω αλλά ξέρεις. Τεχνικά προβλήματα. Ένα σώμα κλπ...
-Καλά καλά το έπιασα! Πόσο χρόνο έχουμε? είπε και κοίταξε το ρολόι στον τοίχο.
-10 λεπτά ακόμα. Μέσα σε αυτά πρέπει να έχουμε βρει την συνταγή και να έχουμε εξαφανιστεί.
Συνέχισε να ψάχνει για το κούφιο σημείο όταν ξαφνικά κοκάλωσε.
-Maxwell τι κάνεις?
-Τι είπε για το ρολόι ο τύπος πιο πάνω? είπε και κοίταξε το ταβάνι.
-Ποιος τύπος? Τι λες?
-Βρήκα την συνταγή!
Ο Maxwell πλησίασε προς το ρολόι και άρχισε να το περιεργάζεται... δεν είδε να κουνιέται κάτι αλλά παρατήρησε ότι οι δείκτες δεν λειτουργούσαν ενώ ακουγόταν ο ήχος κανονικά. Με το ένστικτο να του μιλάει έβαλε τους δείκτες να δείχνουν 12 ακριβώς. Το πορτάκι για τον κούκο άνοιξε και στην θέση του υπήρχε ένα χαρτί.
-Μερικές φορές με εκπλήσσεις! είπε ο Wilson ενώ έπιανε το χαρτάκι και το έβαζε στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του.
-Ίδιος εγκέφαλος, ελαφρώς πιο ευέξαπτος. Μην το ξεχνάς. Και τώρα το βαλιτσάκι μας και ελαφρά πηδηματάκια!

Πήρε την βαλίτσα του από το γραφείο, πλησίασε την πόρτα και με μια βαθιά ανάσα ξεκλείδωσε και ετοιμάστηκε να αποδράσει από την βίλα πριν οι μπράβοι καταλάβουν τι είχε γίνει.

Βγαίνοντας από το γραφείο περίμενε απ'έξω η Susie, η καμαριέρα, η οποία τον συνόδευσε μέχρι το ισόγειο. Εκεί βρήκε τον Celron το δεξί χέρι του Don ο οποίος κοιτούσε τον Wilson με μισό μάτι.
-Γιατρέ που είναι ο Don Bonifacio?
-Χρειάζεται λίγη ηρεμία και χαλάρωση για να πιάσει το φάρμακο οπότε με πλήρωσε και μου ζήτησε να σας πω να μην τον ενοχλήσει κανείς. Κάτι που και εγώ σαν γιατρός θα το πρότεινα έτσι και αλλιώς.
-Μάλιστα. Να σας ξεπροβοδίσουμε τότε γιατρέ?
-Όχι όχι ακόμα το αφεντικό σας μου έδωσε μια δεύτερη δουλειά να εξετάσω την νεαρή από εδώ. είπε και του έγνεψε να πλησιάσει για να του ψιθυρίσει. Ξέρετε... γυναικεία θέματα.
-Ναι ναι κατάλαβα. Να πάτε στο δωμάτιο της τότε και θα στείλω κάποιον να σας περιμένει όταν τελειώσετε.
Με αυτά ξεκίνησαν για το δωμάτιο της καμαριέρας που βρισκόταν στο ισόγειο δίπλα στον πλαϊνό κήπο της έπαυλης.

Με το που μπήκαν μέσα στο δωμάτιο η κοπέλα κλείδωσε την πόρτα γοργά και έμεινε λίγο για να ακούσει τι γίνεται έξω. Κάποια βήματα και έπειτα 2 άτομα να συζητάνε έξω από την πόρτα της.
-Δεν έχουμε πολύ χρόνο γιατρέ. είπε και άρχισε να γδύνεται.
-Τον Δρ. Thornberry τον έβαλες εκεί που είπαμε? είπε ο Wilson ενώ ξεκούμπωνε το παντελόνι του.
-Ναι τον έβαλα στην αποθήκη με τα εργαλεία στον κήπ.... μα τι κάνεις?! φώναξε η Susie και της έκλεισε το στόμα ο Wilson.
Ξαφνικά ένα χτύπημα στην πόρτα ακούστηκε και κάποιος να ρωτάει αν όλα ήταν καλά. Ο Wilson έγνεψε στην κοπέλα θετικά και αυτή τους είπε ότι ήταν απλά κρύα τα χέρια του γιατρού και δεν το περίμενε. αφού οι φρουροί το πίστεψαν συνέχισαν να μιλάνε μεταξύ τους.
-Γιατί γδύνεσαι?
-Γιατί έπρεπε να βάλω κάπου το μπουκαλάκι σου χωρίς να το βρουν αν με έψαχναν! είπε και από μία εσωτερική τσέπη του παντελονιού του έβγαλε ένα μικρό μπουκαλάκι με χάπια.
-Ευχαριστώ για την συνεργασία σας δεσποινίς μου. Ορίστε και η αμοιβή σας. είπε ενώ κούμπωνε το παντελόνι του. 30 χαπάκια κιτρικής σιλντεναφίλης. όπως κανονίσαμε! Αλήθεια τι θα τα κάνετε αν επιτρέπετε?
-Θα προσπαθήσω να γίνω συνιδιοκτήτης όλης αυτής της περιουσίας φυσικά! είπε και χαμογελώντας πονηρά πήρε το μπουκαλάκι από τα χέρια του και το έβαλε σε ένα κρυφό συρταράκι στον τοίχο της.
-Τώρα γιατρέ μου?
-Τώρα λέμε αντίο... την πλησίασε, της έδωσε ένα φιλί και την κάρφωσε στον λαιμό με μια εξοχή από το δαχτυλίδι του που ήταν ποτισμένο με υπνωτικό. Αφού την ακούμπησε πέταξε το δαχτυλίδι στο πάτωμα, για να μην την περάσουν για συνεργό, και βγήκε από το παράθυρο.

Έξω από το παράθυρο υπήρχε μια τσάντα μέσα στην οποία είχε φυλάξει ο Wilson τα όπλα του. Έβγαλε από μέσα στο "πιστόλι" του και το έβαλε στην ζώνη του στην δεξιά πλευρά και μετά έβγαλε το τσεκούρι και το έβαλε από την άλλη πλευρά. Πλήρως εξοπλισμένος πλέον πήρε μια βαθιά ανάσα και σαν κάθε άνθρωπος με σχέδιο αποφυγής άρχισε να τρέχει σαν τρελός προς το λιμάνι. Οι φρουροί που υπήρχαν στην πύλη δεν κατάλαβαν τι ακριβώς ήταν αυτό που είδαν και δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν σε έναν άνθρωπο που έτρεχε έξω από το κτήμα της έπαυλης χωρίς κάποιος να τον κυνηγάει. Αυτοί δεν άφηναν κανένα να μπει αλλά δεν είχαν κάτι για όταν κάποιος έβγαινε.
Η απόσταση από την έπαυλη του Don μέχρι το λιμάνι ήταν 15 λεπτά με περπάτημα. Με την ταχύτητα που έτρεχε ο Wilson μπορούσε να φτάσει σε 5 χωρίς κάποιον να προλάβει να τον σταματήσει. Έτσι τρέχοντας ανάμεσα στα στενά καλντερίμια της πόλης και προσπαθώντας να μην πέσει πάνω σε κάποιον έφτασε στο λιμάνι.

Αυτό που δεν ήταν στο λιμάνι ήταν το καράβι το οποίο είχε ήδη σαλπάρει και έφευγε από το λιμάνι ενώ το κατάπινε η ομίχλη.
-Τέλεια! αναφώνησε ο Wilson και άρχισε να βήχει γιατί του είχε κοπεί η ανάσα από το τρέξιμο.
Το μόνο σίγουρο μέσο για να φύγει μόλις τον είχε παρατήσει πάνω σε ένα νησί που μόνο λίγοι ξέρουν πως φεύγει κανείς από κει χωρίς να πεθάνει και σε λίγο θα είχε στο κατόπι του ένα μάτσο μαφιόζους να θέλουν το κεφάλι του.
Άρχισε να προχωράει στο λιμάνι μήπως πετύχει κάποιο καΐκι για να πάρει αλλά τίποτα. Ξαφνικά βρήκε έναν τύπο που έμοιαζε με έμπορο να μετράει κάτι βαρέλια και τον πλησίασε.
-Με συγχωρείτε... Μήπως ξέρετε πότε θα φύγει το επόμενο καράβι από το νησί?
Ο έμπορος τον κοίταξε καλά καλά και τον έκοψε από πάνω προς τα κάτω.
-Το δικό μου πλοίο έρχεται σε μισή ώρα θα φορτώσει αυτά και θα φύγει. Γιατί?
-Υπάρχει κάποιος τρόπος να είμαι πάνω σε αυτό το καράβι? Μπορώ να πληρώσω άμα χρειαστεί.
-Χμμμμ... μούγκρισε ο έμπορος και έξυσε το πηγούνι του. 1.000 belli και είμαστε οκ.
O Wilson κόντεψε να πνιγεί για δεύτερη φορά. Η τιμή αυτή ήταν εξωφρενική! Προσπάθησε να μειώσει την τιμή κάπως αλλά σε ένα τέτοιο μέρος δύσκολα παίρνεις προσφορές πόσο μάλλον εκπτώσεις.

Εκτός από την τιμή προσφέρθηκε και να δουλέψει για αυτόν στο πλοίο αλλά και πάλι τίποτα. Αποφάσισε λοιπόν να παραιτηθεί και πήγε και έκατσε σε μια ξύλινη κασέλα εκεί δίπλα. Μέσα στο κεφάλι του ο Wilson και ο Maxwell μάλωναν για το τι να κάνουν όταν ξαφνικά εμφανίστηκε μια χρυσή ευκαιρία. Την προσοχή του έμπορου την απέσπασε ένα πιτσιρίκι που πήγε να του κλέψει ένα καρύδι από τα βαρέλια του. Πήρε τον μικρό κλεφτάκο από το αυτί και τον πήγε στο γραφείο του για να του δείξει τι κάνει στους κλέφτες. Αυτή η κίνηση έδωσε στον Wilson το άνοιγμα για να βουτήξει κυριολεκτικά μέσα στα βαρέλια, ρίχνοντας το ένα κάτω επίτηδες για να μην καταλάβει ο άλλος κάτι από τα περισσευούμενα  καρύδια στο πάτωμα. Αφού χώθηκε μέσα καλά και μπορούσε να αναπνεύσει απλά περίμενε να περάσει η ώρα.

Μετά από λίγο άκουσε τον έμπορο να καταριέται τα πάντα, να βρίζει διάφορους και να μαζεύει το βαρέλι και τα καρύδια από τον δρόμο. Ένα τέταρτο μετά ακούστηκαν φωνές και τον έμπορο να ρωτάει τι έγινε. Ήταν οι μπράβοι του Don τους οποίους έστειλε να βρουν έναν άντρα, φαντάζεστε ποιον. Ο έμπορος τους επιβεβαίωσε ότι πέρασε από εκεί και ότι έψαχνε τρόπο να φύγει αλλά εξαφανίστηκε. Του είπαν ότι υπήρχε μεγάλη αμοιβή για να βρεθεί και αν τον δει να τον φέρει στην βίλα. Αφού έφυγαν οι μπράβοι ο έμπορος άρχισε να καταριέται την τύχη του που προφανώς αποφάσισε να τον παρατήσει σήμερα και να πάει να κοιμηθεί με άλλον.

Τα υπόλοιπα δέκα λεπτά κύλησαν ήρεμα για τον Wilson, ώσπου έφτασε το πλοίο, φόρτωσαν τα βαρέλια και έφυγαν για την παράδοση.
Τα βαρέλια τα είχαν βάλει στο μικρό αμπάρι που είχαν και όταν σταμάτησε να ακούει θόρυβο ο Wilson  βγήκε κάνοντας τον χώρο μαύρα χάλια με τα καρύδια. Αποφάσισε να το παίξει θύμα και ανέβηκε προς το κατάστρωμα σαν ζαλισμένος. Όταν τον είδαν οι ναύτες μόνο που δεν τον σκότωσαν αλλά αφού κατάφερε και τους πούλησε το παραμύθι του ότι τάχα το τελευταίο που θυμάται είναι να τα πίνει σε ένα από τα περίεργα μπαράκια και μετά τίποτα  τον πίστεψαν, γιατί τους είχε τύχει και αυτών αν και δεν το παραδέχτηκαν ποτέ.

-Και κάπως έτσι ο Wilson κατάφερε να κλέψει από την μαφία και να ξεφύγει χωρίς να σκοτώσει κανέναν Επόμενη στάση του το Yamagata για να κλέψει έναν θησαυρό!
-Δεν χρειαζόταν να το πεις φωναχτά το τελευταίο μας ακούνε οι άλλοι.
-Σιγά μην μας πιστέψουν έτσι και αλλιώς!
-Άδικο δεν έχεις...