Who framed Joe the Rabbit? (Μέρος 2ο)[Τέλος]

Με αργές κινήσεις, τράβηξε τα σεντόνια στο πλάι και τράβηξε τα πόδια του στο τέλος του κρεββατιού, να κρέμονται. Χασμουρήθηκε δυνατά ΄ τεντώθηκε ΄ καθυστερούσε να κάνει αυτό που έπρεπε επίτηδες. Ολόκληρα λεπτά αργότερα αποφάσισε να βάλει επιτέλους τις πατούσες του μέσα στις παντόφλες, όσο κι αν τις μισοκοιτούσε και γιατί εκείνη τη στιγμή τις αντιπαθούσε μα και γιατί δε μπορούσε να ανοίξει καλά καλά τα μάτια του. Με το κεφάλι κάτω για να αποφεύγει τον πολύ ήλιο, έσυρε τα βήματά του μέχρι το μπάνιο, τα χέρια του να ψάχνουν άγαρμπα κάτι για να στηριχθούν. Τόσες φορές που είχε κάνει αυτήν τη διαδρομή με αυτόν ακριβώς τον τρόπο ήξερε πού να πάει τα χέρια του, αλλά και πάλι έπεφτε πάνω σε τοίχους, επίτηδες, μπας και το τίναγμα τον ξυπνήσει λίγο παραπάνω.

Και πώς επιτέλους έφτασε στον νιπτήρα...δεν κατάφερε να ρίξει νερό στο πρόσωπό του! Μπήκε μέσα στο δωμάτιό του τρέχοντας μια καμαριέρα, φωνάζοντας το όνομά του! Περίεργο, συνήθως πρώτα μπαίνουν και μετά φωνάζουν το όνομά του, όχι τ'αντίθετο. Με λίγο πιο γρήγορες κινήσεις από πριν, έβγαλε το κεφάλι του έξω από την πόρτα του μπάνιου κι έκανε αισθητή την παρουσία του. Λες κι όλα τα προβλήματά της λύθηκαν, ανακουφισμένη μα αναψοκοκκινισμένη, έτρεξε σ'αυτόν.

«Ένας νεαρός κύριος σε ζητάει και είναι έτοιμος να παραβιάσει την πόρτα! Του ανοίξαμε, του ζητήσαμε να περιμένει έξω επειδή τον βλέπαμε πρώτη φορά, αλλά θέλει να σου μιλήσει αμέσως λέει και δε μπορεί να περιμένει! Σε παρακαλώ κατέβα κάτω. Δεν είναι οπλισμένος, αλλά μας τρόμαξε, και κάνει πολύ φασαρία.»

Τεμπέλικα, τελείωσε την πρωινή του ρουτίνα και άφησε την καμαριέρα να τον οδηγήσει ακριβώς εκεί που γινόταν η φασαρία. Πέρασαν μέσα από όλο το σπίτι ΄ μέχρι και το σαλόνι, η φασαρία δεν ακουγόταν, αλλά τη στιγμή που πήγε στο χολ, που οδηγούσε είτε στον προθάλαμο για την είσοδο είτε στην κουζίνα, ακούστηκαν οι πρώτες φωνές. Αντρική, βαριά φωνή που από τον τόνο της και μόνο καταλάβαινε κανείς πως κάποιος ζητούσε εξηγήσεις ή αισθανόταν ζημιωμένος--ή και τα δύο. Πάμπολλοι άνθρωποι έχουν έρθει στην πόρτα τους για τον ίδιο λόγο, είχε συνηθίσει.

Έστριψε πίσω από την καμαριέρα, η οποία τον οδήγησε στην κουζίνα. «Φωνάζει σαν διάολος, μα τουλάχιστον δεν κάνει τη ζωή μας δύσκολη μπαίνοντας σε μέρη του σπιτιού που δεν επιτρέπεται. Α ναι, τον αφήσαμε να μπει μέσα τελικά.»
«Τι καλός,» σάρκασε ο Στεφάν, το χασμουρητό του ακάλυπτο. Έξυσε το στέρνο του αδιάφορα.

Μόνο ενόχληση ένιωθε, καμία απειλή από αυτόν τον μαινόμενο άντρα. Ναι, προσπαθούσε να ακουστεί απειλητικός, μα όσο κι αν μιλούσε, μπορούσε να καταλάβει τη λανθάνουσα ευγένεια του, με τις φωνές αλλά το προσεγμένο λεξιλόγιο. Από τη μία ήταν ευγνώμων γιατί δεν έβριζε τις καμαριέρες - τα κορίτσια του - απ'την άλλη, τον κάνανε να ,πει στην πρίζα νωρίτερα απ'ότι έπρεπε...έστω κι αν δεν είχε αλλάξει καν απ'τις κουρελιασμένες πιτζάμες του. Κι όχι, δεν ήταν οικονομικό το θέμα που δεν τις άλλαζε απλώς του άρεζαν πολύ οι συγκεκριμένες.

Όταν αντίκρισε τον φασαριόζο ξύπνησε για τα καλά ΄ γνωστή φάτσα, γνωστό σουλούπι. Κάτι του θύμιζε--μάλλον θα έπρεπε να τον ξέρει, αυτήν την αίσθηση είχε, αλλά δε μπορούσε να βάλει φάτσα κι όνομα μαζί. «Καλημέρα,» είπε στο τέλος ο Στεφάν παρατηρώντας απότομα την ησυχία που έπεσε με την άφιξή του. «Ποιος είσαι και τι θέλεις σπίτι μου;»

«Με λένε Matthew. Θέλω εξηγήσεις. Τι στο καλό νομίζεις ότι βάζεις την φίλη μου να κάνει; Αν θες πληροφορίες για την Lorenza, πάρτες μόνος σου...αν τολμάς. Αν δεν τολμάς, δεν αξίζεις καν τη βοήθειά μας.»
«Τη βοήθειά σας; Τι-έχετε συλλογική συνείδηση;»
«Χα χα, πανέξυπνο ΄ δεν καταλαβαίνεις όμως πως για να πάρει αυτή πληροφορίες από τον κύριο Bane πρέπει να επιστρατεύσει κι εμένα γιατί αν δεν το κάνει, ο πατέρας της δεν πείθεται πως ο σκοπός είναι ιερός κι αν δεν πειστεί για τουλάχιστον αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να αποκαλύψει το παραμικρό που αφορά την "καλή του κόρη". Κι εγώ εχθές αναγκάστηκα να πω ψέματα πως συμφωνώ για κάτι που δεν ήξερα καν τι ήταν και τώρα που έμαθα, ήρθα να σε ρωτήσω: τι στο διάλο σκεφτόσουν;!»
«Ώπα, ώπα, ώπα, φίλε χαλαρά ΄ ούτε καφέ δεν ήπια ακόμα. Πιο αργά...» Χασμουρήθηκε απροκάλυπτα γι άλλη μία φορά, μα πήγε στην καφετιέρα. «Θες κι εσύ;»

Αν και φάνηκε στην αρχή προσβεβλημένος και μόνο που διανοήθηκε να του προσφέρει κάτι, μετά κοίταξε από την άλλη δήθεν δύσκολος και στο τέλος είπε: «υποθέτω,» τάχα αδιάφορα. «Γλυκό με γάλα.»
Αν και διασκεδασμένος, έκρυψε το χαμόγελο για να μην προσβάλλει τον "καλεσμένο" του. «Καλώς.» Τα επόμενα πέντε λεπτά τα πέρασαν στην σιωπή ενώ ο Στεφάν ετοίμαζε τα ροφήματα κι έβγαζε κάποια βουτήματα. Έκατσε σε μια καρέκλα και ο επισκέπτης ακολούθησε το παράδειγμά του.

«Λοιπόν, για πες μου τώρα. Σας προξένησα προβλήματα; Ο κύριος Curtis δε σας έδινε πληροφορίες ή δε σας μιλάει;»
«Τίποτα απ'αυτά,» ομολόγησε θαρρετά «απλώς ενοχλήθηκα γιατί έπρεπε να του πω ψέματα κι αν το καταλάβει ή το μάθει ποτέ, θα τα έχω τότε τα προβλήματα. Και δεν το έκανα για σένα, αλλά για τη φίλη μου. Αν κι εκείνη δεν ξέρω γιατί το έκανε για χάρη σου.»

Αναστέναξε, βγάζοντας όλη του την αγανάκτηση μαζί. Ο καφές ήδη ήταν δύο γουλιές λιγότερος. «Κοίτα να δεις πως έχει το πράγμα: χρειάζομαι να βρω τη φίλη σας για να με βοηθήσει με τον δολοφόνο του πατέρα μου.»
«Νόμιζα πως ήδη τον πιάσανε αυτόν.»
Το μάτι του Στεφάν είχε αρχίσει να παίζει από τα νεύρα. Αυτό που όλοι ήξεραν - ή νόμιζαν ότι ήξεραν - ακριβώς τι είχε γίνει θα μπορούσε να τον τρελάνει. «Όχι, πιάσανε τον Λαγό που έχω σοβαρές αμφιβολίες γι αν το έκανε αυτός.»
«Μα από τότε που τον έπιασαν οι φόνοι σταμάτησαν.» Εκεί ο νεαρός οικοδεσπότης τον κοίταξε περίεργα και πάνω απ'όλα με απορία. «Τι, είναι κολλητή μου η κόρη του γιατρού-ιατροδικαστή του νησιού, τα μαθαίνω αυτά τα πράγματα. Συνέχισε.»
«Όπως και να χει, αυτό μόνο μας λέει πως ο πραγματικός δολοφόνος είναι πολύ έξυπνος και σταμάτησε να σκοτώνει επίτηδες για να μην τον βρουν.»
«Ή ότι ο δολοφόνος ήταν ο Λαγός και το παρασκέφτεσαι.»
Να το πάλι το μάτι του που έπαιζε από τα νεύρα. «Ο κύριος Curtis συμφωνεί μαζί μου.»
«Και ποιος μπορεί να είναι λοιπόν ο δολοφόνος του πατέρα σου τότε;»

«Αυτό θέλω να μάθω κι εγώ! Και με τη βοήθεια της φίλης σας, θα το μάθω πιο εύκολα. Έχω κι εγώ τις υποψίες μου, αλλά δεν ξέρω πως να αρχίσω το οτιδήποτε, γι αυτό θα ήθελα τη βοήθεια της κοπέλας. Αν κι εκπαιδεύτηκε για γιατρός οι επαγωγικές της ικανότητες είναι εξαίρετες.»
«Κι εσύ πότε έμαθες ότι η Lorenza έγινε κυνηγός επικηρυγμένων και ζητάς τη βοήθειά της;»
«Ε;»
«Ε;»

Ο Στεφάν κοίταξε τον Matthew με απορία κι έκπληξη. Τα μάτια του δεν άφηναν τα δικά του κι έκαναν τον καλεσμένο νεαρό να νιώθει άβολα. Μα το χειρότερο απ'όλα ήταν πως ενώ δεν είχε ιδέα γιατί έφυγε η Lorenza, και φάνηκε από το ξαφνιασμένο του βλέμμα, το έμαθε από εκείνον με τέτοιο τρόπο. Τώρα σίγουρα δεν έπρεπε να μάθει την αλήθεια ο πατέρας της, ποτέ των ποτών, αλλιώς μάλλον θα τον έβρισκαν σε κανα χαντάκι. Και σιγά μην του έκανε τη χάρη να το ξεχάσει...

«Μου λες πως η κοπέλα έφυγε...για να γίνει κυνηγός επικηρυγμένων. Και ο πατέρας της, αυτός ο πατέρας της, την άφησε αυτό μου λες τώρα.»
«...αν σου πω ότι δεν είπα τίποτα, θα προσποιηθείς ότι δεν το άκουσες;»
«...αυτό εξηγεί πολλά πράγματα πάντως,» συνειδητοποίησε στο τέλος «γιατί συμπεριφέρεται έτσι ο γιατρός, γιατί ήταν τόσο θυμωμένος που έφυγε.»
«Και δεν ξέρεις ούτε τα μισά, άσε. Εμάς που μας τα είπε φρίξαμε. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έρχεται πίσω.»

Τι είναι αυτός ο ξαφνικός τόνος οικειότητας--καθόλου δεν άρεσε στον Στεφάν. Αλλά σίγουρα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτές τις πληροφορίες εναντίων του. «Αν δε θες να μάθει τίποτα ο καλός γιατρός, τότε σου συνιστώ να μην του πεις τίποτα αρνητικό για μένα. Απλό.»
«Αν και δε μ'αρέσει καθόλου αυτό» και ο τρόπος που τον κοιτούσε επιβεβαίωνε με το παραπάνω τα λόγια του «θα συμφωνήσω. Αλλά δε θα με κάνεις συνεργό σου σε τίποτα άλλο--αυτές οι πληροφορίες είναι οι τελευταίες που θα πάρεις. Τουλάχιστον εν αγνοία μου.»
«Καλώς ΄ έχεις τον λόγο μου.»

Τελείωσαν τους καφέδες τους και ο Matthew σηκώθηκε από τη θέση του σαν ελατήριο. Έδωσαν τα χέρια και κοιτάχτηκαν. «Θα σε κρατήσω σ'αυτόν τον λόγο που μου έδωσες.»
«Και πολύ καλά θα κάνεις. Αντίο. Αν θες να βεβαιωθείς γι αυτά που λέω, έλα σήμερα στο ζαχαροπλαστείο που δουλεύει η φίλη σου η Ανέτα κατά τις δωδεκάμισι μία παρά.»

Έγνεψε καθώς οι καμαριέρες τον συνόδευαν έξω και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα δεν υπήρχε παρά η ανάμνηση αυτού του επεισοδιακού πρωινού. «Κύριε, ποιος ήταν αυτός ο νεαρός;»
«Μη σας απασχολεί ΄ δεν ήταν τίποτα. Αν τον ξαναδείτε εδώ, δε θα σας φωνάζει. Εντάξει; Άντε στη δουλειά τώρα,» είπε στο τέλος πιο αδύναμα απ'ότι υπολόγιζε και ένιωσε να λιώνει πάνω στην καρέκλα του. Ωραία πράγματα γίνονταν πρωινιάτικα. Βέβαια, πού να ήξερε πως το μεσημεριανό΄του θα ήταν λιγότερο επεισοδιακό μεν, αλλά πολύ πιο απογοητευτικό.

Στο ζαχαροπλαστείο, σήμερα οι δουλειές ήταν πολλές: δύο κοπέλες αυτήν τη φορά εξυπηρετούσαν, η μία με τα ροζ και μια καινούργια με λαχανί μαλλιά, ενώ μέχρι και την Ανέτα είδε καμιά φορά να βγαίνει έξω για να εξυπηρετήσει κάποιον πιο απαιτητικό πελάτη. Κάπου στο βάθος παρατήρησε και γνώριμες φάτσες, αλλά υπέθεσε γιατί όχι, εφόσον το μαγαζί ήταν ξακουστό, έστω κι αν υπήρχαν κι άλλα. Βέβαια αυτό έκανε την απομάκρυνση της Ανέτας, έστω και για λίγες στιγμές, πολύ δύσκολη. Μπήκε όμως στη σειρά, τελευταίος-τελευταίος και περίμενε να εξυπηρετηθεί κι αυτός.

«Α εδώ είσαι,» άκουσε τη φωνή από το πρωί να τον καλεί. Δεν ήξερε ότι μιλούσε σε αυτόν, μα το προαίσθημά του βγήκε αληθινό όταν γύρισε και είδε τον Mtthew να τον πλησιάζει "απειλητικά". Με το χέρι απλωμένο, τον χτύπησε φιλικά τάχα μου δήθεν στην πλάτη κι έκατσε δίπλα του στη γραμμή. «Χαίρομαι που σε πρόλαβα. Τελικά οι καλεσμένοι σου γι απόψε είναι δέκα κι όχι πέντε που νόμιζα--θα πρέπει να πάρεις παραπάνω κομμάτια.»

Α τον άτιμο! Ήθελε να τον κάνει να ξοδέψει περισσότερα λεφτά--αλλά ακόμα έτρωγε τα παγωτάκια από χθες. Κύλησε τα μάτια του. «Καλά, θα δούμε τι θα πάρω. Αν θες περίμενέ με έξω, εντάξει;»

Μερικούς μικροκαβγάδες αργότερα και αφού είχε φύγει όλος ο κόσμος, επιτέλους είχε έρθει και η σειρά του να ψωνίσει. Είχε εκτιμήσει το γεγονός πως ο Matthew επίτηδες ξεκινούσε αψιμαχίες την ώρα που ήταν να αγοράσει κάτι ο Στεφάν για να μπορέσουν να μιλήσουν με την Ανέτα, αλλά δεν ήταν αστείο το πόση ώρα είχαν σπαταλήσει εκεί μέσα: τουλάχιστον μιάμισι ώρα κι όλη στην ουρά. Με το ένα μάτι της καρφωμένο σ'αυτούς, περίμενε να παραγγείλουν τις πάστες τους και μετά, όταν ήταν έτοιμοι να φύγουν, γι άλλη μια φορά ισχυρίστηκε πως έπρεπε να βγει έξω για τσιγάρο.

«Θα σε σκοτώσει αυτό το πράγμα στο τέλος,» την προειδοποιησε για πολλοστή φορά η συνάδελφός της, μα ακόμη μία φορά την αγνόησε.

Συναντήθηκαν πάλι στο στενό στο πλάι του μαγαζιού. «Λοιπόν τι έμαθες;»

Η Ανέτα είχε ήδη ανάψει το τσιγάρο της και ρουφούσε τον καπνό. Πάλι θα μιλούσε μέσα από τα δόντια της και θα εκνευριζόταν ο Στεφάν, αλλά δεν πειράζει εφόσον θα του έδινε χρήσιμες πληροφορίες. «Η Lorenza ήταν στο νησί Fabul μέχρι και τρεις ημέρες πριν. Είναι πολύ λογικό να έχει ήδη μετακινηθεί εφόσον πήγαν εκεί κατά λάθος. Τώρα το πού μπορεί να είναι δεν το ξέρω, αλλά ένας γνωστός της που ταξιδεύει μαζί της έγραψε στον μπαμπά της πως θα πάνε στο Las Camp. Λογικά θα μπορείς να τους συναντήσεις εκεί...αν θες να φύγεις κι όχι απλώς να επικοινωνήσεις μαζί της.»
«Μα αν μετακινείται συνέχεια, πώς μπορώ να βρω πού είναι για να της στείλω ένα γράμμα έστω;»
«Μόλις τώρα σου είπα πού θα είναι--στείλτης το εκεί. Αν την ξέρω αρκετά καλά, που την ξέρω αρκετά καλά, θα έχει αφήσει σίγουρα το όνομά της  όπου πηγαίνει για να της προωθούν μηνύματα και γράμματα. Είναι αρκετά προνοητική.»
«Κι αν δε σ'αρέσει αυτό, υπάρχει πάντα και η εναλλακτική: παρακάλεσε τον κύριο Bane να το φέρει στην προσοχή της όταν τον ξαναπάρει. Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξαναπάρει.»
«Άσε που» πετάχτηκε η κοπέλα πάλι, αυτή τη φορά το τσιγάρο στο χέρι «αν του το πουλήσεις καλά, μπορεί ο ίδιος να θέλει να την πει. Γιατί στην ουσία θέλεις να τη φέρεις πίσω. Δε νομίζω να έχει πρόβλημα να ξαναδεί την κόρη του, σε ότι πρόκειται να μπλεχτεί, εφόσον ο ίδιος είναι εδώ για να την προστατεύει.»
«...έχει προβλήματα έτσι; Είναι λιγάκι υπερπροστατευτικός.»
«Κι εσύ θα ήσουν αν η γυναίκα σου είχε πεθάνει από πειρατές ενώ ήταν ναυτικός, η κόρη σου πήγε στο ναυτικό αλλά την έστειλαν πίσω και μετά αποφάσισε να ακολουθήσει το επάγγελμά σου.»
«Ώπα ώπα ώπα ένα λεπτό...μου λέτε ότι ο γιατρός παλιά ήταν κυνηγός επικηρυγμένων;»

Οι δύο φίλοι κοιτάχτηκαν για μια μεγάλη στιγμή, εντελώς ήρεμοι, μα κατά βάθος πλήρως πανικοβλημένοι. «Νόμιζα ότι το ήξερε» «κι εγώ νόμιζα ότι το ήξερε» «ή τουλάχιστον πως θα το είχε καταλάβει» έμοιαζαν να λένε μέσω τηλεπάθειας. Στο τέλος, αφού ηρέμησαν λίγο γύρισαν και οι δύο στον Στεφάν. «Δεν. Ξέρεις. Τίποτα,» είπαν ταυτόχρονα και αμέσως κατευθύνθηκαν σε ξεχωριστές μεριές, αφήνοντας τον Στεφάν μόνο του.

Λοιπόν, δεν του είχαν απομείνει και πολλές επιλογές, αναλογίστηκε. Κοιτώντας το τσιγάρο της κοπέλας πατημένο στο έδαφος να αργοσβήνει, καίγοντας την πέτρα, άρχισε να μετράει τις πιθανότητες. Αν πήγαινε ο ίδιος στο Las Camp σίγουρα θα ήταν πιο δραστικό μέτρο, και η κοπέλα θα τον έπαιρνε πιο σοβαρά, αλλά αυτό προϋπέθετε πως θα την έβρισκε. Μεγαλύτερο το ρίσκο που θα έπαιρνε επίσης, αλλά μεγαλύτερη και η ανταμοιβή. Συν του ότι θα έφευγε και λίγο από αυτό το νησί που του φαινόταν τόσο αποπνικτικό τον τελευταίο καιρό.

Αν έλεγε τον πατέρα της να της μιλήσει τότε θα είχε πάλι μεγάλο ρίσκο, αλλά για άλλο λόγο: θα έβγαζε δε θα έβγαζε τη μέρα εκείνη μετά την ανάκριση 3ου βαθμού που σίγουρα θα χρειαζόταν να υποστεί. Μέχρι και καυτά σίδερα φανταζόταν τον γιατρό να σβήνει πάνω στο γυμνό του δέρμα μόνο και μόνο για να σιγουρευτεί πως δεν είχε κακές προθέσεις. Και μόνο στη σκέψη ανατρίχιασε.

Η τρίτη και λιγότερο πιθανή να του φέρει αποτελέσματα λύση ήταν να στείλει ο ίδιος από μόνος του γράμμα, αλλά πού ήξερε τώρα αν θα το έπαιρνε ποτέ κι α το έπαιρνε αν καν θα το άνοιγε όταν έβλεπε το όνομά του και τι κουμάσι ήταν ο άνθρωπος που ταξίδευε μαζί της. Αν ήταν το αγόρι της; Κι αν ήταν ζηλιάρης; Δε θα τον άκουγαν ποτέ μέσω ενός γράμματος. Όχι, όχι, ό,τι κι αν γινόταν οι καλύτερες επιλογές ήταν οι δύο πρώτες. Καλώς λοιπόν, θα το σκεφτόταν σοβαρά για δύο ολόκληρες μέρες ΄ αν δεν είχε αποφασίσει μέχρι τότε θα το έπαιζε κορόνα γράμματα.

Τρεις μέρες αργότερα, βρισκόταν μπροστά στο ιατρείο του κυρίου Curtis, παίρνοντας βαθιές αναπνοές προσπαθώντας να ηρεμήσει τον εαυτό του και να διώξει τον φόβο του. Το διάλεξε, να πάει να μιλήσει στον γιατρό, και τώρα έπρεπε να το κάνει. Υποσχέθηκε βέβαια στον εαυτό του πως αν πέντε μέρες αργότερα δεν είχε επικοινωνήσει η κοπέλα, θα πήγαινε να τη βρει αυτός τελικά. Και η οικογένειά του δεν είχε καμία απολύτως ιδέα για όλα αυτά. Θα τους μιλούσε όταν θα έφευγε αλλά όχι νωρίτερα.

Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα ΄ ο γιατρός στεκόταν δίπλα στον ασθενή του και φαινόταν να γράφει κάτι σ'ένα χαρτί. Με το που άκουσε την πόρτα, γύρισε και κοίταξε τον παραβάτη ΄ με το που είδε ποιος ήταν επέστρεψε στη δουλειά του. «Θα πίνεις ένα την ημέρα και θα είσαι καλά σε ένα μήνα. Αν όχι, έλα να με ξαναδείς τότε. Όποια δυσφορία στην αναπνοή είναι από τα φάρμακα, μην τρομάξεις. Και δεν εννοώ το να μη μπορείς να αναπνεύσεις, απλή δυσφορία.» Ο τόνος του στο τελευταίο ήταν αρκετά απόλυτος--ποιος ήξερε τι έχει ακούσει ο άνθρωπος. Ο νεαρός άντρας ευχαρίστησε τον γιατρό, χαιρέτισε κι έφυγε. Αμέσως ο γιατρός γύρισε στον Στεφάν τότε και τον κοίταξε σοβαρά.

«Λοιπόν; Τι θες αυτήν τη φορά;»
Δίστασε. Δεν είχε ιδέα πώς να του το πει, από πού να αρχίσει για να το φέρει πιο μαλακά...γι αυτό καλύτερα να το έλεγε απότομα ΄ πήρε μια βαθιά εισπνοή και είπε: «θέλω να πείτε την κόρη σας να γυρίσει να με βοηθήσει με την υπόθεση του πατέρα μου την επόμενη φορά που θα σας καλέσει. Αν δε σας έχει καλέσει μέσα σε πέντε μέρες, θα ήθελα να μου πείτε που μπορεί να είναι για να πάω να τη βρω εγώ ο ίδιος.»
«Α χα, να τα να τα. Ώστε θες να ζητήσεις τη βοήθεια της κόρης μου τελικά...καλώς. Θα το κάνω, στο υπόσχομαι. Χα χα, μη φαίνεσαι τόσο αγχωμένος παιδί μου ηρέμησε. Πάνε, και θα ξαναμιλήσουμε.»