[Τέλος] Ο περίφημος Kanoji (Μέρος 1ο)

Desatoya... όχι το μεγαλύτερο, αλλά σίγουρα όχι το μικρότερο νησί της West Blue. Στο άκουσμά του μπορούν να προκληθούν διάφορα συναισθήματα, αλλά η αδιαφορία δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτά. Αποτελεί τη μεγαλύτερη ναυτική βάση του ωκεανού άλλωστε· το εκπαιδευτικό κέντρο των νεοσύλλεκτων που θα έφερναν την Παγκόσμια Κυβέρνηση ένα βήμα πιο κοντά στην επίτευξη των στόχων της. Υπό αυτό το πρίσμα όλες οι υπηρεσίες του νησιού εξελίχθηκαν με τέτοιο τρόπο, ώστε να εξυπηρετούν τις ανάγκες της βάσης. Με την πάροδο του χρόνου όμως, η ανάγκη για παροχή υπηρεσιών έκανε πολλούς κατοίκους να εγκατασταθούν στο νησί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αναπτυχθεί μια μικρή σε έκταση, αλλά ποικιλόμορφη πόλη στην ανατολική του μεριά. Εκεί, τρία οικοδομικά τετράγωνα μακριά από το λιμάνι, δέσποζε η οικία της διμελούς οικογένειας των Hanzo. Ο πατέρας εν ονόματι Reigen, ασχολούταν με το εμπόριο, με αποτέλεσμα να απουσιάζει για πολλές ώρες από το σπίτι. Ο γιος του, Kazuma, βρέθηκε έτσι από νωρίς υπεύθυνος για την αυτοσυντήρησή του.

Ο νεαρός δε γνώρισε ποτέ τη μητέρα του. Ο Reigen του είχε πει πως όταν τον γέννησε, έφυγε σε επαγγελματικό ταξίδι και δεν επέστρεψε ποτέ. Το επάγγελμά της παρέμενε άγνωστο στο αγόρι, όπως ακριβώς και η μορφή της. Όποτε ρώταγε τον πατέρα του, φρόντιζε να ακούει μονάχα ένα "είστε ολόιδιοι". Οι αδιάφορες απαντήσεις του Reigen, έκαναν τον Kazuma να σταματήσει να ασχολείται με το ποια ήταν η μητέρα του και να αφοσιωθεί σε κάτι διαφορετικό. Μέχρι την ηλικία των 15, 2 χρόνια πριν δηλαδή, δεν έβρισκε τίποτα το ενδιαφέρον στη ζωή του. Όλα του φαίνονταν ανούσια και δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του να καταπιάνεται με κάτι. Η λύση στο πρόβλημά του εμφανίστηκε ξαφνικά ένα βράδυ. Ο πατέρας του είχε γυρίσει από το λιμάνι, όπου εμπορευόταν με διάφορους πελάτες (δεν ανέφερε ποτέ ποιους) και μαζί με το μεγάλο πάκο με την πραγμάτεια του, κρατούσε κι ένα βιβλίο. Ο τίτλος του ήταν φθαρμένος, αλλά το όνομα του συγγραφέα ήταν φανερό· το ένα μέρος του τουλάχιστον. Kanoji.

Όταν εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για αυτό, ο Reigen του απάντησε πως επρόκειτο για ένα βιβλίο που ξέχασε κάποιος, όταν χάζευε στον πάγκο του. Μην έχοντας ιδιαίτερη χρηματική αξία για τον έμπορο, το έδωσε στον γιο του, που το κοίταζε με πεινασμένο βλέμμα. Χωρίς να χάσει χρόνο το περιεργάστηκε και ξεκίνησε την ανάγνωση. Εκ πρώτης όψεως δεν έμοιαζε με κάτι αξιοπρόσεκτο. Παρόλα αυτά, ο τρόπος που ήταν γραμμένο, η ροή του λόγου, η ίντριγκα που προκαλούσε, μάγεψαν τον Kazuma. Ο συγγραφέας, αυτός ο επονομαζόμενος Kanoji, ήταν ένας εξιχνιαστής εγκλημάτων· ένας σπουδαίος εξιχνιαστής εγκλημάτων. Έμοιαζε να είχε γράψει το βιβλίο για να εξηγήσει τον τρόπο σκέψης του και για να φέρει στην επιφάνεια σπάνιες περιπτώσεις εγκλημάτων, που αν και φάνταζαν αδύνατο να λυθούν, εν τέλει αποκρυφούνταν και ο δράστης οδηγούταν στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Είχε έναν διδακτικό τόνο, που έδειχνε πως ο καθένας μπορούσε να κάνει ό,τι κι εκείνος... να κατανοεί, να αποκρυπτογραφεί και να ανακαλύπτει την αλήθεια!

Σήμερα

-Έι Abe, κάποιος έκλεψε το μεσημεριανό μου πάλι. αναφώνησε ο Eliot, ένας χοντροκομμένος συμμαθητής του Kazuma, που καθόταν στο αριστερό θρανίο της τρίτης σειράς. Ήταν άλλη μια συνηθισμένη μέρα στο σχολείο της πόλης. Η σταδιακή αφομοίωση των επαγγελματιών και των οικογενειών τους, ώθησε στη δημιουργία μιας μικρής λειτουργικής κοινότητας, που συμπεριλάμβανε μικρές ιατρικές δομές, ένα σχολείο για την εκμάθηση των παιδιών τους και μικρές αθλητικές εγκαταστάσεις. Το σχολείο διέθετε 12 αίθουσες διδασκαλίας και ένα μικρό προαύλιο, το οποίο κατέκλυζαν οι μαθητές μεσημεριανές ώρες σαν αυτή, για να φάνε το μεσημεριανό τους γεύμα που είχε ετοιμαστεί από το σπίτι. Καμία τάξη δε ξεπερνούσε τους 20 μαθητές και αυτή του Kazuma δεν αποτελούσε εξαίρεση. Ανάμεσα στις αξιωσημείωτες περιπτώσεις μαθητών, άνηκαν οι Abe και Eliot, οι πιο μυώδεις, ανεγκέφαλοι και τραμπούκοι του ιδρύματος, η Annie, μια ελκυστική ξανθομάλλα και ο μεγάλος έρωτας του Kazuma και ο Henry, ένας κοντός μαυρομάλλης με γυαλιά, κοντινός του φίλος και λάτρης των "γραφικών νουβέλων".

-Ποιος λες να το έκανε αυτήν τη φορά Eliot; απεφάνθη ο Abe, που καθόταν στο διπλανό θρανίο και σηκώθηκε απότομα σφίγγοντας τα μυώδη στήθια του.
-Δεν έχω ιδέα... Α, ξέρω! Ας μας πει ο Kazuma. είπε χαιρέκακα και οι δυο τους κοίταξαν τον νεαρό, που βρισκόταν μισοκοιμισμένος στο προτελευταίο θρανίο δίπλα στο παράθυρο. Ήξερε τι γινόταν, γινόταν συχνά άλλωστε. Ο Eliot έτρωγε σχεδόν χωρίς να μασάει το φαγητό του και μετά κατηγορούσε κάποιον συμμαθητή του πως του το έκλεψε, ώστε να φάει κι άλλο. Οι γονείς του ήταν αξιοσέβαστοι ναυτικοί κι έτσι οι καθηγητές φρόντιζαν να μην τον "αναστατώνουν" πολύ. Είχε πέσει κι ο ίδιος θύμα τους παλαιότερα, αλλά κατάφερε να γλιτώσει από το μένος τους με το να γίνει από μια άποψη "συνεργός" τους. Από τότε που διάβασε το βιβλίο του Kanoji, απέκτησε μια επιθυμία, ένα όνειρο· να γίνει σαν αυτόν, ένας σπουδαίος και διάσημος εξιχνιαστής εγκλημάτων. Και έκανε το παν, για να μάθουν όλοι το όνειρό του.

Έτσι, όταν επιχείρησαν για δεύτερη φορά να κλέψουν το γεύμα του, φέρθηκε σαν πραγματικός εξιχνιαστής εγκλημάτων... περίπου. Βρίσκοντας "στοιχεία" από τη φαντασία του, έριξε την ευθύνη σε άλλον μαθητή και οι δυο τραμπούκοι άλλαξαν τον στόχο τους. Το σκηνικό αυτό επαναλήφθηκε αρκετές φορές, με αποτέλεσμα η απέχθεια που έτρεφαν όλοι για τον Eliot και τον Abe να επεκταθεί και προς το πρόσωπο του Kazuma. Δεν άργησαν να τον αποκαλούν κατακάθι, απόβρασμα και σκουπίδι. Μερικές μαθήτριες μάλιστα άρχισαν να τον αποκαλούν "Kuzuma", ψευδώνυμο που απέκτησε σύντομα πολλούς επιδοκιμαστές. Η κακοφημία του διαδόθηκε σε όλην την τάξη και σιγά-σιγά στο σχολείο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συναναστραφεί με κανέναν. Μοναδική εξαίρεση αποτελούσε ο αγαθός Henry, τον οποίο έπεισε με σχετική ευκολία πως δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς ή πιο συγκεκριμένα... -Henry θα με έδερναν! του είχε φωνάξει με δάκρυα στα μάτια ο Kazuma κι ο Henry χτυπώντας τον συγκαταβατικά στον ώμο του ψιθύριζε: Είναι εντάξει Kazuma, δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς.

Αν και δεν του άρεσε να είναι στο επίκεντρο του χλευασμού και της αποδοκιμασίας, από μια άποψη του άρεσε η "εξουσία' που είχε στα χέρια του. Οι δυο μυώδεις μαθητές έφτασαν μπροστά στο αγόρι και η μάζα τους κάλυψε το οπτικό του πεδίο.
-Λοιπόν, Kazuma; Βρες τον ένοχο! Ποιος μου έκλεψε το κολατσιό μου!; Πες μου αλλιώς... πρόσταξε και πίεσε τη γροθιά του στο αριστερό του χέρι. Ένα ελαφρό τρέμουλο κυρίευσε τον νεαρό, ο οποίος το τελευταίο πράγμα που ήθελε, ήταν να βρεθεί στα χέρια με τους δυο τραμπούκους. Κοιτώντας λαίμαργα γύρω του, προσπάθησε να επιλέξει σε ποιον θα επιδείκνυαν την εξουσία τους, μακριά απ' τον ίδιο και το λιτό του γεύμα. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου εντόπισε το θύμα και ετοιμάστηκε να τους το ανακοινώσει με μεγάλη ευχαρίστηση. Μόλις είχε συνειδητοποιήσει ότι ήθελε καιρό να το κάνει αυτό. Έκλεισε τα μάτια του και με χαιρέκακο χαμόγελο να ζωγραφίζεται στα χείλη του, χτύπησε το θρανίο με τις παλάμες του και σηκώθηκε όρθιος.

-Για άλλη μια φορά ο σπουδαιότερος εξιχνιαστής εγκλημάτων θα σας δώσει τη λύση! Και η λύση ήταν μπροστά σας απ' την αρχή! αναφώνησε με θεατρίνικο τρόπο τείνοντας το πρόσωπο και τον δεξή του δείκτη προς την οροφή. Αμέσως κατέβασε το χέρι του και έδειξε τον Steve. Ξανθός, γαλάζια μάτια, υπερβολικά αθλητικός, αξιοπρεπείς βαθμοί και το χειρότερο απ' όλα... ο διασημότερος της τάξης. Για κάποιο λόγο, που δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να αντιληφθεί, όλα τα θυληκά τον περικύκλωναν με την πρώτη ευκαιρία. Η ευκαιρία ήταν μοναδική. Επιτέλους μπορούσε να πάρει εκδίκηση. Αν δεν υπήρχε αυτός, τίποτα δε θα τον σταματούσε απ' το να διεκδικούσε την όμορφη Annie με τα πυρόξανθα μαλλιά και τις διακριτικές, αλλά τρομερά ελκυστικές φακίδες της. Ή τουλάχιστον έτσι σκεφτόταν... Αυτός το έκανε! είπε και τα μάτια του γυάλισαν. Δε σας φαίνετε περίεργο, που αυτήν τη φορά είναι μόνος του; Δε θα μπορούσε να σε κλέψει με όλα τα κορίτσια να τον κοιτάνε! Και τώρα προσπαθεί να φύγει βιαστικά... Τς τς τς! Πόσο προφανές!

Ο Steve που δεν είχε δώσει την παραμικρή σημασία γύρω του, γύρισε προς το μέρος της τριανδρίας, από όπου προερχόταν η αναταραχή και το βλέμμα του κόλλησε στον Kazuma.
-Τι σκαρώνει πάλι το απόβλητο της τάξης; ρώτησε κοιτώντας τον με αηδία και πιάνοντας το μικρό τσαντάκι με το μεσημεριανό του. Με την τελευταία φράση να περιστρέφεται στο μυαλό του, άρχισε να βράζει από θυμό και ίσως ζήλια για τον τρόπο που αντιμετώπισε την κατάσταση ο δημοφιλής συμμαθητής του. Ευτυχώς για τον ίδιο, ο Abe κι ο Eliot ένιωθαν με παρόμοιο τρόπο για τον Steve και τη δημοτικότητά του. Με μια γκριμάτσα ενόχλησης, κινήθηκαν προκλητικά προς το μέρος του παίζοντας με τις γροθιές τους.
Kuaaaaaaaaakuakuakuakuakua!!! σκέφτηκε συγκρατώντας με δυσκολία την ευχαρίστησή του. Τώρα θα πάρεις αυτό που σου αξίζει!! Όταν αυτά τα χέρια, που μοιάζουν με μπούτια αγελάδας, σε χτυπήσουν, καμία δε θα θέλει να είναι γύρω σου! Kuaaaaaakuakuakuakua!!!

Χορεύοντας σε λιβάδια ατέρμονης ευχαρίστησης, έπιασε το κολατσιό του και πήδηξε έξω από την αίθουσα. Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω του ανίκανος να κρύψει το σατανικό του χαμόγελο, που έφτανε μέχρι τα αυτιά. Ακριβώς μπροστά του βρισκόταν ο Henry κρατώντας ένα σάντουιτς στο ένα χέρι κι ένα ροζ βιβλιαράκι στο άλλο.
-Δεν το χαίρεσαι υπερβολικά αυτό; ρώτησε καλοκάγαθα ο φίλος του.
-Henry, άκουσε με προσεκτικά! είπε με απόλυτη σοβαρότητα και έπιασε το αγόρι από τους ώμους παίρνοντας παραμάσχαλα το τσαντάκι με το φαΐ. Ό,τι έκανα ήταν αναγκαίο... Δεν ήταν απλά ζήτημα επιβίωσης, όχι! Αυτήν τη φορά εκπροσώπησα ολόκληρο τον ανδρικό πληθυσμό της τάξης... όχι της τάξης, του σχολείου! Δεν καταλαβαίνεις; Μιλάμε για αυτόν τον Steve. Αυτό το βρωμερό πλάσμα που μονοπωλεί όλο το γυναικείο πληθυσμό! Ούτε την Annie μου δεν έχει άφησει! φώναξε και σκεπτόμενος όσα έλεγε ένιωθε να βράζει ξανά από θυμό. Οτιδήποτε του συμβεί, του αξίζει. συμπλήρωσε και τον χτύπησε στους ώμους.