[Τέλος] Ο περίφημος Kanoji (Μέρος 1ο)

-Μήπως το παρατραβάς;
-Μην είσαι ανόητος! Υπάρχει ένα ιερό πράγμα σε αυτήν τη ζωή και ο συγκεκριμένος το καταπάτησε! Αν-δρι-κή αλ-λη-λεγ-γύ-η! είπε σαν να έψελνε μέσα σε ναό, όσο άρχιζε να ακούγεται φασαρία απ' το εσωτερικό της τάξης. Μετά από αυτό, η άποψη όλων θα αλλάξει για μένα! Θα γίνω ο ήρωας του σχολ...
-Τς! Τι σκαρώνει πάλι αυτό το σκουπίδι;
-Δε ξέρω, μην πλησιάσεις πολύ, μπορεί να γίνεις χαμένη σαν αυτόν. πρόσθεσε το δεύτερο απ' τα έξι κορίτσια, που εμφανίστηκαν στο διάδρομο κατευθυνόμενες προς την αίθουσα. Προσπέρασαν τους δυο τους με εμφανή απέχθεια και εισήλθαν στην τάξη, όπου ακολούθησε ένας έντονος διαπληκτισμός με τους νταήδες, πάντα υπερασπιζόμενες τον Steve. Το πρόσωπο του Kazuma έφτασε μέχρι το πάτωμα, καθώς έβλεπε το "μελετημένο του σχέδιο" να αποτυγχάνει. Ο Henry προσπαθώντας να τον παρηγορήσει τον σκούντησε στο χέρι.
-Μη ξεχνάς τι μέρα είναι σήμερα.

Στο άκουσμα του τελευταίου τα μάτια του έλαμψαν. Η σημερινή ήταν σπουδαία μέρα, η σημαντικότερη της ζωής του. Ήταν η μέρα που μπορούσε να κάνει ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρό του. Ο περίφημος Kanoji, ο διασημότερος εξιχνιαστής εγκλημάτων, θα ερχόταν στο νησί το απόγευμα για να αναλάβει μια υπόθεση. Ο Kazuma τον περίμενε με ανυπομονησία και είχε ήδη λάβει μέτρα για να βρίσκεται στη δυτική μεριά του νησιού, την στιγμή της απόβασής του. Ένα ανυπόμονο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του και με τη συνοδεία του Henry, βρέθηκε στο προαύλιο να τρώει λίγο ρύζι με λαχανικά, που είχε ετοιμάσει από το προηγούμενο βράδυ.
-Σίγουρα μπορεί να μας πάει ο πατέρας σου;
-Ναι μη σε ανησυχεί. Τον είχα ενημερώσει από την προηγούμενη βδομάδα. Ένα από τα θετικά του να είσαι προμηθευτής της βάσης, είναι πως εσύ κανονίζεις πότε θα πάρουν τις προμήθειες.
-Μόνο στην περίπτωση του πατέρα σου Henry...

Ο πατέρας του φίλου του ήταν απ' τους πρώτους προμηθευτές σιτηρών της βάσης. Φημολογούταν πως είχε πετύχει μια πολύ κερδοφόρα συμφωνία για τους ναυτικούς με το Kashuan Kingdom, με αποτέλεσμα να απολαμβάνει ορισμένα προνόμια τόσο στη δουλειά του, όσο και στην καθημερινή του ζωή. Είχε κανονίσει να μεταφέρει μερικά κιλά αραβόσιτου προς το δυτικό λιμάνι το απόγευμα, για να εξυπηρετήσει με την ευκαιρία τα αγόρια. Ήταν καλόκαρδος άνθρωπος, αν και η συνεχής απασχόληση με το εμπόριο τα τελευταία 20 χρόνια τον είχαν κάνει λίγο επιθετικό, ενώ σπάνια τον έπιανες να μη μονολογεί.
-Δε μου έχεις πει όμως. Τι θα κάνεις μόλις τον δεις;
-Δεν είναι προφανές!; Θα του ζητήσω να υπογράψει το βιβλίο μου και μετά θα τον πείσω να με πάρει για μαθητευόμενό του!
-Και πώς ακριβώς θα το κάνεις αυτό; ρώτησε όλο απορία, καθώς ένα δαιμονικό χαμόγελο σχηματιζόταν στα χείλη του Kazuma.
-Χαίρομαι που ρώτησες! Όλα θα γίνουν σύμφωνα με το σχέδιο! Όπως γξέρεις κι ο πατέρας μου είναι έμπορος και έχει αρκετές γνωριμίες... αλλά το καμπανάκι χτύπησε σηματοδοτώντας την επανέναρξη των μαθημάτων.

Καταβροχθίζοντας όσο φαγητό είχε απομείνει, έτρεξαν προς την τάξη, όπου όπως αποδείχθηκε, τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς σύμφωνα με το σχέδιο. Οι δύο νταήδες βρίσκονταν μαζεμένοι στα θρανία τους, ενώ ο Steve βρισκόταν σώος κι αβλαβής περικυκλώμενος από τα έξι κορίτσια. Μόλις πέρασε την πόρτα, όλα τα βλέμματα -συμπεριλαμβανομένου του Eliot και Abe- έπεσαν με απέχθεια πάνω του. O Henry κάθισε μεμιάς στη θέση του δίπλα στην πόρτα, με τον Kazuma να βαδίζει προσεκτικά προς τη δική του. Μόλις κάθισε οι υπόλοιποι μαθητές άρχισαν να εισέρχονται στο χώρο, όλοι κοιτώντας τον με το ίδιο ύφος. Τελευταία μπήκε η Annie, το πρόσωπο της οποίας παραμορφώθηκε όταν έφτασε δίπλα του. Του έριξε ένα αποδοκιμαστικό βλέμμα και στη συνέχεια έφτυσε μπροστά του, λίγο προτού καθίσει στο διπλανό θρανίο.
Τι πήγε τόσο λάθοοοος;;; σκέφτηκε σχεδόν κλαίγοντας. Γιατί όλοι με μισούν περισσότερο; Γιατί αυτός ο βρωμερός τύπος δεν έπαθε τίποτα και ΓΙΑ-ΤΙ ο Abe κι ο Eliot με κοιτάνε έτσι;;; Θα πεθάνωω...

Η σχολική ημέρα συνεχίστηκε κανονικά, μέχρι που το μεσημέρι έφτασε στο τέλος του και το καμπανάκι ξαναχτύπησε. Ξεφυσήματα, τεντώματα κι επιδοκιμασίες ξεκίνησαν μονομιάς. Ο Kazuma που ανυπομονούσε να φύγει, είχε αποκτήσει επιπρόσθετους λόγους για να γίνει καπνός. Οι δύο νταήδες έδειχναν πεινασμένοι για εκδίκηση και απ' όσο καταλάβαινε, μάλλον ο ίδιος θα ήταν το θύμα. Μόλις ο ήχος από τη μικρή καμπάνα σταμάτησε, άρπαξε την τσάντα του και με ταχύτητα που θύμιζε αθλητή του στίβου, έφτασε στο μικρό προαύλιο κι από κει έξω από το σχολείο ακολουθώντας το δρόμο προς το σπίτι του. Έπρεπε να ετοιμάσει φαγητό για τον ίδιο και τον πατέρα του, να κάνει μπάνιο και να ετοιμαστεί για το σύντομο ταξίδι του προς το δυτικό μέρος του νησιού. Είχε φτάσει η ώρα να κάνει ένα μεγάλο βήμα προς την επίτευξη του ονείρου του και δε θα άφηνε κανέναν να τον εμποδίσει.

Πέρασε τρέχοντας από τα μικρά καταστήματα, που βρίσκονταν στα έξι στενά μεταξύ του σχολείου και του σπιτιού του, χαιρετώντας που και που κάποιον γνωστό ιδιοκτήτη. Δεν είχαν περάσει πέντε λεπτά όταν αντίκρισε την μετρίων διαστάσεων ξύλινη οικία του. Με βιαστικές κινήσεις ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε μέσα. Το πρώτο δωμάτιο περιλάμβανε ένα μικρό σκαλοπάτι, όπου άφηναν τα παπούτσια οι επισκέπτες και φόραγαν παντόφλες, και την κουζίνα. Στη δεξιά πλευρά υπήρχαν ένα σωρό οικιακά σκεύη για το μαγείρεμα κι ένας νεροχύτης γεμάτος λερωμένα πιάτα. Στο κέντρο βρισκόταν ένα μεγάλο τραπέζι με ξύλινη επένδυση και τρεις καρέκλες. Οι τοίχοι είχαν όλοι λευκό χρώμα, ενώ ένα παράθυρο δέσποζε πάνω από τον νεροχύτη, που έβλεπε στο δρόμο. Στην απέναντι πλευρά του δωματίου υπήρχε μια πόρτα, που με τη σειρά της οδηγούσε σε ένα μικρό διάδρομο με τρία δωμάτια: τουαλέτα (αριστερή πόρτα), το υπνοδωμάτιό του (δεξιά πόρτα) και το αντίστοιχο του Reigen (ευθεία πόρτα).

Μονομιάς κινήθηκε προς το νεροχύτη και παρατήρησε τον δρόμο από το παράθυρο. Ευτυχώς κανείς δεν τον είχε ακολουθήσει, αν και αυτό ήξερε πως σημαίνει μια δύσκολη αυριανή μέρα... Όσο πιο γρήγορα μπορούσε, άρχισε να πλένει τα πιάτα και να ετοιμάζει μια σούπα λαχανικών. Δεν είχε πολύ χρόνο μπροστά του, σε περίπου μία ώρα έπρεπε να βρίσκεται έξω από το σπίτι του Henry στο διπλανό στενό. Αφού έπλυνε τα πιάτα και έριξε τα κομμένα λαχανικά μέσα σε μια κατσαρόλα με νερό, την τοποθέτησε πάνω από τον φούρνο, όπου έβγαινε η θερμότητα. Σαν κυνηγημένος, χύμησε στο μικρό ντους και πλύθηκε όσο καλύτερα μπορούσε. Το επόμενο πράγμα είχε μεγάλη σημασία για τον ίδιο· είχε έρθει η ώρα να φορέσει τα αγαπημένα του ρούχα. Σπάνια του δινόταν η ευκαιρία να βγει απ' το σπίτι και υπήρχαν ακόμα λιγότερες πιθανότητες να ξεπορτίσει χωρίς να έχει πάνω του αυτήν την απαίσια γαλάζια σχολική φορεσιά. Έτσι, φόρεσε τα αγαπημένα του, ένα καφέ παντελόνι, μια άσπρη μπλούζα, μαύρες μπότες και φυσικά, τον πράσινο μανδύα του με τις κίτρινες άκρες του.

Ένιωθε απίθανα. Πίστευε πως όλα θα έβαιναν καλώς, το εντελώς αντίθετο δηλαδή από τον τρόπο που εξελίχθηκε η σημερινή του μέρα. Δένοντας το μανδύα του μπροστά στον λαιμό του, πήγε στην κουζίνα και αφού έσβησε την εστία της φωτιάς, γέμισε ένα πιάτο και την κάλυψε με το καπάκι της. Έφαγε λαίμαργα, παρόλο που το φαγητό ήταν μια παταγώδης αποτυχία. Μόλις άδειασε το πιάτο του, το ακούμπησε στο νεροχύτη και ετοιμάστηκε να φύγει. Πριν φτάσει στην εξώπορτα, άνοιξε με ένα δυνατό γδούπο και ο πατέρας του εμφανίστηκε στο σπίτι. Το ύφος του ως συνήθως παρέμενε ανέκφραστο και μια δυσοσμία τσιγάρου κατέκλεισε το χώρο.

O Reigen:

-Α, Kazuma. Πού πας;
-Γεια σου μπαμπά! χαιρέτισε σηκώνοντας το δεξί του χέρι, ενώ κρύος ιδρώτας άρχισε να κυλάει στο σβέρκο του. Έπρεπε να φύγει πριν δοκιμάσει το φαγητό. Ο Reigen υποστήριζε πως ο γιος του έπρεπε να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού χωρίς λάθη. Ήταν η αρνητική πλευρά του να μην εργάζεσαι. Ο πατέρας του Henry θα μας πάει στο δυτικό λιμάνι. Έρχεται ο Kanoji σε λίγο!

-Α ναι το είχα ξεχάσει... Έχεις μαγειρέψει; ρώτησε αν και γνώριζε την απάντηση.
-Ναι! Ναι! Είναι στην κατσαρόλα! Πρέπει αν φύγω, γιατί θα αργήσω! αναφώνησε σε κλάσματα του δευτερολέπτου και αφού γράπωσε το βιβλίο του, που βρισκόταν ως συνήθως στο τραπέζι της κουζίνας, έγινε κάπνος με ένα "Γεια!". Εάν δεν του άρεσε το φαΐ θα τον έβαζε να φτιάξει κάτι άλλο. Με γρήγορα βήματα έστριψε στο διπλανό στενό και έφτασε έξω από το πελώριο σπίτι του φίλου του. Ήταν το μόνο δυόροφο πέτρινο στην περιοχή, διέθετε τη μεγαλύτερη περιτοιχισμένη αυλή και ο μόνος τρόπος για να εισέλθεις, ήταν μέσω της κατάμαυρης σιδερένιας πόρτας του. Ο Henry ήταν ήδη απ' έξω και έδειχνε να περιμένει αρκετή ώρα.
-Kazuma! Είσαι έτοιμος;
-Εννοείς αν είμαι έτοιμος να συναντήσω τον άνθρωπο, που θα με βοηθήσει να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα!; Δεν έχω υπάρξει ποτέ πιο έτοιμος! φώναξε πανευτυχής, ενώ ταυτόχρονα άρχισε να τρέμει από φόβο μήπως και τα πράγματα δεν πάνε όπως θα ήθελε.

-Α ναι, παραλίγο να το ξεχάσω. O Abe είπε πως πρέπει να μιλήσετε αύριο...
-Το περίμενα. απάντησε και δάκρυα γέμισαν τα μάτια του. Τότε η σιδερένια πόρτα άνοιξε φανερώνοντας δύο καφέ άλογα, που έσερναν ένα κάρο. Ο πατέρας του Henry καθόταν στη θέση του "οδηγού" με τα μυώδη χέρια του να κρατούν τα ινία. Ήταν αρκετά ψηλός και γυμνασμένος, λογικά από τις συνεχείς μεταφορές φορτίων. Φορούσε έναν μπεζ μανδύα που κάλυπτε όλο του το σώμα, είχε λιγοστά άσπρα μαλλιά με ενδείξεις φαλάκρας, ενώ η μακριά γκρίζα γεννιάδα του έφτανε μέχρι το στέρνο.
-'Μπρος! Έχουμε και δουλειές! κραύγασε από το πουθενά και τα δυο αγόρια ανέβηκαν σβέλτα στο κάρο. Ο Henry κάθισε δίπλα στον πατέρα του κι ο Kazuma αναγκαστικά πίσω, αγκαλιά με δεκάδες μεγάλα σκεύη γεμάτα βρώμη. Με ένα χτύπημα τα άλογα ξεκίνησαν, αφήνοντας πίσω τους ορθάνοιχτη την πόρτα.
-Ευχαριστώ πολύ για την εξυπηρέτηση κύριε Bob.