Who framed Joe the Rabbit? (Μέρος 2ο)[Τέλος]

Οπότε ο μόνος του ύποπτος ήταν ο Σερίφης, υπέροχα. Κι ούτε καν είχε καταφέρει να το προσδιορίσει ποιος από τους δύο ήταν που έπεφτε πάνω του η ενοχή. Φανταστικά. Και δεν είχε κανέναν άλλον τρόπο να πάρει παραπάνω πληροφορίες από κανέναν για το οτιδήποτε. Εντυπωσιακά. Ήθελε να χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο...! Αλλά έτσι όπως περπατούσε δύο πράγματα του ήρθαν στο μυαλό: κάτι που είχε πει ο γιατρός εχθές για τον δολοφόνο και ταυτόχρονα μια γυναικεία παρουσία. Για μια στιγμούλα, αυτά δε συνδέονταν με κάποιον τρόπο σωστά; Ας το σκεφτεί λίγο: ο γιατρός είπε πως όποιος κι αν ήταν ο δολοφόνος είχε πολύ μυαλό και πολλά λεφτά. Ναι αλλά κανένας από τους Σερίφηδες δεν είχε λεφτά, τίποτα. Κι εκείνη η κοπέλα ποια ήταν;

Μπλε μαλλιά, δερμάτινα ρούχα, μυρωδιά τσιγάρου ΄ έσπαγε το κεφάλι του να θυμηθεί ποια ήταν η κοπέλα...Στάθηκε εκεί που πήγαινε, μέσα στη μέση του δρόμου. Ένας πεζός τον έβρισε επειδή παραλίγο να πέσει πάνω του, αλλά με το ζόρι τον άκουσε. Γιατί ήταν τόσο κοντά στο να θυμηθεί ακριβώς ποια ήταν αυτή η κοπέλα. Την ήξερε και το ήξερε ότι την ήξερε. Αλλά από πού; Αυτά τα μπλε μαλλιά ήταν πολύ χαρακτηριστικά και τα δερμάτινα ρούχα-ωωωω...! Τη θυμήθηκε. Ήταν η κοπέλα που έβλεπε όλη την ώρα μαζί με την κόρη του γιατρού. Πώς την έλεγαν; Πω πω, μα να μη θυμάται ονόματα καθόλου; Ούτε την άλλη ούτε αυτήν, καθόλου δε θυμόταν. Παρόλα αυτά, μπορούσε να θυμηθεί πολύ καλά την κοπέλα να βγαίνει από το μεγάλο ζαχαροπλαστείο της πόλης φορώντας μια ποδιά. Α, σωστά! Η κοπέλα δούλευε εκεί. Τώρα γιατί ήταν αυτό πιο εύκολο να το θυμηθεί από ένα όνομα, δεν ήξερε.

Κοίταξε τον ορίζοντα ΄ ο ήλιος ήταν ψηλά ακόμα. Άρα η κοπέλα θα δούλευε ακόμα, εκεί θα ήταν. Να ένα μέρος που θα μπορούσε πολύ άνετα να πάει και να προσποιηθεί ότι δεν έτρεχε τίποτα, το ζαχαροπλαστείο. Αλλά γιατί να πάει εκεί όμως;

Δεν ήξερε ούτε ο ίδιος. Αλλά κάτι μέσα του έλεγε πως θα το καταλάβαινε με το που την έβλεπε. Πήρε μια βαθιά αναπνοή κι έβαλε τα χέρια στις τσέπες ΄ έπιασε μερικά χαρτονομίσματα. Ουφ, πάλι καλά, θυμήθηκε να πάρει λεφτά μαζί του. Χωρίς περεταίρω αμφιβολίες για το ποιο έπρεπε να είναι το σχέδιο δράσης του, κατευθύνθηκε στο ζαχαροπλαστείο με βήμα ταχύ αλλά όχι εσπευσμένο. Ήθελε να φαίνεται όσο πιο ήρεμος και κανονικός μπορούσε.

Βέβαια αν ήξερε πως ήταν τόσο μεγάλη η απόσταση, μπορεί να μην είχε μπει καν στον κόπο να περπατάει σαν χαζοχαρούμενο. Είχε ιδρώσει κι ένιωθε να κολλάει ολόκληρος μέχρι να φτάσει. Κι αν περηφανευόταν για κάτι ήταν ότι ποτέ δε μύριζε άσχημα, αλλά τώρα...κούνησε το κεφάλι του. Ανοησίες. Έβαλε το χέρι του στην πόρτα του ζαχαροπλαστείου και κοίταξε ψηλά πριν ανοίξει: "Ο γλυκός θάνατος" λεγόταν, μα κάθε άλλο από καταθλιπτικό ήταν το μαγαζί: παντού έντονα και ζωηρά χρώματα, στρογγυλεμένα γράμματα και χαριτωμένα σχήματα και ζωάκια στόλιζαν την πρόσοψη μα και τη βιτρίνα του μαγαζιού: ροζ, γαλάζιο, φουξ, μοβ, κίτρινο καναρινί - που έλεγε και η μαμά του -, θαλασσί, πετρόλ, όλα εκεί. Και τα γλυκά φαίνονταν τόσο λαχταριστά...! Χε, δεν είχε έρθει για να αγοράσει μα ήδη ήθελε να φάει μερικά. Πολύ έξυπνο όποιος κι όποια και να το σκέφτηκε.

«Καλησπέρα σας~» χαιρέτισε με νάζι η κοπέλα πίσω από τον πάγκο.

Είχε κοντά ροζ-φουξ μαλλιά με στρασάκια σε σχήμα αστεριών πάνω τους. Τα μάτια της ήταν ένα βαθύ υπέροχο μπλε χρώμα και τα χέρια της κοσμούσαν χρωματιστές δερμάτινες λωρίδες με περισσότερα στρας πάνω τους, σε διάφορα σχήματα: αστέρια, μισά φεγγάρια, το σήμα κατατεθέν του μαγαζιού και μικρές πίτες ή σοκολατάκια, όλα ασημένια. Τα ρούχα της ήταν η στολή του μαγαζιού γιατί έγραφε πάνω "Γλυκός Θάνατος" με παιχνιδιάρικα γράμματα σε όλα τα χρώματα, μερικά ανάποδα μερικά ανεστραμμένα, που τα συνόδευαν συννεφάκια. Η μπλούζα ήταν κοντομάνικη με ροζ μανίκια και όλη η υπόλοιπη άσπρη. Παρόλο που την είχαν μεταμορφώσει σε κινητή διαφήμιση όμως η κοπέλα παρέμενε όμορφη, με τι χαμόγελο πλατύ.

«Καλησπέρα σας,» είπε κι εκείνος με μπρίο, παλεύοντας με τον εαυτό του να μην της την πέσει ΄ αποφάσισε να γίνει πιο επαγγελματικός «θα ήθελα να με συμβουλέψετε για το τι θα έπρεπε να πάρω. Πάω στην ξαδέρφη μου, κάνει πάρτι, και θα έχουν πολλά μικρά παιδιά. Τούρτα δε θα πάρω, έχουν ήδη. Αλλά δε μπορώ να πάω και με άδεια χέρια...τι θα μου προτείνατε;»
«Ωωωω, θα πρέπει να πάτε παγωτάκια. Βλέπετε έχουμε εδώ» αμέσως βγήκε έξω από τον πάγκο - και είδε μια φούστα που ξεκινούσε στενή από τη μέση της και φάρδυνε όσο πήγαινε στα γόνατα, όλο ροζ τούλι - και τον κατεύθυνε σε μία από τις πολλές βιτρίνες του μαγαζιού «μια υπέροχη ποικιλία από παγωτά που είναι στο μισό μέγεθος των κανονικών, με πολλές γεύσεις: φράουλα, σοκολάτα, σοκολάτα υγείας, αμύγδαλο, λεμόνι, κάτι για όλα τα γούστα.»

«Μάλιστα, βάλτε μου τριάντα κομμάτια, ότι γεύσεις θέλετε εσείς.» Επέστρεψε το ευγενικό χαμόγελο της κοπέλας κι έμεινε να την κοιτάει να κάνει τις απαραίτητες κινήσεις γι αυτό που της ζήτησε ΄ είχε αρκετή χάρη και παραπάνω από αρκετό νάζι, αν και προσπάθησε πολύ να μην το σκέφτεται. «Να σας ρωτήσω δεσποινίς,» είπε αφού σιγουρεύτηκε πως ήταν ικανοποιητικά απασχολημένη από αυτό που της ανέθεσε «μήπως δουλεύει αυτή τη στιγμή η κοπέλα με τα μπλε μαλλιά...που καπνίζει πολύ...»
«Α, η Ανέτα ΄ ναι, είναι πίσω.»

Το σχέδιό του δούλεψε! Η κοπέλα με τα ροζ μαλλιά ήταν σε βαθιά περισυλλογή εξαιτίας των παγωτών κι έτσι έδινε τις πληροφορίες πιο εύκολα, χωρίς καν να το καταλαβαίνει. «Αν θέλετε να της μιλήσετε μπορώ να την φωνάξω,» συνέχισε το ίδιο αδιάφορα ενώ έβαζε λίγα μέσα στο μεγάλο κουτί που κρατούσε.
«Αν μπορείτε να το κάνετε αυτό θα σας ήμουν ευγνώμων, ωραία μου κυρία.»

Το κοπλιμέντο πέρασε εξίσου απαρατήρητο, παρά το κούνημα του κεφαλιού σαν "ευχαριστώ". Καθάρισε τον λαιμό της τότε, και ένα δευτερόλεπτο αργότερα φώναξε: «ΑΝΈΤΑ! Έλα έξω μια στιγμή» ενώ συνέχιζε ανενόχλητη την εργασία της: δύο παγωτάκια μέσα, άλλη πόση ώρα να σκέφτεται τα επόμενα. Αν κι ο Στεφάν θα ορκιζόταν πως άκουσε κάποιον να βρίζει δε μπόρεσε να διακρίνει ακριβώς τι έλεγε, αν και ο τόνος ήταν πολύ χαρακτηριστικός. Έτσι, λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, εμφανίστηκε μέσα από μια πόρτα ένας μπλε όγκος ΄ αμέσως ακολούθησε ένα σχεδόν γνώριμο κουδούνισμα και μετά ολόκληρη η σιλουέτα της κοπέλας, ακριβώς όπως τη θυμόταν: ντυμένη στα δερμάτινα και μια ποδιά να την καλύπτει μπροστά από στήθος μέχρι γόνατα.

Ο όγκος με τα μπλε επιτέλους ανασηκώθηκε και γύρισε απευθείας πάνω του ΄ δύο μάτια έψαξαν τον χώρο για κάτι μα όταν δεν είδαν τίποτα άλλο, επέστρεψαν στον Στεφάν, όπου και παρέμειναν, βαριεστημένα και ανηλεή. Μπορούσε να δει τα τσιγάρα μέσα στην ποδιά της και το χέρι της που ήταν έτοιμο να τα πιάσει, περισσότερο από συνήθειο παρά τίποτα άλλο. Έμειναν να κοιτάνε ο ένας τον άλλον για πολύ ώρα.

«Πάω έξω να κάνω ένα τσιγάρο,» είπε η κοπέλα στο τέλος, το ίδιο βαριεστημένη όσο φαινόταν. Πέρασε όμως δίπλα από τον Στεφάν και τον χτύπησε στον ώμο καθώς το έκανε. Νευρικός τώρα, κατάλαβε ότι μάλλον ήθελε και η κοπέλα να του μιλήσει ή συνειδητοποίησε τον λόγο που ήταν στο μαγαζί κι ότι είχε κάτι να κάνει με τη φίλη της. Κοιτώντας μια την Ανέτα και μια την κοπέλα που ετοίμαζε την παραγγελία του, αποφάσισε να ακολουθήσει την πρώτη, πετώντας ένα βιαστικό: «έρχομαι σ'ένα λεπτό, συνεχίστε.»

Βγήκε έξω και είδε τον όγκο των μπλε μαλλιών να κατευθύνεται στο στενό αριστερά από το μαγαζί και την ακολούθησε. Εκείνη στήριξε την πλάτη της στον τοίχο κοντά στους κάδους του ζαχαροπλαστείου, άναψε το τσιγάρο της και σταύρωσε τα χέρια της. Έμεινε έτσι για λίγη ώρα, με τα μάτια κλειστά. «Λοιπόν ομορφόπαιδο,» είπε ενοχλημένη μα σαν να ήξερε ότι για κάποιο λόγο έπρεπε να γίνει αυτή η συζήτηση «τι μπορεί να θέλεις;»

Αχ, τον εκνεύριζε όταν κάποιος μιλούσε μέσα από τα δόντια του ή με γεμάτο στόμα, κι έτσι όπως κρατούσε το τσιγάρο με τα χείλη και ταυτόχρονα μιλούσε η κοπέλα ήταν αυτό ακριβώς το πράγμα. Μόρφασε, ηθελημένα δείχνοντας την αποδοκιμασία του στους κακούς της τρόπους.

Βέβαια, δεν τον συνέφερε να της πει και τίποτα, στο κάτω κάτω αυτή είχε τη δύναμη στη μικρή τους συναλλαγή. Και αν το προκλητικό ύφος της κοπέλας του έλεγε κάτι, αυτό ήταν πως η Ανέτα σίγουρα το ήξερε. «Αχέμ, αρχικά ευχαριστώ που δεν είπες τίποτα μπροστά στην άλλη δεσποινίδα, το εκτιμώ.»
«Ναι, άστα αυτά κι έλα στο προκείμενο. Τι θες από μένα;»
«Τη φίλη σου.»

Τα μάτια της αμέσως κύλησαν απ'τα αριστερά στα δεξιά, ενώ το στόμα της εξέφρασε πόσο απηυδισμένη ήταν, το τσιγάρο τώρα ανάμεσα στα δάχτυλα. «Κοίτα να δεις πώς έχει το πράγμα Σ-»
«Ξέρω τι θα μου πεις και ξέρω πως δεν είναι εδώ,» είπε αμέσως για να την κατευνάσει «και δεν την ψάχνω γι αυτό που φαντάζεσαι.» Εκεί η Ανέτα σταμάτησε την επιθετική της στάση και τον κοίταξε περίεργη ΄ αν μη τι άλλο, ήξερε να ακούει. Ξαναπήγε πίσω στον τοίχο, κι άρχισε να ρουφάει τον καπνό της. «Δεν έχω καμία διάθεση να της την πέσω ούτε τέτοιες χαζομάρες αν τη βρω, δε με ενδιαφέρουν καθόλου αυτά. Αλλά...» δίστασε επίτηδες να συνεχίσει, να της δώσει να καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Όχι ότι του ήταν κι εύκολο, αλλά ένα παραπάνω. «...ξέρεις πως ο πατέρας μου δολοφονήθηκε. Και ναι μεν βρήκαν και καταδίκασαν τον λαγό αλλά...αλλά εγώ δεν έχω...δηλαδή μάλλον-»
«Έχεις αμφιβολίες για την ενοχή του,» είπε ξερά η Ανέτα.

Η ωμότητά της τον έκανε να μορφάσει. «Αυτό. Και νομίζω πως αν μη τι άλλο, μπορεί να με βοηθήσει. Είδα πως όχι μόνο ο πατέρας της μα και η ίδια έκαναν την αυτοψία στο σώμα του με το που πέθανε. Οπότε θα ήθελα να την έχω εδώ.»

Το τσιγάρο της καιγόταν μόνο του, σημάδι πως σκεφτόταν περισσότερο, παρά κάπνιζε. Όταν έπεσε η κάφτρα από μόνη της, φάνηκε να αποφασίζει τι θα του πει και πώς. «Αναγνωρίζω πως ο λόγος σου είναι σοβαρός, σε αντίθεση με τον χαρακτήρα που έχεις δείξει μέχρι τώρα» ντράπηκε, αλλά δε μίλησε για να υπερασπιστεί τον εαυτό του «και δεν πιστεύω πως λες ψέματα. Αλλά και να λες ψέματα και το κάνεις όλο αυτό μόνο και μόνο για να τη φέρεις πίσω: πρώτον,» αρίθμησε με το δάχτυλό της «δε με ενοχλεί καθόλου γιατί κι εγώ θέλω να γυρίσει, δεύτερον,» συνέχισε να αριθμεί «θα έχεις να κάνεις με τον κύριο Curtis κι όχι μαζί μου, που του ενόχλησες ή πείραξες την κόρη και τρίτον,» έδειξε το τελευταίο ακόμα πιο έντονα «θα έχεις να κάνεις με την ίδια την Lorenza που την έφερες πίσω χωρίς λόγο. Και μετά σίγουρα δε θα ήθελα να ήμουν στη θέση σου...»

Ο τρόπος που μιλούσε για τη φίλη της τον έκανε να αισθάνεται λες και ήταν κανένα τέρας ή τουλάχιστον πως είχε κάποια λανθάνουσα καταστρεπτική δύναμη που έβγαινε στην επιφάνεια μόνο όταν εκνευριζόταν. Βέβαια, αυτό που τον τρόμαξε περισσότερο ήταν η απειλή πως θα τον περιποιηθεί καλά ο γιατρός, που ήδη τον θεωρούσε επικίνδυνο, γι αυτό όταν η Ανέτα είδε τον φόβο στα μάτια του χαμογέλασε αυτάρεσκα. «Βλέπω πως έχεις συναίσθηση του κινδύνου, οπότε σου λέω μόνο πως δεν έχω ιδέα που είναι η Lorenza, μα σίγουρα μπορώ να μάθω και να σου πω.»
«Δεν έχει επικοινωνήσει μαζί σου από τότε που έφυγε;»
Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Μόνο με τον πατέρα της, ο μόνος με den den mushi από εμάς που την ξέρουμε. Επίσης, είναι μυστικοπαθής.» Κούνησε το χέρι της απαξιωτικά. «Τρέχα γύρευε.»
«Α,» είπε με πλήρη κατανόηση αλλά κι αμηχανία.

«Τι σου λέω κι εσένα τώρα, τέλος πάντων,» είπε βιαστικά η κοπέλα. Αναγνώρισε το ότι του είπε κάτι ποτ δεν χρειαζόταν να μάθει κι αν--όχι, όταν το μάθαινε η Lorenza θα τη μάλωνε. "Πάλι αφήνεις να σου φύγουν πληροφορίες χωρίς λόγο" θα την αποδοκίμαζε και πάλι θα λογομαχούσαν για την παράνοιά της. Κούνησε το κεφάλι της αγανακτισμένη και μόνο στη σκέψη. «Τέλος πάντων, έλα πα΄λι εδώ αύριο την ίδια ώρα και λογικά θα ξέρω. Αν δεν έχω μάθει, θα έρθω να σε βρω πριν πιάσω δουλειά. Ξέρω που μένεις,» πρόσθεσε βιαστικά όταν είδε την απορημένη του έκφραση «όλοι ξέρουν που μένεις.» Κοκκίνισε ΄ της φάνηκε αστείο. «Έγινε;»
«Μάλιστα,» είπε υπερβολικά γρήγορα, κάνοντας την Ανέτα να γελάσει. Αν ήταν εδώ η κολλητή της τώρα θα έλεγε πως μόλις πρόδωσε το πόσο σημαντικό είναι γι αυτόν να πραγματοποιηθεί το αίτημά του κι αν αυτό ήταν διαπραγμάτευση θα είχε κι άλλη πίεση.
«Καλώς ΄ θα τα πούμε λοιπόν αύριο, όπως και να χει. Τώρα πάνε να πάρεις τα γλυκά σου κι άσε με να κάνω το τσιγάρο στην ησυχία μου.»
«Φυσικά, συγγνώμη για την ενόχληση,» είπε με μια μικρή υπόκλιση, που η κοπέλα τη βρήκε εντελώς αχρείαστη θεατρικότητα. Μάλιστα, όταν πήγε κοντά της και της πήρε το χέρι για να το φιλήσει, τον κοίταξε με τόση καχυποψία που αν μπορούσε, θα τον είχε ακινητοποιήσει. «Κι ευχαριστώ πολύ για τη βοήθεια.»
«Ννννναι, παρακαλώ. Αλλά μην το ξανακάνεις αυτό, τουλάχιστον απροειδοποίητα, αν θες να στις δώσω τις πληροφορίες. Και είπαμε, τσιγάρο, ησυχία...»

Ανασήκωσε τα χέρια του σε ένδειξη ειρήνης και πισωπάτησε. «Έφυγα.» Κι όντως το έκανε. Πήγε μετά μέσα στο ζαχαροπλαστείο, πήρε τα παγωτίνια, τα πλήρωσε κι έφυγε με συνοπτικές διαδικασίες. Καθώς επέστρεφε στο σπίτι του έφαγε τα δέκα από τα τριάντα παγωτά.

Εκείνη τη μέρα, δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από το τι είχε να κάνει η κοπέλα ΄ μπορεί να ήταν φίλη της και γι αυτό να έπαιρνε τις πληροφορίες που χρειαζόταν, μα πήγαινε στοίχημα πως δε θα το κατάφερνε εύκολα πόσο μάλλον όταν ακόμα και η ίδια είχε αμφιβολίες για το αποτέλεσμα. Όμως αποφάσισε να περάσει το απόγευμά του ξέγνοιαστα. Αφού επέστρεψε, άφησε τον θείο του Τόρα να φύγει από το σπίτι και να πάει όπου στο καλό ήθελε, αλλά σίγουρα μακριά από τη μητέρα του, τουλάχιστον για τώρα. Μέχρι να ξεθυμάνει όλος του ο θυμός, θεώρησε προτιμότερο να μην τον βλέπει παραπάνω απ'ότι χρειάζεται.

Παραδόξως, ποτέ δεν έκλεισε την πόρτα: όταν θα ηρεμούσε ο Στεφάν και θα μπορούσε να τον ανεχτεί, του έδωσε την άδεια να γυρίσει. Κι αν η μάνα του ήταν αρκετά τρελή και τον ήθελε ακόμα, εκείνος δε θα είχε πρόβλημα. Βέβαια αν μάθαινε ποτέ ότι η μαμά του έπαθε οποτεδήποτε το παραμικρό εξαιτίας του, θα έψαχνε βάρκα να μπαρκάρει, γιατί όσο αν τον είχε κοντά του, θα τον σκότωνε με τα ίδια του τα χέρια, όσο πιο έμπειρος κι αν ήταν ο Τόρα με όπλα και μάχη σώμα με σώμα. Τον έβαλε κάτω μία φορά - έστω κι αν δεν τον πάλευε - θα μπορέσει να το κάνει και δεύτερη.

Όταν η μητέρα του επέστρεψε σπίτι, τον ρώτησε για το τι απέγινε ο εραστής της. Την πληροφόρησε ακριβώς το τι του είπε κι εκείνη φάνηκε να ικανοποιείται και με το παραπάνω απο το φέρσιμο του γιου της. «Σ'ευχαριστώ,» του είπε με καλοσύνη, τον φίλησε στο μάγουλο, τον αγκάλιασε και πήγε για ύπνο. Η ώρα ήταν περασμένη. Μπορούσε να καταλάβει επίσης ότι τόσες ώρες, σίγουρα η μητέρα του θα είχε συναντήσει τον Τόρα, πόσο μάλλον από τον τρόπο που πήρε τα νέα. Αλλά δεν τον πείραζε ΄ εφόσον έμεναν μακριά του και δεν τους έβλεπε μαζί, δεν τον ένοιαζε τι έκαναν.

Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό χωρίς να ξυπνήσει από κάποιον τρομερό εφιάλτη. Υπέθετε πως ήταν η ηρεμία πριν την καταιγίδα.

Όταν άνοιξε τα μάτια του, το φως τον έκανε να τα ξανακλείσει! Ο δυνατός ήλιος, ήδη ψηλά τέτοια ώρα που ξύπνησε, σήμαινε μια βασανιστική μέρα στους δρόμους της Colt, με τη σκόνη πάντα να σηκώνεται και τον ήλιο να σε κάνει να ιδρώνεις. Μα όλοι ίδρωναν το ίδιο, ο ήλιος δεν έκανε διακρίσεις ΄ ήταν αμερόληπτος, δίκαιος, σε αντίθεση με την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Αναστέναξε βαριά. Πραγματικά δεν ήθελε να σηκωθεί από το κρεββάτι του, αλλά η συνείδησή του δεν τον άφηνε να μείνει ξαπλωμένος.