All the King's men. Μέρος δεύτερο. [Τέλος]

Αμέσως, δύο άντρες εμφανίστηκαν, φέρνοντας μέσα τον Mark. Φαινόταν πιο ταλαιπωρημένος από την ίδια, αν και πιο...σώος. Οι μαύροι κύκλοι κάτω απ'τα μάτια του σαν να του πήγαιναν, και τα ρούχα του ήταν βρώμικα και μύριζαν. Αλλά το χαμόγελό του όταν την είδε, αρτιμελή και μόνο λίγο χτυπημένη, άλλαξε όλο του το πρόσωπο. Έλαμψε! Κι επειδή ήταν ήδη χωρίς τις βαριές αλυσίδες του ή κάποιον να τον περιορίζει, έτρεξε να αγκαλιάσει την κοπέλα!

...αλλά εκείνη τον απέφυγε πάλι. Ή προσπάθησε, γιατί αυτήν τη φορά, πάνω που νόμιζε πως είχε γλυτώσει, την έπιασε εξ'απίνης και την κλείδωσε σε μια οδυνηρή αγκαλιά. Πόνεσε, δε θα πει ψέματα, αλλά δεν επέτρεψε τον εαυτό της να του το δείξει. "Εντάξει, κι εγώ χαίρομαι, άσε με τώρα."
"Χε, τ'ομολογείς τελικά," την πείραξε. Κύλησε τα μάτια της. Αλλά ένα μικρό κομμάτι της μνήμης της θυμήθηκε να της λέει ο Hijikata "μην ανησυχείς, θα σου ξαναμιλήσει". Πφφ, λες και δεν το ξερε.

Ταυτόχρονα, μπήκαν μέσα στο δωμάτιο και άλλοι δύο shinsegumi με τον πολιτικό αλυσοδεμένο. Όταν τους είδε τόσο κοντά, ταράχτηκε κι επιτέλους κατάλαβε πώς προδόθηκε.

"Λοιπόν κύριε Hirotaro, επιτέλους είδατε το εσωτερικό του γραφείου μου, χάριν στην αγαπητή σας φίλη. Γι αυτό," είπε σύντομα, μα η χαρά στη φωνή του δε μπορούσε να κρυφτεί "τι λέτε να ομολογήσετε τα εγκλήματά σας; Κι εγώ δε θα εισηγηθώ να χάσετε το κεφάλι σας..."
"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε," είπε με αδιαφορία, αλλά το βλέμμα που έριξε στην κοπέλα ήταν γεμάτο μίσος "ένα μαχαίρι απλό...μπορεί να είναι του οποιουδήποτε. Και μπορεί να το χρησιμοποίησαν για τον οποιοδήποτε. Δεν αποδεικνύει τίποτα."
"Όντως...μόνο που βλέπετε, εμείς το ελέγξαμε και είναι όντως αυτό που σκότωσε τον κύριο Kamiya ΄ έχει ένα μοναδικό σχέδιο, το οποίο αφήνει μία μοναδική πληγή πίσω. Και δεν υπάρχει άλλο θύμα με αυτήν την πληγή..."
Εκεί ήταν η πρώτη φορά που φάνηκε να ιδρώνει λίγο, αλλά σαν καθαρόαιμος πολιτικός χαμογέλασε. "Κανείς δεν χαίρεται παραπάνω από εμένα που βρήκατε το φονικό όπλο, υπαρχηγέ Hijikata. Όμως ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να το έχω κάνει εγώ."
"Αρχικά," συνέχισε ο ξιφομάχος, με την πιο ικανοποιημένη έκφραση που είχε ποτέ άνθρωπος "αυτά που είπατε στους φίλους σας εν παρουσία της δεσποινίδος το αφήνουν να εννοηθούν. Από μόνο του φυσικά αυτό δεν είναι καταδικαστικό," είπε γρήγορα πριν τον διακόψει ο Hirotato - που ήταν έτοιμος - "μα όλα αυτά σε συνδυασμό με το μαχαίρι που βρήκαμε είναι αρκετά. Βλέπετε, όχι μόνο βρέθηκε στο κτήμα σας," δυσανασχέτησε εκεί ο κατηγορούμενος "μα ήταν θαμμένο στην αυλή σας."
"Αυτά δεν είναι πραγματικά στοιχεία," είπε εκνευρισμένος, ξεχνώντας τους καλούς του τρόπους "μπορεί κάποιος να μπήκε μέσα και να το έκανε."

"Ω, και είναι τόσο άχρηστοι οι φρουροί σας που δεν κατάλαβαν τίποτα; Εδώ τη δεσποινίδα την κατάλαβαν αμέσως, που απλώς εμφανίστηκε, παρά την προχωρημένη ώρα. Για πείτε μου όμως, σας έχουν κλέψει τώρα τελευταία;"
"Γιατί να σας απαντήσω παρακαλώ;"
"Μα την ξέρουμε ήδη την απάντηση: εφόσον δεν το αναφέρατε σε μας, δεν έχει γίνει ποτέ, γιατί έχετε κάθε λόγο να πειτε ψέματα. Απ'ότι θυμάμαι, εσείς από μόνος σας τροποποιήσατε τον νόμο αυτόν πριν τρία χρόνια, σωστά;" Ο τρόπος που έμεινε σιωπηλός και κοίταξε απ'την άλλη, μέχρι και η Lorenza κατάλαβε πως το θυμόταν. "Καλώς...όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, δε σας είχαν κλέψει ποτέ. Αυτό ξέρουμε όλοι. Και το μαχαίρι που βρέθηκε θαμμένο στην αυλή σας, φέρει το οικόσημό σας."

Εκεί έμεινε να τους κοιτά πραγματικά, ειλικρινά παραξενεμένος. "Δεν το ξέρατε; Περίεργο."
"Όχι, όχι ειλικρινά δεν το ήξερα. Ποτέ δε θα έκανε έναν τέτοιο φόνο αφήνοντας τόσα αποδεικτικά στοιχεία πίσω-εεε, εννοώ ποτε δε θα έκανα φόνο κι αν έκανα δε θα άφηνα τόσα αποδεικτικά στοιχεία που να με συνδέουν."

"Εσείς ξέρετε καλύτερα από μένα ότι ο μόνος που επωφελείται πραγματικά από αυτήν τη δολοφονία είστε εσείς," είπε με περισσή κατηγορία στον τόνο του, αλλά ταυτόχρονα κάπως μουδιασμένος γιατί η έκπληξη ήταν υπερβολικά αληθινή για να ήταν ψεύτικη. Μην προσπαθείτε να το θάψετε αυτό. Γιατί, όταν όλα τα απτά στοιχεία οδηγούν σε σας, να μη σας κατηγορήσω;"
"Όχι, πρέπει--πρέπει να με καταλάβετε! Εγώ δεν το έκανα, δεν είχα ιδέα. Εντάξει, η αλήθεια είναι πως καυχήθηκα ότι μπορεί να το έκανα εγώ στους άλλους, αλλά ξέρετε πως είναι αυτά, καυχήματα και-"
"Γιατί να σας πιστέψω; Μήπως πρέπει να μας εξηγήσετε καλύτερα τη θέση σας; Και ποιος άλλος μπορεί να είχε πρόσβαση στα κειμήλια της οικογένειάς σας;"
"Κοιτάξτε, όλοι οι άντρες μου έχουν. Και οι υπηρέτριες!"
"Και γιατί να θέλουν να σκοτώσουν κάποιον για σας ή να σας ενοχοποιήσουν;"
"Εντάξει, οι υπηρέτριες ίσως όχι, αλλά οι σωματοφύλακές μου. Και φυσικά δε θα με ενοχοποιούσαν, αλλά μπορεί να το έκαναν για μένα, για να 'μαι γω καλά. Και γι αυτό να το έκαναν..."
"Και οι άντρες σας λειτουργούν πάντα χωρίς εντολές σας;"
"Ποτέ-...εννοώ, ποτέ πριν γιατί έχουν σιδερένια πειθαρχία-"
"Ναι, άκουσα αρκετά," είπε αγανακτισμένος σχεδόν και κούνησε το χέρι του για να δείξει πως λήγει η συζήτητση. "Κοιτάξτε πως έχει το πράγμα: σας έχουμε για εμπόριο και διακίνηση ναρκωτικών και για τον φόνο. Προτιμάτε να ομολογήσετε και να μην χάσετε το κεφάλι σας ή να συστήσω τη θανατική ποινή;

Mπορούσε να δει πως δεν είχε τρόπο να γλυτώσει απ'αυτό το χάλι. Όλα τα στοιχεία έδειχναν προς αυτόν, τρόπο να τα αντικρούσει δεν είχε, ακόμα και οι δηλώσεις του τότε ήταν ενοχοποιητικές. Αναστέναξε. "Καλώς," είπε και όλο το βάρος του κόσμου έπεσε στις πλάτες του. "Αν ομολογήσω στο έγκλημα, θα με κρίνετε επιεικώς;"
"Έχεις τον λόγο μου...αλλά θέλω επίσημη ανακοίνωση."

Αναστέναξε, πιο βαριά αυτήν τη φορά, και κούνησε το κεφάλι γνέφοντας το "ναι". Χαμογέλασε ο υπαρχηγός και έσκυψε λίγο το κεφάλι του με σεβασμό προς τον παγιδευμένο άντρα και μετά γύρισε στην κοπέλα. "Η συμφωνία πλέον ολκληρώθηκε, παραπάνω από ικανοποιητικά. Θα λάβεις ένα μικρό ποσό σαν ανταμοιβή για την καλή σου πράξη και φυσικά αυτό που συζητήσαμε προηγουμένως."
Με την ίδια ευγένεια, η κοπέλα έσκυψε το κεφάλι της σ'αυτόν. "Μάλιστα. Χάρηκα για τη συνεργασία." Έδωσε το χέρι από συνήθειο κι όταν το συνειδητοποίησε πήγε να το πάρει πίσω, αλλά είχε προλάβει να το σφίξει ο υπαρχηγός. "Κι εγώ δεσποινίς...κι εσύ νεαρέ, ευχαριστώ πολύ."
"Ω-ωω, εεεε, παρακαλώ," αναφώνησε αμήχανα! Άρχισε να ξύνει το κεφάλι του, αλλά ξέχασε να κάνει την υπόκλιση, ακόμα κι όταν τον χτύπησε η Lorenza στα πλευρά.

Τελικά, την οδήγησαν πίσω κοντά στην είσοδο, όπου ένας shinsegumi, από αυτούς που φαίνονταν να είναι απλοί στρατιώτες, της έδωσαν ένα πουγκί με νομίσματα. Δέκα έδειξε με τα χέρια του ο άντρας που τους τα έδινε κι έκλεισε το μάτι του. Αν αυτό σήμαινε δέκα χιλιάδες η κοπέλα ήταν παραπάνω από ευχαριστημένη! Ο Mark την κοίταξε με γουρλωμένα μάτια και τη σκούντηξε, μα εκείνη απλώς τον άρπαξε από τον γιακά και τον τράβηξε μακριά.

"Λοιπόν, πού θα μείνουμε;"
"..." Τον κοίταξε αλλόκοτα. "Τι εννοείς 'θα μείνουμε'; Θα φύγουμε." Λες κι έλεγε κάτι το αυτονόητο, σήκωσε τα χέρια της με τις παλάμες προς τα έξω.
"Ναι, θα φύγουμε, αύριο το μεσημέρι. Τώρα είναι τέσσερις η ώρα το πρωί κι απ'ότι βλέπω όλα μας τα πράγματα είναι μαζί σου οπότε μπορούμε κάλλιστα να πάμε κάπου να διανυκερεύσουμε με την ησυχία μας. Δεν είσαι κουρασμένη; Εγώ πάντως είμαι ξεθεωμένος."

Το σκέφτηκε, πριν πει καμά εξυπνάδα ΄ δεν ακουγόταν και τόσο τρομακτικό ή ηλίθιο αυτό που πρότεινε, άρα γιατί να μην το κάνουν; Μέχρι και το απόγευμα σίγουρα θα υπάρχουν πλοία για να φύγουν. Και καθώς το σκεφτόταν, θυμήθηκε πως δεν είχε πραγματικά επόμενο προορισμό. Κοίταξε κρυφά τον Mark κι αναλογίστηκε πως θα μπορούσε μέχρι και να τον ρωτήσει γι αυτό το θέμα, με τόσες καλές ιδέες που είχε τελευταία. Αλλά πώς να το κάνει χωρίς να φανεί πως θέλει τη γνώμη του; "Καλώς, θα το κάνουμε έτσι," είπε στο τέλος και σταύρωσε τα χέρια της. Ένιωσε το ύφασμα των ρούχων της. Ωωωω πόσο λάτρευε την υφή του τζάκετ της. "Ξέρεις κάποιο μέρος;"
"Χμμμ έλεγα να πάμε σε ένα απ'τα ακριβά ξενοδοχεία που έχει η εδώ πόλη! Μόλις πήρες αρκετά λεφτά, δε θα βλάψει να κανακεύσουμε λίγο τους εαυτούς μας ε, τι λες;" Το σκεφτόταν τόση ώρα να το πει αυτό, κι αν δεν της είχαν δώσει τόσε λεφτά, δε θα είχε τολμήσει να της το προτείνει, ήταν πολύ περήφανη. Μα τώρα, δε φοβόταν γιατί είχε τα λεφτά και δε θα χριεαζόταν να της το κεράσει.
"...εντάξει. Αλλά όχι σε πολύ ακριβό."

"Τέλεια!"

Ξαφνικά, η Lorenza είχε την ανησυχητική εντύπωση πως το είχε σχεδιάσει όλο αυτό μόνο και μόνο από την αντίδρασή του και τη χαρά στο βήμα του, που σχεδόν χοροπηδούσε! "Όπως και να χει, αρκεί να πάμε γρήγορα μπας και κοιμηθούμε για να προλάβουμε να πάρουμε το πλοίο για το επόμενο νησί που-"
"Αααα ναι! Πού θα πάμε; Εγώ λέω Toroa, τι λες; Έχω ακούσει πως εκεί έχουν φοβερό ψωμί! Και οι κάτοικοι είναι πολύ φιλικοί. Και δε θα πάθουμε τα ίδια με εδώ...αν μείνεις μακριά από πολλούς μπελάδες δηλαδή. Μα πώς σου ήρθε και μπλέχτηκςς με τον πιο επικίνδυνο άντρα που μπορούσε κανείς να μπλεχτεί σε αυτό το νησί; Είσαι πολύ άτυχη.
Τέλος πάντων.
Το ξενοδοχείο που σκεφόμουν είναι αυτό με τη μεγάλη επιγραφή απ'έξω στην περίεργη γλώσσα τους--νομίζω ο περστικός που μου το μετέφρασε έκανε λάθος όμως και δε λέγετε 'η επετηρίδα' αλλά κάτι άλλο. Δεν ξέρω τι. Απλώς δεν-"

Κοίταξε δίπλα του και είδε την κοπέλα να τον κοιτάει σαν να τον κατσαδιάζει. "Συγγνώμη, συγγνώμη, μάλλον είσαι κουρασμένη..." χαμογέλασε, γιατί παρόλα όσα είχαν γίνει, ακόμα δεν τον είχε σπάσει στο ξύλο ή δεν τον έδιωξε. "Πάντως να ξέρεις, δε χάρηκα όταν σε είδα με εκείνον τον περίεργο. Και φυσικά το όπιο δεν ήταν για μένα. Δε μ'αρέσουν τα ναρκωτικά," εξήγησε όταν παρατήρησε το σηκωμένο της φρύδι.
"Και η κοπέλα που σου το έδινε; Είναι εκείνη που μου έλεγες;"
"Α, όχι. Απλώς έπρεπε να κάτσω μαζί της, αλλιώς τι να έκανα εκεί μέσα; Θα με διωχναν."
"Mark..." Περίμενε μέχρι να γυρίσει προς αυτήν. Μόνο τότε μίλησε, λίγο πιο εύθυμα αλλά και γρήγορα από πριν. "Σ'ευχαριστώ."
"Παρακαλώ πολύ."

Το πρωί ξύπνησε πολύ νωρίτερα απ'ότι περίμενε όμως...για κανέναν άλλο λόγο από το ότι προσπαθούσαν να τους κλέψουν! Πατημασιές και πριν απ'αυτές ήχοι ξυσίματος στο χάρτινο παράθυρό τους. Το κρεββάτι ήταν ένα και τεράστιο, αλλά το είχαν χωρίσει στη μέση με ένα σεντόνι. Και γι αυτό, η μεριά του παραθύρου ήτανε δικιά της. Άκουσε τους εκτός τόπου ήχους και αμέσως τα μάτια της άνοιξαν. Δεν τα άνοιξε πολύ όμως, τα άφησε μισόκλειστα, για να μπορεί να αιφνιδιάσει κάποιον αν χρειαστεί.

Καθώς παρακολουθούσε τη σκηνή, είδε έναν άντρα, χωρίς κανένα όπλο, αλλά με υφασμάτινη μάσκα που κάλυπτε το μισό του πρόσωπο, να μπαίνει μέσα στ δωμάτιο. Αφού μπήκε, άνοιξε διάπλατα το παράθυρο κι έριξε ένα σχοινί κάτω. Περίμενε χωρίς ν'αντιδράσει, για να δει αν υπήρχε συνεργάτης - που θα ανέβαινε - αλλά κανείς. Έτσι, όταν σιγουρεύτηκε, έβαλε το χέρι της κάτω από το μαξιλάρι. Όπως πάντα, δεν κοιμόταν χωρίς ένα μαχαίρι για προσκέφαλο. Έτσι το πήρε στο χέρι και το έσφιξε. Πριν καταφέρει ο άλλος να γυρίσει, έτσι όπως έψαχνε τις βαλίτσες τους, η Lorenza είχε τον χρόνο να σηκωθεί αθόρυβα όρθια. Τον σημάδεψε...και με το που γύρισε, του έριξε μια μπουνιά! Δεν τον άφησε ν'αντιδράσει, και τον έκοψε λίγο, αλλά αρκετά για να τον παραλύσει. Έπεσε κάτω.

Η κοπέλα κούνησε το κεφάλι της απογοητευμένη. "Ερασιτέχνες." Μετά κοίταξε έξω από το παράθυρό της, διακριτικά. Διαπύστωσε πως όντως υπήρχε κάποιος να τον περιμένει. Εκείνος όμως δεν άντεξε πολύ, γιατί η επόμενη περιπολία των πολιτοφυλάκων τον βρήκε. Χαζός δεν ήταν, κατάλαβε τι γινόταν και φώναξε. Η κοπέλα του είπε πως είχε τον συνεργό του. Ήρθε και τον πήραν.

Φυσικά, ο Mark δεν κούνησε βλέφαρο. Δεν ξύπνησε ούτε από τη φασαρία που έκανε ο κλέφτης όταν τσακιζόταν, ούτε όταν ήρθε ο shinsegumi να τον πάρει. Όταν ξύπνησε από μόνος του μάλιστα, είπε πως νόμιζε πως τα βλεπε στον ύπνο του. Κάτι ήταν κι αυτό, τουλάχιστον είχε μια μικρή επαφή. Κύλησε τα μάτια της.
"Δε σου είπα πως θα μας λήστευαν; Ορίστε."
"Εντάξει, αλλά πού να ξερα;"
"Τώρα ξέρεις και δε θα το ξανακάνεις, τουλάχιστον μέχρι το επόμενο νησί γιατί μέχρι εκεί θα είμαστε μαζί. Μετά κάνε ό,τι θες, αλλά δε θα σε έχω άλλο μαζί μου. Φαίνεσαι καλύτερα έτσι κι αλλιώς."
"Ν,ναι αλλά--είδες, σε βοήθησα. Σωστά; Γιατί να μη μείνουμε μαζί σαν συνεργάτες;"
"Συνεργάτες;"
"Μην είσαι τόσο συγκαταβατική, ναι, συνεργάτες. Είχα καλές ιδέες. Και έχω αρκετά λεφτά για να χρηματοδοτώ τυχόν εγχειρήματα αν εσύ υπολοίπεσαι μια στιγμή για κάποιο λόγο. Ωωωω έλαααααα, είμαι καλός σ'αυτά! Οι γονείς μου ήταν πολιτικοί όλη τους τη ζωή, ξέρεις με τι μπορώ να σε βοηθήσω...;"

Το παρακλητικό του ύφος ήταν σχεδόν κωμικό, τόσο υπερβολικό που ήταν. Όμως ακόμα ήταν φανερό πως είχε ανάγκη την παρέα της για λίγο ακόμα τουλάχιστον και μπορεί να φαινόταν καλύτερα, αλλά...ποτέ δεν ήξερε. Και είχε δίκιο για τη βοήθεια. Τον κοίταξε για πολύ ώρα.

"Το επόμενο νησί δες το σαν μια δοκιμασία," είπε αργόσυρτα κι αυτός, όλο προθυμία να ακούσει, την κοίταξε στα μάτια "που αν καταφέρεις να περάσεις, θα σε αφήσω να μείνεις μαζί μου σίγουρα για δύο ακόμα νησιά."
"ΝΑΙ!" Της έσφιξε το χέρι υπερβολικά δυνατά, κι άρχισε να το κουνάει πάνω κάτω με ενθουσιασμό. "Θα προσπαθήσω να μην τα κάνω θάλασσα, σέυχαριστώ πολύ που μου δίνεις την ευκαιρία να το προσπαθήσω!"
"...μετανιώνω ήδη την απόφασή μου," δήλωσε με απάθεια κοιτώντας το άπειρο. Με δύο κινήσεις πήρε το χέρι της, αλλά ο άλλος τη σκούντηξε φιλικά.
"Άντε βρε, που όλο λες δε θες, αλλά πάντα κάνεις αυτό που σου είπα εξαρχής..."

Είχε την εντύπωση ότι μόλις την αποκάλεσε κάτι κακό. Όμως ό,τι κι αν ήταν, τώρα πήρε την απόφασή της. Παραδόθηκε λοιπόν στην περίεργη τροπή που πήρε η ζωή της. Τουλάχιστον δεν ήταν μόνη της--ο μπαμπάς της θα χαιρόταν. Α ναι, τώρα που τον ανέφερε. "Μήπως απάντησε ο μπαμπάς μου;"
"Όχι ακόμα, αλλά θα αφήσω εδώ γραφή να τους πω αν έρθει γράμμα για σένα να το στείλουν στο Toroa...εκεί δε θα πάμε τελικά;"
"Γιατί όχι," είπε και ειλικρινά πλέον δεν την ένοιαζε "καλό ακούγεται."

Κι έτσι, δύο ώρες μετά, στις 5 το μεσημέρι, σάλπαρε το πλοίο για ένα νέο λιμάνι και μια νέα περιπέτεια...