All the King's men. Μέρος δεύτερο. [Τέλος]

"Και τώρα τι θα κάνεις;"
"Ε...θα τον απομονώσω και θα ψάξω να βρω πληροφορίες που να τον ενοχοποιούν--δεν ξέρω αν άκουσες για τον θάνατο-."
"Άκουσα, ναι. Μακάρι να τον πιάσεις, αλλά να προσέχεις: αν τον έχεις απομονώσει εσύ, αυτό σημαίνει πως ισχύει το ίδιο και για κείνον."
"Ν-ναι, φαντάζομαι...αλλά μην ανησυχείς. Απο δω θα βγεις μόνο αν καταφέρω αυτό που μόλις είπα έτσι κι αλλιώς, αν μη τι άλλο θα έπρεπε να είσαι πιο θετικός."

Την κοίταξε εκνευρισμένος εκείνη τη στιγμή και όλη η καλή, έστω κι εύθραυστη ατμόσφαιρα, γκρεμίστηκε ακριβώς τόσο εύκολα, όσο ένας πύργος από τραπουλόχαρτα. "Καλή δουλειά," της είπε πειραγμένος ενώ συνέχισε να κοιτάει λες και τον έβρισε, και γύρισε την πλάτη του στους καλεσμένους. Πήγε να μιλήσει, αλλά ο υπαρχηγός της έδειξε την έξοδο. Χωρίς να έχει άλλη επιλογή, πήρε τον δρόμο της επιστροφής.

Σ'όλη τη διαδρομή, δε μπορούσε να καταλάβει γιατί ξαφνικά θύμωσε μαζί της. Δεν είπε και τίποτα περίεργο ή που δε θα του ΄λεγε υπο οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες, τι τον έπιασε;

"Όταν ένας άντρας προτιμά να πάει φυλακή από το να δει μια γυναίκα στην αγκαλιά ενός άλλου άντρα, είναι εμφανές πως δε θα ευχόταν να γίνει το ίδιο για να βγει απ'τη φυλακή," είπε με τη σοφία δέκα κουκουβάγιων ο υπαρχηγός της shinsegumi αμέσως μόλις φτάσανε στην ασφάλεια του γραφείου του. Την κοίταξε όλο νόημα μετά και της έδειξε που είχαν αφήσει τα πράγματά της.

"Ω," ήταν η άχαρη απάντησή της ενώ έφτιαχνε το κιμονό και τα μαχαίρια της. Στο περίεργο παλτό, το οποίο έκρυβε τα μαχαίρια, τη βοήθησε ο Hijikata.

Mα φυσικά και προσβλήθηκε γι αυτό, πώς δεν το είχε σκεφτεί η ίδια...; Μάλλον γιατί δεν ήταν και πολύ κοινωνικός άνθρωπος. Αναστέναξε νοερά ΄ ήθελε να χτυπήσει το κεφάλι της στον τοίχο! Ούτε καν τον ήθελε μαζί της, αλλά ξαφνικά την νοιάζει η γνώμη του γι αυτήν; Τι στο καλό την έπιασε; Μάλλον έφταιγε το ότι τη βοήθησε και μπορεί να ήταν πολλά πράγματα, αλλά δεν ήταν αχάριστη. "Θα σου ξαναμιλήσει, αν αυτό είναι που φοβάσαι."
Μμμ, μάλλον θα φαινόταν ιδιαιτέρως σκεπτική αν κάθησε και της είπε τέτοιο πράγμα ο συγκεκριμένος. "Δεν αμφιβάλλω, άλλο με απασχολεί." Ψέμα. "Εφόσον θα πάω εγώ στου Hirotaro, δεν πρέπει να είστε κι εσείς από κοντά να μπείτε όταν σας πω;" Αλήθεια.
"Ναι, θα σε ακολουθούμε. Μην ανησυχείς, οι καλύτεροι και πιο έμπιστοι άντρες μου θα είναι κοντά σου ανά πάσα στιγμή. Απλώς δε θα σε βοηθήσουν πριν δώσεις κάποιο πολύ συγκεκριμένο σήμα, ό,τι κι αν ακούσουν."
Το τελευταίο δεν της άρεσε. "Το οποίο θα είναι...;"
"Αυτό, αγαπητή μου, θα το συνεννοηθείς εσύ μαζί τους. Θα σε συνοδέψουν έτσι κι αλλιώς στο ξενοδοχείο σου."

Δύο άντρες, γνώριμοι σαν φυσιογνωμίες στην κοπέλα, εμφανίστηκαν στο τέλος του διαδρόμου. Είχε ήδη βγει έξω από το γραφείο του υπαρχηγού με συνοδεία ενός που περίμενε στην πόρτα ΄ τον έναν τον θυμόταν, τον έλεγαν Saito. Ο άλλος ήταν ένας νεαρός με κοντά μαλλιά που δε φορούσε τη στολή των shinsegumi, κι έδειχνε αρκετά παράταιρος με όλους τους υπόλοιπους. Επίσης, ήταν ο πρώτος που μίλησε.

"Nagakura Shinpachi," συστήθηκε, χαμηλώνοντας το κεφάλι με χαμόγελο "χαίρομαι δεσποινίς. Θα σας συνοδεύσουμε εγώ κι ο Saito στο ξενοδοχελιο σας. Ακούσαμε πολλά σας έχουν συμβεί και δε θα θέλαμε να σχηματίσετε κακή άποψη για το νησί μας. Ελάτε!"

Μπορούσε να ακούσει το υποννοούμενο και το λανθάνων γελάκι που προσπαθούσε σκληρά να μην αποκαλύψει στη φωνή του! Σε πλήρη αντίθεση, ο άντρας δίπλα του ήταν σοβαρός, σιωπηλός κι ευθυτενής, σαν να μην την είχε δει καν. Έγνεψε όμως, κι έκανε κι εκείνη το ίδιο. Έκανε νόημα ο κεφάτος Shinpachi κ άρχισαν να περπατάνε μαζί. Μέχρι να απομακρυνθούν πλήρως από το αρχηγείο και να φτάσουν σε αρκετά ανοιχτό χώρο για να είναι σίγουροι πως κανείς δε μπορεί να τους παρακολουθεί, άρχισαν να μιλάνε γι αυτό που τους απασχολούσε όλους: "το συνιάλο για να επέμβετε θα είναι ξεκάθαρο: θα σβήσω τα φώτα και θα σας κάνω σήμα με τον φακό μου τρεις φορές."
"Κι αν πρέπει να επέμβουμε άμεσα πώς θα το καταφέρεις όλο αυτό;"
"...δε θα το χρειαστώ. Έχω σχέδιο και τα σχέδιά μου πάντα πάνε καλά. Μα εφόσον θίγεις το θέμα έκτακτης ανάγκης θα έχουμε σινιάλο, για τότε και μόνο, τη λέξη εικοσιπέντε." Στα απορημένα τους βλέμματα, πρόσθεσε βιαστικά: "Μην ανησυχείτε, θα με ακούσετε αν πρέπει."

Aφού την άφησαν στο ξενοδοχείο της - περίμεναν μέχρι να δουν ή να ακούσουν την κοπέλα να μπαίνει στο δωμάτιό της - έφυγαν. Εκείνη έπεσε κατευθείαν για ύπνο, και δεν ξύπνησε μέχρι το μεσημέρι της επόμενης ημέρας, όπως κι εχθές. Αν και δεν είχε τον Mark πάνω απ'το κεφάλι της, και πάλι δεν αισθανόταν καλά. Ίσως έφταιγαν οι ήχοι που ακούγονταν απ'έξω...ή ο τύπος που καθόταν απέναντί της στο κρεββάτι! Πετάχτηκε όρθια με το που τον αντίκρυσε.

Ένας άντρας με μακριά μαύρα μαλλιά, πρόσωπο κρυμμένο πίσω από μια μάσκα, είχε σηκώσει το δάχτυλό του εκεί που ήταν το στόμα του. Φορούσε μαύρα ρούχα από πάνω μέχρι κάτω, αλλά ήταν πολύ πιο κολλητά απ'ότι είχε συνηθίσει τους ανθρώπους εδώ, ειδικά εφόσον ήταν κάτι σαν παντελόνι. Το γεγονός ότι έκρυβε όλο του το πρόσωπο με μια μαύρη μάσκα που φαινόταν να είναι φιταγμένη από πυλό την ανησυχούσε περισσότερο απ'οτιδήποτε άλλο. Όμως δεν πρέπει να ήθελε το κακό της--ούτε κινήθηκε ενταντίων της ούτε την σκότηωσε τόση ώρα που κοιμόταν. Τότε, τι...;

Έδειξε με το δάχτυλο έναν πάκο στο κομοδίνο δίπλα απ'τον καθρέφτη ΄ αυτό δεν υπήρχε εκεί όταν είχε έρθει χθες. Ύποπτη, έτριψε τα μάτια της για να κοιτάξει καλύτερα. Με τον λαιμό της τεντωμένο, είδε πως ο πάκος αυτός δεν ήταν τίποτα άλλο από ρούχα δεμένα με σπάγγο. Έκπληκτη, γύρισε στον μυστηριώδη άντρα...ο οποίος είχε εξαφανιστεί. Μα πότε πρόλαβε; Πριν από ένα λεπτό ήτανε κει. Και μετά εξαφανίστηκε, χωρίς καν να τον καταλάβει. Ανασήκωσε τα χέρια της αγανακτησμένη - γιατί το μόνο που πραγματικά την πείραξε ήταν πως δεν κατάλαβε τον άγνωστο άνθρωπο να μπαίνει ή να βγαίνει - και άρχισε να δοκιμάζει τα ρούχα.

Όποιος κι αν ήταν, σίγουρα ήταν με το μέρος των shinsegumi, αν έκρινε από το μήνυμα που υπήρχε ανάμεσα στα ρούχα: "10κ30 να είσαι έξω από το ξενοδοχείο σου ΄ μην ξεχάσεις να βάλεις άρωμα. Καλή επιτυχία." Λακωνικό μα τυπικό, σίγουρα του Hijikata. Και τώρα που το ξαναθυμάται, του έμοιαζε κάπως ο ξένος που της άφησε τα ρούχα. Τα οποία ρούχα ήταν γνώριμα στην κοπέλα όχι επειδή ήταν δικά της μα επειδή έμοιαζαν με αυτά που φορούσαν οι γυναίκες στην Colt το βράδυ: ένα φόρεμα μακρύ, μα με αρκετά σκισίματα από δω κι απο κει, την πλάτη ανοιχτή...ευτυχώς κάτι ήταν κλειστό κι αυτό ήταν το ντεκολτέ. Κάπως.

Αλλά, αναστενάζοντας, συνειδητοποίησε πως όχι μόνο δεν ήξερε πως να φερθεί σαν μοιραία γυναίκα, μα ούτε καν να περπατήσει σε τακούνια. Κι άντε, το πρώτο κάπως το κατάφερνε με πολύ προσπάθεια, το δεύτερο; Δεν προσέφεραν την κατάλληλη ισοροπία--γι αυτό προτιμούσε τις μποτούλες της: φλατ ή με τραχτεροτό τακούνι για την απόλυτη ευκολία. Έκανε όμως τη δοκιμή, κι ανέβηκε και τα 12 εκατοστά που ήταν τα κόκκινα εντυπωσιακά παπούτσια που της είχαν αφήσει.

Όλη την ημέρα δε βγήκε από το δωμάτιό της παρά μόνο για να κάνει μπάνιο: παρήγγειλε φαΐ από τη ρεσεψιόν που της έφερναν πάνω ενώ εκείνη συνήθιζε τα νέα της ρούχα. Το καλό ήταν πως από τα μεγάλα σκισίματα στα πόδια, της έδωσαν ελευθερία κινήσεων. Επίσης, μπορούσε να ρίξει μια ψηλή κλωτσιά χωρίς να δείχνει τα πάντα γιατί το ύφασμα έπεφτε μπροστά και την κάλυπτε. Είχαν και τα καλά του αυτά τα φορέματα τελικά! Αν και ήταν σίγουρη πως θα κρύωνε και δυστυχώς δεν υπήρχε ούτε ένα σάλι εκεί μέσα, μόνο αξεσουάρ.

Το ρολόι έδειξε 10και20 ΄ ήταν ώρα να φεύγει. Μπήκε στα τακούνια της, κοίταξε τα μαλλιά της μια τελευταία φορά και άρπαξε ό,τι είχε ετοιμάσει για το βράδυ: ένα δυνατό μιξ ναρκωτικών αρκετά δυνατό για να αναισθητοποιήσει άλογο μέσα σ'ένα μικρό φιαλίδιο, και φυσικά ένα από τα μαχαίρια της. Χαμογέλασε στην αντανάκλασή της ΄ ώρα για δράση.

Όταν κατέβηκε κάτω, τουλάχιστον τρία λεπτά νωρίτερα, ένα μεγάλο "άρμα" - το οποίο τραβούσαν τέσσερις άνθρωποι κι όχι ζώα - ήταν ήδη εκεί και την περίμενε με την πόρτα ανοιχτή. Δε μπορούσε να είναι για κανέναν άλλον, εφόσον ήταν τόσο κραυγαλέο όσο και τα ρούχα του πολιτικού, με πολλά σχέδια δράκων και λουλουδιών. Ήταν κλειστό από παντού τριγύρω με ένα μικρό παράθυρο στην πόρτα ενώ το ξύλο του ήταν διακοσμημένο με ύφασμα κίτρινο, μαύρο και λίγο πράσινο. Το κοίταξε λίγο για να προσπαθήσει να δείξει ότι είναι έκθαμβη με αυτό που της παρουσίασαν.

Ανέβηκε με μεγάλη προσοχή προσπαθώντας να ισορροπήσει στα τακούνια της και με ένα πλατύ ψεύτικο χαμόγελο ανέβηκε. Ένας από τους τέσσερις ήρθε να τη βοηθήσει...ευτυχώς, μέσα δεν ήταν ο Hirotaro. Πήρε μια βαθειά αναπνοή ανακούφισης. Σταμάτησε αμέσως να χαμογελάει, έκλεισε την πόρτα και είπε να ξεκινήσουν. Με όλη της την καρδιά, ήλπιζε να την ακολουθούσαν οι άλλοι δύο όπως της υποσχέθηκε ο Hijikata.

Mισή ώρα αργότερα είχε φτάσει στην κατοικία του ΄ ήταν τεράστια - φυσικά - κι όλη σε παραδοσιακό ρυθμό, αυτόν τον μοναδικό του νησιού. Αντί να σηκώνεται ψηλά από το έδαφος, απλωνώταν εκατοντάδες μέτρα. Ο φράχτης ήταν συμβολικός - πολύ κοντός για να υπηρετεί σαν πραγματικό εμπόδιο - ενώ αυτό που πραγματικά σταματούσε ξένους και εγκληματίες να μπουν ήταν η επιγραφή "οικία οικογένειας Hirotaro" και οι τέσσερις  αρματωμένοι φρουροί στην είσοδο. Ήταν σίγουρη πως υπήρχαν κι άλλοι πίσω και γύρω.

Τη συνόδευσαν οι δύο από τους τέσσερις "οδηγούς" μέχρι την είσοδο του σπιτιού: έπρεπε να διασχίσουν ένα μεγάλο, όμορφο κήπο, περιποιημένο μέχρι τελειότητας, με πολλά δέντρα - όχι πολύ μεγάλα - και λουλούδια. Έκοψε ένα κόκκινο, το έβαλε πίσω από το αυτί της, φούσκωσε το στήθος της και περίμενε μέχρι να ανοίξει η πόρτα και να τη βάλουν μέσα. Όταν άκουσε βήματα, ήλεγξε μια τελευταία φορά τα πράγματα που είχε πάρει, για να σιγουρέψει ότι ήταν ακόμα εκεί, και φόρεσε το μεγαλύτερό της σαγηνευτικό χαμόγελο.

Όσο κι αν περίμενε κάποιον υπηρέτη να την υποδεχτεί, με έκπληξη είδε πως ήταν ο ίδιος ο Hirotaro ήταν στην πόρτα: ένα ποτήρι σαμπάνιας στο ένα του χέρι, κι ένα βλέμμα γεμάτο λαγνεία, την καλωσόρισαν. Τα δέχτηκε όσο καλύτερα μπορούσε. Άπλωσε το χέρι της - λίγο άγαρμπα, μα δεν τον πείραξε - κι εκείνος το φίλησε. Την τράβηξε μέσα κι έκλεισε την πόρτα με το πόδι.

"Είσαι πανέμορφη απόψε." Χμ, δε θυμόταν η φωνή του να ήταν ποτέ τόσο βαθειά.
"Ευχαριστώ ΄ μόνο τα καλύτερα για τους καλύτερους." Ωω τις βλακείες που έπρεπε να πει για να της κάτσει αυτή η δουλειά...!

Την οδήγησε, μέσω γέλιων και περισσότερων φιλοφρονήσεων, στο δωμάτιο που είχε ετοιμάσει γι αυτούς--τον προθάλαμο, όπως το έβλεπε εκείνη. Αν κατάφερνε να περάσει αυτό το στάδιο κι απλώς να πάρει αλκοόλ μαζί της, θα ήταν πολύ χαρούμενη!
Εν τέλη, αποδείχθηκε ότι ήταν πολύ πιο εύκολο απ'ότι νόμιζε: η αγάπη του για το αλκοόλ ήταν τόσο μεγάλη όσο η όρεξή του για σεξ και η αλαζονεία και μααιοδοξία του τόσο γυμνασμένη, που ούτε καν του κίνησε την περιέργεια πως τον έλουζε με κοπλιμέντα. Όχι ότι αυτός δεν έκανε το ίδιο, μα σε εκείνον ακουγόταν πολύ πιο φυσικό. Κι όσο δεν την ακουμπούσε εκεί που είχε κρυμμένο το μαχαίρι της, μπορούσε να ελέγξει τα νεύρα της και να μην τον χτυπάεικάθε φορά που το δέρμα της έκανε επαφή με το δικό της-μπλιαχ!

Δύο ώρες μετά, κι αυτό μόνο και μόνο επειδή προσπαθούσε να επιταχύνει λίγο τις διαδικασίες για να μην τον ακούσει άλλο, έκανε επιτέλους την πρόταση να πάνε στην κρεββατοκάμαρα. Επιτέλους, σκέφτηκε, και τον ακολούθησε, με τη σαμπάνια στο χέρι.

"Ω μην ανησυχείς αγαπητή μου, έχω κι άλλη εκεί που πάμε," πληροφόρησε, κάνοντας την κοπέλα να ξεφυσήξει με ανακούφιση.

Πέρασαν ένα μικρό διάδρομο, γεμάτο με διακοσμητικά που φαίνονταν πως ήταν από άλλον αιώνα ΄ έφτασαν στο "επιθυμητό" δωμάτιο...και προσπάθησε πάρα πολύ να μην δείξει την αηδία της στο πολύ καλά φιαγμένο "θέμα" που υπήρχε ολόγυρά της με τον χαμηλό φωτισμό των κεριών: είχε μάθει προφανώς πως ήταν από την Colt γιατί παντού υπήρχαν μικρά πραγματάκια που τη θύμιζαν. Μέχρι και η σαμπάνια ήταν μέσα σε ένα μεταλλικό κουβά που είχε σκαλισμένα δύο περίστροφα. Γελοίο, ειλικρινά. Με το που μπήκαν μέσα πήρε τη σαμπάνια στα χέρια του και μετά την οδήγησε στο τεράστιο, δυτικού τύπου κρεββάτι του.

Δίπλα του είχε δύο τραπεζάκια με μπιχλιμπιδάκια πάνω αλλά ακριβώς δίπλα και απ'αυτό ήταν ένα από τα τραπεζάκια που χρησιμοποιούν οι πλούσιοι για πρωινό στο κρεββάτι--το είχε δει μια φορά όταν είχαν επισκευθεί έναν μεγάλο και τρανό κύριο, πριν πάνε καν στην Colt. Πάνω του είχε φράουλες και σαντυγί. Αν και ο τύπος ήταν αηδιαστικός, τουλάχιστον ήξερε να τρώει.

Βέβαια δεν πρόλαβε να το πολυσκεφτεί ΄ δεν πέρασαν δέκα δευτερόλεπτα κι άρχισε να της επιτίθεται! Πώς και πώς κατάφερε να τον πάρει από πάνω της και να πάει προς τα ποτήρια. "Μα, να μην πιούμε λίγο ακόμα" ρώτησε παιχνιδιάρικα; Σαν εφέ, κούνησε το μπουκάλι μπροστά του.
Ήδη παραπατούσε, αρα και να έβγαινε νοκ-άουτ δε θα ήταν και πολύ περίεργο το επόμενο πρωί (αν δεν έβρισκε κάτι απόψε)... "Μα δε θα μπορώ" λόξυγγας "να κάνω τίποτα μετά."
Αυτό είναι το σκεπτικό, ήθελε ν'απαντήσει, αντ'αυτού όμως είπε: "ανοησίες ΄ εγώ χρειάζομαι ένα ακόμα. Δε θα μου κάνεις παρέα;"
"Μα κι εσύ ήπιες ήδη τόσα...πώς και δε ζαλίζεσαι;"

Έτσι όπως είχε γυρίσει την πλάτη της, χαμογέλασε ικανοποιημένη ΄ ο λόγος που δεν είχε μεθύσει ήταν πως απλώς δεν είχε πιει--νόμιζε ο άλλος πως όντως έπινε. Αλλά ήταν πολύ απλοϊκός για να το καταλάβει, όσο κι αν προσπαθούσε να παίζει τον υποχθόνιο πολιτικό. Άρχισε να ανοίγει το ποτό ΄ το φιαλίδιο με το ναρκωτικό ήταν μικρό ενώ το περιεχόμενό του άοσμο και άγευστο, χωρίς χρώμα. Δε θα ήταν ανιχνεύσιμο ούτε εύκολο να καταλάβει τι έκανε. Γι αυτό με την ησυχία της, αν και πάντα κρυφά, το έβγαλε από το πλάι του εσώρουχου, το άνοιξε, και με πολύ προσοχή να μην ρίξει έξω - ούτε σταγόνα δε θα χαράμιζε - το έβαλε στο μπουκάλι.

Ναι στο μπουκάλι. Για τόσο είχε υπολογίσει. Εξάλλου, αν όλα πήγαιναν στραβά και δεν έβρισκε τίποτα, θα έπινε κι εκείνη και θα βρίσκονταν και οι δύο αναίσθητοι...και θα μπορούσε να κατηγορήσει τον υπηρέτη που έφερε τη σαμπάνια κι όχι την ίδια πως το έκανε, αν καταλάβαινε κάτι.

Έβαλε στα ποτήρια και πήγε πίσω σ'αυτόν στο κρεββάτι ΄ ξάπλωνε και είχε ήδη βγάλει το μισό του κιμονό, με το ένα χέρι και πόδι γυμνό. Δε θα ξεράσεις, επαναλάμβανε στον εαυτό της ενώ προσπαθούσε να χαμογελάσει. Τα προσέφερε κι έκατσε δίπλα του. "Σε μας," είπε και τσούγκρισε ελαφρά το ποτήρι της στο δικό του.
"Σε μας," αποκρίθηκε και λαίμαργα, το κατέβασε όλο. Η Lorenza το έριξε πίσω της όταν ο άλλος είχε κλείσει τα μάτια του. "Οχοχο, πολύ καλή...η σαμ...πάνια...μου. Ε;"

Αν δεν ξάπλωνε δε θα τρεμόπαιζαν μόνο τα μάτια του, αλλά θα παραπατούσε μέχρι που θα έπεφτε φαρδύς πλατύς στο πάτωμα. Ευτυχώς τώρα έπεσε μόνο το κεφάλι του στο μαξιλάρι. Ω ναι, το σχέδιο πήγαινε πολύ καλά. Όμως ακόμα έπρεπε να το παίξει. "Α," έκανε αναστατωμένη! Άρχισε να τον σκουντάει. "Είσαι καλά; Hirotaro, είσαι...καλά; Τι έπαθες; Ει..." έκανε πως το κεφάλι της γυρνούσε "εισαι..." κι έπεσε πάνω του, δήθεν αναίσθητη. Όταν είδε πως δεν αντέδρασε καν, γέλασε και πετάχτηκε όρθια. "Ώρα για ψάξιμο!"