All the King's men. Μέρος δεύτερο. [Τέλος]

Πήγε να σηκωθεί, τάχα πέρασε απο δίλα του και καταλάθος έπεσε πάνω του, χύνοντας το περιεχόμενο του μικρού μπουκαλιού ΄ όμως δεν το κατάφερε γιατί η συζήτηση που είχαν αρχίσει ήταν πολύ σημαντική για να φύγει τώρα από το τραπέζι τους με την οποιαδήποτε δικαιολογία. "Αναφέροντας την shinsegumi, έχω έναν άνθρωπο εκεί μέσα--χαμηλή θέση αλλά φέρνει καλές πληροφορίες. Μόλις μισή ώρα πριν μου έστειλε γραφή πως πηγαίνουν σε κύκλους και προσπαθούν να στρέψουν τις υποψίες μακριά από τον αυτοκράτορα."
"Χα χα χα," το γέλιο του Hirotaro παραήταν χαιρέκακο για να μη γνώριζε κάτι "λες κι αυτό το δειλό αγόρι που παριστάνει τον άντρα θα μπορούσε να είχε διατάξει κάτι τέτοιο. Το πολύ να το έκανε από μόνος του αυτός ο Hijikata, αλλά δεν..."

Τα μάτια της πήγαιναν μια στον Mark μια στους άντρες που μιλούσαν ΄ ακόμα δεν είχε πιει τίποτα, καλό αυτό. Όμως δεν ήθελε να δείξει ότι δεν είχαν την απόλυτη προσοχή της. Είχε αρχίσει να αγχώνεται. Για καλό τον έστειλε ο πατέρας της αυτόν τον άνθρωπο;

"Έτσι έτσι, εμείς ξέρουμε ποιος το έκανε πραγματικά, σωστά;" Τον σκούντηξε με τον αγκώνα λες κι αυτό θα τον έκανε να μιλήσει.
"Ωωω ελάτε τώρα, εγώ δεν παραδέχτηκα τίποτα...ακόμα." Γέλια ακούστηκαν γι άλλη μια φορά και κατάλαβε η κοπέλα πως αν δεν ήθελε να φανεί ύποπτη έπρεπε τουλάχιστον να χαμογελάσει και το έκανε, αρκετά πειστικά. Πάλι καλά που είχε παρεβρεθεί σε πολλές γιορτές μαζί με τον πατέρα της και είχε μάθει αυτήν την απαραίτητη ικανότητα. "Συγγνώμη αγαπητή μου, μάλλον σε κάνουμε να βαριέσαι. Λοιπόν, σου ζητώ να με συγχωρήσεις και μάλιστα," έκανε να σηκωθεί, χτυπώντας τα χέρια του παλαμάκια "θα κάνω κάτι για να στο ανταποδόσω." Όταν φτάσανε τρεις σερβιτόροι είπε κάτι στο αυτί τους και μετά επιτέλους σηκώθηκε.

Να το πρώτο δυσοίωνο πράγμα που έγινε όλη την ημέρα...φοβόταν πότε μπορεί να γινόταν αυτό. Τι θα πρότεινε άραγε--να αποσυρθούν κι αυτοί σε ένα δωμάτιο πάνω; Και με τον τρόπο που ούτε καν αρνήθηκε την ενοχή του, δε μπορούσε ν'αφήσει αυτήν την χρυσή ευκαιρία να χαραμιστεί. Αλλά φοβόταν για το τι μπορούσε να ακολουθήσει απ΄τη μία και την άλλη, ανησυχούσε για τον βλάκα τον συνταξιδιώτη της. Περίμενε στη θέση της με υπομονή για να δει τι θα γίνει.

Όταν επέστρεψαν οι δύο από τους με πιατέλες στα χέρια τους - μία μ θαλασσινά, η άλλη με φρούτα και σοκολάτες - , ήξερε ακριβώς που θα πήγαινε αυτό. "Χμμ ναι αυτά ακριβώς έλεγα. Εσύ τι λες αγαπητή μου. σ'αρέσουν;"
"Ω ναι! Για την ακρίβεια, τα σταφύλια είναι τ'αγαπημένα μου."
Στον πάνω όροφο, με βήμα ταχύ. Κατάπιε το σάλιο της με τρόμο κι ανησυχία. Ό,τι κίνηση και να έκανε, δε σταμάτησε να κρατά στην περιφερειακή της όραση τον Mark αλλά και τη σκάλα που οδηγούσε στους πάνω ορόφους: είδε τον τρίτο να ανεβάζει τρία μπουκάλια σάκε κάπου.
"Υπέροχα! Πάμε λοιπόν...;"
Τάχα ανήξερη, χαμογέλασε. "...πού; Νόμιζα θα τρώγαμε τα σταφύλια με τους φίλους σου."
"Ωωωω, μην ανησυχείς, θα σ'αρέσει--είναι ένα υπέροχο δωμάτιο! Και θα έχουμε πάρα πολλά να φάμε αλλά και να κάνουμε."
"Ω," έκανε, υποτίθεται πως μόλις κατάλαβε τα πάντα και της άρεσε κιόλας. "Μάλιστα κύριε."

Προσέφερε το χέρι της και φυσικά το πήρε. Με την άκρη του ματιού της, είδε τον Mark να πίνει σάκε πολύ απότομα ΄ το ναρκωτικό το είχε χαθεί απ'τα χέρια του και μόνο το ποτό είχε μείνει, που το κατανάλωνε. Πού το έβαλε; Άρχισαν να περπατάνε προς τη σκάλα ΄ ο Mark σκούπιζε τα χείλη του και τώρα την κοιτούσε φανερά. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα. Όσο πλησίαζαν το πλατύσκαλο, τόσο πιο απειλητικές διαθέσεις φαινόταν να έχει ο Mark ΄ στο τέλος σηκώθηκε όρθιος και με βήμα αποφασισμένο έφτασε μπροστά τους να τους κλείνει τον δρόμο.

Ω-ωω...

"Πσσσσσς, παπούλη, άσε την κοπέλα ήσυχη."
"Παρακαλώ πολύ νεαρέ; Χε, μάλλον ήπιες λίγο παραπάνω απ'ότι συνήθως. Σωστά; Δεν πειράζει σε συγχωρώ," είπε μεγαλόψυχα έχοντας συνείδηση του κάθε ζζευγάρι ματιών που είχε πέσει πάων του. "Αν μας επιτρέπεται-" Πήγε να τον προσπεράσει, αλλά με μια κίνηση του ξανάκοψε τον δρόμο.
"Δε σας επιτρέπουμε. Και μάλλον εσύ ήπιες τόσο που δεν ακούς καλά: άσε την κοπέλα ήσυχη."

Όσο κι αν τον είχε κατηγορήσει πως ήταν μεθυσμένος, ο νέος κάθε άλλο παρά αυτό ήταν: δεν παρέπαιε, η πλάτη του ήταν ίσια, και τα λόγια του είχαν λεχθεί με απόλυτο έλεγχο. Το μόνο που θα μπορούσε να τον πει κάποιος - και ιδιαιτέρως μια κοπέλα με ένα άβολο κιμονο και υπερβολικό πολύ μέικ απ στη μάπα - ήταν αφελής και χαζός. Και ηλίθιος. Και βλάκας! Χμ, πολλά τελικά μπορούσε να τον πει. Τι σκεφτόταν τέλος πάντων, τι νομίζει ότι έκανε;!

"Νεαρέ, δεν έχεις κανέναν απολύτως λόγο-"
"Δες την," είπε υποτιμητικά "μια νεαρή γυναίκα που ο μόνος λόγος που βρίσκεται δίπλα σου είναι τα δώρα και η πρόσβαση σε απαγορευμένα μέρη. Νομίζεις ότι θα ενδιαφερόταν για οποιονδήποτε άλλο λόγο για έναν άντρα σαν κι εσένα;"
"Για να σου πω μικρέ-!"
"Να μη μου πεις τίποτα, μεγάλε." Η τελευταία αυτή προσβολή όμως υπέγραψε την καταδίκη του: με ένα νεύμα εμφανίστηκαν οι μπράβοι του. "Δε με τρομάζεις," δήλωσε.
"Κρίμα," σχολίασε ο άλλος και με δεύτερο νεύμα, τον είχαν πιάσει δύο. Αντιστάθηκε λίγο αλλά δεν τα κατάφερε. Γι αυτό τι έκανε; Πέταξε ένα μαχαίρι στην ίδια!
"Α-Ααα..."

Δεν το απέφυγε γιατί μπορεί να την πρόδιδε--την βρήκε στο πόδι! Εκτός απ'τον πόνο που ένιωσε όταν της έκοψε τη γάμπα και την έκανε να λυγίσει τα γόνατά της, άρχισε να νιώθει κάτι καυτό μέσα της, που ξεκινούσε από το καθόλου επιφανειακό κόψιμο κι άρχισε να ανεβαίνει...μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα δε μπορούσε να νιώσει τα πόδια της--έπεσε κάτω. Και τότε το κατάλαβε: το κάθαρμα την είχε χτυπήσει με το ίδιο της το μαχαίρι!

"Καλή τύχη να σου κάτσει τώρα," είπε με κακία ο Mark πριν φάει τουλάχιστον τρεις μπουνιές κι ένα μάτσο κλωτσιές από τους άλλους δύο που ήτανε μπροστά του. Μαινόμενος, μέχρι κι ο Hirotaro τον χτύπησε! Και αυτό, η κακοποίηση του Mark, ήταν το τελευταίο πράγμα που είδε η κοπέλα για εκείνο το βράδυ...

Όταν συνήλθε, αντίκρισε ένα γνώριμο ταβάνι, αν και δε μπορούσε να προσδιορίσει γιατί ακριβώς το ήξερε. Είχε την εντύπωση ότι το είχε δει κάποια στιγμή στο κοντινό παρελθόν, αλλά μπορεί η μνήμη της να της έπαιζε παιχνίδια. Αλλά και η μυρωδιά ήταν γνώριμη: αυτή η πρόδηλη φυσική αντρική μυρωδιά υπήρχε σε όλο το μέρος, και δεν ήταν διόλου δυσάρεστη. Κι αν δεν την πείραζε η μυρωδιά τότε σίγουρα δεν ήταν σε κάποιο αντρικό ιατρείο. Θυμόταν καθαρά να την χτύπησαν ΄ το μέρος είναι γνώριμο ΄ δεν είχε πάει σε κανένα ιατρείο στο νησί. Άρα δεν ήταν σε κάποια ιατρική μονάδα...τι στο καλό; Την παράτησαν όπου βρήκαν;

Το κεφάλι της το σήκωσε μετά από αρκετή ώρα. Αν ήξερε κάτι καλύτερα απ'τον καθένα, αυτό ήταν τα δηλητήρια που έφτιαχνε: το συγκεκριμένο ήταν τρία τέταρτα παραλυτικό κι ένα τέταρτο αναισθησιογόνο. Γι αυτό αν ήθελε να αποφύγει τον τρομερό πονοκέφαλο - και να έχει μόνο έναν μικρό - έπρεπε το κεφάλι της να παραμείνει για λίγη ώρα στο ίδιο επίπεδο από το υπόλοιπο σώμα της, κάτι που έκανε. Μετά, όταν επιτέλους κατάφερε να το κουνήσει κιόλας, συνειδητοποίησε που είναι: στο αρχηγείο της shinsegumi, μέσα στο γραφείο του υπαρχηγού Hijikata. Της πήρε μόνο εκείνη τη σύντομη στιγμή μέχρι να το ανακαλέσει στη μνήμη της. Χμ...γιατί ήταν στο γραφείο του "σερίφη"; Δεν έκανε κάτι. Μήπως θέλανε κάποια αναφορά; Αλλά δεν ήταν επικίνδυνο αν ήθελαν να την επιστρέψουν στο πλευρό του Hirotaro;

Πήγε να σηκωθεί, μα αμέσως θυμήθηκε ακριβώς πού ήταν το τραύμα της και έκανε να πιάσει τη γάμπα της-...άλλα δε μπορούσε. Αυτό το ρούχο--ακόμα το φορούσε! Έξαλλη πια, έπιασε τις δύο μεριές που έκλειναν τα πόδια και τα χέρια από πάνω και τις τράβηξε ΄ πλέον μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει...αν κι ένιωθε ημίγυμνη έτσι όπως άνοιξε. Όλο το πόδι της ήταν εκτεθειμένο. Αναστέναξε. Καλύτερο απ'το τίποτα. Εν τέλη κοίταξε και έπιασε συνάμα τη γάμπα της. Ήταν καλυμμένη με γάζα και καταλάβαινε πως ήταν καλά περιποιημένη γιατί την έτσουζε τόσο όσο τα βότανα που βάζει κάποιος σε μια πληγή όταν τη δένει.

Δεν τόλμησε να πατήσει το πόδι της κάτω, αλλά κάθισε κανονικά στον μεγάλο καναπέ. Δεν τον είχε εδώ την προηγούμενη φορά, ήταν σίγουρη ΄ μάλλον τον φέρανε ειδικά για να την αφήσουν εδώ μέσα. Μήπως φοβούνταν για κάτι; Μπας και ο υπαρχηγός είχε καταλάβει τη διαρροή μέσα στην ομάδα του; Αν ναι, θα το ξανάκουγε απ'την ίδια, αν όχι θα μάθαινε κάτι καινούργιο και ήταν πολύ τυχερός. Περίμενε λοιπόν έτσι, καθισμένη στον αναπαυτικό καναπέ, αλλά χωρίς να κάνει κάτι άλλο, όση ώρα έκανε να εμφανιστεί ο άντρας που περίμενε.

"Επανήλθες ΄ ευτυχώς. Είσαι έτσι από τα μεσάνυχτα και είναι ήδη τέσσερις..."
"Δεν κοιμάστε ποτέ εσείς εδώ;"
Φάνηκε να εκνευρίζεται λιγουλάκι. "Κοιμόμαστε, αλλά όχι όταν έχει δολοφονηθεί ένα εξέχων μέλος της κυβέρνησής μας."
"...εχθές-"
"Εχθές με ξύπνησαν για χάρη σας δεσποινίς, πάνω που είχα αποκοιμηθεί. Ποιος στην χάριν σας. Τώρα," την πλησίασε κι έκατσε δίπλα της, όσο πιο μακριά μπορούσε για να τηρεί τα προσχήματα "πείτε μου. Μπορείτε να σηκωθείτε;"
"Δεν το δοκίμασα ΄ δεν είναι αυτό το σημαντικό. Πείτε μου εσείς τι έγινε με τον Mark και γιατί με έχετε εδώ. Επίσης, θα ήθελα να σας πληροφορήσω πως ένας από τους άντρες σας είναι σίγουρα δοτός, άκουσα έναν φίλο του άντρα που υποτίθεται πως πρέπει να πιάσω να λέει πως έχει έναν άνθρωπο στη shinsegumi. Φάνηκε να λέει αλήθεια, αν και δεν ξέρω κατά πόσo λέει αλήθεια στο αν είναι χαμηλόβαθμος ή υψηλόβαθμος."

"Μάλιστα," είπε μονάχα κι αν η πληροφορία ήταν νέο ή όχι γι αυτόν δεν το έδειξε. "Αρχικώς να σας πληροφορήσω δεσποινίς πως ο φίλος σας αυτήν τη στιγμή είναι φυλακή." Σταμάτησε για να της δώσει χρόνο να το χωνέψει, μα δε φάνηκε να "παλεύει" πολύ για να το δεχτεί. "Φυσικά δεν είναι τίποτα άλλο από θέατρο το οποίο δέχθηκε να παίξει για εσάς." Αυτό όμως της ακούστηκε περίεργο και το έδειξε στον τρόπο που σήκωσε το κεφάλι της λίγα χιλιοστά. "Βλέπετε, μπήκε φυλακή επειδή σας επιτέθηκε, μα εφόσον αυτό ήταν μοναχά ένα πρόσχημα για να μην καταφέρει να σας απομονώσει ο Hirotaro τότε καταλαβαίνετε πως τη στιγμή που θα μας παραδώσετε τον στόχο σας, μπορείτε να πάρετε τον φίλο σας πίσω."

Χε, το ήξερε ΄ δεν τον έπιασε κάτι, απλώς τη βοηθούσε. Ο τρελός. Δεν ήξερε αν ήταν ευχαριστημένη με την απροσδόκητη πίστη ή αν εκνευρίστηκε που τόσο εύκολα έκανε τον άλλον να την αφήσει, ενώ αυτή είχε βρεθεί πελαγωμένη. Δεν της άρεζε να χρωστάει χάρες επίσης, κι αν συνέχιζε έτσι, θα βρισκόταν υπερχρεωμένη στον Mark, έστω κι αν στην ουσία θα μπορούσε κανείς να το δει σαν ανταμοιβή που τον πρόσεχε όταν ήταν κίνδυνος στον εαυτό του. "Καλό θα ήταν να μαθαίνατε πως ο φίλος σας έκανε και κάτι τελευταίο που είναι πολύ έξυπνο: κατάφερε να αποσπάσει ένα μπουκάλι όπιο, δίνοντάς μας έναυσμα να μπούμε στο μαγαζί αυτό που προηγουμένως δεν είχαμε το δικαίωμα."
"Είναι έξυπνος άντρας," ομολόγησε αλλά ακόμα και που το σκεφτόταν της ερχόταν παράξενο, πόσο μάλλον όταν το ξεστόμισε.
"Και σας προσέχει πολύ ΄ αν θέλετε τη γνώμη μου, να τον ανταμείψετε όταν ξανασυναντηθείτε με κάποιον τρόπο."
"Θα το έχω υπόψιν μου," ήταν η ευγενική της άρνηση. "Τώρα πείτε μου, γιατί βρίσκομαι εδώ;"
"Η επίσημη εκδοχή είναι για να μας πείτε τι έγινε κι εσείς ώστε να έχουμε μια καταληκτική απόφαση για τον κύριο που σας επιτέθηκε--αυτό ξέρουν όλοι εκτός από εμάς τους δύο. Ο πραγματικός λόγος είναι για να μου δώσετε μια μικρή αναφορά αν σας είναι εύκολο."

Είδε πως η Lorenza ήταν έτοιμη να σηκωθεί, γι αυτό πήγε να τη βοηθήσει ΄ την έπιασε από το χέρι και μετά προσέφερε τον ώμο του για να στηριχθεί. Το πάτησε δειλά δειλά, για να ελέγξει τον πόνο που θα έπρεπε να υπομείνει και το τι κινήσεις αυτό θα της άφηνε περιθώριο να πράττει. Όταν έβαλε βάρος πάνω του, ένιωσε μια σουβλιά, διαπεραστική αλλά γρήγορη. Ένιωσε το τραύμα της ν'ανοίγει...το ξαναπάτησε. Τα ίδια, αλλά τώρα ο πόνος ήταν λιγότερο έντονος, αν και βγήκε ακόμα λίγο αίμα. Το έκανε τρεις τέσσερις φορές ακόμη ώσπου το αίμα σταμάτησε να βγαίνει καινούργιο και το παλιό άρχισε να πήζει, ενώ ταυτόχρονα ο πόνος ήταν μηδαμινός.

"Έχω σημειώσει πρόοδο ΄ φαίνεται να με εμπιστεύεται αρκετά για να καυχιέται εν παρουσία μου στους φίλους του για το πόσο δειλοί είναι οι shinsegumi για να κάνουν κάτι σαν αυτό που έκανε ο ίδιος: να σκοτώσει τον πολιτικό του αντίπαλο."
"Δηλαδή τον άκουσες να το ομολογεί;"
"Δεν είπε 'ναι, εγώ το έκανα' αλλά όταν τον ρώτησε ο φίλος του είπε πως δεν το παραδέχεται...ακόμα. Και όλη του η συμπεριφορά είναι τέτοια που υπονοεί πως αυτός διέταξε τον φόνο του."

Χάθηκε μέσα στο λεπτό από τον έξω κόσμο και κλείστηκε μέσα του, να σκέφτεται το τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον ίδιο και τις πιθανότητες κάτι να γίνει άμεσα. Παρόλαυτα, όσο απασχολημένος και να ήταν με τις σκέψεις του, πάλι κατάλαβε ότι η κοπέλα ήθελε να πάει πίσω στον καναπέ για να κάτσει και μόνο από τις μικρές κινήσεις της. Εντυπωσιάστηκε από τον τρόπο που είχε να καταλαβαίνει τα πάντα μόνο από ένστικτο--πρέπει να είχε δουλέψει πολύ γι αυτό το αποτέλεσμα. "Δεσποινίς μου, εδώ είναι που θα πρέπει να σας δυσκολέψω το παιχνίδι." Το ενδιαφέρον της παρέμεινε αμείωτο. "Θα πρέπει να πάτε σπίτι του αύριο εσείς η ίδια από μόνη σας. Έτσι ώστε να καταφέρουμε να τον συνδέσουμε και με τα ναρκωτικά, αλλά και με τον φόνο. Δε μπορεί, εκεί κάτι θα έχει."
"Λογικό," συμφώνησε.
"Φυσικά. Μόνο που πολύ φοβάμαι πως αυτήν τη φορά θα είστε μόνη σας. Κανείς δε θα είναι εκεί για να σας γλυτώσει από εκείνον. Σκεφτείτε το, όσο εγώ θα σας αφήσω. Κι όταν επιστρέψω, αν μου πείτε ναι, θα σας διασφαλίσω άμεση πρόσβαση εκεί."

H Lorenza ανατρίχιασε. Ήξερε ακριβώς τι σήμαινε αυτό που της είπε: ό,τι και να γίνει, είσαι μόνη σου. Κανείς δε θα σε βγάλει από τη δύσκολη θέση. Και οι ευκαιρίες για να κάνει η ίδια κάτι της τελείωναν. Πλέον αν δεν έκανε αυτό που ήθελε ο άλλος, όλα θα τελείωναν γι αυτήν και μπορεί αυτό να μην περιλάμβανε μόνο την προοπτική να τον πιάσει. Μέχρι και η ζωή της μπορεί να κινδύνευε. Ένιωσε για πρώτη φορά την απειλή του θανάτου αλλά κυριότερα: της αποτυχίας, κι αυτό την τρέλαινε περισσότερο. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην έφερνε σε πέρας κάτι που της ανατέθηκε, ό,τι κι αν ήταν αυτό. Ξαφνικά πείσμωσε και το είδε στον τρόπο που το σαγόνι της τραβήχτηκε λίγο πιο ψηλά ο Hijikata.

"Aν έχετε τη δυνατότητα να μου εξασφαλίσετε εισοδο στην οικία του, να το κάνετε. Θα ήθελα πολύ να συλληφθεί επιτέλους," είπε αποφασισμένη και τομ κοίταξε σοβαρά. Εκείνος, ήρεμα και σιγά, έγνεψε με το κεφάλι του.
"Όπως επιθυμείτε...μην το ξεχάσω: ο φίλος σας μας ζήτησε να σας δει. Θα θέλατε να τιμήσετε το αίτημά του;"

Απάντησε το "ναι" άμεσα και πήγε αμέσως στα κρατητήρια. Όμως ο υπαρχηγός, αν ήταν δυνατόν, ήταν πιο παρανοϊκός κι απ'την ίδια, έτσι έπαιξε ολόκληρο θέατρο-πρακτικά την έσερνε μέχρι εκεί, επειδή δεν ήθελε να δει τον άντρα που της επιτέθηκε. Παραπονιόταν κι έκανε την φοβισμένη και η ίδια, για να είναι ακόμα πιο πιστευτό. Όταν επιτέλους έφτασαν στο κελί του Mark, όλοι οι φρουροί είχαν ζητηθεί να φύγουν και οι μόνοι που έμειναν ήταν ο φυλακισμένος, ο υπαρχηγός και η Κυνηγός: οι τρεις συνομώτες.

"Γιατί είναι έτσι ανοιχτό το κιμονό σου; Τι έγινε; Σου κάνανε τίποτα;" Τα μάτια της κύλησαν, εν τέλη όμως ένιωσε απρεπής όταν τα μάτια και των δύο αντρών διασταυρώθηκαν με κατηγορία κι αμυντική διάθεση ενώ μετά ταξίδεψαν στην ίδια, πάνω κάτω, με πολύ ερευνητική σκοπιά. Έβηξε για να σταματήσουν ενώ προσπαθούσε να μαζευτεί λιγάκι. "Τίποτα δεν έγινε ΄ το άνοιξα εγώ γιατί δε μπορούσα να κουνηθώ."
"Α...καλώς."

Ησυχία απλώθηκε στον στενό χώρο, χωρίς να λένε κάτι. Απέφευγαν να μιλήσουν ή να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον. Αλλά και πάλι ο Mark έκανε το πρώτο βήμα λέγοντας: "...είσαι καλά γενικώς; Εννοώ, σε χτύπησα στο πόδι με το μαχαίρι, αλλά πέρα απ'αυτό..."
"Ναι, γενικώς. Σ'ευχαριστώ που με ξέμπλεξες υποθέτω."

Σαν απάντηση, της χαμογέλασε πλατιά...και χωρίς να το καταλάβει, ο κόμπος που είχε στον λαιμό της λύθηκε. Θαρρείς η αμηχανία κι όλη η ένταση ξεθύμανε έτσι εύκολα. Δεν ήταν καλή σ'αυτά, πραγματικά. Ήθελε να πει κι άλλα, να τον επαινέσει που πήρε το δηλητήριο, να του πει πως ήταν έξυπνος, αλλά δεν το έκανε. Απλώς στάθηκε εκεί, ανταποδίδοντας το χαμόγελο με μια έκφραση ανακούφισης και κουνώντας το κεφάλι περίεργα. Δεν ήξερε πως αλλιώς να του δώσει να καταλάβει πως εκτιμούσε αυτό που έκανε, γιατί της φάνηκε πολύ χαζό, δεν το συνήθιζε. Γι αυτό στάθηκε εκεί, σαν την ηλίθια. Θα ορκιζόταν πως κάθε ματιά του Hjikata ήταν η ίδια απαξιωτική ερώτηση: ήθελες να σε κατεβάσω εδώ κάτω γι αυτό;