[Τέλος]Πέφτει η νύχτα στο Sea Train, part 1 [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Special Story:

Η πράκτορας σήκωσε την κούπα της και ήπιε από το ζεστό τσάι με χαλαρότητα. Γύρισε το κεφάλι στο πλάι, έξω από το παράθυρο στην θάλασσα που έδειχνε να "τρέχει" πίσω της. Βρισκόταν στην κεντρική σάλα του Sea Train, ανάμεσα σε άλλους ταξιδιώτες διαφορετικούς σε εμφάνιση και χαρακτήρα. Τους παρατηρούσε με ήρεμο ενδιαφέρον και διακριτικότητα. Άλλοι μόνοι τους, άλλοι με ολόκληρη την οικογένεια χρησιμοποιούσαν αυτό το μέσο ταξιδιού, πηγαίνοντας προς άγνωστους προορισμούς. Άλλοι ήσυχοι, λες και υπέμεναν την ασφυξία της ασφαλούς μετακίνησης μέχρι να απελευθερωθούν στο επόμενο σταθμό. Άλλοι με φωνές, όρεξη για κουβέντα με τους δικούς τους και όχι μόνο. Παιδιά να τρέχουν να συνομιλήσουν και να παίξουν με ξένα παιδιά που έψαχναν αφορμή για σκανταλιές. Όλοι τους διαφορετικοί, ακόμη και αυτοί που γνωρίζονταν. Όλοι τους άξιοι προσοχής στα μάτια της. Αυτός εξάλλου ήταν ο σκοπός του ταξιδιού της με το πρωτότυπο αυτό μέσο. Όχι να παρακολουθεί όποιον και όποιον βέβαια. Συγκεκριμένα δύο άτομα την ενδιέφεραν. Ο ένας καθόταν στην μία γωνία της σάλας, μοναχικός και αυστηρός. Ένα παιδάκι έπεσε κατά λάθος δίπλα του στο τρεχαλητό του. Το βλέμμα που του έριξε έκανε το παιδί να βάλει τα κλάματα, και όχι ο πόνος της πτώσης. Ο δεύτερος ακριβώς το αντίθετο. Αν και επίσης μόνος, είχε διάθεση να πιάσει κουβέντα με μια διπλανή κοπέλα που του απαντούσε ευγενικά και συγκρατημένα. Φυσικά, οι δυο τους είχαν συναίσθηση της παρουσίας του άλλου. Η απροθυμία και των δύο να χαιρετηθούν ήταν επίσης εμφανής. Και κατανοητή για την κοπέλα που γνώριζε και για τους δύο.

Οι δυο τους είχαν αντίθετα συμφέροντα, όντας εκπρόσωποι αντίπαλων επιχειρήσεων. Όδευαν προς τον ίδιο προορισμό. Την συνέλευση όπου θα συζητιόταν το μέλλον και η ιδιοκτησία μιας ολόκληρης περιουσίας. Και δεν ήταν οι μόνοι που κυνηγούσαν αυτήν την ευκαιρία. Αυτό που την ενδιέφερε όμως ήταν να βγάλει ήσυχα και διακριτικά τους δυο τους από την μέση. Έργο που θα αποδεικνυόταν αρκετά δύσκολο, δεδομένου ότι η ίδια θα παρέμενε καθηλωμένη στο ταξίδι μέχρι το τέλος του, ανήμπορη να φύγει με άλλο μέσο. Σίγουρα μετά τον πρώτο φόνο, οι υποψίες θα έζωναν τους πάντες. Κι εκείνη θα έπρεπε να τις διώξει από πάνω της με επιτυχία ώστε να μην πέσουν πάνω της τα μάτια της ασφάλειας του τρένου. Γι αυτό, έπρεπε να διαβάσει σωστά κάθε επιβάτη που θα μπορούσε να της προκαλέσει πρόβλημα. Έτσι, παρότι είχε τελειώσει το πρωινό της από ώρα, παρέμενε στην σάλα προσποιούμενη ότι χαλαρώνει με την θέα των κυμάτων. Το παιδάκι που είχε πέσει έτρεξε απαρηγόρητο, κλαίγοντας στην μάνα του. Μία στρουμπουλή κυρία που σίγουρα το κακομάθαινε. Εκείνη στραβοκοίταξε τον αυστηρό κύριο κι απέδιωξε το βλέμμα με απαξίωση στην οποία η άλλη πλευρά δεν αντέδρασε καν.
-Γλυκέ μου δεν πειράζει. Μία γρατζουνιά είναι μόνο, έκανε όλο μέλια στον μοναχογιό της αν και φρόντισε να τον πάρει στην αγκαλιά της για να μην ξαναφύγει.
Δίπλα της ο λιανός άντρας της έπινε τον καφέ του παθητικά.

Σύντομα, η μητέρα των άλλων παιδιών την πλησίασε με χαμόγελα. Μάλλον ήταν γνωστές, ίσως προέρχονταν από την ίδια γειτονιά.
-Melanie, πως είσαι; Έμαθα ότι μετακομίζετε, αλλά δεν περίμενα να συμπέσει με την επίσκεψη που θα κάναμε στους συγγενείς μας. Πως είστε κ. Mustard; πρόσθεσε ευγενικά απευθυνόμενη στον σύζυγο της γυναίκας.
Εκείνος έγνεψε απλώς, μιας και τον λόγο πήρε το άλλο μισό του.
-Fiona! αναφώνησε με έκπληξη αν και μάλλον προσποιητή. Περίφημα! Τι τύχη να συναντήσω γνωστούς σε αυτό το βαρετό και χρονοβόρο ταξίδι! Πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε! Τι κάνει ο κ. Firestorm;
Η γυναίκα συνέχισε με προφανή ειλικρίνεια την κουβέντα δείχνοντας της την γωνιά που καθόταν ο άντρας της και επέβλεπε το τσούρμο που κουβάλαγαν. Προφανώς αγνοούσε την δυσαρέσκεια της κυρίας Mustard, που έπεσε πάνω σε μία γνωστή και μάλλον ελαφρόμυαλη κουτσομπόλα που θα μπορούσε να διασύρει φήμες για την αναγκαστική μετακόμιση της φτωχής οικογένειας. Η Shura έκρινε ότι είχε δει αρκετά. Εξάλλου μεγάλο μέρος των επιβατών είχε ήδη μεταβεί στις καμπίνες τους. Περνώντας προς από τον πάνω διάδρομο προς την δική της, έπεσε πάνω στην σκηνή μιας γκριζομάλλας, ανυπόμονης και υψίφωνης γριάς που τυραννούσε έναν υπάλληλο.

-Δεν μπορώ να βγαίνω κάθε τρεις και λίγο στην σάλα! Έχω τα αρθριτικά μου, ακούς;! Να τους πεις να μου σερβίρουν στην καμπίνα!
-Μα κυρία White! έκανε να διαμαρτυρηθεί εκείνος.
-Δεν ακούω κουβέντα!
Η τσιριχτή φωνή της που του τρύπαγε το τύμπανο τον έκανε να συμφωνήσει, μόνο και μόνο για να μην την ξανακούσει. Έπειτα, ο νεαρός πήρε είδηση την Shura που του προσπέρναγε ψηλή και ευθυτενής.
-Θα θέλατε κάποια βοήθεια δεσποινίς Frostwind; Το ύφος του υπονοούσε ότι δεν είχε κανένα πρόβλημα να γίνει χαλί να περάσει από πάνω του.
-Όχι, σ' ευχαριστώ! αποκρίθηκε εκείνη ευγενικά, απατώντας στην προσφώνηση της ψεύτικης ταυτότητας που είχε δώσει η ίδια.
Τον άφησε να γλυκοκοιτάει αναστενάζοντας την πλάτη της, ενώ εκείνη έμπαινε στην καμπίνα της. Προσωπικά, θα προτιμούσε να περνάει εντελώς απαρατήρητη. Εφόσον το ενδεχόμενο αποκλειόταν, απέμενε να είναι ευγενική μέχρι αηδίας και ευχάριστη στους πάντες. Η καμπίνα της ήταν ένας στενός και μικρός χώρος που με βίας χωρούσε ένα άτομο. Το κρεβάτι τραβιόταν με μοχλό για να γίνει κρεβάτι από καναπές που ήταν στην υπόλοιπη διάρκεια της μέρας. Κατά τα άλλα, είχε μόνο ένα σπαστό τραπέζι που έκλεινε και έμπαινε στην άκρη, έναν χώρο στην γωνία για τις αποσκευές της και ένα παράθυρο με την απαράλλακτη θέα της θάλασσας να "τρέχει". Ήταν αρκετό για την εκτέλεση του στόχου της.

Η ίδια είχε καταστρώσει ένα αρχικό σχέδιο στο μυαλό της, το οποίο θα έβαζε σε εφαρμογή από το απόγευμα. Από τους δύο κυρίους, τον Brown και τον Black, θα ασχολιόταν αρχικά με τον ευπρόσιτο κύριο Brown. Σε διαφορετική περίπτωση, έκρινε ότι ο Brown μπορεί να αντιδρούσε σπασμωδικά, ενώ θεωρούσε απίθανο να εκφραστεί περίεργα ο κύριος Black. Αυτό βέβαια σήμαινε ότι θα τον προειδοποιούσε με έμμεσο τρόπο ότι γίνεται πιθανώς στόχος. Γι αυτό τράβηξε από τα πράγματα της ένα σχοινί, το οποίο έδεσε σε σχήμα θηλιάς. Ο κόσμος θα αναρωτιόταν αλλά, δεν θα μπορούσε να αποκλείσει το ενδεχόμενο αυτοκτονίας του γενικά χαρωπού άντρα την επόμενη μέρα που θα τον έβρισκαν. Χαμογέλασε με τον εαυτό της ήρεμα. Ύστερα από κάποια ώρα, βγήκε στην σάλα για έναν καφέ. Λίγοι άνθρωποι βρίσκονταν εκεί, σίγουρα όμως ανάμεσα τους ήταν η κ.Mustard και η κ.Firestorm. Η πρώτη είχε ξεχάσει τους ενδοιασμούς της για την δεύτερη και είχαν επιδοθεί στο κουτσομπολιό με δόλιο θύμα την νεαρή κοπέλα με την οποία επιχειρούσε το πρωί να συνομιλήσει ο κ.Brown. Η νεαρή, της οποίας το όνομα δεν ήξερε ακόμα, καθόταν μόνη της με ανέμελο ύφος και κοιτούσε ονειροπόλα το κενό έξω από το παράθυρο. Σίγουρα αποτελούσε το αντικείμενο σχολιασμού των γυναικών. Η Shura πέρασε και κάθισε στην αντίθετη γωνία. Κι έπειτα συνειδητοποίησε με ανάμεικτη έκπληξη και πίκρα ότι το αντικείμενο σχολιασμού είχε αλλάξει γωνία. Κάπως έπρεπε να το αλλάξει και πάλι. Έπρεπε να κάνει τις γυναίκες να χάσουν το ενδιαφέρον, να την θεωρήσουν συνηθισμένη για να την αγνοήσουν. Μια όμορφη κοπέλα σίγουρα τράβαγε την περιέργεια, όπως και τα ζηλόφθονα βλέμματα.

Τράβηξε κάτι από την τσέπη της διακριτικά, έπειτα -καθόλου διακριτικά- το άφησε να κυλίσει από την τσέπη της προς τα πόδια των γυναικών. Έσκυψε κοντά τους βιαστικά για να το ανασύρει. Τους άφησε όμως το περιθώριο να διακρίνουν μια χρυσή βέρα. Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν και η Shura τους χαμογέλασε καλοκάγαθα με υποκριτικότητα.
-Από τον καλό μου! ανέφερε με γλυκανάλατη έκφραση που ανταπέδωσαν με εκπληκτική ομοιότητα οι άλλες.
Απομακρύνθηκε, και με περισσότερη ανακούφιση, παρατήρησε ότι οι γυναίκες ηρέμησαν στο να την κοιτάζουν. Έπειτα μπορούσε να ενεργήσει. Βλέποντας την άγνωστη νεαρή να σηκώνεται, ετοιμάστηκε και η ίδια να φύγει. Οι δυο τους συναντήθηκαν στην μέση της σάλας, οδεύοντας προς διαφορετικούς διαδρόμους για τα δωμάτια τους. Ήταν και αυτός ένας από τους λόγους που την είχε διαλέξει. Έπεσε ελαφρώς πάνω της, σπρώχνοντας την με τον ώμο δήθεν τυχαία. Γυρνώντας να της ζητήσει συγνώμη, αντίκρισε το ενοχλημένο ύφος της. Κάτι την πείραξε στον τρόπο που την κοίταξε, αλλά δεν είχε σημασία. Της είχε χώσει στην τσέπη ήδη αυτό που ήθελε να της περάσει. Δεν θα της έβγαινε σε καλό στην τελική το βλέμμα που την έριξε η νεαρή! Τώρα απλά η Shura έπρεπε να περιμένει το βράδυ, το οποίο δεν άργησε να έρθει. Η γριά White από την απέναντι καμπίνα έβηχε δυνατά, τόσο που ακουγόταν πάνω από τους ήχους των κυμάτων που έσκαγαν στο μεταλλικό τρένο και την βροντερή μηχανή που τους έσερνε με ταχύτητα. Μετά το δείπνο και μετά τις πρώτες βραδυνές ώρες, στους διαδρόμους κυκλοφορούσαν μόνο οι υπάλληλοι υπεύθυνοι ασφάλειας. Δεν θα της έκαναν κάτι αν την έβλεπαν, αλλά δεν ήθελε να τραβήξει υποψίες. Ιδιαίτερα μετά τα όσα θα ακολουθούσαν το ίδιο βράδυ!

Η κοπέλα ακροπάτησε στο σκοτάδι με προσοχή. Οι περίπολοι δεν ήταν αυστηροί, δεν υπήρχε λόγος εξάλλου. Ακόμα... Χρειάστηκε μερική ώρα να αφουγκραστεί και να απομνημονεύσει την διάταξη και την ώρα που είχε ελεύθερη μέχρι να πέσει πάνω στην επόμενη φρουρά και τις λάμψεις των φαναριών τους. Όπου υπήρχε ανάγκη, κρυβόταν σε γωνίες ή κρατιόταν ακίνητη στο ταβάνι με τα άκρα της σε πλήρη έκταση να την στηρίζουν από τους δυο τοίχους. Αναγκαστικά έπρεπε να περάσει μέσα από την κεντρική σάλα για να βρεθεί στην άλλη πλευρά του διαδρόμου, όπου βρισκόταν το δωμάτιο του κ. Brown και γι αυτό φρόντισε να περιμένει αρκετά για να παρατηρήσει τις σκοπιές από την άλλη μεριά του διαδρόμου. Ακολούθησε πίσω από έναν υπάλληλο που προχωρούσε αδιάφορα και στάθηκε στο πλατύσκαλο της γειτονικής καμπίνας. Πλέον δεν άκουγε τα βήματα των υπαλλήλων. Ήταν έτοιμη να κουνηθεί, ακριβώς δίπλα βρισκόταν η πόρτα του Brown. Την ίδια όμως στιγμή, η συγκεκριμένη αυτή πόρτα άνοιξε. Και από μέσα ξεπρόβαλε η ένοχη έκφραση του στόχου της, που θεώρησε με μια πρόχειρη ματιά τον διάδρομο έρημο για να περάσει έξω. <<Που πηγαίνεις βραδιάτικα;>> Το ερώτημα απαντήθηκε γρήγορα, βλέποντας τον άντρα να ισιώνει τον περίτεχνο κόμπο της γραβάτας του κουστουμιού του. Στεκόταν ένα βήμα έξω από μια άγνωστη πόρτα, αλλά η κοπέλα εύκολα μάντευε ποιος ήταν ο ένοικος. Ή μάλλον ποια. Πριν τον αφήσει να χτυπήσει την πόρτα, τον πλησίασε από πίσω και του έκλεισε το στόμα. Η σοκαρισμένη του κραυγή βουβάθηκε και η κοπέλα με το ζόρι τον έσπρωξε πίσω στο δωμάτιο του. Όχι ακριβώς ο τρόπος που είχε στο μυαλό της να εκτελέσει την πράξη, ο αυτοσχεδιασμός θα συμπλήρωνε τα κενά που δημιουργούνταν.

Τον πέταξε μέσα στο δωμάτιο του. Εκείνος έδειξε τρομαγμένος, οπότε η κοπέλα βιάστηκε να τον μπερδέψει. Χαλάρωσε λίγο την στάση της, πήρε ένα σαγηνευτικό χαμόγελο όλο υπονοούμενα και τον είδε να σκέφτεται δεύτερη φορά αν έπρεπε να φωνάξει ή όχι.
-Για που το βάλατε κύριε Brown;
-Αγαπητή μου, με τρομάξατε. Τα μάτια του έπεσαν στα αποκαλυπτικά σημεία της νυχτερινής περιβολής της. Νόμιζα ότι μου έκαναν επίθεση για μια στιγμή. Οφείλω να ομολογήσω ότι πλέον το ελπίζω! Δεν έχω την τιμή να γνωρίζω το όνομα σας~;
Η ερώτηση έσταζε σχεδόν από το στόμα του. Την αηδίαζε η παράσταση που έπαιζε αλλά συνέχισε ελπίζοντας το λιγοστό φως να έκρυβε τυχόν, ατυχείς εκφράσεις ειλικρίνειας στο πρόσωπο της.
-Bella Frostwind.
-Λοιπόν, Bella μπορείς να με φωνάζεις Stanford. Οι τυπικότητες δεν έχουν χώρο στις νυχτερινές συζητήσεις. Και τώρα μπορούμε να περάσουμε στο λόγο της επίσκεψης σου.
-Θα συμφωνήσω στο πρώτο κομμάτι, Stan. Όσο αφορά το λόγο που βρίσκομαι εδώ, το είπες και μόνος σου. Συζήτηση. Αλλά απογοητεύτηκα λίγο βλέποντας ότι είχες άλλα σχέδια για απόψε. Ξέρεις, δεν μου αρέσει όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα θέλω, κατέληξε και έλεγε αλήθεια για πρώτη φορά.
-Οι ιδιοτροπίες είναι προνόμιο των ωραίων γυναικών. Την πλησίασε ένα βήμα και η Shura κρατήθηκε για να μην απομακρυνθεί από κοντά του. Δικό μου το λάθος, είναι αλήθεια. Συγχώρεσε με για την παράβλεψη. Αρχικά είχα πλάνα με την δεσποινίδα Greenpit. Δεν συγκρίνεται όμως η χαρά μου για την δική σας επίσκεψη.

Αναμενόμενα, ήρθε τόσο κοντά της που η κοπέλα ένιωσε αναγούλα από την ανάσα του. Μύριζε έντονη μέντα και ένιωθε να της γαργαλάει το λαιμό. Ο άντρας άπλωσε τα χέρια του και εκείνη κινήθηκε απλά ώστε εκείνος να ακουμπήσει στην μέση της. Το χαμόγελο της άλλαξε. Απόκτησε κάτι επικίνδυνο που ο Brown άργησε να συνειδητοποιήσει. Μόνο όταν κατάλαβε τι έπιασε, παραξενεύτηκε.
-Τι είναι αυτό; ...Σχοινί...;
-Ναι. Και μάντεψε που πάει!
Χωρίς ενδοιασμό το άρπαξε και τύλιξε άγαρμπα το λαιμό του. Στην βιασύνη της, έζωσε μαζί και τον καρπό του που μπλέχτηκε με τα δεσμά γύρω από το λαιμό του σε μια άκομψη και επίπονη γωνία. Άκουγε τους ήχους που έκανε καθώς πνιγόταν. Θα ήταν γρήγορη διαδικασία αν τον είχε πιάσει κανονικά, χωρίς να παρεμβάλλεται το χέρι του. Τώρα έπρεπε να ασκεί όση πίεση μπορούσε για να τον κρατά και ακίνητο και να βεβαιώνεται ότι δεν θα έβρισκε ευκαιρία να φωνάξει. Το ελεύθερο χέρι του πεταγόταν αριστερά δεξιά, δοκίμαζε να πιάσει το κεφάλι της, τα χέρια της. Κάθε φορά που την πλησίασε εκείνη πάταγε στο πλάι και έστριβε το σώμα της, παρασύροντας τον είτε να κουνηθεί είτε να στραγγαλιστεί περισσότερο. Στο τέλος, ο Brown έμεινε να κρέμεται ξεψυχώντας στην λαβή της. Η κοπέλα έπειτα από ένα σκληρό τίναγμα των δεσμών, σιγουρεύτηκε ότι το θύμα της είχε πεθάνει και τον άφησε να πέσει στο έδαφος με έναν απαλό γδούπο. Μόρφασε στην θέα του, αλλά συνήλθε σύντομα για να κοιτάξει τον χώρο γύρο της. Η καμπίνα του ήταν πανομοιότυπη με την δικιά της, αν και λίγο μεγαλύτερη. Τα πράγματα του περίμεναν στην γωνία. Τι να έκανε πρώτο; Να τα ψάξει ή να σκηνοθετήσει την αυτοκτονία του άντρα; Τίποτα από τα δύο. Τινάχτηκε στην θέση της από το διακριτικό χτύπημα που έφτασε στα αυτιά της από την πόρτα. Επαναλήφθηκε ακολουθούμενο από μια ψιθυριστή φωνή.
-Stanford;

Η Shura μάντεψε ποιανής φωνή ήταν και τρόμαξε πραγματικά. Τι ηλίθια που ήταν! Έπρεπε να το περιμένει μετά το χαρτάκι που είχε πασάρει η ίδια στην τσέπη της. Τώρα έπρεπε να το σκάσει και η πόρτα ήταν κατειλημμένη. Η μόνη δίοδος που έμενε ήταν το παράθυρο. Πήγε να το ανοίξει, αλλά κάτι την εμπόδισε. Κοίταξε το χέρι της που τραβούσε το σχοινί που στραγγάλισε τον Brown. Είχε μπλεχτεί τόσο με το χέρι του που θα έπαιρνε ώρα να το ξεμπερδέψει. Το παράτησε τρίζοντας τα δόντια από τις κατάρες που της ερχόταν να ρίξει και σκαρφάλωσε έξω από το παράθυρο. Πέρασε τα πόδια της πάνω, στηρίζοντας τα στην οροφή του Sea Train, μένοντας για λίγο ανάποδα ώστε να κλείσει το παράθυρο πίσω της. Τουλάχιστον να μην ήξεραν πόσο κοντά είχαν φτάσει στο να την πιάσουν επ αυτοφόρω. Ούτε επίσης την μέθοδο διαφυγής της. Δεν περίμενε να δει τι θα γινόταν μετά. Ο αέρας που την κοπανούσε στο πρόσωπο παραμόνευε να την ρίξει αν έχανε την ισορροπία της ενώ παράλληλα έπρεπε να μετρά τα βήματα της για να βγει στο σωστό παράθυρο. Κάπου στην μέση της διαδρομής -υπολόγισε ότι βρισκόταν πάνω από την σάλα- άκουσε μία στριγκλιά και μετά φωνές και πολλά βήματα. Ο χρόνος στένευε ακόμα περισσότερο. Ύστερα από λίγο γλίστρησε πίσω στο δωμάτιο της. Κι εκεί όμως δεν είχε ώρα να ξαποστάσει, αφού και η δικιά της πόρτα είχε κάποιον να περιμένει.
-Δεσποινίς Frostwind; αναγνώρισε την φωνή του νεαρού υπαλλήλου.