[Τέλος]Υπερασπίζοντας την βάση των Marines...

Βγήκα έξω από το κτήριο και εκεί είδα ένα παιδάκι,κοντά στα δέκα,με κοντό καστανό μαλλί,να μιλάει με έναν από τους φρουρούς...
-Είναι μέσα ο μπαμπάς; ρώτησε το παιδάκι...
-Ναι μέσα είναι αλλά δεν γνωρίζω ακόμα αν τελείωσε με τον άντρα που μιλούσε... απάντησε ο φρουρός...
-Καλά δεν πειράζει πάω να δω... είπε το παιδί και όρμηξε μέσα στο κτήριο,αφού παραμέρισα για να μην με χτυπήσει...
Πλησίασα τον φρουρό ο οποίος μόλις συνηδητοποίησε ότι ήμουν εκεί και τον ρώτησα...
-Ποιο ήταν αυτό το παιδί;
-Είναι του Commodore Daigin ο γιος κύριε...
Ώστε είχε και εκείνος οικογένεια...Δεν περίμενα να έχει χρόνο για τέτοια θέματα αλλά αφού μπορεί τι με ένοιαζε εμένα...
-Εντάξει...Ευχαριστώ... του είπα και πήγα να φύγω.
Τότε όμως είδα τον Masta να είναι με την πλάτη του σε ένα τοίχο απέναντι και να με περιμένει...Τον πλησίασα και εκείνος με χαιρέτησε...
-Πως πήγε;
-Δεν έγινε και τίποτα το σπουδαίο...
-Μάλιστα...Πληρώθηκες;
-Ναι...Και τώρα που το έφερε η κουβέντα...δεν δικαιούσαι και εσύ αμοιβή για όσα έγιναν;...
-Σίγουρα αλλά εγώ είμαι αυτός που τους είπα ότι δεν χρειάζομαι χρήματα...
-Καλά και τα έκανες όλα αυτά τσάμπα;
-Δεν θα το έλεγα αυτό...Βλέπεις σαν αμοιβή τους ζήτησα να με κάνουν κυβερνήτη του Amino Island...
-Και δέχθηκαν;
-Ναι...Πέρα από το γεγονός ότι πια είμαι με το μέρος τους,έχω υπό τον έλεγχο τη δυνατότερη ομάδα στο νησί...τους Shields.
-Σωστό και αυτό...Άρα καλά την έβγαλες και εσύ...
-Σίγουρα...Και πέρα από αυτό έγινα και πιο δυνατός...Ακόμα σκοπεύω να σε ξεπεράσω.
-Λογικό μου ακούγεται.Αν εγκατέλειπες από τώρα δεν θα είχε ενδιαφέρον το όλο θέμα.Πάντως τσάμπα παλεύεις...Δεν με ξεπερνάς.
-Χαχα...Περίμενε και θα δεις...Δεν θα αργήσω πολύ. είπε και με χτύπησε φιλικά στη πλάτη.

Κοίταξα για λίγο στον ορίζοντα και τότε μου είρθε η επιθυμία να τρέξω...
-Είσαι για ένα αγώνα δρόμου; ρώτησα τον Masta...
-Αγώνα δρόμου...Δεν θα είχε αξία...Δεν θα σε φτάσω ποτέ στη ταχύτητα...Άλλωστε έχω προσωπική πείρα από το πόσο γρήγορος είσαι... είπε και μου έδειξε το σημείο όπου τον είχα κόψει πίσω στο Amino Island...
-Εντάξει όπως αγαπάς...Εγώ θα τρέξω λίγο πάντως...
-Τι είναι τώρα αυτό που σου είρθε ξαφνικά;
-Τίποτα...Απλά μου αρέσει να τρέχω...Που θα με περιμένεις για να έρθω να σε βρω;
-Έχει ένα μπαρ δύο στενά πιο κάτω,το είδα καθώς ερχόμασταν,οπότε θα σε περιμένω εκεί...
-Εντάξει.Έχεις λεφτά μαζί σου;
-Ναι...Όταν πολεμούσαμε στο Zanakand Island,έψαξα τις τσέπες κάποιων επαναστατών και ένας από αυτούς είχε πάνω του λεφτά οπότε τα κράτησα.
-Ωραία λοιπόν θα σε ξαναδώ σε λίγο...
-Έγινε... μου απάντησε και αποχώρησε...
-Λοιπόν Arashi...Έτοιμος για τον συνηθισμένο μας αγώνα;...
Ο Arashi με κοίταξε και πείρε θέση δίπλα μου...
-Πόσο είναι το σκορ μας;...Νομίζω προηγείσαι για δύο νίκες...Σωστά; τον ρώτησα και εκείνος σαν να μου έγνευσε και μου επιβεβαίωσε την ερώτηση μου.
-Ωραία...σήμερα θα το μειώσω στην μία... είπα και ετοιμάστηκα.
-Έτοιμος;...Πάμε! είπα και ξεκινήσαμε να τρέχουμε...

Τρέχαμε για λίγο σε άδειους δρόμους και εκεί είμασταν ίσα...Όμως μετά φτάσαμε σε στο δρόμο όπου βρίσκονταν όλα τα σπίτια και τα μαγαζιά...Εκεί ο Arashi μπορούσε να ελιχθεί πιο γρήγορα ανάμεσα στο πλήθος που υπήρχε και είχε αρχίσει να παίρνει προβάδισμα...Εγώ αντίθετα έπρεπε να σπρώχνω κόσμο για να συνεχίσω και έτσι με έβλεπα στο τέλος να χάνω τον αγώνα...Τότε είδα ένα βαρέλι δίπλα σε ένα τοίχο...Έτρεξα προς τα εκεί και με ένα μεγάλο βήμα πάτησα πάνω στο βαρέλι και χωρίς καν να σταματήσω έκανα ένα άλμα και πιάστηκα από τη σκεπή...Το βαρέλι από κάτω μου έσπασε από το απότομο και δυνατό πάτημα μου και νερό χύθηκε σε όλο το δρόμο...Τράβηξα το σώμα μου απάνω στην οροφή και χωρίς να σταματήσω συνέχισα να τρέχω...Τώρα τα πράγματα ήταν πιο εύκολα...παρότι δεν είχα τόσο σταθερό πάτημα πάνω στην οροφή μου ήταν πιο εύκολο να τρέξω εδώ πάνω...Άλλωστε το είχα ξανακάνει.Τελικά κατάφερα και έφτασα τον Arashi που τώρα τον έβλεπα από ψηλά να τρέχει ζιγκ-ζακ για να περάσει ανάμεσα από τον κόσμο...Εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε...Τον χαιρέτησα και συνέχισα να τρέχω μέχρι που πείρα προβάδισμα.Τότε είδα ότι οι οροφές μπροστά μου τελείωναν,οπότε αποφάσισα να αλλάξω λίγο την πορεία και αντί να συνεχίσω ευθεία πήδηξα σε μια οροφή στο πλάι με τον Arashi να με ακολουθεί από κοντά...Καθώς τρέχαμε κάποια στιγμή γλίστρησα και έπεσα από την οροφή...Ευτυχώς που ήταν χαμηλή γιατί αλλιώς μπορεί να είχα χτυπήσει άσχημα...Σηκώθηκα άμεσα χωρίς ούτε ένα λεπτό να σκεφτώ το πόσο πονούσα ή το που πονούσα.Ήμουν συνηθισμένος σε αυτό...Πριν τρία χρόνια που ακόμα προπονούμουν με τους δασκάλους μου,μετά τη καθημερινή προπόνηση έτρεχα μέχρι να βραδιάσει...Μετά από όλο το ξύλο που είχα φάει από τον Sven,μετά από όλα τα κοψίματα που είχα από τον Moriya,μετά από τις πληγές του Kakei,μετά από την κούραση μιας ολόκληρης μέρας,έπρεπε να τρέχω όλο τον γύρω του νησιού μέχρι να βραδιάσει...Για αυτό και είχα αποκτήσει μεγάλη αντοχή...Για αυτό και δεν ένιωθα τον πόνο όπως άλλοι...γι'αυτό και είχα αναπτύξει την ικανότητα να ξεπερνώ την ταχύτητα του ανθρώπου,έστω και προσωρινά...μια ικανότητα που και ο δάσκαλος Moriya την είχε και την ονόμαζε το "Βήμα της Σκιάς"...Αυτή η ικανότητα ήταν και ένας λόγος που είχα αποφασίσει να έχω αυτό το ψευδώνυμο...Για όλα αυτά λοιπόν δεν θα σταματούσα να τρέχω,δεν είχα λόγο να το κάνω...Δεν πονούσα,δεν είχα κουραστεί και δεν είχα λόγο να σταματήσω...Έτσι συνέχισα και άφησα τον Arashi πίσω μου.

Κάποια στιγμή ξανά έστριψα και έτσι βγήκαμε μαζί με τον Arashi,που συνέχιζε να με ακολουθεί,στη προβλήτα...Εκεί υπήρχε λίγος κόσμος και έτσι θα μπορούσα να κινηθώ άνετα...Κάπου στο βάθος του ορίζοντα έβλεπα το πλοίο με το οποίο είχαμε ταξιδέψει ως το Zanakand Island και από εκεί εδώ...
-Έλα αγόρι μου...Όποιος φτάσει πρώτος στο πλοίο μας κερδίζει... του είπα και τότε τον είδα να επιταχύνει...
"Δεν νομίζω φιλαράκο μου" σκέφτηκα και υιοθέτησα τα μεγάλα όπλα...
-Shadow Step...
Τότε ξεπέρασα την ανθρώπινη ταχύτητα και άφησα τον Arashi να βλέπει τη πλάτη μου...Άλλη μια φορά και πλέον είχα σχεδόν φτάσει το καράβι...Ο Arashi πλέον δεν με προλάβαινε όμως δεν χαμήλωσα ταχύτητα για χάρη του...Όταν έτσι έφτασα στο πλοίο σταμάτησα να τον περιμένω...Τότε ένα κύμα πόνου ήρθε από το πόδι μου και χτύπησε τον εγκέφαλο μου.Σωστά...το πόδι που είχα χτυπήσει όσο βρισκόμουν στο Zanakand Island δεν είχε γίνει ακόμα καλά...Βασικά ο Sam μου είχε πει ότι θα έπαιρνε περίπου μια εβδομάδα,αν όχι παραπάνω,για να γίνει καλά μιας και το είχα πιέσει παραπάνω από ότι έπρεπε.Είχε πει επίσης ότι έπρεπε να το ξεκουράσω αλλιώς μπορεί να μου δημιουργήσει σοβαρότερο πρόβλημα...Λάθος μου υποθέτω...Ο Arashi τελικά έφτασε και εκείνος στο καράβι.Τότε δύο Marines κατέβηκαν από αυτό έχοντας μαζί τους τον Gilteo...Εκείνος μόλις με είδε μου έριξε ένα άγριο βλέμμα όμως δεν είπε τίποτα απολύτως καθώς οι Marines των έσπρωχναν από πίσω για να συνεχίσει να περπατάει...
-Έλα Arashi...πάμε να βρούμε τον Masta...Χρειάζομαι ξεκούραση και λίγο σάκε... του είπα και πείραμε τον δρόμο της επιστροφής βέβαια με πιο αργούς ρυθμούς για να μη ζορίσω παραπάνω το πόδι μου...
Με τα πολλά βρήκαμε το μπαρ για το οποίο μου είπε ο Masta και μπήκαμε μέσα...Εκεί τον είδα να κάθεται στον πάγκο και να κρατάει ένα μπουκάλι κάποιου αγνώστου κρασιού για εμένα και να πίνει...Πήγα και κάθισα δίπλα του...
-Καλώς τον...Έλα να πιεις κάτι.... μου είπε και με χτύπησε στη πλάτη...
-Φέρε μου σάκε...Μπόλικο... είπα στον μπαρμαν και εκείνος έπραξε όπως του ζήτησα...
Έτσι λοιπόν πέρασα κάμποση ώρα μέσα στο μπαρ μαζί με τον Masta και τον Arashi να πίνουμε,γιατί και εκείνος έπινε,και να ακούμε διάφορες ιστορίες από ναυτικούς που κάθονταν στα διπλανά τραπέζια...Λέγαν πολλές περίεργες ιστορίες που κάποιος που δεν ήταν πολυταξιδευμένος ή δεν είχε ξανακούσει για αυτά θα έλεγε ότι ήταν απλά παραμύθια.Όμως εγώ είχα ακούσει ιστορίες από τους δασκάλους μου για μέρη έως πέρα στο τέλος της Μεγάλης Γραμμής...Και σίγουρα τους πίστευα,οπότε πίστευα και τα όσα άκουγα από τους ναυτικούς σχετικά με θαλάσσια τέρατα,άτομα με παράξενες δυνάμεις και άλλα πολλά...

Τότε ήταν που άκουσα κάτι που δεν μου άρεσε και δεν ήταν οι ιστορίες των ναυτικών...Άκουσα τον ήχο από ένα κανόνι που πυροβολεί...Ύστερα άλλον ένα...και άλλον ένα.Και τότε ένιωσα μια δόνηση και τα τραπέζια,μαζί με την κάβα στο μπαρ ταράχτηκαν απότομα...Πολλά μπουκάλια έπεσαν κάτω και έσπασαν ενώ εγώ κράτησα το δικό μου ώστε να μην πάθει το ίδιο...
-Λες να μας επιτίθενται;... ρώτησε ο Masta έχοντας ένα σοβαρό βλέμμα πλέον στο πρόσωπο του...
-Δεν ξέρω...Δεν περίμενα να υπάρχει κάποιος τόσο τρελός να το επιχειρήσει αλλά τι άλλο μπορεί να ήταν αυτό; ανταποκρίθηκα και πραγματικά αναρωτιόμουν τι συνέβαινε...
Τότε άλλος ένας ήχος από κανόνι ακούστηκε και πλέον ήμουν σίγουρος ότι μας επιτήθονταν...Και αυτό γιατί η κανονόμπαλα πρέπει να έσκασε μπροστά από το μπαρ,μιας και η δόνηση αυτή τη φορά ήταν πολύ μεγαλύτερη και η πόρτα επίσης πετάχτηκε προς τα μέσα και έσκασε πάνω στον πάγκο του μπαρ λίγο πιο πέρα από εμένα...
Όλοι μέσα στο μπαρ φάνηκαν να πανικοβάλλονται και έτσι άρχισαν να τρέχουν έξω...Γινόταν χαμός στην πόρτα οπότε αποφάσισα να περιμένω να φύγουν όλοι για να φύγω και εγώ...Ο Arashi και ο Masta εξίσου ψύχραιμοι καθόντουσαν δίπλα μου και περίμεναν και εκείνοι...Όταν έφυγαν όλοι-ακόμα και ο μπαρμαν-πήγα πίσω από τον πάγκο και πείρα ένα ακόμα μπουκάλι σάκε...Ύστερα περπάτησα χαλαρά μέχρι την έξοδο του μπαρ μαζί με τους άλλους δύο.Μόλις βγήκα γύρισα και κοίταξα προς την πλευρά που βρισκόταν το λιμάνι...Από εκεί όπου ήμουν δεν έβλεπα και τόσο καλά όμως μπορούσα να διακρίνω ένα μικρό στόλο από πλοία που βρίσκονταν στον ορίζοντα και έριχναν με τα κανόνια τους προς την πόλη.
-Τελικά υπάρχουν αρκετοί τρελοί,αν κρίνω σωστά από τον αριθμό των πλοίων τους... είπε τότε ο Masta...
-Όπως φαίνεται ναι... είπα με την σειρά μου εγώ ...Επαναστάτες σίγουρα! συμπλήρωσα.
-Πως το ξέρεις;
-Το ξέρω γιατί δεν υπάρχει τόσο μεγάλος στόλος πειρατών στις αρχικές θάλασσες...Οι πειρατές που διοικούν τέτοιου είδους στόλους βρίσκονται πιο μακριά...Άσε που αν όλοι αυτοί ήταν πειρατές μάλλον θα τρωγόντουσαν μεταξύ τους...
-Μάλλον έχεις δίκιο...Και τώρα τι κάνουμε;
-Προφανώς δεν χρειάζεται να ενημερώσουμε τον Commodore για την κατάσταση και λογικά οι Marines ήδη έχουν αρχίσει να μαζεύονται στο λιμάνι,άρα πάμε και εμείς προς τα εκεί... είπα και άρχισα να τρέχω με τον Arashi δίπλα μου και τον Masta από πίσω μας να ακολουθεί...
Ήθελα να ξεκουράσω το πόδι μου,όμως αντίθετα φαινόταν ότι θα το έκανα χειρότερα...Και το κακό ήταν ότι είχα χρησιμοποιήσει το "Shadow Step" δύο φορές σήμερα...Πολύ κακό!Δεν είχα καταφέρει μετά και από τόση εξάσκηση να χρησιμοποιήσω το "Shadow Step" πάνω από πέντε φορές την ημέρα...Και το είχα χρησιμοποιήσει ήδη δύο,μιας και δεν περίμενα να δεχθούμε επίθεση σε ένα τέτοιο μέρος...Αυτό σήμαινε ότι η ενέργεια μου είχε ήδη πέσει αρκετά και μαζί με το χτυπημένο μου πόδι έκαναν ένα πολύ κακό συνδυασμό απέναντι στην επικείμενη απειλή.

Φτάσαμε γρήγορα στη προβλήτα,μιας και όπως φαινόταν οι πολίτες είχαν αμπαρωθεί μέσα στα σπίτια τους ύστερα από τις εντολές των Marines και έτσι οι δρόμοι ήταν άδειοι...Λοιπόν θα περιγράψω την κατάσταση που επικρατούσε εκεί όταν φτάσαμε με μία μόνο λέξη...Χαμός...Πολλά από τα πλοία τον επαναστατών είχαν αράξει ήδη και επαναστάτες πετάγονταν από μέσα όπως πεταγόταν το νερό από ένα πλοίο που είχε πλημμυρίσει.Marines εμφανίζονταν επίσης κάθε λίγο και λιγάκι πίσω από τα κτήρια και από τους δρόμους στα πλάγια και ερχόντουσαν όλοι προς το σημείο που τώρα βρισκόμασταν και εμείς...Ο Masta μόλις πλησιάσαμε τράβηξε τα πιστόλια του και άρχισε να ρίχνει σε όποιον επαναστάτη πεταγόταν μπροστά του.Ο Arashi επίσης μόλις είδε την μάχη πετάχτηκε γρήγορα και όρμηξε σε δύο επαναστάτες που εκείνη την ώρα ετοιμάζονταν να χτυπήσουν δύο Marines...Εγώ από την άλλη ανησυχούσα για την κατάσταση του ποδιού μου και έτσι στην αρχή οι κινήσεις μου ήταν πιο επιφυλακτικές...Για αυτό όσο και να ήθελα να ορμίσω μέσα στην μάχη παρέμεινα στο σημείο που ήμουν και επιτεθόμουν μόνο σε όσους από τους επαναστάτες κατάφερναν να περάσουν από τις πρώτες γραμμές των Marines και προχώραγαν προς την πόλη...Δύο πετάχτηκαν μέσα από τον κόσμο που σφαζόταν μπροστά μου και άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος μου κουνώντας τα ξίφη τους με μανία...Γελοίο!...Ο πρώτος που με έφτασε κατέβασε με δύναμη το ξίφος του σημαδεύοντας το κεφάλι μου.Εγώ έκανα ένα βήμα προς τα πίσω και έτσι το ξίφος του έκοψε μόνο τον αέρα.Ύστερα ξανά ένα βήμα,μπροστά αυτή τη φορά και έδωσα μια κλωτσιά στον επαναστάτη ο οποίος έπεσε πάνω στον δεύτερο που ερχόταν από πίσω του.Μετά τη σύγκρουση τους,ο ένας από αυτούς έπεσε κάτω,ενώ ο άλλος έχασε απλά την ισορροπία του,όμως μέχρι να προλάβει να την ξαναβρεί τον είχα φτάσει και τον αποτελείωσα με ένα χτύπημα από το ξίφος μου...Έπεσε κάτω αναίσθητος και τότε ήταν που ο δεύτερος ξανασηκώθηκε και ήρθε τρέχοντας από πίσω μου.Χωρίς να γυρίσω καν έστριψα και ύστερα από μια απότομη στροφή τον έκοψα και στα δύο πόδια με αποτέλεσμα να σωριαστεί ξανά κάτω.Σηκώθηκα και όπως ήμουν από πάνω του τον έκοψα και στα χέρια αχρηστεύοντας έτσι και τα τέσσερα του άκρα.Και να ξανασηκωνόταν με τον οποιοδήποτε τρόπο δεν θα είχε καμία χρησιμότητα.

Οι επαναστάτες που πετάγονταν κατά διαστήματα δεν μου πρόσφεραν την ίδια ευχαρίστηση ούτε το ίδιο πάθος με το να βρισκόμουν μέσα στο πλήθος και να επιτήθομαι διαρκώς...Ήταν όλοι τους τόσο άχρηστοι που μόνο όταν ερχόντουσαν σε πλήθη σου πρόσφεραν κάποιου είδους δυσκολίας.Πέρα από αυτό,άμα βρισκόμουν και εγώ μέσα σε όλον αυτό τον χαμό θα μπορούσα να προστατεύω παράλληλα τους Marines που θα βρίσκονταν δίπλα μου από τις ύπουλες επιθέσεις των επαναστατών,όμως τώρα χαραμίζονταν άδικα.Τέλος υπήρχε ένα ακόμα πρόβλημα...Δυστυχώς η έκταση στην οποία διαδραματιζόταν η μάχη ήταν πολύ μεγάλη έτσι μπορούσα μόνο να καλύψω ένα μικρό κομμάτι το οποίο προστάτευα από τους επαναστάτες,ώστε να μην το περάσουν.Όλο το υπόλοιπο ήταν ανοικτό και έτσι όσοι επαναστάτες περνούσαν από τους Marines μπορούσαν ελεύθερα να κινηθούν προς την πόλη...Μια ακόμα ομάδα επαναστατών κατάφερε να περάσει από τους Marines...Αυτή τη φορά ήταν πέντε άτομα μαζί...Κακό σημάδι αυτό...Όσο περνούσε η ώρα τόσοι περισσότεροι επαναστάτες περνούσαν από τις άμυνες μας,πράγμα που σήμαινε ότι χάναμε...Οι επαναστάτες έτρεχαν,γελώντας,προς το μέρος μου σίγουροι ότι πλέον είχαν καταφέρει να μπουν στην πόλη...κουνούσαν μανιωδώς τα ξίφη τους άρχισα να κάνω βήματα προς τα πίσω αφήνοντας τους να νομίζουν ότι είχαν το πάνω χέρι...Δεν άργησε πολύ μέχρι που οι κινήσεις τους έγιναν πιο αργές και πιο εύκολες να τις προβλέψω...Τότε βγήκα στην επίθεση.Χαμήλωσα το σώμα μου και πετάχτηκα μπροστά...Με ένα τράβηγμα του ξίφους μου οι δύο μπροστά επαναστάτες έπεσαν κάτω.Οι άλλοι δύο που βρίσκονταν από τα πλάγια-και τώρα ήταν από πίσω μου-κούνησαν τα ξίφη τους κατευθύνοντας τα ο καθένας προς τα πλευρά μου...Έκανα τότε ένα γρήγορο βήμα προς τα πίσω και χτύπησα τον αριστερά μου επαναστάτη με τη θήκη μου στη κοιλιά του ενώ τον δεξιά με το ξίφος μου.Γύρισα να δω που βρισκόταν ο πέμπτος όμως το μόνο που πρόλαβα να δω από εκείνον ήταν η πλάτη του καθώς χανόταν πίσω από ένα σπίτι κατευθυνόμενος στο κέντρο της πόλης.Να πάρει...δεν τα έβγαζα πέρα με αυτό το σακατεμένο πόδι...Τ να τον κυνηγούσα θα χειροτέρευε μόνο την κατάσταση μου...Δεν τα έβλεπα καλά τα πράγματα...Οι επαναστάτες πέρναγαν από τις γραμμές μας και από κάθε πλευρά...Οι υπόλοιποι Marines δεν εμφανίζονταν μιας και έπρεπε να αμύνονται εναντίων όσων πέρναγαν μέσα στην πόλη και έτσι είχαμε πολύ σοβαρά προβλήματα αυτή τη στιγμή.Πολύ σοβαρά...

Καθώς περίμενα μέχρι κάποιος άλλος επαναστάτης να εμφανιστεί,κοίταξα στον ορίζοντα...Υπήρχαν ακόμα πλοία που ερχόντουσαν προς το λιμάνι όμως τα κανόνια πάνω στα τείχη του νησιού δεν τα άφηναν να περάσουν και ένα ένα βυθίζονταν στον πάτο της θάλασσας.Ναι και κάτι καλό!Ύστερα κοίταξα τα πλοία που είχαν περάσει...Είχαν-αν όχι όλα τα περισσότερα-σημαίες των Marines απάνω τους...Υποθέτω έτσι είχαν καταφέρει να περάσουν τα κανόνια και τα τείχη και είχαν βρεθεί μέσα...Θα ρωτούσα αργότερα να μάθω πως τα κατάφεραν αλλά τώρα δεν ήταν η ώρα...Ξαφνικά ο ήχος από κανόνια τράνταξε για ακόμα μια φορά τον αέρα γύρω μας...Κοίταξα και είδα κανονόμπαλες να πετάγονται στον αέρα...Μερικές έπεσαν πάνω στα καράβια των επαναστατών-κάποια από αυτά βυθίστηκαν μάλιστα-ενώ άλλες έπεσαν πάνω στην πόλη και γκρέμιζαν τα σπίτια και τα υπόλοιπα κτήρια πίσω μας...Μα καλά ποιος έριχνε και με ποιον ήτανε;...Μόλις κατάφερα να δω το καράβι που έριχνε μια ακόμα κανονόμπαλα πέταξε στον αέρα και η πορεία της δεν μου άρεσε...
-Arashiiiii.... φώναξα και είδα τον φίλο μου να γυρνάει να με κοιτάξει ...Στον Masta τώρα... του φώναξα ξανά και εκείνος έκανε όπως είπα.
Η μπάλα πετάχτηκε και έσκασε μπροστά από μένα στο σημείο όπου γινόταν η μάχη μεταξύ Marines και επαναστατών...Σίγουρα όλοι θα πέθαιναν εκτός από τον Arashi και αν είχε προλάβει να τον προστατέψει-μακάρι-και τον Masta.Η έκρηξη μπορεί να μου με τραυμάτισε όμως ήταν αρκετή για να με πετάξει προς τα πίσω και να πέσω πάνω σε ένα τοίχο.Για λίγο έβλεπα τα πάντα θολά...Μπροστά μου μπορούσα να καταλάβω ότι υπήρχαν σκορπισμένα πτώματα όμως δεν μπορούσα να διακρίνω εάν υπήρχε κάποιος που στεκόταν ακόμα...Γύρισα το κεφάλι μου στα πλάγια και είδα το πλοίο που μας έριξε να αράζει στη προβλήτα.Τότε ήταν που τα μάτια μου καθάρισαν και τότε ήταν που συνειδητοποίησα ποιοι μας είχαν επιτεθεί... Από το πλοίο πήδηξε κάτω ο Alucard...Δεν μπορεί;Πριν από λίγες μέρες είχαμε χωριστοί και τώρα τον ξαναπετύχαινα...Να πάρει!Δεν ήμουν έτοιμος για μάχη...Είδα τον Alucard να σκοτώνει μαζί με άλλους από το πλήρωμα του όποιον επαναστάτη και Marine πεταγόταν μπροστά του,μέχρι που κανείς δεν έμεινε και προχώρησε ανενόχλητος προς την πόλη...Πίεσα με τα χέρια μου το έδαφος και σηκώθηκα όρθιος.Ο καπνός από την έκρηξη μπροστά μου είχε καθαρίσει και πλέον μπορούσα να δω ότι ο Masta ήταν ζωντανός,ξαπλωμένος κάτω στο έδαφος με τον Arashi από πάνω του.Ζωντανοί ναι μεν αλλά και οι δύο φαίνονταν τραυματισμένοι,κυρίως ο Masta.

Με αργά βήματα άρχισα να προχωρώ προς αυτούς,όμως κάτι με σταμάτησε...Το καράβι του Alucard δεν ήταν το μόνο που είχε καταφέρει να περάσει από τα κανόνια...Ένα ακόμα πλοίο τον επαναστατών ήρθε και άραξε στη προβλήτα μπροστά μου...Έντεκα άτομα...Τόσα κατέβηκαν από το πλοίο,όμως τώρα ήμουν μόνος μου και με χτυπημένο πόδι...Δεν το γλίτωνα...Θα χειροτέρευε η κατάσταση μου...το μόνο σίγουρο.Τότε έβγαλα από τη τσέπη μου ένα χάπι σαν και εκείνο το οποίο μου είχε δώσει ο Sam στο Zanakand Island.Παρότι είχε αρνηθεί να μου δώσει περισσότερα στην αρχή,τελικά τον έπεισα να μου αφήσει δύο τρία...Με ένα τέτοιο χάπι δεν θα ένιωθα τον πόνο για κάποιο διάστημα,όμως αυτό δεν σήμαινε πως το πόδι μου δεν θα χειροτέρευε αν το ζόριζα...Δεν είχα και πολλές επιλογές έτσι και αλλιώς.Πείρα το χάπι και το κατάπια μονομιάς...Έπρεπε να τους νικήσω όσο γρηγορότερα γινόταν και να πάω ύστερα να βρω τον Alucard γιατί για να βρισκόταν εδώ τίποτα καλό δεν επρόκειτο να συνέβαινε.Οι επαναστάτες βλέποντας τον χώρο άδειο μπροστά τους άρχισαν να τρέχουν φωνάζοντας.Έβαλα τη "Σκιά της πανσελήνου" που χρησιμοποιούσα τόση ώρα στη θήκη της...Ύστερα πείρα τη στάση μου και κράτησα τις λαβές και των δύο μου ξίφων αυτή τη φορά.Θα έκανα την ίδια κίνηση που είχα εφεύρει στο Zanakand Island...μόνο έτσι θα τελείωνα γρήγορα...
Έβαλα για ακόμα μια φορά όλη μου τη δύναμη στα πόδια μου και πίεσα μπροστά...Τρίτη φορά σήμερα που το έκανα αυτό...
-Windash Slash...
Πέρασα ανάμεσα από τους επαναστάτες και βρέθηκα από πίσω τους...Έκλεισα τα ξίφη μου και έξι από τους επαναστάτες σωριάστηκαν κάτω...Μόνο τέσσερις ακόμα...Τους κοίταξα και είδα τον φόβο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο τους...Ένας από αυτούς σήκωσε το δάκτυλο του δειλά δειλά και με έδειξε...
-Είσαι...Είσαι ο Mr.Shadow...ο άνθρωπος που κινήτε σαν σκιά... είπε ο επαναστάτης με τη φωνή του να τρέμει...
-Που με ξέρεις;
-Διαβάσαμε την εφημερίδα για το τι συναίβει στο Zanakand Island...Η εφημερίδα έγραφε για εσένα...τον άντρα που κινήτε σαν σκιά έγραφαν...Έλεγαν την αλήθεια...
Για φαντάσου!...Είχαν ακούσει για εμένα...Και αυτό που άκουσα μου άρεσε...Ο άνθρωπος που κινήτε σαν σκιά,ο Mr.Shadow...

-Λοιπόν τώρα τι θα γίνει;... τους ρώτησα ...Θα έρθετε να πολεμήσουμε ή θα καθίσετε εκεί πέρα και θα τρέμετε;
Για λίγο κανείς του δεν μίλησε,παρά μόνο κοιτάχτηκαν...Τελικά ο ίδιος επαναστάτης μου απάντησε.
-Μπορεί να είσαι δυνατός Mr.Shadow,όμως δεν θα δειλιάσουμε...Είσαι απλά ένας άνθρωπος όπως και εμείς και έχουμε το αριθμητικό πλεονέκτημα οπότε θα σε νικήσουμε...
-Πφ...Γελοίο...Αν νομίζετε ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος τότε κάνετε λάθος...Δεν είμαι άνθρωπος...Είμαι ένας δράκος και εφόσον τολμήσατε να σταθήτε εναντίων μου θα πρέπει να δεχθήτε και τις συνέπειες. τους είπα,όμως εκείνοι άρχιζαν να φωνάζουν ξανά και άρχισαν να τρέχουν καταπάνω μου...
Θα έκανα την ίδια κίνηση μια ακόμα φορά και θα κράταγα την τελευταία για τον Alucard,αν κατέληγα να τον πολεμήσω.
-Ήρθε η ώρα σας να καταβροχθιστείτε από τον δράκο... τους φώναξα και ετοιμάστηκα ...Windash Slash.
Πετάχτηκα ακόμα μια φορά και με μία κίνηση και οι τέσσερις επαναστάτες έπεσαν κάτω...
-Ανόητοι... μονολόγησα και ύστερα πλησίασα τον Masta και τον Arashi...
Ο Arashi πετάχτηκε όρθιος και ήρθε και με έγλειψε...Εγώ τον χάιδεψα και ύστερα τράβηξα τον Masta από το χέρι του για να σηκωθεί...
-Είσαι καλά; τον ρώτησα...
-Όχι και τόσο...Το ένα μου χέρι τραυματίστηκε... μου απάντησε και μου έδειξε το αριστερό του χέρι που είχε μια πληγή κατά μήκος του ...Επίσης νιώθω αδύναμα και τα δύο μου πόδια,τα αυτιά μου βουίζουν λόγο της έκρηξης και το κεφάλι μου με πεθαίνει... συμπλήρωσε...
-Υπέροχα όπως βλέπω.
-Ακριβώς... είπε και έπιασε το αριστερό του χέρι...
Του έδωσα τότε ένα από τα χάπια του Sam και εκείνος το πείρε...
-Ευχαριστώ... μου είπε αφού το κατάπιε.
-Πήγαινε να βρεις κάποια ιατρική μονάδα να φροντίσει τις πληγές σου.Εγώ με τον Arashi πρέπει να φύγουμε.
-Που πάτε;...
-Ο Alucard βρίσκετε στο νησί και θέλω να τον προλάβω πριν προλάβει να κάνει οτιδήποτε σκοπεύει να κάνει...
-Ω! Τότε μην σου τρώω άλλο τον χρόνο σου... Πηγαίνετε να τον προλάβετε,εγώ θα τα βγάλω πέρα. μου είπε...
-Εντάξει... του απάντησα και μαζί με τον Arashi φύγαμε και κατευθυνθήκαμε προς το δρόμο τον οποίο είδα να παίρνει πριν από λίγο ο Alucard...