[Τέλος] Μονοπάτια [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

"Μεγάλη πελατεία βλέπω," του είπα ειρωνικά.
"Έρχονται να βρούνε την χαρά του θανάτου. Να χωρίσουν ψυχή και σώμα και να νιώσουν την αγκαλιά Του," μου αποκρίθηκε και γύρισε σε έναν από τους ασθενής του.

Κοίταξα με τρομαγμένο βλέμμα την Nidia περιμένοντας μια εξήγηση για τα λόγια του γιατρού αλλά εκείνη χαμογελούσε προς το μέρος του. Πρέπει να είχαν κάποια παράξενη σχέση μεταξύ τους. Δεν μπορούσα αλλιώς να εξηγήσω την χαρά της που τον επισκέφτηκε νωρίτερα και το χαμόγελο που έφτανε μέχρι τα αυτιά. Το πρόσωπό της έλαμπε ενώ τον κοίταζε να κάνει την δουλειά του, ενώ άφησε εμένα σε μία καρέκλα στην άκρη του δωματίου. Οι υπόλοιποι με κοιτούσαν κάπως περίεργα.

Ο περίεργος γιατρός πήρε μια βελόνα και άρχισε να ράβει τον άνδρα που ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Μια κραυγή ακούστηκε δυνατά και στην συνέχεια επαναλαμβανόμενες. Δεν τον είχε αναισθητοποιήσει. Ο ιδρώτας που νωρίτερα έλουζε το πρόσωπό μου γινόταν όλο και περισσότερος.

"Εσύ θα είσαι ο επόμενος," είπε γυρνώντας προς το μέρος μου. Τα μάτια του φάνηκαν πίσω από τους φακούς των γυαλιών του. Το βλέμμα του με φρίκαρε πιο πολύ στην σκέψη ότι θα μου έκανε και εμένα κάτι τέτοιο.

Γύρισα και κοίταξα τους υπόλοιπους. Φαινόντουσαν εξουθενωμένοι και είχα υποστεί αρκετές πληγές. Ρωτώντας την Nidia έμαθα ότι όλοι αυτοί ήταν οι πειρατές ή επαναστάτες που έψαχναν την βοήθεια ενός γιατρού να τους φροντίσει τις πληγές ώστε να φύγουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν από το νησί. Οι ναυτικοί κάνανε συχνά περιπολίες και βρισκόντουσαν σε πολύ δύσκολη θέση μόνο με την παραμονή τους στο νησί. Ένας από αυτούς με πλησίασε και περιεργάστηκε την πληγή μου. Κάθισε δίπλα μου και με κοίταξε όσο πιο διαπεραστικά μπορούσε. Ένιωθα το βλέμμα του να με σκίζει στα δύο για να καταλάβει τι ήμουν και ποιος ήμουν.

Στο τέλος, άρθρωσε μερικές λέξεις.
"Ανήκεις σε παράταξη;"
"Για ποιο λόγο με ρωτάς;"
"Μέχρι να έρθετε, ακούστηκε ότι ένας ναυτικός δολοφονήθηκε. Τα νέα πάνε και έρχονται γρήγορα. Αν συνεργαστείς όμως μαζί μας, ίσως βρεθεί τρόπος να ξεφύγεις από τα χέρια τους."

Δεν του απάντησα κατευθείαν. Αλλά ήταν ασφαλές μέρος. Οι επαναστάτες και οι πειρατές δεν είχαν πολλά να χωρίσουν και δεν έπρεπε να νιώθω ντροπή για την παράταξη την οποία είχα διαλέξει να ακολουθήσω και να υποστηρίξω.

"Θα προτιμούσα να μην βασίζομαι σ’ άλλους," απάντησα διστακτικά ενώ τα μάτια του με περιεργαζόντουσαν.
"Ξέρω ότι μπορεί να μην μ’ εμπιστεύεσαι, αλλά μπορούμε να σε βοηθήσουμε."
"Στην κατάσταση που βρίσκεσαι, δεν το νομίζω. Για να βρίσκεσαι κυνηγημένος κρυμμένος σ’ ένα σπίτι στα βουνά, πάλι δεν το νομίζω," του αποκρίθηκα και ανασήκωσα το φρύδι μου περιμένοντας αντίδραση.
"Προφανώς και δεν υπάρχω μόνο εγώ, υπάρχουν και πολλοί άλλοι στο νησί."
"Δεν θα πάρω, ευχαριστώ."

Μου φαινόταν παράξενο το θάρρος του και η επιμονή του να μου μιλήσει. Μου φαινόταν ότι θα είχε έμμεση σχέση μ’εμένα. Πολλά άτομα στο νησί, γνώριζε πολλά επίσης για τα γεγονότα. Σίγουρα ήταν στους επαναστάτες και σίγουρα σ’ αυτήν την ομάδα που είχε κλέψει τα αρχεία του Kiros νωρίτερα και τον είχαν κάνει έξαλλο.

"Φαίνεται ότι ακόμα είσαι άπειρος. Αλλιώς θα είχες έρθει σίγουρα εδώ;" συνέχισε να μου μιλάει.

Του έγνεψα θετικά επιβεβαιώνοντας τα λόγια του και απλά κούνησε το κεφάλι του θέλοντας να δείξει πόσο δίκιο είχε που το κατάλαβε. Μου είπε ότι έπρεπε να εξοικειωθώ και πάνω απ' όλα να μην εμπιστεύομαι τόσο εύκολα άτομα. Αποτελούσαν εξαίρεση καθώς το ιατρείο λειτουργούσε και σαν κρησφύγετο επικηρυγμένων. Λες και δεν το ήξερα, ούτε αυτόν εμπιστευόμουν.


Δεν ξέρω πόσες ώρες πέρασαν. Ο γιατρός μετά από εκκλήσεις τις Nidia, η οποία με θεωρούσε πρωτάρη και φοβιτσιάρη, με αναισθητοποίησε. Τα γιατροσόφια με έκαναν να λιποθυμήσω και έτσι και εκείνος έκανε ακόμη καλύτερα την δουλειά του. Όταν ξύπνησα, το χαμόγελό του έφτανε μέχρι τα αυτιά καθώς απολύμαινε τα εργαλεία του με οινόπνευμα. Ένα μεγάλο ράμμα είχε αντικαταστήσει την πληγή μου. Παρόλα αυτά δεν μπορούσα να κουνηθώ εύκολα, πονούσε ιδιαίτερα και έτσουζε. Έπιανα το στομάχι μου σφιχτά, απάλυνε τον πόνο για κάποιο λόγο.

Η προσφορά του γιατρού να με φιλοξενήσει δεν με χαροποιούσε ιδιαίτερα βλέποντας το τι έκανε με τον άλλον ασθενή του, παρόλα αυτά δεν μπορούσε να βγω εκεί έξω ενώ με ψάχνανε. Θα περίμενα μέχρι το πρωί, να φύγω μαζί με τον μπούγιο των εμπορικών πλοίων.

Ήταν η μόνη λύση που μου φαινόταν λογική.

Η νύχτα δεν περνούσε, καθώς η πληγή μου προκαλούσε ακόμη πόνο. Αυτός ο μπάσταρδος ο Kiros με μια κίνηση μου δημιούργησε ολόκληρο τραύμα. Σφιγγόμουν για να μην φωνάξω ενώ την ίδια στιγμή ένιωθα δυο μάτια να πέφτουν επάνω μου. Ο γιατρός παρακολουθούσε όλες μου τις κινήσεις. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν σωστός γιατρός ή τρελογιατρός που απλά έκανε πειράματα στους ασθενείς του. Αλλά μου είχε δώσει άσυλο και μία στέγη, οπότε του ήμουν ευγνώμων.

Οι πρώτες ακτίνες του ηλίου που εισέρχονταν από το παραθυράκι του ιατρείου με τύφλωσαν. Έτριψα τα μάτια μου και σηκώθηκα αμέσως. Απέναντι μου, ο γιατρός με κοιτούσε με εκείνο το επίμονο βλέμμα του. Του έγνεψα θέλοντας να καλημερίσω αλλά εκείνος δεν απάντησε. Η σκέψη ότι κοιμόταν με ανοιχτά τα μάτια ήταν περίεργη, αλλά μάλλον αυτό ίσχυε κιόλας. Η Nidia κοιμόταν στο πάτωμα σε ένα κουρέλι που είχε στρώσει και τα καστανόξανθα μαλλιά της έλαμπαν στο λιγοστό φως του ήλιου.

Την πλησίασα και έσκυψα από πάνω της. Την κοίταξα καλύτερα αλλά ξαφνικά ένα μικρό μαχαίρι βρέθηκε μπροστά από το λαιμό μου ενώ τα μάτια της ήταν πια ορθάνοιχτα.

"Τόλμησε και το κεφάλι σου θα καταλήξει όπως και του Kiros."

Έκανα μερικά βήματα πιο πίσω ξαφνιασμένος χωρίς να βγάλω άχνα. Αποφάσισα να φύγω από εκεί μέσα στο λεπτό. Μάζεψα τα πράγματά μου, έτοιμος να αφήσω το νησί. Άφησα μερικά λεφτά στο τραπέζι του γιατρού, ενώ εκείνος ακόμη κοιμόταν. Ή μπορεί και να έκανε ότι κοιμόταν. Ο τύπος ήταν πολύ περίεργος για να τον καταλάβω. Μαζί με τα πράγματα παρατήρησα κάποια πράγματα του άλλου ασθενή, έναν χάρτη και μερικά χαρτιά. Μαζεύοντας τα πράγματά μου, χωρίς να με αντιληφθεί κανείς τα άρπαξα και αυτά μαζί μου. Ήθελα τόσο πολύ να τα μελετήσω. Ένιωθα ότι μια περιπέτεια άρχιζε ουσιαστικά από τώρα. Έπρεπε να ήμουν προσεκτικός με τις κινήσεις μου, μάλλον κάποιοι με είχαν δει με τον Kiros και αν περπατούσα αμέριμνος στο δρόμο δεν θα αργούσαν να μου περάσουν χειροπέδες και να με στείλουν σε κανένα μπουντρούμι.

Η τύχη μου όμως είπε να μου κάνει ένα πολύ ωραίο δώρο για να περάσει η ώρα μου. Λίγα λεπτά αργότερα από ότου βγήκα από το μικρό άσπρο σπίτι, άκουσα κάτι σαν βήματα. Στάθηκα και κοίταξα γύρω μου αλλά δεν φαινόταν τίποτα. Αν ήταν κάποιος που θα μου έκανε επίθεση, δεν θα με αιφνιδίαζε. Αλλά αν ήταν ολόκληρη ομάδα ναυτικών, την είχα βάψει άσχημα.

Έκανα μερικά βήματα και ακούστηκε ήχος από τις φυλλωσιές. Ο ένοχος δεν άργησε να εμφανιστεί μπροστά μου. Κρατούσε ένα μεγάλο ξίφος και η έκφρασή του ήταν άγρια. Τα ξανθά του μαλλιά έπεφταν πάνω στην πανοπλία που φορούσε. Δεν έσκαγε μέσα σ' αυτήν την ζέστη; Κούνησα το κεφάλι μου θέλοντας να αποβάλλω χαζές σκέψεις. Ποιο ήταν το πρόβλημα αυτού του άνδρα και τι ήθελε από εμένα.

Το δεξί του πόδι κουνήθηκε λίγο αλλά δεν έκανε επίθεση. Δεν μίλησα, απλά έμεινα να τον κοιτάζω. Τα δάχτυλά μου ήταν ήδη έτοιμα, ακουμπισμένα στην μικρή βαλίστρα. Σφιγμένο όπως ήταν, με το γάντι, το ένιωσα ήδη να ιδρώνει. Οπισθοχώρησα και προσπάθησα να κρατήσω απόσταση μεταξύ μας.

"Το περίμενα ότι θα βρισκόταν ο δράστης εδώ," άρχισε να λέει. "Ο Egunon τους φυγαδεύει όλους. Ό,τι αναρχικό στοιχείο βρίσκει το μαζεύει. Το ξέρω ότι είσαι δολοφόνος. Ξέρω ότι εσύ σκότωσες τον Kiros. Σας είδα μαζί το χθεσινό πρωί."

Και να τα μας. Πάλι σε μπλεξίματα, Lupe. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να παλέψω μαζί του.

Σήκωσε τα χέρια του, κρατώντας με αυτόν τον τρόπο το ξίφος του ψηλά. Στάθηκε για μερικά δευτερόλεπτα και πατώντας το δεξί του πόδι μπροστά, έτρεξε γρήγορα προς το μέρος μου με φόρα. Ένα κόψιμο στον ώμο μου με έκανε να χάσω για λίγο την συνείδηση του τι συμβαίνει γύρω μου. Οι κινήσεις του ήταν αρκετά γρήγορες και δεν έβλεπα καν το σπαθί του. Ακουγόταν μόνο να κόβει τον αέρα τόσο γρήγορα που νόμιζες ότι έκοβε εσένα στα δύο.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, έκανα ένα σάλτο προς τα πίσω και δεξιά, τραβώντας και το μοχλό του όπλου μου κάνοντας το να πετάξει τρία βέλη πάνω του. Πατώντας πάλι στο έδαφος, δεν άργησα να ξαναχρησιμοποιήσω αυτήν την κίνηση. Τρία βέλη τον ξαναστόχευσαν. Στεκόταν απέναντι μου με τέσσερα βέλη πάνω στο σώμα του, δύο στους ώμους και δύο στο αριστερό του γόνατο. Ένα ακόμη, τον έκανε να κραυγάσει από τον πόνο καθώς τον πέτυχε ακριβώς στο γόνατο και πάλι.

Απομακρύνθηκα μερικά βήματα πίσω γρήγορα. Το σπαθί του ήταν μεγάλη απειλή για εμένα. Ένα χτύπημα σ'εμένα και στο όπλο και θα βρισκόμουν σε μεγάλο μειονέκτημα απέναντί του.

Εκείνος όμως, με κάποια παράξενη κίνηση σαν να στριβογύριζε, με πλησίασε και το σπαθί του βρέθηκε δίπλα από το πρόσωπό μου σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Κρύος ιδρώτας με έλουσε. Είχα κοκκαλώσει.

"Γιατί δεν κουνιέσαι;" αναρωτήθηκε ενώ με κοιτούσε στα μάτια. "Γιατί δεν μιλάς; Βλέπεις την ήττα σου να πλησιάζει;" ειρωνεύτηκε τραβώντας το σπαθί του πίσω.

Ένα σαρδόνιο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου.

"Σε βρίσκω βαρετό είναι η αλήθεια," του είπα σηκώνοντας τα φρύδια μου δημιουργώντας μια έκφραση ανίας. Χασμουρήθηκα και χωρίς να το περιμένει, έσκυψα και ξέφυγα από το σημείο που με είχε παγιδέψει. Ένα βέλος έφυγε αλλά δεν πέρασε καν ξυστά από δίπλα του. Αν και προσπαθούσα να δείξω ήρεμος, είχε μεγάλο πλεονέκτημα απέναντί μου και με έκανε να σκέφτομαι αρνητικά. Το βέλος που αστόχησε όμως με έκανε να ξυπνήσω.

"Μάλλον με μπερδεύεις με κάποιον άλλον!" φώναξε τρέχοντας καταπάνω μου. Κράτησα αμυντική στάση αλλά εκείνος ξαφνικά γύρισε στριφογυρίζοντας και βρέθηκε από πίσω μου. Γούρλωσα τα μάτια μου καθώς περίμενα κάτι άσχημο. Τελευταία στιγμή όμως κουνήθηκα και το σπαθί βρέθηκε να σκίζει το δέρμα του δεξιού μου ώμου.

Δάγκωσα τα χείλη μου για να μην φωνάξω. Έτρεξα για να κρατήσω και πάλι απόσταση. Κοίταξα την πληγή και είδα το ροζ δέμα μου να κοκκινίζει όλο και περισσότερο. Αίμα έτρεχε από το χέρι, ενώ το σακάκι και το πουκάμισό μου ήταν σχισμένα μέχρι την αρχή του γαντιού μου.

"Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου, ξανθόψειρα," ειρωνεύτηκα τον αντίπαλό μου χαμογελώντας ενώ κρατούσα το δεξί μου χέρι.
"Να σε δω αν θα λες το ίδιο όταν θα χάσεις!"

Ό,τι και να γινόταν, αυτήν την μάχη θα την νικούσα. Θα έβαζα τα δυνατά μου ακόμη και αν κατέληγα με σοβαρότερες πληγές και αναγκαζόμουν να αναρρώνω για μήνες.

"Ξανθόψειρα είσαι, ξανθόψειρα θα παραμείνεις! Αυτό δεν αλλάζει όποια και να είναι η έκβαση της μάχης. Μην με υποτιμάς όμως."

Έτρεξα προς τα πάνω του πράγματα που τον έκανε να ξαφνιαστεί. Τράβηξα συνεχόμενα τον μοχλό και διάφορα βέλη βρήκαν τον στόχο τους στα πλευρά του ενώ κάποια βρέθηκαν στο έδαφος. Συνέχισα να τρέχω χωρίς σταματημό πετώντας βέλη εδώ και εκεί γυρνώντας σε γωνίες 360 μοιρών προσπαθούσα να τον στοχεύσω. Εκείνος με κοιτούσε σαστισμένος για μερικά λεπτά.

Ξαφνικά πήδηξε ψηλά στον αέρα, βγάζοντας μια πολεμική κραυγή και έπεσε πάλι στο έδαφος ενώ το σπαθί του με βρήκε πάλι ξυστά στην πληγή. Φώναξα δυνατά, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τον πόνο μου.

"Δεν σε υποτιμώ, απλά ξέρω τις δυνατότητές μου! Και μην ξαναπείς ξανθόψειρα, αναρχικό στοιχείο!"
Τι στο καλό ήταν αυτός ο τύπος; Και τι ήθελε από εμένα;

Μου επιτέθηκε ξανά. Το μόνο που μου έμενε ήταν να κάνω πάλι σάλτο. Αλλά σκέφτηκα κάτι πολύ καλύτερο. Πήδηξα πάνω του ενώ εκείνος στόχευε το σπαθί. Σχιστά πέρασε στο δέρμα μου, ενώ εγώ βρισκόμουν πάνω του. Έβγαλα το μικρό μαχαίρι από το όπλο τραβώντας τον μοχλό και το έμπηξα στον αριστερό του ώμο. Φώναξε δυνατά. Το σπαθί του δεν μπορούσε να με κάνει τίποτα εκείνη τη στιγμή, όπως ήμουν γαντζωμένος πάνω του. Ίσως ήταν η πιο ατσούμπαλη και αδέξια κίνηση, αλλά απέδωσε. Τα δόντια του βρέθηκαν στο μπράτσο μου και πήδηξα πάλι πίσω, αφήνοντάς τον.

Τράβηξα τον μοχλό για να πετάξω τα βέλη, αλλά μόνο ένα εκτοξεύτηκε πάνω του και του χτύπησε τον τραυματισμένο ώμο. Το πρόσωπό του είχε κοκκινίσει και τα μάτια του είχαν θολώσει από τα δάκρυα. Ο πόνος ήταν μάλλον ανυπόφορος.

Έβγαλε μια κραυγή και με κλειστά μάτια μού επιτέθηκε.