[Τέλος] "Για την Pandaria!!!" [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Η δεύτερη κι οριστική αξιολόγηση μας θα λάμβανε χώρα τον επόμενο χρόνο. Όλα όσα είχαμε μάθει όλα αυτά τα είκοσι χρόνια που περάσαμε στην μονή θα θέτονταν σε δοκιμασία για ν' αποδείξουμε πως είχαμε μάθει όσα έπρεπε, πως είχαμε κατανοήσει όσα μας δίδαξαν. Θα αποδεικνύαμε μπροστά στους δασκάλους μας πως πλέον ήμασταν ώριμα κι ικανά άτομα να προσφέρουμε στην κοινωνία μας. Για κάποιους από εμάς η ζωή μας στη μονή τελείωνε εδώ. Θα έβγαιναν έξω στον κόσμο και θ' ασχολούνταν με κάποιο επάγγελμα, θα γίνονταν τεχνίτες ή δάσκαλοι ή διοικητική υπάλληλοι και θα συνέχιζαν την εγκόσμια ζωή τους. Άλλοι θα γίνονταν στρατιωτικοί και αξιωματούχοι για να βοηθήσουν το κράτος μας να συνεχίσει να ευημερεί. Οι υπόλοιποι θα συνέχιζαν τη ζωή στο μοναστήρι, επιλέγοντας ν' αφιερώσουν τη ζωή τους στην πνευματική αναζήτηση και στην ολοκλήρωση τους.
Κανένας δρόμος δεν θεωρούνταν ντροπιαστικός, όλοι ήταν απαραίτητη για τη ζωή και την ευημερία του κράτους. Ως προς αυτό το σκοπό το μοναστήρι μας δεν δεχόταν αποκλειστικά και μόνο υποψήφιους μοναχούς. Είχε κι ένα διδασκαλείο στο οποίο μπορούσαν να έρθουν όλοι οι κάτοικοι και να μορφωθούν, είχε ανοίξει σχολεία στη πόλη κι είχε κι ορφανοτροφείο στο οποίο συλλέγονταν παιδιά απόρων ή ορφανά κι εκπαιδεύονταν στη μοναστική ζωή. Αλλά δεν ήταν υποχρεωτική η ζωή αυτή μετά από την ενηλικίωση μας. Μπορούσαμε άνετα και χωρίς κόστος, ή ντροπή να εγκαταλείψουμε τη μονή και να ζήσουμε στην κοινωνία σαν κανονικά μέλη της. Εξ' ου κι η εκπαίδευσή μας σε πολλά πεδία για να επιλέξουμε αυτό της αρεσκείας μας και να εμβαθύνουμε σε αυτό. Εξάλλου πολλοί απόφοιτοι του διδασκαλείου μας γινόταν φημισμένοι τεχνίτες κι οι μαθητές της μονής ήταν πάντα ευπρόσδεκτοι για δουλειά παντού.
Βέβαια προείχε αυτή τη στιγμή να περάσουμε τις δοκιμασίες αποφοίτησης κι ενηλικίωσης. Οι οποίες δοκιμασίες δεν είχαν καμία σχέση με τις προηγούμενες. Το επίπεδο δυσκολίας σε όλους τους τομείς ήταν πολύ μεγαλύτερο κι οι απαιτήσεις αρκετά υψηλότερες. Σε αυτή τη δοκιμασία το αρκετά καλά δεν ήταν ικανοποιητικό. Ή τις περνούσες ή όχι. Δεν συγχωρούνταν τα λάθη κι οι μισοτελειωμένες δουλειές.

Σε όλη τη διάρκεια του επόμενου χρόνου η διδασκαλία μας εντατικοποιήθηκε κι η μελέτη μας αυξήθηκε σημαντικά. Μιας κι όλοι θέλαμε να πετύχουμε στις δοκιμασίες μας και ν' αποδειχθούμε άξιοι και καλοί μαθητές. Ειδικά τους τελευταίους τρεις μήνες διαβάζαμε και προπονούμασταν τόσο εντατικά όσο ποτέ άλλοτε. Το άγχος αυξήθηκε, μαζί μ' αυτό κι ο εκνευρισμός μας. Αρκετοί αδερφοί ήταν ευέξαπτοι και πολλές φορές οι πειθαρχικές ποινές χρησιμοποιήθηκαν για να επαναφέρουν στην τάξη αυτούς οι οποίοι παραβίαζαν τους κανόνες διαβίωσης αλλά και τη φιλοσοφία της μονής. Κατά τ' άλλα όμως η ζωή κυλούσε όπως κάθε μέρα. Όλοι οι υπόλοιποι έκαναν τις δουλειές τους με τον ίδιο τρόπο, όπως κάθε μέρα, γεγονός που έκανε πολλούς από εμάς να σκάμε από τη ζήλια που δεν μπορούσαμε να κάνουμε το ίδιο.
Κι οι μέρες κυλούσαν, ήσυχα, αργά και βασανιστικά. Ο χρόνος δεν ενδιαφερόταν που για εμάς κυλούσε αργά. Δεν τον ένοιαζε η θέλησή μας να πηδήξει από το σήμερα στην πρώτη μέρα των εξετάσεών μας. Και σαφέστατα δεν τον ένοιαζε που κάθε μέρα παρέτεινε την ανυπομονησία μας, την αγωνία και το μαρτύριο μας. Όσες ευχές και προσευχές κι αν κάναμε δεν έπιανε καμία. Αμείλικτος διατηρούσε το ρυθμό του. Κι εμείς απλά βράζαμε στο ζουμί μας περιμένοντας να περάσουν οι μέρες.
Κι επιτέλους κάποτε οι μέρες πέρασαν. Έφτασε η τελευταία βδομάδα πριν από τις εξετάσεις μας. Μας δόθηκε ελευθερία κινήσεων. Δεν είχαμε καμία άλλη υποχρέωση εκτός από τη μελέτη και την εξάσκηση στο Kung Fu. Όλοι είχαμε αφοσιωθεί ολόψυχα σε αυτά. Αλλά όσο κι αν εξασκούμασταν ή διαβάζαμε πάντα μια αμφιβολία μας έτρωγε. Είχαμε διαβάσει αρκετά, είχαμε εξασκηθεί αρκετά, ήμασταν γενικά έτοιμοι ή όχι; Ο φόβος της αποτυχίας ήταν παρών ακόμα και στους πιο ψύχραιμους. Κι αυτό διότι μια αποτυχία θα οδηγούσε σ' επανάληψη των μαθημάτων στα οποία απέτυχες μέχρι να τα καταφέρεις. Κάτι το οποίο δεν ήταν διόλου καλό μιας και δεν άφηνε καθόλου καλή εντύπωση. αν κι η αποτυχία ήταν συχνό φαινόμενο, άφηνε πάντα μια πικρή γεύση σε αυτόν που το πάθαινε.

Κι επιτέλους το διάστημα των παθών έφτασε. Μετά από τόση αναμονή, η ευλογημένη στιγμή της λύτρωσης μας επιτέλους ήρθε. Όλοι νιώθαμε αγχωμένοι αλλά έτοιμοι. Ήμασταν έτοιμοι να δώσουμε τα δυνατά μας για να διαπρέψουμε σε όλες τις εξετάσεις. Πρώτα ήρθαν τα θεωρητικά μαθήματα. Εξεταστήκαμε στις επιστήμες, στη φιλοσοφία και σε άλλα θεωρητικά μαθήματα. Τα θέματα ήταν εξαντλητικά, οι απαιτήσεις μεγάλες. Πολύ μεγάλες. Η γνώση που είχαμε σε όλα τα πεδία θεωρητικών γνώσεων εξετάστηκε εξονυχιστικά. Από το πιο απλό μάθημα (τι θα συμβεί αν έρθεις σ' επαφή με κάτι κρύο) μέχρι και το πιο δύσκολο επιστημονικό πρόβλημα (αν γίνεται να προβλεφθούν οι καταιγίδες), από την πιο απλή φράση σ' ένα αλλόγλωσσο κείμενο μέχρι το δυσκολότερο επιστημονικό σύγγραμμα. Όλοι βάλαμε τα δυνατά μας για να μην απογοητεύσουμε τους δασκάλους μας και να περάσουμε με επιτυχία τα διαγωνίσματα. Σκυμμένα κεφάλια έγραφαν με ζήλο. Δεν ακουγόταν ούτε ψίθυρος στην αίθουσα. Μόνο το θρόισμα από τις πένες επάνω στο χαρτί και το βούτηγμα στο μελανοδοχείο.
Προς μεγάλη μας έκπληξη η εβδομάδα αυτή κύλησε γρήγορα κι εύκολα. Κανείς δεν κατάλαβε πως πέρασε η πρώτη εβδομάδα και μπήκαμε στη δεύτερη. Ούτε και πως πέρασε εκείνη. Κάθε μέρα ήταν ίδια κι απαράλλαχτη σαν την προηγούμενη. Αυτό μας έκανε να χάσουμε την αίσθηση του χρόνου. Μόνο το ημερολόγιο κι οι σημειώσεις μας για το κάθε μάθημα μπορούσαν ν' αποδείξουν την αλλαγή. Μόνο αυτά μας κρατούσαν σε μια υποτυπώδη επαφή με το χρόνο που κυλούσε. Αλλά και πάλι, η μελέτη μας ήταν τόσο έντονη κι επίπονη που το τελευταίο που μας ενδιέφερε ήταν τι μέρα ή τι ώρα ήταν την εκάστοτε στιγμή. Η κούραση ήταν αυτή η οποία μας θύμιζε πως ήταν η ώρα για ύπνο. Και τα βαριά γκόνγκ του μοναστηριού πως είχε έρθει η ώρα να ξυπνήσουμε για ν' ακολουθήσει άλλη μια δύσκολη μέρα.
Η εβδομάδα των θεωρητικών πέρασε. Και προς μεγάλη μας έκπληξη όλοι τα είχαν καταφέρει περίφημα. Αποτελούσε ρεκόρ για τα δεδομένα μας να περάσει μια ολόκληρη γενιά μαθητών τις δοκιμασίες του μοναστηριού χωρία κανένας να πετύχει. Ήμασταν όλοι πολλοί χαρούμενοι γι' αυτό και μια μεγάλη γιορτή δόθηκε προς τιμήν της ανέλπιστης επιτυχίας μας. Όλοι διασκέδασαν με την ψυχή τους σε αυτή τη σπάνια ευκαιρία να ξεφύγουμε από τη ρουτίνα των δύσκολων αυτών ημερών και να ξεσκάσουμε λιγάκι.

Και τώρα ακολουθούσε η δυσκολότερη εξέταση από όλες. Το Kung Fu. Όλοι όσοι είχαν στο νου τους κάποια στρατιωτική θέση ή ακόμα και να συνεχίσουν να ζουν στη μονή έπρεπε να το περάσουν. Οι υπόλοιποι το έκαναν για ψυχολογικούς λόγους και θέμα περηφάνιας. Δεν ήθελαν να απλά να φανούν ως ανίκανοι κι απρόθυμοι να προσπαθήσουν. Για όσους μέναν στη μονή ήταν βέβαια ζήτημα τιμής. Ήμασταν περήφανοι για το Kung Fu μας, ήταν μέρος της ζωής μας εξάλλου, και δεν θα χάναμε την ευκαιρία να αποδείξουμε πως ένα ον μπορεί να διαπρέψει σε κάθε τομέα της ζωής του αν προσπαθούσε. Ήταν άλλη μια απόδειξη της κυριαρχίας του πνεύματος έναντι του σώματος. Οπότε την ημέρα εκείνη, προχωρήσαμε με μεγάλη περηφάνια στον χώρο ασκήσεων μας, στον οποίο για μια ακόμα φορά θα διαγωνιζόμασταν.
Οι κανόνες των εξετάσεων ήταν ήδη γνωστοί. Ήταν οι ίδιοι με την προηγούμενη φορά. Απλά τώρα υπήρχαν κάποιες διαφορές. Πλέον το επίπεδο ήταν δυσκολότερο κι οι μεταξύ μας αγώνες ήταν ακόμα πιο σκληροί. Τώρα επιτρεπόταν όλες οι λαβές και τα χτυπήματα, όσο επικίνδυνα κι αν ήταν. Ευθύνη του κάθε διαγωνιζόμενου ήταν να μη σκοτωθεί. Προφανώς και δεν θα δίνονταν τελειωτικά χτυπήματα. Στόχος ήταν να νικήσεις καθαρά τον αντίπαλό σου ή να τον αφήσεις αναίσθητο. Ο φόνος απαγορευόταν αυστηρά. Αλλά οι μονομαχίες έπρεπε να είναι αληθοφανείς για να αναγκάσουν τους αντιπάλους να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Ευτυχώς για μας βέβαια κανένας δεν σκεφτόταν να σκοτώσει τον άλλο. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν οι δάσκαλοί μας και όσοι από εμάς ζούσαμε στη μονή. Για τους άλλους δεν είχαμε κάποια ιδέα. Αλλά με την εκπαίδευση που είχαν λάβει στη μονή τόσο καιρό έπρεπε κάτι να είχαν μάθει. Αν και κανένας από αυτούς δεν ήταν μαζί μας στα πνευματικά μαθήματα, μόνο με τη συζήτηση που είχαν μαζί μας στα διαλείμματα, αρκετοί είχαν μάθει κάποια πράγματα γύρω από τη φιλοσοφία του μοναστηριού. Αν και πολλά από αυτά ήταν κοινή γνώση, μιας κι ήταν η πίστη του λαού μας. Ήταν τα πιστεύω μας κι αυτά που μας κάναν αυτούς που ήμασταν. Ο ευγενικός και περήφανος λαός των Pandaren του νησιού Kashamin.

Τα γκόνγκ ήχησαν βαριά και μας ανακοίνωσαν πως η ώρα των εξετάσεων είχε αρχίσει. Ήταν η ώρα της κρίσης για μας. Το πρώτο ζευγάρι μπήκε περήφανα μέσα στον χώρο, ένα ζευγάρι αδερφών μοναχών, κι άρχισε να εκτελεί τις ασκήσεις του. Μετά άρχισε τη μονομαχία του. Σκληρά χτυπήματα, δυνατά. Με μίσος. Κι οι δύο βγήκαν αποφασισμένοι να κερδίσουν. Κανένας δεν έκανε πίσω. Όσο σφοδρό και να ήταν το χτύπημα κανένας δεν λύγισε. Όσο και να ζαλιζόταν, ή να πονούσε δεν το έδειξε. Απέδειξαν στην πράξη πως το πνεύμα τους ήταν πιο δυνατό, η θέληση κι η δίψα για νίκη δεν άφηνε το σώμα να κυριαρχήσει. Κι όταν κι οι δύο έπεσαν κάτω από την εξάντληση, χωρίς να έχουν καθαρό νικητή όλο το κοινό τους χειροκρότησε. Βγήκαν λιπόθυμοι, εξαντλημένοι και καταχειροκροτούμενοι.
Αμέσως μετά μπήκε το δεύτερο ζευγάρι, μετά το τρίτο και συνεχίστηκε έτσι. Τα ζευγάρια ήτα τυχαία εν μέρη. Μοναχοί συνήθως πήγαιναν με μοναχούς μιας κι η δικιά μας εκπαίδευση ήταν κάπως πιο σκληρή από τους υπόλοιπους. Οπότε σπάνια έβγαιναν ζευγάρια με μοναχούς και μη μοναχούς. Συνήθως κάτι τέτοια ζεύγη βγαίναν όταν δεν έφταναν οι αριθμοί για άλλο διαχωρισμό ή ένας από τους εγκόσμιους ήταν πολύ δυνατός και μπορούσε να σταθεί απέναντι σ' έναν από εμάς. Το ζευγάρι που είχε βγει πριν από λίγο ήταν μια τέτοια περίπτωση. Ο εγκόσμιος May-Sen είχε όνειρο να γίνει μεγάλος στρατιωτικός. Διάβαζε με ζήλο τα σχετικά μαθήματα ιστορίας, προπονούνταν με ακόμα μεγαλύτερο ζήλο κι ένταση στο Kung Fu. Πολλές φορές είχε έρθει από πολύ νωρίς για να ξεκινήσει προπόνηση μαζί με εμάς τους μοναχούς. Είχε κερδίσει την εκτίμηση των δασκάλων οι οποίοι του είχαν βάλει τον πρώτο της σειράς μας για αντίπαλο αναγνωρίζοντας την αξία και τη δύναμή του. Κι όπως όλοι περίμεναν ο αγώνας τους ήταν αξιόλογος, πολύ έντονος κι είχε αλλεπάλληλες ανατροπές. Στο τέλος ο Sung-Fao νίκησε αλλά ο May-Sen κέρδισε γι' άλλη μια φορά την αναγνώριση για το θάρρος του, την τεχνική του και την απαράμιλλη γενναιότητα του.
Έβλεπα σιγά σιγά τα ζευγάρια να λιγοστεύουν. Σε λίγο ήταν η σειρά μου. Εμένα και του Papachan.

Όταν ήρθε η σειρά μου βγήκα μπροστά με τον αδερφό μοναχό που είχαν βάλει μαζί μου. Τ' όνομά του ήταν Papachan. Ήταν ένας μέτριος μαθητής. Εύθυμος, χωρατατζής, με το μυαλό του όλη την ώρα στη σκανταλιά και το αστείο. Ήταν πολύ καλός να τον έχεις σε παρέα αλλά δεν ήταν ο καλύτερος μαθητής στο Kung Fu. Συχνά φυγοπονούσε και προσπαθούσε ν' αποφύγει με κάθε τρόπο το δύσκολο πρόγραμμα της εκπαίδευσης. Γενικά το μόνο του ελάττωμα ήταν η υπερβολική (γι' άνθρωπο της φυλής μας πάντα) οκνηρία του. Αλλά παρ' όλα αυτά είχε φτάσει να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του και να είναι κι αυτός ένας χρήσιμος αδερφός. Ήταν ψηλός σαν κι εμένα, πιο εύσωμος από εμένα αλλά όχι εξίσου δυνατός. Συγκριτικά είχαμε παραπλήσια δύναμη κι ευλυγισία, αλλά εγώ είχα λίγη παραπάνω. Ίσως έφταιγε πως ο Papachan ήταν λίγο μεγαλύτερος λιχούδης από εμένα.
Σταθήκαμε μπροστά στους δασκάλους, εκτελέσαμε τις ασκήσεις τους, απαντήσαμε στις ερωτήσεις τους. Αφού έγνεψαν ικανοποιημένοι από εμάς πήραμε την άδεια να μονομαχήσουμε. Στραφήκαμε ο ένας στον άλλον, υποκλιθήκαμε με σεβασμό, και λάβαμε θέσεις μάχης. Βιαστικός όπως πάντα ο Papachan ξεκίνησε πρώτος. Αν και εύσωμος, λίγο άγαρμπος στις κινήσεις του δεν ήταν διόλου κακός. Η έλλειψη τεχνικής και εκπαίδευσης αναπληρώνονταν από την σωματική του δύναμη. Αυτό μετέτρεπε τα χτυπήματά του από τα επιδέξια χειρουργικά χτυπήματα που θα έπρεπε να είχε, σε δυνατά, συντριπτικά χτυπήματα που στόχο είχαν να καταβάλουν τον αντίπαλο μόνο από την προσπάθεια που έκανε για να τ' αποκρούσει ή να τ' αποφύγει. Αυτός ήταν ο τρόπος μάχης του Papachan. Μια επίδειξη δύναμης, ένα προσωπικό στυλ μάχης που σχεδόν κανένας άλλος μοναχός δεν μπορούσε να εφαρμόσει. Κι όμως με αυτό το στυλ ο Papachan είχε συντρίψει εύκολα απρόσεκτους αντιπάλους, αντιπάλους που τον υποτίμησαν. Δυστυχώς γι' αυτόν είχα κι εγώ ένα παρόμοιο τρόπο μάχης.
Μιας κι η δική μου σωματική διάπλαση δεν επέτρεπε μεγάλη ευελιξία, είχα αναγκαστεί να μην την αναπτύξω σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο άλλοι πιο αδύνατοι και μικροκαμωμένοι αδερφοί μου. Έτσι είχα αφοσιωθεί περισσότερο στο να κάνω κάθε λαβή, κάθε χτύπημα να είναι αρκετό ώστε ν' αναγκάζει τον αντίπαλο να ξοδεύει μεγαλύτερη ενέργεια από μένα αν θέλει να το αποφύγει, ή να το αποκρούσει. Οπότε για μένα ο Papachan ήταν ο ιδανικός αντίπαλος, μιας κι είχα να παλέψω απέναντι σε μια διαφορετική έκδοση του εαυτού μου.

Σε κάθε κίνηση του Papachan έβλεπα την ίδια κίνηση που θα είχα κάνει εγώ. ήταν λες κι ένας καθρέφτης είχε τοποθετηθεί μπροστά μου κι αναπαρήγαγε κάθε κίνησή μου. Γνώριζα χωρίς πια να κοιτάω την κατεύθυνση του χτυπήματος του. Ήξερα την πορεία, την εκκίνηση, την ταχύτητα, αν ήταν προσποιητό ή όχι. Ήξερα που θα σταματούσε, πως θα άλλαζε το σώμα του μετά, ποια στάση θα έπαιρνε, όλα. Τον διάβαζα σαν ένα ανοιχτό βιβλίο. Μπορούσα ν' αποφύγω τα χτυπήματά του από ένστικτο και μόνο, χωρίς να σκέφτομαι. Απλά κοιτούσα κι είχα αφήσει τ' αντανακλαστικά μου να λειτουργούν για μένα.
Απέφυγα με μια αριστερή στροφή τη γροθιά στο πλευρό μου, μ' ένα άλμα την κλωτσιά στα πόδια μου και με μια τούμπα την διπλή ανοδική γροθιά του που ερχόταν σαν συνέχεια της κίνησης. Με απλές στροφές και μετατοπίσεις του σώματός μου απέφευγα κάθε χτύπημα του. Ο Papachan είχε αρχίσει να κουράζεται και να μένει από ανάσες. Εκείνη τη στιγμή του κατάφερα δύο χτυπήματα με γροθιές στο στήθος κόβοντας του την αναπνοή. Αμέσως μετά, ένα χτύπημα στο στομάχι των δίπλωσε από τον πόνο. Το πόδι μου σηκώθηκε στον αέρα και προσγειώθηκε με δύναμη στον αυχένα και το κεφάλι του ξαπλώνοντας τον στο έδαφος με την ορμή του χτυπήματος. Προσπάθησε αμέσως να σηκωθεί, αλλά ήταν αρκετά ζαλισμένος από τα χτυπήματα και δεν μπόρεσε. Αποτελείωσα τη μάχη ρίχνοντας τον αναίσθητο αφού η κόψη της παλάμης μου προσγειώθηκε στη βάση του αυχένα του.
Αμέσως μετά υποκλίθηκα στους δασκάλους, στον ίδιο τον αναίσθητο Papachan και ζήτησα την άδεια να τον μεταφέρω στο αναρρωτήριο. Αφού την έλαβα έφυγα από τον χώρο με τον Papachan στην πλάτη. Τον παρέδωσα κι έφυγα κατευθείαν πίσω στον χώρο εξέτασης. Υπήρχαν ακόμα λίγα ζευγάρια κι ήθελα να δω και τους υπόλοιπους. Βέβαια η απόσταση ως το αναρρωτήριο ήταν κάπως μεγάλη. Έφτασα λοιπόν αφού είχαν ήδη εξεταστεί άλλα δύο ζευγάρια. Είχε βγει το τρίτο, κι έμεναν άλλα τρία ακόμα για το τέλος. Μετά από αυτό θα είχαμε τις ανακοινώσεις για τ' αποτελέσματά μας. Και μετά άρχιζε η γιορτή. Η γιορτή του τέλους της ηλιίας μάθησης. Και σε δύο μήνες από τώρα θα ενηλικιωνόμασταν .

Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων αναβλήθηκε για μερικές μέρες αργότερα, ώστε να είναι όλοι παρόντες. Εκεί λοιπόν μάθαμε πως όλοι ανεξαιρέτως είχαμε περάσει. Μια ολόκληρη φουρνιά μαθητών είχε ολοκληρώσει την εκπαίδευση της στη μονή χωρίς κανένας να κοπεί πουθενά. Ήταν κάτι που δεν είχε ξαναγίνει. Ήταν ένα νέο ρεκόρ. Και οι γιορτές γι' αυτό κράτησαν έναν ολόκληρο μήνα. Στον οποίο μήνα έγινε κι η τελετή ενηλικίωσής μας. Η οποία όπως κάθε άλλη χρονιά ήταν φαντασμαγορική. Στήθηκε μια μεγάλη γιορτή στο μοναστήρι για χάρη μας. Με διάφορα κόλπα και κατασκευές και με χρήση παραισθησιογόνων βοτάνων και τεχνικών, ταξιδέψαμε στο παρελθόν, είδαμε τη δημιουργία της φυλής μας, γνωρίσαμε την ιστορία μας. Σε κάποιο άλλο σημείο νιώσαμε την δύναμη των πνευμάτων, της φύσης. Όλο μας το είναι συμμετείχε σε αυτή την τελετή, η οποία γινόταν μόνο στο μοναστήρι και μόνο για τους μοναχούς. Οι υπόλοιποι γιόρταζαν στα σπίτια τους χωρίς καμία ιδιαίτερη τελετή. Αλλά εδώ όλα ήταν διαφορετικά.
Με το τέλος της τελετής ξαναγεννηθήκαμε ως ενήλικες, ως πλήρη μέλη της μονής και της κοινωνίας μας. Μας δόθηκαν καινούργια ρούχα, προσευχητάρια, όπλα κι άλλα σύνεργα, ανάλογα με την κλίση του καθενός, ως δώρα. Είτε μέναμε, ή όχι στη μονή αυτά τα δώρα συμβόλιζαν την χειραφέτησή μας και την ελευθερία να διαλέξουμε μόνοι μας τη ζωή μας. Και μετά συνεχίστηκε ένα γλέντι που κράτησε μέχρι το ξημέρωμα.
Το ξημέρωμα, μας βρήκε να κοιμόμαστε βαθιά. Δεν πήγε κανείς στην προσευχή το πρωί, ούτε κανείς έψαξε κανέναν. Όσοι πήγαν προσευχήθηκαν και για τους απόντες. Φυσικά κανένας δεν τιμωρήθηκε ούτε έγινε κάποια επίπληξη σε κανέναν. Όλοι είχαμε ανάγκη αυτές τις γιορτές κάπου κάπου. Για να σπάει η μονοτονία μας. Και για να ξεφεύγουμε λιγάκι από τη ρουτίνα.

Ο χρόνος κυλούσε ήρεμα μετά από την ενηλικίωση. Είχα αποφασίσει να μείνω στην μονή. Μου άρεσε η ζωή του μοναχού. Συνέχισα την εκπαίδευσή μου στο Kung Fu, στη μαγειρική κι εμβάθυνα κι άλλο τις γνώσεις μου. Ήθελα κάποτε να γίνω κι εγώ ένας σεβάσμιος δάσκαλος στη μονή. Και προς αυτό το στόχο έβαζα κάθε μέρα τα δυνατά μου.
Πέντε χρόνια είχαν περάσει από την ενηλικίωση μου. Πέντε χρόνια στα οποία είχα γίνει σοφότερος και καλύτερος μοναχός. Η πρόοδος μου σε όλους τους τομείς είχε καταπλήξει τους δασκάλους μου. Είχα ξεπεράσει κατά πολύ τις προσδοκίες τους. Όπως λέγανε μάλλον ήταν λόγω της ενηλικίωσης μου. Είχα επιτέλους βάλει μυαλό. Ομολογώ πως συμμεριζόμουν την άποψή τους. Δεν είχαν καθόλου άδικο. Είχα πάψει πια να είμαι ανυπάκουος, τεμπέλης κι όλα τα αρνητικά στοιχεία που με διακατείχαν τόσο καιρό τα εξάλειφα μέρα με τη μέρα. Πλέον ήμουν παράδειγμα προς μίμηση στη μονή και μόνο εγκώμια ακούγονταν για μένα. Ίσως γι' αυτό ήρθε η στροφή στη μοίρα μου. Ίσως γι αυτό ο ηγούμενος μας με κάλεσε μια μέρα στο δωμάτιο του και μου είπε πως είχε έρθει πια η ώρα να φύγω από τη μονή.
Τον κοιτούσα άφωνος, άναυδος και τρομοκρατημένος. Δεν ήξερα γιατί, δεν είχα κάνει τίποτα. Ίσα ίσα πλέον δεν προκαλούσα κανέναν, δεν έκανα σκανταλιές, δεν έδινα αφορμή να με μαλώσουν ή να με τιμωρήσουν. Η απάντησή του με τρόμαξε ακόμα περισσότερο. Ακριβώς γι' αυτό έπρεπε να φύγω. Μα γιατί; Που θα πήγαινα, τι θα έκανα; Τότε μου είπε να καθίσω και άρχισε να μου μιλάει για τον έξω κόσμο και την ιστορία του. Μου είπε τα πάντα γι' αυτόν. Πράγματα που ήξερα, μα κι άλλα που δεν ήξερα. Για την Παγκόσμια Κυβέρνηση και τους Επαναστάτες, για τους Πειρατές, για την μάχη μεταξύ τους. Και τέλος για το άνοιγμα του Kashamin στον έξω κόσμο. Ήταν πλέον η ώρα για την κρυφή φυλή των Pandaren να βγει στο φως. Να διεκδικήσει κι αυτή μια θέση στον κόσμο. Και γι' αυτό τον σκοπό πέντε νέοι μας θα πήγαιναν στην Παγκόσμια Κυβέρνηση (απ' ότι κατάλαβα ήταν μια ένωση κρατών που εξουσίαζε τον κόσμο) και θα γινόταν μέλη της. Για να προωθήσουν την συνύπαρξη των Pandaren και των υπολοίπων φυλών του κόσμου.

Ήταν μια μεγάλη νύχτα με τον ηγούμενο. Πολύ μεγάλη. Πέρασα ώρες μαζί του συζητώντας. Μου ανέλυσε όλα όσα έπρεπε να ξέρω γύρω από τον κόσμο και δεν τα είχα διδαχτεί. Μου ανέλυσε τι περίμενε από μένα ο λαός μας. Τι έπρεπε να κάνω και πως. Και πάνω απ' όλα μου εξήγησε πως ίσως να έβρισκα εκεί το πεπρωμένο μου. Διότι το να γίνω δάσκαλος στο μοναστήρι μας δεν ήταν γραμμένο στο δικό μου κάρμα. Το είχε δει, το είχε προβλέψει. Μου εξήγησε πως επειδή ήμουν καλός, υποτακτικός, πρόθυμος ήμουν ο κατάλληλος για να πάω στην Κυβέρνηση. Η περηφάνια μου θα με βοηθούσε μου είπε να τους δείξω τι είναι οι Pandaren και να τους δώσω να καταλάβουν πως ζούμε και τι πιστεύουμε. Η καλή μου ψυχή, οι καλόβολοι τρόποι μου ήταν ότι έπρεπε για να κάνω φίλους, να αποκτήσω την εμπιστοσύνη των άλλων και να ζήσω ειρηνικά μαζί τους. Κι η οργή μου το καλύτερο όπλο για να τους προστατέψω από το κακό.
Ειπώθηκαν πολλά άλλα, ανταλλάξαμε γνώμες για τα πάντα. Μιλήσαμε για το παρελθόν, για το παρόν, το αβέβαιο μέλλον. Του εκμυστηρεύτηκα τους φόβους μου, τις αμφιβολίες μου, τις ελπίδες μου να μείνω για πάντα εδώ. Στη μονή όπου ένιωθα σπίτι μου. Εκείνος σαν πατέρας στοργικός μου μίλησε. Με καθησύχασε, με βοήθησε να βρω κουράγιο να κάνω αυτό που έπρεπε, με άφησε να γείρω στον ώμο του και με παρηγόρησε, μου έδωσε ελπίδα. Κι όταν το ξημέρωμα με βρήκε ξάγρυπνο, κουρασμένο, με άφησε να κοιμηθώ στο δωμάτιο του. Εκείνος έφυγε για τις δουλειές του. Μου άφησε ένα γράμμα με όλες τις λεπτομέρειες τις οποίες έπρεπε να ξέρω. Μια άλλη επιστολή από κάποιον αξιωματούχο της Παγκόσμιας Κυβέρνησης, η οποία περιέγραφε την κατάσταση και μου έδινε άδεια εισόδου σε κάποια βάση σ' ένα νησί της θάλασσας μας. Όλα αυτά τα βρήκα όταν ξύπνησα αργά το μεσημέρι και τα διάβασα εξονυχιστικά. Μετά έφυγα για το δωμάτιο μου.
Μάζεψα τα υπάρχοντά μου, τα συσκεύασα σε μια τεράστια τσάντα και ζώστηκα τα λουριά της. Μαζί μου πήρα ότι είχα και δεν είχα. Πιθανότατα δεν θα ξαναερχόμουν εδώ. Δεν θα ξαναέβλεπα το ναό. Χαιρέτησα μέσα μου τους πάντες, όσους ήξερα κι όσους δεν πρόλαβα να μάθω, και πάνω απ' όλα την μονή. Το σπίτι μου. Έφυγα χωρίς φανφάρες, χωρίς γιορτές και πανηγύρια. Χωρίς δακρύβρεχτους αποχαιρετισμούς. Απλά όπως είχα έρθει. Θα πήγαινα να πω ένα τελευταίο αντίο στους γονείς μου και μετά γραμμή στο λιμάνι και το πλοίο που θα με μετέφερε στον νέο προορισμό μου.
Φεύγοντας έριξα μια ματιά στην πύλη του ναού που έκλεινε πίσω μου. Ένα κεφάλαιο της ζωής μου είχε τελειώσει, ένα άλλο είχε μόλις αρχίσει. Έτσι δεν είδα ψηλά πάνω στο τείχος έναν γέρο, να με κοιτάει με χαρά και λύπη, και να μου δίνει την παραδοσιακή ευχή αποχαιρετσμού των μοναχών. Ο αέρας την έφερε στα αυτιά μου σαν σε όνειρο. Κι εγώ ανταπέδωσα. Για τελευταία φορά.
Πριν ανέβω στο πλοίο, κοίταξα άλλη μια φορά το νησί. Πόσο ήθελα να γυρίσω. Αλλά μέσα μου θυμήθηκα αυτό που μου είπε ο ηγούμενος πριν με αφήσει. Τον λόγο που έπρεπε να το κάνω. Απλά, με τρεις λέξεις.
-"Για την Pandaria."