Ah sh*t, here we go again. [Τέλος]

Ο Maral σφύριξε και ένας-ένας οι άντρες της ομάδας του ξεκίνησαν να ξεπροβάλλουν από το δάσος που περιέκλειε το μονοπάτι.  Κουνώντας το κεφάλι του ο Ένοκ είπε ξεφυσώντας "Ακόμα δυσκολεύομαι να πιστέψω ο,τι συνέβη αυτό."

Ο Maral χαμογελώντας απάντησε "Και αυτός φίλε μου είναι ο λόγος που όταν πήγατε να ληστέψετε εμένα χάσατε. Φένιαν και Ερνάν θα κάνετε παρέα στον φίλο μας για λίγο." . Οι δύο σκυθρωποί νεαροί πλησίασαν με τα δόρατα τους παρατεταμένα και στραμμένα προς τον Λόρδο. Ο Maral σκύβοντας πήρε μία αρμαθιά κλειδιά από την ζώνη του και προχώρησε προς την θωρακισμένη άμαξα.

Κοιτάζοντας τον Ένοκ στα μάτια του την πέταξε και είπε "Η τιμή σου ανήκει πιστεύω." . Για πρώτη φορά εδώ και καιρό ο Ένοκ φάνηκε ειλικρινά χαρούμενος, τα αυλάκια που είχαν χαραχτεί στο πρόσωπο του από την ανησυχία και τον φόβο μηνών εξαφανίστηκαν καθώς βάδισε προς την άμαξα. Μετά από λίγες προσπάθειες το πρώτο κλειδί μπήκε στην πρώτη κλειδαριά της πόρτας,μετά στη δεύτερη και την τρίτη και η πόρτα άνοιξε.

Πίσω από τους καπνού του τσιγάρου του ο Maral κοίταζε καθώς από την ανοιχτή πόρτα βγήκε ένα μεγαθήριο. Δυόμιση μέτρα σε ύψος και από τις αλυσίδες που ήταν περιτυλιγμένες γύρω του έμοιαζε περισσότερο με τέρας παρά με κάτι ζωντανό. Ο Ένοκ συνέχισε να ξεκλειδώνει λουκέτα και οι βαριές αλυσίδες έπεφταν κροταλίζοντας στο χώμα.

Το κόκκινο σκληρό δέρμα ξεκίνησε να φαίνεται και ακολούθησαν τα κέρατα και τα νύχια. Μετά από λίγη ώρα ολόκληρο το σώμα ήταν ελεύθερο. Οι τεράστιοι μύεςς έλαμπαν κάτω από το φως του ήλιου και το μόνο που έμενε ήταν το σιδερένιο προσωπείο που τύλιγε τα μάτια του Ψαρανθρώπου. Όταν έπεσε και αυτό ο Maral πλησίασε και είπε απαλά "Λοχαγέ Uriel,καλώς ήρθες πίσω."

"Κόμη Papani?" είπε ο Uriel γουρλώνοντας τα μάτια του και πέφτοντας στο ένα γόνατο. Οι υπόλοιποι της ομάδας τον κοίταζαν έκπληκτοι μετά την αποκάλυψη του τίτλου του "Φοβάμαι πως δεν είμαι πλέον Κόμης Uriel. Όχι εδώ και πολύ καιρό. Ένας ακόμη εξόριστος που ψάχνει ελευθερία. Ίσως και λίγη εκδίκηση. Και χρειάζομαι την βοήθεια σου."