[Αρχη-αποστολη] Η πρώτη αποστολη

Ήταν ξημέρωμα ακόμα όταν εφτασα στο νησί, το λιμάνι ήταν άδειο από ανθρώπους εκτός από τους μαγαζάτορες που μόλις άνοιγαν τα μαγαζιά τους. Το λιμάνι φαινόταν πολύ μεγάλο οπως και τα μαγαζιά αλλά ακόμα δεν είχα δει όλο το λιμάνι καθως δεν μπορούσα να διακρίνω το τελος του λιμανιού στην ακρη του ορίζοντα. Πάνε μόλις 5 μήνες από όταν μπήκα στο σώμα των marine και μόλις είχα την πρώτη σοβαρή μου αποστολή. Κοίταξα μια τελευταία φορά το γράμμα που μου έδωσαν με το τι ακριβώς πρέπει να κάνω για να είμαι σίγουρος για τις κινήσεις μου. Το γράμμα έλεγε όταν φτάσεις στο νησί πρέπει να βρεις τον marine commondore Aso Dan θα είναι μεταμφιεσμένος με πολιτικά ρούχα και θα φοράει ένα μεγάλο καφέ καπέλο με τον αριθμό 2 πάνω του. Θα τον βρεις μαζί με τον captain melgor σε ένα μικρό νησάκι βόρειοδυτικα έξω από το λιμάνι γύρω στα 900 μέτρα. Εκείνοι θα σου πουν τα υπόλοιπα καλή τύχη!

Καθώς έτρεχα ο δρόμος σταμάτησε και εκεί που σταμάταγε ο δρόμος άρχιζε ένα δασάκι. Μπήκα μέσα στο δάσος περπατώντας χαλαρά γιατί δεν γνώριζα τι επρόκειτο να συναντήσω από πανίδα. Η βλάστηση του νησιού αρκετά πλούσια με πολλά είδη φυτών,δέντρων και καρπών. Είχα κάνει τα 600 μέτρα όταν η κοιλιά μου άρχισε να γουργουρίζει δυνατά. Δεν γίνεται δουλειά αν δεν είσαι χορτάτος όποτε σταμάτησα το περπάτημα και κοίταξα γύρω μου για κάτι που να μην ήταν τόσο συνηθισμένο ή είτε να είναι παρά πολύ ωραίο και ξεχωριστό προϊόν στο νησί. Καθώς κοίταζα τριγύρω ειδα έναν αμπελώνα με σταφύλια και από ότι είχα ακούσει τα σταφύλια σε αυτό το νησί είναι ότι καλύτερο. Όποτε έτρεξα και όρμηξα στα σταφύλια. Έπιανα δυο δυο τα τσαμπιά και έτρωγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Τα σταφύλια ήταν φανταστικά και η γλυκιά γεύση του σταφυλιού στο στόμα μου θα έμενε για πάντα.

Ήταν αρκετά αιθηστικο αλλά έπρεπε να φύγω για να πάω να βρω το χωριό. Σήκωσα το κεφάλι μου και ειδα ένα χωριό γύρω στα 200 μέτρα και κατάλαβα ότι τα αμπέλια ανοικουν στο χωριό. Κατευθύνθηκα προς το χωριό με την πείνα μου να έχει φύγει και αποφασισμένος για όλα.Η καρδιά μου χτύπαγε γρήγορα από την χαρά μου και λογω της ανυπομονησίας για την περιπέτεια που ανέμενα τόσο πολύ. Ποιος να φανταζόταν ότι μέσα σε 5 μήνες θα έπαιρνα μια σοβαρή αποστολή; Άλλοι δουλεύουν χρόνια και δεν έχουν πάρει καμία αποστολή. Έκανα τα πρώτα μου βήματα εντός του χωριού και κοιταγα τριγύρω μου. Ήταν ένα πολύ μικρό χωριό αεροκατοικημενο με σχεδόν καθόλου βλάστηση εντός της πόλης. Το μόνο που έβλεπα ήταν χώμα και 4-5 φυτά σκόρπια σε αντίθεση με τα αμπέλια και τα υπόλοιπα φυτά που ήταν εκτός χωριού. Λίγα άτομα ήταν εκτός σπιτιών αλλά πουθενά δεν έβλεπα κάποιον που να έχει την περιγραφή που έγραφε στο γράμμα. Πριν αρχίσω να τους ψάχνω φόρεσα την μάσκα μου γιατί ένιωθα ένα μικρό άγχος όσο πλησίαζε η ώρα.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και προχώρησα μέσα στο χωριό. Όλοι με κοίταγαν περίεργα τίποτα που να μην είχα συνηθίσει λόγο της μάσκας. Αλλά δεν με ένοιαζε καθώς μου την είχε δώσει ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρός. Ήταν το τελευταίο πράγμα που μου έδωσε πριν το σκοτώσει εκείνος ο πειρατής. Καθώς περπάταγα μια νεαρή γυναίκα έπεσε πάνω μου με δύναμη. Η φορά της με έκανε να κουνηθώ 2 βήματα πίσω παρόλο την ασταθή ισορροπία μου πρόλαβα να την πιάσω από το χέρι και πριν πέσει την τράβηξα από αυτό με δύναμη πάνω μου. Με κοίταξε σοκαρισμενη και εγώ την κοιταγα απλά χωρίς να λέω κάτι. Υπήρχε αμηχανία και κανένας από τους 2 μας δεν μίλαγε ωστόσο είχαν αρχίσει να μαζεύονται γύρω μας οι άλλοι 9 κάτοικοι που βρίσκονταν έξω εκείνη την στιγμή. Τότε ειπα:
-εε... είσαι καλά; Την ρώτησα ενώ σταμάτησα να την κρατάω.
-Ναι...εε... ευχαριστώ που με έπιασες. Είπε και γέλασε αμήχανα.

-Τίποτα. Μιας που μιλάμε μήπως είδες ένα άτομο με ένα καπέλο που να έχει τον αριθ...
-Ααα ψάχνεις τον Dan... ναι ξέρω που είναι. Ακολούθησέμε. Είπε και άρχισε να περπαταει.
-Μπορείς απλά να μου πεις που είναι;
-Δεν είμαι καλή στο να εξηγώ. Είπε με ένα στεναχωρώ βλέμμα.
-Καλά εντάξει οδήγησέμε τότε.
Ειπα και άρχισα να περπατάω. Η νεαρή με προσπέρασε και μου έδειξε αριστερά ώστε να στριψω. Βγήκαμε από την αριστερή μεριά του χωριού που οδηγούσε και αυτή στο δάσος. Προχοραγαμε για αρκετή ώρα και κανένας από τους 2 δεν είχε βγάλει άχνα. Η κοπέλα χάζευε τα διαφορά ζώα που βλέπαμε καθώς διαπερνάγαμε το δάσος. Εγώ από την άλλη σκεφτόμουν τα τελευταία λόγια που μου είχε πει ο πατέρας μου "ποτέ μην ξεχάσεις μην σκοτώσεις ποτέ αθώο χωρίς να διαπράξει κανένα έγκλημα είτε είναι πειρατής είτε επαναστάτης. Επίσης όπως σκοτώνουμε εμείς αυτούς που έχουν άδικο έτσι λειτουργούν μερικές φορές και οι πειρατές όσο κακοί και ας νομίζουμε πως είναι". Ο πειρατής όμως που σκότωσε τον πατέρα μου ήταν μεγάλος εγκληματίας για αυτό θα τον ψάξω παντού για να τον βασανισω και να τον σκοτώσω. Αλλά ότι και να γίνει θα κάνω αυτό που μου είπε ο πατέρας μου δεν θα σκοτώσω κανένα χωρίς να έχει κάνει κάποιο αδίκημα.

Καθώς είχα βυθιστεί στις σκέψεις μου ένιωσα ένα σκουντηγμα στο πλευρό και άκουσα την νεαρή να λέει:
-εεε ειπα...με αγνοείς;
-Συγγνώμη κάτι σκεφτόμουν δεν σε άκουσα.
-λέω γιατί φοράς την μάσκα;
-Δεν είναι δικιά σου δουλειά.
-το κόκκινο μάτι από τι το έπαθες;
-Να μην σε νοιάζει...
-Δεν είσαι από τους ανθρώπους που μιλάνε και πολύ ε;
-Όχι δεν είμαι.
Τότε πετάχτηκε ξαφνικά ένας πολύ ψηλός άντρας και αρκετά γυμνασμένος με μια άγρια φατσα. Τρομαγμένη η κοπέλα κρύφτηκε από πίσω μου. Τότε της ειπα:
-Να φανταστώ για να τρομάζεις τόσο δεν τον ξέρεις τον κύριο;
-Όχι δεν είναι του χωριού. Είπε φοβισμένα.
-λοιπόν για να μην καθυστερούμε φέρτε μας όλα τα πολύτιμα αντικείμενα που έχετε!!!
Γελοντας εγώ άρχισα να τον πλησιάζω με αργά βήματα. Την στιγμή που πηγε το χέρι του προς τα πίσω ήξερα ότι θα προσπαθούσε να με βαρέσει με την γροθιά του. Λύγισα τα πόδια μου και την στιγμή που άρχισε να ωθεί το χέρι του προς τα πάνω μου έκανα άλμα προς τα πάνω του. το χέρι του πέρασε κάτω από το αριστερό μου πόδι το οποίο το ακούμπησα πάνω στο χέρι του και έκανα ένα μικρό άλμα πάλι προς τα πίσω του. Ενώ ήμουν από πάνω του και προσγιονομουν από πίσω τον χτύπησα στο κεφάλι με μια στριφογυριστη κλωτσιά στο κεφάλι. Από την δύναμη πετάχτηκε στο δέντρο που ήταν λίγο πιο δίπλα από εμάς. Με το που πάτησα στο πάτωμα άκουσα από πίσω μου την κοπέλα να ουρλιάζει. Γύρισα και ειδα 2 άλλους πατάτες να παίρνουν το κολιέ που είχε και ήταν το μόνο πολύτιμο αντικείμενο που κατείχε. Έφυγαν τρέχοντας προς μια άγνωστη πλευρά του δασους.

Τότε απλά συνέχισα να πηγαίνω προς την κατεύθυνση προς την κατεύθυνση που πηγαίναμε πριν μας επιτεθούν. Τότε η κοπέλα μπήκε μπροστά μου και μου είπε φωνακτα:
-ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ;!! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΥΝΗΓΗΣΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝΕ ΠΙΣΩ ΤΟ ΚΟΛΙΕ ΜΟΥ!!!
-Δεν μπορώ να ασχοληθώ με αυτό τώρα έχω μια αποστολή και με αυτήν την αποστολή πιθανότατα να τους βρω και να τους σκοτώσω ουτος ή αλλιώς.
-Μα...μα... το κολιέ έχει μεγάλη συναισθηματική αξία για μένα. Είναι ότι μου έχει μείνει από την οικογένεια μου. Είπε και άρχισε να κλαίει ενώ έβαλε το κεφάλι της στον ωμο μου.
-Αλήθεια; Εεε κοιτά σου υπόσχομαι θα τους βρω και θα πάρω πίσω το κολιέ.
-Καλά θα πάω μόνη μου!!! Είπε ενώ με έσπρωξε και άρχισε να κατευθύνεται προς την πλευρά που έφυγαν οι πειρατές.
-Μόνη σου δεν θα καταφέρεις τίποτα. Επίσης σε χρειάζομαι για να μου δείξεις το δρόμο.
-Θα σε πάω εκεί που είναι ο Dan μόνο αν πάμε να βρούμε τώρα τους άλλους.
Ένιωθα ένα θυμό μέσα μου αλλά ταυτόχρονα την καταλάβαινα είναι κάτι πολύ σημαντικό για εκείνη. Ξεφυσηξα και άρχισα να τρέχω προς το μέρος που είχαν εξαφανιστεί οι πειρατές.

Η κοπέλα άρχισε να τρέχει από πίσω μου και να με ακολουθεί. Ήταν αρκετά γρήγορη και φαινόταν και δυνατός χαρακτήρας ίσως ήταν διαφορετική από τα άτομα που συνηθίζω να γνωρίζω. Αλλά αυτό θα το ανακάλυπτα σίγουρα στην πορεία αυτής της περιπέτειας. Καθώς τρέχαμε στο δάσος στο βάθος διέκρινα μια σπηλιά μέσα σε ένα βουνό. Κρύφτηκα σε κάτι θάμνους που είχε απέξω για να πάρω μια ανάσα και να σκεφτώ τι ακριβώς θα κάνω. Τότε η κοπέλα ήρθε δίπλα μου, δεν φαινόταν καθόλου κουρασμένη παρόλο το τρέξιμο. Με σκούντηξε και μου είπε:
-Πρέπει να φύγεις... θα τα καταφέρω μόνη μου δεν θέλω να πάθεις τίποτα χωρίς να φταις σε τίποτα.
Όλα αυτά που μου είπε με έκανε να καταλάβω ότι και ας μην με ξέρει νοιάζεται πραγματικά για εμένα και δεν βάζει τον εαυτό της πάνω από τους άλλους. Την κοίταξα στα μάτια και της ειπα:
-Συγγνώμη αν σου φέρθηκα κάπως απότομα. Απλά έχω πληγωθεί από πολλούς ανθρώπους και δεν θέλω κάποιος να ξέρει για εμένα που δεν ενδιαφέρεται πραγματικά. Θα σε βοηθήσω να πάρεις το κολιέ σου αφού έχει συναισθηματική αξία για σένα. Και εγώ αν έχανα την μάσκα μου θα έκανα τα πάντα για να την πάρω πίσω. Και μην ανησυχείς marine είμαι όποτε το να πιάνω πειρατές είναι η δουλειά μου.

-Αρα και η μάσκα που φοράς είναι σημαντική για σένα αλλά γιατί; Δεν χρειάζεται να μου πεις αν δεν θες.
-Ναι η μάσκα είναι πολύ σημαντική για εμένα καθώς μου την έδωσε ο πατέρας μου την τελευταία φορά που τον είδα πριν τον σκοτώσει εκείνος ο πειρατής. Από τότε φοράω την μάσκα κάθε φορά που μου λείπει ο πατέρας μου ή όταν έχω άγχος για κάτι ή γενικά περνάω δύσκολα. Είπα και την κοίταξα στα μάτια.
-Συγγνώμη δεν ήξερα…
-Δεν πειράζει και δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη δεν έκανες κάτι κακό. Τέλος πάντων είσαι σίγουρη ότι μπορείς να τα βγάλεις πέρα ενάντιας των πειρατών;
-Ναι μπορώ απλά πριν με αιφνιδίασαν από πίσω οι άλλοι 2 πειρατές και δεν πρόλαβα να αντιδράσω.
-Ωραία σε εμπιστεύομαι. Τώρα πρέπει να βρούμε ένα σχέδιο. Χμμ… έχει μόνο 1 είσοδο αυτή η σπηλιά;
-Από όσο ξέρω ναι μόνο αυτή η είσοδος υπάρχει. Γιατί ρωτάς;
-Τότε πρέπει να βρούμε ένα τρόπο αφού πάρουμε το κολιέ σου να τους παγιδεύσουμε μέσα ώστε να μην ειδοποιήσουν τους άλλους πειρατές ότι είμαι εδώ.
Καθώς σκεφτόμουν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε κοίταξα την κοπέλα που με κοίταζε περίεργα και τότε ήταν που πρόσεξα το πιστόλι που κατείχε.

Την κοίταξα και της ειπα:
-Πες μου ότι έχεις μπαρούτι πάνω σου;
-ναι ένα μικρό σακουλάκι γιατί;
-ααα δεν μας φτάνει για αυτό που είχα σκεφτεί...ειπα και μετά από λίγη σκέψη ακόμα συνέχισα...μήπως έχεις κάποια μεγάλη ποσότητα στο χωριό ή κάπου άλλου;
-Ναι έχω 2 βαρέλια μεγάλα στο χωριό αλλά γιατί ρωτάς; Τι σκέφτεσαι να κανεις;
-Πρέπει να κλείσουμε κάπως την είσοδο όποτε αν σκάσουμε τα βαρέλια μέσα στην σπηλιά και θα παγιδεύσουμε μέσα τους πειρατές και δεν θα κάψουμε καθόλου το δάσος.
-Σκέφτεσαι ακόμα και το καλό του νησιού για το δάσος; Αωωω είσαι πολύ γλυκός. Είπε και αγκάλιασε το χέρι μου ενώ εγώ ένιωθα άβολα
-αλλά το μπαρούτι το έχω αγοράσει πολύ ακριβά και δεν έχω άλλο.
-πρέπει να πάρουμε πίσω το κολιέ σου και να μην μάθουν τίποτα οι άλλοι πειρατές όποτε δεν έχουμε πολλές επιλογές.
-έχεις δικιο. Ούτε εγώ θέλω να βαλω σε κίνδυνο την αποστολή σου. Ακόλουθαμε!!
Είπε πιάνοντας μου το χέρι και αρχίσαμε να τρέχουμε προς το χωριό.