Ένα τίποτα [Τέλος - Ιστορία Φρούτου]

Πάλι σκοτάδι... Μόνο σκοτάδι... Τόσο μαύρο σκοτάδι που τα μάτια δεν προσαρμόζονται ώστε να έχεις αντίληψη του χώρου... Τόσο σκοτάδι που αναρωτιέσαι αν είσαι τυφλός πλέον... Σε κάνει να αναρωτιέσαι αν έβλεπες ποτέ... Όσα χρόνια κι αν περάσεις στη μαυρίλα, δεν ξεχνάς τι εστί χρώμα... Τι είναι πράσινο, κόκκινο, γαλάζιο, αλλά σταματάς να θυμάσαι πως δείχνουν... Μόνο μαύρο... Γιατί;;; Γιατί κάποιος να σε παρατήσει εδώ... Μόνο, ολομόναχο, χωρίς φως, χωρίς ήχους... Το δωμάτιο, έστω ότι είναι δωμάτιο και όχι μία υγρή εσοχή σε ένα ψυχρό σπήλαιο, είναι μικρό, με ένα κορμό για κρεβάτι και ένα κουτί όπου κάθε μέρα εμφανίζονται ένα μπουκάλι νερό, ψωμί και φρούτα... Σκοτάδι... Μακάρι το σκοτάδι να στερούσε και την αίσθηση της οσμής πέραν της όρασης... Τα σκατά στον χώρο έχουν αρχίσει να στοιβάζονται στις γωνίες... Ειδικά όταν κατουράς πάνω τους, η μπόχα είναι ανυπόφορη!!!

Εξάσκηση... Ο μόνος τρόπος να αποδράς, το μυαλό να μουδιάζει και να αψηφά το χάος του σκότους... Ο κορμός επιτρέπει κάμψεις και κοιλιακούς... Όπως επίσης και ασκήσεις ισορροπίας... Μια προεξοχή περίπου στα δύο μέτρα δίνει λαβή για μονόζυγο, για έλξεις... Τριάντα πόντους παραπάνω είναι η οροφή του σπιτιού... Ένας ευθύς τοίχος απέναντι από το κρεβάτι επιτρέπει να κανεις ασκήσεις όντας σε κατακόρυφη στάση... Το μπουκάλι νερό είναι τέλειο βαράκι, χωρίς όμως να έχεις την ευχέρεια να επιλέξεις διάφορα βάρη... Καμία πέτρα δεν υπάρχει που να κουνιέται, που να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για γυμναστική. Αερόβια άσκηση μόνο επιτόπια άλματα. Για τρέξιμο ούτε η δυνατότητα για γύρω γύρω δεν υπάρχει... Τόσος μικρός είναι ο χώρος... Αποπνικτικός... Εκνευριστικός... Εξευτελιστικός...

Σε έναν τέτοιο χώρο, είναι απογοητευτική η αποτυχία κρατήματος της αναπνοής σου για χρόνο ικανό να σε σκοτώσει... Ακόμη και σε αυτό το χώρο, η δύναμη της αυτοσυντήρησης υπερνικά την δύναμη της λογικής... Μιας παρανοϊκής λογικής που δεν αντέχει άλλο αυτή τη ζωή, αν αυτό θεωρείται ζωή... Και μιας παρανοϊκής αυτοσυντήρησης που θεωρεί τη ζωτική λειτουργία του σώματος, ζωή... Όμως, δεν υπάρχουν κοφτερές προεξοχές, ικανές να σκίσουν σάρκα, πουθενά στο χώρο... Και τα συνεχόμενα ασυγκράτητα χτυπήματα του κεφαλιού στον τοίχο μόνο κάποιες ώρες λιποθυμίας βοηθούν να επιτευχθεί... Η απεργία πείνας και δίψας είναι αρκετά βασανιστική και το μυαλό δεν αφήνει να συνεχιστεί η απεργία ικανό διάστημα που να οδηγήσει σε θάνατο...

Τελικά, τι σου είναι το μυαλό... Το μυαλό είναι απλά ένα όργανο, το οποίο μπορεί να δυσλειτουργεί, όπως κάθε όργανο... Το μυαλό μπορεί να κάνει αρρωστημένες σκέψεις, όμως δεν μας ορίζει... Η ψυχή δεν είναι το μυαλό... Η ψυχή είναι οι επιλογές μας... Και πόσο αρρωστημένο είναι η ψυχή σου να θέλει να τελειώσει, να εξαφανιστεί και το μυαλό σου να μην την αφήνει... Πόσο εξωφρενικό από την άλλη είναι το μυαλό σου να σε τροφοδοτεί με σκέψεις ότι δολοφονείς κάποιον εκνευριστικό άνθρωπο... Πόσο επώδυνο είναι οι σκέψεις σου να είναι αρρωστημένες και να γνωρίζει η ψυχή σου ότι αυτές οι επιλογές δε θα παρθούν ποτέ... Τελικά, το μυαλό είναι άρρωστο ή η ψυχή; Είναι άρρωστο να θέλει κάποιος να μη ζει όταν δε ζει;;;

Ύπνος... Ο μόνος τρόπος να καταλάβεις τον χρόνο... Κάποιον πεπερασμένο χρονικό κύκλο... Αδιάφορο το μέτρο αυτής της περιόδου... Αμφίβολο αν αυτό το μέτρο είναι σταθερό... Μπορεί να πρόκειται για λεπτά, για ώρες, για μέρες... Σε αυτό το χώρο, δεν υπάρχει χρόνος... Σε κάνει να ελπίζεις ο χρόνος να σταματήσει... Δεν μπορείς να ξέρεις πόσων ετών είσαι, μέσα στο σκοτάδι δεν μπορείς να ξέρεις πώς είσαι... Και όχι μόνο το πρόσωπο... Δεν ξέρεις πώς είναι τα χέρια σου, το κορμί σου... Είναι ροζιασμένα τα χέρια σου... Είναι τα πόδια σου σαπισμένα και αρρωστιάρικα;;; Ξαπλώνεις, όσο μπορείς να ξαπλώσεις, σε αυτό το κούτσουρο, με μία σκέψη στο μυαλό... Ευχή... Μακάρι να είναι ο τελευταίος ύπνος, μακάρι να υπάρξει η ελευθερία του θανάτου... Να σταματήσει αυτός ο ζωοκτόνος κύκλος που προκαλεί ερωτήματα όπως "η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;"

Πάλι σκοτάδι... Μόνο σκοτάδι... Τόσο μαύρο σκοτάδι που τα μάτια δεν προσαρμόζονται ώστε να έχεις αντίληψη του χώρου... Τόσο σκοτάδι που αναρωτιέσαι αν είσαι τυφλός πλέον... Σε κάνει να αναρωτιέσαι αν έβλεπες ποτέ... Όσα χρόνια κι αν περάσεις στη μαυρίλα, δεν ξεχνάς τι εστί χρώμα... Τι είναι πράσινο, κόκκινο, γαλάζιο, αλλά σταματάς να θυμάσαι πως δείχνουν... Μόνο μαύρο... Γιατί;;; Γιατί κάποιος να σε παρατήσει εδώ... Μόνο, ολομόναχο, χωρίς φως, χωρίς ήχους... Το δωμάτιο, έστω ότι είναι δωμάτιο και όχι μία υγρή εσοχή σε ένα ψυχρό σπήλαιο, είναι μικρό, με ένα κορμό για κρεβάτι και ένα κουτί όπου κάθε μέρα εμφανίζονται ένα μπουκάλι νερό, ψωμί και φρούτα... Σκοτάδι... Μακάρι το σκοτάδι να στερούσε και την αίσθηση της οσμής πέραν της όρασης... Τα σκατά στον χώρο έχουν αρχίσει να στοιβάζονται στις γωνίες... Ειδικά όταν κατουράς πάνω τους, η μπόχα είναι ανυπόφορη!!!

Εξάσκηση... Ο μόνος τρόπος να αποδράς, το μυαλό να μουδιάζει και να αψηφά το χάος του σκότους... Ο κορμός επιτρέπει κάμψεις και κοιλιακούς... Όπως επίσης και ασκήσεις ισορροπίας... Μια προεξοχή περίπου στα δύο μέτρα δίνει λαβή για μονόζυγο, για έλξεις... Τριάντα πόντους παραπάνω είναι η οροφή του σπιτιού... Ένας ευθύς τοίχος απέναντι από το κρεβάτι επιτρέπει να κανεις ασκήσεις όντας σε κατακόρυφη στάση... Το μπουκάλι νερό είναι τέλειο βαράκι, χωρίς όμως να έχεις την ευχέρεια να επιλέξεις διάφορα βάρη... Καμία πέτρα δεν υπάρχει που να κουνιέται, που να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για γυμναστική. Αερόβια άσκηση μόνο επιτόπια άλματα. Για τρέξιμο ούτε η δυνατότητα για γύρω γύρω δεν υπάρχει... Τόσος μικρός είναι ο χώρος... Αποπνικτικός... Εκνευριστικός... Εξευτελιστικός...

Σε έναν τέτοιο χώρο, είναι απογοητευτική η αποτυχία κρατήματος της αναπνοής σου για χρόνο ικανό να σε σκοτώσει... Ακόμη και σε αυτό το χώρο, η δύναμη της αυτοσυντήρησης υπερνικά την δύναμη της λογικής... Μιας παρανοϊκής λογικής που δεν αντέχει άλλο αυτή τη ζωή, αν αυτό θεωρείται ζωή... Και μιας παρανοϊκής αυτοσυντήρησης που θεωρεί τη ζωτική λειτουργία του σώματος, ζωή... Όμως, δεν υπάρχουν κοφτερές προεξοχές, ικανές να σκίσουν σάρκα, πουθενά στο χώρο... Και τα συνεχόμενα ασυγκράτητα χτυπήματα του κεφαλιού στον τοίχο μόνο κάποιες ώρες λιποθυμίας βοηθούν να επιτευχθεί... Η απεργία πείνας και δίψας είναι αρκετά βασανιστική και το μυαλό δεν αφήνει να συνεχιστεί η απεργία ικανό διάστημα που να οδηγήσει σε θάνατο...

Τελικά, τι σου είναι το μυαλό... Το μυαλό είναι απλά ένα όργανο, το οποίο μπορεί να δυσλειτουργεί, όπως κάθε όργανο... Το μυαλό μπορεί να κάνει αρρωστημένες σκέψεις, όμως δεν μας ορίζει... Η ψυχή δεν είναι το μυαλό... Η ψυχή είναι οι επιλογές μας... Και πόσο αρρωστημένο είναι η ψυχή σου να θέλει να τελειώσει, να εξαφανιστεί και το μυαλό σου να μην την αφήνει... Πόσο εξωφρενικό από την άλλη είναι το μυαλό σου να σε τροφοδοτεί με σκέψεις ότι δολοφονείς κάποιον εκνευριστικό άνθρωπο... Πόσο επώδυνο είναι οι σκέψεις σου να είναι αρρωστημένες και να γνωρίζει η ψυχή σου ότι αυτές οι επιλογές δε θα παρθούν ποτέ... Τελικά, το μυαλό είναι άρρωστο ή η ψυχή; Είναι άρρωστο να θέλει κάποιος να μη ζει όταν δε ζει;;;

Ύπνος... Ο μόνος τρόπος να καταλάβεις τον χρόνο... Κάποιον πεπερασμένο χρονικό κύκλο... Αδιάφορο το μέτρο αυτής της περιόδου... Αμφίβολο αν αυτό το μέτρο είναι σταθερό... Μπορεί να πρόκειται για λεπτά, για ώρες, για μέρες... Σε αυτό το χώρο, δεν υπάρχει χρόνος... Σε κάνει να ελπίζεις ο χρόνος να σταματήσει... Δεν μπορείς να ξέρεις πόσων ετών είσαι, μέσα στο σκοτάδι δεν μπορείς να ξέρεις πώς είσαι... Και όχι μόνο το πρόσωπο... Δεν ξέρεις πώς είναι τα χέρια σου, το κορμί σου... Είναι ροζιασμένα τα χέρια σου... Είναι τα πόδια σου σαπισμένα και αρρωστιάρικα;;; Ξαπλώνεις, όσο μπορείς να ξαπλώσεις, σε αυτό το κούτσουρο, με μία σκέψη στο μυαλό... Ευχή... Μακάρι να είναι ο τελευταίος ύπνος, μακάρι να υπάρξει η ελευθερία του θανάτου... Να σταματήσει αυτός ο ζωοκτόνος κύκλος που προκαλεί ερωτήματα όπως "η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;"