[Ιστορία Φρούτου - Αναβάθμιση Ειδικότητας]Frozen Kingdom. The early years. [Τέλος] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Last edited by Roni on Sat Jul 27, 2013 4:20 pm; edited 2 times in total

Για τον αναγνώστη:

Πάνω στα κατάλευκα βουνά του νησιού Drum βρίσκεται ένα σπίτι. Είναι ξύλινο και όμως η δουλειά που έχει γίνει είναι πολύ καλή και το κρύο μένει απ'έξω. Στην πόρτα του σπιτιού βρίσκεται ένα αγόρι, το βλέμμα του προδίδει τις δύσκολες καταστάσεις που είχε περάσει μέχρι τότε. Το αγόρι δεν είναι πάνω από οχτώ χρονών, φοράει κουρελιασμένα ρούχα που του προσφέρουν λίγη έως ελάχιστη προστασία από το κρύο όταν είναι εκτός σπιτιού, όμως δεν το πειράζει. Έχει μάθει να αντέχει και να αγαπά το χιόνι και τον πάγο, το θεωρεί φυσικό όταν το γυμνό πόδι του πατάει το λευκό έδαφος.
Ο μικρός έμενε με τους γονείς του οι οποίοι ήταν γιατροί και οι δυο. Είχαν αποφασίσει να μείνουν στο βουνό ώστε να μπορούν να βοηθούν τα ζώα που τους είχαν ανάγκη. Άλλωστε στο Drum υπήρχαν πάντα πάρα πολλοί γιατροί και έτσι κανένας σχεδόν δεν έμενε δίχως περίθαλψη σε ώρα ανάγκης.
Το αγόρι βρισκόταν προς το παρόν στην πόρτα του ξύλινου σπιτιού και περίμενε τον πατέρα του που θα γυρνούσε από λεπτό σε λεπτό με το θήραμα της ημέρας. Εκτός από γιατρός ήταν και οικογενειάρχης και έτσι δεν δίσταζε να πάρει την ζωή που ενδεχομένως να είχε σώσει πριν από μερικούς μήνες για να μπορέσει να θρέψει την οικογένεια του.

To όνομα του αγοριού ήταν Ikkaku. Madarame Ikkaku τον έλεγαν, ο πατέρας του ονομαζόταν Yosaku Madarame και η μητέρα του Salina. Από μικρός ο Ikkaku μάθαινε τα βότανα καθώς και πως να φτιάχνει φάρμακα από αυτά, οι γονείς του του μάθαιναν την τέχνη που ήξεραν τόσο καλά. Ο πατέρας του φάνηκε να επιστρέφει στον ορίζοντα, ο μικρός πετάχτηκε στο χιόνι για να τον προϋπαντήσει. Πήδηξε και προσγειώθηκε στην αγκαλιά του, τρεις μέρες είχε να τον δει και επιτέλους είχε γυρίσει.
Σιγά σιγά, θα με ρίξεις κάτω... Πως μεγάλωσες έτσι εσύ? Είμαι σίγουρος πως δεν ήσουν έτσι πριν από τρεις μέρες!
Χεχεχε! Σου είχα υποσχεθεί πως θα μεγαλώσω για να προστατεύω την μαμά όταν λείπεις. Ελπίζω μόνο να μεγαλώσω αρκετά για να πηγαίνω εγώ για κυνήγι και να μένεις εσύ πίσω να ξεκουράζεσαι. Λοιπόν! Τι έφερες αυτή την φορά?
Ο πατέρας του χαμογέλασε με την αυτοπεποίθηση του γιου του και με μια κίνηση κατέβασε τον σάκο που είχε στον ώμο του. Μέσα του είχε ένα μικρό λαγό. Τα μάτια του μικρού έγιναν μεγάλα σαν αυγά καθώς κοιτούσε το φαγητό που θα έτρωγε με λίγες ώρες. Δίχως να χάσει στιγμή το πήρε από το χέρι του πατέρα του και άρχισε να τρέχει προς το σπίτι.

Τέσσερα Χρόνια Μετά:
Ο Ikkaku ήταν πλέον δώδεκα χρονών και έβγαινε κάθε τρίτη μέρα με τον πατέρα του για να κυνηγήσουν και να φέρουν φαγητό στο σπίτι. Το πρόσωπο του κοσμούσαν μερικές μικρό ουλές και χαρακιές, είχαν δημιουργηθεί από μάχες που είχε με άλλα παιδιά της ηλικίας του. Τον κορόιδευαν λόγο του φυσικού του ταλέντου στην Ιατρική. Ο Ikkaku είχε γίνει πολύ καλός, πλέον είχε και δικούς του ασθενείς, όμως δεν ήταν μόνο ζώα. Ήθελε να γιατρεύει τους ανθρώπους, έτσι συχνά κατέβαινε στην πόλη για να βοηθήσει σε ότι μπορούσε. Όμως για τον ίδιο λόγο έμπλεκε σε καυγάδες και συχνά άκουγε κατσάδες από τους γονείς του.
Βρέθηκε να τρέχει πάνω στα χοντρά κλαδιά των δέντρων, του παρείχαν κάλυψη από τον στόχο του. Στο χέρι του είχε ένα μικρό μαχαίρι και στο άλλο ένα μικρό τσεκούρι, σταμάτησε και περίμενε. Εδώ και μέρες ακολουθούσε τα ίχνη από ένα ελάφι, ο πατέρας του βρισκόταν μερικά μέτρα παρακάτω ανάμεσα σε μερικά πυκνά χόρτα. Θα το περικύκλωναν σήμερα, ο παγωμένος καιρός θα μπορούσε να συντηρήσει το κρέας ανέπαφο. Έτσι θα είχαν να τρώνε για μια βδομάδα περίπου αν κατάφερναν να το πιάσουν. Η μητέρα του ήταν άρρωστη και λίγο κρέας σε σούπα θα της έκανε καλό, έτσι ο μικρός γιατρός είχε έναν ακόμα λόγο να θέλει αυτό το ελάφι.
Κοίταξε τον πατέρα του, του έκανε νόημα ανάμεσα από τα κλαδιά να περιμένει λίγο ακόμα. Ανακάθισε και περίμενε το ανυποψίαστο ελάφι να τον πλησιάσει και άλλο.

Μερικά λεπτά αργότερα ο πατέρας του του έκανε νόημα και ο μικρός πήδηξε από το κλαδί με το μαχαίρι του έτοιμο. Βρήκε το άμοιρο ζώο στο κεφάλι και το τσεκούρι του γύρισε και το κάρφωσε στο στήθος, το κτήνος άρχισε να τραντάζεται και να χτυπιέται με όση δύναμη του είχε απομείνει μήπως και καταφέρει να γλυτώσει από τον δολοφόνο του. Ο πατέρας του μικρού πετάχτηκε από τον θάμνο και το έπιασε σφιχτά ακυρώνοντας έτσι κάθε ελπίδα απόδρασης του ελαφιού.
Σιγά σιγά τα πόδια του σταμάτησαν να τραντάζονται, όλο και πιο πολύ μέχρι που τελικά το ζώο ξεψύχησε. Ο Ikkaku το κοίταξε και μετά κοίταξε τα χέρια του, ήταν η πρώτη του επαφή με αίμα. Δεν είχε τύχει ποτέ να λερώσει τα χέρια του με κάτι τέτοιο, ούτε ακόμα και σαν γιατρός που ήταν τα τελευταία δυο χρόνια.
Κόκκινο. Είναι κόκκινο και ζεστό...
Ναι γιε μου. Έτσι είναι το αίμα δυστυχώς, μακάρι να μην χρειαζόταν να το βλέπουμε για να μπορούμε να φάμε, αλλά δεν μπορούμε και η μητέρα σου είναι άρρωστη στο κρεβάτι δίχως να ξέρουμε τι ακριβώς έχει.
Ο μικρός τον κοίταξε με ένα βλέμμα ανάμεικτο με απορία αλλά και πόνο για την μητέρα του και την κατάσταση που επικρατούσε στο σπίτι. Η αλήθεια είναι πως ο Ikkaku δεν είχε μεγαλώσει σαν τα άλλα παιδιά, στο σπίτι τους πάντα μπαινόβγαινε ο Θάνατος. Ήταν ο μόνος του "φίλος" που δεν θα τον άφηνε ποτέ και τώρα ήθελε να πάρει στην παρέα του και την μητέρα του. Σιγά σιγά θα έμενε μόνος του, αυτά σκεφτόταν συνεχώς ο μικρός και δεν κοιμόταν τα βράδια. Φυλούσε σκοπιά για να μην περάσει ο Θάνατος το κατώφλι του σπιτιού. Έτσι είχε αποκτήσει ένα μόνιμα ήρεμο βλέμμα, τόσο ήρεμο που πολλές φορές έφτανε και τα όρια του "κενού".

Έξι μήνες αργότερα είχε πλέον έρθει το καλοκαίρι αν και στο μόνιμα χειμωνιάτικο νησί της Μεγάλης Γραμμής είχε και πάλι χιόνι, κρύο και πάγο. Ο Ikkaku πλέον έβγαινε μόνος του για κυνήγι καθώς ο πατέρας του έμενε μόνιμα στο σπίτι για να προσέχει την μητέρα του. Η υγεία της χειροτέρευε όλο και πιο πολύ με αποτέλεσμα ο μικρός να μην κοιμάται τα βράδια αφού προσπαθούσε να βρει το κατάλληλο φάρμακο για την γιατρειά της.
Επέστρεψε στο σπίτι αρκετές ώρες αργότερα με έναν μόνο λαγό στο χέρι, γνωρίζοντας πως αυτό δεν θα έφτανε για να φάνε όλοι αποφάσισε να πει πως δεν είχε όρεξη να φάει λόγο του κρύου και μπήκε στο δωμάτιο του. Εκεί έμεινε όλη την υπόλοιπη μέρα μέχρι που αργά το βράδυ τον πήρε ο ύπνος καθώς ήταν πεινασμένος και εξασθενημένος από την κούραση.
Το επόμενο πρωί σηκώθηκε νωρίς, κατέβηκε στην κουζίνα και βρήκε λίγο ξεραμένο ψωμί για να φάει. Πήρε το τσεκούρι και το μαχαίρι του και βγήκε από το σπίτι. Βρέθηκε να περπατάει μέσα στο δάσος, πήγαινε προς την πόλη του νησιού. Καθώς έφτασε στην πλαγιά από πάνω της, είδε κάτι που δεν είχε ξαναδεί. Πέντε μεγάλα πλοία είχαν φτάσει στο νησί και ετοιμάζονταν να δέσουν για αποβίβαση. Έμεινε εκεί και κοιτούσε με μεγάλο ενδιαφέρον, όμως τότε ήταν που έγινε το κακό. Τα πλοία άρχισαν να ρίχνουν προς την πόλη, κανονόμπαλες και εκρήξεις ακολούθησαν.

Ο Ikkaku πάγωσε στην θέση του και παρατηρούσε την καταστροφή να πνίγει όλο και πιο πολύ το αγαπημένο μέρος που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Οι κάτοικοι της πόλης άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι από εδώ και από εκεί, όμως τίποτα δεν θα μπορούσε να σταματήσει την κτηνωδία που λάμβανε μέρος.
Η πόλη καταστράφηκε μέσα σε μερικά μόνο λεπτά, τα πλοία έδεσαν και στρατός άρχισε να κατεβαίνει από μέσα. Πίσω τους ένας κοντός, χοντρός και πολύ άσχημος τύπος τους ακολουθούσε. Στο κεφάλι του είχε ένα στέμμα λες και ήταν βασιλιάς κάποιου τόπου.
Οι στρατιώτες άρχισαν να μπαίνουν από σπίτι σε σπίτι και να σφάζουν κάθε έναν που έμπαινε στον δρόμο τους. Σχεδόν μισή ώρα αργότερα είχαν μαζέψει όλους τους γιατρούς σε ένα σημείο στο κέντρο της πόλης. Ο χοντρός τύπος βγήκε μπροστά και τους είπε κάτι, μερικοί από εκείνους έφεραν αντίρρηση αλλά σχεδόν ακαριαία τους σκότωσαν εν ψυχρό. Οι υπόλοιποι μαζεύτηκαν μεταξύ τους και δεν έβγαλαν μιλιά.
Προσπάθησε να τραβήξει τον εαυτό του και άρχισε να περπατάει με σκυμμένο το κεφάλι προς το σπίτι του. Τα δάκρυα του έκαιγαν στα μάτια του, αλλά δεν έβγαινε άχνα από το στόμα του. Δεν μπορούσε να δώσει την ευκαιρία στους στρατιώτες να τον ακούσουν, έπρεπε να ειδοποιήσει τους δικούς του τουλάχιστον. Έπρεπε να τους προστατέψει.

Φτάνοντας στο σπίτι είδε τον πατέρα και την μητέρα του να είναι στην αυλή και να τον περιμένουν αγκαλιασμένοι για να αντέξουν το κρύο. Τους κοίταξε και άνοιξε το στόμα του να μιλήσει αλλά μπορούσε να καταλάβει πως γνώριζαν τι είχε γίνει. Είχαν κάποια πράγματα μαζί τους, ήξερε πως ήταν έτοιμοι να φύγουν. Να σωθούν έστω και αν πρέπει να τα βάλλουν με το χιόνι και τον πάγο του Drum Island.
Πλησίασε λίγα μέτρα και τότε κατάλαβε πως είχε κάνει λάθος. Τα πράγματα ήταν ελάχιστα για να φτάσουν για όλους τους, μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του. Τα πράγματα αυτά ήταν για τον ίδιο μόνο και όχι για τους γονείς του.
Πατέρα? Μπόρεσε να πει σιγανά.
Δεν μπορούμε να έρθουμε μαζί σου γιε μου. Αυτά τα πράγματα είναι για εσένα, πρέπει να φύγεις. Να είσαι δυνατός γιε μου, κάποια μέρα θα μπορείς να γιατρέψεις όλον τον κόσμο.
Κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.
Δεν πρόκειται να φύγω δίχως εσάς. Αν χρειαστεί θα τους πολεμήσω όλους τους στρατιώτες, θα τους σκοτώσω αν χρειαστεί.
Δεν θα σε άφηνα να λερώσεις τα χέρια σου με αίμα γιε μου.
Μητέρα... Ξεκίνησε να λέει αλλά μερικές άλλες εκρήξεις των σταμάτησαν.

Σύντομα μετά από αυτό τον έπιασε ο πατέρας του και του πέρασε την τσάντα στους ώμους. Ο Ikkaku κοίταξε να την βγάλει, ήταν αποφασισμένος να μην τους αφήσει πίσω.
Γιατί δεν το καταλαβαίνεις? Δεν μπορούμε να φύγουμε όλοι μαζί, θα μας βρούνε και τότε θα είμαστε όλοι χαμένοι. Είσαι ακόμα μικρός γιε μου και πρέπει να ζήσεις ελεύθερος, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να σε κάνει σκλάβο του. Άλλωστε, εγώ φταίω για όλα όσα γίνονται αυτή την στιγμή στο νησί.
Τι? Τι εννοείς? Ψέλλισε αλλά ο πατέρας του κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.
Είναι όλα εκεί μέσα, όλες οι απαντήσεις που θα θελήσεις. Όμως προς το παρόν πρέπει να φύγεις.
Τον έπιασε και τον έδεσε πάνω σε ένα περίεργο ζώο που έμοιαζε με συνδυασμό αρκούδας και λαγού. Το ζώο άρχισε να τρέχει και να απομακρύνεται καθώς ο μικρός προσπαθούσε να κατέβει για να μείνει με τους γονείς του. Οι γονείς του αγκαλιάστηκαν και τον χαιρέτησαν για μια τελευταία φορά προτού τους χάσει πίσω από μια πλαγιά. Άλλη μια έκρηξη ακολούθησε και μετά ησυχία, τα μάτια του γέμισαν και πάλι δάκρυα αλλά δεν τα άφησε να πέσουν. Υποσχέθηκε στον εαυτό του να βρει και πάλι τους γονείς του και να πάρει εκδίκηση από τον άντρα που κατέστρεψε το όμορφο νησί του και σκότωσε τους περισσότερους από τους φίλους του.

Το περίεργο ζώο σταμάτησε μπροστά σε μια σπηλιά και με μια κίνηση ελευθερώθηκε από τα δεσμά του και πέταξε το αγόρι στο έδαφος. Ύστερα τινάχτηκε και άρχισε να απομακρύνεται. Έμεινε στο έδαφος και κοιτούσε σαν χαμένος το άπειρο, δεν μπορούσε ακόμα να πιστέψει πως όλα είχαν συμβεί τόσο γρήγορα.
Μάζεψε το κουράγιο του και σηκώθηκε όρθιος, μπήκε στην σπηλιά με το τσεκούρι έτοιμο για μάχη όμως δεν βρήκε κανέναν μέσα. Ούτε ζώο αλλά ούτε και άνθρωπο, άφησε τα πράγματα του στο έδαφος και ξανά βγήκε έξω για να βρει ξύλα. Ήξερε πως θα πέθαινε αν δεν πρόσεχε τον εαυτό του με αυτό το κρύο, μπορεί η καρδιά του να ήταν έτοιμη να σπάσει αλλά δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του να πάθει κάτι προτού πάρει την εκδίκηση του.
Μάζεψε τα ξύλα που χρειάζονταν και επέστρεψε στην σπηλιά, τα έβαλε όπως τα ήθελε και έψαξε στην τσέπη του. Σύντομα βρήκε ένα κουτάκι με σπίρτα και άναψε μια φωτιά για να ζεσταθεί, ύστερα έκατσε δίπλα της και έπιασε την τσάντα που του είχε φορτώσει ο πατέρας του. Την άνοιξε και έψαξε στο εσωτερικό, είχε μερικές προμήθειες, ένα κουτί και ένα γράμμα από εκείνον και την μητέρα του. Το έβγαλε και το ξεδίπλωσε, άρχιζε να διαβάζει κάτω από το ζεστό φως της φωτιάς που είχε ανάψει.

Last edited by Roni on Sat Jul 27, 2013 4:25 pm; edited 1 time in total

"Γιε μου, σου γράφουμε αυτό το γράμμα με την μητέρα σου για να σε βοηθήσουμε να καταλάβεις όλες τις απορίες που υπάρχουν αυτή την στιγμή μπροστά σου. Η αλήθεια είναι πως την τέχνη του γιατρού την ασκούσαμε πολύ πριν γεννηθείς, για την ακρίβεια ήμασταν και οι δυο στο ναυτικό. Ήμασταν γιατροί εκεί, ώσπου μια μέρα όλα άλλαξαν. Μια μεγάλη μάχη επικρατείας είχε γίνει και στην μονάδα που ήμασταν ήρθαν αρκετοί τραυματισμένοι άντρες του Ναυτικού. Ένας από αυτούς ήταν ένας Commander των Μαρίν, μαζί του είχε και το μικρό σεντούκι που υπάρχει μέσα στην τσάντα. Εγώ ήμουν ο γιατρός που τον χειρούργησε και έτσι είχα την ευκαιρία να δω τι υπήρχε μέσα στο σεντούκι, πάντα σου έλεγα για τα φρούτα του Διαβόλου. Λοιπόν, εκεί μέσα υπάρχει ένα από αυτά. Το κράτησα κρυφό από την μέρα που το έκλεψα από τον Commander αφού πρώτα του αφαίρεσα κάποια ζωτικά όργανα ώστε να πεθάνει και να χαθούν τα ίχνη μου. Με την μητέρα σου βρήκαμε αυτό το μέρος που ήταν γεμάτο γιατρούς και εγκατασταθήκαμε εδώ, μετά από λίγο ακόμα καιρό ήρθες και εσύ στον κόσμο. Έτσι έκρυψα το σεντούκι μια για πάντα και αφοσιώθηκα σε εσένα και την μητέρα σου. Όμως πλέον όλα άλλαξαν, ο άντρας που ήρθε με τους στρατιώτες είναι κάποιος που γνωρίζω από το Ναυτικό, έχει αρκετή δύναμη και σίγουρα ήρθε για να πάρει το φρούτο αυτό. Φύγε γιε μου! Πάρε το φρούτο και φύγε από το νησί, βγες στην θάλασσα και όταν βρεις την ευκαιρία πούλησε το. Η τιμή που θα πάρεις θα είναι αρκετή για να ζήσεις καλά όλη σου την ζωή, να μας θυμάσαι και να μας συγχωρείς που σε βάλαμε σε τέτοια βάσανα για τα δικά μας λάθη."
Το γράμμα τελείωσε και το αγόρι έμεινε να το κοιτάει καλά καλά, δεν μπορούσε να καταλάβει όλα όσα γράφονταν εκεί μέσα αλλά αυτό που ήξερε ήταν πως είχε πλέον στην κατοχή του κάτι που είχε τεράστια δύναμη. Σύμφωνα με τους γονείς του έπρεπε να φύγει, αλλά σύμφωνα με την υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό του έπρεπε να μείνει και να πάρει εκδίκηση.
Ένας γιατρός που αναζητάει να σκορπίσει θάνατο. Ειρωνεία θα έλεγα, αν το μάθαινε αυτό η μητέρα μου θα φώναζε πως δεν μεγάλωσα με τέτοιες αξίες. Έμαθα να είμαι γιατρός, πλέον είμαι πολύ καλύτερος από όλους τους γιατρούς του νησιού αλλά επίσης έχω δώσει και έναν όρκο. Λυπάμαι πατέρα, μητέρα... Αλλά δεν θα κάνω αυτό που μου ζητάτε, δεν μπορώ να φύγω από το νησί ακόμα. Όχι πριν το ελευθερώσω και πάλι από εκείνον τον άντρα, μου πήρε τα πάντα... Θα του πάρω την ψυχή, ορκίζομαι στην τέχνη μου πως θα τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια.

» [Τέλος-Αποστολή-Φρούτου-Αναβάθμιση Ειδικότητας] Μείνε στη σκιά [Διεγραμένος Χαρακτήρας]
» [Τέλος-Ιστορία Φρούτου/Αναβάθμισης ειδικότητας] Φρουτοπία [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]
» She is not just a beauty [Τέλος - Αναβάθμιση Ειδικότητας] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]
» [Τελος-Αναβαθμιση ειδικοτητας] Τhe Ruski Pirates [Διεγραμένος Χαρακτήρας]
» [Τελος-Αναβαθμιση ειδικοτητας] Το τελευταιο βραδυ μου...(?) [Διεγραμένος Χαρακτήρας]