[Τέλος]Η Δύναμη του "Τίποτα" [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Πληροφορίες για την ιστορία:

Η Shura διέκρινε με ανακούφιση το νησί Endless Waste μπροστά της. Τους είχε πάρει το λιγότερο δυνατό χρόνο για να φτάσουν εκεί, χάρη στην απουσία καταιγίδων και αντίθετων ανέμων στο ταξίδι τους. Όχι ότι σκόπευε να περάσει πολύ καιρό στην επίσκεψη της σε αυτόν τον άγονο τόπο, όμως θα της έδινε το χρονικό περιθώριο να πείσει τον Hermes να ταξιδέψουν και σε όποιο άλλο μέρος προλάβαιναν και ήθελε να πάει. Είχε περάσει λίγος καιρός από την τελευταία φορά που είχε βρεθεί σε αυτόν τον τόπο. Τότε ήταν εντελώς τυχαία και αδιάφορα. Ο λόγος όμως που επέστρεφε ήταν λόγω της πρώτης φοράς που είχε έρθει στο Endless Waste. Τότε ήταν μόλις 12 χρονών και φυσικα ήταν μαζί με το δάσκαλο της, τον Hairem που ζούσε ακόμα. Είχε πιστέψει ότι οι αναμνήσεις της ήταν κάτι που δεν ήθελε να θυμάται. Πράγματι είχε περάσει δύσκολα τις μέρες εκείνες. Τώρα ήταν το μοναδικό της στήριγμα για να συνεχίσει. Κι όχι μόνο. Ήθελε να θυμηθεί και άλλα πράγματα που είχε απωθήσει από την μνήμη της, κρίνοντας ότι ήταν δυσάρεστα. Πράγματα που πλέον αποκτούσαν αξία και νόημα.
Πλησίασε αμίλητη τον μοναδικό συνεπιβάτη της στο μικρό τους πλοίο. Είχε διακρίνει και αυτός την ξηρά αλλά δεν σχολίασε τίποτα. Δεν του είχε αναφέρει τους λόγους που ήθελε να επιστρέψει, ούτε πίστευε ότι θα καταλάβαινε αν προσπαθούσε. Παρέμειναν και οι δύο σιωπηλοί μέχρι που άραξε το μέσο τους στο λιμάνι του νησιού.

Όπως θυμόταν, στο λιμάνι ακόμα σύχναζαν άνθρωποι που έμοιαζαν να ανήκουν στον υπόκοσμο. Τα βλέμματα που τράβηξαν ήταν γεμάτα καχυποψία. Γρήγορα όμως τα κατέβαζαν για να τα σηκώσουν πάλι κλεφτά. Κανείς δεν πρέπει να εμπιστευόταν τον άλλο, είτε τον γνώριζαν είτε όχι. Αυτό το μέρος χειροτέρευε όλο και περισσότερο όσο περνούσε ο καιρός! Παλιότερα, που οι κάτοικοι δεν είχαν κουραστεί από τους συνεχόμενους καύσωνες, μπορούσαν να υποδέχονται τους ξένους πιο ευγενικά. Τότε δεν είχε ρημάξει ακόμα η πόλη του νησιού, η Dolav, και το εμπόριο ζούσε. Προχώρησαν και οι δύο σκυφτά με τους μανδύες τους να τους κρύβουν, για το μέρος που ήξερε η Shura ότι μπορούσαν να νοικιάσουν ένα από τα μέσα με ρόδες και πανιά που θα χρησιμοποιούσαν για να διανύσουν τις εκτάσεις της ερήμου στην ενδοχώρα. Η ίδια κράταγε το κεφάλι της κάτω, προσηλωμένη μόνο στο δρόμο που θα την έφερνε πιο κοντά στα μέρη που ήθελε να επισκεφτεί. Εκείνος εμφανισιακά κρυμμένος και αδιάφορος για όλα, την συνόδευε ένα βήμα παραπίσω. Σε αντίθεση με εκείνη, είχε προσέξει τα ύποπτα μάτια που τους ακολουθούσαν στην πορεία τους, καθώς και ότι δεν σκόπευαν να τους χάσουν. Δεν είχε όμως όρεξη να πληροφορήσει την κοπέλα. Δική της απόφαση να έρθουν, δικό της πρόβλημα και οι μπελάδες που δεν φαίνεται να απέφευγαν.

Η Shura έκανε τις ετοιμασίες για το μικρό μέσο τους, προσαρμόζοντας το μοναδικό ιστίο για την κατεύθυνση του ανέμου που φύσαγε εκείνη την ώρα. Θα διαμαρτυρόταν στον Hermes για να την βοηθήσει. Εκείνη τη στιγμή όμως ήθελε να ξεχάσει την παρουσία του, να προσποιηθεί ότι ήταν μόνη της και να ξαναζήσει τις στιγμές που είχε περάσει σε αυτά τα μέρη. Βγαίνοντας από το λιμάνι, μόνο η έρημος τους περίμενε και εκεί, η κοπέλα έβγαλε το μανδύα της που την ζέσταινε ακόμα περισσότερο. Θυμόταν ότι την πρώτη φορά που είχε βρεθεί στο νησί, είχε πάθει θερμοπληξία, κάτι διόλου απίθανο και για τώρα.
-Πρώτα θα ρίξουμε μια ματιά στην Dolav, ενημέρωσε τον Hermes που κοιτούσε μονότονα προς κάθε πλευρά της ερήμου, ολόιδια με οποιαδήποτε άλλη σε κάθε λεπτομέρεια.
Μόνο η πυξίδα τους έλεγε ότι κατευθύνονταν σωστά γιατί χρειάστηκαν αρκετές ώρες για να δουν τα απομεινάρια των ψηλών κτηρίων της πόλης. Είχε φτάσει το μεσημέρι και η ζέστη στην πόλη ήταν ακόμα πιο αποπνικτική λόγω της πέτρας. Άφησαν το μέσο τους στην αρχή του κεντρικού δρόμου και συνέχισαν πεζοί. Ελάχιστοι είχαν απομείνει στην πόλη μόνιμοι, και αυτοί δεν έκαναν την παραμικρή προσπάθεια να κρύψουν τα επιθετικά τους βλέμματα και τα διψασμένα τους μαχαίρια. Σε κανέναν από αυτούς δεν έδωσε σημασία η κοπέλα. Μπροστά της σχεδόν έβλεπε τις αναμνήσεις του παρελθόντος της να ζωντανεύουν.

-Ναι μα... Θυμάμαι πως είχα ακούσει να τον αναφέρεις παλιότερα, ίσως χρόνια πριν. Αλλά το θυμάμαι! ...Cane! θυμήθηκε με κόπο το όνομα του τύπου.
-Άκουσε με Shura. Οποιοσδήποτε μένει σε αυτή την πόλη δεν είναι φίλος μας! Το λιγότερο, θα ήθελε να μας δει κρεμασμένους. Αυτό συμπεριλαμβάνει τον Cane, όπως και κάθε άλλο παράνομο. Ωστόσο, έχεις δίκιο. Ο Cane είναι παλιός μου γνώριμος. Αν και έχω χρόνια να του μιλήσω, πιστεύω ότι θα μας βοηθήσει με την εκπαίδευση σου. Εκπλήσσομαι που το θυμάσαι πάντως. Έχουν περάσει 6 χρόνια από όταν τον ανέφερα τελευταία φορά.
-Ω! αναφώνησε από την έκπληξη του συμπεράσματος. Ήρθε μαζί μας όταν φύγαμε από την Grand Line, έτσι;
Της έγνεψε θετικά και εκείνη έμεινε να ανυπομονεί για την συνάντηση.

Η εικόνα ξεθώριασε και οι μορφές τους εξαφανίστηκαν αφήνοντας το δρόμο και πάλι έρημο με αυτούς στην μέση.
-Δεν είμαστε πολύ μακριά ακόμα, άκουσε τον εαυτό της να λέει με απόμακρη σιγανή φωνή. Πόσο την πονούσε να θυμάται τον Hairem. Πιθανώς να κυνηγάω φαντάσματα αλλά...
Προχώρησαν ανάμεσα στα σπίτια, προσπερνώντας τις ορθάνοιχτες πόρτες εγκαταλειμμένων. Ευτυχώς κανείς δεν τους προκάλεσε πρόβλημα, ίσως η σκοτεινή παρουσία του Hermes να συνέβαλλε γι αυτό. Ή απλά καιροφυλακτούσαν για την αδύναμη στιγμή τους.

Όταν έφτασε εκεί που ήθελε, ανακάλυψε ότι η πόρτα του σπιτιού είχε βγει από τους μεντεσέδες της με τη βία. <<Καθόλου παράξενο!>> σκέφτηκε η κοπέλα αναλογιζόμενη την προσωπικότητα του προηγούμενου ιδιοκτήτη. Κανείς δεν έμενε πια εδώ, είχε κάνει τόσο δρόμο για το τίποτα. Γύρισε το κεφάλι αριστερά-δεξιά ψάχνοντας κάποιον χωρίς να το δέχεται.
-Εσύ! φώναξε με παγερή φωνή σε έναν άντρα που έστεκε στον διπλανό τοίχο με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος ψάχνοντας για εύκολα θύματα. Τι απέγινε αυτός που έμενε εδώ; Ο... Cane;
-Τι έχω να κερδίσω από το να σου πω; ρώτησε ειρωνικά ανασηκώνοντας το κεφάλι προς την μεριά της. Κάτι στο ύφος της του έδωσε την απάντηση. Ταράχτηκε, όπως τα σαρκοβόρα όταν πέφτουν πάνω σε ένα πιο δυνατό αρπακτικό. Πέθανε πριν δύο χρόνια. Τον έθαψαν κάπου στην έρημο, δεν θυμάμαι, είπε και απομακρύνθηκε με γοργά βήματα.
Η κοπέλα έβρισε αλλά και πάλι, πέρασε το κατώφλι του παρατημένου σπιτιού. Έπρεπε να βρει κάτι που να άξιζε, δεν μπορούσε να τα παρατήσει τόσο εύκολα. Το μόνο που υπήρχε όμως ήταν μερικά παλιά έπιπλα, σκοροφαγωμένα κουρέλια και μια παχουλή στρώση σκόνης.

-Δεν είμαι δειλή! φώναξε στους δύο άντρες η μικρή με πείσμα.
-Δεν είσαι δειλή, επανέλαβε σαν να έλεγε το αυτονόητο.
-Τότε γιατί μιλάς σαν να μην το ξέρεις; απαίτησε με θυμό που φούντωνε το πρόσωπο της, κάνοντας το μια κόκκινη μάζα. Φυσικά και θα το κάνω!
-Μικρή, διέκοψε την σκηνή ο Cane μιλώντας λογικά, δεν έχεις ιδέα πόσο επικίνδυνο είναι. Αυτός ο τόπος παρακμάζει μέρα με την μέρα και η έρημος ήδη είναι δύσκολο μέρος για να επιζήσει κάποιος πεζός. Πρέπει να το πω, Hairem, είμαι αντίθετος με αυτήν την ιδέα.
-Δεν με ενδιαφέρει η γνώμη σου, Cane. Η Shura λέει ότι μπορεί να το κάνει και εγώ αυτό πιστεύω έτσι κι αλλιώς.
Κοίταξε την μαθητευόμενη του έντονα και παρατεταμένα. Ήταν χαρούμενη. Σίγουρα δεν ήταν δειλή, αλλά περισσότερο από αυτό, ήθελε πάντα να δέχεται την αναγνώριση του.

Τόσα χρόνια μετά, αυτά τα αισθήματα δεν είχαν ξεθωριάζει. Η κοπέλα το αναγνώριζε και όχι μόνο αυτό. Αυτό που την έκανε να ξεφυσήξει ήταν το γεγονός ότι πάντα, ακόμα και όταν αυτά που της ζητούσε ο Hairem να κάνει ήταν ακατόρθωτα, εκείνη στο τέλος επέμενε από μόνη της να τα εκτελέσει. Και μάλιστα χαιρόταν από την χειραγώγηση που τότε δεν αντιλαμβανόταν. Με πίκρα θυμήθηκε ότι εκείνος την ήξερε καλύτερα και από τον εαυτό της. Πρέπει να του ήταν πολύ εύκολο να της προκαλεί τέτοιες αντιδράσεις. Το λόγο δεν καταλάβαινε ακόμα...

Συνήλθε για να συνειδητοποιήσει κάτι που δεν ταίριαζε στον χώρο. Το δωμάτιο του Cane ήταν παρατημένο σε ανάστατη θέση. Σίγουρα όταν πέθανε ο Cane, κάποιοι το είχαν ψάξει μήπως έβρισκαν τίποτα πολύτιμο. Σκόνη και αράχνες είχαν απλωθεί σε κάθε γωνιά από πάνω τους. Σε μερικά όμως σημεία, η σκόνη δεν ήταν τόση πολύ. Κάποιος είχε πιο πρόσφατα ψάξει ξανά αυτά τα πράγματα. Το πόσο πρόσφατα δεν μπορούσε να το υπολογίσει αλλά δεν πρέπει να ήταν πάνω από εξάμηνο. Γύρισε να μιλήσει στον Hermes, να τον ενημερώσει για την ανακάλυψη που καθόλου δεν θα τον ένοιαζε. Δεν τον βρήκε. Παραξενεύτηκε και παράλληλα μπήκε σε θέση επιφυλακής. Ακροπάτησε μέχρι το κατώφλι του δωματίου, η σκόνη κάλυπτε τον ήχο των βημάτων της. Πάνω που θα έκλεβε μια ματιά στο διπλανό δωμάτιο, μια φιγούρα πετάχτηκε εναντίον της. Ένα χέρι κινήθηκε απειλητικά και το έπιασε από τον καρπό. Κρατούσε μαχαίρι και χρειάστηκε και το δεύτερο της χέρι για να το εμποδίσει να καρφωθεί στο στήθος της. Ένας άντρας με καλυμμένα χαρακτηριστικά της είχε ορμήσει από το πουθενά. Έμοιαζε με κοινό κάτοικο-κλέφτη της πόλης, όμως η επίθεση δεν θα μπορούσε να ήταν τυχαία. Ήταν αρκετά δυνατός σωματικά και αθόρυβος στις κινήσεις του μέχρι τότε. Το γόνατο του σηκώθηκε μέχρι την κοιλιά της, η κοπέλα διπλώθηκε ελαφρώς αλλά άντεχε ακόμα. Την επόμενη στιγμή, γύρναγε όλο της το σώμα έτσι ώστε αλλάξαν θέσεις, με την ίδια να τον πιέζει στον τοίχο.

Το μαχαίρι έτρεμε στην μπερδεμένη τους λαβή για το ποιος θα επικρατούσε στην κατοχή του. Ταυτόχρονα τα πόδια τους μπερδεύονταν και συγκρούονταν τα καλάμια τους για να αναγκάσουν ο ένας τον άλλο να πέσει. Κανένα αποτέλεσμα. Ο άντρας με την κουκούλα, άφησε το ένα χέρι του από την λαβή και άρχισε να γρονθοκοπεί ασταμάτητα τον κορμό της, όπου μπορούσε να την πετύχει. Από την άλλη αυτή, αντί να αμυνθεί προτίμησε να χρησιμοποιήσει το δεύτερο δικό της για να του στρέψει το χέρι. Παράλληλα, έβαλε το ένα πόδι της, πίσω από το γόνατο του άντρα και πίεσε και από τις δύο μεριές ταυτόχρονα. Το σώμα του πήρε μια περίεργη κεκλιμένη στάση στην προσπάθεια του να μην εγκαταλείψει κανένα μέτωπο. Τότε εκείνη χρησιμοποίησε τον αγκώνα του δεύτερου χεριού της για να κοπανήσει τον κρόταφο του. Την άρπαξε μαζί του καθώς σωριαζόταν αλλά όταν βρέθηκε στο πάτωμα, η λαβή του μαχαιριού είχε γυρίσει εναντίον του. Καρφώθηκε στο δικό του στέρνο και η κοπέλα είδε τα μάτια του να χάνουν την επαφή με το περιβάλλον μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Σηκώθηκε από πάνω του και σκούπισε το αίμα που είχε τιναχτεί από την πληγή. Βγαίνοντας από τον δωμάτιο, έκανε την εμφάνιση του και ο Hermes.
-Που εξαφανίστηκες εσύ; αναπήδησε ξαφνιασμένη. Ένας τύπος προσπάθησε να με σκοτώσει πριν λίγο!
-Το ξέρω! Τον άφησα να σε βρει!
-Με δουλεύεις; εκνευρίστηκε. Λίγο ακόμα και θα τα είχε καταφέρει!
-Δικό σου πρόβλημα. Δεν είμαι εδώ για να σε προστατεύω.
-Πάμε να φύγουμε από δω, του είπε ανάμεσα από τα σφιγμένα δόντια της. Δεν υπάρχει τίποτα και εξάλλου, δεν είναι και το πιο φιλόξενο μέρος.

Βγαίνοντας, ανακάλυψαν την απροκάλυπτη έχθρα όλων των κατοίκων. Ήταν ξένοι, ήταν παρείσακτοι και οι πρώτοι που θα στόχευαν οι κλέφτες και οι δολοφόνοι. Επιστρέφοντας στο μέρος που είχαν αφήσει το μέσο τους, βρήκαν την απόδειξη ότι δεν θα τους άφηναν να γλιτώσουν τόσο εύκολα. Το πανί ήταν σκισμένο και το κατάρτι σπασμένο, οι πλάγιες σανίδες βγαλμένες και χτυπημένες. Πλέον δεν τους χρησίμευε σε τίποτα. Ο μόνος τρόπος να επιστρέψουν στο λιμάνι ήταν να διασχίσουν πεζοί την έρημο. Η Shura ξεφύσηξε ανυπόμονα.
-Θα πάρει περισσότερο από όσο υπολόγιζα. Θα ακολουθήσουμε νοτιοανατολική πορεία αντί για νότια. Στην μέση της διαδρομής υπήρχε μια όαση. Εκεί θα αναπληρώσουμε όσο νερό ξοδέψουμε από την διαδρομή.
Δεν διαμαρτυρήθηκε όπως δεν είχε κάνει από την αρχή της ιστορίας αυτής. Η κοπέλα τον οδήγησε προς την κατεύθυνση που θα ακολουθούσαν, επαναλαμβάνοντας την διαδρομή που είχε κάνει πριν τόσα χρόνια.

-Θα ακολουθούμε από απόσταση με το μέσο του Cane. Ό,τι και να αντιμετωπίσεις δεν πρόκειται να αναμειχθούμε ακόμα και αν κινδυνεύει η ζωή σου. Η επιβίωση είναι επίσης δικό σου μέλημα, κατέληξε ο Hairem δίνοντας της όμως όλα τα όπλα που του ζήτησε η μικρή μαθητευόμενη.
Όχι ότι άντεχε να κουβαλήσει πολλά. Το επιπλέον βάρος θα την δυσκόλευε ακόμα περισσότερο. Του χαμογέλασε όμως με αυτοπεποίθηση πριν της γυρίσει ψυχρά την δική του πλάτη. Τότε μόνο έχασε και αυτή την έκφραση σιγουριάς για να αντικρίσει την αμμώδη θάλασσα που έβραζε και την περίμενε.