[Τέλος- Αποστολή-Φρούτο] Διπλός πράκτορας, καταδότης ή Marine;

Ξαφνικά, ενώ μιλούσαν στην πρύμνη του πλοίου εμφανίστηκε ένας ακόμα πειρατής φορώντας μονάχα ένα εσώρουχο. Από το πρόσωπό του και το ντύσιμο φάνηκε ότι μάλλον κοιμόταν ως τώρα. Κρατούσε όμως ένα σπαθί με το οποίο κινούνταν για πισώπλατο χτύπημα στον Kenzo. O Rafael το αντιλήφθηκε και φώναξε
-Kenzo! Με μία ταχύτατη κίνηση έπεσε πάνω στον πειρατή και ξάπλωσαν κάτω. Του έριξε αρκετές μπουνιές στο πρόσωπο μέχρι που ο Kenzo με ένα σπαθί έδωσε τέλος στην ζωή του.
-Σε ευχαριστώ Rafael μου έσωσες την ζωή σήμερα... Είπε και σκέφτηκε ότι έπραξε ορθά που έσωσε τον Επαναστάτη προηγουμένως.
Αφού ξεφορτώθηκαν και αυτό το πτώμα, έψαξαν το δωμάτιο του καπετάνιου αφού πρώτα διέρρηξαν την πόρτα και βρήκαν ένα σεντούκι που δεν ήταν κλειδωμένο.

Στην θέα του Φρούτου του Διαβόλου οι δυο τους αισθάνθηκαν αμήχανα. Το φρούτο ήταν κακόσχημο, ακανόνιστο και πλατύ. Αν το έβρισκε κανείς στην λαϊκή αγορά, δεν θα το αγόραζε ποτέ. Αν κάποιος ήταν λάτρης των εξωτικών φρούτων ίσως το αγόραζε όμως. Το χρώμα του ήταν έντονο μωβ με κάποιες κίτρινες γραμμές που έμοιαζαν με δίχτυ με το οποίο είχαν τυλίξει το φρούτο.
-Δεν είναι γκόμενα να το κοιτάμε! Πάμε!
Ο Rafael άρπαξε ένα τσουβάλι, έχωσε το φρούτο μέσα και σηκώθηκαν να φύγουν. Πρίν κατέβουν είδαν ότι δύο βάρκες των Ναυτικών πλησίαζαν προς το πλοίο μάλλον για να πάρουν το φρούτο. Ο Kenzo έριξε μία ματιά στην στεριά ξανά. Οι δύο στρατοί μόλις είχαν ξεκινήσει να συγκρούονται.
"Τελικά όλα τα σχέδια πήγαν στράφι. Μία ξαφνική έφοδος πειρατών μας εξώθησε στην μάχη. Αυτή η μάχη θα δείξει που θα κατασταλάξω και γώ... Φτάνει πια με το διπλό ταμπλό."

Οι δυο τους κατέβηκαν στην στεριά, έδωσαν το τσουβάλι με το Φρούτο σε ένα από τα πιτσιρίκια που ήταν κοντά στην ακτή και παρασυρμένα απο την περιέργεια, παρακολουθούσαν την μάχη αγνοώντας τους κινδύνους. Του ζήτησαν να το πάει στο ιατρείο τους στο Τerra και έτρεξαν στο σημείο της μάχης. Ο Rafael προπορεύτηκε και τράβηξε το σπαθί του για να λάβει μέρος στην μάχη.
"Εγώ καλύτερα να μην μπω σε αυτή την μάχη. Δεν χρειάζεται να χάσω τζάμπα την ζωή μου. Ακόμα και υπερστρατιώτης να ήμουν, θα είχα θέμα με πιθανή ένταξη μου στους Marines αν πιο πριν τους σκότωνα..."
Ο Kenzo λοιπόν προτίμησε να κρυφτεί ανάμεσα σε κάτι δέντρα και θάμνους κρατώντας μία απόσταση ασφαλείας. Από εκεί μπορούσε να βλέπει την μάχη. Βέβαια αν και η μάχη ήταν κρίσιμης σημασίας για εκείνον, είχε το νου του και στο Φρούτο που είχαν αφήσει πίσω στο ιατρείο...

Στην πολυπόθητη λοιπόν μάχη ο Kenzo παρατήρησε ότι η πλευρά των Marines είχε μειονέκτημα. Καταρχάς η πλευρά τους αποτελούνταν απο τους ίδιους και από τμήματα της Βασιλικής φρουράς και της Πολιτοφυλακής του Lyneel. Απέναντι τους είχαν τους κατοίκους του Reva, του Τerra, τους Επαναστάτες και τους Nefelim Pirates. Μιας και η μάχη δεν είχε ξεκινήσει πάνω από 10 λεπτά, οι Marines δεν είχαν χρησιμοποιήσει τις καραμπίνες τους. Κρατούσαν σπαθιά με αποτέλεσμα να παράγεται ένας αθροιστικός μεταλλικός ήχος από όλους τους διαξιφισμούς. Ενώ τα περισσότερα μέτωπα δεν είχαν σοβαρές μετατοπίσεις στις αρχικές γραμμές -λογικό  μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα- το μέτωπο της πολιτοφυλακής και της φρουράς με τους καβαλάρηδες του Reva είχε ήδη δείξει τον νικητή. Βρισκόμενοι στις απαρχές του δάσους, οι καβαλάρηδες είχαν πλεονέκτημα που βέβαια είχαν ούτως η άλλως. Η ταχύτητα που τους έδιναν τα άλογα είχε κάνει ήδη την μισή αντίπαλη τους δύναμη να βρίσκεται στο έδαφος με πολύ λίγες απώλειες απ'την πλευρά των κατοίκων του Reva.

Απ'την πλευρά της θάλασσας οι πειρατές είχαν το δικό τους σύστημα μάχης. Μπορεί να μην είχαν άλογα ή πιστόλια, αλλά γύρω στα 4 άτομα κατείχαν δυνάμεις Φρούτων του Διαβόλου μεταξύ των οποίων και ο καπετάνιος. Αυτοί είχαν στηθεί με κάποια απόσταση μεταξύ τους και ανάμεσα τους ήταν οι υπόλοιποι πειρατές που δρούσαν συμπληρωματικά. Ένας από τους πειρατές που είχαν υπεράνθρωπες δυνάμεις είχε το Zoan της Βρωμούσας. Μετέτρεπε δηλαδή κατα βούληση το σώμα του, σε ανθρωπίνου μεγέθους πράσινη βρωμούσα, και απελευθέρωνε, στρέφοντας τον πρωκτό του προς τους Marines, ένα πράσινο αέριο που τους έκανε να βήχουν και να υιοθετούν αστείες γκριμάτσες. Τότε αναλάμβαναν οι λοιποί πειρατές που εφορμούσαν και αποτέλειωναν τον εχθρό. Δεν ήταν όμως μόνο το Zoan της Βρωμούσας. Ένας άλλος είχε μία ιδιότητα με την οποία εμφάνιζε από το χέρι του μπανανόφλουδες τις οποίες πετούσε προς τους αντιπάλους. Δεν ήταν λίγοι οι Μarines που γλιστρούσαν όταν διασταύρωναν τα σπαθιά τους με τους πειρατές...

Ένας ακόμα μπορούσε να μετατρέπει το δεξί του χέρι σε μεταλλική ομπρέλα την οποία το σπαθί δεν μπορούσε να διαπεράσει. Τέλος, ο Καπετάνιος των πειρατών είχε την ιδιότητα να δείχνει με το μεσαίο δάχτυλο του χεριού του ένα σημείο στο έδαφος και να ξεπηδάνε ως δια μαγείας μικροί θάμνοι διαφόρων ειδών και χρωμάτων. Έτσι οι Marines έπεφταν στο έδαφος καθώς έχαναν την ισορροπία τους. Βέβαια, τόσο ο Καπετάνιος όσο και το πλήρωμά του πολεμούσαν επίσης πολύ καλά, έχοντας σκληραγωγηθεί μάλλον σε πολλά πεδία μαχών. Δεν εξηγείται αλλιώς η κατοχή τουλάχιστον πέντε Φρούτων του Διαβόλου.

Ο Captain Fendor λοιπόν, βλέποντας ότι ο χρόνος δεν τον ευνοούσε έδωσε την διαταγή:
-Ναύτες!!! Βρισκόμαστε σε μία σημαντική μάχη την οποία πρέπει να κερδίσουμε! Χρησιμοποιήστε τις καραμπίνες αλλά με φειδώ! Πυρ κατά βούληση!!!

Ο Kenzo δεν κατάλαβε για ποιο λόγο δεν είχαν αξιοποιήσει τις καραμπίνες τους ήδη από την αρχή της σύγκρουσης. Αν του δινόταν η ευκαιρία όμως θα ρωτούσε κάποιον Marine, ελπίζοντας σε μία λογική απάντηση.
Οι Ναύτες λοιπόν έβγαλαν τις καραμπίνες τους και στόχευσαν τους αντιπάλους τους. Μία βροχή απο σφαίρες έλουσε αδιάκριτα πειρατές, Επαναστάτες και αντιστασιακούς. Αμέσως άρχισαν να πέφτουν στο έδαφος πτώματα έχοντας ως τελευταίες εκφράσεις στο πρόσωπό τους, εκείνες του φόβου και της απελπισίας.
-Περήφανοι Ναύτες μου! Η σημαία της Παγκόσμιας Κυβέρνησης και του Ναυτικού κυματίζει στο πειρατικό πλοίο των αντιπάλων μας! Η νίκη είναι δική μας! Πυρ!!
Οι Marines αλλά και πολλοί πειρατές έστρεψαν το βλέμμα τους στο καράβι. Ο Kenzo έκανε το ίδιο. Όλοι τους επιβεβαίωσαν με τα ίδια τους τα μάτια τα λόγια του Captain Fendor καθώς οι Marines που έπλευσαν στο πειρατικό πλοίο το κατέλαβαν εφόσον ήταν άδειο.

Το αίσθημα του αποκλεισμού στο νησί, της ήττας από τους Marines αλλά και η περηφάνεια που έκανε έναν πειρατή να θεωρεί το πλοίο του ιερό αποτέλεσαν ψυχοκινητικές δυνάμεις στους πειρατές και τους υπόλοιπους με αποτέλεσμα να πέσουν μανιωδώς στην μάχη. Μάχονταν ακόμα πιο επίμονα και πεισματικά. αλλά ταυτόχρονα πιο άναρχα και νευρικά.
Οι στρατιώτες απ'το Reva Village σχεδόν εξαφάνισαν την πολιτοφυλακή και την Φρουρά και στάθηκαν αμήχανοι να κοιτάζουν την μάχη μπροστά τους.
Ο Captain Fendor είχε φερθεί αρκετά έξυπνα. Αδιαφόρησε για τους καβαλάρηδες του Reva για τους οποίους ήξερε ότι δεν ήθελαν να συγκρουστούν με τους Ναυτικούς. Έτσι τους άφησε να πολεμήσουν με την Πολιτοφυλακή και την Φρουρά. Δεν τον ένοιαζε αν οι δύο τελευταίες εξουδετερώνονταν αφού έτσι θα είχε ακόμα ένα επιχείρημα για να αυξήσει, να δικιολογήσει και να μονιμοποιήσει την παρουσία του στο νησί ως παράγοντας σταθερότητας. Η εντολή λοιπόν που είχε δώσει στην δεξιά πτέρυγα των Marines ήταν να μην τους χτυπήσουν αν δεν δεχτούν πρώτοι ένα χτύπημα.

Όταν οι υπόλοιποι  είδαν αυτή την αμηχανία άρχισαν να τους καλούν αλλά χωρίς κάποιο άμεσο αποτέλεσμα αφού έπρεπε να το συζητήσουν μεταξύ τους. Η αποφασιστική προτροπή έγινε από τον Tallin που ως τότε πολεμούσε σαν θηρίο. Περίμενε πολλά χρόνια αυτήν την μάχη.
-Ρε φλώροι του Reva! Τι κάθεστε και κοιτάτε; Δεν βλέπετε ότι αν χάσουμε εμείς θα πρέπει να γλείφετε τον κ$$ο του Juon να σας χαρίσει την ζωή; Μόνο μαζί θα νικήσουμε! Χωριστά θα πεθάνουμε όλοι!
Οι πολεμιστές του Reva είτε καβαλάρηδες είτε πεζή παρακινήθηκαν απο τον Τallin και στράφηκαν και εκείνοι προς τους Ναυτικούς. Ειδικά η εισβολή των καβαλάρηδων εντός της γραμμής των Ναυτικών ξαναέγειρε την ζυγαριά κατά των Marines. Βέβαια, πολλοί έστρεψαν τις κάνες των όπλων τους στα όμορφα τετράποδα ζώα όσα από τα οποία δέχτηκαν σφαίρα, σωριάστηκαν στο έδαφος σφαδάζοντας στους πόνους.

Τα επόμενα 10 λεπτά πέρασαν σαν σκηνή απο επική, μεσαιωνική ή πολεμική ταινία. Άλογα έπεφταν πάνω σε ανθρώπους, λίγο πιο δίπλα άνθρωποι ξεκοίλιαζαν άλλους ανθρώπους, σφαίρες τρυπούσαν σάρκες, σπαθιά τραυμάτιζαν στήθη...
Ήταν μία απο εκείνες τις στιγμές όπου ένας ειρηνιστής θα ευχόταν και θα ούρλιαζε με όλη την δύναμή του να σταματήσει το αιματοκύλησμα... Θα ευχόταν να συνετιστούν οι εμπλεκόμενοι, να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, να λύσουν τα προβλήματα και τις διαφωνίες τους μέσω του διαλόγου...
Ένας τέτοιος άνθρωπος θα ήλπιζε και θα παρακαλούσε μία θεϊκή δύναμη να στείλει έναν οιωνό, να στείλει ένα σημάδι σε αυτούς τους βάρβαρους και πολεμοχαρείς ανθρώπους, για να κάνει αυτήν την μάχη να σταματήσει και οι άνθρωποι να συναντήσουν ξανά τις χαμογελαστές οικογένειες τους.

Δεν είναι γνωστό αν υπήρχε τέτοιος άνθρωπος στην άκρη του Lyneel εκείνη την στιγμή, όμως όντως κάτι ήρθε. Ήρθε κάτι το οποίο θα σταματούσε την μάχη. Δεν ήταν σημάδι. Δεν ήταν οιωνός. Ήταν κανονιοβολισμός...

ΜΠΟΟΟΟΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜ