[Αρχή] Destruction! The enemies of humanity!

-Άσε μωρέ το παιδί κάτω! Θα του ανέβει το αίμα στο κεφάλι!
-Για να δούμε μπας και οξυγονωθεί λίγο ο εγκέφαλός του και πάρει μπρος. Χαχαχαχαχα!
-Άφησέ με κάτω και θα σου δείξω εγώ!
-Εντάξει.. είπε και τον άφησε να πέσει στο πάτωμα.
Η πτώση αυτή θα άφηνε καρούμπαλο στο κεφάλι του Shinsuke σίγουρα. Εκνευρισμένος από την "ύπουλη" λαβή του πατέρα του, σηκώθηκε παρά τον πόνο και όρμηξε καταπάνω του. Ο πατέρας του το μόνο που είχε να κάνει ήταν να τοποθετήσει το χέρι του στο μέτωπο του νεαρού και να τον σταματήσει εκεί που ήταν. Οι γροθιές του Shinsuke ήταν ατελείωτες αλλά καμία δεν έβρισκε τον στόχο της καθώς τα χέρια του δεν έφταναν το σώμα του πατέρα του. Συνέχιζε με όλο το βάρος του σώματός του να σπρώχνει το χέρι του αντιπάλου του αλλά δεν υπήρχε διαφορά.
-Ωωω αυτό είναι που θα μου έδειχνες? Ξοδεύω τον χρόνο μου με εσένα από ότι μου φαίνεται. Ίσως να περιμένουμε να μεγαλώσεις κι άλλο μπας και καταφέρεις να με ακουμπήσεις...
Το πείσμα του μικρού μεγάλωσε ακόμη περισσότερο και τότε πάτησε γερά το πόδι του κάτω και έσκυψε. Χρησιμοποίησε όλη του την ορμή και πετάχτηκε μπροστά με τον ώμο, σημαδεύοντας την κοιλιά του πατέρα του. Εκείνος έμεινε για λίγο έκπληκτος μέχρι που έκανε ένα βήμα στο πλάι και απέφυγε την επίθεση του Shinsuke, κάνοντάς τον να πέσει πάνω στον τοίχο.
-Χαχαχαχαχα τελικά όντως οξυγονώθηκε κάπως το κεφάλι σου που σε κράτησα ανάποδα. Άλλη φορά πριν παλέψουμε να κρεμιέσαι από κάπου για να δουλέψει λίγο και αυτό, είπε ακουμπώντας τον κρόταφό του με τον δείκτη του.
Η σύγκρουση μοίραζε ένα κύμα πόνου στον ώμο του αλλά παρατρίχα να ουρλιάξει. Έσφιξε τα δόντια του και τον κάλυψε με το χέρι του.
-Μα είσαι με τα καλά σου? Τι σόι πατέρας τραυματίζει το παιδί του. Να του δίνεις κουράγιο πρέπει, όχι να του καταστρέφεις τις ελπίδες. Και επίσης έχετε και μια διαφορά ηλικίας, μην του το παίζεις παντοδύναμος γιατί ακόμα και εγώ σε δέρνω!

Και οι δύο τους γύρισαν και την κοίταξαν σχεδόν άμεσα, ο ένας με θαυμασμό και ο άλλος με τρόμο.
-Για πάμε να συνεχίζουμε τις δουλειές μας. Λίγο έμεινε ακόμα...
Και τα δύο αρσενικά άρχισαν να συζητούν για το πως θα στολίσουν το σπίτι και έκαναν πολλαπλές γκάφες μέχρι να τοποθετήσουν σωστά και όμορφα τα στολίδια. Οι αναστεναγμοί της μητέρας τους έδωσε να καταλάβουν πόσο άσχετοι ήταν. Μισή ώρα αργότερα, όταν και οι τρεις είχαν τελειώσει με τις δουλειές τους, άνοιξαν την εξώπορτα και βγήκαν στην αυλή. Κάθισαν στο χορτάρι και αγνάντευαν τα πανέμορφα χρώματα που εξέπεμπε ολόκληρη η πόλη. Η θέα ήταν φαντασμαγορική και ίσως τίποτα από όσα είχαν δει ακόμα και οι ίδιοι οι γονείς να μην την ξεπερνούσε. Το βράδυ εκείνο εκτός από την ομορφιά της πόλης είχε και πεντακάθαρο ουρανό. Τα αστέρια έφεγγαν έντονα και τον φώτιζαν. Η ξεχωριστή πανσέληνος έριχνε ένα λευκό πέπλο πάνω στο νησί κάνοντας ορατά πολλά χαρακτηριστικά του που, άλλες νύχτες δεν φαίνονταν. Οι μυρωδιές που εκλύονταν από την πόλη έφταναν στο σπίτι και μάγευαν τα τρία μέλη της οικογένειας. Δεν πέρασε αρκετή ώρα μέχρι που η ένταση των φωνών έγινε μεγαλύτερη. Αυτό σήμαινε πως η στρατιωτική παρέλαση ξεκινούσε. Άλλο ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που περίμεναν πως και πως, ήταν εκείνο που ακολουθούσε. Τα πυροτεχνήματα!

Ξαφνικά, πέντε φωτεινοί πυλώνες σηκώθηκαν από το ύψος της πόλης και μόλις έφτασαν αρκετά ψηλά, έσκασαν σε εκατοντάδες κομμάτια διαφόρων χρωμάτων. Πολλά άλλα πυροτεχνήματα υψώθηκαν το ένα μετά το άλλο, ζωγραφίζοντας μοναδικά σχήματα και χαρίζοντας το φως τους στα πρόσωπα όλων των κατοίκων της πόλης. Το θέαμα συνεχίστηκε για τουλάχιστον μία ώρα ακόμα, ώσπου τα βλέφαρα του Shinsuke βάρυναν και δεν κατάφεραν να τον κρατήσουν ξύπνιο μέχρι την επίσημη λήξη της γιορτής. Ήταν λογικό, καθώς η μέρα αποδείχτηκε άκρως κουραστική για εκείνον. Η μητέρα του ακούμπησε το κεφάλι του στα πόδια της και του χάιδεψε τα μαλλιά.
-Εύχομαι να κρατήσει για πάντα αυτό και κάθε χρόνο να βλέπουμε όλοι μαζί την γιορτή... ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσε πριν αποκοιμηθεί για τα καλά.

Το επόμενο πρωί, ο νεαρός ξύπνησε από το ηχηρό και διαπεραστικό κλάμα του μικρότερου αδερφού του. Έτριψε τα μάτια του, σηκώθηκε από το κρεβάτι και άνοιξε τα παραθυρόφυλλα του δωματίου του. Ένα δροσερό αεράκι ακούμπησε τα μάγουλά του και ήταν αρκετό για να του ανοίξει λίγο περισσότερο τα μάτια. Άνοιξε την ξύλινη πόρτα που διαχώριζε το δωμάτιό του με το σαλόνι και καλημέρισε τους γονείς του και τον αδερφό του. Μόλις τον είδε, θυμήθηκε την ιδιαιτερότητα της μέρας και έτρεξε καταπάνω του με ένα μεγάλο χαμόγελο να κοσμεί το πρόσωπό του.
-Χρόνια καλά Kouga!! Να σε χαιρόμαστε και να έχεις ό,τι επιθυμείς! φώναξε ο Shinsuke και πήρε αγκαλιά το μωρό.

Η οικογένεια πέρασε την μέρα της κάνοντας διάφορα πράγματα μαζί και τρώγοντας διάφορους μεζέδες που είχαν ετοιμάσει από την προηγούμενη μέρα. Το απόγευμα, επισκέφτηκαν το σπίτι και οι δύο φίλοι του Shinsuke με τους δικούς τους γονείς για να ευχηθούν στον Kouga και να του δώσουν τα δώρα τους. Οι δύο οικογένειες γνωρίζονταν πολλά χρόνια πριν καν γεννηθούν τα παιδιά και είχαν πολλά πράγματα να πουν, μιας και οι δουλειές τους δεν συμβάδιζαν ώστε να τους δώσει χρόνο να συναντηθούν περισσότερο. Τα παιδιά έπαιξαν διάφορα επιτραπέζια στο σπίτι και ύστερα βγήκαν έξω και κατευθύνθηκαν προς το μικρό δάσος όπου έπαιξαν κρυφτό και κυνηγητό. Έπειτα, κάθισαν και εξιστορούσαν στον Shinsuke την κάθε λεπτομέρεια της γιορτής και της στρατιωτικής παρέλασης. Με καλή παρέα, η μέρα πέρασε τόσο γρήγορα για όλους. Οι μικροί επέστρεψαν στο σπίτι για την κοπή της τούρτας και όλοι μαζί τραγούδησαν στον μικρό Kouga, ο οποίος έκλαιγε καθ'όλη τη διαδικασία. Ύστερα, οι δυο γονείς τον έβαλαν για ύπνο και κάθισαν να πιουν ένα μικρό ποτάκι για να χαλαρώσουν. Ο Shinsuke, o Teshima και ο Saigou κάθισαν μαζί τους και άκουγαν τις διάφορες περιπέτειές τους από την δουλειά ή από τα παλιά χρόνια από όταν οι ίδιοι ήταν μικροί. Σε κάθε ιστορία τους, έβαζαν και μια δόση υπερβολής οι δυο πατέρες ώστε να συναρπάσουν τα παιδιά τους, ενώ οι μητέρες απαξιούσαν και κοιτάζονταν με βλέμμα απελπισίας. Πήγε αργά και η φιλική οικογένεια αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην πόλη. Οι γονείς του Shinsuke ευχαρίστησαν τους φίλους τους για την παρέα και τα δώρα και αποχαιρετήθηκαν, ενώ το ίδιο έκανε και ο Shinsuke με τους δύο φίλους του. Αφού αποφάσισαν πότε θα ξαναβρίσκονταν ξανά, εκείνοι γύρισαν την πλάτη τους και ακολούθησαν τους γονείς τους.

-Έφτασε πάλι η μέρα της γιορτής! Πρέπει να πάμε να κάνουμε τα ψώνια μας για αύριο, ε μαμά?
-Ναι θα ξεκινήσουμε σε λίγο γιατί άργησε να κοιμηθεί ο μικρός και δεν θέλω να τον αφήσω μόνο του. Άστον λίγο ακόμα να ξεκουραστεί και μετά.
-Τέλεια!

Η μητέρα του Shinsuke δεν είχε ξεχάσει την υπόσχεση που του είχαν κάνει τον προηγούμενο χρόνο. Απόψε ο Shinsuke θα περνούσε το βράδυ μαζί με τον Teshima και τον Saigou στο κέντρο της πόλης, παρακολουθώντας όλη τη γιορτή, από την αρχή μέχρι και το τέλος της. Σε περίπτωση που κουραζόταν και δεν είχε την δύναμη να επιστρέψει μόνος του σπίτι, θα έμενε στο σπίτι των φίλων του για το βράδυ. Ο Shinsuke είχε ενθουσιαστεί με την ιδέα ότι επιτέλους θα βρισκόταν μπροστά στα γεγονότα της γιορτής και βιαζόταν να φτάσει η ώρα και η στιγμή που θα τελείωναν τα ψώνια για τα γενέθλια του αδερφού του. Είχαν συμφωνήσει να καθόταν στους φίλους του μέχρι το βράδυ, αντί να γυρίσει με τους δικούς του σπίτι και να ξανακατέβει στην πόλη αργότερα. Στάθηκε στο παράθυρο και παρατηρούσε ολόκληρη την πόλη, με το βασιλικό παλάτι να στέκεται στην άκρη και τα σπίτια να ξεχύνονται προς το λιμάνι. Πάλι φέτος, όπως κάθε χρονιά, πολλά εμπορικά πλοία είχαν σταθμεύσει στο λιμάνι της πόλης ανταλλάσσοντας πρώτες ύλες. Αυτή τη χρονιά όμως, ο Shinsuke είδε κάτι παράξενο στον ορίζοντα. Είδε μια μικρή τελίτσα όσο μακριά μπορούσε να φτάσει το ανθρώπινο μάτι. Έτσι, έφερε τα κιάλια που του είχε δωρίσει ο πατέρας του και ξανακοίταξε. Η μεγέθυνση δεν ήταν αρκετά μεγάλη για να διακρίνει λεπτομέρειες, αλλά κατάφερε να καταλάβει ότι πρόκειται για κάποιο μεγάλο πλοίο.

Το μέγεθός του ήταν σίγουρα αρκετά μεγαλύτερο από ό,τι είχε δει στη μικρή διάρκεια της ζωής του. Μπορούσε μονάχα να φανταστεί πόσο γιγαντιαίο θα ήταν από κοντά, αν μπορούσε να φανεί από μια τέτοια απόσταση. Κάθισε στην θέση του και συνέχισε να το παρατηρεί καθώς πλησίαζε με αργό ρυθμό. Βέβαια, δεν κατάφερε να συγκρατηθεί και χρησιμοποίησε τα κιάλια για να κοιτάξει το κέντρο του οικισμού που ζωντάνευε με τις φωνές και τις μελωδίες ολόκληρο το νησί. Η μητέρα του ετοιμάστηκε και ο Kouga ξύπνησε από τον μεσημεριανό του ύπνο και έτσι οι τρεις τους ξεκίνησαν προς την πόλη. Αρχικά, πέρασαν από την κεντρική αγορά και πήραν λαχανικά και κρέας. Η αγορά αποτελούταν από διάφορα μαγαζιά που πουλούσαν διαφορετικά προϊόντα το καθένα. Τα φρέσκα αυτά προϊόντα μοίραζαν τις υπέροχες μυρωδιές τους σε κάθε παρευρισκόμενο, πιέζοντάς τον να τα αγοράσει. Το νησί δεν είχε την δυνατότητα κτηνοτροφίας. Τα ζώα, είτε άγρια είτε οικόσιτα, ήταν ελάχιστα έως και ανύπαρκτα. Οι γεωργοί και οι ψαράδες ήταν εκείνοι που μπορούσαν να βγάλουν χρήματα μέσω της αγοράς, και φυσικά εκείνοι που αγόραζαν από αυτούς και τα πουλούσαν σε μεγαλύτερες τιμές ή από εμπορικά πλοία. Η οδός στην οποία βρισκόταν η αγορά, ήταν ένας μεγάλος δρόμος που οδηγούσε από την μία πλευρά στο βασιλικό παλάτι και από την άλλη στο λιμάνι. Η οικογένεια κατευθύνθηκε προς το δεύτερο, έχοντας σκοπό να συναντήσουν και να "μαζέψουν" τον σύζυγο και πατέρα από την δουλειά του.

Φτάνοντας στο μεγάλο κτήριο με τον σήμα της Παγκόσμιας Κυβέρνησης στη μια πλευρά του, ο Shinsuke κράτησε τον αδερφό του και στάθηκε να κοιτάζει προς την μεριά της κουκκίδας που είχε παρατηρήσει από το σπίτι του, όσο η μητέρα του περνούσε μέσα. Πλέον, φαινόταν αρκετά καλύτερα αλλά και πάλι δεν μπορούσε κανείς να διακρίνει λεπτομέρειες με το γυμνό του μάτι. Ο Shinsuke ήθελε να μάθει τι ήταν και αποφάσισε να μπει στο κτήριο όπου εργαζόταν ο πατέρας του. Στο πρώτο δωμάτιο που μπήκε, υπήρχαν δύο άντρες, φορώντας παρόμοια αμφίεση με του γονιού του.
-Με συγχωρείτε, το γραφείο του κυρίου Shinya?
-Και εσείς μικροί μου ποιοι είστε ακριβώς?
-Είμαι ο Shinsuke και αυτός είναι ο Kouga. Είμαστε οι γιοι του και θέλουμε να πάμε να τον δούμε.
-Οι γιοι του? Χααα μάλιστα μάλιστα. Ελάτε να σας πάω εγώ. Τιμή μου που σας γνωρίζω παιδιά. Ο πατέρας σας είναι ένας εξαίρετος άνθρωπος!
Ο άντρας συνέχιζε να "στολίζει" τον πατέρα των παιδιών με καλά λόγια λες και το έκανε επίτηδες ώστε να πάρει την εύνοιά του μέσω εκείνον. Αφού ανέβηκαν τα σκαλιά και πέρασαν από έναν σχετικά μικρό διάδρομο, έφτασαν σε μια μεγάλη πόρτα όπου πάνω είχε μια επιγραφή με χρυσά γράμματα, "Captain Takasugi Shinya". Ο Shinsuke δεν είχε καταλάβει ποτέ πόσο σημαντικός ήταν ο πατέρας του στη δουλειά του. Πίστευε ότι ήταν ένας απλός ναύτης και υπεύθυνος των εμπορικών πλοίων του λιμανιού ή ακόμη και του ίδιου του λιμανιού.

Πρώτη φορά έβλεπε τον τίτλο του γραμμένο κάπου και σίγουρα του έκανε μεγάλη έκπληξη. Ο σεβασμός του προς εκείνον αυξήθηκε πολύ μετά από την έκπληξη αυτή. Ο άντρας χτύπησε ελαφρά την πόρτα και τράβηξε το χερούλι. Έκανε νόημα στον μικρό να περάσει και εκείνος τον άκουσε και προχώρησε μέσα στο γραφείο. Ο Shinsuke έμεινε με το στόμα του ανοικτό. Το γραφείο ήταν πλούσια διακοσμημένο με υψηλής ποιότητας ξύλινα έπιπλα και από τους τοίχους κρέμονταν πορτραίτα πλοίων και ναυτικών. Ένα τεράστιο τραπέζι στεκόταν στην μία άκρη του δωματίου και κρατούσε πάνω του δύο λεπτομερή πιστόλια με χρυσό επίστρωμα. Στην ακριβώς απέναντι πλευρά του γραφείου, πάνω στον τοίχο βρίσκονταν δύο μακριά σπαθιά, με κυρτές λεπίδες να διαγράφονται μεταξύ τους και στην μέση, να κρεμιέται ένας ανοικτός πάπυρος με μικρά γράμματα που ο Shinsuke δεν μπορούσε διαβάσει από την απόσταση που καθόταν. Δίπλα στα σπαθιά και αντιστοίχως, στο ίδιο σημείο απέναντι, δίπλα στο τραπέζι με τα πιστόλια, γέμιζαν τον χώρο δυο βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία και τόμους που κόστιζαν σίγουρα πολλά λεφτά. Μπροστά του, η μητέρα του καθισμένη σε μία αρκετά βολική καρέκλα με τον δεξί της αγκώνα ακουμπισμένο στο γραφείο του πατέρα του. Εκείνος, καθισμένος στη δική του καρέκλα, με τα χέρια σταυρωμένα δεν περίμενε να βρει τον γιο του να περπατά τόσο άνετα στο γραφείο του.

-Shinsuke, τι κάνεις εδώ? Δεν σου είπα να περιμένεις κάτω με τον Kouga μέχρι να έρθουμε?
-Συγγνώμη μαμά.. απλά δεν είχα έρθει ποτέ εδώ και ήθελα να δω πως είναι το γραφείο του μπαμπά. Δεν περίμενα ποτέ πως το γραφείο σου θα είναι τόσο τέλειο! Έχει παντού πανέμορφα όπλα και είναι φοβερά διακοσμημένο. Γιατί δεν με έφερες ή γιατί δεν μου είπες ότι είχες τόσο μεγάλο γραφείο?
Ο Shinsuke αναλογίστηκε πόσο σημαντικός πρέπει να ήταν ο πατέρας του για να του έχουν προσφέρει ένα τόσο ευρύχωρο δωμάτιο μόνο και μόνο για εκείνον. Επίσης, είχε αναρωτηθεί για ποιο λόγο δεν είχε αναφέρει τον πραγματικό του τίτλο στον ίδιο.
-Shinya, δεν νομίζεις ότι ήρθε η ώρα να του εξηγήσεις?
-Χμμ, ελπίζω να εννοείς κάποια συγκεκριμένα πράγματα ε? Μικρέ, έχουμε πολλά να πούμε. Αλλά τώρα έχεις να βγεις και να διασκεδάσεις με τους φίλους σου στην γιορτή της πόλης, έτσι δεν είναι? Μην αγχώνεσαι, δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο αυτό που θα σου έλεγα. Αύριο πρωί πρωί θα συζητήσουμε διάφορα για την δουλειά μου και για το μέλλον σου. Προς το παρόν χαλάρωσε, δώσε τον Kouga σε εμένα ή την μητέρα σου και κάτσε όπου θες.
-Αφεντικό με συγχωρείς, μήπως δημιούργησα κάποιο πρόβλημα?
-Χαχαχα όχι ηρέμησε! Όλα είναι καλά. Γύρνα στο πόστο σου.
O άντρας έκλεισε την πόρτα πίσω του και ο Shinsuke γύρισε προς το μέρος του πατέρα του. Ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να περιμένει μέχρι την επόμενη μέρα για να μιλήσουν και έτσι πήρε την πρωτοβουλία.
-Θέλω να μου πεις από τώρα αν γίνεται. Δεν θα μπορώ να απολαύσω το βράδυ ούτε και να κοιμηθώ εάν δεν μάθω. Ξέρεις πόσο περίεργος είμαι!

Οι γονείς του κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και ο πατέρας του ξεφύσηξε. Έγειρε πίσω στη βολική πολυθρόνα του και τοποθέτησε τα χέρια του στα μπράτσα της. Ο Shinsuke κατάλαβε πως κατάφερε να τον πείσει και έτσι πλησίασε την μητέρα του και της έδωσε τον μικρό του αδερφό. Έπειτα, πήγε και κάθισε στην διπλανή πολυθρόνα από εκείνη που στεκόταν η μητέρα του. Σταύρωσε τα χέρια του και άρχισε να κουνάει αγχωμένος τα πόδια του μπρος πίσω. Τα μάτια του ήταν καρφωμένα στον πατέρα του και η οποιαδήποτε κίνηση τον έκανε ακόμα πιο νευρικό. Ο πατέρας του έβγαλε τα γυαλιά του, τα θάμπωσε με την ανάσα του και τα καθάρισε με ένα ειδικό πανάκι που έβγαλε από ένα συρτάρι στο πλάι του. Αφού τα έβαλε ξανά, κοίταξε το ταβάνι και μετά ξανά τον Shinsuke.
-Σου είχα πει από παλιά ότι η δουλειά μου ήταν να επιβλέπω τις εμπορικές συναλλαγές που γίνονταν στο λιμάνι της πόλης αυτής. Δεν σου είπα ψέματα τότε. Όντως, μέρος της εργασίας μου είναι να κρίνω εάν κάποιο εμπόρευμα είναι άξιο και ακίνδυνο για τους κατοίκους του νησιού. Έτσι μπορώ με έναν τρόπο να προστατεύω τις ζωές και το μέλλον του νησιού. Όμως δεν είναι αυτή η μοναδική μου αρμοδιότητα. Όλα αυτά ξεκινούν από τις ρίζες της δουλειάς μου, της εκπαίδευσής μου και της δικαιοσύνης μου. Από μικρή ηλικία κατατάχθηκα στο πολεμικό σώμα των Marine και εκπαιδεύτηκα σκληρά για να λάβω αυτή τη θέση. Είμαι από τα λίγα άτομα με παρόμοιο υπόβαθρο που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο νησί και εκείνοι που δουλεύουν σε τούτο το κτίριο δεν ανήκουν σε αυτούς. Το νησί αυτό δεν είναι το μητρικό μου, αλλά με πρωτοβουλία της Παγκόσμιας Κυβέρνησης, ήρθα εδώ για να το προστατεύσω σαν να ήταν δικό μου.