[Αρχή] Destruction! The enemies of humanity!

Με μεγάλη ταχύτητα και δύναμη για την ηλικία του, προσπέρασε με ευκολία τους δύο πρώτους αντιπάλους και συνέχισε προς τον τελικό στόχο του. Παρ'όλα αυτά η άμυνα δεν ήταν τόσο ανύπαρκτη όσο νόμιζε. Σε δευτερόλεπτα έπεσε στην παγίδα που του έστησαν και έτσι περικυκλώθηκε σχεδόν άμεσα.
-Εδώ εδώ κάνε πάσα!
-Όχι, σε εμένα κάνε πάσα!
-Μην τους ακούς, ρίξε σουτ!
Ο μικρός είχε την μπάλα στα πόδια του όσο άκουγε τις κραυγές των φίλων και συμπαικτών του και είχε ελάχιστο χρόνο να αποφασίσει πως να δράσει. Ο αντίπαλος βρισκόταν μόλις ένα μέτρο μακριά. Ήξερε πόση ικανότητα είχε ο συγκεκριμένος αμυντικός αλλά δεν πτοήθηκε από το εμπόδιο αυτό. Βασίστηκε στην εμπειρία του, όση εμπειρία μπορεί να έχει ένα 11χρονο, και στα δύο χρόνια που είχαν διαφορά, και χρησιμοποίησε το μεγαλύτερο σώμα του ώστε να ρίξει κάτω τον μικροκαμωμένο αντίπαλο. Η πτώση δεν ήταν μεγάλη και δεν υπήρξε τραυματισμός αλλά αυτή η κίνηση προκάλεσε διαμαρτυρίες, οι οποίες ακούστηκαν από κάθε σημείο της αλάνας, καθώς θεωρήθηκε παράβαση κανόνων.
-Ρε βλάκααα δεν παίζεις με παιδιά στην ηλικία σου. Παίξε πιο ήρεμα γιατί θα το πω στη μαμά και δεν θα σε αφήσει να ξαναέρθεις μαζί μας.
-Σιγά, σαν μωρά κάνετε. Ούτε που έβαλα δύναμη και ο άλλος έπεσε μόνος του. Δεν φταίω εγώ αν δεν έχει καλή ισορροπία.
-Γιατί δεν έδωσες πάσα που σου ζητήσαμε και πήγες να τον περάσεις? Αφού η άμυνα είχε μαζευτεί γύρω σου και ήμασταν ελεύθεροι! Όλο αυτά κάνεις! Παίξε περισσότερο ομαδικά!
-Πωωω όλο παράπονα είστε. Εγώ φταίω που ήρθα να σας μάθω λίγη μπάλα και να σας κάνω σωστούς παίκτες.
Τα υπόλοιπα παιδιά μαζεύτηκαν κοντά και ζήτησαν να συνεχίσει το παιχνίδι. Εξάλλου, πλησίαζε η ώρα του μεσημεριανού και σε λίγη ώρα θα έφταναν οι γονείς τους για να τα μαζέψουν σπίτι. Ήταν από τις λίγες φορές που μαζεύτηκαν τόσα πολλά άτομα και ήθελαν να το διασκεδάσουν όσο περισσότερο γινόταν. Τα δύο αδέρφια συμφώνησαν και έδωσαν την μπάλα στην αντίπαλη ομάδα. Το παιχνίδι συνεχίστηκε με ελάχιστες διακοπές και έλαβε το τέλος του με σκορ 3-2. Ο λόγος για τον οποίο έληξε, βέβαια, δεν ήταν άλλος από την άφιξη των πρώτων μαμάδων, οι οποίες κατσάδιαζαν τα μικρά τους που άργησαν τόση ώρα.

Σιγά σιγά η αλάνα άδειαζε και τα δύο αδέρφια πλησίασαν τον Takasugi. Ο μεγαλύτερος και ψηλότερος εκ των δύο πήρε τον λόγο, έχοντας τα χέρια του περασμένα γύρω από τον λαιμό του μικρότερου αδερφού του.
-Έρχεται και η μαμά μας. Την είδα να ανεβαίνει την πλαγιά. Θες να έρθεις να φας σε εμάς τώρα? Μετά μπορούμε να πάμε βόλτα στο κέντρο της πόλης να δούμε τις περιπολίες! είπε ο Saigou πειράζοντας τον Teshima.
-Θέλω πολύ να έρθω ρε, αλλά πρέπει να πάω σπίτι να βοηθήσω τους γονείς μου και τον μικρό. Αύριο είναι τα γενέθλιά του και πρέπει να πάμε με την μαμά να αγοράσουμε δώρο και τρόφιμα. Αν θέλετε μπορείτε να έρθετε το απόγευμα να κάτσετε σε εμάς για να κόψουμε την τούρτα.
-Χμμ θα ρωτήσουμε και αν είναι θα μας δεις. Πάντως χάνεις που δεν θα έρθεις σήμερα...
-Το ξέρω, μην μου το υπενθυμίζετε. Άσε που δεν έπρεπε να τελειώσει έτσι το σημερινό παιχνίδι. Δεν είχε κουραστεί κανείς μας και μπορούσαμε να παίξουμε άλλο τόσο. Πότε ξανά θα είμαστε όλοι έτσι για να ξαναπαίξουμε?
-Έχεις δίκιο! Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι'αυτό.
-Μπορούμε να τους πρήξουμε όλους για να έρθουν μεθαύριο.
-Μπα, οι περισσότεροι μένουν μακριά και δεν πρόκειται να πείσουν τους γονείς τους να τους αφήσουν. Το σημερινό ήταν εξαίρεση μιας και απόψε έχει παρέλαση και ο κόσμος στολίζει κάθε δρόμο για τον στρατό.
-Ας το αφήσουμε τότε για κάποια άλλη φορά. Είχε πλάκα σήμερα και το διασκέδασα. Αν έδινες και την πάσα στο τέλος θα κατέληγε 4-2 αλλά ας μην ανοίξουμε νέα συζήτηση ατομιστή.
-Τιιι? Τολμάς να αμφισβητείς τις αποφάσεις μου στην μπάλα? Είσαι τουλάχιστον 1000 χρόνια νεότερος για να μπορείς να κρίνεις τις θεϊκές μου κινήσεις.
-Ναι ναι, προχώρα τώρα Saigou, η μαμά μας περιμένει! Αντίο Shinsuke, θα τα πούμε λογικά αύριο! φώναξε ο Teshima καθώς τραβούσε από την μπλούζα τον μεγάλο του αδερφό.
Οι δυο τους χάνονταν με την ώρα από το οπτικό πεδίο του Shinsuke όσο εκείνος στεκόταν ακίνητος και τους χαιρετούσε. Ζήλευε που γυρνούσαν μαζί σπίτι και είχαν παρέα ο ένας τον άλλον. Θα έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια ακόμα ώστε να θεωρήσει τον μικρό του αδερφό αρκετά μεγάλο για να τον κάνει παρέα. Η ζέστη είχε μουσκέψει τον Shinsuke με ιδρώτα και εκείνος προσπαθούσε να μοιράσει τις σταγόνες στην λασπωμένη μπλούζα του. Ο δρόμος προς το σπίτι δεν ήταν πολύ μεγάλος αλλά ελαφρώς ανηφορικός, πράγμα που συνέβαλλε στην κούρασή σου. Χρησιμοποίησε τα χέρια του για να καλυφθεί από τις ακτίνες του ήλιου και να προσφέρει λίγη σκιά στο πρόσωπό του και συνέχισε την διαδρομή του.

Περνώντας μέσα από το μικρό δασάκι που βρισκόταν στους πρόποδες του μεγάλου λόφου, ο Shinsuke έκανε μικρές στάσεις κάτω από δέντρα για να ξεκουραστεί και να μαζέψει λουλούδια για τον αδερφό του και την μητέρα του. Ορισμένες φορές έφερνε σπίτι και μανιτάρια αλλά η περίοδος δεν ευνοούσε την ανάπτυξη των εδώδιμων και έτσι προσπερνούσε όσα έβρισκε. Ύστερα από μερικά λεπτά άρχισε να ξεπροβάλλει ένα μικρό κομμάτι του σπιτιού μέσα από τα κλαδιά και τότε το στομάχι του γρύλισε. Είχε ξεχάσει πόσο πολύ πεινούσε λόγω της ζέστης και της συλλογής "δώρων" και έτσι μετέτρεψε το περπάτημα σε τρέξιμο. Μόλις έφτασε στην πόρτα του σπιτιού, τύλιξε τα λουλούδια με τον κορμό ενός από αυτά και άνοιξε.
-Μαμά γύρισα!!
-Shinsuke, άργησες πολύ! Ανησύχησα! απάντησε η μητέρα του όσο έπλενε τα πιάτα.
-Μα δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς βρε μαμά. Τι θα μπορούσε να μου συμβεί? Ξέρεις πόσο δυνατός είμαι. Όλο τον νικάω τον μπαμπά στις μονομαχίες μας.
-Χαχα γλυκέ μου έχεις δίκιο. Ας τα αφήσουμε αυτά τώρα, πήγαινε πλύσου και έλα να σου βάλω να φας. Πρέπει να έχεις πεθάνει της πείνας.
-Θα πλυθώ μετά βρε μαμάαα, βάλε μου τώρα να φάω!
-Αχ τι θα κάνω με εσένα? Θα μου υποσχεθείς όμως ότι μόλις φας θα πας κατευθείαν για μπάνιο μαζί με τα ρούχα σου?
-Βέβαια! Πριν το φαΐ όμως, κοίτα τι σου έφερα!
Ο Shinsuke την πλησίασε και της πρόσφερε την ανθοδέσμη που έφτιαξε με τα ίδια του τα χέρια. Το πρόσωπό του έλαμψε από χαρά μόλις είδε τη χαρούμενη αντίδραση της μητέρας του. Η αδυναμία που της είχε ήταν τεράστια και κάθε φορά προσπαθούσε να μην την στεναχωρεί. Τα συχνά δώρα που της έφερνε από τις βόλτες του, πίστευε πως ήταν το μυστικό της επιτυχίας του.
-Πάλι μου έφερες δώρο Shinsuke? Ααα ούτε ο πατέρας σου δεν μου έκανε τόσα δώρα πριν παντρευτούμε! Ίσως να πρέπει να του κάνεις μερικά μαθήματα πριν γεράσει και ξεχάσει ότι ποια είμαι. Σε ευχαριστώ πολύ! του είπε με γαλήνιο ύφος, δίνοντάς του ένα φιλί στο μέτωπο.
Ο νεαρός κοκκίνισε και της έστρεψε την πλάτη από την ντροπή. Με μηχανικές κινήσεις κατευθύνθηκε προς το τραπέζι και στάθηκε δίπλα από το παράθυρο που είχε θέα όλη την πόλη και το λιμάνι. Το σπίτι τους βρισκόταν σε μεγάλο ύψος και δεν υπήρχαν φυσικά ούτε τεχνητά εμπόδια ανάμεσα σε αυτό και την πόλη και έτσι η θέα που τους παρείχε η θέση, έκοβε την ανάσα. Ώρες ολόκληρες ξόδευε ο μικρός κοιτάζοντας κάθε λεπτομέρεια της πόλης μέρα-βράδυ. Κοιτούσε πιο συχνά τα σπίτια των φίλων του και ήλπιζε να μπορούσε να τους δει. Το λιμάνι της πόλης φιλοξενούσε αρκετά εμπορικά πλοία και ψαροκάικα, τα οποία είτε πλησίαζαν, είτε απομακρύνονταν από το νησί.

Σήμερα, ο αριθμός εκείνων που πλησίαζαν είχε αυξηθεί δραματικά λόγω της ετήσιας γιορτής της πόλης. Η συγκεκριμένη γιορτή δεν είχε κάποιον σκοπό πέρα από το να δώσει στους κάτοικους του νησιού κάτι για το οποίο θα ανυπομονούσαν και θα χαίρονταν. Το νησί δεν είχε σημαντικά ιστορικά γεγονότα, ή τουλάχιστον δεν είχε μείνει κάποιο αποδεικτικό στοιχείο για κάτι τέτοιο. Οι περισσότεροι πολίτες εκείνη την ημέρα κάθονταν σπίτι για να προετοιμάσουν διάφορα φαγητά και στολίδια και να βγουν το βράδυ στους δρόμους να παρακολουθήσουν την παρέλαση του στρατού και να χορέψουν μεταξύ τους. Παρ'ότι δεν υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος για την γιορτή, ο κόσμος διατηρούσε την παράδοση με ευχαρίστηση εδώ και πολλά χρόνια. Ήδη στο καταμεσήμερο ακούγονταν φωνές προερχόμενες από την πόλη. Ο Shinsuke θα ήθελε πολύ να έμενε στην πόλη και να συμμετείχε στις δραστηριότητες αλλά μπορούσε να καταλάβει από μόνος του ότι ήταν πιο σημαντικό να βοηθήσει τους δικούς του στις δουλειές που είχαν. Η μητέρα του εργαζόταν σε ένα εστιατόριο στο κέντρο αλλά τον τελευταίο χρόνο απείχε από τις περισσότερες κοπιαστικές δουλειές λόγω της εγκυμοσύνης της και της γέννησης του μικρού αδερφού του Shinsuke, του Kouga. Ο πατέρας του συνέχιζε φυσιολογικά την απασχόλησή του στο λιμάνι του νησιού, όπου ήταν υπεύθυνος για τις περισσότερες εμπορικές συναλλαγές που λάμβαναν τόπο. Κάθε χρόνο την ίδια μέρα, η δουλειά κρατούσε περισσότερο για εκείνον λόγω του μεγαλύτερου όγκου υποχρεώσεων. Ο Shinsuke περίμενε πως και πως να επέστρεφε σπίτι ο μπαμπάς του ώστε να ξόδευαν χρόνο μαζί και να αποδείκνυε για άλλη μια φορά πόσο δυνατός ήταν στο "ξύλο".
Το φαΐ σερβιρίστηκε και ο Shinsuke έπιασε την μυρωδιά με την μύτη του και έτσι πετάχτηκε στην καρέκλα του, έχοντας ήδη ξεχάσει την ντροπή λόγω των γλυκών λόγων της μητέρας του. Δίχως να περιμένει, βούτηξε στο φαγητό του λες και είχε να φάει μέρες, ενώ η μητέρα του κοιτούσε με χαρά τον μικρό της από απέναντι. Η περηφάνια ήταν μεγάλη για εκείνους τους δύο γονείς. Ο Shinsuke είχε μεγαλώσει με τρόπους και αρχές, ήταν ίσως το όνειρο του κάθε γονέα.

-Τέλος!! Πάω για μπάνιο! φώναξε με γεμάτο στομάχι.
-Σσσς θα ξυπνήσεις τον αδερφό σου και έκανα τόση ώρα να τον κοιμήσω. Όλο έκλαιγε επειδή άκουγε τους θορύβους από την πόλη.
-Συγγνώμη! Πάω για μπάνιο έξω και μετά έρχομαι να σε βοηθήσω. είπε καθώς έμπαινε στο δωμάτιό του με αργές και αθόρυβες κινήσεις.
Αφού διάλεξε ρούχα, κατευθύνθηκε στην αυλή του σπιτιού και έλεγξε την θερμοκρασία του νερού. Η αφόρητη ζέστη το είχε θερμάνει αρκετά και έτσι χρειάστηκε να ξαναμπεί στο σπίτι και να πάρει παγάκια. Τα έριξε μέσα στον κουβά και κοιτούσε υπομονετικά καθώς έλιωναν. Μόλις βεβαιώθηκε πως η θερμοκρασία είχε πέσει, άρχισε να πλένεται. Ύστερα, έπλυνε με βιαστικές κινήσεις τα λασπωμένα του ρούχα και τα άπλωσε στο σχοινί για να στεγνώσουν. Μπήκε γοργά στο σπίτι και πήγε προς την κουζίνα. Κοίταξε τον νεροχύτη και άρχισε να πλένει ό,τι είχε αφήσει η μητέρα του. Ο ήλιος έπεφτε σιγά σιγά και η ώρα για τα ψώνια πλησίαζε. Η μητέρα σήκωσε τον μικρότερο από τα δύο αδέρφια και τον πήρε στην αγκαλιά της. Αρχικά, ξέσπασε σε κλάματα, τα οποία στη συνέχεια μετατράπηκαν σε γέλιο όταν είδε τις γκριμάτσες που έκανε ο Shinsuke. Βεβαιώθηκαν και οι δυο τους πως πήραν όλα όσα χρειάζονταν και ακολούθησαν το μονοπάτι προς την πόλη. Διάφοροι αγρότες χαιρέτησαν την οικογένεια και τους πρόσφεραν φρούτα και λαχανικά. Στο νησί αυτό δεν υπήρχαν πολλές έχθρες μεταξύ πολιτών και ούτε υψηλή εγκληματικότητα. Οι συχνές περιπολίες του στρατού έπαιζαν μεγάλο ρόλο σε αυτό αλλά δεν έφταιγε μονάχα αυτό. Από μικροί οι κάτοικοι γνώριζαν ο ένας τον άλλον και ανέπτυσσαν φιλικές σχέσεις. Τα τρία μέλη της οικογένειας έφτασαν στα πρώτα σπίτια της πόλης και προσπέρασαν αρκετά μαγαζιά μέχρι να καταλήξουν στα επιθυμητά. Οι κύριες αγορές τους αφορούσαν φαγητά και ρούχα. Ο Shinsuke ευχαριστιόταν κάθε βόλτα του στην πόλη καθώς έβλεπε πράγματα που δεν μπορούσε να αντικρίσει από τα παράθυρα του σπιτιού του. Η πόλη είχε στολιστεί ολόκληρη για την αποψινή γιορτή που θα έφερνε κοντά τους πολίτες για άλλη μια φορά, πράγμα που ενθουσίαζε ακόμη περισσότερο τον μικρό Shinsuke.

Παντού έβλεπε κανείς κρεμαστά στολίδια και φώτα σε διάφορα χρώματα, ενώ δεν έλειπαν οι υπέροχες μυρωδιές φαγητών που ετοιμάζονταν στα εστιατόρια και τα μπαλκόνια των σπιτιών. Η οικογένεια φρόντισε να τελείωνε με τα ψώνια και την βόλτα της περίπου την ώρα που θα σχολούσε και το τέταρτο μέλος, ο πατέρας. Έτσι, περπάτησαν προς το λιμάνι και πιο συγκεκριμένα προς το κτήριο όπου στεγαζόταν η αρμόδια αρχή για το ναυτικό εμπόριο. Στο δρόμο τους, πέρασαν από κάθε σημείο του λιμανιού, με την ελπίδα πως θα τον έβρισκαν εκεί έξω, αλλά η τύχη δεν τους ευνόησε. Το κτήριο φαινόταν από μακριά τόσο ξεχωριστό που ήταν. Είχε τρεις ορόφους και το χρώμα του ήταν ανοικτό μπλε και στο μπροστινό τμήμα του, εκείνο που κοιτούσε προς την θάλασσα, είχε ένα περίεργο σύμβολο το οποίο είχε κινήσει το ενδιαφέρον του Shinsuke, αλλά ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει. Ήταν ένας μαύρος σταυρός, με μικρούς μαύρους κύκλους να βρίσκονται στα άκρα του και στο κέντρο του. Αυτή τη φορά ο μικρός δεν άντεξε άλλο και ρώτησε.
-Μαμά, τι είναι αυτό το σύμβολο στο κτήριο που εργάζεται ο μπαμπάς?
-Αυτό είναι το σύμβολο της Παγκόσμιας Κυβέρνησης, μιας πολιτικής ομάδας που αποτελείται από την πλειοψηφία του κόσμου και τον διοικεί.
-Εκείνοι είναι το αφεντικό του μπαμπά?
-Και ναι και όχι. Το αφεντικό του μπαμπά σου είναι ο ίδιος ο βασιλιάς μας. Το νησί δέχεται προστασία από την Παγκόσμια Κυβέρνηση και σε αντάλλαγμα, εμείς την στηρίζουμε και την υπακούμε. Τώρα κάτσε εδώ με τον αδερφό σου όσο εγώ πάω να φωνάξω τον πατέρα σου.
Ο Shinsuke κράτησε τον Kouga στην αγκαλιά του και προσπαθούσε να τον κάνει να γελάει. Η μητέρα μπήκε από την κεντρική πόρτα του κτηρίου και ανέβηκε τις σκάλες προς τον δεύτερο όροφο, όπου βρισκόταν το γραφείο του άντρα της.
-Σήμερα θα πάμε σπίτι και θα σου ετοιμάσουμε την μεγαλύτερη τούρτα που έχεις δει. Από ότι φαίνεται θα σκάσουμε από το φαΐ αύριο.

Πέρασαν 5 λεπτά ώσπου επιτέλους η μητέρα των παιδιών κατέβηκε τις σκάλες και βγήκε στον δρόμο με ένα γεμάτο χαμόγελο να φωτίζει το πανέμορφο πρόσωπό της. Τα ξανθά μαλλιά της με τις μπούκλες αναπηδούσαν στους ώμους της λαμπερά από τον ήλιο. Πίσω της, ένας πανύψηλος άντρας με κατάμαυρα κοντά μαλλιά και κοφτερά χαρακτηριστικά προσώπου. Τα γυαλιά του αντανακλούσαν τις ακτίνες του ηλίου και δεν άφηναν να δει κανείς τα γαλανά του μάτια. Φορούσε την κλασσική μπλε στολή του ακόμα και τώρα που σχόλασε από την δουλειά. Τυπικός, σοβαρός και αυστηρός με τις υποχρεώσεις του αλλά ευγενικός με τον κόσμο και ειδικά με τα παιδιά του. Μόλις ο Shinsuke και ο Kouga πέρασαν από την άκρη του ματιού του, το πρόσωπό του ηρέμησε και δεν κατάφερε να κρατήσει την συνηθισμένη σοβαρότητά του. Έτρεξε και τα τα σήκωσε και τα δύο μαζί στα χέρια του.
-Η υπέροχη οικογένειά μου ήρθε να με πάρει από την δουλειά! Είστε τόσο καλοί μαζί μου που θα με πιάσουν τα κλάματα. Δες κόσμε!! Αυτοί οι τρεις είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να έχει ο οποιοσδήποτε δίπλα του! Αλλά είναι μόνο δικοί μου! ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ!!! φώναξε με όλη την δύναμη των πνευμόνων του.
Κάποιοι περαστικοί έμειναν άφωνοι, άλλοι γελούσαν και άλλοι απομακρύνθηκαν όσο πιο μακριά μπορούσαν από φόβο. Τρία δευτερόλεπτα μετά, ο Kouga άρχισε να κλαίει από την φωνή του πατέρα του. Άφησε τον Shinsuke κάτω και έδωσε τον Kouga στην μητέρα του.
-Σσσς! Δεν ντρέπεσαι μωρέ να φωνάζεις μες τη μέση της πόλης? Μας τιμούν τα λόγια σου αλλά δεν χρειάζεται να μας κάνεις και ρεζίλι!
-Αμάν βρε μπαμπά, θα με κοροϊδεύουν τα παιδιά! Έκανες και τον μικρό να κλάψει! Σταμάτα να φωνάζεις κάθε φορά που ερχόμαστε στη δουλειά σου!
Η ντροπή που ένιωσε ο πατέρας από το μικρό "κατσάδιασμα" ήταν λίγο μεγαλύτερη από αυτή που ένιωσαν οι υπόλοιποι λόγω των φωνών. Αμέσως σκλήρυνε το πρόσωπό του, επανατοποθέτησε τα γυαλιά του και μας κοίταξε με κατσούφικο βλέμμα.
-Πάμε να φτιάξουμε την τούρτα επιτέλους!

Προσπαθώντας να μην ξαναμιλήσουν για το ντροπιαστικό γεγονός αυτό, αν και τους έκανε όλους χαρούμενους κατά βάθος με τα λόγια του αυτά, η οικογένεια διέσχισε την γιορτινή πόλη για να φτάσει στο δροσερό τους σπίτι. Ο ήλιος είχε πέσει αρκετά στο σημείο αυτό αλλά όχι εντελώς. Τα φώτα της πόλης άρχισαν να φέγγουν όλο και περισσότερο με την ώρα, ομορφαίνοντας την περιοχή. Ο Shinsuke κάθε χρόνο πήγαινε με τον πατέρα του και τους φίλους του να παρακολουθήσει την παρέλαση. Όλοι τους είχαν σκεφτεί τουλάχιστον μια φορά πως θα ήταν να βρίσκονταν ανάμεσα στους στρατιώτες και να κρατούσαν ασφαλή την πόλη και το νησί. Πολλών παιδιών το όνειρο ήταν να ενταχθούν στην βασιλική φρουρά που αποτελούταν από τους καλύτερους πολεμιστές του νησιού, τους σαμουράι. Μια μεγάλη παράδοση του νησιού αφορούσε τους σαμουράι, πολεμιστές οι οποίοι χειρίζονταν άψογα την λεπίδα του κατάνα. Οι μεγάλοι σαμουράι μάθαιναν ό,τι ήξεραν για την τέχνη τους στα παιδιά τους. Τους δίδασκαν πως να συμπεριφέρονται, πως να πολεμούν, μα πάνω από όλα, πως να διατηρούν και να ακονίζουν την ίδια τους την τεχνική. Λέγεται πως κάθε γενιά έβαζε το δικό της λιθαράκι στην τέχνη αυτή και έτσι όσο περνούσε ο καιρός οι σαμουράι θα γίνονταν όλο και πιο δυνατοί. Παρ'όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια οι πολεμιστές αυτοί όλο και λιγόστευαν. Πέρα από τις οικογένειες σαμουράι που έμεναν στις πόλεις και είχαν πολλαπλά οφέλη και δικαιώματα, οι υπόλοιποι ζούσαν απομονωμένοι στα βουνά και σε απομακρυσμένες περιοχές. Η ησυχία τους βοηθούσε να παραμείνουν αφοσιωμένοι στο σπαθί και να μην αποσπούνται σε "δευτερεύοντα" πράγματα που πρόσφερε η πόλη. Η απομόνωση των οικογενειών αυτών δυσκόλευε την ανατροφή των παιδιών και ελάχιστοι έκαναν οικογένεια. Ορισμένοι, αν και έκαναν οικογένεια, δεν ήθελαν να διδάξουν τον τρόπο ζωής των σαμουράι στα παιδιά τους ώστε να μην τα φέρουν σε κίνδυνο στο μέλλον. Γνώριζαν τις δυσκολίες που εγκυμονούσε η ζωή ενός σαμουράι, ειδικά αν άνηκε στην βασιλική φρουρά.

Κάθε χρόνο, ο βασιλιάς έστελνε επίσημες προσκλήσεις στις οικογένειες των σαμουράι να πάνε να μείνουν κοντά του και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον ίδιο. Υπήρχαν πολλοί όμως, οι οποίοι δεν δέχονταν αυτή την πρόσκληση και αυτό θεωρούταν ασέβεια προς τον βασιλιά. Έτσι, εκείνος τους εξόριζε από την πόλη και τους απαγόρευε να μιλήσουν γι'αυτή την τιμωρία σε οποιονδήποτε. Όλοι οι λόγοι αυτοί, οδήγησαν σε μια σταθερή μείωση των διαθέσιμων σαμουράι στο νησί. Η πλειοψηφία τους βρισκόταν στην βασιλική αυλή, στο πλάι του ηγέτη της πόλης, πλήρως αφοσιωμένοι σε εκείνον. Έχοντας εκείνους ως πρότυπο, τα παιδιά της πόλης εύχονταν να βρισκόταν κάποιος πρόθυμος δάσκαλος σαμουράι και να τους περνούσε όλες του τις γνώσεις. Δεν ήταν βέβαια τόσο εύκολο κάτι τέτοιο αν όχι αδύνατον. Οι σαμουράι κρατούσαν μυστική την πολεμική τους τέχνη και πίστευαν πως ήταν προορισμένη μόνο για εκείνους που ανήκουν στα εκλεκτά άτομα, δηλαδή στην ίδια οικογένεια. Μέχρι στιγμής δεν υπήρχε ούτε ένα περιστατικό όπου κάποιος εκτός της κύριας οικογένειας να γινόταν σαμουράι.

Οι οικογένεια έφτασε στο σπίτι και τακτοποίησε τα πράγματα. Η μητέρα τάισε τον Kouga και τον έβαλε για ύπνο αφού έδωσε την "τιμή" της καθαριότητας του μωρού στον πατέρα. Μπορεί να είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε που είχε αρχίσει να αλλάζει τις πάνες του Kouga, αλλά δεν είχε συνηθίσει την διαδικασία και πάντα αηδίαζε. Με τον ήλιο να πέφτει και να χάνεται στον ορίζοντα, οι τρεις τους άρχισαν να μαγειρεύουν διάφορες λιχουδιές και φυσικά την τεράστια τούρτα που προοριζόταν για το νεότερο μέλος της οικογένειάς τους. Που και που, ο Shinsuke έριχνε κλεφτές ματιές προς το παράθυρο που κοιτούσε την πόλη για να δει εάν ξεκίνησε η στρατιωτική παρέλαση.

Οι γονείς του, ήξεραν ότι του στερούσαν τη χαρά της παρέλασης όπως επίσης γνώριζαν πόσο πολύ εκτιμούσε τους σαμουράι και ένιωθαν άσχημα κάθε φορά που ο μικρός κοιτούσε προς την μεριά της πόλης. Έτσι, προσπάθησαν να τελειώσουν όσο γρηγορότερα γινόταν ώστε να του επιτρέψουν τουλάχιστον να βγει έξω και να ακούσει τις φωνές και να δει τα πυροτεχνήματα. Ο Shinsuke ήταν ένα παιδί που δεν θα αντιμιλούσε στους γονείς του και δεν παραπονέθηκε που δεν πήγε στην γιορτή, αλλά η μεγαλύτερή του επιθυμία, εκείνη τη στιγμή, ήταν να βρίσκεται δίπλα στον Saigou και τον Teshima.

Η τούρτα επιτέλους ολοκληρώθηκε και οι δύο γονείς κοιτάχτηκαν και ύστερα κοίταξαν τον Shinsuke.
-Μένει μόνο να στολίσουμε το σπίτι και μετά μπορούμε να καθίσουμε όλοι να παρακολουθήσουμε από μακριά την γιορτή. Τι λέτε?
Τα μάτια του Shinsuke έλαμψαν από χαρά.
-Σε ευχαριστούμε που συμφώνησες να μας βοηθήσεις να τα ετοιμάσουμε όλα. Το εκτιμάμε πραγματικά αυτό και του χρόνου σου υποσχόμαστε ότι θα είσαι με τους φίλους σου στο κέντρο της πόλης και θα βλέπεις όλη την παρέλαση και τον κόσμο να γιορτάζει.
-Μα δεν το έκανα από υποχρέωση. Ήθελα να σας βοηθήσω και να τα ετοιμάσουμε όλα για τον Kouga. Εξάλλου είναι τα πρώτα του γενέθλια και πρέπει να κρατήσουμε αναμνήσεις. Έτσι δεν είναι?
-Παραείσαι ώριμος για την ηλικία σου μικρέ! Αλλά σου λείπει η δύναμη και η εξυπνάδα! είπε ο πατέρας και εκείνη την ώρα βούτηξε τον Shinsuke από τα πόδια και τον σήκωσε ανάποδα στον αέρα.
Ο νεαρός προσπαθούσε να φτάσει τον πατέρα του για να τον χτυπήσει ή τουλάχιστον να τον κάνει να τον ελευθερώσει αλλά τα χέρια του ήταν μικρά.
-Εεεε δεν ήταν δίκαιο αυτό. Δεν με προειδοποίησες!
-Κανείς εχθρός δεν θα σε ειδοποιήσει ότι θα σου επιτεθεί. Όλα θα γίνουν σε κλάσματα του δευτερολέπτου και θα καταλήξεις με τα μούτρα σου στο έδαφος να μασάς χώμα.