Το επόμενο βήμα. [Τέλος]

«Οχοχοχο, μάλιστα καπετάνιε! Πανιά ανοιχτά για maximum ταχύτητα!»

Αμέσως, τα πόδια και τα χέρια των δύο μπήκαν σε πλήρη λειτουργία · έκαναν αυτό και μετά μπορούσαν να χαλαρώσουν · μια δουλειά ακόμα, και το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να κρατηθούν και θα ανέβουν το βουνό · τελευταία κοπιαστική δουλειά και μετά θα απολάμβαναν τους καρπούς της...! Με αυτές τις ενθαρρυντικές σκέψεις βάλθηκαν να τραβάνε σχοινιά και να σηκώνουν σεντόνια. Τόσο χάλια ήταν τα σχοινιά μάλιστα που αν δεν φορούσε τα γάντια, τα χέρια της θα ήταν τόσο χάλια όσο...τα χέρια του Nanashi τώρα. Όμως εκείνος δεν παραπονιόταν κι απλώς τραβούσε, αίμα να στάζει απ'τις παλάμες και να λερώνει το σχοινί που αφήνει πίσω του. Επιτέλους όμως δεν πήγαινε πιο πάνω, και αρχίσαν να δένουν και οι δύο μετα μανίας. «Σχοινιά ασφαλισμένα!»
«Τέλεια! Και τώρα κρατηθείτε~~! Θα είναι μια ακόμα πιο ανώμαλη πορεία από δω και μπρος.»

Το σχόλιο πέθανε στα σχόλια της Σημαιοφόρου που μαζί με τον Nanashi και τον Roger έτρεξαν όλοι μαζί να πιαστούν από το κατάρτι για περισσότερη σταθερότητα. «Απορώ πως δεν είχα δει το βουνό--είναι θεόρατο!»
«Τα σύννεφα εμπόδιζαν--πάλι καλά που ο Caesar ξέρει τη διαδρομή! Και τώρα ετοιμαστείτε: βλέπω το στενό που πρέπει να μπούμε!»

Όντως, το πέρασμα ήταν υπερβολικά στενό · τα κύματα χτυπούσαν αδυσώπητα στις άκρες του αλλά συγκριτικά ούτε τα μισά δεν οδηγούσαν στο κέντρο και πάνω, όπως θα έπρεπε. Το έβλεπαν όλοι πλέον, ακόμα και μέσα από τα σύννεφα! Ένιωθαν το πλοίο να ταρακουνιέται όμως παρατήρησαν για πρώτη φορά πως δεν πήγαινε πέρα δώθε, παρέμενε σταθερό σε μια πορεία! Γύρισαν να κοιτάξουν τον Caesar και είδαν τον ξανθό άντρα, πέρα από κάθε προσδοκία, να φαίνεται τόσο συγκεντρωμένος που δεν καταλάβαινε ότι δάγκωνε το χείλος του τόσο πολύ που είχε ματώσει! Η έκφρασή του ήταν η προσωποποίηση της αποφασιστικότητας, ενώ τα χέρια του δε σταμάτησαν ούτε μια στιγμή να δουλεύουν το πηδάλιο έτσι ώστε να πλέουν στην ευθεία. Τα μάτια του καρφωμένα στο νερό μπροστά, θύμιζε υπερβολικά με πειρατή, παρά για Ναυτικό, ειδικά εφόσον το μεγάλο του καπέλο δεν έλεγε να φύγει από τη θέση του. Και τότε έκανε το πιο περίεργο πράγμα που μπορούσε να κάνει...άρχισε να τραγουδά!

Kι ενώ το τραγούδι συνέχιζε κι επαναλαμβανόταν, φαινόταν ότι έδινε στον Πλοηγό το τέμπο που χρειαζόταν για να κρατήσει τις κινήσεις του ίσες και σωστές--κάθε φορά που άλλαζε ο στίχος σειρά, κουνιόταν και το χέρι. Κι όσο πήγαιναν πλησίαζαν στις πέτρες, που όσο πιο κοντά ήταν, τόσο δυνάμωνε το ρεύμα...Κοιτάχτηκαν αναμεταξύ τους. Χωρίς καθυστέρηση, οι δύο άντρες άρχισαν να τραγουδάνε μαζί του: Τρικυμία στην καρδιά μου/έχεις φέρει φοβερή/σαν της θάλασσας το κύμα/με χτυπάνε οι καημοί! Άπαξ και είδε πως η πιο περίεργη εμψυχωτική μέθοδος που είχε δει ποτέ της δούλεψε, με τον Caesar να χαμογελά με αυτοπεποίθηση, δώστου να τραγουδάει κι αυτή!

Κι όσο τραγουδούσαν, τόσο τα σκαμπανεβάσματα του ύψους συνέχισαν μα η πορεία έμεινε σταθερά ευθεία--σκίζανε τα κύματα χωρίς να αποκλίνουν ούτε μέτρο από τον δρόμο τους και αυτό θα ήταν που θα έκανε όλη τη διαφορά. Γιατί τα κύματα προσπαθούσαν να τους παρασύρουν δεξιά ή αριστερά για να χτυπήσουν στα βράχια, όμως ο Caesar παρέμενε πεισματικά στο κέντρο. Θα ανέβαινε αυτό το βουνό ο κόσμος να χαλάσει! Κι εκεί που η χωρωδία δυνάμωνε, το ίδιο έκαναν και τα ρεύματα! Πλησίαζαν, πλησίαζαν, πλησίαζαν...έφτασαν! Οι φωνές σταμάτησαν απότομα, άλλα μάτια έκλεισαν άλλα έμειναν προσηλωμένα στις πέτρες · ένα απότομο τράνταγμα τους πήγε όλους μπροστά, οι περισσότεροι να χτυπάνε το κεφάλι τους πάνω σε κάτι! Κάτι σαν τρέμουλο έπιασε ολόκληρο το πλοίο...αμέσως κοίταξαν έντρομοι να δούνε που χτύπησαν! Όμως αυτό που είδαν ήταν τελείως διαφορετικό. Το πλοίο είχε μπει στο ρεύμα του βουνού και προσπαθούσε να ανέβει προς τα πάνω.

Λίγα λεπτά αργότερα, επιτέλους πήρε μπρος · τα δυνατά ρεύματα άρχισαν να τους τραβάνε προς τα πάνω! Η βροχή σταμάτησε αότομα και τα σύννεφα έμειναν πίσω. Τα πανιά φουσκώσανε και η νέα τους πορεία διαγραφόταν από μόνη της. Η ανάβαση ξεκίνησε!

«Ας πει κάποιος τον Στεφάν να έρθει να το δει αυτό...!»

H Lorenza ήταν αυτή που ιακνοποίησε το αίτημά του. Τον βρήκε στα μέσα της διαδρομής γιατί ούτε κι εκείνος άργησε να καταλάβει πως πλέον όχι μόνο έβλεπε ήλιο έξω από το παράθυρό του μα...πήγαιναν προς τα πάνω! Το πλοίο ακολουθούσε ανοδική πορεία άρα αυτά σήμαινε πως τα καταφέρανε! Παρέα με τον Χνούδη είχαν ξεκινησει όταν τους βρήκε η Σημαιοφόρος. «Εδώ Χνούδη εσύ.» Έγνεψε στον άλλον να την ακολουθήσει και παραδόξως δεν χρειάστηκαν να κλείσουν βιαστικά την πόρτα πίσω τους εφόσον το σκυλί την άκουσε.
«Πωωωω...! Πανέμορφα είναι εδώ...!» ήταν το πρώτο πράγμα που είπε αφού έτρεξε στην κουπαστή και κοίταξε κάτω και τριγύρω.
«Μα φυσικά~! Είμαστε μάρτυρες σε ένα θαύμα της φύσης εδώ...!» Όλοι είχαν μείνει να κοιτάνε θαμπωμένοι το περιβάλλον. Δεν είχε άδικο ο Caesar, όντως περι θαύματος της φύσης επρόκειτο! Τόσο γαλάζιο στον ουρανό, τόσο γαλάζιο στη θάλασσα που μέχρι προ λίγου ήτανε μαύρη και φουρτουνιασμένη. «Ω ναι, μην ξεχνάτε. Μετά την ανάβαση έρχεται η κατάβαση. Γι αυτο Στεφάν δέσου κι εσύ, ναι;» συμβούλεψε ο ξανθός άντρας και τους έκλεισε το μάτι.

Και κάπου εκεί, η ανάβαση τελείωσε και φτάσανε στο υψηλότερο σημείο. Εκεί η θέα ήταν πανέμορφη...! Και μετά η μύτη του πλοίου έγυρε προς τα μπρος, όπως τους οδηγούσε το ρεύμα κι επιτέλους κατάλαβαν τι ήθελε να πει ο Caesar: για μία στιγμή ένιωσαν τη βαρύτητα να μηδενίζεται · τα πόδια τους σηκώθηκαν από το ξύλο κι έμειναν μετέωροι στον αέρα, ενώ το πλοίο τους ξεκίνησε στον κατήφορο! Για μια στιγμή πέταξε κι εκείνο! Κανείς δεν είχε λόγια να περιγράψει το συναίσθημα που τους πλημμύριζε, κι έμειναν να κοιτάνε μ'ανοιχτό το στόμα - άλλοι συνοδεύοντάς το με χαμόγελο - τριγύρω. Απέραντο γαλάζιο μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι! Κι όλα από την καλύτερη θέση.

Μετά επιτέλους το πλοίο ακούμπησε και πάλι νερό και η κατάβαση έγινε πιο ομαλή απ'ότι την περιμένανε. Εναρμονιστηκε εύκολα το πηδάλι με το νερό ενώ ο Caesar ήταν ο μόνος που όλη αυτή την ώρα είχε ένα μόνιμο αυτάρεσκο χαμόγελο. Γιατί αυτός γυρνούσε σε γνώριμα νερά κι αυτήν τη φορά με αποκλειστικά δική του πλοήγηση. Αν τον έβλεπε ο Bola τώρα θα ήταν περήφανος. Ήταν περίεργο πως την πρώτη φορά που μπήκε μεγάλη γραμμή ήταν στη συντροφιά επαναστατών - όπως του έλεγε η αποστολή που του είχαν αναθέσει - και μάλιστα επαναστάτες που συμπάθησε. Τη δεύτερη φορά είχε μπει σαν Αξιωματικός, υψηλότερου βαθμού από τον Σημαιοφόρο και τώρα μπαίνει με αυτό το μικρό αλλά περίεργο πλήρωμα. Χαμογέλασε πλατιά. Κάθε φορά και καλύτερα, αναλογίστηκε, όμως και πάλι σκεφτόταν τον επαναστάτη που του είχε διδάξει για πρώτη φορά το πώς να κυβερνεί ένα πλοίο.

Με το που η κατάβαση κρίθηκε ασφαλής, ο Nanashi αμέσως πήγε κι έβγαλε τα ζώα από κάτω. Η γάτα είχε τρομάξει τόσο πολύ με τα πάνω κάτω, που είχε γραπωθεί από τα ρούχα του σαμουράι - μα και τη σάρκα του - και δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Ο Χνούδης, φανερά πιο ήρεμος, περπατούσε δίπλα του χαρωπός. «Έλα να σου δέσω τα χέρια,» είπε αμέσως η Σημαιοφόρος, συνειδητοποιώντας πως πριν μάτωνε και δεν είχαν προλάβει να κάνουν τίποτα γι αυτό. Κρεμόταν και η Τριχόμπαλα πάνω του, αφήνοντας νυχιές στην πλάτη και το μπράτσο του. Κι ενώ αυτοί οι δύο απασχολούνταν με τα γιατροπορέματα, το πλοίο επιτέλους έφτασε να ισιώσει και να πέσει επιτέλους στην κανονική θάλασσα. Ένας φάρος εμφανίστηκε στο οπτικό τους πεδίο, ενώ κάτι τεράστιο φάνηκε να αναδύεται από τον βυθό. Ο σαμουράι αναστέναξε ενώ πήγε να πιάσει τα σπαθιά του, μια κίνηση που απέτρεψε η Lorenza εκνευρισμένη, χτυπώντας κάτω το χέρι του. Τότε καθάρισε τον λαιμό του για να της τραβήξει την προσοχή κι αφού το κατάφερε, έδειξε με το κεφάλι του στα δεξιά: μια τεράστια φάλαινα πλέον είχε βγει εκτός νερού και τους πλησίαζε.

«Έι!» ακούστηκε μια φωνή να τους κατσαδιάζει από τη μεριά του φάρου «η φάλαινα είναι φιλική!» συμπληρωσε όταν είδε σχεδόν όλους μέσα στο πλοίο να παίρνουν θέσεις μάχης. Ένας γέρος τους μιλούσε, που καθόταν στην ξαπλώστρα του, μπροστά από τον φάρο. Είχε κάτι περίεργο πάνω στο κεφάλι του που κανείς θα μπορούσε να το πει αστείο, αλλά ο ίδιος φαινόταν άκρως σοβαρός. «Λέγεται Laboon.» Σαν επιβεβαίωση των λόγων του, η φάλαινα χτύπησε την ουρά της χαρούμενα. «...α! Caesaaaar! Εσύ είσαι πάλι;» Κούνησε το κεφάλι του διασκεδασμένος. «Περάστε, περάστε...και να προσέχετε. Τα πράγματα ειναι επικίνδυνα από δω και μπρος, αλλά φαντάζομαι αυτό μπορεί να σας το πει και ο ξανθός φίλος σας. Καλώς ορίσατε στη Μεγάλη Γραμμή.»

Όνομα χαρακτήρα: Lorenza, Stefan, Nanashi, Roger, Ceasar

P.o.M. Points: 27

Belli: 83.000

Τυχόν παρατηρήσεις: Μια χαρά ήταν σαν ιστορία. Οι περιγραφές του Reverse ήταν επαρκής. Μόνο στο τέλος ήθελα λίγο παραπάνω. Τουλάχιστον κάποια σκέψη της Lorenza για τον Crocus και το Laboon. Παίρνεις bonus για το τραγούδι!

Spoiler: