Το επόμενο βήμα. [Τέλος]

Προηγούμενες ιστορίες:

Λίγα λόγια για τα προηγούμενα:
Μετά την τρομερή αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του Mark και τις απειλές του προς την Lorenza, φτάσανε όλοι στην Colt για να τον πιάσουν. Η μάχη ήταν δύσκολη, παρά τις ενδελεχείς προετοιμασίες τους, που εν τέλει αποδείχθηκαν λιγότερο ενδελεχείς απ'ότι έπρεπε. Στο τέλος, ο πατέρας της Κυνηγού έσωσε τη μέρα, ακινητοποιώντας και νικώντας τον κατά συρροήν δολοφόνο. Μετά από πολλά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, η Κυνηγός αποφάσισε να κρεμάσει τον τίτλο της, για έναν καινούργιο: αυτόν του Μαρίν, έπειτα από προτροπή του Caesar. Και μετά την εκτέλεση του Mark, φύγανε από το νησί για να αναλάβουν τα νέα τους καθήκοντα μα και να επιστρέψουν στο κυνήγι του Bryan Mikki.
Και τώρα η συνέχεια...

Όλοι ήταν στο κατάστρωμα του νέου τους πλοίου, πλέοντας για το Reverse Mountain, ένα θαύμα της φύσης, όπως το θερούσε η Lorenza. Της είπαν πως ονομάζεται έτσι γιατί το νερό πήγαινε...ανάποδα! Σκαρφάλωνε το βουνό για να οδηγήσει τα πλοία στη Μεγάλη Γραμμή όπου και κατευθύνονταν τώρα. Με τόσο καλό καιρό, όλοι ήθελαν να βρίσκονται έξω στον ήλιο. Ο Στεφάν λιαζότανε παρέα με την Τριχόμπαλα, που είχε κουλουριαστεί επάνω στο στήθος του. Συνήθως, ακόμα και με τον Χνούδη δίπλα του, η Τριχόμπαλα προτιμούσε τον Nanashi - τον γητευτή των ζώων, όπως τον αποκαλούσαν κοροϊδευτικά πλέον σχεδόν όλοι - μα ο μαυρομάλλης σαμουράι ήταν ο μόνος που δεν καθόταν κι έκανε χειρονακτικές εργασίες: μερεμέτια στο κατάρτι, συντήρηση στις πόρτες, βάψιμο σε άλλα ξύλα...η Lorenza τον βοηούσε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, αλλά τώρα έπαιρνε τη σιέστα της, καθισμένη στα σκαλοπάτια δίπλα από το πηδάλιο.

Με τα χέρια πάνω σε αυτό, αγέρωχα να κοιτάει τον ορίζοντα και την ξανθιά του κώμη να χορεύει στον αέρα, ο Caesar στεκόταν να διαγράφει πορεία, με την πιστή του πυξίδα πάντα κοντά, χαμόγελο φανερά διεγραμμένο στα χείλη. Το γεράκι του είχε κουρνιάσει ψηλά στο παρατηρητήριο και είτε παρακολουθούσε τους πάντες και τα πάντα είτε κοιμόταν. O Roger ήταν ο μόνος κατηφής. Αν και δεν είχε απαρνηθεί την παρουσία του σε κανέναν, ούτε φερόταν άσχημα ή αποτομα στους άλλους, έλειπε η σπιρτάδα του. Δεν πείραζε κανέναν, όπως συνήθιζε. Μόνο χάιδευε την πλούσια γούνα του Χνούδη, που είχε βαρεθεί να ακολουθεί τον σαμουράι τριγύρω. Αν και αυτό επηρέαζε ως ένα βαθμό τη διάθεση των τριγύρω, και δεν το ήθελε, δε μπορούσε να κάνει κι αλλιώς εφόσον αισθανόταν ότι του την έφεραν.

Όταν έμαθε ότι θα επέστρεφαν στη βάση Desatoya για να ορίσουν την Κυνηγό Marine πλέον, είχε κάποιες υποψίες, αλλά αποφάσισε να μη τους δώσει φωνή γιατί στο κάτω κάτω αυτή ήταν η μοναδική Ναυτική βάση στη West. Όταν τον οδήγησαν στο γνώριμο γραφείο της Καπετάνιου Hina, και πάλι δεν έδωσε πολύ σημασία, παρά την ανησυχία του, κι αυτό το περίεργο προαίσθημα στον πάτο του στομαχιού του, που φάνηκε να μοιράζεται και ο Nanashi μαζί του, εφόσον όλη την ώρα ανταλλάσσανε περίεργες ματιές όλο νόημα. Όταν επιτέλους βρέθηκαν ενώπιων της όμορφης γυναίκας και μετά τους χαιρετισμούς στον ανώτερό της άρχισε να μιλάει και να κάνει το καθιερωμένο κήρυγμα - πριν χρησθεί κάποιος Μαρίν - , ένιωσε έναν μικρό ευφησυχασμό...αλλά μετά ήρθε μια δήλωση της Καπετάνιου να τα τινάξει όλα στον αέρα.

Είχαν στοιχεία για τον Bryan Mikki, του είπε. Και πλέον είχε κάθε ελεύθερο να τον κυνηγήσει...εφόσον επέστρεφε στο σώμα. Τα μάτια του γούρλωσαν στιγμιαίως και μετά μίκρυναν επικίνδυνα. Πήγε να διαμαρτυρηθεί, να απαιτήσει το στοιχείο χωρίς την επαναφορά του στα προηγούμενα καθήκοντά του, όμως η Καπετάνιος τον έκοψε πριν καταφέρει να αρθρώσει κουβέντα. Τον πληροφόρησε πως αυτή είχε όλη τη δύναμη στη συγκεκριμένη συναλλαγή, έτσι αν ήθελε να επιτύχει τον στόχο του, θα έπρεπε να το κάνει σαν Υποπλοίαρχος και πάλι. Ο εγωισμός του όμως πληγώθηκε. Αλλά όσο κι αν ήθελε να τα βροντήξει όλα, ήξερε πως αν δε δεχόταν, ποτέ δε θα έπαιρνε την πληροφορία, πόσο μάλλον και τρόπο να πάει στην Μεγάλη Γραμμή για να τον πιάσει. Θυμός, ντροπή κι ελπίδα αναμείχθηκαν στο μυαλό του κι εκφράστηκαν στον τρόπο που είπε το «Μάλιστα!», χτυπώντας προσοχή. Kαι κάπως έτσι, όλοι μαζί, Στεφάν, Nanashi, Lorenza κι εν τέλει κι ο ίδιος, μπήκαν στο σώμα.

Όταν έμαθε πως όλο αυτό ήταν ένα περίπλοκο στρατηγικό σχέδιο μηχανορραφημένο από τον Caesar κι όχι την Καπετάνιο Hina, ήταν έτοιμος να σκάσει! Αν κι έπρεπε να το σκεφτεί, εφόσον εκείνος ήταν που περηφανευόταν για τις γνωριμίες και τις επαφές του στη Μεγάλη Γραμμή, σκέφτηκε πως το οργανωμένο δίκτυο του Ναυτικού μπορεί να τον είχε προλάβει. Αλλά όχι. Αυτός είχε το στοιχείο κι αυτός του το αποκάλυψε κι αυτός τον ενημέρωσε για την απάτη, ζητώντας συγγνώμη χωρίς να το εννοεί καθόλου. «Ήθελα να παραμείνεις μαζί μας βλέπεις, κι εσύ κι ο σαμουράι σου. Αν έλεγες όχι εξάλλου, θα έπρεπε να φύγεις από το πλοίο--κι εσύ και ο Nanashi και δεν το θελουμε αυτό. Σωστά;» Είχε κυριολεκτικά κρυφτεί πίσω απ'την - πρώην - Κυνηγό όταν το έλεγε αυτό, σκύβοντας και κρατώντας την από τους ώμους. Και κάπως έτσι τον κατάφερε να μην εκραγεί από τα νεύρα...κι αντ'αυτού, να κάθεται μουτρωμένος στο κατάστρωμα μαζί με όλους τους άλλους.

Μέρες ολόκληρες περάσανε και παρέμενε κατσούφης. Οι υπόλοιποι, γνωρίζοντας τον πραγματικό λόγο που ήταν τόσο κολλημένος με τον πρώην Πλωτάρχη, δεν τον αδικούσαν ούτε τον συμμερίζονταν. Η Lorenza όμως τον θεωρούσε υπερβολικό αν όχι λίγο εμμονικό και σίγουρα μη πρακτικό. Εφόσον του δινόταν ο τρόπος να κάνει αυτό που ήθελε έστω κι αν πρέπει να επιστρέψει στο σώμα, ποιο ήταν το πρόβλημα; Δε θα είχε φύγει από το Ναυτικό ούτως ή άλλως αν του είχαν δώσει την άδεια να τον κυνηγήσει εξαρχής. Με άλλα λόγια, του δινόταν ακριβώς αυτό που ήθελε και η θέση του πίσω, ατόφια. Τι ακριβώς τον πείραξε;

«Είναι η περηφάνεια του που μπαίνει στη μέση,» είχε απαντήσει ο Στεφάν αβίαστα, ξαπλωμένος στην αιώρα στο κοινό δωμάτιο που είχαν κάτω, όταν εκείνη έκανε την ερώτηση φωναχτά.
«Και πάλι μου φαίνεται υπερβολικό.»
«Εκείνος παραιτήθηκε για να κάνει κάτι αρκετά σημαντικό, ενώ εσύ είχες παραιτηθεί γιατί δε σου άρεσε το κλίμα. Εσύ επέστρεψες από δική σου απόφαση μ'αυτόν τον αναγκάζουνε.» Υπενθύμισε δεικτικά ο τσιγγάνος. «Δε θα μπορούσες να καταλάβεις τόσο εύκολα το πρόβλημά του.»

Συνειδητοποιώντας την αλήθεια των λόγων του, ένα μικρό κοκκίνισμα ήρθε στα μάγουλά της και δε μίλησε. Μάλλον είχε δίκιο. Αν και πάλι της φαινόταν αρκετά εγωιστικό από μέρος του...κι αυτό συνέχισε μέχρι που έγινε μια παράξενη συζήτηση μπροστά της. O Nanashi συνομιλούσε ζωηρά με τον Υποπλοίαρχο και τον Caesar - που πλέον πήγαινε με τον βαθμό του Σημαιοφόρου κι επισήμως - για κάποιο ηθικό θέμα που τους απασχολούσε. Δεν είχε μπει στον κόπο να ακούσει σοβαρά τα επειχειρήματα του καθενός, γι αυτό ξαφνιάστηκε όταν άκουσε τον σαμουράι να χτυπάει το χέρι του στο ξύλο του καταστρώματος και να υψώνει για πρώτη φορά από τότε που τον είχε γνωρίσει τη φωνή του δηλώνοντας πως: «σκοπός που χρησιμοποιεί τις ζωές των ανηλίκων και των θυμάτων που δημιουργεί σαν προσάναμα δεν αξίζει να τον υποστηρίξει κανείς!»

Αυτό της τράβηξε αρκετά την προσοχή για να ακούσει επιτέλους τι έλεγαν. Γύρισε προς αυτούς περίεργη για να δει τον Roger να συμφωνεί με το κούνημα του κεφαλιού του και τον πλέον Σημαιοφόρο Caesar να αναστενάζει και να κουνάει το κεφάλι του σε άρνηση. «Μα δεν είπα κάτι τέτοιο αγαπητέ μου. Απλώς ανέφερα πως αν και το Ναυτικό σίγουρα έχει μέσα στις βαθμίδες του πολλούς διεφθαρμένους ανθρώπους μέσα στους οποίους αδιαμφισβήτητα συγκαταλέγονται άνθρωποι που έχουν κάνει γενοκτονίες και εγκληματα, αυτό δε σημαίνει πως το Ναυτικό σαν Ναυτικό θα πρέπει να πάψει να υφίσταται.»
«Κανείς δεν είπε ότι πρέπει να εξαρθρωθεί ολόκληρος ο οργανισμός, ίσα ίσα. Λέμε πως πρέπει να γίνει μια συλλογική προσπάθεια προς εκκαθάρισή του.»
«Ακριβώς επειδή το να υπάρχουν θύματα αθώων στα κιτάπια του αμαυρώνουν το όνομα.» συνέχισε φανερά πιο ήρεμος ο σαμουράι.
«Ναι αλλά είναι αστείο να θεωρεί κανείς πως με τόσα πολλά άτομα σαν μέλη θα μπορέσει ο οποιοσδήποτε να καταπολεμήσει τη διαφθορά, είτε από μέσα είτε απο έξω,» έδωσε τη γνώμη της η Lorenza. «Για να γίνει κάτι τέτοιο αποτελεσματικά θα πρέπει να σταματήσει η στρατολόγηση νέων, να διακοπούν όλες οι προαγωγές, να ελεγχθούν πρώτα οι από πάνω και μετά οι από κάτω. Και μετά να βάλουμε τους πιο έμπιστους εξ'όλων να κάνουν τη νέα επιλογή Μαρίν, και πάλι να τους ελέγχουν τακτικά.»

Τότε έβαλε τα γέλια ο Roger, κάνοντας όλους τους συνομιλητές να τον κοιτάξουν λες κι έκανε κάτι απρεπές. Με το που ηρέμησε αλλά και πιο πριν, ήδη προσπαθούσε να δικαιολογηθεί, χέρια να κουνιούνται πέρα δώθε σαν "όχι" και "μη με παρεξηγείτε" και να πιάνει το στομάχι του. «Δεν είναι ότι έχεις άδικο ούτε ότι είπες κάτι λάθος, ίσα ίσα. Απλώς, αααχ, μου θύμισες τόσο πολύ τη γυναίκα μου. Είναι λες και την άκουγα να μιλάει. Κι αυτή αυτό θα έλεγε, αν και θα το συμπλήρωνε με κάτι του στυλ "γι αυτό σου λέω, το Ναυτικό πρέπει να αναδιαρθρωθεί πάραυτα! Ή ακόμα καλύτερα, να διαλυθεί και να επιστρέψουν μόνοι οι σωστοί κ ο άξιοι"» τελείωσε τον λόγο του με μια μίμηση της φωνής και του ύφους της Sae.

Κι εκεί που οι δύο άντρες φάνηκαν να καταλαβαίνουν είτε με ένα χαμόγελο είτε με ένα μικρό «ωωω» η Lorenza έμεινε να τον κοιτάει έξαφνη. «Τη γυναίκα σου; Είσαι παντρεμένος;» Ο μπαμπάς της δεν της το είπε αυτό! Και τον είχε ρωτήσει τη γνώμη του για τον Roger πριν φύγουν και το μόνο που είχε πει ήταν "η καλύτερη!"

Η έκφραση όλων φάνηκε να λέει «α ναι, δεν το ξέρει αυτή» γι αυτό έσπευσαν να της εξηγήσουν. «Δεν είμαι, ήμουν. H Sae--»
Η Sae; Ακόμα την προσφωνεί με το όνομά της; Δηλαδή δεν την έχει ξεπεράσει ακόμα! Εκατομμύρια σκέψεις πέρασαν από το μυαλό της σε κλάσματα δευτερολέπτου και δεν τον άφησε να μιλήσει, γιατί μόνο ένα την απασχολούσε: «Σε χώρισε;»
«Όχι, δ-»
ΟΧΙ;! Ωχ. «Την χώρισες;» ξαναρώτησε ξέπνοα.
«Όχι, απλώς-»
«Ε τότε πώς στο καλό δεν είσαι ακόμα παντρεμένος;»

Εκείνη τη στιγμή πέρασε από δίπλα ο Στεφάν, ο οποίος άκουσε ακριβώς πώς πήγε η συζήτηση κι αν μπορούσε - δηλαδή αν είχαν - θα έθαβε το κεφάλι του στο χώμα από τη ντροπή που ένιωσε για λογαριασμό της. Πριν προλαβει κανείς να απαντήσει, ήδη από πάνω της, της έριξε μια καρπαζιά! «Συγχωρέστε την Lorenza, δεν έχει πιάσει ακριβώς το κόνσεπτ του να είναι άνρθωπος, μαθαίνει ακόμα.» Γύρισε στην Lorenza που ήταν έτοιμη να του επιτεθεί. «Άφησε τον άνθρωπο να μιλήσει και θα σου εξηγήσει. Τόσες φορές τον διέκοψες.» Αν και ήθελε πολύ να τον χτυπήσει κι εκείνη σαν αντίποινα, δε μίλησε κι άφησε τους άλλους να εξηγήσουν.
«Ήμουν παντρεμένος, αλλά δυστυχώς η γυναίκα μου δολοφονήθηκε.» Στο άκουσμα αυτών των λέξεων, χλώμιασε. «Την σκότωσαν όταν έψαχνε να βρει ποιος μπορεί να ήταν αυτός που πυροβόλησε θανάσιμα τον γιο μας.» Η αναπνοή της κόπηκε για μια στιγμή και αποσβολωμένη τους κοίταξε όλους.
«Συγγνώμη για...την απώλειά σου, δεν...είχα ιδέα. Και δεν έχω ιδέα πώς να φερθώ και...»
«Ναι μας ενημέρωσε ο Στεφάν, μαθαίνεις ακόμα.» Την πείραζε, οπότε αυτό ήταν θετικό σημάδι, σκέφτηκε.

«Όπως και να χει-»
«Πώς έλεγαν τον γιο σου;»
«...Kyle Michaels.»
«Πόσο χρονών...τον έχασες;»
«10 σχεδόν. Έχει δεν έχει εννιά μήνες,» «Εννιά μήνες;!» αναφώνησε η Lorenza, αλλά εκεινος συνέχισε λέγοντας «ένα μήνα μετά και τη γυναίκα μου.» Δηλαδή μέχρι και πριν εννιά μήνες ήταν οικογενειάρχης, πριν οχτώ μήνες αυτός ο άνθρωπος ήταν παντρεμένος...κι επί μισό χρόνο κυνηγούσε τον Bryan, τον οποιο ανακάλυψε ερευνώντας ένα φόνο κι όλοι μαζί σχεδόν είναι ένα μήνα. Ξαφνικά τα συνέδεσε.
«Ο Bryan Mikki σκότωσε την οικογένειά σου...!»
Όλοι έγνεψαν θετικά. «Ναι, κάπως έτσι τον ανακαλυψα. Υπήρξε υπαίτιος και ηθικός αυτουργός για τις δολοφονίες και των δύο. Ένας παραπάνω λόγος να θέλω να τον συλλάβω προσωπικά.»
«Εγώ κάτι άλλο θα του κανα, αλλά μπράβο σου που βάζεις το όριο.»
«Τώρα που υποτίθεται επέστρεψα και στο σώμα, οι ετελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες δεν είναι κάτι το οποίο πρέπει να σκέφτομαι.»
«Τότε είσαι από τους λίγους...βλέπεις ο νέος Fleet Admiral έχει μια προτίμηση σε κάτι που ο ίδιος αποκαλεί "απόλυτη δικαιοσύνη". Εφόσον ξέρεις πως κάποιος διέπραξε ένα έγκλημα, τον σκοτώνεις.»

Το θέμα που έθιξε ο Caesar εφαπτόταν με αυτό που συζητούσαν πριν, αλλά και μόνο από τον τόνο του, τον τρόπο που τα χείλη του σούφρωσαν με αποδοκιμασία στην αναφορά του νέου δόγματος που εξέφρασε, είδαν πως ο ίδιος δε συμφωνούσε με αυτό, έτσι δεν χρειάστηκαν να λογομαχήσουν περαιτέρω.
«Καλά το παίρνεις πάντως...» επέστρεψε η Lorenza στο προηγούμενο θέμα, που ακόμα αυτό σκεφτόταν εκείνη. Είχε γιο και γυναίκα μέχρι και πριν λιγότερο από ένα χρόνο. Και τώρα ήταν εδώ μαζί τους να ψάχνει τον υπαίτιο για τη δολοφονία τους...τέλεια. Τελικά δεν ήταν και τόσο υπερβολικός. Ούτε που ήξερε τι θα έκανε ο πατέρας της αν ήταν στη θέση του.

Μετά από εκείνη την τρομακτική αποκάλυψη, η Lorenza δεν ξαναμίλησε για το θέμα. Βέβαια, ένα άλλο θέμα, αυτό του βαθμού, απασχολούσε τον Nanashi. Αν η Lorenza ήταν η καπετάνιος του πλοίου, έπρεπε να είναι η ανώτερη. Όμως και ο Roger μα και ο Caesar είχαν μεγαλύτερο βαθμό από την ίδια. Ο πρώτος ήταν επίσημα Υποπλοίαρχος των Marine, ενώ ο δεύτερος Αρχιπλοίαρχος. Έστω κι αν έλεγε κανείς ότι ο Caesar στην ουσία παρουσιαζόταν σε όλους σαν Σημαιοφόρος, υπήρχε ακόμα το θέμα του Roger...τον έτρωγε αυτή η σκέψη είναι η αλήθεια, έτσι μια μέρα αποφάσισε να το αναφέρει ενώπιων όλων.

«Πώς θα λειτουργήσει αυτό το σύστημα λοιπόν; Με τον ανώτερο να μην είναι ουσιαστικά ο επικεφαλής;»
«Είσαι αρκετά τυπολάτρης αγαπητέ μου, δε σου φαινότανε!»
«Είμαστε αρκετά χαλαρά,» διαμαρτυρήθηκε ο Στεφάν, καθισμένος οκλαδόν στο πάτωμα «τι να μπλέκουμε τώρα με τύπους και θέσεις; Αφού αυτή είναι η καπετάνισσα...!»
«Αν κι εμένα δε με πειράζει φυσικά,» ξεκίνησε ο Caesar τινάζοντας τα μαλλιά του «να ξέρεις πως οι τύποι και οι θέσεις μα και οι τυπικότητες είναι δεδομένο ότι πρέπει να κρατούνται ως προς τους ανωτέρους--όλους τους. Πρέπει να κάθεσαι προσοχή εμπρός τους» έδειξε τη στάση «και να στάκεσαι σ'ανάπαυση, μόνο όταν σου πούνε,» πάλι έδειξε τη στάση «για να είσαι σωστός. Διαφορετικά μπορεί να σε τιμωρήσουν με διάφορους τρόπους, μέχρι και να χάσεις τη θέση σου στο σώμα. Και φυσικά, αν είσαι σε πλοίο του Ναυτικού, που ο ανώτερός σου δεν είναι εγώ και η Lorenza, τότε πρέπει να στέκεσαι προσοχή κάθε φορά που τους βλέπεις το πρωί κι ανεβαίνεις στο κατάστρωμα. Τέλος, ακόμα και σε μας, όταν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι τριγύρω, πρέπει να δείχνεις τον απαραίτητο σεβασμό.»
«Έχει δίκιο, δε θα είναι έτσι απλά τα πράγματα από δω και πέρα, τουλάχιστον όχι μέσα σε πλήθος. Το καλό είναι πως ακόμα δεν έχουμε έρθει σε επαφή με άλλους Ναυτικούς κι έτσι έχουμε αρκετό χρόνο για να σε βάλουμε σε σειρά.»
«Επιστρέψτε στο πρώτο θέμα μας παρακαλώ.» υπενθύμισε με απόλυτη ηρεμία ο Nanashi.
«Mμμμ, ναι σωστά! Λοιπόν, τι λέτε μέχρι να φτάσουμε στο πρώτο νησί της Μεγάλης Γραμμής τη διοίκηση του πλοίου να αναλάβει ο Roger, έτσι ώστε να δει και η Lorenza το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται; Η αλήθεια είναι αγαπητή μου πως δεν έχεις ιδέα το τι πρέπει να κάνει ένας καπετάνιος. Νομίζω στηριζόσουν υπερβολικά στον Mark.»

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ανέφερε κάποιος τον αποθανών · είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο, οι άλλοι τρεις μάλωσαν τον Caesar με τα βλέμματά τους, όμως εκείνος δε φάνηκε να πτοήται. «Λοιπόν αγριογατάκι μας, τι λες;»
«...λέω πως αν με ξαναπείς έτσι θα σε βάλω να σφουγγαρίσεις μόνος σου όλο το πλοίο.»
«Ωωωω! Μπορεί να έκανα και λάθος, φαίνεται να έχεις καταλάβει το τι πρέπει να κάνει ένας καπετάνιος,» σχολίασε ο Αρχιπλοίαρχος ενώ οι άλλοι προσπαθούσαν να μη γελάσουν.
«Αλλά καλώς. Το δέχομαι.»

Και κάπως έτσι, ο Roger είχε αναλάβει χρέη καπετάνιου, παρότι δεν ήταν ο ίδιος ο καπετάνιος του πλοίου και ούτε καν το ήθελε. Όμως ήξερε πως ήταν επιτακτική ανάγκη να εκαπιδευτεί η Lorenza στη θέση της, ενώ ταυτόχρονα της έδειχνε και σεβασμό εφόσον παρά την προφανή δυσαρέσκειά του, έγνεψε θετικά. Ξεφυσώντας, περπάτησε μέχρι το πηδάλιο και στάθηκε όρθιος δίπλα του, μέχρι που και ο Caesar δεήθηκε να κουνηθεί και να πάει μπροστά απ'το πηδάλιο, αφήνοντας την πυξίδα που κουβαλούσε πάντα μαζί, ανοιχτή μπροστά του, να δείχνει τον βορρά.

Με τα χέρια πίσω απ'την πλάτη και την πλάτη ίσια, κοίταξε τον ορίζοντα. «Πλοηγέ, προς ολοταχώς για το Reverse Mountain, όσο πιο γρήγορα γίνεται.»
«Μάλιστα καπετάνιε~~ αλλά να ξέρετε πως δε θα είναι και η πιο ασφαλής πορεία, καπετάνιε.»
«Ας είναι, αρκεί ν'αφήσουμε πίσω μας τα σύννεφα που μας κυνηγάνε · κουβαλάνε μαζί τους μεγάλη μπόρα.

Η Σημαιοφόρος πλέον πρώην Κυνηγός κοίταξε πίσω της και είδε κάποια μαύρα σύννεφα, αλλά σίγουρα δεν φαίνονταν τόσο απειλητικά όσο τα έκανε ο Roger. Παραξενεύτηκε. «Γιατί θεωρείς πως θα είναι πρόβλημα;»
«Είναι τόσο μακριά και ήδη τόσο μαύρα · όταν θα μας φτάσουν, ποιος ξέρει τι θα μας περιμένει; Επίσης, ο αέρας αλλάζει και η θάλασσα είναι άπιστη ερωμένη. Αν δεν το εκμεταλλευτούμε τώρα που μπορούμε, μπορεί μετά να μην έχουμε την ευκαιρία και να γίνει το αντίθετο--να μας παρασύρει αυτή όπου θέλει.»
«...και πώς τα κατάλαβες όλα αυτά;»
«Απ'τον ήχο,» απάντησε ο σαμουράι αλλά μάλλον τη μπέρδεψε περισσότερο παρά της έλυσε την απορία. Όταν το πρόσεξε, έσπευσε να εξηγήσει. «Τα κύματα σκάνε στην πρύμνη σχεδόν ανησυχητικά δυνατά.» Όρθωσε το δάχτυλο μπροστά από το στόμα του και την παρακίνησε να ακούσει και η ίδια. Αφουγκράστηκαν.
«Όντως...»
«Πάντα να ακούς τη θάλασσα,» της είπε ο Roger. «Όσο άπιστη κι αν είναι, πάντα σε προειδοποιεί για τα καμώματά της.»
«Σαν μια παντρεμένη γυναίκα που αναφωνεί ξαφνιασμένα "ο άντρας μου!" και σε σμπρώχνει να κρυφτείς στη ντουλάπα! Δε φταίει αυτή αν προτιμάς να τον αντιμετωπίσεις...»
«Πλοηγέ, άσε ήσυχες τις παντρεμένες. Και τις αρραβωνιασμένες. Τις δεσμευμένες γενικότερα, άστες ήσυχες.»
«Οχοχοχο, τρόπος του λέγειν φυσικά...» Αλλά ο δικός του τρόπος, μάλλον το αντίθετο είπε απ'αυτό που εννοούσε στους υπόλοιπους.

Τρέξανε να προλάβουν την τρικυμία, όμως να που εκείνη τους έφτασε! Όσο κι αν προσπαθήσανε να φανούν πιο γρήγοροι, όντως η θάλασσα ήταν άπιστη ερωμένη, εφόσον τους πρόδοσε και τους παρέδωσε στη μπόρα και τους κεραυνούς. Όμως η Lorenza δε μπορούσε να είχε ζητήσει καλύτερο πλήρωμα να αντιμετωπίσει τέτοιο καιρό: εν αντιθέσει με την προηγούμενη φορά που ήταν η μόνη που έκανε το οτιδήποτε, αναλαμβάνοντας χρέη μηχανικού, γιατρού και πλοηγού ταυτόχρονα, αυτήν τη φορά είχε παραμεριστεί από τους τρεις άλλους άντρες, οι οποίοι έμειναν στα πόστα τους πιστά.

O Caesar δεν είχε φύγει από το πηδάλιο, παρά τη βροχή που έπεφτε σε χειμάρρους και τον έβρεχε μέχρι το κόκκαλο · είχε βάλει την πυξίδα στην τσέπη του ενώ έδεσε τον εαυτό του στο ξύλο πίσω απ'το πηδάλιο για να είναι σίγουρος ότι δε θα πέσει κατά λάθος, εφόσον τα κύματα ήταν τόσο ψηλά και άγρια που πλευρωκοπούσαν το πλοίο αρκετά για να το φέρουν σχεδόν παράλληλα με το νερό. Δε θα έλεγε ψέματα, τον περίμενε φοβιτσιάρη. Όμως τι κι αν το θαλασσινό νερό ανακατευόταν τέλεια με το νερό της βροχής, μουσκεύοντας τον ξανθό άνδρα μέχρι το κόκκαλο · τι κι αν κύματα ανέβηκαν στο κατάστρωμα και τον έλουσαν. Εκείνος δεν είχε κουνήσει ρούπι ή βγάλει μιλιά. Μόνο τίναζε τα βρεγμένα του μαλλιά με το χέρι, πιο βαριά από ποτέ, κάθε φορά που έβγαζε κι έβαζε την πυξίδα στην τσέπη του.

Απ'την άλλη, ο Roger στάθηκε επάξια στο ύψος των περιστάσεων μα και των καθηκόντων του, φωνάζοντας εντολές δεξιά κι αριστερά, ακόμα επάνω στο κατάστρωμα. Είχε δεθεί στο κατάρτι όπως και όλοι οι υπόλοιποι - με τη φωτεινή εξαίρεση των κατοικιδίων μα και του Στεφάν, που τους είχαν αμπαρώσει στην καμπίνα της καπετάνιου και στον τελευταίο είχαν δώσει και χρέη "θηριοδαμαστή", εφόσον δουλειά του ήταν να κρατήσει τα ζώα ήρεμα - και η μόνη του δουλειά ήταν να βρίσκει τι χρειάζεται να γίνει, πού και πότε. Κρατούσε τον ρυθμό ζωντανό όπως και τα επίπεδα πανικού στο μηδέν. Είχε "προειδοποιήσει" μάλιστα τον Στεφάν ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να τον έβγαζαν από την ασφαλή του τοποθεσία για να βοηθήσει στο κατάστρωμα, όμως στην ουσία ήταν μόνο ένα ψέμα για να τον κάνει να νιώσει λιγότερο αχρείαστος.

Απ'την άλλη, Lorenza και Nanashi είχαν παρόμοια καθήκοντα! Όταν ο ένας πήγαινε δεξιά, ο άλλος πήγαινε αριστερά. Γλυστρούσαν συνεχώς στο κατάστρωμα από δω κι από κει, αγνοώντας τα κύματα που γλύφανε το ξύλο που πατούσαν, και καμιά φορά μπορεί να κάλυπτε και τους ίδιους! Σταθεροί στα βήματα και πιο επιδέξιοι απ'όλους, δεμένοι με τα μακρύτερα σχοινιά, δεν έπεσαν ποτέ τόσο ώστε να μην ξανασηκωθούνε. Σκύβοντας μαζί με το κύμα για καλύτερη ισορροπία, πηδώντας να αποφύγουν μικροεμπόδια, βοηθούσαν την πλοήγηση του Caesar με τις ενέργειές τους, καθοδηγούμενες από τον καπετάνιο τους. Συνεργάστηκαν μια - δυο φορές στα δύσκολα, πάντα έπειτα από υποδείξεις του Roger για να καταφέρουν να κρατήσουν το πλοίο εύκολο να κυβερνηθεί, ακόμα και μ'αυτά τα κύματα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που αναγκάστηκαν να περπατήσουν στα μουσκεμένα πλάγια του πλοίου μόνο και μόνο για να αφαιρέσουν κάτι που τους κρατούσε πίσω!

«Καπετάνιε! Πλησιάζουμε στον προορισμό μας!» φώναξε ο Πλοηγός τέσσερις εξαντλητικές ώρες μετά, που η καταιγίδα ακόμα δεν είχε κοπάσει και όλοι αισθάνονταν το κρύο και την κούραση να τρυπάει το είναι τους.
«Με τέτοια τρικυμία δε θέλω να το ρισκάρουμε!»
«Εκεί δε θα είναι έτσι! Βλέπεις πού τελειώνει το σύννεφο;»
«Ναι αλλά τελειώνει αφού αναγκαστούμε να μπούμε στην τρύπα που οδηγεί προς τα πάνω! Ακόμα κι ένα λάθος να κάνουμε, θα πέσουμε πάνω στις πέτρες!»
«Με όλο τον σεβασμό καπετάνιε,» συνέχιζαν να φωνάζουν ο ένας στον άλλον «εσύ δεν έχεις ξαναπάει, αλλά εγώ ναι! Και οι ικανότητές μου στην Πλοήγηση είναι απαράμιλλες, θα τα καταφέρουμε!»

Δίστασε να απαντήσει, τόσο θετικά όσο κι αρνητικά. Δεν ήτανε τυφλός, έβλεπε πόσο καλά κρατούσε το πλοίο στην επιφάνεια, που μπορεί να είχε αναποδογυρίσει αν δεν ήταν αυτός. Από την άλλη όμως, άξιζε να διακινδυνέψουν τόσα πολλά μόνο και μόνο γιατί δεν ήθελαν να περιμένουν μία μέρα παραπάνω...; «Εμπρός καπετάνιε,» είπε σταθερά ο Nanashi και του έγνεψε να προχωρήσει. Τότε τα μάτια του πέταξαν στη Σημαιοφόρο που έγνεψε κι εκείνη θετικά · δεν είχε κάτι άλλο να σκεφτεί λοιπόν. «Προς ολοταχώς! Ταχύτητα στο φουλ! Υψώστε τα πανιά και κρατηθείτε!»