[Τέλος]Tangled

22.Sept.2015

Μετά από μια εξουθενωτική βδομάδα ο Rezal άρχισε να βλέπει την μορφή ενός νησιού να σχηματίζεται αχνά καθώς ο ήλιος ανέτελλε. Ο καιρός ήταν κρύος εκείνη την ημέρα και ένιωθε τα κόκαλά του να πονάνε από την υγρασία και τα δόντια του να χτυπιούνται μεταξύ τους ρυθμικά κάτω από τις νότες του κρύου. Η θάλασσα ήταν ήρεμη και γαλήνια. Πάνω της καθρεφτιζόταν ο ήλιος που σιγά σιγά άρχισε να υψώνεται στον ουρανό.
"Αφού ο ήλιος ανεβαίνει από εκείνο το σημείο σημαίνει πως το νησί που κατευθύνομαι βρίσκεται στα ανατολικά. Αν σκεφτώ στον χάρτη λογικά κατευθύνομαι προς το Elfheim ή μήπως προς το Karate Island? Ωωω, να πάρει ποτέ δεν τα πήγαινα και τόσο καλά με τους χάρτες. Πώς δεν σκέφτηκα να πάρω έναν μαζί μου; Λογικά μου διέφυγε κάπου ανάμεσα στο τρεχαλητό στο δάσος και στην θεατρική μου παράσταση στο ρόλο του αδίστακτου δολοφόνου" μουρμούρισε απογοητευμένος ο Rezal. Από χθες δεν υπήρχε καθόλου αέρας και αναγκαζόταν συχνά πυκνά να κάνει κουπί με αποτέλεσμα τα χέρια του να έχουν βγάλει φουσκάλες. Όσο υπήρχε αέρας και δεν χρειαζόταν να κάνει κουπί ξεδιάλυνε τα ρούχα του και κράτησε μόνο αυτά που ένα αγόρι μπορούσε να βάλει. Έτσι τώρα, στόλιζε το σώμα του ένα μπλε σκούρο πουκάμισο και ένα σκούρο τζιν παντελόνι.

Ο Rezal κοιτώντας τώρα τον ήλιο που είχε υψωθεί για τα καλά στον ουρανό υπολόγιζε πως θα του έπαιρνε να φτάσει στο νησί γύρω στις τρεις ώρες. Γλάροι πετούσαν πάνω από το κεφάλι του με τα μεγάλα άσπρα φτερά τους να γεμίζουν τον ουρανό. Καθώς ο Rezal τους θαύμασε άκουσε έναν παράξενο θόρυβο που προερχόταν από το στομάχι του το οποίο γουργούριζε διαμαρτυρόμενο. Έτσι αποφάσισε να φάει την τελευταία γαλέτα και το τελευταίο μήλο που του είχαν απομείνει.
"Αναρωτιέμαι πως θα βρω φαγητό εκεί πέρα. Λεφτά έχω ελάχιστα και δεν ξέρω αν μου φτάνουν για προμήθειες. Ίσως θα μπορούσα να δουλέψω για μερικές μέρες. Στην χειρότερη μάλλον θα κλέψω. Αν και δεν είμαι πολύ υπέρ της ιδέας αλλά από το να πεθάνω από την πείνα δεν βλέπω άλλη λύση." μονολόγησε για ακόμα μια φορά ο Rezal και συνέχισε να τραβάει κουπί με την λιγοστή δύναμη που είχε απομείνει στα φουσκαλιασμένα χέρια του.

Τρεις ώρες αργότερα γύρω στο μεσημεράκι η βαρκούλα του Rezal προσάραξε στο λιμάνι του νησιού. Προς μεγάλη του έκπληξη δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω.
Άλλο πάλι και τούτο. Στην πατρίδα μου ποτέ το λιμάνι δεν ήταν έτσι άδειο. Τι τρέχει με αυτό το νησί;Όμως ο Rezal παρ' όλη την έκπληξή του δεν μπόρεσε να μην θαυμάσει την αρχιτεκτονική του νησιού. Ψηλά κτήρια με τρούλους δέσποζαν σαν άρχοντες πάνω στο βραχώδες έδαφος. Διάφορα δέντρα με καρπούς έκαναν την εμφάνισή τους ενώ στο πιο ψηλό σημείο του νησιού το πιο όμορφο κτίσμα που είχε αντικρίσει ποτέ του o Rezal ορθωνόταν εκεί περήφανο που ήταν ψηλότερο από όλα τα άλλα. Ήταν κάτασπρο με έναν γυάλινο τρούλο και με όμορφες κολόνες να το περιτριγυρίζουν.
"Πωπώ τι να είναι άραγε εκεί πάνω;" μονολόγησε κοιτώντας με θαυμασμό το άσπρο κτήριο αλλά και τριγύρω όλο το νησί.
"Τελικά οι νέοι στις μέρες μας έχουν γούστο." Ακούστηκε μια φωνή πίσω από την πλάτη του και αυτός τρομαγμένος αναπήδησε και γύρισε να δει ποιος του είχε μιλήσει.

Μπροστά του αντίκρισε ένα παλικάρι όχι πολύ μεγαλύτερό του με είχε μαύρα μαλλιά τα οποία το μεγαλύτερο μέρος τους σκεπαζόταν από ένα πορτοκαλί καπέλο.
"Με συγχωρείς άμα σε ξάφνιασα. Ονομάζομαι Yamadο και είμαι ο φύλακας του νησιού.Καλώς όρισες στο Elfheim."
"Ευχαριστώ! Με λένε Rezal και έρχομαι από την Baterilla.
"Ήρθες για την επίδειξη μόδας που θα γίνει απόψε; ρώτησε σοβαρά ο Yamadο κοιτώντας τον από πάνω μέχρι κάτω.
"Δεν θα το έλεγα. Δεν ήξερα καν ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο σήμερα. Αυτός είναι ο λόγος που το λιμάνι είναι άδειο;" απάντησε ο Rezal έχοντας το προαίσθημα ότι κάτι δεν θα πήγαινε και τόσο καλά από δω και πέρα.
"Φυσικά! Σαν σήμερα πέθανε η Μαντάμ Πάμφευ. Ήταν η μεγαλύτερη σχεδιάστρια μόδας όλων των εποχών. Έκτοτε προς τιμήν της κάθε τέτοια μέρα έρχονται σχεδιαστές από όλων τον κόσμο και στο νησί μας λαμβάνει μέρος ο μεγαλύτερος διαγωνισμός πασαρέλας που έγινε ποτέ. Υπάρχουν και βραβεία βέβαια. 50.000 beri για τον καλύτερο σχεδιαστή και 15.000 beri για το καλύτερο μοντέλο." Ο Yamadο συνέχισε να μιλάει ενθουσιασμένος. Φαινόταν ότι του άρεσε πάρα πολύ η όλη περί μόδας δραστηριότητα που λάμβανε χώρα στο νησί τους.

"Ωω με συγχωρείς, μόλις έφτασες και πρέπει να είσαι κουρασμένος και εγώ ως συνήθως πολυλογώ." είπε αμήχανα ο Yamadο.
"Μην ανησυχείς. Είμαι κουρασμένος είναι η αλήθεια όμως από την στιγμή που συμβαίνει κάτι τόσο σπουδαίο στο νησί πρέπει να ενημερωθώ. Εσύ όμως γιατί είσαι τόσο ενθουσιασμένος; Λαμβάνεις μέρος ή απλά σου αρέσει τόσο πολύ η μόδα;" ρώτησε αυτό που τόση ώρα ενδόμυχα αναρωτιόταν ο Rezal.
"Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Παίρνει μέρος ο μικρός μου αδελφός. Είναι ο νεότερος φέτος, μόλις δεκαπέντε, αλλά έχει πάθος με αυτό. Δυστυχώς δεν έχει  αρκετά μοντέλα μόνο δυο κοπέλες. Οι περισσότεροι έχουν πάνω από πέντε και έχουν και από τα δύο φύλα."
"Εσύ γιατί δεν πας να κάνεις το μοντέλο για να τον βοηθήσεις;" ρώτησε με απορία ο Rezal μεταβιβάζοντας το βάρος του σώματός του από το ένα του πόδι στο άλλο. Τότε ο Yamada κατέβασε απογοητευμένος το κεφάλι του.
Όπως σου είπα είμαι ο φύλακας του νησιού. Έτσι και στην εκδήλωση θα φυλάω τον χώρο. Αυτή είναι η δουλειά μου. Ίσως ο αδελφός μου να βρήκε και κανέναν ακόμα από χθες το απόγευμα που μιλήσαμε τελευταία φορά." Η διάθεση του Yamadο είχε αλλάξει κατά πολύ. Το χαρούμενο παιδί που αντίκριζες πριν λίγο είχε γίνει βλοσυρό και λυπημένο. Ξαφνικά άρχισε να μοιάζει πολύ μεγαλύτερος από ότι πραγματικά ήταν.

Ο Rezal τον λυπήθηκε.
"Θα βοηθήσω τον αδελφό σου υπό δύο όρους." ανακοίνωσε στον Yamadο και εκείνος στράβωσε το κεφάλι παραξενεμένος για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου μέχρι να αντιληφθεί για πιο πράγμα μιλούσε ο Rezal. Μόλις κατάλαβε το πρόσωπό του έλαμψε για μια στιγμή όμως έπειτα η έκφρασή του έγινε σκληρή και καχύποπτη.
"Ποιοι είναι οι όροι σου; Τι ζητάς;"
"Τίποτα το ιδιαίτερο. Μια στέγη να μείνω και ένα πιάτο φαγητό για όσο θα βρίσκομαι στο νησί. Είμαι άφραγκος βλέπεις." είπε ο Rezal και τον κοίταξε γεμάτος ειλικρίνεια. Τότε η έκφραση του Yamadο μαλάκωσε και του χαμογέλασε εγκάρδια.
"Εντάξει άσε να πάρω τον αδελφό μου ένα τηλέφωνο για να τον ενημερώσω." είπε ο Yamadο και έβγαλε από την τσέπη του ένα Den Den Mushi.
"Εμπρός;" ακούστηκε μια φωνή από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου.
Έλα Haru, σου έχω νέα! Σου βρήκα ένα πολλά υποσχόμενο μοντέλο." αναφώνησε όλο χαρά ο Yamadο.

Όση ώρα τα δύο αδέλφια μιλούσα στο τηλέφωνο το ένα πιο ενθουσιασμένο από τον άλλον άρχισε να φυσάει απαλό αεράκι στο νησί. Τα ξανθό-γκρίζα μαλλιά του Rezal ταλαντεύτηκαν απαλά ακολουθώντας τον χορό που έκαναν και τα φύλλα των δέντρων. Πέντε λεπτά αργότερα αφού έκλεισαν το τηλέφωνο ο Yamadο του έδωσε οδηγίες για το πως να πάει στο μέρος συνάντησης που είχαν δώσει με τον αδελφό του. Καθώς ο Rezal περπατούσε ο αέρας δυνάμωνε.
Αναρωτιέμαι αν αυτός ο διαγωνισμός θα γίνει σε εξωτερικό ή σε εσωτερικό χώρο. Νομίζω πως αν τον έχουν προγραμματίσει για έξω ο καιρός μάλλον θα τους τα χαλάσει. Τουλάχιστον κατάφερα και βρήκα μέρος να μείνω και φαγητό για όσο θα είμαι εδώ. Δεν φοβάμαι να βγω στην σκηνή. Δεν ξέρω αν είμαι υποσχόμενο μοντέλο όπως είπε ο Yamadο όμως έχω την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να πράξεις κάτι τέτοιο. Τώρα από που να στρίψω. Νομίζω πώς είπε από το άγαλμα του κουστουμάτου Ντονόρ αριστερά. Κουστουμάτος Ντονόρ... κουστουμάτος Ντονόρ...Α! Να το! Ωραία και τώρα είναι όλο ευθεία." σκεφτόταν ο Rezal όσο περπατούσε στους δρόμους του νησιού.  Ήταν αρκετά ευρύχωροι με διάφορα μαγαζιά που πουλούσαν σχεδόν τα πάντα. Τα περισσότερα όμως ήταν κλειστά λόγο του γεγονότος. Ο Yamada του είχε πει πως αυτή την μέρα οι περισσότεροι δεν δούλευαν καθόλου και αν δούλευαν το έκαναν ελάχιστα. Ήταν μια πολύ σημαντική γιορτή για αυτούς.

Μετά από δέκα λεπτά ακόμα περπατήματος ο Rezal έφτασε στο σημείο συνάντησης. Εκεί τον περίμενε ένα μελαχρινό αγόρι με μαλλιά κάτω από το ύψος του λαιμού, ένα κεφάλι κοντότερο από εκείνον και ντυμένο στην τρίχα. Τα ρούχα του ήταν κατάλευκα με αποτέλεσμα να γυαλίζουν στο φως της ημέρας ενώ το γαλάζιο φουλάρι που φορούσε πρόσδιδε μια νότα κουλτούρας. Τέλος το σύνολο ολοκληρωνόταν από ένα ζευγάρι γυαλιών διαβάσματος πολύ μοντέρνου σχεδίου για την εποχή. Το αγόρι βάδιζε στην τελευταία λέξη της μόδας. Μόλις τον πλησίασε ο Rezal, πήγε να μιλήσει όμως ο Haru σήκωσε το χέρι και τον έκανε να σωπάσει. Τότε άρχισε να τον περιεργάζεται γυρνώντας γύρω του και να μονολογεί.  
Χμ. Ξανθό-γκρίζο μαλλί, όχι ανοιχτόχρωμα ρούχα. Μοβ μάτια..χμμ ίσως κάτι σε απόχρωση μπλε ηλεκτρίκ. Ψηλός άρα σίγουρα μοντέρνα παπούτσια. Ίσως καπέλο... Ίσως λίγο άνοιξη.. Χμμ βέβαια η κολεξιόν είναι φθινοπωρινή αλλά αυτό δεν μας πτοεί. Εσύ! Ποια είναι η αγαπημένη σου εποχή? Πώς σε λένε? Πόσο χρονών είσαι? Και το πιο βασικό! Πώς κυκλοφορείς με αυτά τα ρούχα;"

Huh? Τι στο καλό; Πλάκα μου κάνει; Έπρεπε να δεις το προηγούμενο ντύσιμο μου. Ο Rezal είχε θυμώσει και ένιωθε την ανάγκη να δείρει τον πιτσιρίκο που τον κοίταζε με τόσο αποδοκιμαστικό ύφος. Στο τέλος συγκράτησε τον εαυτό του και προσπάθησε να χαλαρώσει.
Με λένε Rezal Rezali είμαι 16 και το ντύσιμό μου είναι στα φόρτε του! Έχεις κάποιο πρόβλημα με αυτό;" Του είπε απειλητικά.
"Χαχαχα πολύ καλά πολύ καλά. Μου κάνεις για μοντέλο. Παρακαλώ έλα μαζί μου. Το όνομά μου είναι Haru και θα είμαι αυτός που θα σε ντύσει." Ο Rezal τα είχε χαμένα.
Πέρασα άθελά μου κάποιο είδους τεστ και δεν το κατάλαβα; αναρωτιόταν όσο περπατούσαν. Όλα έμοιαζαν στο πέρασμά τους και οι δρόμοι ήταν σχεδόν έρημοι. Τα μόνα μαγαζιά που έβλεπες ανοιχτά ήτα ραφτάδικα ή μαγαζιά με υφάσματα. Μετά από κανένα τέταρτο και αφού ο Haru είχε σταματήσει σε δύο από τα μαγαζιά για να αγοράσει τις τελευταίες του προμήθειες, έφτασαν σε μια μικρή πλατεία. Εκεί βρισκόταν άλλα τρία παιδιά που τους περίμεναν με αδημονία, ενθουσιασμό και λίγο εκνευρισμό.

"Επιτέλους ήρθατε! Αν αργούσατε άλλα πέντε λεπτά ήμουν έτοιμος να φύγω." είπε το μοναδικό αγόρι που βρισκόταν εκεί. Κοιτάζοντάς τον ο Rezal ένιωσε για πρώτη φορά πως ίσως ήταν κακή ιδέα να παρουσιαστεί ως μοντέλο. Το αγόρι ήταν γύρω στα είκοσι καστανό με όμορφα ίσια καλογυαλισμένα μαλλιά. Τα μάτια του ήταν στο χρώμα του κεχριμπαριού ενώ ήταν δύο κεφάλια ψηλότερος από τον Haru.
Ναι κύριε 1.90 ξέρω πόσο όμορφα νιώθεις από εκεί πάνω με τα όμορφα λινά πετρόλ σου ρούχα. Θεέ μου πόσο άξεστα, πραγματικά πόσο άξεστα είμαι ντυμένος. Αλλά νομίζω, όχι, είμαι σίγουρος πως αυτά τα ρούχα είναι κλάσης ανώτερα από τα φορέματα που με προμήθευε ο Sumi-chichi.
"Έλα τώρα Jusepe μην γίνεσαι κακός με τον Haru-kun." είπε η μία από τις δύο κοπέλες που βρισκόταν εκεί. Ήταν μικρή, αρκετά μικρή αλλά πολύ όμορφη. Τα μακριά ξανθά μαλλιά της στόλιζαν το μικρό κεφάλι της και δυο μεγάλα γαλάζια μάτια σε κοιτούσαν όλο χαρά και νάζι. Το μαύρο παλτό που φορούσε σε συνδυασμό με τα μαύρα ψηλοτάκουνα την έκαναν να δείχνει ψηλή με αεράτο στυλ και γλυκιά προσωπικότητα.
"Σου έχω πει άπειρες φορές Amelie πως δεν μου αρέσει να με φωνάζεις έτσι! Το όνομά μου είναι Jun'ichirō Seiichi Pemoto!"
"Αυτό λέω και εγώ Baka Jusepe!. είπε η Amelie και άρχισαν αμέσως να μαλώνουν. Ο Rezal παρατήρησε παραξενεμένος πως ο Haru μετρούσε αντίστροφα.
Τι παράξενη ομάδα που είμαστε.....