Όλοι οι σκελετοί στη ντουλάπα μας... Μέρος Τέταρτο. [Τέλος-Τεχνική]

«H Lorenza είναι η μόνη; Δεν έχετε εσείς εκεί καθόλου Μαρίν; Ή κάποια άλλη μορφή επιβολής του νόμου;»
«Πώς, έχουμε τον Σερίφη και τους άντρες του, που μόνο τον νόμο δε μπορούν να κρατήσουν. Έίναι εξαιρετικά λίγοι σε αριθμό σε σχέση με τους εγκληματίες, όλοι λίγο πολύ έχουν κάτι να κρύψουν και δεν τα καταφέρνεις αν δεν είσαι τουλάχιστον λίγο κάθαρμα--ή δυνατός. Και ο Δήμαρχος είναι ο αδερφός του Σερίφη πλέον οπότε τι να κάνεις, πού να παραπονεθείς; Μάλιστα και ο δεύτερος Σερίφης είναι αδερφός του πρώτου και του δεύτερου. Άσε που έχω υποψίες πως μπορεί να μπλέκονται στην υπόθεση, οπότε σίγουρα δε θα βοηθήσουν. Και δεν τους πάω κιόλας, οπότε...!»
«Το σύστημά μας είναι τρωτό.» ομολόγησε η Κυνηγός αν και έριχνε λοξιές ματιές στον Mark διακριτικά.
«Με τόσες τρύπες δεν είναι τρωτό, είναι τρίφτης!»

Γέλασαν. «Και πώς καταλάβες πως μόνο η Lorenza μπορεί να σε βοηθήσει; Την ήξερες από πριν...;»
«Πριν γίνω Κυνηγός Επικηρυγμένων εκπαιδεύτηκα σαν γιατρός από τον πατέρα μου, και τον βοηθούσα σε νεκροψίες σαν μάθημα. Μία εξ'αυτών ήταν και του πατέρα του.»
«Α, δηλαδή κι ο μπαμπάς ήταν και γιατρός και Κυνηγός. Στα βήματά του περπατάς με μαθηματική ακρίβεια. Η μαμά; Δε σε ενέπνευσε καθόλου;»
«...η μαμά ήταν στο Ναυτικό. Πέθανε κάπου στη Μεγάλη Γραμμή όταν ήμουν οχτώ.»

Συλλυπητήρια ανταλλάχθηκαν όταν ο Roger πληροφόρησε πως και οι δικοί του γονείς πέθαναν με τον ίδιο τρόπο αν και ήταν και οι δύο στο Ναυτικό και πάνω κάτω γι αυτό μπήκε κι ο ίδιος, ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. «Και πώς κι αντιπαθιέστε τόσο πολύ εσείς οι δύο; Έχει να κάνει με τους πατεράδες σας;»

Πρώτη φορά απευθύνθηκαν στον Mark έπειτα από λίγη ώρα, και πάλι καλά που δεν το είχαν κάνει, σκεφτόταν ο νεαρός, γιατί όσο κι αν δεν ήθελε να το δείχνει ότι αναστατώθηκε, με το που είπε ο Στεφάν τον λόγο της αναχώρησής του από το νησί, πάνιασε. Πραγματικά μπορούσε να νιώσει τη θερμοκρασία του σώματός του να πέφτει, μετά να υψώνεται, τις παλάμες του να ιδρώνουν και ίσως τον λαιμό του να γίνεται κόμπος. Ο οποίος δε λύθηκε και πάλι καλά που ο Στεφάν πήρε τον λόγο κι απέστρεψε τα βλέμματα από πάνω του.

«Όταν φτάσαμε στην Colt, ήταν ακόμα ο πατέρας του Δήμαρχος...και πολέμησε πολύ την εγκατάστασή μας σ'αυτό. Μας έβριζε, έκανε ολόκληρη δυσφημηστική καμπάνια εναντίων μας, κι όλα αυτά απλώς γιατί δε μας συμπαθούσε. Δεν ξέρω ποιο ήταντο πρόβλημα του ανθρώπου αυτού--ήθελε να είναι ο μόνος παράνομος; Απλώς δε μας γούσταρε; Ήθελε κάποιο κονδύλι της παγκόσμιας Κυβέρνησης που νόμιζε ότι θα το σφετεριζόμασταν; Τι να πω δεν ξέρω. Πάντως ήταν το ίδιο λερωμένος και μπλεγμένος σε ανήθικες πρακτικές όσο κι ο μαφιοζος πατέρας μου.»
«To νησί σας δίνει ρέστα!»
«Δεν είναι η καλύτερη επιλογή προς εγκατάσταση νομοταγών πολιτών σίγουρα.»
Μα ύστερα από αρκετή ώρα μουγκαμάρας, επιτέλους ο Mark ξαναβρήκε τα λόγια του. «Τι εννοείς ο πατέρας σου είναι Κυνηγός Επικηρυγμένων;»
«Δεν είναι, ήταν.»
«Ο κύριος Bane--αυτός ο κύριος Bane;»
«Α, μην κάνεις έτσι, δεν τον έχεις δει θυμωμένο γι αυτό το λες. Έχει ένα βλέμμα...τρέμεις ολόκληρος. Σου λέω, είναι παραπάνω από πιστευτό.»

Όμως η αμηχανία του προηγουμένως δεν πέρασε εντελώς απαρατήρητη · λες και ο Roger επίτηδες είχε φέρει την προσοχή πάνω του, με το που μίλησε ο Mark, τα μάτια του Ναυτικού και του σαμουράι συναντήθηκαν. Τόση ώρα παρατηρούσαν το ίδιο πράγμα με τον ίδιο διακριτικό τρόπο: ήταν σύμπτωση που και οι δύο κατάλαβαν το ίδιο; Όμως δε μίλησε κανείς.

«Ο μπαμπάς είναι αξιόπιστος.»
«Ε, για να το λέει και η Lorenza, κατάλαβα.» Φάνηκε να τον ανησυχεί κάτι, αλλά κανείς δεν καταλάβαινε τι. «Αλλά γιατί να μείνει στην Colt τότε, αν αυτό είναι αλήθεια;»
«Ο μπαμπάς είπε πως κρύβεται από πειρατές που μπορεί να θέλουν να μας βλάψουν.»
«Άρα είναι αδύναμος...;» Ανασήκωσε τους ώμους της που μάλλον σήμαινε ναι. «Μπορεί και γι αυτό να ήθελε να κρυφτεί.»
«Υποθέτω.»

H Lorenza είχε πάρει άμεση διαταγή από τον πατέρα της: εκτός κι αν είναι ο άντρας σου που τον έχω δει και τον έχω εγκρίνει, και τη ζωή σου να σε σώσει είκοσι φορές, δεν του λες την αλήθεια για μένα. Ήτανε απόλυτος. Ακόμα και να έλεγε ότι ήταν Κυνηγός, κανείς δεν έπρεπε να μάθει για το πόσο δυνατός ή αδύναμος ήταν. Κανείς. Και για κάποιο λόγο, το παρανοϊκό καμπανάκι της χτύπησε όταν ρώτησε ο Mark, έτσι προτίμησε να ακούσει το ένστικτό της. Και όταν η απάντησή της φάνηκε να τον ικανοποιεί, το έβαλε στο πίσω μέρος του μυαλού της, μαζί με τις υπόλοιπες μικροπλροφορίες που είχε στιβάξει γι αυτόν εκεί.

Εν τέλει η συζήτηση πήρε την πιο χαζή τροπή που θα μπορούσε: παρήγγειλαν περισσότερο ποτό παρά φαΐ μέχρι το τέλος του μεσημεριανού τους και είχαν την ιδέα πως ο Στεφάν προσπαθούσε να μεθύσει τον Roger για παραπάνω πληροφορίες - του άτακτου είδους - αλλά στο τέλος μάλλον εκείνος ήταν που έπεσε θύμα των ίδιων του των τακτικών. Βέβαια από τα λεγόμενα του ναυτικού, η Κυνηγός, που είχε μείνει ευλαβικά μακριά από το αλκοόλ, κατάλαβε πως δεν ήταν απαθής με τις γυναίκες και πως μάλλον είχε καλές και πολλές εμπειρίες. Τι φύσεως, μέχρι ποιον βαθμό και κατά πόσο έκλινε προς τη συμπεριφορά του Στεφάν ή του πατέρα της - που μια αγάπησε, μία πήρε τουλάχιστον όσο ήξερε η ίδια - δε μπορούσε να πει. Αλλά σίγουρα θα ήθελε να μάθει.

Παραδόξως, είδαν τον Nanashi να ευχαριστιέται το ποτό, κι όχι μόνο αυτό μα να το τσούζει κιόλας. Δεν φάνηκε να ενοχλείται ούτε κι αυτός--οι απροσδόκητοι συνεργάτες τους είχαν πολλές αντοχές φαίνεται. Ο Roger κατέληξε να κουβαλά τον Στεφάν και ο Nanashi τον Mark μέχρι το δωμάτιό τους όπου και τους αφήσανε να κοιμηθούν. Η κοπέλα τους ευχαρίστησε δύο ολόκληρες φορές, απόδειξη της ταπείνωσης που υπέστη από τη συμπεριφορά και των δύο συντρόφων της καθώς και του εκνευρισμού της που δε μπορούσε να τους κουβαλήσει και τους δύο μόνη της. Το βιαστικό "ε μη μπαίνεις τζάμπα σε κόπο" του Roger και η σιωπηρή συμφωνία του σαμουράι την έκαναν να αισθάνεται τρεις φορές χειρότερα.

Μετά, η κοπέλα κλείστηκε στο δωμάτιό της κι άρχισε να μελετά τα σημεία πίεσης μανιωδώς, κάνοντας πειράματα με τον εαυτό της, ενώ ο Roger κι ο Nanashi αποχώρησαν και πήγαν πάλι στην άκρη του γκρεμού για να προπονηθούνε. Και κάπως έτσι πέρασε η μέρα τους. Ο Χνούδης είχε πάει μαζί τους, αλλά στον γυρισμό αντί να τους ακολουθήσει στο δωμάτιο, πήγε και με την πατούσα του άρχισε να χτυπά την πόρτα της Κυνηγού.

«Ώπα. Πρώτη φορά το κάνει. Τι είναι αυτά βρε ερωτύλε; Είπες να πας να δεις και γυναίκα να κάνει μπάνιο τώρα;»
Το γάβγισμα του σκύλου που μόνο σαν απάντηση θα μπορούσε να θεωρηθεί στην χρονική στιγμή που το έκανε, φάνηκε να προκαλεί την περιέργεια της Κυνηγού που ήρθε κι άνοιξε την πόρτα δειλά. Τους είδε ζωσμένους με τα όπλα τους, ταλαιπωρημένους, τον Nanashi γεμάτο κοκκινίλες και χθεσινές μελανιές. Άνοιξε ολόκληρη την πόρτα τώρα κι έμεινε να τους κοιτάει. «Τι κάνετε κάθε μέρα με πλήρη εξάρτηση;»
«Εκπαίδευση.»
Αυτό φάνηκε να της ήταν αρκετό, δεν έκανε κάτι πολύ διαφορετικό και η ίδια. «Ο Χνούδης γιατί χτύπησε την πόρτα;»
«Θέλει να σου κάνει παρέα.»
«Και με το να σου κάνει παρέα, εννοεί να σε πάρει μάτι όταν κάνεις μπάνιο, όλο έτσι κάνει και με μένα. Και με τον Nanashi αλλά δε μετράει, είναι το αφεντικό του.»

Οι νέες πληροφορίες μόνο διασκέδαση έφεραν στο πρόσωπο της κοπέλας. «Τι ώρα τον βγάζετε το πρωί;»
«6 με 7.»
Η πόρτα άνοιξε διάπλατα και του έγνεψε να μπει, κάτι το οποίο ο χνουδωτός σκύλος το έκανε περιχαρής ενώ την άκουσαν να λέει πίσω απ'την κλειστή πόρτα: «Καλά να πάθεις. Μπάνιο έχω κάνει ήδη.»
Γελάσανε μεταξύ τους. «Θα τα πάνε καλά, εντάξει.»
«Κι αφού τη συμπάθησε ο Χνούδης, νιώθω ήρεμος που τον αφήνω εκεί.»
«Αχου καλέ, έναν χαζομπαμπά δείτε.» Χωρίς να το καταλάβει, με αυτά τα λόγια, το χέρι του σαμουράι πήγε στο φυλαχτό γύρω απ'τον λαιμό του.

Το επόμενο πρωί, αρκετά νωρίς, αλλά μετά το πρωινό ξύπνημα όλων εκτός του Στεφάν, ήρθε στο δωμάτιο της Lorenza ένας απεσταλμένος του Rossiu, ούτε εικοσιπέντε χρονών, με πυρόξανθα μαλλιά και καστανά μάτια, που έκανε τα πάντα για να μην το δείχνει, αρκετά επιτυχημένα μάλιστα, ο οποίος τους ενημέρωσε πως από τις 12 το μεσημέρι και μετά ήταν ευπρόσδεκτοι να έρθουν στο γραφείο του Δημάρχου ακόμα μία φορά για να μάθουν τα νέα, νέα τα οποία δε μεταφέρθηκαν επίτηδες στον μαντατοφόρο. Λέγοντας πως καταλαβαίνει και πως η ίδια θα ειδοποιήσει τους υπόλοιπους, τον είδε να περπατάει μέχρι το τέλος του διαδρόμου και να μιλάει σε μια συσκευή λέγοντας: "τα νέα παραδόθηκαν στις εννέα παρά έντεκα ακριβώς, στην Κυνηγό Επικηρυγμένων Lorenza Bane κατ'εντολή του Αρχηγού της Φρουράς Rossiu."

Αφού έφυγε ο νεαρός, η κοπέλα πήγε και χτύπησε τις πόρτες και των τεσσάρων, ενώ ο Χνούδης την ακολουθούσε κατά πόδας. Βέβαια στη δεύτερη πόρτα παρέμεινε, όταν είδε τον Roger να ανοίγει, και πήδηξε πάνω του. Έμεινε να στηρίζεται στο γόνατό του, ψαρεύοντας χάδια και κοπλιμέντα ενώ η Lorenza έμεινε να τον κοιτάει, ανέκφραστη, αν και μέσα της έβραζε: ο Roger ήταν ημίγυμνος, μόνο μια πετσέτα γύρω από τους γοφούς του ενώ τα μαλλιά του κολλούσαν στο πρόσωπό του. Ο λαιμός της στέγνωσε.

«Έλα τι ήθελες;» Πήγε να μιλήσει αλλά δεν το κατάφερε. «Α, ήρθε κανένας από τον Rossiu;» Έγνεψε θετικά αμέσως. «Τέλεια, όλα μπαίνουν σε μια σειρά. Τι ώρα να πάμε; Τώρα;» Έγνεψε αρνητικά. «Αλλά...;»
Νοητά, έριξε ένα χαστούκι στον εαυτό της. «12 και μετά,» είπε μετά από μία μεγάλη παύση.
«Μια χαρά. Θα είμαστε έτοιμοι. Εσύ ρε ματάκια θα κατέβεις καμιά ώρα από κει τι λέει; Άντε, έχουμε και δουλειές να κάνουμε.» Γαύγισε αλλά κατέβηκε μόνο όταν μισοεμφανίστηκε ο Nanashi πίσω απ'την πόρτα και του έδειξε να κατέβει με μία απότομη κίνηση.

Τρεισίμισι ώρες αργότερα, είχαν όλοι φτάσει μαζί στο γραφείο του Simon. H Lorenza είχε ήδη αρχίσει να διαμορφώνει ένα σχέδιο στο μυαλό της για το πως ακριβώς θα πλησίαζαν τον άφαντο Bryan Mikki, δεδομένου ότι τα νέα θα ήταν θετικά ως προς την παρουσία του στο νησί. Μπαίνοντας μέσα στο κυκλικό,  καλογυαλισμέν άσπρο δωμάτιο - με τα πολύχρωμα έπιπλα που κάθε φορά τους πονούσαν τα μάτια - βρήκαν μόνο τον Rossiu να στέκεται δίπλα από μία αρχειοθήκη με έναν μικρό φάκελο στα χέρια. Είχε γυρισμένη την πλάτη στην πόρτα μέχρι τη στιγμή που μπήκανε. Το αχνό, μα αλάνθαστο χαμόγελο στα χείλη του έδωσε σε όλους ελπίδες.

«Καλώς τους.» χαιρέτισε βιαστικά και ούτε εκείνος ούτε οι άλλοι πέντε χαράμισαν χρόνο με τυπικότητες, αλλά μπήκε αμέσως στο προκείμενο. «Βρήκα τον άνθρωπο που ψάχνετε, καθώς και τον άνθρωπο που τον κρύβει και νομίζω και τους λόγους γι αυτό.» Έβγαλε μια φωτογραφία από τον φάκελο που κρατούσε και τους τον έδωσε. «Αυτός ο άντρας ονομάζεται Carl Feldman και είναι ένας από τους πιο πλούσιους αλλά αμφιβόλου ηθικής εμπόρους του νησιού. Συνήθως ασχολείται με τη βιομηχανία των ρούχων. Πάντα υπήρχαν φήμες όμως πως παράλληλα κάνει κρυφή διακίνηση ναρκωτικών κι άλλων απαγορευμένων ουσιών--και όχι μόνο. Αν και κάθε φορά που έχουμε κάνει αιφνιδιαστικούς ελέγχους, πάντα καταφέρνει να τους περνάει.»
«Ή κάποιος του τα σφυράει ή έχει βρει πώς να τα κρύβει για να έχει το κεφάλι του ήσυχο.»
«Εντάξει, εκτός αυτού που το ελέγχουμε όσο μπορούμε, καταφέραμε να βρούμε πού τον κρύβει...στην έπαυλή του φυσικά.» Το βλέμμα του Roger στον Nanashi έδειχνε πως δεν περίμενε τίποτα λιγότερο από έναν τόσο κακομαθημένο άνθρωπο με τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. «Ορίστε οι συντεταγμένες της έπαυλης.»

Έδωσε ένα χαρτί στον πρώην μαρίν. «Έχει και χάρτη από πίσω. Δεν είναι στην πρωτεύουσα, αλλά σε μια μικρότερη πόλη, σ'εκείνες που μένουν οι περισσότεροι πλούσιοι.»
Το κοίταξε για λίγη ώρα πριν καταφέρει να αρθρώσει κουβέντα. «Σ'ευχαριστώ πολύ.»
«Μην προκαλέσετε μεγάλη ζημιά κι εκτός του Bryan που καταζητείται έτσι κι αλλιώς, να μην υπάρξει άλλη απώλεια.» Ένγεψαν όλοι μαζί. «Εφόσον αυτές οι δύο συνθήκες κρατηθούν, δε θα υπάρξει ουσιαστική επέμβαση από τη φρουρά. Αλλά να έχετε το νου σας πως ο Feldman ακόμα είναι πολίτης αυτού του νησιού.»
«Δε θέλουμε να καταστρέψουμε το σύμπαν, χαλαρά.»
«Όμως αν τύχει να βρούμε ενοχοποιητικά στοιχεία για τον Carl Feldman θα φέρουμε κι αυτόν μαζί μας.»
«Δε θα πω όχι, ούτε κάποια ανώφελη περηφάνεια με σταματάει από το να σας πω: μακάρι.»
«Θα πέσει σε μας το βάρος δημιουργίας του σχεδίου;»
«Ναι · εφόσον μένει στα όρια που ανέφερα, δε μας πειράζει ό,τι κι αν είναι.»
«Τότε θα ήθελα να πραγματοποιηθεί η "πληρωμή" του Στεφάν όσο το δυνατόν γρηγορότερα.»
«Θα ενημερώσω τον Δήμαρχο και τους κατάλληλους φορείς άμεσα.»
«Καλύτερα θα ήταν να μη φαίνεται ότι η ανάμειξη του Δημάρχου οφείλεται σε κάτι άλλο πέρα από το να ενισχύσει τις τέχνες.»

Έγνεψε θειτκά στο αίτημά της. «Νομίζω τελειώσαμε εδώ. Καλό θα ήταν, μέχρι την ανεύρεση και φυλάκιση του Bryan Mikki να μην έρθουμε εδώ ξανά.» Όταν κανείς δε φάνηκε να διαφωνεί με αυτήν την παρατήρηση της Κυνηγού, χαιρέτισαν - είτε λεκτικά είτε με κινήσεις - τον Rossiu και πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Πλέον το σχέδιο ήταν ξεκάθαρο στο μυαλό της και δεν είχε παρά να το μοιραστεί με τους άλλους και να το βάλει σε εφαρμογή.

To σχέδιο της Κυνηγού ήταν πάρα πολύ απλό: θα άφηναν τον Στεφάν να κάνει τα δικά του. Κυριολεκτικά, αυτό ήταν το σχέδιο. Εφόσον ο Bryan ήταν τόσο "πολιτισμένος" που προτιμούσε να έρθει σε μια τέτοια πόλη από το να κρυφτεί κάπου αλλού, μα και τόσο απολίτιστος που σίγουρα θα ήθελε ή ήδη θα έκανε τα δικά του σχέδια περι διακόρευση κορασίδων κι άλλες παρανομίες, δεν είχαν παρά να διοργανώσουν αυτήν τη συναυλία για τον Στεφάν. Αφού ενημερωθούν οι αρμόδιοι φορείς από τον Δήμαρχο, χωρίς όμως να γίνει γνωστό πως είναι στην ίδια "παρέα" με μια Κυνηγό Επικηρυγμένων, θα πορσπαθήσουν να δείξουν πως όποιος ιδιώτης θέλει να τον προσλάβει, ο Καλλιτέχνης Στεφάν Μπόλντο είναι παραπάνω από διαθέσιμος. Και με την έμφυτη τάση του προς φλερτ αλλά και το χάρισμά του, σίγουρα γυναίκες θα μαζεύονταν γύρω του.

Άρα το κοινό του θ'αποτελούνταν από αυτές σε μεγάλο μέρος, κι όποιος τον είχε στην έπαυλή του, θα είχε και τις κοπέλες. Σίγουρα μια ιδανική συνθήκη για τον πρώην Πλωτάρχη.

Το σχέδιό της είχε λογική και αρκετή διορατικότητα ως προς τον χαρακτήρα του στόχου τους, όμως η αλήθεια ήταν πως δεν είχε και την καλύτερη υποδοχή από τους δύο άντρες. Θα βάζανε σε κίνδυνο πολλές αθώες κοπέλες και δε θα ήθελε κανείς τους να οφείλεται για μελλοντική στοχοποίηση αυτών από τον Carl, αν δεν κατάφερναν να πιάσουν κι εκείνον. Στο σχόλιο "υπερβολές" της κοπέλας και οι δύο φάνηκαν παραπάνω από θιγμένοι, μα όταν τους ενημέρωσε πως κι εκείνη θα είναι παρούσα στο μέρος, κι ότι εκεί θα στηριζόταν όλο το σχέδιο, ξαφνικά και οι δύο μπήκαν σε υπερπροστατευτικό mode κι άρχισαν να κάνουν ολόκληρες λίστες με τα αρνητικά, αποκλειστικά τα αρνητικά, ενός τέτοιου εγχειρήματος. Τότε ήταν που την είδαν να θυμώνει πρώτη φορά. Έγινε τόσο κρύα κι απότομη που τρόμαξαν. «Κατάφερα να επιζήσω πολύ χειρότερων καταστάσεων σχεδόν ολομόναχη,» είπε με σταθερή αλλά φωνή βαθιά, που ερχόταν απ'τα σπλάχνα της «δε θα δειλιάσω ούτε θα πάθω τίποτα τώρα μόνο και μόνο επειδή δύο άτομα παραπάνω ανησυχούνε.»

Σηκώνοντας τα χέρια ψηλά, σχεδόν τρομαγμένος, ο Roger έκανε ένα βήμα πίσω. «Να μας συγχωρείς μεγαλειοτάτη των μυστικών επιχειρήσεων, δε θέλουμε να σε προσβάλουμε.»
«Απλώς δε θέλουμε να μπεις σε τόσο κίνδυνο για μας.»
«Αυτό το καθίκι είναι γραφτό μου να το πιάσω · και δε θέλω κανείς άλλος να πάθει τίποτα σ'αυτήν την προσπάθεια. Έστω κι αν δεν έχω λόγο να ανησυχώ, όπως νομίζεις, δε με νοιάζει, εγώ πάλι θα το κάνω.»
«Απλώς δε θες να τον συλλάβει άλλος,» σχολίασε φαινομενικά αμέριμνα η κοπέλα, όμως ο Ναυτικός δεν το πήρε καθόλου έτσι, καταλαβαίνοντας το καρφί της.
«Όχι, δε με πειράζει να τον πιάσει κάποιος πριν από μένα, αλλά εφόσον έχουν φτάσει τα πράγματα ως εδώ, ναι, θα ήθελα να του περάσω εγώ τις χειροπέδες. Αλλά αν υπάρχει επιλογή μεταξύ μιας νεαρής κοπέλας κι ενός τριαντάρη άντρα να συλλάβει τον βιαστή, δε μπορώ να καταλάβω καν γιατί το συζητάμε.»

Αν και δε θα αρνούνταν πως ο εγωισμός του θα πονούσε λίγο αν τον έπιανε η Lorenza πριν από τον ίδιο, το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχε συνοψιζόταν στην εικόνα που είχε σχηματίσει στο μυαλό του με το που ανέφερε πως θα κάνει το δόλωμα: την κοπέλα να ουρλιάζει για βοήθεια ενώ σπαρταρούσε να ξεφύγει από τη λαβή του Bryan. Είχε αηδιάσει και μόνο στη σκέψη--πόσο μάλλον να το βοηθήσει να γίνει πραγματικότητα, έστω και μία στο εκατομμύριο. Βέβαια εκείνη δεν το είδε έτσι και πάνω στον θυμό της έφυγε από το δωμάτιο και βρόντηξε την πόρτα πίσω της.
«H Lorenza είναι αγύριστο κεφάλι, καλή τύχη να τη μεταπείσεις.»
«Επίσης, απ'ότι έχω καταλάβει, τα κύρια όπλα της είναι μαχαίρια ποτισμένα με υπνωτικά. Και η ίδια ξέρει να τα χειρίζεται τέλεια. Τι να πάθει; Μην την υποτιμάς.»
«Δεν την υποτιμάω, ανησυχώ.»
«Πάντα έτσι κάνει κι εγώ τραβάω όλα τα άγχη,» πληροφόρησε ο Mark, κάπως χαρούμενος που κάποιος συμμεριζόταν το πρόβλημά του «τουλάχιστον τώρα κάποιος καταλαβαίνει.»