Όλοι οι σκελετοί στη ντουλάπα μας... Μέρος Τέταρτο. [Τέλος-Τεχνική]

Δεν άργησε να νιώσει ένα χέρι να τυλίγεται στη μέση της, και να σου ο Μark, έτοιμος να διεκδικήσει την περιοχή του. Για την ακρίβεια, ήδη το έκανε, με το πιο υπεροπτικό βλέμμα που μπορούσε κάρφωνε τον πλούσιο άντρα με το κόκκινο φράκο και χαλαρά έπλεκε όλο και περισσότερο τον εαυτό του με την Κυνηγό. «Α, εδώ είσαι και σ'έχασα.» Μάλιστα, είχε το θράσος να τη φιλήσει στην ακάλυπτη περιοχή της ωμοπλάτης της. Δε μίλησε όμως, αν υποτίθεται ότι ήταν μια ελαφρότερων ηθών γυναίκα, δε θα είχε και τόσους ενδοιασμούς για τέτοια επίδειξη οικειότητας.

Πλέον και με τα δύο χέρια γύρω από τη μέση, στεκόταν πίσω της κι έσκυβε από πάνω της, πραγματικά ένιωθε λες και μάρκαρε την περιοχή του. Λες και μόλις παρατήρησε τον επιδεικτικά ντυμένο άντρα δίπλα του, χαμογέλασε ύπουλα. «Τι κάνετε; Mark Pastor, χάρηκα.» Μόνο τότε την άφησε κι έδωσε το χέρι του.
«Carl Feldman.» χαιρέτισε τυπικά.
«Μark χρυσέ μου,» δεν της ακούστηκε πολύ πειστικό αυτό και ούτε φυσικό, αλλά θεώρησε ότι ταίριαζε στην περσόνα που είχε στο μυαλό της «θέλω να σου πω κάτι--είναι προσωπικό» γύρισε στον Carl «δε σε πειράζει να απομακρυνθούμε λίγο;»
«Παρακαλώ.»

Πήγαν λίγα μέτρα πιο εκεί. Αμέσως πήγε να απομακρυνθεί ο Mark, όμως του είπε να μείνει κοντά, κάτι το οποίο έκανε μ'ευχαρίστηση. Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της για να φτάσει στο ύψος του και ψιθύρισε στ'αυτί του: «ο Bryan έφυγε γιατί έμαθε πως ένας Caesar Denier ήρθε εδώ και μάλλον τον κυνηγάει κι εκείνος.» Έκανε μια μικρή παύση για να προσποιηθεί πως τον άφηνε να σκεφτεί μια προσφορά που τυχόν του έκανε. «Πάνε πες στον Nanashi τα καθέκαστα--μπορεί να τον προλάβει ή να τον βρει στο λιμάνι.»

«Ωωω, τον χάσαμε δηλαδή.» Οι τρόποι του και η φωνή του δεν ταίριαζε με αυτό που ένιωθε. «Θα πάω να τον ειδοποιήσω αμέσως--είδες προς τα πού πήγε;»
Τέντωσε λίγο τον λαιμό της, ισιώνοντας την πλάτη, να φανεί τάχα ελκυστική. «Πάνω και μετά δεν ξέρω. Πήγαινε γρήγορα.»
«Καλώς.» Έσκυψε κάτω και της είπε στο αυτί: «κάνε πως με χαστουκίζεις, εγώ θα σου πιάσω το χέρι και μετά θα φύγω. Εντάξει;»
«Αχα...» επιβεβαίωσε χωρίς να κουνάει τα χείλη της όσο μπορεί.
«Τέλεια.»

Το είπε όσο πιο αργά μπορούσε. Απομακρύνθηκε σιγά σιγά και την κοίταξε προλητικά · εκείνη φάνηκε να προσβάλλεται και τότε πήγε να τον χαστουκίσει--της έπιασε το χέρι πολύ πριν ακουμπήσει το μάγουλο κι εκείνη αντιστάθηκε "σθεναρά", όμως εν τέλει αυτός έπρεπε να την αφήσει. Τότε αποφάσισε να το παίξει ήρωας ο πλούσιος εν αναμονή Carl, και μπήκε στη μέση, ζητώντας από τον Mark να φύγει από το σπίτι του. Δήθεν ενοχλημένος, είπε ένα δύο βρισιές, μα όλες σε κόσμια επίπεδα, κι αποφάσισε να αποχωρήσει από το "τετριμμένο αυτό συνάθροισμα αλκοολικών κι επίδοξων εραστών". «Μα τι θράσος αυτός ο νεαρός! Μέσα στο ίδιο μου το σπίτι να με προσβάλει έτσι. Πού τον ήξερες;»
«Γνωριστήκαμε τυχαία εχθές σε ένα παρόμοιο πάρτυ, όμως πού να ήξερα τι είδους χαρακτήρας θα βγει...!»
«Καταλαβαίνω αγαπητή μου, καταλαβαίνω. Η αλήθεια είναι πως-»
Αλλά ποτέ δε θα μάθαινε ποια είναι η αλήθεια γι αυτόν, καθώς ακριβώς εκείνη τη στιγμή, μια τραγουδιστή φωνή που δεν άνηκε στον αηδό, ακούστηκε ν'αναφωνεί «Caaarl! Τι κάνεις αγαπητέ μου; Μα τι ωραία, καλλιτεχνική συνάθροιση έχεις κάνει εδώ.»

«Ωωωωω, αν δεν είναι ο αγαπημένος μου αξιωματικός! Τι κάνεις αγαπητέ μου άνθρωπε;»

Τόση αγάπη, της ερχόταν να ξεράσει. Κατάφερε να κρατήσει την έκφρασή της ουδέτερη όμως και γύρισε να κοιτάξει τον άρτι αφειχθέντα - εφόσον είχε την πλάτη στην πόρτα - ευχόμενη πως από κάποια στροφή της τύχης θα μπορούσε να ενημερώσει τον Μαρίν για τη φυγή του πρώην Μαρίν. Γύρισε προετοιμασμένη για τα πάντα...αυτό που είδε όμως, δεν το περίμενε.

Ένας πανέμορφος άνδρας με μακριά, χρυσαφένια μαλλιά που έκαναν μπούκλες στις άκρες στεκόταν μπροστά της. Τα γαλανά του μάτια έλαμπαν με πονηριά · τα χείλη του είχαν τραβηχτεί ψηλά, κάτι μεταξύ χαμόγελου και πειράγματος. Τα ρούχα του αποτελούνταν από μία μακριά άσπρη κάπα των Μαρίν που υποδήλωνε τον βαθμό του, - σίγουρα Καπετάνιος, ίσως κι Aρχιπλοίαρχος - κι ένα κουστούμι, αν και φαινόταν επαγγελματικό, που θα ζήλευε κι ο Στεφάν: όλο μαύρο με πολύ λεπτή γαλάζια ρίγα που ταίριαζε με τα μάτια του και χρυσά κουμπιά να το κλείνουν μπροστά. Από κάτω φορούσε ένα πουκάμισο στην ίδια εκείνη γαλάζια απόχρωση ενώ η γραβάτα ήταν το ίδιο χρώμα και στυλ με το κουστούμι. Η φωνή του, σκέφτηκε η Κυνηγός, για πρώτη φορά ταίριαζε με το παρουσιαστικό--απαλή, λεπτεπίλεπτη και κελαριστή.

«Κι εγώ που νόμιζα ότι ο αγαπημένος σου αξιωματικός είναι άλλος...!»
«Ε; Ε; Όχι, τι...τι εννοείς, χαχα, δεν καταλαβαίνω γιατί να το πεις αυτό. Χε, χε, εεεε, εγώ λέω να πάω τώρα, να δω κι άλλους καλεσμένους...»

Πφφφ, καθόλου δεν πανικοβλήθηκε βρε, φάνηκε να σκέφτονται ταυτόχρονα, με την ίδια απαξίωση - αλλά διαφορετικά επίπεδα διασκέδασης- οι δύο που μείνανε πίσω...! Τρέχοντας έφυγε, έπεσε και πάνω σ'έναν από το πλήθος όπως κοιτούσε πίσω του. Όμως πάνω που είχαν ετοιμαστεί και οι δύο να τον ακολουθήσουν, εκεί τους τα χάλασε κι ακόμα και πάνω στον πανικό του, δεν ανέβηκε τη σκάλα, μα έκαστε στην άκρη, κάνοντας κάτι με μια συσκευή.

«Ω, μα πού είναι οι τρόποι μου,» είπε ξαφνικά, στρέφοντας την αμέριστη προσοχή του - φαινομενικά τουλάχιστον - πάνω στην Κυνηγό «το όνομά μου είναι Caesaaaar. Caesaar Denier. Καταγοητευμένος.»

Ήταν το τρίτο άτομο που πήρε το χέρι να της το φιλήσει εκείνο το βράδυ και γενικώς ο πολλοστός που ακούμπησε τα χείλη του πάνω σε οποιοδήποτε μέρος του σώματός της. Είχε αρχίσει να εκνευρίζεται και πραγματικά ήθελε να πάρει το χέρι της και να τον χαστουκίσει καθώς το έκανε. Όμως κρατήθηκε. Ήταν μέσα σε κόσμο και ήθελε να συνεχίσει το ψέμα όσο μπορούσε. Έτσι τα χείλη της συσπάστηκαν με το ζόρι σε κάτι που θύμιζε χαμόγελο και περίμενε να την αφήσει. Βέβαια, μόλις είπε ότι το όνομά του ήταν Caesar Denier. Το ίδιο όνομα που είχε βγει κι από τα χείλη του Carl προ λίγου μόνο--αυτός που έτρεψε σε φυγή τον Bryan. Αυτός που της χάλασε το σχέδιο! Τουλάχιστον καταλάβαινε γιατί πανικοβλήθηκε και ο Carl και ο Bryan πριν--ο τύπος ήτανε του Ναυτικού. «Το δικό σας;»

Παρόλα αυτά, ακόμα κι εκείνη όφειλε ν'αναγνωρίσει πως ο τρόπος που φίλησε το χέρι της αυτός, σε σύγκριση με τα προαναφερθέντα γουρούνια, είχε κάτι το πολύ πιο διακριτικό και τυπικό. «Με λένε Susan...γι απόψε.» είπε κάπως ψυχρά και τον κοίταξε λες και ήταν κάποιο έντομο κάτω απ'τη μπότα της.
«Γι απόψε;»
«Το πραγματικό μου είναι Lorenza Bane και είμαι Κυνηγός Επικηρυγμένων--κι εξαιτίας της άφιξής σου έχασα τον στόχο μου. O Bryan ξέφυγε ήδη!»
Μιλούσε που μιλούσε σιγά, τα τελευταία με το ζόρι τα έπιασε. «Ωωωωωω,» έκανε εντυπωσιασμένος «διάβασα για σένα στην εφημερίδα.» Όμως ο εντυπωσιασμός έφυγε για να δώσει θέση σε περισυλλογή. «Δηλαδή μου λες ότι ο Bryan ήταν εδώ μα έφυγε επειδή έμαθε για την άφιξή μου;»
«Έφυγε επειδή ο Carl τον πληροφόρησε γι αυτήν.»
«Και να φανταστώ είστε διατεθειμένη, ωραία μου κυρία, να τα επαναλάβετε αυτά καθώς συλλαμβάνω τον κύριο;»
«Ναι, αλλά να ξέρεις πως εξαιτίας σου χάλασε σχέδιο που φτιάχναμε εδω και μια βδομάδα!» είπε πεισματάρικα στο τέλος, σουφρώνοντας τα χείλη της.

Δεν πρόλαβαν να συμφωνήσουν για το σχέδιο δράσης τους, κι ο Carl προσπάθησε να τρέξει για να το σκάσει! Όσο κι αν μιλούσαν μεταξύ τους, και οι δύο είχαν ένα μάτι πάντα στον δευτερεύον στόχο κι όταν τον είδαν να πισωπατά διακριτικά προς την έξοδο, κάπου εκεί κλήθηκαν και οι δύο στη δράση. Δικαιολογώντας την ενός δευτερολέπτου αργοπορίας της στο γεγονός ότι φορούσε τακούνια μα και τόσο στενό φόρεμα, έφτασε να αρπάξει το χέρι του τροφαντού άντρα δεύτερη. Ο Caesar ήδη είχε πιάσει το άλλο και με το ίδιο ξέγνοιαστο χαμόγελο τον οδήγησε πίσω και κοντά, αλλά όχι μέσα, στο πλήθος.

«Μα για πού το βαλες; Τώρα που θα κάνει ο τραγουδιστής τη μεγάλη κορώνα; Έχει ωραία φωνή, τι λες να τον ακούσουμε;»
«Ε...εγώ...! Η αλήθεια είναι ότι-»
«Κι αν τον ακούσεις μαζί μου, εγώ θα σου κανω μια πολύ μεγάλη χάρη.»
«Η αλήθεια είναι πως πρέπει...!»
«Θα εισηγηθώ να μείνεις στις φυλακές εδώ χωρίς να χάσεις το κεφάλι σου, τι λες;»
Ο καθένας έλεγε τα δικά του, αγνοώντας τον άλλον · όμως στα τελευταία λόγια του ξανθού Μαρίν δε μπόρεσε παρά να δώσει προσοχή ο άμεσα ενδιαφερόμενος. Το χρώμα του εξαφανίστηκε και μπορούσε κανείς να ακούσει τον ξέφρενο χτύπο της καρδιάς του. «Γ...για...γιατί να πάω φ, φ, φ-»
«Φυλακή; Ω, μόνο γιατί υπέκρυψες έναν καταζητούμενο και τον βοήθησες να ξεφύγει όταν έμαθες πως αυτοί που τον κυνηγάνε, δηλαδή η κυβέρνηση, ήρθε γι αυτόν!»

Εδώ η Κυνηγός παρατήρησε κάτι πολύ σημαντικό. Ο Caesar δεν ήταν απειλητικός. Όταν τον είδε, δεν ένιωσε πως ήταν στην παρουσία κάποιου σημαντικού ή δυνατού άντρα. Και ο τόνος του ήταν χαρούμενος, έκανε απλά κουβέντα. Δε μιλούσε με υπονοούμενα ούτε με κακία, απλώς έκανε συζήτηση. Κι όμως, ο Carl δίπλα του φαινόταν τρομοκρατημένος. Μπορεί να είχε να κάνει και με τα ρούχα--ή το γεγονός ότι γνωρίζονταν και μπορεί να είχε κι άλλα ράμματα για τη γούνα του...αλλιώς τόσος τρόμος, στα μάτια της Lorenza, δεν έβγαζε νόημα.

Και κάπως έτσι, η Κυνηγός χαράμισε πολλές ώρες από τη ζωή της, εφόσον ο Μαρίν τη συμβούλεψε να μη φύγει χωρίς αυτόν ενώ ταυτόχρονα δεν έπρεπε να γίνει σκάνδαλο απόψε, με την ελπίδα πως ο Bryan μπορεί να περίμενε τον Carl σε κάποιο καράβι ή να έφευγε μόνο αν μάθαινε κάποιο κακό νέο. Έτσι η μηδενική φασαρία, θα έδινε μηδενικές αφορμές. Της επέτρεψε παρόλα αυτά να επικοινωνήσει όπως μπορούσε με τους δικούς της, και τότε ήταν που η Κυνηγός πήγε στο μπαλκόνι κι έκανε σήμα στον Roger ότι ακυρώνεται η επιχείρηση.

Κι αυτό ίσως ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που χρειάστηκε να κάνει ολόκληρη τη μέρα. Ποτέ δεν είχε αποτύχει τόσο πολύ ξανά. Όχι μόνο δεν τον παρέδωσε στον Roger, όχι μόνο δεν τον βοήθησε να τον πιάσει τουλάχιστον, μα της ξέφυγε μέσα από τα χέρια της. Κυριολεκτικά. Κυριολεκτικά! Εκεί που ήταν έτοιμη να τον ακινητοποιήσει, εκεί της γλύστρησε--το φίδι! Ήθελε να τον πνίξει με τα ίδια της τα χέρια. Και ήθελε να χτυπήσει τον εαυτό της. Το έπαιζε και θιγμένη στον Roger όταν δεν ήθελε να πάει αυτή μέσα και να ηγηθεί της επιχείρησης · ορίστε που τώρα δεν είχε κανένα αποτέλεσμα να τους παρουσιάσει. Αν ήταν άνθρωπος που έκλαιγε, θα το είχε κάνει ήδη πέντε φορές. Όμως αυτή δεν κλαίει. Έτσι έμεινε να καταριέται νοητά τις συγκυρίες, τον εαυτό της, τον Caesar μα και τον Bryan, ενώ υποσχέθηκε στην τιμή της, πως θα τον έπιανε ό,τι κι αν γινόταν.

Ο Mark είχε επιστρέψει σχεδόν αμέσως όμως η κοπέλα τον απέτρεψε από το να πλησιάσει, σε περίπτωση που ο Carl δεν είχε συνειδητοποιήσει πως και η Κυνηγός ήταν μπλεγμένη σ'αυτό. Ο Caesar σίγουρα το έκανε να φανεί έτσι, λέγοντας πως η ωραία δεσποσύνη κατά λάθος του είπε πως ο Bryan ήταν εδώ προηγουμένως, όταν ανέφερε το όνομά του σε αυτήν κι εκείνη απερίσκεπτα αστειεύτηκε πως "να ένας κύριος εδώ προηγουμένως καθόλου δεν ήθελε να σας δει". Κι έτσι που χειριζόταν τον λόγο ο Caesar, η Lorenza μπορούσε να καταλάβει καλύτερα γιατί είχε φτάσει σε τέτοιο βαθμό--αν και η δύναμή του δε φαινόταν να είναι κάτι το συνταρακτικό, είχε τον τρόπο του με τα λόγια μα και με το να γυρίζει και να στρίβει τα γεγονότα με τέτοιο τρόπο, που να φαίνονται όπως τα θέλει αυτός. Αλεπού εγκεκριμένη.

Πλέον είχαν φτάσει στα αρχηγία της φρουράς όλοι μαζί, με τον ξανθό άντρα να έχει ήδη συλλάβει τον Carl, ο Rossiu να τον περνά απ'τις συνηθισμένες διαδικασίες, ενώ η Lorenza να περιμένει την εμφάνιση του Mark, που τους ακολουθούσε τόση ώρα από τις σκιές. Το κτήριο της φρουράς ήταν ακριβώς δίπλα στο Δημαρχείο, κι όσο κι αν έμοιαζαν εξωτερικά, από μέσα δε μπορουσάν να είναι πιο διαφορετικά: ξύλινα πατώματα παντού, μαύρα απλά έπιπλα, δίχως υπερβολές και σχεδόν καθόλου διακόσημη, εκτός από μερικά καλιτεχνήματα που απεικόνιζαν παλιούς άντρες του νησιού, όλους στρατιώτες. Εκεί, έξω από το γραφείο του Rossiu που πλέον ήταν άδειο, στον άβολο καναπέ καθόταν η Κυνηγός όταν ο Mark επιτέλους εμφανίστηκε.

«Δεν τον βρήκα πουθενά σε ολόκληρο το σπίτι,» είπε στο τέλος απογοητευμένος. «Έψαξα παντού, αλλά τίποτα.»
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή επανεμφανίστηκε ο αξιωματικός, τινάζοντας με χάρη τα μαλλιά του για να φύγουν και οι τελευταίες σταγόνες νερού. Είχε πάει "να φρεσκαριστώ λίγο, το πρόσωπό μου νιώθει αφυδατωμένο". «Ω, ώστε είναι συνεργάτης σου ο νεαρός που κοιτούσε επίμονα! Χαίρεται, Caesaaar Denier.»
'Εδωσαν τα χέρια. «Mark Pastor, χαίρεται. Άκουσα πως χάριν εσάς θα φυλακιστεί ο Carl.»
«Εξαιτίας του χάσαμε το μεγάλο ψάρι.» σχεδόν παραπονέθηκε η κοπέλα αλλά κανείς δεν της έδωσε σημασία.
«Άκουσες ορθώς.» Φάνηκε να ευχαριστιέται από το γεγονός ότι δεν χρειάστηκε να το πει ο ίδιος.
«Είμαστε σε καλά χέρια τότε.»

Την ανιαρή τους συζήτηση ήρθε να διακόψει η φουριόζα είσοδος του Roger και του Nanashi, για κάποιο λόγο ταυτόχρονα ενώ έκαναν εντελώς διαφορετικά πράγματα! Βλέποντας τον άνδρα με την άσπρη στολή και το μαύριο κουστούμι, η πορεία του ανακόπηκε απότομα και χωρίς να το καταλάβει είχε ισιώσει την πλάτη του, χτύπησε προσοχή και είπε:

«Υπολποίαρχος Roger Michaels, κύριε! Αναφέρω πως ο Πλωτάρχης Bryan Mikki διέφυγε και πάλι της σύλληψης εφόσον εθεάθη πλοίο του Carl Feldman να φεύγει από το λιμάνι. Εικάζεται πως μία από τις περίεργες μηχανές του νησιού ήταν σε ετοιμότητα για μέρες και με το που εμφανιστήκατε ξέφυγε άμεσα. Πιθανόν υπόγεια, αλλιώς εναέρια.»

Εκτός του Caesar, o οποίος τυπικά χαιρέτισε πίσω και τον άκουσε να δίνει την αναφορά του όπως θα έκανε πάντα, όλοι οι υπόλοιποι τον κοίταξαν παραξενεμένοι. Στο τέλος, συνειδητοποίησε κι ο ίδιος τι είχε κάνει και τι πήγε λάθος και κατέβασε το χέρι του, αν και δεν κατάφερε να μη μείνει σε στάση ανάπαυσης. Ο Nanashi τον μιμήθηκε αλλά σχεδόν πάντα έτσι ήταν η στάση του. «Θέλω να πω ο πρώην Πλωτάρχης κι εγώ είμαι πρώην Υποπλοίαρχος, έχω παραιτηθεί.»
«Ωωω, χα χα χα, δύναμη της συνήθειας υποθέτω τότε αγαπητέ μου.» Η Lorenza είχε πλέον αρχίσει να εκνευρίζεται · ακόμα και το γέλιο αυτού του ανθρώπου ήταν χαριτωμένο. «Αλλά οι πληροφορίες σου είναι ανεκτίμητες κι ευχαριστώ πολύ. Εσύ πάλι ποιος είσαι;» ρώτησε χωρίς καμία υπεροψία ή επιτακτικότητα, γυρνώντας το βλέμμα στον σαμουράι.
«Nanashi Kojiro, Nanako για συντομία. Ο Bryan εθεάθη να επιβιβάζεται στο πλοίο το οποίο ξέφυγε. O Mark ήρθε πολύ αργά να με ειδοποιήσει και δεν τον πρόλαβα πριν ανέβει στην περίεργη μηχανή.»

Εν αντιθέσει με την αυστηρή προσήλωση στον αξιωματικό του Roger, o Nanashi απευθύνθηκε στο μπουλούκι, κοιτώντας τους όλους. «Παρόλα αυτά, έχω την εντύπωση πως δε θα τον ξαναδούμε στην West Blue. Ξέρει πως θα τον βρούνε εύκολα εδώ και το πλοίο είχε υπερβολικά πολλές προμήθειες.»
«Υπονοείς...θα πάει Μεγάλη Γραμμή;» Έγνεψε κι αυτή η κίνηση είχε βαρύτητα. «Μπορούμε να τον κυνηγήσουμε κι εκεί. Δεν έχω πάει ποτέ, αλλά αν βρούμε ένα πλοίο, θα είναι εύκολα. Ίσως αν ζητήσω κάποια χάρη από--»
«Θα πάμε όλοι μαζί.»

Η Κυνηγός είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως θα τους τον παρέδιδε. Όμως δεν τα κατάφερε. Όσο κι αν ξάνφιασε τους υπόλοιπους η δήλωση αυτή, όσο κι αν ο Mark γούρλωσε τα μάτια λες και τον προσέβαλε, όσο κι αν πήγαν ν'αρνηθούν ευγενικά οι άλλοι, η ίδια είχε αποφασίσει. Δε θα πατούσε έτσι τον εγωισμό της αυτός. «Πρώτη φορά μου ξεφεύγει στόχος. Είναι προσωπικό τώρα.» Δεν ήθελε να το παραδεχτεί, αλλά εκτός του ότι ήταν τελειομανής, περήφανη και με πεποίθηση, ένιωσε πως απέτυχε να εκπληρώσει την υπόσχεσή της στον Roger--ότι φάνηκε λιγότερο ικανή στα μάτια του. Κι αυτό την πόνεσε πολύ περισσότερο απ'ότι θα νόμιζε.

Δεν ήταν μόνο ο εγωισμός της βέβαια, ήταν και του Roger, που για δεύτερη φορά του ξέφευγε αυτό το κάθαρμα, και ήξερε πως πρέπει να αισθανόταν απαίσια. Τουλάχιστον αν ήταν δύο τώρα να ένιωθε καλύτερα. Για κάποιο λόγο δεν υπολόγιζε τον Nanashi, όμως εκείνος φανερά κατηγορούσε και τον εαυτό του για ό,τι έγινε σήμερα--σφιγμένες γροθιές, μάτια απόλυτα, χείλη ακίνητα. Μόνο ο Mark φάνηκε να μην είχε καμία ενοχή ή όρεξη γι αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Αναστέναξε, τρίβοντας τους κροτάφους του. «Υπέροχα. Κι άλλοι άντρες στο πλοίο.»
«Και θα μπει ακόμα ένας!» Το αστραφτερό χαμόγελο του Αξιωματικού και ο εύθυμος τόνος του κάνανε όλους ν'ανησυχήσουν. «Τώρα που αποφασίσατε να το κάνετε όλο αυτό μαζί, κι απ'ότι ακούω έχετε πλοίο θα πάμε όλοι μαζί μια ωραία βολτούλα στις θάλασσες.»
«Αρχιπλοίαρχε Denier, δεν έχετε κανένα λόγο ν'απασχολείστε με αυτό το σκουλήκι-»
«Ανοησίες αγαπητέ μου,» είπε στον ίδιο τόνο, κουνώντας το χέρι του πάνω κάτω λες κι έδιωχνε αόρατες μύγες σε αργή κίνηση «πρέπει να γυρίσω στη Γραμμή έτσι κι αλλιώς. Εσείς θα με βοηθήσετε να μην πάω μόνος. Είναι τόσο βαρετό να περιτριγυρίζεσαι από άτομα που πρέπει να χτυπάνε προσοχή για να σου μιλήσουν. Άσε που θα έχω ένα όμορφο λουλούδι να μου κάνει παρέα!»

Πήγε να πάρει το χέρι της Κυνηγού αλλά σκέφτηκε πως αρκετοι την είχαν πασπατέψει σήμερα · το τράβηξε πριν το πιάσει και μόνο που δεν τον χτύπησε σ'απάντηση. «Μμμ, λουλούδι με αγκάθια απ'ότι βλέπω, αλλά λουλούδι όπως και να χει. Αυτά είναι τα πιο ευωδιαστά έτσι κι αλλιώς.»

Της έκλεισε το μάτι παιχνιδιάρικα · Κανείς δεν είχε ματαδεί τέτοια επιστροφή από άμεση απόρριψη σχεδόν εντυπωσιάστηκαν--όλοι εκτός του Roger, που μάλλον τον ήξερε εφόσον είχε αναφέρει βαθμό και όνομα χωρίς να τον είχε δει πιο πριν όπως οι άλλοι δύο. «Όπως και να χει,» σχολίασε στο τέλος ανέμελα, τινάζοντας και πάλι τα μαλλιά του «η αλήθεια είναι πως δεν ήρθα εδώ για τον Bryan. Και θα μου κάνετε όλοι μια χάρη, εφόσον θα έρθετε μαζί μου.»
«Αυτός δε θα ρθει μαζί μας; Εμείς έχουμε το πλοίο.» αναρωτήθηκε φωναχτά στην Κυνηγό, η οποία τον κοίταξε δολοφονικά, αλλά και οι δύο παρέμειναν στη λήθη ενώ ο Αρχιπλοίαρχος συνέχιζε.
«Θα περάσουμε πρώτα από το νησί της Ομίχλης. Δεν είναι πολύ μακριά και ξέρω να σας πάω κατευθείαν σε αυτό. Βλέπετε ήρθα από τη Γραμμή κυνηγώντας τον πειρατή Red-Haired Lion Hurepo. Το κακόγουστο όνομα το κληρονόμησε εφόσον έφαγε ένα φρούτο του διαβόλου και πήρε την ικανότητα να μεταμορφώνεται σε, τι άλλο, λιοντάρι.» Έδειξε μια μικρή δυσαρέσκεια για το γεγονός. «Κτηνώδης τύπος, όπως καταλαβαίνετε. Έχει εγκατασταθεί εκεί, φέρνοντας τα πάνω κάτω στο ομιχλώδες νησάκι και είναι ώρα του να συναιτιστεί. Ο Καπετάνιος Kirishima δυστυχώς τα έχει βρει λιγο σκούρα γι αυτό με διέταξαν να πάω, για να φέρω το φως πίσω. Όμως όταν έμαθα για τον Bryan δε μπορούσα να μην ασχοληθώ.»