Όλοι οι σκελετοί στη ντουλάπα μας... Μέρος Τέταρτο. [Τέλος-Τεχνική]

«Ανοησίες,» σχολίασε ο Στεφάν ανέμελα «τι ανησυχείς; Μας βάζει κάτω και μας πατάει όλους αν θέλει. Και να μην σας γνώριζε τώρα, πάλι θα μάθαινε για τον Mikki κι αργά ή γρήγορα, θα τον κυνηγούσε κι εκείνη. Τότε αν πάθαινε κάτι σίγουρα δε θα έφταιγες. Οπότε μην είναι τόσο αλαζόνας.»
«Αλαζόνας;»
«Ναι. Δηλαδή αν τον κυνηγούσε ήδη και πάθαινε κάτι τι θα έλεγες τότε; Ότι φταις που δεν τον έπιασες εξαρχής;»
«Ναι.»
«Μα μπορεί ήδη να έχει κάνει κακό και σε άλλους--και γι αυτούς φταις;»
«Για κάθε άτομο που έχει πληγώσει από τη στιγμή που τον ανακάλυψα εφτά μήνες σχεδόν πριν, ναι, εγώ φταίω. Έπρεπε να τον είχα συλλάβει.»

Η απάντηση του ναυτικού έκανε τον νεαρό τσιγγάνο να καγχάσει. «Πω πω έναν εγωισμό κοιτάξτε.»
«Δεν είναι εγωισμός, είναι-»
«Περηφάνεια, μεγάλη διαφορά. Γιατί αν φταις εσύ που δεν τον έπιασες τότε δε θα πρεπε να φταίει κι ο ανώτερός σου; Και ο Nanashi; Και ο κάθε ένας που τον ήξερε αλλά δε μπορούσε να φανταστεί; Κι όλοι αυτοί που τον εμπιστεύτηκαν; Γιατί εσύ συγκεκριμένα; Επειδή έτυχε να σου αναθέσουν την υπόθεση; Σιγά. Αν δεν πίστευες ότι είσαι τόσο ικανός που έπρεπε να τον είχες πιάσει ήδη, δε θα το πίστευες αυτό. Άρα, είσαι αλαζόνας και περήφανος.»

Κοιτάχτηκαν για λίγη ώρα μουδιασμένα, αλλά όχι αμήχανα. Απλώς...επεξεργάζονταν όλοι τις πληροφορίες. «Κοίτα, δε λέω ότι αυτό είναι πάντα κακό--απ'τη μία μας βγήκες πολύ υπεύθυνος κι έχεις ισχυρή αίσθηση της διακιοσύνης--κάτι που σε κάνει αναμφόβολα καλό στη δουλειά σου. Αλλά τώρα συνεργάζεσαι με ένα άτομο που είναι κι εκείνο περήφανο, και όχι άδικα, για τις ικανότητές του. Προσπάθησε να ελέγξεις την προστατευτικότητά σου, μόνο αυτό λέω.»

Δε μπορούσε να αρνηθεί ότι ο Στεφάν είχε δίκιο--αν μη τι άλλο, η γνώμη του ενισχυόταν από την πλήρη έλλειψη υποστήριξης από τον σαμουράι, ο οποίος βουβά παρακολουθούσε τον διάλογο. Μάλλον συμφωνούσε για να μη μπλέκεται κι όχι με τον ίδιο. Και όπως κι αν το έκανε, δεν ήταν ούτε κόρη του, ούτε ανιψιά του, ούτε κάποια που δε μπορούσε να προστατέψει τον εαυτό της, όσο κι αν του έβγαινε φυσικό να ανησυχεί γι αυτήν, όντας η μοναδική γυναίκα της παρέας. Το σκέφτηκε, το ξανασκέφτηκε. Αποφάσισε ότι έπρεπε να αναγνωρίσει φωναχτά τη γνώμη του Στεφάν κι έτσι κι έκανε.

«Έχες δίκιο. Θα της ζητήσω συγγνώμη όταν επιστρέψει,» υποσχέθηκε και ήταν μια υπόσχεση που κράτησε εφόσον λίγες ώρες μετά επέστρεψε η κοπέλα και βρήκε να την περιμένει ένα κουτί σοκολατάκια με ένα σημείωμα που έγραφε "για την αρχηγό της επιχείρησης". Αφού έπνιξε ένα χαμόγελο στον πολύ κλασσικό τρόπο που διάλεξε ο ναυτικός για να κάνει τις συγγνώμες του, άνοιξε το κουτί και έφαγε ένα δύο. Μετά από πέντε λεπτά, χτύπησε δειλά η πόρτα και φάνηκαν οι υπόλοιποι τέσσερις άντρες. Όταν την είδαν το κουτί ανοιχτό πήραν θάρρος και συνέχισαν τη συζήτηση από κει που την είχαν αφήσει, σαν να μην υπήρξε αυτή η διαφωνία ποτέ.

Μετά το μικρό διάλειμμα λοιπόν τους εξήγησε πως αυτή θα δρούσε σαν το δόλωμα για τον πρώην πλωτάρχη και θα τον έκανε να βγει στο μεγάλο μπαλκόνι της έπαυλης που τον φιλοξενούσε. Ο Mark θα ήταν μαζί στο πλήθος, αλλά όχι σαν γνωστός της, αλλά του τραγουδιστή Στεφάν. άπαξ και βγάινανε στο μπαλκόνι, θα τον έβαζε να πιει ένα ποτό που μέσα θα είχε ένα από τα υπνωτικά της, με τον Mark να προσέχει μη γίνει τίποτα. Αν κάτι πήγαινε στραβά παρόλα αυτά, θα υπήρχε σε ετοιμότητα ο Roger από μακριά, έτοιμος να πυροβολήσει. Κι αν έβγαινε αισίως νοκ-άουτ ο Bryan και μετά, θα τον κατέβαζαν με ένα σκοινί κάτω, θα τον έπαιρνε ο Nanashi, θα τον έδενε και θα τον πήγαινε στη φρουρά του νησιού.

Δεν ήταν κακό σχέδιο. Για την ακρίβεια ήταν ένα πολύ καλό σχέδιο το οποιο εκμεταλλευόταν σωστά τις ικανότητες του καθενός. Έπρεπε να περιμένει να ακούσει το σχέδιο πρώτα και μετά να αρχίσει να παραπονιέται για το πόσο επικίνδυνο είναι και τα λοιπά. Αλλά έτσι ήτανε, σθγά μην άλλαζε τώρα, στα τριανταπέντε του. Σημειώνοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του πως η κοπέλα όταν θύμωνε αντιδρούσε μάλλον ανώριμα, ίσως για να μην τα κάνει χειρότερα, την άφησε να σκεφτεί μόνη της όλες τις λεπτομέρειες, με τον Nanashi να σχολιάζει περιοδικά καθώς και να προτείνει να πάει ο ίδιος να δει λίγο το μέρος πριν τοποθετηθούνε, αλλά καλύτερα το βράδυ για να μη φαίνεται, εφόσον ήδη ξέρει τη φάτσα του ο πρώην Πλωτάρχης.

Σ'αυτές τις μέρες που ακολούθησαν, έξι για την ακρίβεια, όλοι τους επιδόθηκαν στην εκπαίδευση και το να γνωρίζονται καλύτερα. Η Lorenza με τον Nanashi, προς δυσαρέσκεια του Mark, φαίνεται να τα πηγαίνανε πολύ καλά · και οι δύο άνθρωποι των πράξεων περισσότερο από λέξεων, με μια σχεδόν πανομοιότυπη αντίληψη περι ικανοτήτων και το πώς να τις χρησιμοποιεί ο καθένας στο μέγιστο των δυνατοτήτων του, είτε αυτό το μέγιστο είναι το δέκα ή το χίλια, δε διαφωνούσαν σχεδόν ποτέ. Σίγουρα, ο μεγαλύτερος άντρας είχε αρκετά ισχυρή αίσθηση της ηθικής και κρατούσε μια πολύ πιο άμεση στάση σε τυχόν αδικίες που μπορεί να έβλεπε σε σχέση με την κοπέλα όμως σπάνια αναφέρονταν σε τέτοια θέματα, έτσι έμεναν λίγο στην άκρη οι αντιπαραθέσεις μεταξύ τους.

Γενικώς, ο Roger είχε πάρει την πίσω θέση καθ'όλη τη διάρκεια αυτών των έξ ημερών, κάνοντα πραγματικό κόπο μόνο όταν προπονούνταν. Ο μόνος λόγος που το έκανε αυτό βεβαίως, ήταν γιατί προετοίμαζε ψυχικά τον εαυτό του γι αυτό που ήταν να έρθει. Ακόμα και μετά τις έξι μέρες, που η συναυλία του Στεφάν πραγματοποιήθηκε με πρωτοφανή επιτυχία - βοήθησε και το γεγονός πως μερικοί τουρίστες που τον είχαν ακούσει στη Las Camp ήρθαν εδώ - εφόσον ο Carl Feldman δεν είχε κάνει κάποια κίνηση να επικοινωνήσει μαζί του, καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα.

Για την ακρίβεια, δεν έλεγε να ησυχάσει για άλλες πέντε μέρες, οπότε και τους ήρθε η πολυπόθητη πρόσκληση: μία πανέμορφη επιστολή, δεμένη με κόκκινη κορδέλα, με αποστολέα τον πλούσιο έμπορο, έφτασε στα χέρια τους μέσω ενός άντρα του Rossiu. Έγραφε πως θα χαιρόταν πολύ να του έκανε την τιμή να τραγουδήσει γι αυτόν στην έπαυλή του, σε μία μέρα από τώρα εφόσο ντο επέτρεπε το πρόγραμμά του. Θα αμειβόταν πλουσιοπάροχα και θα είχε το καλύτερο κοινό. Γοργά ο Στεφάν συνέταξε τη δική του επιστολή, όλο κολακίες κι ευχαριστία, στην οποία με μπρίο δεχόταν την πρόσκληση του Carl, με τη μικρή παράκληση να γίνει σε δύο μέρες, εφόσον είχε ήδη κλείσει εκείνο το βράδυ. Η αλήθεια ήταν πως ο Στεφάν ήταν περιζήτητος.

Μια επιστολή που τον ενημέρωνε πως οι όροι του είναι δεκτοί ήρθε τρεις ώρες αργότερα. Και κάπως έτσι μπήκαν όλοι σε δεύτερη ταχύτητα: η Lorenza διάβαζε πέντε φορές γρηγορότερα ενώ άρχισε να ελέγχει τέσσερις φορές τη μέρα τα δηλητήρια και τα μαχαίρια της. Ο Νanashi έπλενε τις λεπίδες του, γύμναζε το σώμα του κι έκανε την ενδοσκόπησή του, πέρα από την καθημερινή προπόνηση και την εργασία που ακόμα διατηρούσε - κοιμόταν τρεις ώρες τη μέρα πλέον, αλλά δεν ήταν πολύ λιγότερες από το συνηθισμένο του - ενώ ο Mark επαναλάμβανε στον εαυτό του σιωπηλά το πως εμοιαζε ο Carl και ο Βryan. Ο Στεφάν ήταν ο μόνος χαλαρός, και μαζί με τον Χνούδη, πήγαιναν μεγάλες βόλτες γύρω στο νησί. Δεν ήθελε πολύ, με την πρώτη φορά που όλες οι γυναίκες τον περικύκλωσαν για να θαυμάσουν το ζωάκι, αποφάσισε πως δεν υπήρχε καλύτερος βοηθός στο καμάκι. Από εκείνη τη στιγμή και μετά κανείς άλλος δεν τον έβγαζε βόλτα.

Η ώρα της αλήθειας έφτασε.

Ο Nanashi, μαυροντυμένος από την κορφή ως τα νύχια, παραμόνευε κάτω από τη βεράντα της έπαυλης του Carl Feldman. Τα σπίτια των εύπορων ανθρώπων ήταν από τα λίγα με μπαλκόνια κι εξαιτίας της φύσης του υλικού - πέτρας και μέταλλο - ήταν τεράστιο, ενώ επειδή το σχήμα της έπαυλης ήταν τέτοιο - κάτι ανάμεσα σε αυγό και κύκλο με τέσσερις ορόφους - , το μπαλκόνι ήταν ημικύκλιο. Με πάνω από πέντε μέτρα μήκος στο μεγαλύτερο σημείο, ο Nanashi ήταν καλά κρυμμένος, ενώ το γεγονός πως η εταιρία που τον είχε προσλάβει είχε αναλάβει την προστασία του σπιτιού, έκανε την παρουσία του λιγότερο ύποπτη, ιδαιτέρως εφόσον φορούσε τη στολή. Τους είχε πει πως ήθελε να συμμετέχει κι εκείνοι δεν βρήκαν λόγο να του αρνηθούν--κι εφόσον μόνο ο ίδιος ο Mikki ήξερε την φάτσα του, δε διέτρεχε κανένα κίνδυνο.

Ο Roger ήταν άλλη ιστορία. Είχε βρεθεί σε ένα δημοσίας χρήσης μέρος: τον πύργο του φωτός όπως τον αποκαλούσαν, εφόσον ήταν ένα μακρόστενο οικοδόμημα από μέταλλο το οποίο σε όλο το μήκος του είχε προβολείς που έριχναν φως προς τα κάτω κι αυτή ήταν η μόνη χρήση του. Αν και δεν ανέβαινε κανείς τόσο ψηλά και πάνω στον μεταλλικό σκελετό του οικοδομήματος, και πάλι ήτανε ρίσκο για το αν θα τον έβλεπε κανείς ή όχι. Βέβαια, όπως ειχε υπενθυμίσει και ο ίδιος μα και η κοπέλα στους εαυτούς τους, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κοιτάνε ψηλά, μόνο κάτω ή ευθεία. Έτσι δύσκολα θα τον παρατηρούσαν, αλλά άπαξ και τον έβλεπαν, θα ήταν αμήχανο ή ακόμα και οέθριο για την αποστολή τους. Όμως ήταν ένα χιλιόμετρο μακριά από την έπαυλη έτσι ακόμα και να υπήρχαν επιπλοκές, λογικά τα νέα θα αργούσαν να φτάσουν. Γι αυτό απλώς υπήρχε εκεί πάνω, από τη στιγμή που είδε τον Στεφάν να μπαίνει μέσα στην έπαυλη, ξαπλωμένος στα σίδερα με την καραμπίνα στα χέρια, έτοιμος να σκοπεύσει ανα πάσα στιγμή.

Απ'την άλλη, η Lorenza είχε την πιο δύσκολη δουλειά μόνο και μόνο γιατί της είχε πέσει ο κόντρα ρόλος. Όσο κι αν ήτανε γυναίκα, όσο κι αν έλεγε στον εαυτό της ότι έπρεπε απλώς να φέρεται πιο ευγενικά και να ανεβάζει λίγο την χροιά της φωνής της, της φαινόταν αδύνατον να συγκεντρωθεί όταν φορούσε ένα τόσο κοντό φόρεμα που άφηνε εκτεθειμένα τόσα πολλά ζωτικά σημεία. Τα μαλλιά της φτιαγμένα σε έναν πολύπλοκο χτένισμα που της έκανε ο αηδός πριν χωριστούνε, το πρόσωπό της βαμμένο έπειτα από βοήθεια της Victoria, και το φόρεμα αγορασμένο πριν μία μέρα αποκλεισιτκά για σήμερα, στεκόταν κι αισθανόταν πως έδινε στόχο και μόνο που ανέπνεε. Κόκκινο φόρεμα, που με το ζόρι κάλυπτε το εσώρουχο που φορούσε, και τόσο στενό που έκανε ακόμα και το δικό της μικρό στήθος να φαίνεται κανονικό σε μέγεθος. Ντεκολτέ όχι σεμνό αλλά όχι και υπερβολικό, έδινε ένα ωραίο τελείωμα. Τα μανίκια μακριά και καλυμμένα από δαντέλα. Γόβες ψηλές και άβολες.

Το τέλειο θύμα, αν είδε ποτέ ένα...όχι γιατί προκαλούσε και τέοτια, αλλά γιατί με τέτοιο παπούτσι πόσο να τρέξει αν χρειαζόταν; Με τόσο στενό φόρεμα, δε θα είχε καν τη δυνατότηα να ανοίξει πολύ το βήμα της, ενώ το γεγονός πως ήταν τόσο ακάλυπτη σήμαινε πως ακόμα κι αν επιχειρούσε να πηδήξει από κάπου, θα υποστεί πολλά τραύματα. Αν δεν είχε την εκπαίδευση που είχε καθώς και το μενταγιόν του Στεφάν που κρατούσε το υπνωτικό εκεί, μπορεί να ένιωθε κι ευάλωτη. Όμως ήξερε πως δε θα πάθαινε κάτι. Εξάλλου είχε και τη βοήθεια των υπολοίπων. Με τον Mark εκεί να ελέγχει τέλεια τη ροή των ατόμων προς το εν λόγω μπαλκόνι στον δεύτερο όροφο μα και τον Στεφάν να διασκεδάζει τους καλεσμένους στη σάλα, δε θα πήγαινε τίποτα στραβά. Κι ας μην ξεχνάει και τον πάντα έτοιμο να τραβήξει τη σκανδάλη Roger. Μακριά ο ίδιος μεμ, άμεση επέμβασή του δε.

Η έπαυλη του Carl από μέσα ήταν το ίδιο εντυπωσιακή με έξω--κι αχρείαστα φορτωμένη με κάθε λογής πράγμα: πολλοί οι πίνακες, υπερβολικά τα βάζα, περίεργα τα χρώματα, φανταχρερός ο πολυέλαιος, σχεδόν γλυστερά τα μαρμάρινα πατώματα από το πολύ γυάλισμα, έβλεπες και την αντανάκλασή σου στα τραπέζια ενώ ρολόγια και καθρέφτες υπήρχαν σε αφθονία. Ακόμα και κάποια αβάν γκαρντ κομμάτια τέχνης βρίσκονταν στο μέρος, τα οποία είχαν μεταραπεί σε εκθέματα πλούτου, από εκθέματα πρωτοπορίας, κι εγωισμού. Αν δεν ήταν όλα τόσα πολά σε αριθμό και σε συχνότητα, μπορεί να ήταν κι όμορφο το σπίτι, ειδικά με τα μεγάλα παράθυρα να βάζουν μέσα το ημίφως.

Κι εκεί που ο Στεφάν τραγουδούσε παθιασμένα, παίζοντας και πιάνο πάνω σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο κέντρο του τεράστιου σαλονιού, με το μεγάλο κοινό να τον παρακολουθά μαγεμένο, επιτέλους ο άνρθωπος ενδιαφέροντος έκανε την εμφάνισή του: ο Βryan Mikki, ντυμένος με κάθε επισημότητα, μαλλί στην εντέλεια και ύφος δέκα καρδιναλίων μπήκε μέσα στο δωμάτιο από τη μεγάλη σκάλα που οδηγούσε στο σαλόνι από τον τρίτο όροφο. Τα βλέμματα ήταν στραμμένα προς την άλλη μεριά, όπως ακριβώς το ήθελε, έτσι ώστε να μη παρατηρήσουν πολλοί ότι ήδη βρισκόταν στον χώρο. 'Η γιατί του άρεζε να κάνει δραματική είσοδο, κι απλώς έτυχε να μην πετύχει σωστά τη χρονική στιγμή της εισόδου του. Λίγα βλέμματα έπεσαν πάνω του όταν έφτασε κοντά στο πλήθος, και κανείς δεν τον είχε δει να κατεβαίνει. Μάλλον το πρώτο ήτανε ο στόχος του εν τέλει.

Καθώς πλησίαζε, η Lorenza τον παρατηρούσε με την άκρη των ματιών της όλο και καλύτερα. Ωραία χαρακτηριστικά, ωραιότερα ρούχα: κουστούμι άσπρο με χρυσές κλωστές, ανοιχτό πράσινο πουκάμισο κι άσπρο γιλέκο. Mια στενή, λευκή λωρίδα υφάσματος τυλιγόταν στον λαιμό του. Ένα εντυπωσιακό πράσινο σκουλαρίκι, ίδιο χρώμα με τα μαλλιά του, στόλιζε τον μέσο του. Πήγε και πήρε δύο ποτήρια σαμπάνια απ'τον μπουφέ που βρισκόταν στον δεξί τοίχο και ξαναστράφηκε προς το πλήθος. Όλο και πλησίαζε όμως μέχρι που πήγε και διάλεξε το σημείο ακριβώς δίπλα στην Κυνηγό να σταθεί, μ'ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη.

Ω. Είτε την είδε να τον κοιτάει, είτε ήταν πραγματικά ο τύπος του. Ένιωσε ένα κόμπο να δημιουγείται στον λαιμό της και σχεδόν ανατρίχιασε όταν ένιωσε το χέρι του στο δικό της, για να της αποσπάσει την προσοχή. Γύρισε να τον κοιτάξει, κι ευχόταν να δείχνει πιο άνετη απ'ότι αισθανόταν. «Ναι;»
«Δε μπόρεσα να μην παρατηρήσω πως τα μάτια σας συναντήθηκαν με τα δικά μου» ωχ «κι ομολογώ πως τώρα που σας παρατηρώ καλύτερα θεωρώ το γεγονός ευτυχές.» Ουφ...! «Bryan, χαίρεται δεσποινίς.» Της έδωσε τη σαμπάνια. «Το ονοματάκι σας;»
«Susan,» είπε το όνομα που είχαν αποφασίσει - σε περίπτωση που το δικό της αναγνωριζόταν - «χάρηκα.» Δέχτηκε το ποτήρι κι αμέσως ο άντρας το τσούγκρισε με το δικό της ελαφρά, κοιτώντας τη στα μάτια. Εκείνη χαμογέλασε όσο πιο σαγηνευτικά μπορούσε, κάτι που έκανε το χαμόγελο στα χείλη του άντρα να μεγαλώσει. Και κάπου εκεί η κοπέλα απόρησε. Ήταν ελκυστικός · ήταν καλοντυμένος · είχε τον τρόπο του με τις λέξεις. Τότε γιατί να θέλει να βιάζει γυναίκες; Ποιο ήταν το πρόβλημά του;
«Κι εσείς εδώ για ν'ακούσετε τον αηδό;»
«Τον αηδό, τις γνωριμίες...είναι πάντα καλό να έχει κανείς άκρες με τους σημαίνοντες του τόπου.»

Η απάντησή της φάνηκε να τον ικανοποιεί--και με το παραπάνω. Λες και μοιράστηκαν κάποιο μυστικό, την κοίταξε όλο νόημα. «Θα έλεγα πως μια γνωριμία με σας είναι σίγουρα κάτι θετικό, όσο σημαντική ή όχι κι αν είστε για τον τόπο. Αν δε σας ενοχλώ, τι λέτε να πάμε κάπου πιο...ήσυχα να μιλήσουμε ιδιαιτέρως;» Το τελευταίο σχεδόν το ψιθύρισε στ'αυτί της. Ένιωσε τα μάτια του Mark πάνω της σχεδόν αμέσως. Έβγαλε από το μυαλό της αυτήν τη σκέψη κι απλώς χαμογέλασε ακόμα πιο πλατιά.
«Γιατί όχι;» Γύρισε τα μάτια της στο μπαλκόνι. «Τι λέτε για εκεί;»

To σαρδόνιο χαμόγελο του άντρα ήρθε σαν απάντηση και πριν το καταλάβει, της είχε πιάσει το χέρι, το φίλησε, και διακριτικά άρχισε να την ωθεί προς τον εξωτερικό χώρο. Δε μπορούσε να το πιστέψει · όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Είχε αρχίσει να μετράει τα μέτρα και τα εκατοστά που τους χώριζαν από τη μπαλκονόπορτα: τέσσερα, τρία, δύο...! Όμως ακριβώς πριν πέσει στο "ένα και δέκα εκατοστά", είδε τον άντρα που ήξερε πως ήτανε ο Carl να τους πλησιάζει και να τους σταματάει. Η καρδιά της Κυνηγού χτύπησε πιο δυνατά. Γιατί αυτός; Γιατί τώρα; Μήπως ήξερε κάτι;

«Με συγχωρείτε δεσποινίς, αλλά θα πρέπει να σας τον πάρω.»
«Και γιατί να το κάνεις αυτό;» ρώτησε φανερά ενοχλημένος πίσω από το ευγενικό του χαμόγελο ο Bryan.
«Δε θα το πιστέψεις, αλλά μόλις έλαβα ενημέρωση πως ο Caesar Denier έχει όχι μόνο ήδη φτάσει στο νησί, αλλά σχεδόν στο κατώφλι μου!»

Η έκφραση του πρώην Πλωτάρχη άλλλαξε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Πανικός διαγράφηκε στα χαρακτηριστικά του κι αμέσως κοίταξε την είσοδο. Σιγουρεύτηκε πως δεν ερχόταν κανείς και μετά γύρισε στον Carl. Όταν επανέλαβε τρεις φορές αυτήν την κίνηση και μετά, επιτέλους στράφηκε στη ντάμα του. «Να με συγχωρείτε πανέμορφη δεσποινίς μα θα πρέπει να φύγω τώρα. Βλέπετε, ο κύριος που έρχεται...μάλλον με αντιπαθεί, για να το πω ευγενικά. Δε θα ήθελα για κανένα λόγο να βρεθώ στο διάβα του.» Όσο ευγενικά και τυπικά κι αν μιλούσε, όλες οι λέξεις του έβγαιναν δύο φορές πιο γρήγορα απ'ότι πριν. Πήρε και το άλλο της χέρι ενώ φίλησε και τα δύο πλέον εντελώς πεταχτά. «Εις το επανιδείν--ελπίζω να φύγεις γρήγορα από τούτο το νησί.»

Και πριν το καταλάβει και πάλι, ο στόχος της, ο Bryan Mikki, συνοδευόταν μακριά από τον Carl, ο οποίος τον άφησε στις σκάλες και μετά ήρθε και πάλι κοντά της.

Η Lorenza είχε παραμείνει να κοιτάει τις εξελίξεις με κλειστό το στόμα μεν, αλλά την ίδια έκπληξη δε · τη μια στιγμή τα πάντα έβαιναν καλώς, την άλλη...αυτό! Ο Carl ήρθε και του είπε πως ένας τύπος ερχόταν στο σπίτι, ένας τύπος που ή θα ήταν κάποιο κάθαρμα σαν κι αυτούς που του χρωστούσε, ή ένας άνρθωπος ο οποίος έχει ζημιωθεί απ'τον πρώην Πλωτάρχη που ζητούσε εξηγήσεις. Όποιος κι αν ήταν όμως, ένα είχε σημασία: μόλις κατέστρεψε την ευκαιρία της! Και τώρα τι θα κάνανε; Δε μπορούσε να τρέξει από πίσω του, ειδικά με τον Carl δίπλα της--θα κινούσε υποψίες. Απ'την άλλη, αν κάπως ειδοποιούσε τον Nanashi τότε ίσως, ίσως να είχε κάποια ελπίδα. Γιατί η ίδια να κάνει κάτι πλέον ήταν αδύνατον.

Και πάνω που είχε ετοιμαστεί να χτυπήσει ένα από τα σημεία πίεσης στη σπονδυλική του στήλη...της έπιασε τα χέρια! Όλα είχαν το χειρότερο δυνατό timing αυτήν την ημέρα.

Άρχισε να ψάχνει τον Mark μέσα στο πλήθος. Ήξερε ότι ο ίδιος την κοιτούσε εφόσον τον είχε ήδη εντοπίσει μία φορά, αλλά κι αυτός ο άνθρωπος δεν έμενε σε ένα μέρος καθόλου--μετακινούνταν όλη την ώρα. Όταν επιτέλους τον εντόπισε, σίγουρα επειδή ο ίδιος της το επέτρεψε, του έκανε διακριτικά νόημα να πλησιάσει, ενώ ο Carl Feldman, ένας άντρας όχι πάνω από σαράντα, με αρκετή φαλάκρα
κι ακόμα περισσότερη περηφάνεια εφόσον φορούσε το πιο καλό περουκίνι για να μη φαίνεται - όμως και πάλι καταλάβαινε κανείς ότι δεν ήταν τα πραγματικά του μαλλιά - συνέχιζε να την απασχολεί, μιλώντας μαζί της. Η κοιλιά του προεξείχε λίγο του παντλονιού, όμως τα ρούχα του την έκρυβαν αριστοτεχνικά. Αλλά τα δόντια του--τα πιο κίτρινα που είχε δει ποτέ. Πήγαινε στοίχημα πως αν δεν είχε βάλει τόση κολόνια που σχεδόν είχε μουδιάσει η όσφρησή της, θα μύριζε η αναπνοή του.