Το τέλος μιας εποχής. [Tέλος-Παρελθόν]

«Πώς τολμάς και υποννοείς πως ένας άρχοντας σαν και τον κύριό μας πρέπει να ντρέπεται, πόσο μάλλον για κάτι που έμαθε ένας υπηρέτης του;!»
«Δε μιλούσα σε σένα,» είπε με ηρεμία στον Souma, μα αυτή εγκυμονούσε επικίνδυνες υποσχέσεις και ανείπωτες προειδοποιήσεις. «Γιατί να τα κάνεις όλα αυτά; Τον πατέρα σου δεν τον σκέφτηκες; Τι ακριβώς δε σου άρεζε που είχες όλο το νησί στα πόδια σου;»

Αγνοώντας επιδεικτικά όλες τις ερωτήσεις του, γεμάτες αγανάκτηση και απορία όπως ήταν, σηκώθηκε για να τον φτάσει. «Επαναλαμβάνω: τι νομίζεις πώς κάνεις;»
«...παραιτούμαι.»
Σπαθιά να τραβιούνται ακούστηκαν και τα πρόσωπα των υπολοίπων πήραν μια ανησυχητικά βίαιη έκφραση. «Δεν έχεις αυτήν την πολυτέλεια.» H απειλή ήρθε να πραγματοποιηθεί άμεσα όταν ο nanashi δε νοιάστηκε γι αυτήν κι όλοι πήγαν να του επιτεθούν. Όμως ήταν πoνηρός ο Nobu Nobu και δεν έδωσε την εντολή επίθεσης σ'αυτόν--αλλά κατά πάνω στην Tsubaki.

Όμως κι ο Nanashi ήταν έξυπνος, και ήξερε ακριβώς πώς θα κινηθεί ο άρχοντας: με μία κυκλική κίνηση, βρέθηκε πίσω από τη γυναίκα, ενώ το σπαθί του είχε ήδη σχηματίσει ένα κόκκινο μισοφέγγαρο στο πέρασμά του. Άντρες βόγγηξαν από τον πόνο, αίμα σηκώθηκε, ακολουθώντας την πορεία του σπαθιού και του άντρα που για μια στιγμή είχαν χαθεί από το οπτικό πεδίο όλων, και τσιρίδες ακούστηκαν. Το κόκκινο ράντισμα έπιασε όχι μόνο αυτούς που έκοψε, μα και τον Nobu Nobu τον ίδιο, που έμεινε να κοιτά κοκκαλωμένος τη σκηνή που εκτυλισσότανε μπροστά του.

«Ναι την έχω.»
«Όχι φυσικά--δε μπορείς να φύγεις τώρα! Ξέρεις πάρα πολλά. Πιάστε αυτόν, αφήστε τη γυναίκα. Πάνω του!»

Α, τώρα κάνανε αυτόν τον στόχο προτεραιότητας ε; Καλή επιλογή. Αν συνεχιζαν σίγουρα θα είχαν κακή κατάληξη. Έχοντας ήδη την αμυντική του στάση, εύκολα εύκολα έγινε η μετάβαση σε επιθετική: χαμήλωσε λίγο τη λεπίδα στα χέρια του αλλά μετά έφερε και τα δύο στο ύψος των ματιών του. Οι άλλοι τέσσερις φάνηκαν να συνέρχονται από τον πόνο - ή την ταπείνωση - και τώρα ήταν έτοιμοι και πάλι να τον σταματήσουν. Αλλά δεν υπολόγιζαν πως θα έπαιρνε την πρωτοβουλία: χωρίς δισταγμό, τα πόδια του ώθησαν το τάταμι που στεκόταν, τόσο πολύ που το έσπασαν! Η εκπληκτική του ταχύτητα φάνηκε άλλη μία φορά όταν από το ένα σημείο εμφανίστηκε στο άλλο, χωρίς να προλάβουν να δουν το ενδοιάμεσο.

Τώρα το σπαθί του όμως είχε περισσότερο αίμα, κι ένας άντρας έπεσε στα γόνατα σφαδάζοντας, το χέρι του κάλυπτε ένα ορθάνοιχτο, αρκετά βαθύ κόψιμο στα πλευρά του. Ικανοποιημένος με την έκταση της πληγής του νούμερο ένα, πήγε για το νούμερο δύο. Επίτηδες, δεν πήγε γρηγορότερα απ'ότι μπορούσαν να ακολουθήσουν τα μάτια όλων: τον είδαν να γυρνάει το σπαθί στα χέρια του και να το φέρνει χαμηλά στα δεξιά του. Με την κοφτερή μεριά να κινείται απειλητικά προς το μέρος του δεύτερου, όρθια κι επικίνδυνη, έκανε στο πλάι. Όμως το είχε προβλέψει. Όπως και προέβλεψε το χτύπημα που ήρθε ύπουλα από τα αριστερά του, την πιο εκτεθειμένη μεριά του--κλώτσησε το σπαθί μακριά ενώ ταυτόχρονα κατέβασε το δικό του ευθεία, πάνω στον ώμο του άλλου. Αίμα ανέβλυσε άφθονο ενώ ο Nanashi συνέχιζε να πριονίζει το τραύμα. Το σπαθί του εχθρού του έπεσε, αποτέλεσμα που θεωρήθηκε ικανοποιξτικό, και πήγε στον επόμενο.

Δεν προειδοποίησε αυτήν τη φορά, ούτε θέλησε να δώσει χρόνο για να το ξανασκεφτούν--γύρισε αμέσως τη λεπίδα προς τα πίσω, μόνο με το ένα χέρι τώρα, και με μια απότομη κίνηση κάρφωσε τον άντρα που - νόμιζε πως - ερχόταν κρυφά. Το σπαθί διαπέρασε ανελέητα το σώμα του και με προσπάθεια ο Nanashi γύρισε τη λεπίδα προς τα πάνω ενώ ακόμα μέσα στον άλλον, κοντά στην κοιλιά. Με μια κραυγή πόνου, έπεσε χάμω, λιπόθυμος από τον πόνο, καθώς το σπαθί από μόνο του έβγαινε, λουσμένο στα αίματα.

Με αποφασιστικότητα κοίταξε τον τελευταίο ένοπλο άντρα · φάνηκε να μη θέλει να πολεμήσει απ'τη μία, όμως απ'την άλλη ήταν αναγασμένος να το κάνει, αλλιώς ο Nobu Nobu...σαστισμένος κοιτούσε μία τον σκληρό σαμουράι και μία τον εργοδότη του, μήπως και κάποιος του έδειχνε κατανόηση. Έτρεμε το σπαθί γιατί έτρεμαν τα χέρια του · εν τέλει αποφάσισε να δείξει έλεος ο σαμουράι, εφόσον χτύπησε με αρκετή δύναμη τη λεπίδα για να τη σπάσει, κι όταν έπεσε σε δύο κομμάτια στο πάτωμα, του πήρε το σπαθί απ'τα χέρια και με τη λαβή τον χτύπησε στο κεφάλι. Ακολούθησε την πορεία της λεπίδας του κι εκείνος κι έπεσε στο δίπλα της αναίσθητος.

Και τώρα που όλοι ήταν εκτός της εξίσωσης, ο Nanashi στράφηκε στην πηγή του κακού...η οποία τώρα έντρομη είχε φτάσει να χτυπήσει με την πλάτη στον τοίχο, και να ψάχνει σαν τρελή να βρει το βαθούλωμα στο ξύλο για ν'ακοίξει την πόρτα. Δεν είχε τολμήσει να κοιτάξει αλλού--το βλέμμα του είχε παραμείνει πάνω στον πρώην υποτακτικό του, να θερίζει τέσσερις από τους πιο θανατηφόρους άντρες που είχε στη δούλεψή του.

Με τρεις δρασκελιές, έφτασε τον τρομοκρατημένο άρχοντα. Έφτασε τόσο κοντά, που μπορούσε να μυρίσει το χνώτο του, σαν το ζώο που ήταν, ποτισμένο από πανικό και σάλιο. Σαν ζώο που ήταν κι ο ίδιος, μπορούσε να εντοπίσει αυτά τα συναισθήματα ακόμα κι από μακριά. Μπορεί να μην ήταν ψηλότερος από τον Nobu Nobu, όμως φαινόταν να στεκόταν από πάνω του, επιβλητικός και θυμωμένος. «Παραιτούμαι από τη δούλεψή σου.»
«Κ...καλώς.»
«Δε θα με ξαναενοχλήσεις ποτέ.» Τα μάτια του λειτούργησαν σαν χέρια και πήγαν μόνο για μια στιγμή στους αναίσθητους ή ανίκανους πλέον άντρες , δείχνοντάς τους στον ξανθό άντρα, σαν να προοικονομούσε τυχόν κατάληξη άντρων που θα τον κυνηγούσαν. «Και μια συμβουλή: τον γέρο άστον ήσυχο, αλλιώς θα αποκαλύψει το μυστικό σου. Ένα δώρο, για τα τόσα χρόνια υπηρεσίας.» εξήγησε στην έκπληκτη έκφρασή του. Και τότε επιτέλους τίναξε το σπαθί, με ένα κομμάτι ύφασμα καθάρισε την λεπίδα, και το πέταξε κάτω, σαν μια τελευταία προσβολή. «Είθε τα χρόνια του αυτοκράτορα να είναι πολλά και σοφά και να μην χρειαστεί ποτέ να αντικατασταθεί.»

Μια υπόκλιση που είχε χάσει κάθε νόημα σεβασμού αργότερα, άνοιξε την πόρτα. «Φεύγουμε, Tsubaki.» Tαυτόχρονα της έδωσε το χέρι του, τεντωμένο πάνω από τα κορμιά. Εκείνη το πήρε μ'ετοιμότητα, σήκωσε με το άλλο τα υφάσματα και πέρασε πάνω από τους πεσμένους λες και την ενοχλούσαν πέτρες στο διάβα της, στηριζόμενη στο χέρι του σαμουράι.
«Προλαβαίνουμε τίποτα ανοιχτό να πάμε να φάμε; Νυστική με έχουν.» ρώτησε καθώς σπομακρύνονταν.
Ένα μικρό, πικρό χαμόγελο δημιοιυργήθηκε στα χείλη του. «Νούντλς με κάρυ;»
«Μμμμμ έχω όρεξη για σούσι σήμερα.»
«Εκείνο σίγουρα θα έχει κλείσει.»
«Ε τότε πάνε με στη γειτονιά κοντά στο σπίτι μου, εκεί πάντα έχει κάτι να τσιμπολογήσουμε.»
«Όλο απαιτήσεις είσαι.»

Φύγανε απ'το παλάτι χωρίς να ανταλλάξουν άλλη κουβέντα. Σεργιάνισαν στα στενά και τα σοκάκια σιωπηλά, απολαμβάνοντας απλώς και μόνο την παρουσία ο ενός του άλλου. Πιασμένοι χέρι-χέρι στην αρχή με τα δάχτυλα πλεγμένα, μετά πέρασε το χέρι της μέσα απ'το δικό του. Έγυρε πάνω του ενώ ακόμα περπατούσαν και συνέχισαν έτσι μέχρι που φτάσανε στο παραδοσιακό μαγαζί που παραδόξως ήταν ακόμα ανοιχτό, πολύ κοντά στο σπίτι της. Την υποδέχτηκαν βασιλικά, κι ο Nanashi άρχισε να υποψιάζεται πως ίσως της ανήκει. Κι όταν τη ρώτησε, με το που ήρθε στο τραπέζι που είχε κάτσει, του απάντησε μάλλον αόριστα. Δεν πίεσε παραπάνω.

Σταύρωσε τα χέρια της πάνω στο τραπέζι και ξάπλωσε πάνω τους. «Και τι θα κάνεις τώρα;»
«Θα ψάξω να βρω δουλειά.»
«Πού σκέφτεσαι;»
«Θα ήθελα πολύ να γίνω μέλος της shinsegumi αλλά δε θα δεχθούν έναν άντρα που πρόδοσε βασιλικό μέλος...οπότε υποθέτω θα μείνω στη δική σου μεριά της πόλης.» πρόσθεσε στο τέλος με το ίδιο πικρό χαμόγελο που είχε νωρίτερα.
«Ό,τι κι αν κάνεις θα τα καταφέρεις. Είσαι αυτού του είδους άντρας.» Του χαμογέλασε με καλοσύνη. «Όμως αν θες τη γνώμη μου, τα κορίτσια που δουλεύουν στα σπίτια με τα κόκκινα φωτάκια, θα χρειάζονταν λίγη προστασία. Δες αν μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο.»
«Μπράβος σε πορνείο δηλαδή;»
«Όχι · σωματοφύλακας για πόρνες. Έχουν πολλούς να τις εκμεταλλεύονται. Ας τις υπερασπίζεται κάποιος.»

Ο τρόπος που το είπε του φάνηκε σαν να θυμόταν κάτι, λες και μιλούσε από εμπειρία. «Έχεις...προσωπική γνώση;»
«Ναι. Ήμουν κι εγώ μέλος τους μέχρι πρότινος.» Το είπε αψήφιστα, σαν να τον προκαλούσε να πει κάτι κακό. Όμως η περιέργειά του είχε ικανοποιηθεί και ειλικρινά δεν τον ένοιαζε. Κι όταν ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα, χαμογέλασε αν και λυπημένα. «Είσαι καλός άνθρωπος Nanashi. Λυπάμαι που πρέπει ν'ανακαλέσω την διεκδίκησή μου.»
Δεν ήταν ότι τον πείραξε το παραπάνω σχόλιο, αλλά συνειδητοποίησε πως κάπως στεναχωρήθηκε. Είχε αρχίσει να ενδιαφέρεται γι αυτήν και δεν το περίμενε. Με την ελπίδα πως δεν πολυφάνηκαν τα συναισθήματά του, ρώτησε: «...πώς κι έτσι;»
«Παντρεύομαι.»

Έμεινε να την κοιτάει γι αρκετή ώρα. «Aυτό είναι απροσδόκητο.»
Ένα μικρό γελάκι της ξέφυγε, όμως ήξερε να μην το κάνει έντονο. «Nαι ξέρω. Αλλά όλη αυτή η ιστορία με τον Nobu Nobu με βαλε σε σκέψεις. Βλέπεις...» α, επιτέλους θα άκουγε την εξήγηση που του χρωστούσε «όταν είπα μέχρι πρότινος, εννούσα μέχρι και πριν με απαγάγεις. Εεε, με απέσπασες από το σπίτι μου τέλος πάντων. Δεν ήμουν ενεργή αυτόν τον καιρό γιατί ένας κύριος μου έκανε πρόταση γάμου, και μέχρι να απαντηθεί η ερώτηση το έχουμε έθιμο να μη δουλεύουμε. Οπότε έμενα σπίτι μου.»
Ναι αλλά τι ρόλο έπαιζε αυτή στο σχέδιο του άλλου; «...ποιος ήταν ο άντρας που σε ζήτησε σε γάμο; Και γιατί προσποιήθηκες ότι ήξερες τον Nobu Nobu;»
Του έκλεισε το μάτι. «Χμμμμ το βρήκες! Είναι μεγάλος εισαγωγέας μαλλιού του νησιού. Προφανώς ο καλός μας άρχοντας ήθελε να επεκταθεί στον τομέα του και με απήγαγε σαν μέσο πίεσης. Φαντάζομαι τον Tsuki--άλλαξε χρώμα από την ανησυχία του. Α, ναι, το μαγαζί αυτό είναι της αδερφής του.» Γι αυτό ήταν αόριστη πριν. «Όσο για τον λόγο που υποκρίθικα...υποθέτω ένστικτο αυτοσυντήρησης; Δεν τα βάζεις μόνη σου με τέτοιους άντρες! Γι αυτό περίμενα να έρθεις.» Του έκλεισε το μάτι πάλι, πιο παιχνιδιάρικα αλλά πιο προσεγμένα. «Ηξερα πως θα με βοηθήσεις.»
Ρουθούνησε. «Ξέρεις τι κάνεις. Κι εφόσον ήταν να παντρευτείς, γιατί-;»
«Δεν ήμουν σίγουρη τι ήθελα. Αλλά μετά από όλο αυτά...αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα. Μέχρι πριν λίγο καιρό όλοι με θεωρούσαν αντικείμενο. Τώρα με βλέπουν σαν τη μέλλουσα κυρία Kou. Δεν είναι κακό.»
«...κατάλαβα. Καλά κάνεις. Θα έχεις πολύ καλύτερη ζωή, ειδικά εφόσον σε αγαπάει. Αν και δεν ξέρω τα προσωπικά σας--»
«Ναι με αγαπάει.» Τον έκοψε για δεύτερη φορά. «Το ξέρω ότι με αγαπάει και ξέρω πως θα ζήσω άνετα μαζί του. Και το ξέρει κι εκείνος. Ακόμα είμαι μια πόρνη δυστυχώς, οπότε η αξία μου είναι στην ουσία πράγματος. Και θεώρησε πως κάνοντας τη μεγαλύτερη δωρεά, επειδή με αγαπούσε περισσότερο, θα με εντπωσίαζε.» Αναστέναξε. Μετά από μια μεγάλη στιγμή ησυχίας, τον κοίταξε. «Συγγνώμη. Σε χρησιμοποίησα για να νιώσω κι εγώ σαν...γυναίκα.»

Για πρώτη φορά την κοίταξε κατάματα και σοβαρά. Τότε χαμογέλασε πλατιά και με το δάχτυλό του έκανε πως αφαιρούσε κάποιον λεκέ από το μάγουλό της, αν και ήξεραν και οι δύο πως δεν είχε τίποτα. «...μου έχουν κάνει και χειρότερα. Εξάλλου δεν πέρασα κι άσχημα.»

Αφού φάγανε το σούσι τους και χαιρετίθηκαν για μία τελευταία φορά, δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ, εφόσον η Tsubaki μετακόμισε στην καλύτερη πλευρά της πόλης, ενώ εκείνος απομακρύνθηκε ακόμα περισσότερο, κι έφτασε να μένει σε ένα μικρό αγροτικό σχεδόν σπίτι στα όρια της πόλης, πιο κοντά στη νέα του εργασία σαν σωματοφύλακας των κοριτσιών στο αρκετά γνωστό μαγαζί της Δεσποινίς Chou, Akano Yume.

Όνομα χαρακτήρα: Nanashi Kojiro (Minion της Lorenza Bane)

P.o.M. Points: 46

Belli: 137.000

Τυχόν παρατηρήσεις: Εκπληκτική ιστορία! Δένει απόλυτα με τις δύο προηγούμενες, σε σημείο που θα μπορούσε να κάνει τον αναγνώστη να πιστεύει ότι την είχες γράψει από πριν. Ο τρόπος γραφής, όπως πάντα άπταιστος και αυτή τη φορά, οι περιγραφές ήταν άψογες! Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να κόψω από την βαθμολογία, αλλά σε μερικά σημεία η αφήγηση άλλαζε χρόνο, ενώ σε κάποια άλλα οι περιγραφές ήταν αρκετά απότομες· οπότε έκοψα ένα συμβολικό ποσό. Οφείλω να παραδεχτώ πως είχα την αγωνία να μάθω τι θα γινόταν με την Tsubaki μέχρι το τέλος, το οποίο αποδείχθηκε πολύ καλύτερο απ' όσο περίμενα. Αναμένω την συνάντηση λοιπόν!