Το τέλος μιας εποχής. [Tέλος-Παρελθόν]

Και η σιωπή συνέχιζε. Κάπου εκεί έφυγαν οι τρεις από τους τέσσερις κι έμεινε μόνο αυτός που φαινόταν να μην κάνει και πάρα πολλά ενώ ήταν οι άλλοι δίπλα του. Τότε όμως, έβαλε τον Nanashi να καθίσει στη μαξιλάρα, απέναντι της αρκετά χαλαρής δεσποινίδας, που σχεδόν με αυθάδεια κοιτούσε τον περιβάλλοντα χώρο μα και τους ανθρώπους μέσα του. Ήταν ένα λιτό δωμάτιο αναμονής, άδειο εκτός των μαξιλαριών που χρησίμευαν στο να κάθονται οι επισκέπτες, που απλώς διανθίστηκε με προμήθειες ιατρικές για την ιδιαίτερη περίπτωση του Nanashi.

«Σε προσέχουν πάντως,» ομολόγησε διασκεδασμένη από την προσπάθεια του σαμουράι να μη δείξει έστω και για μια στιγμή την παραμικρή ένδειξη πόνου. Και παρακολουθούσε το άλλοτε στωικό, άλλοτε αυστηρό του πρόσωπο επίτηδες. Γι άλλη μια φορά δεν αντέδρασε. Εκείνη τη στιγμή, ο γιατρός του έγνεψε κάτι κι εκείνος, με μία απότομη κίνηση, αφαίρεσε το πάνω μέρος του ρούχου του από τον ώμο που είχε δεχθεί το χτύπημα! Ξαφνιασμένη, η Tsubaki έμεινε να τον κοιτάει. Λίγη ώρα αργότερα, η γυναίκα συνέχιζε να κοιτάει, αλλά γι άλλο λόγο. Η ματιά της περιπλανήθηκε από το πρόσωπό του και δεν επέστρεψε ποτέ. «Σε γυμνάζουν κιόλας,» πρόσθεσε λες και αυτό που ειπώθηκε ήταν πριν μια στιγμή.

Τα μάγουλά του είχαν αρχίσει να χρωματίζονται με περισσότερο κόκκινο μα δεν άλλαξε καθόλου την έκφρασή του--απλώς έκλεισε τα μάτια του. «Δε με γυμνάζουν · θα ήταν παιδαριώδες να χρειάζομαι κάποιον να μου το υπενθυμίζει ή να το κάνει μαζί μου.»
«Ακόμα καλύτερα,» σχολίασε, μα αυτήν τη φορά αρκετά πιο ανεπίσημα και χαμηλά. «Και πού τα έκανες όλα αυτά τα σημάδια;» Όχι μόνο το πρόσωπο, μα και το σώμα του είχε ουλές από παλιά χτυπήματα. Δε μπήκε καν στον κόπο να της απαντήσει, απλώς άνοιξε το ένα μάτι, φρύδι ψηλά.

O γιατρός αποσύρθηκε μόλις και το τελευταίο τραύμα είχε δεθεί, όμως και πάλι έμενε αρκετή κενή ώρα. Μόνο οι δυο τους πως είχαν μείνει, τα πάντα φαίνονταν πιο αμήχανα για τον Nanashi. H Tsubaki επίτηδες ή όχι δεν έλεγε να πάρει τα μάτια της από πάνω του, ακόμα κι αφού ξαναντύθηκε. Όταν άρχισε να τον πλησιάζει, την κοίταξε περίεργα.

«Τι;»
«Τίποτα.»
«...φύγε από κοντά μου τότε.»
«Μμμμ, σε τρομάζω; Εξελοθρευτής να σου πετύχει...»
Αντιστάθηκε στο χαμόγελο. «Δε νιώθω και πολύ άνετα γύρω σου.»
«Θα φταίει μάλλον ότι είμαι τόσο δυναμική.»
«Ή το ότι είσαι τόσο κοντά που μπορώ να καταλάβω πως έφαγες νούντλς με κάρυ πέντε ώρες πριν.»

Κι όντως, είχε έρθει πολύ κοντά · αν και καθόταν ακόμα, τα γόνατα ακουμπησμένα στο ξύλο μα και λίγο στη μαξιλάρα του, αν δεν ήταν πιο κοντή απ'αυτόν, η μύτες τους θα ακουμπούσαν. Κάτι μεταξύ προσβολής και περηφάνειας πάλεψαν στο πρόσωπό της, μα υπερνίκησε η περιέργεια. Ανασήκωσε τους ώμους της δήθεν αδιάφορα. «Και δε σ'αρέσουν τα νουντλς με κάρυ;»
Αυτή τη φορά δεν κατάφερε να καταπολεμήσει το χαμόγελο. «Νομίζω δεν είναι αυτό το προκείμενο τόσο, όσο το γεγονός π-»

Εκεί που δεν το περίμενε, κι ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή κρατούσε οπτική επαφή μαζί της, με το που απέστρεψε το βλέμμα του για μία στιγμή, κάτι αδιανόητο συνέβη: η γυναίκα έριξε όχι μόνο τα χείλη της, μα και όλο της το σώμα κατά πάνω του! Το σοκ απ'το απότομο φιλί τον άφησε για μερικές στιγμές ανήμπορο ν'αντιδράσει κι όταν πήγε να το κάνει, η Tsubaki τραβήχτηκε πίσω, μ'ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Κοιτάχτηκαν γι αρκετή ώρα.

«Χμμμμ τελικά κι εσύ αναστατώνεσαι,» δήλωσε με αυθάδεια στο τέλος, όμως δεν έφυγε από κοντά του. Τράβηξε μία από τις μαξιλάρες δίπλα του, και κάθισε με τον ίδιο τρόπο που καθόταν κι εκείνος. Δε σταμάτησε να την κοιτάει για λεπτά ολόκληρα, εώς που είδε πως δεν έκανε καμία άλλη κίνηση προς αυτόν. Όμως το μυαλό του ήταν σε υπερδιέγερση και τα χείλη του αισθάνονταν δύο φορές το μέγεθός τους, πρησμένα και κόκκινα, με μια γεύση που παραδόξως δεν είχε να κάνει με φαΐ.
«Γιατί-...;»
«Έτσι.»
«Ναι αλλά-»
«Δεν έχει σημασία. Σε συμπάθησα. Από δω και πέρα θα έχω το δικαίωμα να σε διεκδικήσω...εάν το θεωρήσω επιθυμητό.»
«Είσαι περίεργη.»
«Δεν ακούω όμως να διαμαρτύρεσαι.»
Ήταν η σειρά του να ανασηκώσει τους ώμους του. «Δε με διεκδικεί καμία έτσι κι αλλιώς.»
«Πώς κι έτσι; Θα περίμενα πολλές να περιφέρονται γύρω σου, με τέτοια θέση αλλά και...εμφάνιση.»
«Δεν είμαι κακή επιλογή μα δεν ενδιαφέρομαι κιόλας. Φαύλος κύκλος. Δε βιάζομαι έτσι κι αλλιώς...»
«Κρίμα. Όμως αυτό που είπα ισχύει. Να το θυμάσαι.»

Επιτέλους έφτασε η ώρα που μπορούσαν να συναντήσουν τον Nobu Nobu, μα αυτήν τη φορά, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν τους δέχτηκε στο γραφείο του, μα στη δεύτερη μεγαλύτερη αίθουσα του παλατιού, εκεί που όλοι οι σημαντικοί άνθρωποι της βασιλικής οικογένειας δέχονταν κόσμο. Η καρδιά του χτυπούσε πιο δυνατά. Έφτανε η στιγμή της αλήθειας. Δεν ήξερε γιατί, μα ακόμα ένιωθε και την αγωνία από πριν μα και την αίσθηση...απάτης που είχε αισθανθεί τότε. Μπαίνοντας, και οι δύο έκαναν μια βαθιά υπόκλιση, όπως όριζε το πρωτόκολλο. Δε σηκώθηκαν, ούτε καν το βλέμμα τους δε σήκωσαν, μέχρι να τους δοθεί η άδεια. Κι όταν αυτό έγινε, είδαν τον χαμογελαστό, σχεδόν χαρούμενο άρχοντα Nobu Nobu εμπρός τους, με ανοιχτά τα χέρια. Είχε κατέβει από τη ψηλή θέση που όριζαν για τα βασιλικά μέλη και στεκόταν μόλις εκατοστά μακριά τους.

«Αγαπητή μου Tsubaki, ικανότατε Nanashi...χαίρομαι πολύ που σας βλέπω σώους κι αβλαβείς ξανά εδώ μέσα.»
«Άρχοντα Nobu Nobu,» χαιρέτισαν και οι δύο ταυτόχρονα, με μια κλίση του κεφαλιού τους.
«Ω μα δεν χρειάζονται οι τυπικότητες τώρα!» Έβαλε τα χέρια του μέσα στα μακριά μανίκια του πολύ επίσημου κιμονό του κι άρχισε να τους οδηγεί στις θέσεις των καλεσμένων, στις οποίες έκατσε κι ο ίδιος. «Αγαπητή μου, είμαι πολύ χαρούμενος που ξέφυγες από εκείνους τους κακεντρεχείς που σε πήραν!»

Ώστε επέμενε στην αρχική του εκδοχή. Μα φυσικά, αφού είχε αποφασίσει και ο ίδιος πως ο Souma έκανε τη βρωμοδουλειά! Ευτυτχώς που δεν ήταν εδώ κατά τη δι΄ρκεια αυτής της συνάντησης. Δε μίλησε για να διορθώσει τον άρχοντά του, η Tsubaki όμως το έκανε, κι αρκετά πιο εύγλωττα απ'τον ίδιο. «Το ενδιαφέρον σου για μένα με συγκινεί άρχοντα, όμως πολύ φοβάμαι πως κάποιος το εκμεταλλεύτηκε εναντίον μου.» Ο Nobu Nobu την κοίταξε παραξενεμένος. «Δεν υπήρξα ποτέ θύμα απαγωγής...κάποιος σου έδωσε επί τούτου λανθασμένες πληροφορίες.»

Τα μάτια του γούρλωσαν · τα χέρια βγήκαν απ'τα μανίκια για να πάει το ένα πάνω από το στήθος του και το άλλο στο σαγόνι. «Την αλήθεια λέει,» μίλησε κι εκείνος «δεν την έσωσα από εγκληματίες. Την άρπαξα απ'το σπίτι της...»
«Αυτό είναι από τα άγραφα...οφείλουμε μια συγγνώμη στην οικογένειά σου και σίγουρα σε σένα!» Χωρίς δισταγμό, έριξε το κεφάλι του, μα και ολόκληρο το σώμα κάτω, μέχρι που η μύτη του άγγιζε το πάτωμα. Ο Nanashi φάνηκε ν'αναστατώνεται μ'αυτό περισσότερο από την Tsubaki. «Συγχώρεσέ μας.»

Ανάμεσα από τις διαμαρτυρίες της γυναίκας πως κάτι τέτοιο ήταν υπερβολικό για έναν άρχοντα σαν και του λόγου του και πως εφόσον λύθηκε η παρεξήγηση, δεν την πείραζε τίποτα, ο Nanashi παρατήρησε κάτι περίεργο...όμως δε μπορούσε να του δώσει ακόμα όνομα. Κάτι τον προβλημάτιζε. Από τη στιγμή που του δόθηκε αυτή η αποστολή, κάτι δεν του καθότανε καλά. Όμως το αγνόησε όταν ξανασηκώθηκε ο Nobu Nobu και ευθυτενής πια, απευθύνθηκε στον ίδιο. «Θέλω να συνοδεύσεις την αγαπητή μου Tsubaki σ'ένα από τα δωμάτια του παλατιού.» διέταξε. «Αδιανόητο να σε στείλουμε πίσω πριν ξεδιαλύνουμε το χάος. Μπορεί όντως κάποιος να θέλει να σε βλάψει κι απλώς εμείς να πήραμε πολύ νωρίς την πληροφορία. Μπορεί να μας έδωσαν λάθος στοιχεία για να σε ξετρυπώσουν. Πολλές οι πιθανότητες...γι αυτό θα σε παρακαλούσα να παραμείνεις εδώ μέχρι νεωτέρας.»
«Μα, άρχοντα μου, ήδη έκανες πολλά για μένα! Δε θα ήθελα να σε επιβαρύνω--»
«Ανοησίες. Δε με επιβαρύνεις καθόλου. Πάνε έξω από την αίθουσα, θα βρεις έναν υπηρέτη. Περιέγραψέ του το δωμάτιο που επιθυμείς κι εκείνος θα σου πει πού είναι. Κι όσο εσύ θα συζητάς με τον υπηρέτη εμείς θα κάνουμε μία άλλη συζήτηση με τον Νanashi. Μην φύγεις πριν βγει όμως. Αυτός θα σε συνοδεύσει είπαμε.»

Γι άλλη μία φορά, ο Nanashi απλώς έγνεψε στις εντολές του κυρίου του, εντυπωσιασμένος από την γενναιοδωρία του, όμως πως κοίταξε την Tsubaki, η μαυρομάλλα γυναίκα φαινόταν ανήσυχη. Το ήξερε αυτό το βλέμμα: ήθελε να διαμαρτυτηθεί, όμως ήξερε πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Είχε την έκφραση ενός ανθρώπου που δεν ήθελε να φανεί αχάριστος όμως το προνόμιο που του προσέφεραν σε τίποτα δεν τους ωφελούσε. Όμως όταν σε κοιτάει με τέτοια καλοσύνη κάποιος τόσο σημαντικός, δε μπορείς να πεις τίποτα άλλο εκτός από: «Η γενναιοδωρία σας δε γνωρίζει σύνορα. Σας ευχαριστώ. Θα περιμένω απ'έξω.»

Μέχρι και να βγει, την κοιτούσαν να απομακρύνεται. Με το που έσυραν την πόρτα πίσω της, ο Nanashi είπε αμέσως: «νομίζω πως είναι εσωτερική δουλειά, η εσκεμμένη παραπληροφόρηση. Δεν ξέρω το κίνητρο ούτε το πότε παρουσιάστηκε η ευκαιρία, όμως θεωρώ πως κάποιος δικός μας έκανε το παραπάτημα.»
«Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό;» ρώτησε ήρεμα ο σχεδόν ξανθός άντρας.
«Μόνος σας είπατε πως ακόμα δεν ξέρουμε τους λόγους, όμως για μένα το πιο πιθανό είναι να την ήθελε κάποιος στο παλάτι...να την έχει από κοντά.»
«Ενδιαφέρουσα θεωρία. Γιατί όμως;»
«...δεν ξέρω. Ίσως το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ερευνήσουμε τη ζωή της σε βάθος, ώστα να αποκαλύψουμε κάποια αιτία.»
«Εξαίρετη ιδέα!» Ενθουσιαμένος ο άρχοντας, ενθουσιασμένος και ο υποτακτικός, πήγαν να μιλήσουν ταυτόχρονα: «Θα βάλω τους καλύτερους άντρες μου στη συλλογή πληροφοριών να ψάξουν αμέσως.»
«Θα ήθελα να ψάξω προσωπικά γι αυτήν.»

Μια σύντομη σιωπή ακολούθησε τις αντικρουόμενες συστάσεις μα πρώτος χαμήλωσε το κεφάλι ο σαμουράι. «Καταλαβαίνω γιατί δε θεωρείτε πως είμαι κατάλληλος για τη θέση, μα θα ήθελα να ασχοληθώ προσωπικά μ'αυτό. Εξάλλου, οι ίδιοι άντρες αυτοί ήταν που εν τέλει σας παρέδωσαν τις λάθος πληροφορίες.»
«Δεν έχεις άδικο σ'αυτό που λες, όμως εσένα σε θέλω για κάτι άλλο, πιο σημαντικό. Αφού ξεκουραστείς καλά,» κοίταξε επιδεικτικά τις πληγές και τους μαύρους κύκλους κάτω απ'τα μάτια του «θα ήθελα να έρθεις πάλι στο προσωπικό μου γραφείο για την επόμενη ανάθεση.»
«Με τίματε άρχοντα,» είπε με σεβασμό «όμως-»
«Δεν έχει όμως.» Ήταν ο τόνος του κοφτός και το βλέμμα του απόλυτο. «Έχεις πιο σημαντικά πράγματα να κάνεις. Μη νομίζεις πως κι εγώ δε σκέφτηκα πως μπορεί κάποιος άνθρωπος δικός μου να το έκανε...γι αυτό θέλω να πας εσύ σε κείνον. Μέχρι να επιστρέψεις στο ενεργό καθήκον, είμαι σίγουρος πως θα ξέρουμε αν θα χρειαστεί απλώς να τον ανακρίνεις ή να τον σκοτώσεις.»

Κάτι μέσα του κλώτσησε. Πολλές φορές του μίλησε για θάνατο μέσα σε δύο μέρες. Όμως, όπως και η Tsubaki πριν απ'αυτόν, έτσι κι εκείνος τώρα, ήξερε πως δεν είχε άλλη επιλογή παρά να υπακούσει. Έκλινε το κεφάλι άλλη μία φορά προς ένδειξη σεβασμού και αποχώρησε. Έξω στον διάδρομο τον περίμενε η γυναίκα, λίγο απογοητεύμενη, μα όταν τον είδε τα μάτια της έλαμψαν. «Επιτέλους! Έλα και μου είπαν πως θα κοιμηθώ σήμερα στο δωμάτιο της πρώτης αυτοκράτειρας που μπήκε ποτέ στο παλάτι!»

Τον άρπαξε από το χέρι πάλι. Δε διαμαρτυρήθηκε. «Ώστε έτσι...» Προφανώς δεν ήταν ευρέως γνωστό, μα η πρώτη αυτοκράτειρα είχε έρθει παρά τη θέλησή της και στην ουσία ήταν αιχμάλωτη για μεγάλο χρονικό διάστημα πριν εν τέλει αποδεχθεί τη μοίρα της. Το θεωρούσε κάπως ειρωνικό να τη βάλουν εκεί, εφόσον ούτε η ίδια ήθελε να είναι εδώ.

«Αχα! Και ο υπηρέτης που έφυγε ακριβώς πριν βγεις, με ενημέρωσε πως αυτό είναι μεγάλη τιμή. Και πως θα έρθει ο ίδιος ο Nobu Nobu να μ'ενημερώσει για το πότε θα μπορώ να φύγω.»
«Λογικό είναι,» σκέφτηκε και είπε ταυτόχρονα.
«Γιατί είναι λογικό; Άρχοντας είναι!»
«Κι εσύ γνωστή του.»

Τότε τον κοίταξε περίεργα · επέστρεψε το ίδιο απορημένο βλέμμα κι εκείνος. Έμειναν να κοιτάχονται για μια σιτγμή, χωρίς να προχωράνε. Ξαναξεκίνησαν μόνο όταν η Tsubaki γύρισε απ'την άλλη, ανασηκώνοντας τους ώμους τους. «Υποθέτω...»
«Μου το είπε ο ίδιος. Δεν χρειάζεται να το κρύβεις--όχι από μένα τουλάχιστον.»
«Σ-σωστά...» είπε αμήχανα η γυναίκα, κι ενώ άλλο ήθελε να δείξει εκείνη, άλλο κατάλαβε ο Nanashi. Συνέχισαν μαζί όμως και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η ατμόσφαιρα είχε γίνει και πάλι φιλική--υπερβολικά φιλική. Μέχρι που έφτασαν στο δωμάτιό της - δεν παρέλειψε να προσέξει τον φρουρό που "τυχαίως" περνούσε από κει - κι εκεί η Tsubaki δήλωσε πως παρά την κούρασή της, ύπνος δεν την έπιανε. Η πρόσκληση για τσάι δεν άργησε να γίνει και ο Nanashi, με μια μικρή υπόκλιση, δέχτηκε. «Μην είσαι τόσο τυπικός και μέσα,» του ψιθύρισε στ'αυτί, πιο κοντά απ'ότι χρειαζόταν «δε θα μας βλέπει κανείς.»

Πφφ, τσάι. Μόνο σάκε του προσέφερε αλλά δεν παραπονέθηκε γιατί αυτό ήθελε κι ο ίδιος, μετά από μία τόσο μεγάλη, κουραστική μέρα. Οπότε ήπιαν κι ευθύμησαν μαζί...

Η στιγμή του αποχώρισμού ήρθε αρκετές ώρες αργότερα. Με νωχελικές, μα προσεγμένες κινήσεις, ο σαμουράι ξεμπλέχτηκε από το μικρό μπέρδεμα υφασμάτων, άκρων και σκεπασμάτων κατάφερε να σηκωθεί χωρίς να ξυπνήσει την γυναίκα δίπλα του. Ντύθηκε, έπιασε τα μαλλιά του σε μια γρήγορη ψηλή κοτσίδα κι έβαλε τα σπαθιά του στη θεση τους και πήγε να φύγει. Όμως στο τέλος υπέκυψε στον πειρασμό και την φίλησε πριν φύγει. Δεν φάνηκε να ξυνπά, αν και κουνήθηκε.

Επέτρεψε ένα μικρό χαμόγελο στον εαυτό του και, χωρίς άλλη καθυστέρηση, βγήκε έξω, σοβαρός. Τον πήρε το μάτι του φρουρού που και πάλι "τυχαία" περνούσε από κει και τον κοίταξε όλο νόημα. Ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα και συνέχισε τοπν δρόμο του μέχρι την έξοδο του παλατιού οπότε και κατευθύνθηκε αμέσως στο σπίτι του, για να κάνει μπάνιο ν'αλλάξει, ώστε να επιστρέψει φρέσκος.

Στα ιδιαίτερα του Νobu Nobu επέστρεψε στις οχτώ το βράδυ. Ο κύριός του καθόταν και πάλι μπροστά από το μικρό φορητό γραφείο του, όμως αυτήν τη φορά δεν είχε χαρτί και μελάνι, μα ένα μικρό πιατάκι με συνοδευτικά για το τσάι το οποίο εκείνη τη στιγμή έπινε. Αφού του επιτράπηκε η είσοδος, πέρασε μέσα και είδε πως αυτή τη φορά δεν ήταν μόνοι τους. Όχι μόνο ο Souma, μα κι άλλοι άντρες, ντυμένοι απλά μα μαχητικά, των περιτριγύριζαν. Δεν τους ήξερε όλους κι αυτό ήταν ένα στοιχείο για την ταυτότητά τους από μόνο του, εφόσον γνώριζε όλους τους άντρες στην άμεση δούλεψη του Nobu Nobu. Δεν ρώτησε τίποτα όμως, κι απλώς πήρε τη θέση που του υπέδειξε ο άρχοντας.

Αγνόησε χαρακτηριστικά τους υπόλοιπους κι έκατσε αγέρωχος, περιμένοντας τις εντολές του. «Επιτέλους βρήκαμε τον υπαίτιο γι αυτήν την απαίσια παρεξήγηση. Ένας γέρος ονόματι Yama Sasato, παλιός υποτακτικός του πατέρα μου» αρα ήξερε τα μέσα και τα έξω του παλατιού «και μέχρι πριν και πέντε χρόνια δικός μου, εως ότου η ηλικία του, του απαγόρεψε να είναι ενεργός μέλος, διέρευσε τις λανθασμένες πληροφορίες.» Έφερε το τσία πάλι στσα χείλη του και πήρε μια μεγάλη ρουφιξιά. «Μάθαμε πως το έκανε σε συνεργασία με τον Omatsu Hibiki.» στην αναφορά αυτού του ονόματος τα μάτια του Nanashi μίκρυναν · αυτός ο άνθρωπος ήταν ορκισμένος εχθρός του παλατιού γι αρκετό καιρό τώρα. «To μόνο που έχεις να κάνεις εσύ είναι να τον βρεις εκεί που μένει και να τον σκοτώσεις. Και μετά να κάψεις ό,τι υπάρχει μέσα στο δωμάτιο, μαζί με το πτώμα. Δεν πρέπει να μαθευτεί πως είναι νεκρός...αλλιώς η φίλη μας μπορεί να μπει σε μεγαλύτερο κίνδυνο.»