Για να χαθούν τα χάρτινα. Μέρος Δεύτερο. [Τέλος]

Δεν του είχε λείψει καθόλου. Ένα από τα πιο αδίστακτα και βρώμικα άτομα που είχε συναντήσει. Παλιά τον θεωρούσε απλώς σκληρό, ίσος τον άνθρωπο που αναλάμβανε τις απαραίτητες δουλειές του κυρίου του που κανείς άλλος δεν ήθελε. Αν κι αυτό δεν ήταν ψέμα, σίγουρα ο αριθμός αυτών των εργασιών ήταν πολύ μεγαλύτερος και σοβαρός απ'ότι κάποτε πίστευε. Πλέον μισητή φυσιογνωμία...που συζητούσε για επίθεση στη σάλα. Σήμερα · τώρα--σε μισή ώρα!

Ο Nanashi είχε πανιάσει. Έπρεπε να τους πάρει από κει μέσα. Όχι μόνο τον Sachi και την κυρία Sakura, όλους! Αλλά και να μην τον πιστεύανε ή να μην είχε τον χρόνο ή να μη μπορούσε, έπρεπε σίγουρα να απομακρύνει τους δικούς του. Βέβαια ήξερε ότι το να τους σώσει όλους ήταν κάτι λιγότερο από όνειρο θερινής νυχτός, εφόσον ο Nobu Nobu του είχε αμαυρίσει το όνομα όταν τον εγκατέλειψε. Η καρδιά του χτυπούσε πιο γρήγορα από ποτέ. Κάτι έπρεπε να κάνει κι αρνούνταν να παρατήσει τους άλλους. Αλλά τι; Αν εμφανιζόταν ίσως και τους έκανε να φύγουν μόνο και μόνο επειδή δεν ήθελαν να συναναστραφούν μαζί του; Μήπως όμως αυτό αποδεικνυόταν μεγαλύτερο ρίσκο; Κοίταξε κάτω όταν ένας ήχος του τράβηξε την προσοχή: οι πατημασιές του Akira που έφευγε κι εκείνος, συνοδευόμενες από την εμφάνιση μιας το δίχως άλλο νταντάς και του παιδιού που πρόσεχε.

Στο καλό. Ήθελε και να κατέβει από δω πάνω.

Όταν είδε πως δε θα έφευγαν σύντομα - και από πίσω δε γινόταν να κατέβει εφόσον το δέντρο στεκόταν ακριβώς δίπλα από γκερμό - αποφάσισε να πηδήξει αρκετά μακριά ώστε να μην τον καταλάβουν. Αν και δε μπορούσε να πάρει φόρα ακριβώς, κατάφερε να τοποθετηθεί με τέτοιο τρόπο που θα του έδινε τα μέγιστα. Λύγισε τα πόδια του...κι έσμπρωξε τα κλαδιά! Μόλις χτύπησε το έδαφος, έκανε μια τούμπα και προσγειώθηκε ομαλά, ενώ ξαναστάθηκε αμέσως στα πόδια του. Κοίταξε τριγύρω ενώ έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να δει αν τον παρατήρησε κανείς. Όμως κανένας δεν τον είδε. Ήρεμος πλέον, έκανε πως ήρθε από την πίσω μεριά του εστιατορίου-κέντρο εκδηλώσεων, όπου και ήταν όλη αυτήν την ώρα.

Με μία κίνηση του κεφαλιού τους χαιρετήθηκαν όλοι όταν αντίκρυσαν ο ένας τον άλλον, κι από την υπερβολικά κρύα αντίδραση της γυναίκας ήταν σίγουρος πως κατάλαβε ποιος είναι, παρόλο που ο ίδιος δεν είχε ιδέα ποια ήταν η κυρία. Ακόμα χωρίς κανένα σχέδιο όμως, έπρεπε να σκεφτεί τι να κάνει και να αγνοήσει τις δολοφονικές ματιές που του έριχνε η καθώς πρέπει νταντά που φάνηκε να προσβάλλεται και μόνο που ανέπνεε κοντά τους. Εκείνος πήρε την προηγούμενη στάση του, στον τοίχο με τα χέρια σταυρωμένα, όμως φανερά σκεπτικός.

Αν απλώς έμπαινε μέσα όπως σκεφόταν, ποιος του έλεγε πως θα τον άκουγαν; Αν έπαιρνε το παιδί κι έφευγε, ποιος θα έβγαζε τους άλλους; Και δεν πρόλαβε να δει και τον άνθρωπο που διέταξε να κάνει τον χαμό και δεν ήξερε με ποιον τρόπο θα το έκανε. Άρχισε να ανησυχεί--πρέπει να έκανε κάτι να προλάβει την καταστροφή.

Για καλή του τύχη όμως, εκείνη τη στιγμή βγήκε έξω ο Sachi, συνοδευόμενος πάντα από την Sakura, που μόλις τον είδε, έτρεξε κατά πάνω του με ανοιχτά τα χέρια! Τον αγκάλιασε όσο πιο σφιχτά μπορούσε όσο πιο ψηλά μπορούσε - λίγο πιο πάνω από τα γόνατα - . Η ξαφνική εκδήλωση αγάπης τον έπιασε εξαπίνης, μα δεν τον απομάκρυνε · του ανακάτεψε τα μαλλιά κι αφού έσκυψε κι εκείνος, τον έπιασε από τους ώμους.

«Περνάς καλά;»
«Τέλεια! Όλοι είναι πολύ φιλικοί και ξέρουν την κυρία Sakura πολύ φαίνεται γιατί την χαιρετούσαν όλη την ώρα και-»
«Χαίρομαι. Αλλά θέλω να με ακούσεις.» Η φόρα του παιδιού κόπηκε κι έμεινε να τον κοιτάει απορημένο την πιο σοβαρή απ'ότι συνήθως έκφραση του άντρα. «Έμαθα πως κάποιος ετοιμάζεται να κάνει κακό σε ένα από τα άτομα μέσα.» Περισσότερο απ'όλους η Sakura φάνηκε να ταράζεται με τα νέα. Αμέσως τον κοίταξε για να σιγουρέψει ότι δεν το έλεγε από υποθέσεις κι εκείνος έγνεψε. «Θέλω να πας στο σπίτι της Sakura και να με περιμένεις εκεί μέχρι να καταφέρω να ειδοποιήσω και ν'απομακρύνω και τους υπόλοιπους. Κατάλαβες;»

Γι άλλη μια φορά, η Sakura φάνηκε να καταλαβαίνει και να δίνει την απάντησή της πρώτη, ενώ ο μικρός ακολούθησε το παράδειγμά της, μουδιασμένος. «Μα...ποιος να θέλει να...»
«Πάνε τώρα. Ερωτήσεις αργότερα. Λοιπόν, φύγετε μπρος.»

Με το που τους είδε να φεύγουν, λες και όλα τα σύννεφα καθάρισαν από το μυαλό του, ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει.

Διακριτικά, πήγε από πίσω, εκεί που ήταν η κουζίνα. Ήξερε τον τρόπο να μη γίνεται αντιληπτός έτσι δεν τον πήραν χαμπάρι. Κι ο τρόπος να μην τον καταλάβει κανείς και στη σάλα, όπου και ήθελε να είναι, ήταν να προσποιηθεί πως είναι μέλος του προσωπικού. Δεν του πήρε πάνω από πέντε λεπτά για να βρει και να αλλάξει σε μια από τις στολές τους. Έκανε το παν για να καταφέρει να κρατήσει πάνω του το σπαθί του, να το κρύψει μέσα στις πτυχές των ρούχων του και το κατάφερε, αλλά περπατούσε λίγο περίεργα για να είναι σίγουρος πως δε θα φανεί.

Βγήκε στη σάλα και με το κεφάλι σκυμμένο, μην τυχόν και τον αναγνωρίζσουν έστω από τις ουλές, άρχισε να προσφέρει ποτά κι εδέσματα στους καλεσμένους, μικρούς και μεγάλους.

Πρέπει να πέρασαν τουλάχιστον είκοσι λεπτά αφότου ο Akira είχε κάνει την έξοδό του, όταν ο Nanashi παρατήρησε την πρώτη ύποπτη κίνηση: δύο άντρες που ήξερε πως είναι του Nobu Nobu εμφανίστηκαν, υπερβολικά κοντά στην κύρια έξοδο. Μετά πέρασε μέσα ένας άντρας που δεν είχε ξαναδεί, μα από το οικτρό του βλέμμα μπορούσε να φανταστεί ότι ήταν ο διστακτικός δολοπλόκος από πριν. Άρχισε να κυκλοφορεί σε όλη την αίθουσα...μα να καθυστερεί στα παράθυρα. Και τότε το πρόσεξε: τα κλείδωνε! Ω όχι. Τι θα έκανε; Θ'απελευθέρωνε κάποιο αέριο; Ό,τι κι αν ήταν, δε θα ήταν καλό, αν ο στόχος του ήταν να τους αφαιρέσει τον καθαρό αέρα.

Τον παρακολουθούσε τόσο στενά, παραλίγο να ρίξει τα ποτά πάνω σε μια δεσποινίς. Της ζήτησε συγγνώμη με κάθε τυπικότητα, κι εκείνη φάνηκε να το ξεχνάει αμέσως, οπότε δεν ανησύχησε. Όμως κατάφερε να τον κοιτάξει στα μάτια, και δεν ήθελε να θυμάται κανείς την παρουσία του εδώ...αλλά θα αντιμετώπιζε εκείνο το πρόβλημα όταν κι αν ξεφύτρωνε. Τώρα σκοπός του ήταν να πάει και να ανοίξει τα παράθυρα όσο πιο γρήγορα μπορούσε χωρίς να τον καταλάβουν. Βέβαια με τους άντρες του πρώην Κυρίου του εκεί θα ήταν δύσκολο...

Σκέφτηκς λίγο. Οι πόρτες έκλειναν κάθε φορά που έβγαινε ή έμπαινε κάποιος, ποτέ δεν έμεναν ανοιχτές. Αν ήταν λίγο έξυπνοι, που ήξερε ότι ήταν, τότε θα είχαν έναν άντρα σε κάθε έξοδο που ήδη θα είχε κλειδώσει τις πλαϊνές πόρτες. Για να μην εγείρουν υποψίες, έστελναν τους πάντες από τις μπροστινές, γι αυτό και η αυξημένη κίνηση. Φυσικά οι πόρτες της κουζίνας θα ήταν κι εκείνες σφραγισμένες μέχρι τώρα και το μόνο που είχε μείνει θα ήταν τα παράθυρα. Και μετά θα ήταν όλοι εύκολα θύματα. Δεν είναι περίεργο εξάλλου, ένα μάτσο παιδιά να πανικοβληθούν αν γίνει κάτι και ποιος να πάρει έλεγχοτης κατάστασης; Θα ήθελε εξαιρετικά δυνατό μυαλό.

Γι αυτό λοιπόν ήταν εκείνος εκεί. Το καλύτερο που είχε να κάνει λοιπόν θα ήταν να τους περιμένει να βγουν και τότε θα άρχιζε ν'ανοίγει παράθυρα. Είδε πως οι δύο άντρες είχαν ήδη αρχίσει να πισωπατούν για να φύγουν ενώ ο συνεργάτης τους είχε μόλις τελειώσει και με το τελευταίο παράθυρο. Όντας σε δυτικό στυλ το κτήριο, ήταν πολύ πιο εύκολο να τους κλειδώσουν μέσα. Με το που τους είδε τις διπλές πόρτες να κλείνουν πίσω τους, ήξερε πως την ίδια στιγμή την έφραζαν απ'έξω. Ή τώρα ή ποτέ!

Έβαλε ένα κομμάτι ύφασμα γύρω από τη μύτη του για καλό και για κακό και πήγ σφαίρα προς το πρώτο παράθυρο. Πάνω που ήταν έτοιμος να το ανοίξει, παρατήρησε κάτι περίεργο...ένα σχοινάκι κρεμόταν απ'έξω...ή ήταν κλωστή...; Όχι, του έλεγε το υποσυνείδητό του, είναι κάτι πολύ χειρότερο. Αυτό που έβλεπε μπροστά του πλεγμένο ήταν σύρμα. Που οδηγούσε κάπου έξω. Μία μόνο λογική εξήγηση έβρισκε: τα παράθυρα ήταν παγιδευμένα. Και τη στιγμή που κάποια μυρωδιά θα γινόταν λίγο πιο έντονη, έναςσερβιτόρος ή μία κυρία θα πήγαινε ν'ανοίξει το παράθυρο και...μπουμ!

Το αίμα του πάγωσε. Όχι μόνο βρήκε τον βομβιστή που ήταν υπεύθυνος για την έκρηξη στο σπίτι της Sayuri αλλά ήταν έτοιμος να πέσει θύμα του. Με την καρδιά του να χτυπάει τόσο δυνατά που δε μπολυσε ν'ακούσει τίποτα άλλο, πήρε μια απόφαση: άρπαξε το μανίκι του, το σκισε κι αμέσως το τύλιξε γύρω από τη γροθιά του. Αδιαφορώντας ποιος τον βλέπει πλέον και ποιος όχι, πήρε μια βαθιά αναπνοή και έδωσε την πιο δυνατή γροθιά που είχε δώσει ποτέ στη ζωή του στο τζάμι. Ράγισε. Δεν ήταν αρκετό δηλαδή. Άλλη μια βαθιά ανάσα μετά, γροθοκόπησε και πάλι το παράθυρο...επιτέλους έσπασε! Κομμάτια κόλλησαν στο ύφασμα, μερικά μπήκαν στη σάρκα του. Δεν τον ένοιαξε. Ούτε αυτό, ούτε οι φωνές των ανθρώπων που τρομαγμένες ή αγανακτησμένες του έλεγαν να σταματήσει. Τρέχοντας, πήγε στο επόμενο παράθυρο, μ'αυτήν τη φορά είχε βρει κάτι αρκετά βαρύ για να μην χρησιμοποιήσει πάλι το χέρι του.

Και πάνω που πήγε να πετάξει το βαρίδιο στο επόμενο παράθυρο, είδε μια κυρία να πηγαίνει στο απέναντι, κάνοντας αέρα στον εαυτό της με μια βεντάλια. «ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ» φώναξε απελπισμένα! Η απόγνωσή του τράβηξε την προσοχή της γυναίκας, η οποία σταμάτησε αυτό που πήγαινε να κάνει. «Όλα τα παράθυρα είναι παγιδευμένα, μην πειράξετε κανένα.»

Βέβαια, πρόσεξε πως πλέον όχι μόνο η κυρία, αλλά όλοι τον παρακολουθούσαν. Βρίσκοντας την ψυχραιμία του, κατέβασε το κομμάτι υφάσματος, καθάρισε τον λαιμό του, και είπε με ηρεμία: «είδα έναν κύριο πριν που έκανε κάτι περίεργο με τα παράθυρα αλλά θεώρησα πως θα ήταν προτιμότερο να περιμένω να απομακρυνθεί πρώτα και μετά να τα ελέγξω. Αφού το έκανα, είδα σύρμα από μέσα να βγάινει προς τα έξω. Αν δε με πιστεύετε, δείτε το και μόνοι σας. Απλώς μην τα ανοίξετε.»

Όσοι ήταν κοντά σε παράθυρο πήγαν αμέσως να ελέγξουν και είδαν πως όντως έλεγε αλήθεια. Ένα κύμα πανικού άρχισε να απλώνεται, ενώ παιδιά άρχισαν να κλαίνε. «Ηρεμήστε,» κυριολεκτικά διέταξε κι ενώ η φωνή του δεν ήταν τόσο σηκωμένη, μια σχετική ηρεμία απλώθηκε. «Δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα ακόμα. Εφόσον δεν έγινε κάτι όταν έσπασα το πρώτο παράθυρο» που ίσως δεν έπρεπε αλλά ας μην το διαλαλήσω αυτό «το μόνο που μας μένει είναι να σπάσουμε τα παράθυρα όλοι μαζί ταυτόχρονα. Πόσα παράθυρα μείνανε, τόσα άτομα ας πάρουν από μία καρέκλα ο καθένας και όλοι μαζί θα βγούμε. Κι αν τα σπάσουμε και μετά, βγαίνουμε από το παράθυρο πιο κοντά στην κουζίνα, που είναι το λιγότερο πιθανό να βρίσκονται αυτοί που μπορεί να παρακολουθούν.» Πρώτος έπιασε μια καρέκλα και πήγε στο πιο κοντινό του παράθυρο · πολλοί ακολούθησαν το παράδειγμά του. «Ας πάνε τα παιδιά στο κέντρο του δωματίου για καλό και για κακό.»

Πάνω που ήθελε να μείνει κι απαρατήρητος. Αλλά αυτά έχει η ζωή.

Πήραν όλοι φόρα · ο ίδιος ανακοίνωσε πως θα μετρήσει μέχρι το τρία και με το που θα πει τώρα θα χτυπήσουν όλοι μαζί. Στο τώρα, όχι το νούμερο. Αφού το επανέλαβε καμιά δυο φορές, ετοιμάστηκε. Προς έκπληξή του παραπάνω γυναίκες από άντρες έπιασαν καρέκλες.
«Ένα,» έσφιξε τις γροθιές του «δύο» όλοι του οι μυς συσπάστηκαν «τρία--τώρα!»

Ένας χαμός από θραύσματα και ήχους γυαλιού που σπάει ξέσπασε μέσα στην αίθουσα. Μερικοί φώναξαν από έκληξη άλλους τους κόπηκε η ανάσα από την ανυπομονησία · όμως όλοι έμειναν ζωντανοί και μετά το πέρας της φασαρίας. Δεν ανατινάχτηκε κανείς. Υπέροχα. Αναστέναξε τον εκνευρισμό του, γιατί είδε τα χέρια του να τρέμουν κι έκανε υπολογισμό: από τα δέκα παράθυρα, δηλαδή εννιά πλέον, τα εφτά είχαν σπάσει με την πρώτη. Μόνο δύο απέμειναν. «Μπορείτε να σπάσετε τα παράθυρα με άλλο ένα χτύπημα, σε όσους έμειναν.» Περίμεναν τα λόγια του φάνηκε, γιατί αμέσως το έκαναν. «Καλώς. Και τώρα ας μπουν όλα τα παιδιά στη σειρά με αλφαβητικό τρόπο και οι κηδεμόνες του δίπλα τους. Κι έτσι θα βγούμε από το πίσω παράθυρο. Δύο δύο, εμπρός. Ας ειδοποιήσει κάποιος και τους μάγειρες.»

Ένας από τους σερβιτόρους έφυγε αμέσως στην κουζίνα. Τα παιδιά αμέσως έκαναν αυτό που τους είπε. Είχε ξεχάσει πόσο ικανοποιητικό συναίσθημα ήταν αυτό...ο Nanashi πήγε δίπλα στο παράθυρο, βοηθώντας πρώτα τη νταντά ή θεία ή ότι ήταν να βγει και μετά έδινε και το παιδί. Ήταν μικρό το ύψος για ενήλικα, αλλά όχι για μικρά παιδιά.

Και πάνω που είχαν βγει όλα τα παιδιά, εμφανίστηκαν επιτέλους και οι μάγειρες και το λοιπό προσωπικό. Έμεινε τελευταίος ο Nanashi, για να σιγουρευτεί πως δεν έμεινε κάποιος πίσω. Είχε πάει στις τουαλέτες να ελέγξει ενώ έβγαιναν οι τελευταίοι. Ενώ επέστρεφε, πήγε κι απ'την κουζίνα. Εκεί βρήκε κάτι που δεν περίμενε: δύο χάρτινα σημειώματα κολλημένα στον τοίχο, με γραφικό χαρακτήρα που αναγνώριζε στο ένα. Χωρίς να σκέφτεται, τα άρπαξε κι έφυγε τρέχοντας. Είδε πως ήταν κι ο τελευταίος, εφόσον η μόνη που είχε μείνει πίσω ήταν μια γυναίκα λίγο πιο μικρή απ'αυτήν, ίσως 18 ίσως 30, με ρούχα του προσωπικού.

«Επιτέλους, άντε, πάμε.» Με το που ήρθε κοντά, πήδηξε κι εκείνη έξω. Δεν άργησε ούτε δευτερόλεπτο να ακολουθήσει και μέσα σε ένα λεπτό όλοι είχαν αρχίσει να κατεβαίνουν τον λόφο από την άλλη μεριά, για να μην προδοθούν. Και πώς είχαν αρχίσει την κατάβαση, άρχισε να νιώθει κάτι περίεργο στον αέρα. Μετά ένιωσε ξανά εκείνο το απαίσιο τράνταγμα της γης και ήξερε τι θα ακολουθήσει. Και αναμφίβολα, κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα, ακούστηκε ο τρομερός, μισητός ήχος της βόμβας που σκάει...!

Το οστικό κύμα σχεδόν τους έφτασε, και πολλοί παραπάτησαν στον δρόμο τους, μερικοί έπεσαν. Όμως σχεδόν όλοι έπεσαν και κάλυψαν τα αυτιά τους από τον εκκωφαντικό ήχο! Σχεδόν έχασαν την ακοή τους κι έτσι κανείς δεν άκουγε τα επιφωνήματα οργής ή πόνου ο ένας του άλλου.

Ο καπνός του έπνιγε τώρα και είχαν νέο λόγο να είναι κάτω: βήξιμο περισσότερο από ποτέ στη ζωή τους. Ακόμα κι όταν βοηθούσε να σβήσουν οι μικρές εστίες δεν ήταν τόσο χάλια. Μάλλον ήταν πολύ πιο κοντά στην έκρηξη απ'ότι νόμιζε...συν του ότι ο καπνός μα και η έκρηξη ξέφυγε από τα παράθυρα. Που λογικά με κλειστά τα παράθυρα ήταν καλύτερα γι αυτούς που ήταν έξω, αλλά όχι για τους έξω. Μπορεί αυτός να ήταν ένας ακόμα λόγος που το κάνανε κιόλας, να είναι κοντά και να επιβλέπουν χωρίς μεγάλο ρίσκο. Ασυναίσθητα το χέρι του πήγε στο μέρος που είχε κρύψει τα δύο σημειώματα αλλά σταμάτησε πριν μπει το χέρι του μέσα στα υφάσματα.

Βρήκε σχετικά νωρίς τα πατήματά του και κοίταξε γύρω του για τον δεύτερο κυριολεκτίκο απολογισμό της ημέρας: δεν φάνηκε να είναι κάποιος χειρότερα απ'τον άλλον, κάτι πολύ καλό, εφόσον το χειρότερο που έπαθαν ήταν να βήχουν. Ένα παιδάκι είχε αρχίσει να πανικοβάλλεται όμως τώρα, και πρόσεξε ότι δε μπορούσε ν'αναπνεύσει! Είναι ασθματικός διάβασε τα χείλη της γυναίκας δίπλα στο κοριτσάκι. Αμέσως έψαξε η γυναίκα το κιμονό της να βρει τα βότανα που βοηθούσαν στην αναπνοή της κοπελίτσας, μα δε μπορούσε να τα βρει με τίποτα.

Δεν ήταν και γιατρός! Τι να έκανε; Προσπάθησε να βρει το κομμάτι με τον πιο καθαρό αέρα κι αφού το εντόπισε άρπαξε την μικρή και την πήγε μέχρι εκεί. Την άφησε μπροστά του, να τον κοιτάει. Έπεσε στο ύψος της. Κράτα την αναπνοή σου, σχημάτισε με τα χείλη του όσο πιο καλά γινόταν, αναγκάζοντας το κοριτσάκι να τον κοιτάει. Εκείνη το έκανε, ενώ ο Nanshi της έκλεισε τη μύτη · έκανε το ίδιο κι εκείνος, με το άλλο χέρι στο στέρνο του. Με το που ελευθέρωσε την ανάσα του έδιωξε και το χέρι του ενώ άφησε και τη μύτη της μικρής. Ακολούθησε το παράδειγμά του. Όταν προσπάθησε να ξαναρουφήξει αέρα, της έδειξε "ήρεμα" και το έκανε πολύ πιο αργά απ'ότι συνήθως...με ανακούφιση είδαν ότι πλέον ανέπνεε κανονικά - εφόσον η γυναίκα είχε τρέξει όσο πιο γρήγορα γινόταν στο πλάι τους -.