Για να χαθούν τα χάρτινα. Μέρος Δεύτερο. [Τέλος]

Τρεις βαλλίστρες εμφανίστηκαν στ'οπτικό του πεδίο: και οι τρεις δεν ήταν πλέον οπλισμένες, εφόσον τα βέλη τους ταξίδευαν προς αυτόν με ιλλιγγιώδη ταχύτητα. Αδιάφορος, ή μάλλον αποφασισμένος να μην τον σταματήσει τίποτα εκτός από την εύρεση του παιδιού, με τρεις κινήσεις έκανε κομματάκια τα βέλη! Το ένα δεν χρειάστηκε καν να το καταστρέψει. Χωρίς να αλλάζει την έκφραση απάθειας και ψυχρής αδιαφορίας προς όλους εκεί μέσα, πέρασε μέσα από την κομματιασμένη πόρτα, πάτησε πάνω από τα κατεστραμμένα βέλη και κοίταξε γύρω του. Άλλα δύο βέλη έρχονταν κατα πάνω του, από τόξα αυτήν τη φορά. Με μία κίνηση απέφυγε το ένα ενώ ταυτόχρονα κατέστρεψε το άλλο με το θηκάρι του.

Άρα, πέντε άχρηστοι άντρες να τον κοιτάνε έντρομοι μέχρι στιγμής. Δεν τολμούσαν να κλείσουν τα μάτια τους γιατί ήξεραν: τη στιγμή που θα το έκαναν, θα τον έχαναν. Αλλά δεν χρειαζόταν να ανοιγοκλείσουν τα μάτια τους: ακόμα κι έτσι, εξαφανίστηκε από μπροστά τους, κι εμφανίστηκε πίσω από τους δύο με τα τόξα. Ο πρώτος έπεσε αιμόφυρτος στο πάτωμα πριν καταφέρει να τον δει. Ο άλλος είχε καλύτερα αντανακλαστικά · σήκωσε το τόξο σαν ασπίδα, μα το ξύλο ήταν αδύναμο μπροστά στο ατσάλι. Έσπασε στα δύο κι αχρηστεύτικε. Βάφτηκε κόκκινο από το αίμα του ιδιοκτήτη του που το έλουσε ενώ έπεφτε μαζί του. Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, ούτε μια ματιά κάτω, προσπέρασε τα σώματα με ένα μεγάλο βήμα. Γύρισε στους τρεις που τώρα πανικόβλητοι προσπαθούσαν να τραβήξουν τα σπαθιά τους. Κρίμα που πανικοβλήθηκαν--είχε όλο τον χρόνο να πάει δίπλα τους και να καρφώσει τα χέρια τους.

Τρεις κραυγές, η μία μετά την άλλη με διαφορά κλάσματος του δευτερολέπτου, ακούστηκαν σαν σε σειρά. Και οι τρεις άντρες έπιαναν το τρεμάμενο πληγωμένο χέρι τους που αντί για καρπό πλέον είχαν κάτι σαν τρύπα και χάος από δέρμα, αίμα και κόκκαλο.

Δεν χρειάστηκε καν να κάνει δεύτερη κίνηση εναντίων τους. Πέταξαν τα σπαθιά κάτω κι οπισθοχώρησαν με τα χέρια σηκωμένα. Έκαναν τον γύρο, πάντα χωρίς να παίρνουν τα μάτια τους από πάνω του, κι όταν έφτασαν από πίσω του, έτρεξαν στη δίοδο διαφυγής--την κομμένη πόρτα. Όταν είδε πως όλες οι άμεσες απειλές εξαλείφθηκαν, αφουγκράστηκε. Άκουγε πατημασιές από τον πάνω όροφο. Τίναξε το σπαθί του να φύγει το αίμα που μπορεί να είχε μαζέψει με μία απότομη κίνηση και σαν μηχανή, κίνησε για τον πάνω όροφο, το σπαθί στο πλάι.

Ανέβαινε αργά αργά τα σκαλιά · ήθελε να ξέρουν πως πλησιάζει. Η πανοπλία του έκανε θόρυβο, κι έτσι αιματοβαμμένη που ήταν πλέον, το κόκκινο με το μαύρο έκανε ωραία, μακάβρια αντίθεση. Θα ήξεραν τι τους περιμένει με το που τον έβλεπαν. Όταν έφτασε στην κορυφή της σκάλας, κι άλλη πόρτα έκλεινε τον δρόμο του. Με την ίδια ευκολία με πριν, την έκοψε στη μέση. Δε βιάστηκε ούτε τώρα. Περίμενε να πέσει κι αυτή--μόνο που είδε πως ήταν σκέτο ρυζόχαρτο. Πέρασε από μέσα της, μεγαλώνοντας την τρύπα. Mπαίνοντας στο νέο δωμάτιο, παρατήρησε πως δεν είχε ανοιχτά φώτα. Και μέσα από τις σκιές ένιωσε να τον πλησιάζει μια φιγούρα--ενστικτωδώς, σχημάτισε έναν κύκλο γύρω από τον εαυτό του με το σπαθί. Άκουσε κάτι να χτυπάει τη λεπίδα ενώ η αίσθηση πως έκοψε κάποιον ταξίδεψε απ'τη λεπίδα στο χέρι του. Ήρθε απ'τα δεξιά. Δεν καθυστέρησε κι επιτέθηκε προς τα κει! Άκουσε ένα επιφώνημα πόνου και συνέχισε την επίθεσή του, πιέζοντας το σπαθί του περισσότερο.

Το άτομο συνέχισε να πονά και να πληγώνεται από τη λεπίδα του. Σαν μια κίνηση αιφνιδιασμού, άναψε τον φακό που κρατούσε στο χέρι, μα το μόνο που έκανε ήταν να δείξει το πρόσωπό του στον Nanashi, εφόσον δεν κοιτούσε καν προς εκείνον--ανίχνευε τον χώρο για τυχόν δεύτερο άτομο ή τον Sachi. Αλλά τίποτα απ'τα δύο δε φάνηκαν με την φωταγώγηση. Γύρισε στον μαυροφορεμένο άντρα που σπαρταρούσε στην άκρη της λεπίδας του. «Πού είναι το παιδί;»
«Κ...κάτω. Υπόγειο.»
«Πόσοι είναι μαζί του;»
«...τρεις...»
«...αν φύγεις τώρα, δε θα πεθάνεις.»

Λες και του είπε πήδα απ'το παράθυρο, τον παρακοούθησε να τρέχει και να βγαίνει από κει με ένα επιδέξιο σάλτο. Ενδιαφέρον. Αλλά όχι πραγματικά. Γύρισε το κεφάλι του στην πόρτα και μετά το υπόλοιπό του σώμα. Κατέβηκε τη σκάλα. 'Εφτασε στην άλλη μεριά του οικίσματος και βρήκε την καταπακτή που οδηγούσε στο υπόγειο. Την έσυρε μέχρι που άνοιξε ολόκληρη, αλλά και πάλι δεν χωρούσε καλά με όλη αυτήν την πανοπλία. Δεν πειράζει, θα το ρίσκαρε.

Αυτό περίμεναν όσοι παραμόνευαν από κάτω, και τρία βέλη έφυγαν πάνω του! Δε μπορούσε να τα αποφύγει, μα ούτε  να τα σπάσει, γιατί θα άφηνε τα πλευρά του ανοιχτά σε επίθεση. Έτσι δέχτηκε τα βέλη ενώ συνέχισε να κατεβαίνει τις σκάλες, ανεπηρέαστος. Αν και τα βέλη μπίχτηκαν στη σάρκα του, η πανοπλία σταμάτησε πολύ απ'την ορμή τους και δεν τον τραυμάτισαν πολύ βαθιά. Αίμα έβρεξε τα ρούχα του, μα δεν ήταν πολύ. Συνεχισε ακάθεκτος, ενώ οι άλλοι σαστισμένοι από την έλλειψη αντίδρασης του άντρα προσπαθούσαν να βρουν δεύτερο βέλος. Όμως ο φόβος τους κόστισε τη μάχη, ίσως και τη ζωή τους, γιατί έτσι είχε αρκετό χρόνο να τους φτάσει, να πάει από πίσω τους και να καταστρέψει τις φαρέτρες τους. Σειρά είχαν τα όπλα τους. Μέχρι να αντιδράσει ο ένας έφτανε στον άλλον. Κοιτούσαν από δω κι από κει, μα ποτέ δεν τον προλάβαιναν. Η ματιά του έπιασε τον Sachi στη μακρινή γωνία, αναίσθητο.

Μίσος κι οργή φούντωσαν μέσα του! Αν του είχαν κάνει κάτι μη-αναστρέψιμο θα μετάνιωναν την ώρα που γεννήθηκαν όλοι τους. Με αποφασιστικές κινήσεις, πιο αργές ίσα ίσα για να τις βλέπουν, έπιασε τον πρώτο. Τον άρπαξε απ'τα μαλλιά και τον χτύπησε στον τοίχο. Με ακόμα πιο αργές κινήσεις, έφτασε στον δεύτερο, ο οποίος έψαχνε μανιωδώς να βρει ένα σπαθί να τον απωθήσει. Όμως μάταια. Το αποφασιστικό χτύπημα έγινε από τον Nanashi, που κατέβασε το σπαθί του στην πλάτη του άλλου. Έπεσε στα γόνατα, κι αποκάλυψε τον τρίτο.

Εκείνος είχε αποτραβηχτεί στη γωνία, κλαψουρίζοντας και παρακαλώντας για τη ζωή του. Ήταν σχεδόν δίπλα στον Sachi και δεν έκανε χάρη στον εαυτό του, ειδικά όταν οι αποδείξεις κακοποίησης ήταν τόσο εμφανής στο μικρό του σώμα. Πόσα ακόμα να αντέξει ένα παιδάκι; Μια οι γονείς του, μια αυτό...πραγματικό μίσος εμφανίστηκε στο πρόσωπό του. Δεν έχανε συχνά την αυτοκυριαρχία του, αλλά εφόσον αυτός ο άνθρωπος δε θα ζούσε για να το πει σε κανένα, αποφάσισε να μην τον νοιάξει. Μόνο γι αυτήν τη στιγμή.

«Να ζητήσεις συγχώρεση απ'την επόμενη ζωή.»

Μία κίνηση μόνο και η καρδιά του άντρα σταμάτησε να χτυπά · ένα σπαθί την είχε διαπεράσει. Θα του έκοβε το κεφάλι, αλλά δεν ήθελε να ξυπνήσει ο Sachi και να δει τέτοιο θέαμα. Με το που σιγουρεύτηκε πως κανείς δεν ήταν ζωντανός, είχε τις αισθήσεις του ή μες στο δωμάτιο, πήγε στον μικρό. Άφησε το σπαθί πέρα, κι έβγαλε το πάνω μέρος της πανοπλίας. Γονάτισε δίπλα του. Είχε πολλές μελανιές και κανείς δε θα πρεπε να είχε τόσες. Κάπου κάπου αίμα πότισε τα ρούχα του, όμως χωρίς κάποια εμφανή πληγή εκτός απ'αυτές στο πρόσωπο. Παρατήρησε πως φορούσε τα ίδια ρούχα με τη μέρα που ήταν στο σπίτι του κι ακόμα είχαν απομεινάρια από στάχια. Έβγαλε τα γάντια, και τον πήρε στην αγκαλιά του.

«Sachi, ξύπνα. Ήρθα να σε πάρω από δω.» Δεν απάντησε, κάτι που το περίμενε, γι αυτό τον ταρακούνησε. «Ο Nanashi είμαι. Ήρθα να σε πάρω απ'αυτό το μέρος.» Τον ταρακούνησε και πάλι, όμως ξανά δεν πήρε απάντηση. Τον ζώσανε τα φίδια. «Sachi, ξύπνα. Ώρα να φύγουμε.» Γύρισε το κεφάλι του παιδιού προς αυτόν να τον κοιτάξει...όμως εκείνο έπεσε στο πλάι.
«Πρέπει να φύγουμε, έλα...ξύπνα...ήρθα τώρα. Όλα θα πάνε καλά.» Με τον αντίχειρα έδιωξε ότι αίματα και χώματα έκρυβαν το πρόσωπό του παιδιού. Ω, είχε μια τεράστια μελανιά εκεί, να προσέξει μην τον πονέσει. Αρκετά είχε πονέσει μέχρι τώρα. «Sachi...»

Ένιωσε κάτι υγρό να κυλάει στο πρόσωπό του. Το παραμέρισε με το χέρι που έβαλε αμέσως μετά στο στήθος του μικρού. Δεν ένιωσε χτύπο να έρχεται απ'την καρδούλα του, όμως περίμενε. Περίμενε. Και περίμενε... «Όλα θα πάνε καλά...θα το δεις...ξύπνα...» Και περίμενε.

Όμως δεν ξύπνησε ποτέ. Τον άφησε προσεχτικά κάτω, του χάιδεψε τα μαλλιά. Μετά, έβγαλε όλη του την πανοπλία, και τη διαρρύθμισε στο πάτωμα με τέτοιο τρόπο που σχημάτιζε άνθρωπο. Πήρε το σπαθί του και το κάρφωσε πίσω στον άντρα. Αφού τα έκανε όλα αυτά, αν και με δυσκολία εφόσον για κάποιο λόγο δεν έβλεπε καλά, πήρε πάλι στα χέρια του το σώμα του μικρού παιδιού. Με απόλυτη ιεροπρέπια, ανέβηκε τις σκάλες, έφτασε στην έξοδο, περπάτησε όλο τον δρόμο από το οχυρό μέχρι το σπίτι του.

O Χνούδις αμέσως κατάλαβε τη μυρωδιά κι άρχισε να γαβγίζει χαρούμενος...μέχρι που τον είδε να μην αντιδρά καθόλου στο κάλεσμά του. Κι όταν τον έπλυνε ο Nanashi, και τον έντυσε, παρατήρησε ο Χνούδις πως δεν κουνήθηκε καθόλου. Όταν τον τοποθέτησε στο κρεββάτι του, σαν άλλον αυτοκράτορα, πήγε από δίπλα του κι άρχισε να τον σκουντά με το μουσούδι του. Όμως δεν τον χάιδευε.

«Μην τον σκουντάς, δε σ'ακούει.» Τον τράβηξε πίσω, κι άριχσε να τον χαϊδεύει πίσω απ'τα αυτιά. Είχε αρχίσει να κλαψουρίζει τώρα ο Χνούδις και δεν έλεγε να ξεκολλήσει από τον μικρό. Τι γάβγιζε απεγνωσμένα, τι κλαψούριζε, δεν αντιδρούσε ο Sachi. «Δε θα σε ξανακούσει Χνούδι...γιατί-» Η φωνή του έσπασε. Δε μπορούσε καν να το πει. «Δεν είναι πια μαζί μας. Πήγε κάπου αλλού. Kάπου καλύτερα.» Επιτέλους η όρασή του καθάρισε. Αυτό το υγρό στο πρόσωπό του επιτέλους κατάλαβε ότι δεν ήταν αίμα, μα δάκρυα. Ή τουλάχιστον και τα δύο.

Δεν άντεξε άλλο το σώμα του και γλύστρησε στο πάτωμα, ενώ δυνατοί σπασμοί το κατέβαλαν, από την καταπιεσμένη θλίψη. Αγκάλιασε τον Χνούδι όπως μπορούσε και το σκυλί άρχισε να του γλείφει το πρόσωπο για να τον παρηγορήσει. Εκείνο το βράδυ το πέρασε κλαίγοντας στο πάτωμα της κάμαράς του παρέα με τον σκύλο του και το άψυχο σώμα του παιδιού.

«Θα φύγω απ'το νησί,» είπε στην Akiko το επόμενο βράδυ. Όλοι είχαν μάθει για τη μοίρα του παιδιού, δεν το είχε κρατήσει δα και κρυφό. Όταν δεν εμφανίστηκε στη δουλειά, αμέσως έστειλαν κάποιον να τον βρει. Δεν ήθελε παραπάνω από μία ματιά για να καταλάβουν τι έγινε.

Ο Yamato, ο άντρας που τον βρήκε, κατάφερε να τον βάλει σε μία σειρά, αν κι εκείνος είχε τη δική του: πρωί πρωί θα πήγαινε στην shinsegumi, στο γραφείο του Hijikata, και θα του έδινε τα σημειώματα που είχε βρει, θα του έλεγε ό,τι ήξερε, μα κυρίως, θα παρέδιδε το μανιφέστο. Και στο διάλο να πάνε όλα. Το βράδυ κάτι είχε πεθάνει μέσα του μαζί με τον μικρό. Ίσως η ελπίδα για βελτίωση των ανθρώπων που έκρυβε μέσα του, δειλή και προστατευμένη · ίσως και η ικανότητά του να χαίρεται, να περιμένει κάτι καλό στη ζωή. Ό,τι κι αν ήταν, τοον ώθησε να πάρει τη μεγάλη απόφαση: θα μπαρκάρει γι αλλού. Ίσως με την επικοινωνία με άλλους ανθρώπους κάτι να κολλούσε απ'αυτά που είχαν σπάσει.

Έτσι, αφού έκανε όλα αυτά, κανόνισε την κηδεία του μικρού. Με ρούχα σαμουράι, γιατί τίποτα λιγότερο δεν του άρμοζε, τον οδήγησαν στην πύρινη λήθη. O Nanashi μάζεψε την τέφρα μέσα στο κουτί που είχε βρει στο πάτωμα, αφού αφαίερεσε από τα σπλάχνα του ένα χειροποίητο κρεμαστό που είχε κάνει ο Sachi για τη μαμά του όταν ήταν πέντε χρονών. Ήταν ένα τέλειο χαλίκι, ολοστρόγγυλο και μαύρο με τρεις λευκές λωρίδες. Το πήρε, το πέρασε στον λαιμό του, και ήταν έτοιμος.

«Καταλαβαίνω...αν και με λυπεί η απόφασή σου. Να αποχαιρετίσεις και την Sayuri, σε νοιάζεται.»
«Το ξέρω. Θα το κάνω. Να προσέχεις.»
«Θα προσέχω. Μου έδωσες τρία μαχαίρια, θα προσέχω.» Η απόπειρα για ευθυμία έπεσε στο κενό. «Με τον Χνούδι τι θα κάνεις;»
«Θα τον πάρω μαζί μου φυσικά.»
«Καλά, δε σε προσβάλλαμε!»
«...το σπίτι το αφήνω σε σένα και στην Sayuri. Όλα τα υπάρχοντα που έχω αφήσει πίσω, μπορείτε να τα μοιραστείτε.»
Δεν ήξερε με τι να μείνει έκπληκτη: με την εξαιρετικά απότομη αλλαγή θέματος ή το περιεχόμενο αυτού; «Σοβαρά;» Έγνεψε θετικά. «Και πότε λες να φύγεις λοιπόν;»
«Μόλις γίνεις αρκετά καλά για να πάμε αυτήν τη βόλτα στην πλατεία.»

Όνομα χαρακτήρα: Lorenza Bane

P.o.M. Points: 55

Belli: 163.000

Τυχόν παρατηρήσεις:
Όπως και στο προηγούμενο μέρος, οι περιγραφές σου για το τοπίο και για χαρακτήρες χρειάζονται περισσότερη ανάλυση. Πιο συγκεκριμένα: ο Sousuke φορούσε ακριβά ρούχα, πώς ήταν; Δε μου λες τίποτα για την Sakura. Δεν περιγράφεις το κτήριο που εξερράγη παρά κάνεις μικρές αναφορές, το ίδιο ισχύει με το οχυρό του Nobu Nobu, στο οποίο θα περίμενε κανείς πλήρη περιγραφή. Ακόμα, σύνδεσες τα γεγονότα για το μανιφέστο πολύ απότομα, ενώ μπορούσαν να αναλυθούν λίγο περαιτέρω.
Από κει και πέρα, όπως και στο προηγούμενο μέρος (επανάληψη, ξέρω), η χρήση του λόγου είναι άπταιστη και μοιάζει σαν να διαβάζω βιβλίο. Παρατήρησα πως χρησιμοποιείς φοβερά το παιδί για να αναλύσεις την ψυχολογία του Nanashi και γενικότερα ο τρόπος που εκτυλίσσεται η προσωπικότητα του χαρακτήρα είναι πολύ καλή. Η πλοκή είναι εξίσου καλή· ένα τίμιο β' μέρος, όπως αρμόζει. Θα ταίριαζε εύκολα ένα γ' μέρος για να αναφερθείς πιο συγκεκριμένα στον Nobu Nobu, αλλά δε σε έψησε.  Αυτά, αναμένω επόμενες ιστορίες και προσπάθησε να περιγράφεις τα κτήρια που έχεις στο μυαλό σου, γιατί ο αναγνώστης δεν βλέπει μέσα του.

Υ.Γ.: Η 3η σελίδα σου είναι εκπληκτική! Δε κατάλαβα πότε τη διάβασα και η σκηνή μου πέρασε άψογα.