[Τέλος-Παρελθόν] Το χρυσό δαχτυλίδι (Μέρος Α')

-Ακούγεται μεγάλος στόχος.
-Μα είναι! Αλλά πάντοτε έθετα μεγάλους στόχους για να φτάνω όσο πιο κοντά τους γίνεται και μέχρι τώρα τους έχω πετύχει. Πιστεύετε ότι υπάρχουν ελπίδες;
-Το sake μας φτάνει ήδη παντού, φυσικά στην Μεγάλη Γραμμή πολύ λιγότερο, αλλά φτάνει. Δε ξέρω να σας πως κάτι παραπάνω, ίσως αν έχετε κάποιο σχέδιο ο Isogai το εγκρίνει. Είναι λαμπρός επιχειρηματίας παρά το νεαρό της ηλικίας του.
-Νομίζω πως θα του αρέσει το πλάνο μου. Πότε θα μπορώ να τον δω;
-Από σήμερα απουσιάζει. Θα επιστρέψει στο εργαστήρι από την επόμενη βδομάδα, αλλά ίσως δεχτεί να τον επισκεφθείτε. Θα τον ενημερώσω σήμερα κι όλας.
-Τέλεια! Θα ξαναπεράσω αύριο τότε. Πριν φύγω, έχω άλλη μια ερώτηση. Ο άλλος άντρας που ήρθε είχε κάποια παρόμοια πρόταση;
-Όχι όχι! Μην ανησυχείτε. Η πρότασή σας δεν έχει πρόβλημα "ανταγωνισμού". απάντησε γελώντας. Εκείνος έδειχνε έμπειρος στα διπλωματικά, αλλά πρότεινε να δουλέψουμε υπό τον εργοδότη του. Πολύ προσβλητικός άνθρωπος, σαν να είμαστε τίποτα τεμπέληδες ή άπειροι. Ελπίζω να μη μας ξαναενοχλήσει.
-Κατάλαβα... Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί τέτοιοι και τους έχω δει. Νομίζουν πως τα λεφτά είναι το παν. Πράγματι πρότυπα προς αποφυγή.
-Αυτό ακριβώς! Τέλος πάντων, χάρηκα για τη γνωριμία κύριε Kouen, ελπίζω να σας δω ξανά αύριο και πως κάλυψα την ερώτησή σας.
-Κι εγώ κύριε Kakerou, ήταν ένας πολύ εποικοδομητικός διάλογος. Θα σας επισκεφτώ ξανά αύριο!

Με τα λόγια αυτά, πήρε το δρόμο του γυρισμού προς το ξενοδοχείο. Δεν έπαιξε άριστα το ρόλο του, αλλά ο εργάτης ανταποκρίθηκε καλύτερα απ' ό,τι φανταζόταν. Αυτό σήμαινε πως ο Moran ή όποιος ήταν ο άντρας, είχε παίξει λάθος τα χαρτιά του ή παραήταν σίγουρος για τον εαυτό του. Τα νέα εμφανιζόμενα στοιχεία, έφεραν και νέες υποθέσεις. Ο πιο πιθανός στόχος στο Yamagata θα ήταν το sake· εάν κάποιος έπαιρνε ποσοστά απ'τις εξαγωγές θα πλούτιζε σε διάστημα τριών μηνών. Το πιο λογικό κι επισφαλές λοιπόν, ήταν πως ο "κοριός" κυνηγούσε την παραγωγή, όπως υπολόγιζε εξ' αρχής ο Takeshi. Απέτυχε σε αυτό το εργαστήρι, αλλά πιθανότατα να είχε ήδη πάει στο δεύτερο και τα αποτελέσματά για εκείνο ήταν άγνωστα. Ακόμα, ο Isogai που ήταν επικεφαλής και μια μέρα μετά τη συνάντηση με τον κουστουμάτο έλειψε και μάλιστα θα συνέχιζε να λείπει επί μία βδομάδα. Αν συνδύαζε κανείς τον George Moran και τον εργοδότη του, Alexander Petrovic, μεγαλομαφιόζο του Island of Mist, που ευελπιστούσε όπως και όλοι οι όμοιοί του να κυριαρχήσει στην West, δε θα ήταν παράδοξο το ενδεχόμενο να έχει απειλήσει με κάποιον τρόπο τον νεαρό επιχειρηματία. Το τοπίο για το τελευταίο θα ξεδιάλυνε την επομένη, αναλόγως με τις πληροφορίες που θα του έδινε ο Kakerou, για την ώρα έπρεπε να κυκλοφορήσει με την σερβιτόρα στην πόλη για να αποστηθίσει πλήρως τις τοποθεσίες των περιπολιών, καθώς και τις ώρες των αλλαγών βάρδιας. Όταν έφτανε η ώρα της συνάντησης θα έπρεπε να είναι ενημερωμένος για τα πάντα, ώστε να μην προκύψει κάτι απρόσμενο. Φτάνοντας στο "Karma" συνειδητοποίησε ότι του είχε απομείνει μία κενή ώρα, την οποία αποφάσισε να καταναλώσει τρώγοντας και κάνοντας ένα μπάνιο.

Πριν πάει για μπάνιο, ζήτησε απ'την γυναίκα που βρισκόταν στην ρεσεψιόν να του φέρουν παρόμοια ρούχα με αυτά που φορούσε. Πλήρωσε το αντίτιμο και πήγε στο δωμάτιό του για να ξεπλυθεί. Είχε συνολικά 4 πουγκιά γεμάτα χρήματα και το ένα είχε ήδη γίνει καπνός· έπρεπε να οργανώσει καλύτερα τον προϋπολογισμό του, αλλιώς δε θα έφτανε ούτε μέχρι το επόμενο νησί. Βγαίνοντας απ'το μπάνιο, φόρεσε τα νέα ρούχα που του είχαν φέρει όσο καθαριζόταν και ετοιμάστηκε να βρει την σερβιτόρα. Φεύγοντας απ'το κτήριο, άφησε τα παλιά του ρούχα για πλύσιμο και κίνησε προς το Matsuhisa. Έφτασε απ'έξω ακριβώς στην ώρα του και έμεινε να χαζεύει την νεαρή να παίρνει και να πηγαίνει παραγγελίες. Ήταν πράγματι αρκετά "προικισμένη" και κέρδιζε με άνεση τα βλέμματα στο χώρο. Κοιτώντας την πλέον ως εξωτερικός παρατηρητής, αντιλήφθηκε γιατί του πρότεινε να τον συνοδεύσει και γενικότερα γιατί ήταν τόσο θετική-δοτική απέναντί του τόσο απότομα. Φρόντιζε να δείχνει εκτός εμβέλειας για τους περισσότερους, ενώ για τους πιο εύπορους και πιο ευπαρουσίαστους έδειχνε περισσότερο ενδιαφέρον και ήταν πιο εξυπηρετική. "Χμφ! Τιποτένιοι που προσπαθούν να δείχνουν κάποιοι! Λογικό εν μέρει, μιας και ο κόσμος είναι δομημένος έτσι ώστε ο μικρός να θέλει να φαίνεται μεγάλος, άσχετα απ'το αν είναι ή όχι... Τελείωνε σκουπίδι! Ο χρόνος μου παραείναι πολύτιμος για κάποια σαν εσένα..." σκέφτηκε, όσο εκείνη καθόταν και έγραφε κάτι σε ένα χαρτί (πιθανότατα σχολούσε). Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν όταν γέμιζε την πίπα του με λίγο καπνό και του χαμογέλασε. Τον άναψε με ένα μακρύ σπίρτο και κοντοστάθηκε παρατηρώντας του περαστικούς, μέχρι να έρθει η κοπέλα.

Ζευγάρια και μεγάλες παρέες κυρίως αντρών βάδιζαν στον κεντρικό δρόμο, ενώ οι οικογενειακοί περίπατοι ήταν λιγότερο διαδεδομένοι λόγω της ώρας. Οι περισσότεροι ήταν στην ηλικία του ή λίγο νεότεροι, κάτι που αμέσως συνέδεσε με τα μεγάλης φήμης πανεπιστήμια του νησιού. Θεωρούσε όλη την κοινωνική δομή του βασιλείου ανούσια, καθώς σύμφωνα με το σκεπτικό του, όσοι βρίσκονταν χαμηλά θα συνέχιζαν να βρίσκονται χαμηλά για πάντα, άσχετα με τις δυνατότητες που τους παρέχει κανείς. Παρόλα αυτά, ομολογούσε πως η αλληλεξάρτηση της αγροτικής παραγωγής, της μέριμνας, της παιδείας και της ασφάλειας ήταν αρκετά καλή προσπάθεια για να "ξεφύγουν της πραγματικότητας". Η νεαρή κοπέλα κατέφθασε φορώντας την ίδια καμπαρτίνα με χθες, εμφανώς κουρασμένη, αλλά χαμογελαστή κι ευδιάθετη.
-Ελπίζω να μη σε έκανα να περιμένεις πολύ. είπε καλοσυνάτα και κάπως απολογητικά.
-Καθόλου! Ίσα-ίσα μου έδωσες χρόνο να ανάψω την πίπα μου. απάντησε εξίσου καλοσυνάτα σκεπτόμενος βέβαια πως θα έπρεπε να μαστιγωθεί για το στήσιμο.
Η κουβέντα που ακολούθησε ήταν γενική όπως και την προηγουμένη. Η κοπέλα περιέγραψε την μέρα της και πόσο πιεστική-κουραστική ήταν η δουλειά. Ο Takeshi με τη σειρά του διηγήθηκε τον "μεγάλο" του περίπατο στην πόλη το πρωί, το πόσο τον "ενθουσίασε" και το πόσο πολύ ήθελε να επισκεφτεί το δυτικό μέρος της πόλης. Η Kanra δεν έδειξε να έχει αντίρρηση, του πρότεινε μάλιστα να πάνε στην διπλανή πόλη όπου βρίσκεται η σχολή της αρχιτεκτονικής για να τον ξεναγήσει στο πολυπόθητο γι' αυτήν κτήριο. Φυσικά δεν της το αρνήθηκε μιας και οποιαδήποτε μορφή πληροφορίας ίσως αποδεικνυόταν χρήσιμη στο κοντινό μέλλον.

-Τι θα έλεγες λοιπόν για αύριο το πρωί;
-Δε δουλεύεις;
-Όχι, έχω 3 μέρες στη διάθεσή μου! τόνισε κοιτώντας κάπως πιο έντονα απ' ό,τι συνήθως.
-Τέλεια, τότε αύριο! απάντησε χαμογελώντας. Θα αρχίσει να γίνεται κουραστικό τώρα... Αύριο πρέπει να ξεμπερδεύω μαζί της. σκέφτηκε όσο φανταζόταν πως επί 3 μέρες θα ξόδευε χρήσιμο χρόνο για λίγη καλοπέραση. Φτάνοντας στο πελώριο κτήριο της πολιτοφυλακής, πρόσεξε πως η φρούρηση ήταν άψογα οργανωμένη. Ούτε μύγα δε θα μπορούσε να εισβάλει. Ο περιμετρικός τοίχος ήταν από ένα υλικό που θύμιζε τσιμέντο, αλλά δεν μπορούσε να προσδιορίσει, ενώ στο ανώτερο σημείο του είχε συρματοπλέγματα. Η πύλη προστατευόταν από τέσσερις φρουρούς και στο πάνω μέρος της υπήρχε μια μεγάλη λευκή ταμπέλα, στην οποία αναγραφόταν με μαύρο μελάνι "Shinsengumi". Το κεντρικό κτήριο ήταν φτιαγμένο με όμοιο υλικό με τον τοίχο και το μόνο χαρακτηριστικό του, ήταν τα πολλαπλά του παράθυρα. Όπως περίμενε από έναν επαγγελματία, δεν έδειχναν κανένα σημάδι της δύναμής τους. Ένας μαυρομάλλης άντρας ξεπρόβαλε από ένα στενό. Στο στόμα του βρισκόταν ένα τσιγάρο, ενώ τα χέρια του ήταν στις τσέπες. Στη θέα του η κοπέλα πετάχτηκε και έσπευσε να υποκλιθεί ελαφρώς.
-Καλησπέρα σας! Ευχαριστούμε που προσέχετε το νησί μας!
-Ε; Α ναι! Να προσέχετε. είπε εντελώς ανέκφραστα, απλά και μόνο για να απαντήσει. Το βλέμμα του έπεσε για μια στιγμή πάνω στον νεαρό, ο οποίος τον κοιτούσε με περιέργεια και έκανε ένα νεύμα που έμοιαζε με υπόκλιση ως χαιρετισμό.

Με βαριεστημένο ύφος και βηματισμό, ο άντρας εισήλθε στο κτήριο, μετά από τυπικές υποκλίσεις απ'τους συναδέλφους του. Έμοιαζε διοικητής ή κάτι παρεμφερές και του άφηνε ένα περίεργο συναίσθημα.
-Ποιος ήταν αυτός;
-Ο Hijikata Toushizo, υποδιοικητής των Shinsengumi! Λένε πως είναι ιδιοφυΐα και ότι είναι το πραγματικό μυαλό πίσω απ'την πολιτοφυλακή. Όλοι τον σέβονται, αν και είναι κάπως τρομακτικός.
-Μάλιστα... είπε κοιτώντας προς το κτήριο. Όπως και να χει... πρόσθεσε για να συνεχιστεί η ανούσια κουβέντα τους. Η βόλτα τους κατέληξε σε ένα μικρό, αλλά ακριβό μαγαζί, όπου ήπιαν λίγο σάκε και έφαγαν μεζέδες. Στη συνέχεια συνέχισαν τον περίπατο στο δυτικό μέρος της πόλης. Συζητούσαν για πράγματα που τους άρεσαν κυρίως και αστεία συμβάντα που τους είχαν συμβεί, για τα οποία ο Takeshi άφησε την φαντασία του να οργιάσει για να απαντήσει επιτυχώς. Η βραδιά έφτασε στο ζενίθ της κατά τη διάρκεια του γυρισμού, όταν και με επιδέξιες κινήσεις έπεισε την νεαρή καλλονή να τον συνοδεύσει στο ενοικιαζόμενο δωμάτιό του, όπου και το ένα πράγμα έφερε το άλλο... Βέβαια, από το ραντεβού αυτό δεν αποκόμισε μονάχα μια μεταμεσονύχτια περιπέτεια. Γυρνούσαν αρκετή ώρα στο δρόμο, ώστε να μπορέσει να μάθει μερικά πράγματα. Οι ομάδες των Shinsengumi δεν ξεπερνούσαν ποτέ τα πέντε άτομα και αποτελούνταν από πλήρως πειθαρχημένα άτομα (με εξαίρεση τον χθεσινοβραδινό διοικητή βέβαια). Υπήρχαν δύο με μάξιμουμ τέσσερις περιπολίες ανά τετράγωνο, ανάλογα με το κοινωνικό κύρος του καθενός, ενώ πέτυχε τρεις αλλαγές βάρδιας, τις οποίες υπολόγισε στη μιάμιση ώρα. Λογικά το ίδιο χρονικό διάστημα μεσολαβούσε σε κάθε αλλαγή, αν και θα το επιβεβαίωνε την επόμενη μέρα στο "ταξίδι" του με την σερβιτόρα.



Υ.Γ.: τα γεγονότα πέρασαν περιληπτικά για να μην αναλωθεί ο αναγνώστης σε περιττές πληροφορίες.

Οι πρωινές ακτίνες του ήλιου χτυπούσαν αδιάκοπα το πρόσωπο του νεαρού κοκκινομάλλη. Έπειτα από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες να καλύψει με κάποιο τρόπο τα μάτια του, αποδέχτηκε το γεγονός πως το να αφήνεις τις κουρτίνες ορθάνοιχτες πριν πέσεις για ύπνο, θα έπρεπε να θεωρείται έγκλημα και να τιμωρείται με απαγχονισμό. Ανακάθισε νυσταγμένος και μην έχοντας αναπληρώσει πλήρως τις δυνάμεις του μετά την χθεσινή νύχτα. Δίπλα του στο πελώριο κρεβάτι βρισκόταν η Kanra, σκεπασμένη με το κατάλευκο σεντόνι. Τα μισάνοιχτα μάτια του Takeshi πλανήθηκαν στο χώρο, όπου υπήρχαν πεταμένα ρούχα, πιάτα και μπουκάλια με κρασί.
Αυτό το sake είναι θάνατος... σκέφτηκε πιάνοντας το κεφάλι του και σηκώθηκε για να πλυθεί και να ντυθεί. Μόλις ετοιμάστηκε κοίταξε την σερβιτόρα και βλασφημώντας από μέσα του, πήγε να την ξυπνήσει για να πάνε στο ισόγειο και να πιουν καφέ. Η διαδικασία αποδείχθηκε κατά πολύ πιο χρονοβόρα, αλλά εν τέλει, ύστερα από 40 περίπου λεπτά, κατέληξαν να τρώνε πρωινό με την συντροφιά μιας ζεστής κούπας καφέ. Μόλις τελείωσαν, βγήκαν στον δρόμο και βάδισαν προς την είσοδο της πόλης, στο μέρος που τον είχε αφήσει ο Mayuri. Το κλίμα της συζήτησής τους ήταν εξίσου "θερμό" με των προηγούμενων ημερών, αν και το μυαλό του πλούσιου νεαρού ήταν επικεντρωμένο στο να αποστηθίσει τα νέα μέρη που θα έβλεπε σύντομα. Όταν έφτασαν μπροστά στο συντριβάνι, μερικά κάρα βρίσκονταν σταθμευμένα, αλλά σε αντίθεση με του γερο-ψαρά, είχαν ημικυκλικό σχήμα, με μια πάνινη τέντα στο πάνω μέρος για το φως του ήλιου ή τη βροχή. Το "ζεύγος" κατευθύνθηκε προς το κοντινότερο και ταχύτατα μια γυναίκα κατέφθασε να τους εξυπηρετήσει.

-Καλημέρα σας, πως θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω;
-Καλημέρα! Θα θέλαμε να μας πάτε στο Ouchijuku.
Η γυναίκα τους έγνεψε, τους είπε το κόστος, το οποίο πλήρωσε ο Takeshi και ετοίμασε το άλογο για την πορεία. Εκείνοι ανέβηκαν στην δίτροχη κατασκευή και μόλις η γυναίκα τελείωσε με τις ετοιμασίες, κάθισε στην μπροστινή θέση και τίναξε τα χαλινάρια. Το άλογο ξεκίνησε να βαδίζει αργά αγγίζοντας σταδιακά την κατάλληλη ταχύτητα για να είναι άνετο και γρήγορο το ταξίδι τους. Ακολούθησαν μια διαφορετική οδό, που οδηγούσε στα ανατολικά του νησιού. Ο δρόμος ήταν λιθόστρωτος και στα πλαϊνά του υπήρχαν μικρές πέτρινες περιφράξεις. Τα κοντά "τοιχάκια" ανά δέκα περίπου μέτρα ενώνονταν σε μορφή μικρού "πύργου", κατεργασμένες πέτρες δηλαδή σε τετράγωνο σχήμα, που στο κέντρο τους είχαν ένα μικρό κενό, όπου τοποθετούνταν δάδες. Εξαιτίας της πρωινής ώρας ήταν σβηστές, αλλά πιθανότατα το βράδυ τις άναβαν παρέχοντας φως και αισθητικότητα στην διαδρομή. Η πορεία τους συνοδευόταν απ'τον καλπασμό του αλόγου και εναλλαγές στο τοπίο. Τα κτήρια είχαν δώσει τη θέση τους σε δέντρα και θάμνους, πίσω απ'τα οποία μπορούσε να διακρίνει κανείς μικρά χωράφια γεμάτα με αγρότες που έσπερναν δημητριακά ή ρύζι. Αν και ο νεαρός το θεωρούσε ανόητο και κουραστικό, φρόντισε να παρατηρεί όσα περισσότερα μπορούσε για παν ενδεχόμενο. Λίγη ώρα αργότερα, οι πρώτες μονοκατοικίες άρχισαν να κάνουν κι αυτές την εμφάνισή τους, ενώ μόλις έκλεισαν ένα τέταρτο πάνω στην "άμαξα", είχαν σχεδόν φτάσει στην πόλη. Πλέον το μόνο κομμάτι της φύσης που φαινόταν, ήταν δέντρα και το επίσημο σημάδι της άφιξης στον ανθρώπινο πολιτισμό ήταν και σε αυτήν την περίπτωση ένα συντριβάνι.

Κατέβηκαν απ'το μεταφορικό τους μέσο ευχαριστώντας τη γυναίκα για τις υπηρεσίες της και η ξενάγηση ξεκίνησε. Η πολεοδομία ήταν αρκετά όμοια με αυτήν της προηγούμενης πόλης, με περισσότερες παρόλα αυτά εικαστικές παρεμβάσεις. Περπατούσαν στους διάφορους δρόμους και στενά, με την κοπέλα να του δείχνει και να εξηγεί το οτιδήποτε έβλεπαν, χάζεψαν σε μαγαζιά και έφαγαν πρόχειρο "φαγητό" από πλανόδιους. Η ερωτική ατμόσφαιρα ήταν πολύ κουραστική και εξίσου ψευδής και για τους δυο, καθώς απ'την μία μεριά ο νεαρός ήθελε πληροφορίες και απ'την άλλη η κοπέλα να συμπληρώσει την εικόνα της. Μολαταύτα το θέατρο συνεχίστηκε· το Ouchijuku αποδείχθηκε μικρότερο και πιο εξειδικευμένο σε "αγαθά πολυτελείας" όπως ζαχαρωτά, μπαχαρικά, χαλιά, κ.ο.κ. Αυτό που έκανε εντύπωση στον Takeshi, ήταν η εξίσου έντονη παρουσία των Shinsengumi. Περίπου στα μέσα της πόλης, συνειδητοποίησε πως στο βάθος φαινόταν το ανάκτορο της αυτοκρατορικής οικογένειας, κάτι που τον αποπροσανατόλισε και τον έκανε να απορήσει.
-Kanra, πώς γίνεται να φαίνεται το ανάκτορο; την ρώτησε δείχνοντας το υπερυψωμένο κτήριο.
-Οι δυο πόλεις είναι σχεδόν ενωμένες. Θα μπορούσαμε να έρθουμε με τα πόδια περνώντας απ'τον δρόμο του ανακτόρου, αλλά προτίμησα να σου δείξω όλη την διαδρομή για να έχεις καλύτερη εικόνα του νησιού μας. Το Ouchijuku για την ακρίβεια χτίστηκε κατά την βασιλεία του πατέρα του αυτοκράτορα Hirohito, με σκοπό να καλύπτει τις περαιτέρω ανάγκες των κατοίκων. Γι' αυτό τα κτήρια είναι νεότερα και με πιο έντονα εικαστικά στοιχεία. Λοιπόν, η σχολή της αρχιτεκτονικής είναι προς τα κει! είπε δείχνοντας νοτιοανατολικά και άρχισε να τον σπρώχνει.

Άρα κάναμε κύκλο και δεν έχω δει τίποτα που θα μου χρειαστεί αργότερα. Ακόμα δεν έχω καταλάβει πως θα κινηθεί ο Moran και το μεσημέρι πλησιάζει... Το απόγευμα πρέπει να πάω στο εργαστήρι και πρέπει να δω και αυτής της πόλης. Το πανηγύρι πρέπει να τελειώνει σιγά-σιγά. σκέφτηκε όταν έφτασαν μπροστά σε ένα τεραστίων διαστάσεων συγκρότημα κτηρίων. Ήταν ένας μεγάλος περιφραγμένος από μικρές πέτρες χώρος και αποτελούταν από 7 περίπου οικοδομήματα. Το καθένα απ' αυτά άνηκε σε διαφορετικές σχολές, αν και είχαν αρκετούς κοινόχρηστους χώρους. Οι υποδομές ήταν φτιαγμένες κυρίως από πέτρα και οι στέγες ήταν καλυμμένες με κεραμίδια, ενώ αν τις έβλεπε κανείς από πάνω, σχημάτιζαν έναν ορθογώνιο παραλληλόγραμμο. Κάθε τμήμα είχε πάνω από 3 αίθουσες και πολλαπλά παράθυρα. Στους διαδρόμους και τα προαύλια μπορούσε να διακρίνει κανείς, μεγάλο αριθμό νέων να συναναστρέφονται. Λίγο πιο μακριά απ'τα τμήματα, υπήρχε άλλο ένα κτήριο, το οποίο σύμφωνα με τα λεγόμενα της σερβιτόρας ήταν η βιβλιοθήκη. Η κοπέλα θέλησε να μπουν στον πανεπιστημιακό χώρο, αλλά ο Takeshi αρνήθηκε βρίσκοντας ανόητες δικαιολογίες. Εκφράζοντας το ενδιαφέρον του για την παρασκευή του sake, την έπεισε να του δείξει τον δρόμο μέχρι το εργαστήρι, για να καταλήξουν μπροστά σε ένα κλειδαμπαρωμένο κτήμα.
-Δεν το πιστεύω ότι είναι κλειστό...
-Απ' ό,τι φαίνεται δε θα μάθεις για το sake μας από εδώ. Λογικά θα ανακαινίζουν το χώρο· ίσως παραμείνει κλειστό για καμιά βδομάδα. Γιατί δεν πας στου Isogai; Είναι μερικά μέτρα μακριά απ'το Karma.
-Ωπ! Μπορώ να το χρησιμοποιήσω αυτό. Για την ακρίβεια, πήγα χθες και ένας εργάτης μου είπε να περάσω σήμερα το απόγευμα πάλι. Ήλπιζα να δω πως δουλεύουν και τα δύο.