[Τέλος-Παρελθόν] Το χρυσό δαχτυλίδι (Μέρος Α')

-Πολύ ξακουστό το νησί σας! Οφείλω να παραδεχτώ πως είσαι πολύ ενημερωμένη.
-Οι περισσότεροι "ξένοι" περνούν απ'το μαγαζί, επειδή είναι σε κεντρικό δρόμο και προσπαθώντας να είμαι όσο πιο εξυπηρετική γίνεται μου λένε για τον εαυτό τους. Αυτός είχε κάνει εντύπωση και σε μένα εξαιτίας της ασυνήθιστης ενδυμασίας, αλλά υπάρχουν πολλές περιπτώσεις σαν κι αυτήν. είπε αποδεχόμενη το "κομπλιμέντο".
-Απ' ό,τι φαίνεται δεν είχα καταλάβει την πραγματική αξία του σερβιτόρου... είπε περιπαιχτικά. Πόσο μακρύς είναι ο δρόμος με τα πανδοχεία;
-Όχι πολύ μεγάλος· σταματάει σε 2 στενά και μετά υπάρχουν μόνο μερικά σπίτια και το ένα εργαστήρι παραγωγής sake.
-Βρίσκεται τόσο μέσα στην πόλη!;
-Όχι όχι! απάντησε γελώντας. Μετά τα πανδοχεία, η πόλη αρχίζει να αραιώνει και μετά τα σπίτια δίνουν τη θέση τους σε αγρούς. Παλιότερα οι πειρατές εισέβαλαν από την άλλη πλευρά και δεν άφηναν τίποτα πίσω τους. Γι' αυτό ο τότε αυτοκράτορας αποφάσισε να χτίσει απ'την μεριά που βρίσκεται η πολιτοφυλακή και να αφήσει τη δυτική μεριά να βρίσκεται σε περισσότερη αρμονία με τη φύση. Επίσης, λίγα μέτρα μετά τα σπίτια υπάρχει ένα μεγάλο ρυάκι που είναι απαραίτητο για την παραγωγή. Πιθανώς να μη γινόταν να χτιστεί αλλού το εργαστήρι.
-Είσαι πράγματι πολύ ενημερωμένη! τόνισε κοιτώντας τον άντρα να χάνεται στο βάθος. Νομίζω πως αρκετά σε κούρασα σήμερα... Θα ήθελα όμως να δείξω έμπρακτα την ευγνωμοσύνη μου. Τι θα έλεγες να συναντηθούμε αύριο;

-Δε με κούρασες καθόλου, ήταν πολύ ωραίος περίπατος. Εμμμ... ναι, σχολάω στις 9...
-Τότε θα περάσω να σε πάρω στις 9! είπε κοφτά κοιτώντας την με "ενδιαφέρον". Αντάλλαξαν μερικές ακόμα κουβέντες και μετά ο καθένας πήρε το δρόμο του· η Kanra δηλαδή προς τη διαδρομή που είχαν ακολουθήσει κι ο Takeshi προς το πανδοχείο "Karma".
-Να πάρει ο διάολος! Ήταν καλό κομμάτι, αλλά το να βρω τον Moran τόσο γρήγορα είναι πράγματι απίστευτο! Βέβαια δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τις πληροφορίες που μου έδωσε το θηλυκό, αλλά η περιγραφή του ταιριάζει τέλεια και μόλις νύχτωσε για τα καλά, άρα η λογική λέει πως τώρα έφυγε απ'το δωμάτιό του για να αρχίσει τις δουλειές. Το σημαντικό είναι πως τον είδα και ότι ξέρω που μένει, αφού έχω αυτά όλα θα γίνουν εύκολα και γρήγορα. σκέφτηκε ανήμπορος να κρύψει πλέον τον ενθουσιασμό του, ενώ είχε βγάλει την πίπα του και τη γέμιζε με καπνό. Μόλις την άναψε, πήρε μια βαθιά ρουφηξιά και στη συνέχεια έβγαλε τον καπνό. Παρέμεινε πυκνός σαν σύννεφο πάνω απ'το κεφάλι του για λίγο πριν διαλυθεί. Κοίταζε το συννεφάκι όπως τις πρώτες φορές που είχε δοκιμάσει αυτό το εθιστικό πράγμα και η ζεστασιά της ανάμνησης του ηλικιωμένου επιστάτη τον αγκάλιασε. "Ξεκίνησε Tousen! Θα σε κάνω περήφανο!" Πήρε άλλη μια ρουφηξιά καθαρίζοντας το μυαλό του και άρχισε να περπατάει μέχρι που έφτασε μπροστά στο πανδοχείο. Το κτήριο ήταν αρκετά επιβλητικό, με πολλαπλά παράθυρα και μια στενή, κοινή βεράντα για τον καθένα απ'τους 3 ορόφους του. Οι τοίχοι του ήταν βαμμένοι με ροζ, μοβ και κόκκινο χρώμα, τα οποία έπαιζαν έντονα μεταξύ τους και στην είσοδό του, στεκόταν ένας άντρας φορώντας ένα φανταχτερό βαθύ μπλε kimono.

Μόλις τελείωσε με το κάπνισμα, τίναξε την στάχτη και χάζεψε το αντικείμενο. Το στόμιο ήταν φτιαγμένο από ένα είδος μετάλλου (που δε γνώριζε) και το κυρίως "σώμα" από ξύλο οξιάς. Η πίσω άκρη, στην οποία τοποθετούνταν ο καπνός, ήταν κατασκευασμένη από το ίδιο υλικό με το στόμιο και εξείχε της πίπας. Το σχήμα της ήταν ίσιο (με εξαίρεση το πίσω μέρος), αλλά το πιο εντυπωσιακό της κομμάτι, ήταν το σκαλισμένο με καλλιγραφικά όνομά του στο κέντρο της. Το μοναδικό δώρο που του είχε κάνει ο μεγάλος του αδερφός, το οποίο δεν μπορούσε να αποχωριστεί για κάποιο λόγο. Αφού το έκρυψε σε μια απ'τις εσωτερικές τσέπες του μανδύα του, βάδισε προς το πανδοχείο. Ο θυρωρός τον καλωσόρισε με μια μικρή υπόκλιση και του άνοιξε την πόρτα. Βρέθηκε σε έναν αρκετά μεγάλο χώρο, που χρησιμοποιούταν αρκετά έξυπνα, σύμφωνα με τον νεαρό. Στην απέναντι δεξιά γωνία, υπήρχαν σκάλες που οδηγούσαν στα δωμάτια και δίπλα τους η ρεσεψιόν. Όλο το υπόλοιπο μέρος με εξαίρεση τον "διάδρομο" μέχρι τις σκάλες, καλυπτόταν από τραπέζια και καρέκλες. Μερικά μέτρα απέναντι απ'την ρεσεψιόν, στην αριστερή γωνία, υπήρχε μια μπάρα με διάφορα αλκοολούχα ποτά, με κυρίαρχη όμως την παρουσία του sake. Απ'τα καλυμμένα με λευκά τραπεζομάντιλα τραπέζια, μόνο τα δύο ήταν πιασμένα από μικρές ανάμεικτες παρέες αντρών και γυναικών, που έπιναν το νυχτερινό ποτό τους. Στους τοίχους υπήρχαν πίνακες ζωγραφικής και πορτρέτα με τους αυτοκράτορες του νησιού, ενώ ο χώρος φωτιζόταν από τρεις γυάλινους πολυέλαιους. Μην έχοντας όρεξη να βρίσκεται στο ίδιο μέρος με άτομα χαμηλότερου επιπέδου, προχώρησε προς τη ρεσεψιόν για να νοικιάσει ένα δωμάτιο για όλη τη διάρκεια της παραμονής του στο Yamagata.

Πίσω απ'τη ρεσεψιόν στεκόταν μια μεσήλικη γυναίκα, φορούσε ένα καλής ποιότητας ροζέ kimono και έντονο άρωμα. Το πρόσωπό της ήταν εξίσου περιποιημένο και τα πράσινα μάτια της ταίριαζαν τρομερά με τα καστανά μαλλιά της. Μόλις τον αντίκρισε, τον υποδέχτηκε με μια μικρή υπόκλιση και τον ρώτησε πως θα μπορούσε να τον εξυπηρετήσει.
-Θέλω ένα δωμάτιο, όσο πιο ψηλά γίνεται.
-Υπάρχουν δωμάτια στον 3ο όροφο, με θέα το ανάκτορο και την υπόλοιπη μεριά της πόλης. Μπορείτε αν θέλετε να τα δείτε.
-Δε χρειάζεται. Θα ήθελα το κοντινότερο στις σκάλες και ένα μπουκάλι με κρασί.
Η γυναίκα του έγνεψε και του έδωσε το αντίστοιχο κλειδί. Τότε εμφανίστηκε ένας μελαχρινός άντρας μέσου ύψους και κιλών (πιθανότατα σύζυγός της), ο οποίος τον οδήγησε προς το δωμάτιο. Οι σκάλες ήταν από δρυ και οι τοίχοι ήταν διακοσμημένοι, όπως και στο χολ, με κάδρα. Κυκλικές, αλλά άνετες, κατέληξαν στον πρώτο όροφο, ο οποίος ήταν ουσιαστικά ένας μεγάλος διάδρομος με 6 δωμάτια. Το αξιοπερίεργο ήταν πως το χαλί είχε ροζ χρώμα, το οποίο έδωσε τη θέση του στο μοβ όταν έφτασαν στον 2ο όροφο. Από εκεί ανέβηκαν άλλα 30 περίπου σκαλιά για να φτάσουν εν τέλει στον τελευταίο όροφο με το κόκκινο χαλί, όπου υπήρχαν μονάχα 4 δωμάτια με βαριές ξύλινες πόρτες. Υπήρχε μονάχα ένα κάδρο στον διάδρομο, επιχρυσωμένο στις άκρες και παρουσίαζε μια γιορτή, που πιθανότατα είχε λάβει μέρος πριν κάποια χρόνια στο ανάκτορο.

Ο άντρας τον οδήγησε στην κοντινότερη πόρτα κι αφού την ξεκλείδωσε, του άνοιξε με μια μικρή υπόκλιση. Ο Takeshi τον ευχαρίστησε δίνοντας του μερικά χρήματα, καθώς και την τιμή που κόστιζε η ενοικίαση για 2 νύχτες. Έκλεισε την πόρτα πίσω του για να βρεθεί στο πολυτελές για έναν απλό άνθρωπο δωμάτιο. Η ταπετσαρία στους τοίχους ήταν μπεζ και προσεχτικά τοποθετημένη, ενώ τα έπιπλα παλιά αλλά άριστα διατηρημένα. Το δωμάτιο ήταν αρκετά ευρύχωρο, είχε ένα μικρό χολ 3 περίπου βημάτων, στα αριστερά του οποίου υπήρχε η είσοδος για την τουαλέτα και ευθεία ανοιγόταν το κυρίως μέρος του. Ένα διπλό ξύλινο κρεβάτι με σκέπαστρο που έφτανε μέχρι την οροφή, στη μία μεριά του τοίχου 2 μεγάλες πολυθρόνες με ένα τραπέζι στο κέντρο τους και στην άλλη μεριά μια βιβλιοθήκη, δίπλα στην οποία βρισκόταν η πόρτα για την βεράντα. Ο νεαρός τεντώθηκε και ακούμπησε τον μανδύα του σε μια κρεμάστρα. Το ίδιο έκανε με το σπαθί που υπήρχε στη ζώνη του και ξεκούμπωσε την μπλούζα του. Επιτέλους μπορούσε να ηρεμήσει, χωρίς να χρειάζεται να κρύβεται απ'τον καθένα. Η πόρτα του χτύπησε και ύστερα από λίγο, ο άντρας μπήκε με ένα καροτσάκι, πάνω στο οποίο υπήρχε ένα μπουκάλι με κρασί, 2 κρυστάλλινα ποτήρια, μια πιατέλα με φρούτα και άλλη μία με μεζέδες. Ευχαρίστησε ξανά τον υπάλληλο για τις υπηρεσίες του κι αφού του άδειασε τη γωνιά, πήγε να κάνει μπάνιο. Φρόντισε να πάρει τον χρόνο του, να ξεπλυθεί καλά από όλη την βρώμα που ήρθε σε επαφή σήμερα και να χαλαρώσει. Μόλις τελείωσε, κάλυψε το σώμα του με ένα μπουρνούζι και γέμισε ένα ποτήρι με κρασί. Τινάζοντας τις κουρτίνες, άνοιξε την πόρτα και βγήκε στο μπαλκόνι για να βρεθεί να έχει στα πόδια του όλη την πόλη και ευθεία μπροστά του το ανάκτορο του Hirohito.

Τα μακριά μαλλιά του έσταζαν ακόμα, όσο χάζευε το τοπίο. Σύντομα αφαιρέθηκε κι απ'το μυαλό του άρχισαν να περνούν διάφορες εικόνες· η φυγή του απ'το σπίτι, ο αρχικός του φόβος, η περίεργη αίσθηση της ανεξαρτησίας, η άφιξή του στο νησί και τα προηγούμενα γεγονότα. Ένα πελώριο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του, σκεπτόμενος πως είχε βρει τον στόχο του απ'την πρώτη κι όλας μέρα. Πού θα τον έβρισκε ξανά και πώς θα ερχόταν όμως σε επαφή μαζί του; Με ποιο τρόπο θα έπρεπε να συνεχίσει τη δράση του; Μην μπορώντας να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, το χαμόγελό του έσβησε.
-Τς! Γιατί ανησυχώ από τώρα; Υπολόγιζα ότι θα έβρισκα τον Moran 2-3 μέρες μετά την άφιξή μου και τον βρήκα αμέσως... Όλα πάνε ρολόι, ακόμα καλύτερα βασικά! Αύριο θα πάω μια βόλτα στην πόλη για να μάθω τους δρόμους και θα μάθω τις περιπολίες και τον τρόπο λειτουργίας των Shinsengumi. Αυτό ίσως πάρει χρόνο, αλλά έχω από αυτό. Θα πρέπει να πάω και στο εργαστήρι και μετά να βγάλω την ηλίθια σερβιτόρα έξω... Ίσως μάθω και τίποτα άλλο απ'αυτήν... Όπως και να χει, δεν είναι ώρα για άγχη. Τα πιόνια είναι όλα στο ταμπλό κι έχουν γίνει οι πρώτες κινήσεις! σκέφτηκε υψώνοντας το ποτήρι του προς την ημισέληνο γελώντας με ενθουσιασμό. Και φυσικά θα κερδίσω! Όπως πάντα άλλωστε. πρόσθεσε μουρμουρίζοντας.
Η υπόλοιπη νύχτα πέρασε σχετικά γρήγορα. Ήπιε με γρήγορες γουλιές το μέτριας ποιότητας (συγκριτικά με αυτή που είχε συνηθίσει) κρασί και έφαγε τις πιατέλες με τα φρούτα και τους μεζέδες. Όχι πολύ μετά από αυτά, έπεσε ξερός με βαρύ κεφάλι στο κρεβάτι, για να ξυπνήσει αρκετές ώρες αργότερα, όταν οι ακτίνες του ήλιου πρόδιδαν πως πλησίαζε το μεσημέρι.

Ξύπνησε για πρώτη φορά σε άλλο δωμάτιο και για μια στιγμή αποπροσανατολίστηκε. Λίαν συντόμως επανήλθε στην πραγματικότητα και με βαριές αναποφάσιστες κινήσεις, κατάφερε να συρθεί μέχρι το μπάνιο, όπου έπλυνε το πρόσωπό του και τα δόντια του. Ντύθηκε εξίσου αργά και μόλις επιτέλους ετοιμάστηκε, κατέβηκε στο ισόγειο, όπου τον περίμενε ένας μπουφές στη θέση που χθες υπήρχε η μπάρα με τα ποτά. Απ'ότι φαίνεται μετακινούσαν τα αντικείμενα στη μπάρα ανάλογα με τις ώρες και υπηρεσίες της μέρας. Του πήρε λίγη ώρα μέχρι να συνειδητοποιήσει πως έπρεπε να αυτοσερβιριστεί και κρύβοντας με επιτυχία τον εκνευρισμό του, κατέληξε να τρώει αυγά, μπέικον, μια περίεργη σαλάτα και ζεστό καφέ. Το θείο δώρο, που λέγεται καφές, τον ξύπνησε για τα καλά και όντας πλέον ικανός να σκεφτεί καθαρά, ξεκίνησε τον περίπατο στην πόλη. Πάντοτε είχε την ικανότητα να αποστηθίζει άμεσα το οτιδήποτε απ'την στιγμή που ήταν συγκεντρωμένος· ακόμα κι ο μεγάλος του αδερφός είχε μείνει έκπληκτος με αυτό. Οι δρόμοι απ'τους οποίους είχε περάσει την προηγούμενη μέρα με την Kanra, δεν του φαίνονταν απλά γνώριμοι, αλλά τους περπατούσε εντελώς μηχανικά. Δεν άργησε να φτάσει κοντά στο εστιατόριο, από όπου άρχισε να ακολουθεί διάφορα στενά. Η διαφορά στο τοπίο ήταν μηδαμινή, το μόνο αξιοσημείωτο ήταν πως αυτή η μεριά του νησιού ήταν πιο πυκνοκατοικημένη με περισσότερα σπίτια. Λογικό βέβαια, σύμφωνα με τα λεγόμενα της σερβιτόρας, μιας και βρισκόταν στην πλευρά που ήταν χτισμένο το κεντρικό κτήριο της πολιτοφυλακής. Σοκάκια, μαγαζιά, σπίτια, τίποτα το ιδιαίτερο που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει, αλλά τουλάχιστον είχε μάθει λίγο-πολύ τους δρόμους.

Επέστρεψε στο δρόμο του πανδοχείου κουρασμένος κατά το απόγευμα, έτοιμος να κατευθυνθεί προς το εργαστήρι παρασκευής sake, που είχε επισκεφτεί λογικά χθες ο Moran. Βάδισε προς τα εκεί καπνίζοντας κι ελπίζοντας πως θα δει κάτι που να άξιζε τον κόπο. Προς απογοήτευσή του όμως, το μόνο που αντίκρισε ήταν σπίτια. Όσο προχωρούσε τα κτίσματα αραίωναν όπως του είχε πει η Kanra και αγροί άρχιζαν να ξεπετάγονται. Αν και περασμένη η ώρα, υπήρχαν χωρικοί που καλλιεργούσαν ακόμα. Ρώτησε μερικούς για οδηγίες και μερικά λεπτά αργότερα, βρισκόταν εμπρός σε ένα κτήριο δύο με τρεις φορές μεγαλύτερο απ'το "Karma" σε πλάτος. Το περιφραγμένο οικόπεδο ήταν αρκετά μεγάλο και ένα ρυάκι περνούσε από μέσα του, το οποίο έδειχνε να ξεκινάει απ'το βουνό στο κέντρο του νησιού και πιθανότατα κατέληγε στη θάλασσα. Το κτήριο ήταν φτιαγμένο κυρίως από πέτρα, αλλά η παρουσία του ξύλου ήταν επίσης εμφανής. Είχε παραλληλόγραμμο σχήμα και θολωτή οροφή, ενώ μερικοί άντρες πηγαινοέρχονταν μπροστά απ'την κεντρική ορθάνοιχτη μεγάλη του πόρτα. Εισήλθε στο οικόπεδο από την πόρτα του φράχτη και κινήθηκε έχοντας μερικά σενάρια στο μυαλό του για το τι επρόκειτο να συζητήσει με τον επικεφαλής. Φτάνοντας μπροστά στο εργαστήρι, συνάντησε 3 άντρες που είχαν όμοια ενδυμασία με τον γερό-Mayuri και κορδέλες στο κεφάλι. Οι εργάτες μετέφεραν ρύζι και το άδειαζαν σε καζάνια, στα οποία αργότερα πρόσθεταν νερό. Η διαδικασία του φάνταζε τόσο ξένη όσο και ο τρόπος ζωής των ανθρώπων των κατώτερων στρωμάτων. Κοιτούσε βαριεστημένα την εργασία τους περιμένοντας πως κάποιος αρμόδιος θα τον αντιλαμβανόταν και θα τον γλίτωνε απ'το μαρτύριο. Φευγαλέα, το βλέμμα του έπεσε στην ταμπέλα του εργαστηρίου, που έγραφε "Isogai".

Λίγη ώρα αργότερα, οι εργάτες τον πρόσεξαν και κινήθηκαν προς το μέρος του.
-Δεν επιτρέπεται η είσοδος! Περάστε έξω παρακαλώ. έκανε ο πιο μυώδης άντρας.
-Συγχωρέστε την αγένεια μου. αναφώνησε ο Takeshi και έγνεψε απολογητικά. Δεν ήθελα να σας προσβάλω ή να σας αναστατώσω. Μήπως υπάρχει κάποιος αρμόδιος εδώ; Θα ήθελα να του κάνω μια πρόταση.
-Πφφφ... κι άλλος ματσωμένος... αναστέναξε εκνευρισμένα ένας άλλος άντρας και επέστρεψε στο εσωτερικό του εργαστηρίου.
-Μαζέψου Shin! Συγχωρήστε τον, είναι οξύθυμος και γενικά δε σκέφτεται τι λέει.
-Δεν πειράζει, δικό μου το φταίξιμο που εισέβαλλα στο χώρο σας έτσι. Μήπως έγινε κάποιο παρόμοιο συμβάν;
-Είχε έρθει άλλος ένας για να προτείνει κάποια πράγματα στον ιδιοκτήτη, αλλά ήταν αρκετά προσβλητικός. Τέλος πάντων, ο Isogai, το αφεντικό, λείπει. Θα μπορούσα να του μεταβιβάσω εγώ την πρότασή σας.
-Χμμμ... Θα προτιμούσα να του μιλήσω αυτοπροσώπως για να αποφευχθούν τυχόν παρεξηγήσεις. Παρόλα αυτά, θα μπορούσατε να με βοηθήσετε σε κάτι άλλο, αν φυσικά έχετε τον χρόνο.
-Αν μπορώ, βεβαίως. απάντησε και ο διπλανός εργάτης πήγε να συνεχίσει, όπως κι ο Shin.
-Βλέπετε, είμαι ταξιδιώτης και όπως είναι φυσικό, λατρεύω τα ταξίδια. Λατρεύω τα νέα μέρη, τους νέους ανθρώπους, αλλά πολύ λίγα πράγματα μπορούσαν και μπορούν να συγκριθούν με το ενδιαφέρον που μου δημιουργεί η διαδικασία παρασκευής του sake. είπε κοιτώντας με ενδιαφέρον και κάνοντας κινήσεις που το υποστήριζαν.

-Μπορείτε να μου πείτε μερικά πράγματα γι' αυτή; Πώς γίνεται το sake του Yamagata να είναι τόσο καλό!;
-Δεν μπορώ να σας απαντήσω στο τελευταίο. απάντησε γελώντας ο εργάτης. Ας αρχίσουμε απ'τα βασικά τότε, είμαι ο Kakerou. είπε απλώνοντας το χέρι προς τον νεαρό.
-Λέγομαι Kouen Takeshi. είπε και του έτεινε το χέρι με τη σειρά του. Τότε ο άντρας ξεκίνησε να αναλύει τον τρόπο παρασκευής του αλκοολούχου ποτού, φροντίζοντας να μην παραλείπει τίποτα και να γίνεται σαφής. Ο κοκκινομάλλης νεαρός συνέχισε να κάνει τον ενδιαφερόμενο ελπίζοντας να "κερδίσει" τον εργάτη για να πάρει περισσότερες πληροφορίες. Όταν επιτέλους η εξήγηση τελείωσε, ο Kakerou συνέχισε.
-Πάντως δε συναντάμε συχνά ανθρώπους που ενδιαφέρονται για την παρασκευή του ποτού μας· αν και συχνά μας ρωτούν για την ποιότητά μας.
-Προσωπικά, καταλαβαίνω γιατί δεν απαντάτε στο τελευταίο. Θεωρώ πως για να απολαύσεις στο έπακρο οποιοδήποτε ποτό, πρέπει να γνωρίζεις από που προέρχεται! Πάντως ακούγεται δύσκολη δουλειά.
-Η αλήθεια είναι πως πράγματι είναι, αλλά αν έχεις συνηθίσει τα "βήματα" τα καταφέρνεις και το αποτέλεσμα συνήθως είναι υπερικανοποιητικό. Αν επιτρέπεται, τι πρόταση θέλετε να κάνετε στον Isogai;
-Για αρχή ήθελα να μου δώσει τις απαντήσεις που μου δώσατε. Αργότερα θα με ενδιέφερε μια συνεννόηση για το μέλλον. Όπως σας είπα είμαι ταξιδιώτης κι έχω ήδη αρκετές γνωριμίες. Σκοπεύω να ταξιδέψω σε ολόκληρο τον κόσμο και ευελπιστώ σύντομα, να φτάσω στη Μεγάλη Γραμμή. Θα ήθελα να λειτουργήσω ως μεσάζοντας τότε για να πουλάω το συγκεκριμένο sake.