[Τέλος]Enter Kaze! II [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Στην προηγούμενη ιστορία:

Από τα νεύρα του, έβραζε κυριολεκτικά αρνούμενος να επιστρέψει σπίτι και να αντικρίσει τον υπεύθυνο για την ψυχική του κατάσταση. Ο Kaze περιπλανιόταν στους δρόμους της πόλης χωρίς να νοιάζεται για τις ματιές, εκνευρισμένες και απορημένες, που συγκέντρωνε. Δεν τον χωρούσε ο τόπος, στο κεφάλι του επέστρεφε η κόντρα του προηγούμενου απογεύματος με τον Jeik.

Είχε επιστρέψει σπίτι μετά το περιστατικό στο μαγαζί με τον γέρο για να ζητήσει εξηγήσεις. Ο Jeik ήταν ήδη εκεί, χαλάρωνε μετά από μια φουρκισμένη μέρα στο γραφείο. Τι έφταιγε κι εκείνος για ολονών τα νεύρα; Μόνο για του γιου του όμως ενδιαφερόταν πραγματικά και στεναχωριόταν. Ο νεαρός παρά την όψη του ήταν ακόμα παιδί. Όσο κι αν έκοβε το μυαλό του, όσο ώριμος κι αν έδειχνε διατηρώντας σιωπηλή και μυστήρια στάση, πάντα βασανιζόταν από όσα δεν ήξερε αλλά ήθελε να μάθει. Πράγμα που οδηγούσε σε ακόμα περισσότερους καβγάδες. Πάνω στην ώρα, τινάχτηκε όρθιος από την καρέκλα ακούγοντας σαν πυροβολισμό την πόρτα του φτωχικού να ανοίγει. Και απέναντι του είδε τον παγερό θυμό που ήλπιζε να μην δει.

-Πήρες το βιβλίο από το μαγαζί του γέρου; αναφέρθηκε στην τελευταία αφορμή για φωνές.
-Το αγόρασα για σένα. Για να μην χρειάζεται να δουλεύεις για να το αγοράσεις. Να μπορείς να ξοδέψεις όσα σου μένουν μετά από χίλιες οικονομίες σε ένα πράγμα, προσπάθησε να τον πάρει με το καλό, να του εξηγήσει λογικά.
Ο Kaze το είχε καταλάβει ότι αυτή ήταν η πρόθεση του, ότι το έκανε για το δικό του καλό. Και οργιζόταν ακόμα περισσότερο από την ήρεμη στάση του. Από ακόμα μία μάταιη προσπάθεια του πατέρα του να τον προσεγγίσει.
-Δεν στο ζήτησα. Δεν είμαι παιδί, μπορώ να το πάρω και μόνος μου. Τώρα είναι δικό σου, δεν το δέχομαι.
-Παιδί μου~
-Σταμάτα να με λες έτσι! ξέσπασε και βγήκε σαν βολίδα από το σπίτι.
Αυτή την φορά το είχε πάρει ακόμα χειρότερα. Ίσως γιατί του άρεσε πολύ εκείνο το βιβλίο και η περηφάνια του θα του απέτρεπε να το δεχτεί. Ο Jeik επέστρεψε στην καρέκλα του, πιο λυπημένος από πριν. Έπρεπε να κάνει υπομονή. Κάποια στιγμή ο Kaze θα καταλάβαινε. Εξάλλου είχε ξεμείνει από ιδέες. Έγειρε το κεφάλι στο πλάι. Η φωτογραφία μίας όμορφης κοπέλας του χαμογελούσε από την κορνίζα της.
-Τι θα έκανες στην θέση μου, Judith;

Έτρεχε προς το δάσος. Ο Jeik δεν θα τον έψαχνε μέχρι να επιστρέψει ο ίδιος σπίτι. Παλιότερα που ανησυχούσε προσπαθούσε να τον βρει. Ποτέ δεν τα είχε καταφέρει. Πλέον ήξερε ότι ο Kaze ήξερε να προστατεύει τον εαυτό του, ότι θα ήταν ασφαλής. Δεν θα τον έβλεπε μέχρι την επόμενη μέρα. Άλλη μια νύχτα να κοιμηθεί κάτω από τα άστρα, μέσα στους θορύβους του δάσους, την προτιμούσε από την παρέα του άντρα. Όχι βέβαια ότι σταμάταγαν να του έρχονται στο μυαλό όσα τον απασχολούσαν. Ήξερε την σειρά με την οποία θα έρχονταν οι εικόνες και την περίμενε γιατί στο τέλος θα κατάφερνε να ηρεμήσει και να κοιμηθεί. Κι έτσι έγινε αμέσως μόλις έσπρωξε την πλάτη του με θόρυβο στον γνώριμο κορμό δέντρου, ανάμεσα σε άλλα δέντρα. Το ποτάμι κύλαγε μερικά μέτρα μακριά, άκουγε τα γάργαρα νερά να παφλάζουν απόμακρα. Τη νύχτα πολλά ζώα πλησίαζαν εκεί, δεν έπρεπε να πλησιάζει πολύ. Δίπλα του τοποθέτησε μερικά πετραδάκια. Πρόχειρα πυρομαχικά σε περίπτωση κινδύνου. Θα ήταν μοιραία στα δικά του χέρια, έπειτα από τόσα χρόνια προπόνησης στην σκοποβολή. Τι τα ήθελε;! Αναξιοποίητο θα έμενε το ταλέντο του! Και κάπως έτσι, βυθίστηκε για άλλη μια φορά στις αναμνήσεις.

Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε αλλά οι εικόνες είχαν χαραχτεί έντονα στο μυαλό του. Ήταν εξάλλου η αρχή για όλους τους καβγάδες που ακολούθησαν. Ο Kaze ήταν παιδί ακόμα. Τα χέρια του δεν ήταν τόσο δυνατά και το ύψος του δεν ξεπερνούσε την μέση του πατέρα του. Τότε ήταν η "αγαθή" εποχή. Μπορεί οι συνθήκες ζωής τους να ήταν οι ίδιες, τουλάχιστον όμως έμενε αρκετή ώρα στο σπίτι ώστε να προλαβαίνει να χαιρετάει την όμορφη κοπέλα στην κορνίζα με χαμόγελο.

Ήταν ανήσυχο παιδί από πάντα. Δεν είχε πολλούς φίλους, περισσότερο απολάμβανε την εξοχή. Τις βόλτες σε διάφορες ακτές. Να περπατάει στην αμμουδιά και η θάλασσα να βρέχει τα γυμνά του πόδια. Η θάλασσα! Τι έρωτας ήταν αυτός;! Δεν το είχε εκφράσει ποτέ, από πάντα όμως ένιωθε την έλξη που του ασκούσε, την όρεξη και το όνειρο να βγει μια μέρα στην θάλασσα. Να την ταξιδέψει όλη αν μπορούσε! Μάλλον έπαιζε σημαντικό ρόλο η αναφορά του πατέρα του για την μητέρα του.
-Την έχασα στην θάλασσα, παιδί μου, του είχε πει με απόμακρο πρόσωπο. Ένιωθε τον πόνο του από το βλέμμα του, αλλά μετά έβλεπε μια γλυκιά μελαγχολία στο πρόσωπο του.Αυτό το συναίσθημα είχε συνδέσει με την θάλασσα. Τουλάχιστον κατάφερα να κρατήσω εσένα...
Μάλλον αυτή η αγάπη του είχε ανάψει το ενδιαφέρον. Ήταν έξυπνο πλάσμα. Και λογικό. Καταλάβαινε τους κινδύνους που θα έφερναν τα ταξίδια. Γι αυτό πείσμωσε στο να μάθει τους κινδύνους. Επισκεπτόταν το μαγαζί του γέρου με τα ναυτιλιακά και περνούσε ώρες ατελείωτες μα τόσο φτερωτές για τον ίδιο, και διάβαζε βιβλία για ναυτικούς. Ορολογίες, σχόλια και σημάδια. Περιπέτειες με τρικυμίες. Ό,τι έπεφτε στα χέρια του. Ο πατέρας του το έβλεπε, αντί να σχολιάσει του χάιδευε το κεφάλι στοργικά, μπλέκοντας τα μαλλιά του. Γι αυτό, ο Kaze απόρησε που ο πατέρας δεν του είχε αναφέρει τίποτα όταν μια μέρα ανακάλυψε εκείνον τον θησαυρό σε ένα μπαούλο κάτω από το κρεβάτι του.

Ο Jeik έλλειπε στην δουλειά εκείνο το πρωί και ο μικρός είχε μείνει έκθαμβος από όσα είχε ανακαλύψει. Όσες ερωτήσεις ήθελε να κάνει, θα τις έκανε αφού επέστρεφε ο πατέρας. Εκείνη την στιγμή δεν κρατιόταν από το να ανοίξει τα μικρά και παλιά βιβλιαράκια και να χαθεί μέσα τους. Διάβασε ιστορίες, λεπτομέρειες, περιπέτειες σε μακρινούς και άγνωστους τόπους. Τα ρουφούσε σαν σφουγγάρι και όσο προχωρούσε, τα δάχτυλα του έσφιγγαν όλο και πιο δυνατά τα πολύτιμα εξώφυλλα, γύριζαν με περισσότερη ευλάβεια και προσοχή τις ακριβές σελίδες. Μαζί όμως ήρθε και ένα συνοφρύωμα. Συνέχισε με το επόμενο, με το επόμενο. Και η υποψία έγινε σιγουριά. Και η σιγουριά έγινε οργή. Και ταυτόχρονα φόβος, φόβος που δεν ήθελε να τον επιβεβαιώσει γιατί η απάντηση ήταν πολύ σκληρή για τα αυτιά του. Αλλά έπρεπε να μάθει. Περίμενε τον Jeik να επιστρέψει καθισμένος οκλαδόν στο δωμάτιο του με τα βιβλιαράκια ανοιγμένα δίπλα στα πόδια του. Ακούνητος και αμίλητος άκουσε την έκκληση του πατέρα του. Δεν απάντησε μέχρι που ο άντρας, αφού επιθεώρησε όλα τα δωμάτιο, μπήκε στο υπνοδωμάτιο του ίδιου. Πάγωσε στην εικόνα του γιου του. Είδε για πρώτη φορά το βλέμμα με το οποίο θα τον αντιμετώπιζε όλα τα επόμενα χρόνια και ένιωσε την καρδιά του να βουλιάζει στους πάτων όλων των θαλασσών που ανέφεραν τα βιβλία.

Δεν ήξερε από που να αρχίσει, τι να εξηγήσει, πώς να δικαιολογηθεί. Όλα ήταν μάταια πλέον. Δεν είχε νόημα να κατηγορήσει τον εαυτό του που δεν τα έκρυψε καλύτερα. Ούτε να παρηγορηθεί ότι ο νεαρός ίσως καταλάβαινε και ησύχαζε με μισά λόγια.
-Γιατί δεν μου είπες τίποτα; Η χροιά του νεαρού τον χαστούκιζε με την αλήθεια της σκηνής. Όντως είχε έρθει η ώρα. Είναι αλήθεια όλα αυτά; Αυτός ο "Jeik" που αναφέρει είσαι πράγματι εσύ;
Είχε σηκώσει το μπροστινό του βιβλιαράκι, αλλά ο Kaze κοίταζε μόνο τον πατέρα του. Ο τρόμος έδωσε κίνηση στα πόδια του. Του το πήρε και είδε βιαστικά σε ποιο κομμάτι αναφερόταν. Προσπάθησε βιαστικά να τα μαζέψει. Να κρύψει την αλήθεια που ίσως να μην είχε μάθει ακόμα. Το παιδί διαμαρτυρήθηκε δραστικά. Άρπαξε όσα μπορούσε στην αγκαλιά του και τινάχτηκε μακριά από τα χέρια που όρμησαν να τον τραβήξουν στην αγκαλιά τους. Ο Jeik δεν δοκίμασε ξανά. Ο γιος του τον κοίταζε σαν εχθρό.
-Απάντησε μου! Εσύ είσαι; Είναι αλήθεια; Πότε έγιναν αυτά; Ποια είναι αυτή που τα έγραψε όλα αυτά;

-Ηρέμησε, Kaze, ηρέμησε. Ο λαιμός του είχε ξεραθεί. Τα μάτια του Kaze ήταν έτοιμα να δακρύσουν. Μόνο για την μητέρα του είχε δείξει τόση ένταση και από αυτό έπρεπε να ξεκινήσει. Δεν τα έγραψε η μητέρα σου, ηρέμησε!
Αυτό τον συγκράτησε από το να βάλλει τις φωνές. Σύντομα όμως δεν του έφτανε, χρειαζόταν όλη την αλήθεια.
-Τότε ποια; Ποια τα έκανε όλα αυτά; Εδώ μιλάει για θάλασσες που δεν ξέρω. Λέει, είπε και κοίταξε το βιβλιαράκι, "..είχε τεράστια διαφορά από την South Blue. Ήταν τόσο κρύα, αναρωτιόμουν αν ζούσαν όντως άνθρωποι σε αυτά τα νερά. Κι αν κυκλοφορούσαν μέσα σε τέτοιες θύελλες καράβια στην North Blue..." Κι εδώ, συνέχισε σε άλλο, "..δεν το πίστευα όταν τον είδα και πάλι μπροστά μου. Είχε ψηλώσει από την τελευταία φορά που τον είδα, σε αντίθεση με μένα. Αλλά ήταν αποφασισμένος. Το έβλεπα στον τρόπο που κρατούσε το πιστόλι του..." Εσύ είσαι, έτσι δεν είναι; απαίτησε να μάθει. Εδώ αναφέρει ξεκάθαρα το~
-Ναι, εγώ είμαι. Αυτή ήταν... μία φίλη μου, κατέληξε να πει. Χάθηκε πριν πολλά χρόνια. Δεν ήταν η~
-Ταξίδεψες μαζί της; Όπως λέει εδώ, ταξίδεψες μαζί της; Σε όλα αυτά τα νησιά; Δεν ζούσες πάντα σε αυτό το νησί; Η μητέρα δεν έμενε εδώ μαζί σου; άρχισε να αναφέρει όσα κατανοούσε πλέον ότι ήταν ψέματα.

Δεν υπήρχε διέξοδος. Τουλάχιστον μερικά πράγματα έπρεπε να του τα πει. Ο Jeik παραδόθηκε και έκατσε βαρύς στο κρεβάτι. Όσα βιβλιαράκια ήταν στα χέρια του, συνέχισε να τα κρατά.
-Πολλά χρόνια πριν αποφάσισα να ακολουθήσω την κοπέλα που έγραψε όλα αυτά τα βιβλιαράκια, παρότι ήταν μικρότερη από μένα σε ηλικία. Να την βοηθήσω στα ταξίδια που τόσο πολύ αγαπούσε. Με είχε βοηθήσει όταν είχα ανάγκη. Ο δικός μου τόπος δεν με κρατούσε πια. Με τον καιρό, ήρθαν και άλλοι μαζί μας. Ταξιδεύαμε σε όλη την Grand Line, σκοπεύαμε να πάμε ακόμα παραπέρα. Το να πω "δεν έτυχε" θα αθώωνε εμένα από τις ευθύνες της θέσης μου. Θα έπρεπε να πάρω εγώ την θέση της. Προτίμησα να ζήσω με τις ενοχές και την μητέρα σου που με κρατούσε ακόμα. Κι εκείνη ήταν μαζί μας από ένα κομμάτι των ταξιδιών και μετά. Έτσι την γνώρισα, κάπως έτσι την έχασα. Ήσουν μωρό ακόμα όταν πέσαμε σε καταιγίδα κοντά στην Jaya. Το καράβι μας έγινε συντρίμμια. Ποτέ δεν την βρήκα. Λυπάμαι.
-Οπότε. Η φωνή του ήταν σταθερή. Είχε βγάλει τα συμπεράσματα του. Πλέον δεν συγκρατούσε τα δάκρυα που γυάλιζαν στα μάγουλα. Όσα μου έχεις πει μέχρι τώρα είναι ψέματα.
-Kaze...
-Απλά ποτέ δεν ήθελες να ακολουθήσω τον δρόμο που έχεις κάνει ήδη εσύ! Η απάντηση ήταν θετική, ήταν προφανές. Το ότι δεν ήξερες να με διδάξεις ήταν ψέμα. Ήξερες να το χρησιμοποιείς παρότι σου λείπουν δύο δάχτυλα. Μόνο εγώ είμαι ο ανίκανος να ακολουθήσω.
-Παιδί μου~
-Μάλλον δεν είμαι παιδί σου. Αφού δεν έχω την κληρονομιά σου, δεν θέλω το όνομα σου.

Μετά την τελευταία του φράση, ο Kaze το έσκασε για δύο μέρες από το σπίτι. Ο Jeik δεν κατάφερε να τον ακολουθήσει. Είχε παγώσει στην θέση του, νομίζοντας ότι η καρδιά του είχε σταματήσει. Έμεινε με μισάνοιχτο στόμα να κοιτάζει το σημείο που εγκατέλειψε το παιδί. Συνήλθε αργότερα, ψιθυρίζοντας το όνομα του. Ο ψίθυρος έγινε φωνή και η φωνή απεγνωσμένη προσπάθεια να τον βρει. Όμως ποιο το όφελος; Δεν θα μπορούσε να του εξηγήσει. Επέστρεψε στο σπίτι, βαρύς όπως θα επέστρεφε από τότε και μετά. Στάθηκε μπροστά στην κρυψώνα μιας θήκης. Μέσα βρισκόταν ένα περίστροφο, διαφορετικό από τα κοινά. Ποτέ πριν δεν είχε παραπονεθεί ο Kaze για την άρνηση του πατέρα να το χρησιμοποιήσει. Είχε δεχτεί ό,τι του είχε πει και δεν τον πίεζε. Τώρα που δεν ίσχυε πια ο ισχυρισμός, ένιωθε προδομένος.

Ο Kaze ένιωσε τα βλέφαρα του βαριά και γύρισε πλευρό για να ζεστάνει την άλλη πλευρά του κορμού του που είχε παγώσει. Από εκείνη την ημέρα ανέφερε πάντα τον πατέρα του με το όνομα του και δεν είχε πάψει να αναρωτιέται το γιατί. Είχε περάσει τις μέρες του, παρηγορημένος με την σκέψη ότι κάποια μέρα θα τον διέψευδε. Ότι θα έβγαινε στην θάλασσα και θα επέστρεφε ζωντανός και δυνατός για να του αποδείξει ότι έκανε λάθος. Και ίσως τότε τον αναγνώριζε...

Σε αυτές τις μέρες του συμπεριλαμβανόταν και εκείνη που τελείωνε πια. Είχε περάσει πολλές ώρες στον λόφο από όπου είχε θέα στη θάλασσα. Είχε μελετήσει εξονυχιστικά τα βιβλία της παλιάς "φίλης" του Jeik που περιέγραφαν, και πολλές φορές είχαν λεπτομερή σχέδια, νησιών και σημείων ναυτικού ενδιαφέροντος κατά μήκος της Grand Line. Μέχρι που είχε ανακαλύψει μια ανωμαλία για τα νερά γύρω από την Jaya. Είχαν περάσει πολλά χρόνια για να βεβαιωθεί, αλλά πλέον ήταν σίγουρος για το περίεργο φαινόμενο που λάμβανε τόπο στα γειτονικά νερά ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Είχε ερμηνεύσει τα σημάδια καιρού που επισήμαναν την έλευση του φαινομένου. Έπρεπε να μάθει. Υπήρχε περίπτωση να ήταν αυτό το φαινόμενο η αιτία που δεν γνώρισε ποτέ την μητέρα του; Ήθελε λίγες ακόμα πληροφορίες, αμφέβαλε αν θα τις έβρισκε, αλλά θα δοκίμαζε πάλι στο μαγαζί του γέρου στο κέντρο για κάποιο βιβλίο. Ίσως έβρισκε καταγεγραμμένα στοιχεία για τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την εποχή. Η συνέχεια ήταν γνωστή. Έπρεπε να επέμβει και πάλι ο Jeik στις υποθέσεις του; Τώρα που στερούσε και αυτή την προοπτική να μάθει!

Προσδοκώντας ότι οι μέρες του θα συνέχιζαν να ακολουθούν την ρουτίνα τους, ο νεαρός είχε ξεχάσει εντελώς την παρουσία που είχε διακρίνει από το λόφο. Εκείνη την κοκκινομάλλα κοπέλα δίπλα στο καράβι της. Είχε την αίσθηση ότι την είχε ξαναδεί, αλλά τα υπόλοιπα περιστατικά τον απορροφούσαν πλήρως. Αντιθέτως για εκείνη, η εμπλοκή του πυροδότησε μία σειρά κινήσεων το επόμενο πρωί. Με πιο σημαντική την εκτέλεση του στόχου της μαζί με την μαζική δολοφονία όσων ατυχώς βρίσκονταν στην σκηνή. Η Shura πίστευε ότι είχε ξεμπερδέψει καθαρά. Αγνοούσε βέβαια ότι μάρτυρας στο μακελειό είχε σταθεί ο Jeik, ο οποίος δούλευε στην ίδια επιχείρηση και έτυχε να κρυφτεί όταν άρχισαν οι πυροβολισμοί. Την ώρα λοιπόν που η κοπέλα συμπεριφερόταν καθημερινά, σαν να μην είχε μεσολαβήσει τίποτα, ο Kaze επέστρεφε πιασμένος στην πόλη με το γνωστό σκυθρωπό του ύφος. Και ο Jeik αναρωτιόταν ποια ήταν η πιο συνετή κίνηση που του έμενε να κάνει...