[Tελος] Η δολοφονία της Rosalie και η εταιρια Modern Affairs. [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Την αγκαλιασα καθησυχαστικα καθως ειχε ταραχτει πολυ με το ενδεχομενο οι τρεις συντροφοι της να βρισκονταν κοντα στο πεδιο της εκρηξης...
---Ησύχασε μωρο μου... Μπορω να παω και να τσεκαρω αν ολα ειναι οκ εκει κατω...ε?
---Ναι... απαντησε σαν μισοκλαμμενο παιδι, αλλα να προσεχεις... και εγειρε το κεφαλι της πλαγια στο θωρακα μου.
Της χαμογελασα και την αφησα . Ανοιξα την μεγαλη πρασινη μεταλλικη πορτα και βγηκα εξω.Ενα ελαφρυ αερακι με χτυπησε καταμουτρα. Εξω ητανα αρκετα πιο δροσερα, ειδικα αφου δεν ειχε την φουρια και την πιεση της μαχης. Σταθηκα μπροστα σε εναν βραχο απο τον οποιο κρατηθηκα για να κατηφορισω προς την εισοδο της σπηλιας-αγωγου.
Καθως εκανα μια ακροβατικη κινηση, ακουσα πυροβολισμους και εχασα την ισορροπια μου με αποτελεσμα να πεσω στο εδαφος και να κατρακυλησω μεχρι αλλον εναν βραχο. Οι πυροβολισμοι πρεπει να στοχευαν εμενα αν εκρινα απο το που κατευθυνθηκαν μετα που τις απεφυγα.
Σηκωσα το κεφαλι μου και διεκρινα οχι πολλα μετρα μακρια μου τεσσερις αντρες να κρυφοκοιταζουν πισω απο εναν βραχο, και σιγουρα δεν ηταν επαναστατες... "Ωστε καταφεραν και χρησιμοποιησαν εκεινοι τον αγωγο πρωτοι?"σκεφτηκα και η αδρεναλινη χτυπησε κοκκινο. Σηκωσα το κεφαλι μου και ειδα οτι ακομα κρυβονταν πισω απο τον βραχο. " Η τωρα ή ποτε" σκεφτηκα και σηκωθηκα ορθιος

Τραβηξα την καραμπινα μου και πυροβολουσα χωρις ιδιαιτερο στοχο, φροντιζοντας μοναχα οι σφαιρες να πανε κοντα τους για να τους καθηλωσουν πισω απο το βραχο ωστε να κερδισω λιγο χρονο. Το σχεδιο μου πετυχε αφου οι τεσσερις πρακτορες προφανως ξαφνιασμενοι απο την αντεπιθεση μου, δεν εκαναν καμμια κινηση περαν ελαχιστων πυροβολισμων. Μ'αυτα και μ'αυτα καταφερα να ανεβω παλι στη βαση και στην πρασινη μεταλλικη πορτα. Ξαπλωσα στο εδαφος για να αποφυγω τυχον πυροβολισμους και χτυπησα την πορτα με μια πετρα.
---Ανοιξε Rosalieee !! ουρλιαξα αγκομαχώντας. Δεν ειχα δεχθει καποιο βολι, αλλα η τουμπα που εκανα με ειχε κανει να γρατζουνισω τα πλευρα μου και να τρεξει λιγο αιμα.
Η Rosalie μου ανοιξε με εμφανη την ανησυχια στο βλεμμα της και με βοηθησε να μπω μεσα
---Τι συνεβη? Που χτυπησες?
---Γλιστρησα...Αλλα θα το αντεξω...Ειναι τεσσερις απο δαυτους εκει πισω... Για τον Dimitrov , τον Wally και τον Dyrrer δεν ειμαι σιγουρος αν τα καταφεραν...ειπα στεναχωρημενα.
---Δεν πειραζει... σημασια εχει οτι εσυ εισαι καλα αγαπη μου... μου ειπε ακουπιζοντας λιγο αιμα απο το μαγουλο και με φιλησε στο στομα.

Η Rosalie ηθελε να καθησυχασει πρωτα και κυρια τον εαυτο της και μετα εμενα. Η αληθεια ηταν οτι ειμασταν σε πολυ μειονεκτικη θεση. Η Rosalie ανεβηκε στην ταρατσα και οταν κατεβηκε ειπε πως ο Anthony και ο Charlie που ειχαν μεινει στην ταρατσα ειχαν σκοτωσει τον τελευταιο που βρισκοταν στο δασος και εναν απο τους τρεις που βρισκονταν στον λοφο.
Ετσι, ειχαν μεινει τεσσερις στα μετοπισθεν της βασης και αλλοι δυο σε ασφαλες σημειο με ευκολια να μας επιτεθουν. Στην ουσια ειμασταν περικυκλωμενοι και το κυριοτερο : αποδεκατισμενοι. Με την τριαδα να χανεται στον υπογειο αγωγο και τον Puvis νεκρο ειχαμε χασει μεγαλο μερος του δυναμικου μας. Απ'την αλλη, ο Milosh, o κατασκοπος και πληροφοριοδοτης βρισκοταν τραυματισμενος στο δαπεδο με μια καραμπινα στο χερι.
Ξαφνικα τεσσερις φιγουρες εμφανιστηκαν εξω απο τα απεναντι μου παραθυρα που ηταν πλεον ανοιχτα και στοχευσαν προς το μερος μας.
---Rosalie, κουνησου, πισω σου!
Την τελευταια στιγμη προλαβε να κρυφτει πισω απο μια κολωνα και να σωθει. Μαλιστα, μια σφαιρα διαπερασε τα μαλλια της που ανεμισαν λιγο μεχρι να σταθεροποιηθουν ξανα μετα την κινηση.
Αλλες δυο σφαιρες επεσαν απο διαφορετικο παραθυρο αυτη τη φορα. Μολις που προλαβα να πιασω το χερι της Rosalie και να κρυφτουμε προς το παρον πισω απο εναν τοιχο κοντα στη σκαλα.

Η κατασταση επιδεινωθηκε καθως λιγα λεπτα αργοτερα μερικες χειροβομβιδες εμφανιστηκαν μεσα στην αιθουσα απο τα παραθυρα. Εσπρωξα την Rosalie προς μια γωνια και πεσαμε μαζι στο εδαφος την στιγμη που εσκαγαν οι χειροβομβιδες μεσα στο χωρο.
---Εχουμε πιαστεί σα ποντικια στη φακα γαμω!! φωναξα με λυσσα και πυροβολισα προς τα παραθυρα
---Δεν οφελει... πηγαιντε πανω... ακουστηκε η φωνη του τραυματισμενου Milosh.
---Παμε ολοι μαζι ! ειπε η Rosalie και σηκωθηκε να κατευθυνθει προς το μερος του πληγωμενου επαναστατη.
Ο Milosh oμως σηκωσε την καραμπινα και στοχευσε την Rosalie. Μια ακομα χειροβομβιδα εσκασε λιγο πιο διπλα.
---Μην τολμησεις και κουνησεις! Ακου Rosalie, o Vallet οταν ηξερε οτι ειναι ξοφλημενος με αναγκασε να φυγω για να σωθω τουλαχιστον εγω. Το ιδιο κανω και γω τωρα...Θα κατσω εδω στη γωνιτσα μου και μολις σπασουν την πισω πορτα, θα φαω οσους περισσοτερους μπορω...Εσεις ανεβειτε πανω μαζι με τους αλλους. Εκει εχετε πιο πολλες ελπιδες. Τωρα Rosalie!! Αλλιως θα πυροβολησω τον φιλο σου!
Κανεις μας δεν πιστευε οτι οντως θα με πυροβολουσε και ετσι η Rosalie με λιγα δακρυα στα ματια εσφιξε το χερι μου και ανεβηκαμε μαζι τις σκαλες προς τα πανω ακουγοντας απο πισω μας ακομα τον ηχο απο χειροβομβιδες που εσκαγαν.

Μια μικρη χαρα ηταν οτι ο Charlie και ο Anthony ζουσαν ακομα. Η αληθεια ηταν οτι ειχαν μεγαλυτερη ασφαλεια στην ταρατσα... Εγω ανελαβα να προσεχω τις σκαλες ωστε να μην ερθουν απο κατω οι πρακτορες της Modern Affairs και οι αλλοι τρεις στοχευαν απο τις παλαιστρες. Η Rosalie ανησυχώντας για μενα κοιταζε συνεχεια προς το μερος μου. Ειχα γραπωσει την καραμπινα και περιμενα να ακουσω ενα "κιχ" για να τους ορμηξω. Ομως το μονο που ακουγοταν ηταν οι ανταλλαγες πυρων μεταξυ των δικων μου και των δυο που βρισκονταν στον λοφο.
Σε μια στιγμη δυνατοι πυροβολισμοι ακουστηκαν απο κατω που κρατησαν λιγα δευτερολεπτα και μετα σωπασαν. Και εγω και η Rosalie καταλαβαμε οτι ο Milosh επραξε το τελευταιο του καθηκον και ισως μειωσε τους τεσσερις σε τρεις λιγο πριν χασει την ζωη του...Δυστυχως, και το ισογειο της βασης πλεον βρισκοταν υπο την κατοχη των αντιπαλων. Ειχαμε εγκλωβιστει στην ταρατσα και θα φευγαμε ή νεκροι ή νικητες.

Πραγματι, οι τρεις πλεον εχθροι, που ανατιναξαν την υπογεια στοα και μας στερησαν τους Dimitrov, Wally και Dyrrer, ειχαν εισελθει στην βαση σκοτωνοντας τον Milosh και βρισκοντας το πτωμα του Puvis. Εκεινοι μας εκλειναν απο κατω και οι αλλοι δυο απο τον διπλανο λοφο μας εμποδιζαν να διαφυγουμε απο την ταρατσα. Μπρος γκρεμος και πισω ρεμα δηλαδη...

Περιμενα αρκετη ωρα αλλα τιποτα. Δεν εμφανιζοταν κανεις. Ειχα αρχισει να βαριεμαι περιμενοντας εκει ενω οι αλλοι ζουσαν μεσα στη δραση.
---Ναι τον πετυχα!!! Τον πετυχα!!! ουρλιαξε ο Charlie καποια στιγμη. Χαρηκα πραγματικα για το μικρο φιλο μου...
Απο κατω αρχισαν να ακουγονται απανωτες εκρηξεις οι οποιες καταφεραν να ριξουν μια κολωνα και μαζι της ενα κομματι της ταρατσας. Πλεον στην ακρη του τετράγωνου κτηριου υπηρχε μια τρυπα απο την οποια ξαφνικα ειδα να εκσφενδονιζεται μια χειροβομβιδα και να ερχεται στα ποδια μου.
Χωρις δευτερη σκεψη την κλωτσησα ριχνοντας την ξανα μεσα στην τρυπα, δηλαδη στο ισογειο οπου και εσκασε.
---Ναι!! Ριξαμε και τον αλλον!! σκληριξε ο Anthony. Πλεον εχουμε μονο οσους ειναι απο κατω μας!
Στην καλυτερη περιπτωση ειχαν πεθανει ολοι απο την χειροβομβιδα που τους επεστρεψα, στην χειροτερη ζουσαν και οι τεσσερις. Ξαφνικα απο δυο διαφορετικες πλευρες εμφανιζονταν χειροβομβιδες. Προφανως ζουσαν τουλαχιστον δυο, οπου ο ενας απο την τρυπα που ειχαν προκαλεσει, και ο αλλος απλωνοντας το χερι απο ενα παραθυρο, πετουσαν χειροβομβιδες. Βεβαια δεν τις πεταγαν προγραμματισμενα να σκασουν πανω μας, γιατι ετσι κινδυνευαν να σκασουν στα χερια τους, οποτε πονταραν οτι δεν θα προλαβαιναμε να τις παιρνουμε και να τις πεταμε εκτος της ταρατσας.

Μερικες χειροβομβιδες εσκαγαν στην ταρατσα αλλα ευτυχως οχι κοντα μας. Ο Charlie και ο Αnthony επιδοθηκαν στο να επιστρεφουν πισω τις ετοιμες να σκασουν χειροβομβιδες.
Μεσα σε ολον αυτον τον πανικο , τους ηχους απο τις εκρηξεις, τα κομματια τοιχου που επεφταν ξανα, την φουρια των δυο φιλων μας, και τα κλαδια των δεντρων που διασκορπιζονταν λογω των εκρηξεων , πλησιασα την Rosalie και την αγκαλιασα. Φιληθηκαμε στο στομα για λιγα μαγικα δευτερολεπτα που θα μου εδιναν δυναμη να συνεχισω αυτην την μαχη. Κρατησα με τα χερια μου το πισω μερος του λαιμου της με τους αντιχειρες να κρατανε τα μακρια ξανθα μαλλια της στο σημειο των αυτιων. Κολλησα το μετωπο μου στο δικο της, και της χαμογελασα. Μου χαμογελασε και εκεινη. Μεσα στον ορυμαγδο της μαχης, ο ερωτας μας αποτελουσε πηγη δυναμης και για τους δυο. Μπορει να μας πολιορκουσαν αδυσωπητα, αλλα ειμασταν ελευθεροι και ερωτευμενοι.
Ελεύθεροι-πολιορκημενοι...
Εκεινην την στιγμη που αποφασισαμε να συνδραμουμε και εμεις στον αγωνα των Anthony και Charlie, οι χειροβομβιδες σταματησαν να πεταγονται και επικρατησε πληρης σιγη.
Ολοι κοιταχτηκαμε περιεργα μεταξυ μας καθως γνωριζαμε οτι οι δυο τυποι δεν ειχαν πεθανει ξαφνικα.

Περιμεναμε λιγη ωρα μεχρι να εμφανιστουν αλλα τιποτα. Σιγουρα βρισκονταν στο ισογειο αλλα δεν γνωριζαμε τι εκαναν. Ακουγοντουσαν περιστασιακα διαφοροι ηχοι, αλλα μεχρι εκει. Ειχαμε μεινει σε σταση αμυνας.
Ο Anthony μας εκανε νοημα να κινηθουμε με ησυχα βηματα σχεδον ευλαβικα προς τις σκαλες.
Προπορευτηκαμε εκεινος και εγω με τις καρδιες μας να χτυπανε στο πενταπλασιο της συνηθισμενης τους ταχυτητας . Ειχαμε φτασει στο πλατυσκαλο της πετρινης σκαλας που οδηγουσε στην ταρατσα και προσπαθουσαμε να αφουγκραστουμε τί μπορει να εκαναν.
Ξαφνικα, μια βολιδα περασε μπροστα απο τα κεφαλια μας και επεσε στο εδαφος αφου συγκρουστηκε με τον τοιχο. Καναμε τρια βηματα πισω και ειδαμε να εμφανιζονται μπροστα μας -στα τρια μετρα- δυο αντρες. Το ιδιαιτερο που ειχαν ομως, ηταν οτι ηταν εξοπλισμενοι σαν αστακοι. Στα σωματα φορουσαν ενα ειδος γιλεκου φτιαγμενο απο ενα υλικο που συνδυαζε βαμβακι και μεταλλο. Το αποτελεσμα ηταν αυτα τα αλεξισφαιρα γιλεκα να προστατευουν τους αντρες απο εχθρικα πυρα. Παρομοια προφυλακτικα φορουσαν στα ποδια και στο κεφαλι.Στα χερια τους κραταγαν πολυβολα.
---Εϋ αυτα τα πηραν απο μας!! παραπονεθηκε ο Anthony

Oι τυποι εστρεψαν τα οπλα τους προς εμας και επεσα πανω στον Αnthony ξαπλωνοντας τον στο εδαφος για να αποφυγουμε την βροχη απο βολια που μας επιτιθοταν. Με ενα ακομα βημα, προλαβαμε να βγουμε απο το οπτικο τους πεδιο και να πλησιασουμε τους Rosalie και Charlie που μας κοιταζαν με ερωτηματικα.
---Φορανε τα γιλεκα και τα προστατευτικα μας! ειπε νευριασμενος αυτη τη φορα ο Anthony
H Rosalie δαγκωσε την σφιγμενη της γροθια και ο Charlie περασε στη δραση αμεσως. Βλεποντας οτι εαν οι τυποι ανεβαιναν τις σκαλες , θα μας θεριζαν με τα καλυτερα οπλα τους, σκεφτηκε οτι κατι επρεπε να κανουμε για να τους καθυστερησουμε να ανεβουν. Αρχισε λοιπον να πυροβολει και εκεινος προς την σκαλα ελπιζοντας καποιο βολι να εξοστρακιστει και να τους φτασει.
Πιθανοτητες να τους βλαψουμε με αυτον τον τροπο δεν ειχαμε ακομα και απεναντι μας να ηταν, ποσο μαλλον τωρα που δεν τολμουσαμε να εμφανιστουμε στην ακτινα τους. Η κινηση του Charlie oμως ηταν μια κινηση που θα τους καθυστερουσε και θα τους κραταγε σε εκεινο το σημειο για λιγη ωρα. Oι υπολοιποι τρεις ακολουθησαμε και καναμε το ιδιο.

Οπως ηταν αναμενομενο, η κινηση μας δεν απεδωσε τιποτα περαν του να μας δωσει την πεποιθηση οτι κραταμε ακομα αμυνα. Oχι μονο αυτο, αλλα οι δυο αντιπαλοι ανεβηκαν δυο τρια σκαλια μπροστα και συνεχισαν να πυροβολουν στο ασχετο μεν, περιοριζοντας μας δε. Μου εδιναν την εντυπωση οτι ηθελαν να μας κανουν ηθικη και ψυχικη φθορα αργώντας τοσο. Στην θεση τους θα ειχα ανεβει τελειως και θα μας ειχα κανει ένα με την σκονη του εδαφους.
---Παιδια δεν οφελει... ειπε απογοητευμενος ο Anthony και σταματησε να ριχνει. Τον κοιταξαμε και οι τρεις με ερωτηματικο. Εδω θελει πολυ πιο δραστικα μεσα.
Δεν ηξερα τι μπορει να ειχε στον νου του οποτε απλα περιμενα να δω τι θα κανει. Εβγαλε την μπλουζα του και την εσκισε σχηματιζοντας ενα μακροστενο κομματι. Μετα, εμφανισε μια χειροβομβιδα και μας κοιταξε χαμογελαστος.
---Ειχες τοση ωρα χειροβομβιδα! Μονο αυτο μπορει να τους κανει ζημια! Πετα την! φωναξε η Rosalie
---Οχι... αν την πεταξω απλα , δεν εξασφαλιζεται οτι θα πεθανουν και εγω αυτο πρεπει να κανω...Να τους σκοτωσω για να γλυτωσετε εσεις...Αυτο ειναι το δικο μου καθηκον...
Με το κομματι της μπλουζας του, τυλιξε την χειροβομβιδα στην μεση του σφιχτα.
Η Rosalie γουρλωσε τα ματια της γιατι καταλαβε.
---Οχι! δεν το επιτρεπω αυτο!! ουρλιαξε