[Τελος]Ενας νεος συντροφος

Στην προηγουμενη ιστορια βρεθηκαμε στο Ice Nine οπου υστερα απο μια μικροπεριπετεια βρεθηκαμε φυλακισμενοι.Λιγο πριν μας εκτελεσουν,ο Alucard που βρισκοταν επισης στο νησι,μας εσωσε.Υστερα δωσαμε μια μεγαλη μαχη με marines αλλα και πολιτες που τους βοηθουσαν,στην οποια αναδειχτηκαμε νικητες.Οχι ομως με μικρο κοστος.Ο Haytham,ο μεντορας μου,τραυματιστηκε σοβαρα και υστερα απο δικη του παρακληση τον αφησαμε πισω για να καθυστερησει τις ενισχυσεις του ναυτικου.Ετσι εχασα τον μοναδικο ανθρωπο που μου εισταθει στο μεγαλυτερρο μερος της ζωης μου.Μετα απο αυτο ο Alucard μου εκανε προταση να μπω στο πληρωμα του ωστε να με βοηθησει και δεχτηκα.Δεν μπορουσα ομως να τον ακολουθησω αμεσως γιατι ειχα καποιες "δουλειες" να κανονισω πρωτα και ετσι του ζητησα να με αφησει κοντα στο πρωτο νησι που θα βρισκαμε.

Τωρα
Το πλοιο του Alucard απομακρυνοταν σιγα σιγα και εγω το κοιτουσα απο την μικρη βαρκα μου,να χανεται στον οριζοντα.Οταν πλεον ειχε γινει μια μικρη κουκιδα αποφασισα πως ηταν ωρα να αρχισω να κωπηλατω.Πηρα τα κουπια και ξεκινησα με αργες κινησεις.Μολις περασα ελαχιστες στιγμες μονος,η καρδια μου βουλιαξε.Η θλιψη και ο πονος απο τον χαμο του δασκαλου μου ηταν ακομα νωπα συναισθηματα.Προηγουμενως δεν τα ειχα αισθανθει στον μεγιστο βαθμο καθως η παρουσια του Alucard,του καπετανιου μου πλεον,αλλα και του υπολοιπου πληρωματος με βοηθησαν να τα θαψω προσωρινα.Ομως η μοναξια τα εφερε ξανα στην επιφανεια σαν κυμα.Χιλιαδες σκεψεις,αναμνησεις και διδαχες περνουσαν απο το μυαλο μου.Συντομα,δακρυα αρχιαν να κυλουν απο τα πορφυρα ματια μου και μια κραυγη μου ξεφυγε.Πεταξα τα κουπια μεσα στην βαρκα και εκλαψα.Εκλαψα οπως ποτε πριν και μονο οταν δεν μου ειχαν μεινει αλλα δακρυα σταματησα.Εβγαλα την μασκα και σκουπισα τα ματια μου.Την κοιταξα για λιγο.Αυτη και το δρεπανι μου.ο Harvester,ηταν οτι ειχε απομεινει απο την οικογενεια μου.Κοντεψα να τα χασω στο Ice Nine αλλα αυτο δεν θα συνεβαινε ποτε ξανα.Φορεσα την μασκα αργα και ειπα στον εαυτο μου οτι δεν θα την εβγαζα ποτε ξανα.Ακομα και για να φαω ή να πιω απλως θα την σηκωνα.Αλλα ποτε δεν θα εγκατελειπε ξανα το προσωπο μου.Ο αδερφος μου την ειχε αγορασει μονο και μονο για να τρομαζει εμενα και εγω θα την χρησιμοποιουσα για να τρομαζω τους εχθρους μου.

Με αυτες τις σκεψεις το μυαλο μου,επιασα για ακομη μια φορα τα κουπια και ξεκινησα.Το νησι που βρισκοταν μπροστα μου ηταν απο τα μικροτερα που ειχα συναντησει και εδειχνε αρκετα ησυχο.Οτι ακριβως χρειαζομουν εκεινη την στιγμη δηλαδη.Εδεσα την βαρκα μου στην προβλητα του και κατεβηκα.Ενας μεγαλος κεντρικος δρομος ενωνε το λιμανι με ενα εντυπωσιακο παλατι στην κορυφη ενος λοφου,περνωντας μεσα απο την μοναδικη πολη του νησιου.Ο λοφος που βρισκοταν το παλατι ηταν με διαφορα το ψηλοτερο σημειο του νησιου καθως ολο το υπολοιπο ηταν σχετικα επιπεδο και πρασινο.Γυρω γυρω απο τον λοφο,υπηρχαν μερικα ακομα εντυπωσιακα σπιτια τα οποια ομως ωχριουσαν μπροστα στην ομορφια του παλατιου.Κοιταξα με προσοχη γυρω μου,αναζητωντας τυχον παρουσια του ναυτικου.Οταν σιγουρευτικα οτι δεν υπηρχε κανεις,ξεκινησα να προχωραω.Η μερα ηταν ηλιουλουστη και η θερμοκρασια πολυ καλυτερη απο αυτην του Ice Nine.Η πολη ηταν πολυ ωραια δομημενη και στους πλακοστρωτους δρομους της υπηρχαν μαγαζια καθε ειδους.Κοσμος πηγαινοερχοταν κρατωντας σακουλες με ψωνια ενω αρκετoι ηταν και αυτοι που καθοταν σε καποιο μαγαζι απολαμβανοντας τον καφε ή το ποτο τους.

Περιπλανηθηκα ασκοπα στους δρομους για αρκετες ωρες και οταν κουραστηκα ξεκινησα να ψαχνω για καποιο μπαρ.Αισθανομουν την αναγκη να πιω.Πιστευα οτι το ποτο θα με βοηθουσε να να ξεπερασω πιο ευκολα την ολη κατασταση.Ειχε νυχτωσει πλεον και τα φωτα της πολης ειχαν αναψει κανοντας την να δειχνει ακομα πιο ομορφη.Ο κοσμος ειχε αυξηθει απο το πρωι και τωρα οι περισσοτεροι ειχαν ντυθει καλα για την βραδινη τους εξοδο.Περασα μια πλατεια και στα δεκα μετρα μπροστα μου αντικρισα ενα μεγαλο μπαρ.Κοσμος μπαινοβγαινε συνεχεια και τα φασαρια ακουγοταν απο μεσα.-Πρεπει να ειναι καλο σκεφτηκα απο μεσα μου και ανοιξα την πορτα.Αμεσως ενα δυνατο φως με ελουζε και οι φωνες εκαναν το κεφαλι μου να βουηξει.Το μαγαζι ηταν ακομα μεγαλυτερο απο οτι ειχα φανταστει και εσφιζε με κοσμο.Ηταν ορθογωνιου σχηματος και λιτα διακοσμημενο ενω μια ευωδια απλωνοταν ηταν διαχυτη στον αερα.Τραπεζια ηταν τοποθετημενα δεξια και αριστερα δημιουργωντας ετσι εναν διαδρομο στην μεση που οδηγουσε στην αλλη ακρη οπου βρισκοταν ο παγκος.Πισω του στεκοταν ορθιος ενας γκριζομαλλης αντρας με μικρη φαλακρα και μουστακι,που ειχε μια ουλη στο αριστερο μαγουλο και καπνιζε ηρεμος το τσιγαρο του.Παροτι ηταν αρκετα μεγαλος σε ηλικια φαινοταν δυνατος.Προχωρησα προς το μερος του αφου ολα τα τραπεζια ηταν γεματα και ετσι το μοναδικο μερος που μπορουσα να κατσω ηταν ο παγκος.

-Καλως ηρθες στο Night Rumbler,το καλυτερο μπαρ του νησιου.Ονομαζομαι Baruch και ειμαι ο ιδιοκτητης του!!!μου φωναξε με στομφο ο γερο μπαρμαν πριν καλα καλα προλαβω να κατσω στην θεση μου.Εδειχνε περηφανος για το μαγαζι του και ηταν πολυ ευδιαθετος.
-Χαιρομαι που σε γνωριζω Baruch και χαιρομαι που επιτελους μαθαινω σε ποιο νησι βρισκομαι.Τωρα φερε μου ενα διπλο ουισκι αν σου ειναι ευκολο του απαντησα οσο πιο ευγενικα μπορουσα και μετα εβγαλα την καπα μου.Μεχρι εκεινη την στιγμη κανεις δεν ειχε προσεξει την παρουσια μου παρα το γεγονος οτι φορουσα μασκα.Ομως μολις αποκαλυφθηκε το δρεπανι που κρεμοταν στην πλατη μου,ολες οι συζητησεις κοπηκαν μαχαιρι.Οι παντες σωπασαν και αισθανθηκα ολα τα βλεμματα στραμμενα επανω μου.Αερας φυσηξε εξω και η πορτα ετριξε.Και τοτε,υστερικες φωνες ακουστηκαν απο τους θαμωνες.
-ΑΑΑ!!!ΕΧΕΙ ΟΠΛΟ!!!ΘΑ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΟΛΟΥΣ!!! ουρλιαξαν σχεδον ταυτοχρονα και πανικοβλητοι ετρεξαν προς την πορτα ενω ο Baruch,που μολις μου ειχε προσφερει το ποτο μου,τους κοιτουσε εκπληκτος.Αντιθετα εγω,καθολη την διαρκεια του συμβαντος εμεινα να κοιταζω ευθεια μπροστα μου και να απολαμβανω τις πρωτες γουλιες ουισκι.

-Παναθεμα σε!!!Ειδες τι εκανες τωρα?Εδιωξες ολους τους πελατες μου!
-Μην στεναχοριεσαι.Θα πιω τοσο οσο θα επιναν ολοι μαζι,οποτε ταλεφτα σου παλι θα τα βγαλεις.Για αυτο γεμισε ξανα το ποτηρι μου και μην ανησυχεις για τιποτα του ειπα και αφου κατεβασα μονοκοπανια οσο ποτο ειχε μεινει,του εδωσα το ποτηρι για να το ξαναγεμισει.
-Τελος παντων.Εισαι πειρατης ή κατι τετοιο?με ρωτησε ενω γεμιζε.
-Ναι...πλεον μπορεις να πεις οτι ειμαι πειρατης.
-Χαχα.Χρονια εχει να ερθει καποιος πειρατης στο νησι και να προκαλεσει τοση φασαρια.Σιγουρα τα νεα θα μαθευτουν γρηγορα και τοτε ο πριγκηπας θα σε αναζητησει.
-Ο πριγκηπας?Ποιος πριγκηπας?
-Ο πριγκηπας Bellet,o γιος του αρχοντα.Ειναι ο προστατης του νησιου και ειναι πολυ δυνατος.Μολις τα νεα φτασιυν στα αυτια του θα ερθει να σε συλλαβει.
-Δεν με ενδιαφερει και ιδιαιτερα.Δεν εχω σκοπο να κουνηθω απο εδω μεχρι να γινω λιωμα απο το ποτο.Αν εχει ερθει μεχρι τοτε,θα εχει την μαχη του.

-Οπως νομιζεις.Μπορω να σε ρωτησω κατι?
-Ελευθερα.
-Γιατι θες να πιεις τοσο πολυ?Ξαφνικα η ατμοσφαιρα βαρυνε.Οι αναμνησεις γεμισαν ακομα μια φορα το μυαλο μου αλλα ειπια ταχυτατα τα δυο επομενα ποτηρια και σταματησαν.
-Γιατι Baruch,φιλε μου,πριν λιγες ωρες ο φιλος και δασκαλος μου πεθανε!Στη υγεια του!Στην υγεια του Haytham! φωναξα με σπασμενη φωνη καθως το ποτο ειχε αρχισει να με επηρεαζει.Παρατηρησα οτι τα ματια του μπαρμαν ανοιξαν σε εκπληξη οταν ανεφερα το ονομα του μεντορα μου αλλα δεν εδωσα σημασια.Συνεχισα να πινω μεχρι που ολα αρχισαν να γυριζουν,μεχρι ολα να φαινονται θολα.Τοτε αφησα ενα μεγαλο μπουκι με λεφτα στον Baruch και σηκωθηκα με απιστευτη δυσκολια απο το σκαμπο μου.Πηγα με οχταρακια μεχρι την πορτα του μαγαζιου του και οταν καταφερα,μετα απο αρκετες στιγμες,να βρω το πομολο,την ανοιξα και βγηκα ξανα στην πολη.Η νυχτα ειχε πεσει για τα καλα πλεον και ελαχιστοι κυκλοφορουσαν στους δρομους.Η θερμοκρασια ηταν πιο χαμηλη απο το πρωι και ενας ανεμος φυσουσε.Αυτο καπως με συνεφερε αλλα οχι αρκετα.Το στομαχι μου πονουσε τρομερα και ακομα δυσκολευομουν να δω καθαρα.Οντας σ'αυτη την κατασταση,βγηκα απο τον κεντρικο δρομο και χωθηκα σε ενα στενακι.

συνεχεια απο εδω

Μολις η κοπελα μου Rosalie απομακρυνθηκε για να βρει καποιον αλλον επαναστατη,(πραγμα που μου δεν μπορουσα να το χωνεψω ευκολα) ο φιλος μου Charlie στραφηκε προς το μερος μου και ετριψε τα χερια του χαμογελαστος.
---Ωραιαααα τωρα που εφυγε η Rosalie, μπορουμε να κανουμε μια γυρα στα μπαρακια της πολης ε??
Το δικο μου βλεμμα ειχε καρφωθει στον δρομο που ειχε παει η κοπελα μου η οποια πλεον δεν φαινοταν καν.
---Βεβαιως μπορουμε! Τί μας εμποδιζει? ειπα με ενα ψευτικο χαμογελο και φυγαμε.
Ειχα σκοπο να του πω οτι ηταν νωρις για να παμε στα μπαρακια, εχοντας συνηθισει στους ξεφρενους ρυθμους της ζεστης και ξεγνοιαστης South Blue. Eδω ομως ειμασταν στην Νοrth και τα πραγματα ηταν λιγακι διαφορετικα.
Περασαμε απο αρκετα μπαράκια πινοντας αρκετη μπυρα μεχρι να καταληξουμε σε ενα που ειχε συνδυασμο ομορφων κοριτσιων, καλης μουσικης και μη νοθευμενου ποτου.
Η ωρα ειχε περασει αρκετα και ο Charlie ειχε σχεδον μεθυσει αφου πρωτα ειχε παει στην τουαλετα με μια κοπελα. Οταν συνειδητοποιησα οτι δεν αντεχε αλλο, αποφασισα οτι επρεπε να φυγουμε. Στην διαδρομη για το λιμανι, ο Charlie σταματησε να περπαταει
---Μου'ρχεται να ξερασω... ειπε και επανελαβε, Μου'ρχεται να ξερασω!
Ειμασταν στον κεντρικο δρομο οποτε στριψαμε σε ενα στενο οπου ο Charlie ξεκινησε να "εξωτερικευει τα εσωψυχα του"
Κοιταξα στην αλλη πλευρα του στενου, και ειδα εναν γνωστο τυπο. Εναν τυπο που απο παλια ειχε κανει κακο σε μενα, και πλεον ειχε απαγαγει τον Μr.Jegins.
Τα ματια μου κοκκινησαν και τον κοιταξα με μισος. Ισως το ποτο να με ειχε πειραξει και μενα, ομως αρχισα με ταχυτητα να κινουμαι προς το μερος του βαζοντας ταυτοχρονα το χερι μου στα τρια μαχαιρια που ειχα παντα κρυμμενα πανω μου...

Συνεχισα να προχωραω με δυσκολια,προσπαθωντας με ολη μου την δυναμη να μεινω ορθιος,τουλαχιστον μεχρι να βρω καποιο μαλακο μερος για να ξεραθω.Ξαφνικα ακουσα τον ηχο γρηγορων βηματων πισω μου και γυρισα να κοιταξω.Ενας αδυνατος μαυρομαλλης τυπος ετρεχε προς το μερος μου μεγαλη ταχυτητα.Δεν μπορουσα να φανταστω τι ηθελε και ετσι τον χαιρετησα με το χερι.
-Τι τρεχει φι...τι τρεχει φιλε ηθελα να ρωτησω αλλα πριν καταφερω να ολοκληρωσω την προταση μου η γροθια του προσγειωθηκε στο μαγουλο μου.Ολο μου το κεφαλι τρανταχτηκε και επεσα κατω,διαλυωντας με το βαρος μου κατι παρατημενα ξυλινα κιβωτια.
-Τι στο φιλε διαολο?Πας καλα?Κατι στην φραση μου δεν μου ακουστηκε σωστα αλλα ημουν σιγουρος οτι αγνωστος καταλαβαινε τι ηθελα πω και ετσι δεν μπηκα στον κοπο να την διορθωσω.Ως απαντηση ελαβα ακομα μια γροθια,στο στομαχι αυτη την φορα.Ηταν οτι χειροτερο μπορουσε να μου κανει.Με το που μου εδωσε το χτυπημα,αρχισα να ξερνοβολαω εδω και εκει γεμιζοντας τον χωρο γυρω μου.Πετυχα μεχρι και τον αγνωστο και αυτος αηδιασμενος,μου καρφωσε ενα μαχαιρι στον ωμο.Αν δεν ειμουν τοσο μεθυσμενος,ισως να αισθανομουν τον πονο περισσοτερο αλλα και παλι,αυτο το χτυπημα καπως με αφυπνισε.Θυμηθηκα οτι μου ειχε πει ο Baruch για τον πριγκηπα του νησιου και φανταστηκα οτι ο αντιπαλος μου ηταν αυτος.Σηκωθηκα ορθιος.
-Δεν θα σε πιασω ποτε πριγκηπα! φωναξα θριαμβευτικα ενω προσπαθουσα,ματαια να τραβηξω το δρεπανι απο την θηκη στην πλατη μου,υπο το εκπληκτο βλεμμα του εχθρου μου.Κουνουσα τα χερια περα δωθε πισω απο την πλατη και εκανα μικρα βηματα μπρος-πισω,σαν ξεβιδωμενος,μεχρι που τελικα το επιασα και το τραβηξα.
-ΑΧΑ!!! φωναξα με δυναμη και επιτεθηκα με υπερβολικα αργο ρυθμο.Ο αντιπαλος μου απεφυγε ευκολα την επιθεση και μου εδωσε μια γονατια στο στομαχι,η οποια αναποφευκτα οδηγησε σε δευτερο γυρο εμετου.

Δεν καταλαβαινα για ποιο λογο μπορει να με αποκαλουσε ως πριγκιπα, αλλα το σιγουρο ηταν οτι αυτος ο τυπος ειχε πιει τον βοσπορο. Ενας φυσιολογικος τυπος δεν θα ξερναγε με τοσα λιγα χτυπηματα. Απ'την μια σκεφτομουν οτι στην κατασταση που βρισκοταν, θα ηταν ενας παρα πολυ ευκολος αντιπαλος, αλλα απ'την αλλη ηθελα να τον αντιμετωπισω στους κανονικους του ρυθμους. Ειχε και εκεινος επικηρυξη για το κεφαλι του οπως και εγω. Εκεινος 2.000.000 και εγω 9.000.000 .
Δινοντας του την γονατια στο στομαχι, τον εκανα να περασει σε δευτερο γυρο εμετου στρεφοντας το δρεπανι του στο εδαφος για να το χρησιμοποιησει ως στηριγμα. Εκεινη την στιγμη βρηκα την ευκαιρια και επιχειρησα να κλωτσησω το δρεπανι για να τον κανω να πεσει με τα μουτρα στο εδαφος. Εκεινος ομως μαλλον το καταλαβε και επεσε στο εδαφος με τα γονατα. Πλεον ειχε ελευθερο το χερι και το δρεπανι του με αποτελεσμα με μια πιο γρηγορη κινηση απο πριν, να προσπαθησει να με "θερισει".
---Ατυχησες... ψιθυρισα με μισος και τραβηξα με μεγαλη ταχυτητα δυο απο τα μαχαιρια μου, τα οποια και σταυρωσα μπροστα μου αποκρουοντας την επιθεση του.
Ο ηχος των μεταλλων που συγκρουστηκαν ακουστηκε βαρυς και αποφασισα οτι επρεπε να τελειωσω αυτην την υποθεση καθως ο Charlie πισω ηθελε την βοηθεια μου.
Εβαλα οσο περισσοτερη δυναμη μπορουσα κανοντας τον να χασει τον ελεγχο του οπλου του και να το πεταξω δυο μετρα πιο περα.
Τωρα βρισκοταν στο ελεος μου....

Σηκωσα το ποδι μου και αφου το ακουμπησα στο στηθος του, τον εσπρωξα ξαπλωνοντας τον ανασκελα.Επεσε με γδουπο και μαλιστα πανω στον εμετο που ο ιδιος ειχε κανει πιο πριν. Εδειχνε να μην μπορει να κανει κατι και απλα με κοιταζε. Μολις εφερα το μαχαιρι μου απο πανω του τον ακουσα να ψελλιζει κατι. Σιγουρα θα ρωτουσε για ποιο λογο του επιτεθηκα.

"Για ποιο λογο? " σκεφτηκα κρατώντας το μαχαιρι μου απο πανω του " Πως τολμαει?? Αυτος φταιει για ολα!! Αυτος!! Δεν θα ξεχασω ποτε, τοτε στο Elfheim island που ειχα παει στην παραλια με ενα κοριτσακι και τον ακουσα να μιλαει για την "Οργανωση"... Και οταν γυρισα στην πολη και ρωτησα για την "Οργανωση", μπορει να μην πηρα απαντηση, οι αντρες του Hayari oμως το ακουσαν, και με απηγαγαν γιατι νομιζαν οτι εγω ηθελα να τους βλαψω... Επειδη ομως ηξερα για την υπαρξη τους δεν μπορουσαν να με αφησουν απλα ελευθερο οποτε θα με σκοτωναν... Θα με σκοτωναν αν εν τελει δεν με χρησιμοποιουσαν ως κατασκοπο στο πληρωμα του Woonan... Και εκει ερχονται νεα κακα. Εκει αλλοτριωθηκα και καταστραφηκα απο τους σαπιους πειρατες... Κατεληξα να κλεψω,να προδωσω φιλο, να σκοτωσω και να βιασω...Γυρνώντας παλι πισω στο Elfheim εχασα και τον παππου μου ... Εγινα ενας αστεγος, ενας τυχοδιωκτης χωρις οικογενεια εξ αιτιας του!! "