[Τέλος-Αποστολή] Άδης: Τρίτη Πόρτα Δεξιά

I. Γραφείο Κηδειών "Trinity"
II. 13 Σφαίρες
III. Η Τελευταία Μπαλάντα (ft Makoto)
IV. 1+1 Τρόποι για να Σώσετε το Τομάρι σας
V. Τρία Τσιγάρα Δρόμος
VI. Πιο Αργός Κι Απ'την Σκιά Του
VII. Πασπαρτού
VII. Στο Τέλος Ξυρίζουν τον Γαμπρό
IX. Ποιος θα πληρώσει τη νύφη; (ft Makoto)



Είχανε μέρες που είχαν αφήσει το νησί της ομίχλης, πολλές μεγάλες και ζεστές μέρες. Έσταζε ο ιδρώτας επάνω στα χοντρά τους ρούχα, μούσκευε το ύφασμα και ερχόταν ο αγέρας και πάγωνε το δέρμα. Ακουμπισμένος στην κουπαστή, με ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο να σιγοκαίγεται ανάμεσα στα δάχτυλά του, ο πρώην νεκροθάφτης κοιτούσε τον ορίζοντα με απλανές βλέμμα. Η τελευταία του συνάντηση με τον Mowbray, διόλου τυχαία αλλά και απρόσδεκτη είχε ξυπνήσει αναμνήσεις. Και έμοιαζαν πια σαν όνειρο οι μέρες που είχε ζήσει στην Colt, κλεισμένος μέσα στο σκοτεινό γραφείο, δουλεύοντας, ίσως όχι πολύ τίμια, αλλά καθημερινά ήταν πια παρελθόν. Και είχε έρθει ο αυτοαποκαλούμενος γόης για να ξυπνήσει γι' άλλη μια φορά τη νοσταλγία μέσα του. Και όμως κάποτε, πριν αφήσει την Colt, πάντα το έλεγε ότι ήθελε να φύγει από εκείνο το μέρος.

Στο τέλος, δεν ανταλλάξανε ούτε μια κουβέντα με τον Mowbray πριν αφήσουν το νησί, μόνο μερικά βλέμματα, μα το περιπαιχτικό χαμόγελο του άνδρα, ήταν σαν να του έλεγε ότι δε θα ήταν η τελευταία φορά που θα τον έβλεπε. Η γρουσουζιά προσωποποιημένη, έμελλε να μείνει κι άλλες μέρες στο νησί, ενώ οι εκείνοι δέχτηκαν διαταγές να σπαλπάρουν μέσα στις επόμενες δυο μέρες. Οι λεπτομέρειες της νέας τους αποστολής θα έφθαναν στην πορεία και οι δυο άνδρες, επιβιβάστηκαν απρόθυμοι, αν και κάπως ανακουφισμένοι λίγα λεπτά μετά τον γάμο του Petrovic με τη Δουλτσινέα.

Έσκυψε κουρασμένα και έκρυψε το πρόσωπό του ανάμεσα στα χέρια που που μετέωρα, κρέμονταν σαν άψυχα πάνω από το θαλασσινό νερό και άφησε την γόπα του να πέσει μέσα του. Πόσες μέρες είχαν περάσει από τότε που είχαν αφήσει την πατρίδα τους; Ή μάλλον πόσοι μήνες; Το τελευταίο διάστημα οι κύκλοι είχαν γίνει ακόμα πιο έντονοι κάτω από τα μάτια του, είχε χάσει μερικά κιλά από το άγχος και έσφυγγε τη ζώνη για να κρατήσει στη θέση του το παντελόνι που είχε αγοράσει μόλις πριν μερικές εβδομάδες και ήταν το μοναδικό καλό που είχε. Και ο θαλασσινός αέρας τον έπνιγε. Ακόμα δεν είχε συνηθίσει το ιώδιο κι όμως η σκόνη της Colt δεν ήταν τίποτα μπροστά του.

"Και ούτε ένα πιάτο σωστό φαγητό," είπε με παράπονο. "Ψητό ψάρι, παστό ψάρι, ψάρι σούπα, πουρές από ψάρι και πάει λέγοντας... Και ούτε λίγος καφές... ούτε ένα γλυκό..."

Και η ζωή επάνω στο καράβι ήταν μονότονη. Αντίθετα με τον Caleb που είχε προσαρμοστεί ήδη από τα προηγούμενα ταξίδια τους στη ναυτική ζωή και είχε φροντίσει να συναναστραφεί μέχρι και με το τελευταίο άτομο που βρισκόταν επάνω στο καράβι, ο πρώην νεκροθάφτης περιοριζόταν σε βόλτες επάνω στο κατάστρωμα, το ξεφύλλισμα ενός βιβλίου που είχε διαβάσει ήδη τρεις φορές και το μέτρημα των αστεριών τον βράδυ. Δεν τον ενοχλούσε κανένας και δεν ενοχλούσε κανένας, μόνο ο Caleb φρόντιζε να τον ενημερώνει για ότι συνέβαινε επάνω στο καράβι, μέχρι που όσα είχε να εξιστορήσει κατέληγαν σε μια καθημερινή λούπα και στο τέλος κατέληγαν να παίζουν μερικές παρτίδες χαρτιά πριν πάνε για ύπνο.

Σε αυτό το ξέσπασμα απελπισίας και πρωτόγνωρης πλήξης τον βρήκε ο αγγελιοφόρος που περίμενε. Ένα δυνατό φτερούγισμα πίσω από την πλάτη του αρκούσε για να κάνει το αίμα του να παγώσει. Τα γαμψά νύχια του πουλιού γαντζώθηκαν επάνω στο καπέλο του. Το πτηνό βρήκε το μέρος αρκετά βολικό και κούρνιασε στην κορυφή του κεφαλιού του αφήνοντας ένα κρώξιμο ευχαρίστησης την ίδια στιγμή που ένα δυνατό ρίγος διαπερνούσε το κορμί του νεκροθάφτη. Ανασαίνοντας βαριά προσπάθησε να ηρεμήσει τον εαυτό του, μια λάθος κίνηση και ίσως εκνεύριζε το πουλί. Κατάπιε δυνατά και έσφιξε τα χέρια του επάνω στο ξύλο. Τα νύχια του μπήχτηκαν σχεδόν μέσα του.

"Ε; Τι συμβαίνει αφεντικό; Έπιασες παρέες;" ακούστηκε η ανέλπιστη βοήθεια που περίμενε.
"Caleb," είπε με φωνή τρεμάμενη.

Ο νεαρός συμπατριώτης του παρακολουθούσε μπερδεμένος την παράξενη σκηνή καθώς το πρώην αφεντικό του και νυν σύντροφος στα ταξίδια του γυρνούσε προς το μέρος του με αργές, αγχωμένες κινήσεις. Κι όμως, παρά την παράδοξη παρέα που είχε αποκτήσει, ο Lewis δε θύμιζε καθόλου γητευτή πουλιών, τόσο στην εμφάνιση όσο και στους τόπους. Αντίθετα οι κόρες των ματιών του είχαν στραφεί προς τα επάνω και ο ιδρώτας είχε αρχίσει να στάζει από το πρόσωπο του μελαχρινού άνδρα. Απορημένος από το θέαμα, ο εύθυμος νεαρός, είχε παρατήσει τη μεταφορά ενός σακιού και παρακολουθούσε με προσήλωση. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα και δεν έγινε καμία κίνηση, άνθρωπος και πουλί, σαν ένα ενιαίο άγαλμα, ανέπνεαν ελαφρά. Μόνο οι κόρες των ματιών του Lewis κοιτούσαν απεγνωσμένα προς κάθε κατεύθυνση, προσπαθώντας να εκφράσουν την κατάσταση στην οποία βρισκόταν, ώσπου ο άνδρες ξέσπασε απεγνωσμένα.

"Caleb, τι κάθεσαι και κοιτάς;" η φωνή του βγήκε βραχνή από το στόμα. "Δεν βλέπεις;"

"Δεν καταλαβαίνω," είπε ο Caleb κουνώντας αρνητικά το κεφάλι.
"Το πουλί! Διώξε το πουλί!" ψιθύρισε σχεδόν ο πρώην νεκροθάφτης.
"Αφεντικό, δε νομίζεις ότι έχεις κακομάθει;" ρώτησε ο νεαρός βάζοντας το χέρι στη μέση του. "Διώξ' το μόνος σου, γιατί να πρέπει να έρθω εγώ να το κάνω; Ένα κωλόπουλο είναι μόνο."

Τα μάτια του Lewis άνοιξαν διάπλατα όταν μετά το σχόλιο του νεαρού ακολούθησε ένα ανυπόμονο κρώξιμο. "Δεν πρέπει να το εκνευρίσεις," είπε κάπως συγχυσμένος.
"Αφεντικό..." είπε κάπως δισταχτικά ο Caleb. "Δεν θέλω να το παραδεχτώ... Αλλά μου δίνεις την εντύπωση ότι... φοβάσαι το πουλί."
"Τόση ώρα σου πήρε να το καταλάβεις; Εμπρός, διώξ' το!" το έδειξε ανυπόμονα.
"Ένα πουλί είναι μόνο!" ύψωσε τη φωνή του ο Caleb δείχνοντας το πουλί και με τα δύο χέρια.
"Ακριβώς. Ένα πουλί! Και επειδή είναι πουλί, πρέπει να πετάει στον ουρανό! Όχι να κάθεται στα κεφάλια ανθρώπων! Διώξ' το πριν κάνει κάτι!"
"Αυτό παραπάει," μουρμούρισε ο Caleb κρύβοντας το πρόσωπό του ντροπιασμένος μέσα στην παλάμη του.

Μα η σχέση του Lewis με τα πουλιά πήγαινε πολλά χρόνια πίσω, τότε που παιδί ακόμα, σε ένα νησί που έσφυζε από διάφορους τύπους πτηνών, δέχτηκε την πρώτη του επίθεση από ένα σμήνος κορακιών που σύχναζαν γύρω από τα νεκροταφεία. Με στόχο το κολατσιό του, δε δίσταζαν κάθε φορά να κάνουν επίθεση στον μικρό, που παρατημένος στην καρότσα του πατέρα του, περίμενε ανυπεράσπιστος να τελειώσει η δουλειά και κατέληγε τις περισσότερες φορές νηστικός για να γλυτώσει από την οργανωμένη επίθεση. Από τότε, ο φόβος του και η αντιπάθειά του για κάθε πετούμενο είχε φωλιάσει μέσα στην καρδιά του και αυτή η φορά δεν αποτελούσε εξαίρεση.

"Πολύ καλά, αφού δεν είσαι πρόθυμος να βοηθήσεις, θα το κάνω μόνος μου," είπε σε μια ξαφνική έκρηξη περηφάνιας.
"Εμπρός λοιπόν," τον ενθάρρυνε.

Γνωρίζοντας ότι δε θα μπορούσε να μείνει για πάντα σε αυτή την κατάσταση, ο πρώην νεκροθάφτης αποφάσισε να τα ρισκάρει όλα και να διώξει το πτηνό από το κεφάλι του με τη βία. Μάταια όμως, όσο κι αν προσπαθούσε, όσο κι αν φώναζε, όσο κι αν έτρεχε για να ξεφύγει, το πουλί δεν έλεγε να φύγει από πάνω του. Μετά από κάθε προσπάθεια, προσγειωνόταν και πάλι επάνω στον πεισμωμένο άνδρα που όμως στο τέλος έπεσε ηττημένος στα γόνατα με πιασμένη την ανάσα.

"Δε νομίζεις ότι υπερβάλλεις; Έχεις γίνει θέαμα," παρατήρησε ο Caleb πλησιάζοντας κοντά του.
"Πάρ' το από πάνω μου," τον παρακάλεσε πιάνοντας το μπατζάκι του νεαρού ενώ προσπαθούσε να βρει τον ρυθμό της αναπνοής του.
"Εγώ νομίζω ότι σε συμπάθησε," είπε ο Caleb και το πήρε στα χέρια του. "Φαίνεται ήρεμο."
"Όλα έτσι φαίνονται."
"Λες να είναι θηλυκό; Ίσως μόλις ν' απέρριψες την πρώτη κατάκτηση της ζωή σου."
"Να μου λείπει τέτοια κατάκτηση," απάντησε απότομα ο Lewis προσπαθώντας να σταθεί στα πόδια του.
"Νομίζω ότι έχει ένα μήνυμα επάνω του..."
"Μήνυμα;"
"Ναι," είπε ο Caleb αγγίζοντας με προσοχή το πόδι του πουλιού.

Χωρίς να πλησιάσει, ο Lewis κοίταξε με περιέργεια τη μικρή θήκη που πήρε ο Caleb στα χέρια του. Η πρώτη σκέψη των δύο ανδρών τελικά αποδείχτηκε αληθινή. Αυτός που περιμένανε να φέρει το μήνυμα δεν είχε έρθει από τη θάλασσα αλλά από τον αέρα. Ο μακρυμάλλης νεαρός πέταξε τη θήκη στο αφεντικό του χωρίς να διαβάσει το περιεχόμενο και χάιδεψε το γεράκι που μετά το μακρύ ταξίδι του και την παράδοξη μάχη με τον παραλήπτη ήταν πολύ κουρασμένο για να κάνει το οτιδήποτε.

"Λες ο Καπετάνιος να ξέρει τι γένους είναι; Θα μπορούσαμε να του βγάλουμε όνομα. Τι λες για Apus αν είναι αρσενικό και Una αν είναι θηλυκό;" ρώτησε χαϊδεύοντάς το. "Αναρωτιέμαι αν θα μας αφήσουν να το κρατήσουμε. Πρώτη φορά χαϊδεύω ένα τέτοιο πουλί, συνήθως δεν πλησιάζουν καν. Η τροφή θα είναι ένα πρόβλημα..." κοίταξε παραξενεμένος με τις γωνίες των ματιών του τον σύντροφό του που δεν είχε αντιδράσει σε κανένα από τα λόγια του. "Αφεντικό; Συμβαίνει κάτι;"

Η ατμόσφαιρα είχε αλλάξει μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Τα χέρια του άνδρα πλέον έτρεμε από ένα βάρος που ως τότε δεν είχε σκεφτεί ποτέ ότι θα αντιμετωπίσει και τα συναισθήματα μπλέκονταν μέσα του και γινόταν φόβος πιο μεγάλος από όσο είχε ζήσει ποτέ. Τα γράμματα και οι λέξεις ήταν λες και πηδούσαν επάνω στο χαρτί και τον κορόιδευαν και ο κυνόδοντάς του είχε μπηχτεί τόσο πολύ πάνω στα λεπτά του χείλη που μπορούσες να δεις μια σταγόνα αίματος να ξεπηδά στην άκρη του. Πιο χλωμός από ότι ήταν συνήθως, δεν απάντησε στην ερώτηση του συντρόφου του.

Αυτή η ξαφνική αλλαγή προβλημάτισε τον Caleb, που πλησίασε και έσκυψε επάνω από τον ώμο του άνδρα για να διαβάσει τα μαντάτα που τον είχαν ταράξει τόσο. Μα όταν έφτασε στις λέξεις που έκαναν τον Lewis να πέσει σε μια κρύα σιωπή, τα συναισθήματα που πλημμύρισαν εκείνον ήταν οργή και έκπληξη. Κοίταξε το πρόσωπο του Lewis. Από το βλέμμα του και μόνο φαινόταν ότι ήταν ένα άτομο που προσπαθούσε ν' αποδεχτεί μια μοίρα που φοβόταν. Εξοργισμένος από αυτό, άφησε το πουλί από τα χέρια του κι εκείνο φτερούγισε νωχελικά πάνω στον ώμο του πρώην νεκροθάφτη. Βιώνοντας φόβο μεγαλύτερο απ' όσο είχε ζήσει ποτέ, η παρουσία του πτηνού πια δεν τον προξενούσε κανένα συναίσθημα, μόνο έσφιξε το χαρτί μέσα στη χούφτα του, τόσο σφιχτά που άσπρισαν οι κλειδώσεις των δαχτύλων του. Ο νεαρός σύντροφός του τον έπιασε από τους ώμους και τον γύρισε.

"Δε θα το κάνεις, έτσι; Δεν πρόκειται να το κάνεις, σωστά;" ρώτησε με αγωνία.

"Caleb... Πόσο τρομαχτικός μπορεί να είναι ο έξω κόσμος... Όταν η ζωή ενός αθώου είναι απαραίτητο να χαθεί για μια νέα εποχή;" ρώτησε με μάτια θολά, λες και ένα μέρος της ψυχής του είχε αφήσει ήδη το σώμα του.
"Ε;" ο νεαρός τον κοίταξε άναυδος. "Ακόμα κι έτσι... Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να το κάνεις. Ας ξεχάσουμε αυτή την υπόθεση. Είναι υπερβολικό να σου ζητάνε κάτι τέτοιο! Ας φύγουμε! Θα-"
"Ακόμη κι αν φύγουμε, αργά ή γρήγορα θα μας βρουν... Νομίζεις πως θα έχουμε ζωή μετά από μια τέτοια προδοσία;" ρώτησε ήρεμα. "Κι εκτός των άλλων..."
"...Εκτός των άλλων;"
"Αν η νέα εποχή χτίζεται πάνω σε αίμα αθώων... και κάποιοι πρέπει να κάνουν αυτή τη δουλειά... Αν είναι τόσο απαραίτητο... Τότε θέλω να δω αυτό το νέο αύριο που τόσο αποζητάνε από κοντά," είπε ενώ ρίγος έτρεχε κατά μήκος της σπονδυλικής του στήλης. "Πόλεμοι, ίντριγκες, προδοσίες, οικογένειες που ξεκληρίζονται. Επί αιώνες ολόκληρους οι άνθρωποι καταγράφουν κάθε κακό που συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο... Γιατί; Για να δείξουν τα λάθη τους στους επόμενους ώστε να τα αποφύγουν; Ή για να χλευάσουν τις επόμενες γενιές που θα επαναλάβουν τα ίδια λάθη παρά την ιστορία που κουβαλάνε στην πλάτη τους;"
"Δεν καταλαβαίνω..."
"Εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια, κλεισμένος μέσα ένα γραφείο, διάβαζα και διάβαζα και διάβαζα και όλα φαινόταν σαν παραμύθι... Ήμουν μόνο εκεί για να κριτικάρω τις πράξεις όλων αυτών που πέρασαν στα ιστορικά βιβλία, ανάλογα με την οπτική του κάθε συγγραφέα; Και όμως όταν αναρωτιόμουν τι θα έκανα εγώ στη θέση τους δεν έβρισκα ικανοποιητική απάντηση... Και μετά αυτό. Χωρίς να το περιμένω έρχεται μήνυμα που μου ζητά να γίνω κομμάτι της άγραφης ιστορίας του κόσμου..."
"Αφεντικό, δεν καταλαβαίνεις τι λες μου φαίνεται. Σκέφτεσαι σοβαρά αυτό το γράμμα;" τον ταρακούνησε. "Δεν υπάρχει επιστροφή από κάτι τέτοιο. Αυτό δεν είναι άμυνα, ούτε επίθεση, είναι σφαγή."

"Πες μου, Caleb..." είπε σοβαρά ο Lewis. "Πιστεύεις ότι υπάρχει Παράδεισος και Κόλαση;"
"Αυτό..." ο νεαρός τον κοίταξε άφωνος.
"Δε θα μπορούσες να ξέρεις, σωστά;"ρώτησε ο Lewis και κοίταξε την ακτή όπου κοντοζύγωνε το πλοίο. "Μια ζωή ζούσα μέσα σε έναν κόσμο, που οι ζωντανοί κλαίγανε τους νεκρούς και παρόλα αυτά οι νεκροί είχαν να πουν περισσότερα από αυτά που ζούσαν. Έζησα μια γεμάτη ζωή... Αν είχα κάνει άλλες επιλογές πού θα ήμουν; Επιτέλους ελευθερώθηκα από το βάσανα. Κάθε μέρα-κάθε μέρα, έμπαιναν μέσα σώματα άψυχα και ήταν λες και μου μιλούσαν. Και όμως, οι ζωντανοί έκλαιγαν, μα πιο αξιολύπητοι φαινόταν εκείνοι που έμεναν στη ζωή παρά αυτοί που φεύγανε. Για άτομα που δεν ξέρανε τι υπάρχει μετά, ο πόνος του αποχωρισμού ήταν το μόνο που τους έμενε ήταν μερικές λέξεις. Ήταν καλός άνθρωπος, θα πάει στα ουράνια. Του άξιζε, θα καεί στην κόλαση. Και όμως ποιοι ήταν εκείνοι να το κρίνουν αυτό; Στατιστικά μιλώντας, αν ένας άνθρωπος γεννηθεί στη φτώχεια και στην παρανομία, έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να καταλήξει έτσι και ο ίδιος.
Υποθετικά μιλώντας, σε έναν τέλειο κόσμο, χωρίς πόλεμο και αδικία, η έννοια του παράδεισου θα ήταν άχρηστη και ο όρος θα είχε εξαλειφθεί μέσα σε μερικές δεκαετίες. Και όμως υπάρχει αιώνες τώρα, αποδεικνύοντας ότι η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει. Αν το δεις με μια άλλη ματιά, δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο, γίνεται νόμος για όσους δεν τους προσφέρεται δικαίωμα στη μάθηση και θέμα διαπληκτισμών για όσους έχουν αρκετό χρόνο και χρήμα για να επιδοθούν σε φιλοσοφικές συζητήσεις."

Ο πρωινός άνεμος φύσηξε δυνατά καθώς το καράβι έμπαινε στο λιμάνι, έκανε τα μαλλιά του να κυματίζουν μανιασμένα στον αέρα και να πλέκονται παρασέρνοντας το καπέλο του στα σκούρα νερά της θάλασσας. Το κοίταξε με απάθεια, ένα καπέλο δεν άξιζε εκείνη τη στιγμή αναφορά και κλάμα, η ατμόσφαιρα ήταν ήδη βαριά και αμήχανη. Τα μάτια του κύλησαν. Στάθηκε ακίνητος παρακολουθώντας το να χάνεται στ' ανοιχτά ενώ το καράβι έφτανε πια στην προκυμαία. Το βασίλειο της Kashuan έμελλε να είναι η πρώτη του σκληρή επαφή με τη νέα πραγματικότητα στην οποία ζούσε και μια πρώτη ματιά στα νέα δεδομένα που κινούσαν τα νήματα σε ολόκληρο τον κόσμο. Παιχνίδια που πλήρωναν οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης και αθώοι άνθρωποι που είχαν ως μόνη έγνοια να ζήσουν άλλη μία μέρα.

Χωρίς να πει κουβέντα, φορτώθηκε τον σάκο με τα λιγοστά υπάρχοντά του, υπάρχοντα που κατάφεραν να στεριώσουν μόλις λίγες μέρες και ευχήθηκε νοητά να μην αναγκαστεί να τα χάσει για άλλη μια φορά. Φουρτούνιαζε το άδικο μέσα του, μα την ίδια στιγμή μια παράξενη φωνή του έλεγε πως δεν έπρεπε να κάνει πίσω, κι αυτό παίδευε τον νου του. Λες και κοιμόταν η φύση μέσα του και ήθελε να ξεπλύνει το κρίμα με φιλοσοφίες για τη ζωή και τον θάνατο. Άραγε, όσοι έπαιζαν τον ρόλο του κακού και διεστραμμένου, να είχαν ξεκινήσει έτσι; Ή μήπως όσοι αποδέχονταν την άσχημή τους φύση και σκότωναν μόνο για το δικό τους καλό ήταν οι πραγματικά λογικοί;

Οι πρώτες μυρωδιές του λιμανιού γαργάλησαν τη μύτη του. Σαν να είχε η δική του ξεχωριστή μυρωδιά ήταν ο κάθε τόπος κι αυτός μύριζε σκαμμένη γη και περιττώματα ζώων. Χάθηκε μέσα στον κόσμο που φόρτωνε φρούτα και λαχανικά να φύγουν με τα καράβια και άφησε το ρεύμα να τον παρασύρει προς την πόλη, περνώντας μέσα από στοές σκαμμένες μέσα στα πετρώματα, με το μυαλό του γεμάτο από σκέψεις και τις αισθήσεις του θολές, σαν να είχε έναν τοίχο ανάμεσα με τους γύρω και τον εαυτό του, κερδίζοντας έτσι μερικές ερωτήσεις που έπεφταν στο κενό και αρκετά λοξά βλέμματα. Μάταια φώναζε ο σύντροφός να του να τον περιμένει όταν το πλήθος στάθηκε εμπόδιο και έμεινε πίσω. Ακόμη και χωρίς το καπέλο του, ο μαυροφορεμένος πρώην νεκροθάφτης ξεχώριζε ανάμεσα στο κύμα των ντόπιων εμπόρων κι εργατών, μα η λαοθάλασσα δεν άργησε να τον καταπιεί.

Άσχημη πόλη, χτισμένη μέσα στο βουνό, όλο θορύβους, με και πλούτο που άλλες θα ζήλευαν, δεν κατάφερε να κάνει στον Lewis καμία εντύπωση. Λες και ήταν σκιές περνούσαν οι άνθρωποι από δίπλα του και φάνταζαν πιο τρομαχτικοί απ' όσο συνήθως. Από μικρό παιδί οι λεπτομέρειες τον τρόμαζαν, σάρωνα με το βλέμμα του τους γύρω και έμαθε να τους διαβάζει ίσως λίγο περισσότερο απ' ό,τι έπρεπε. Κι όμως, ως τότε ο νους του δεν σκεφτόταν, ότι πίσω από τον καθένα μπορεί να υπήρχε ένας άμαθος δολοφόνος. Αν υπήρχε κάποιος άλλος σαν κι αυτόν, τι θα έβλεπε όταν αντίκριζε τον άνδρα από την Colt; Όχι, στην πραγματικότητα αυτό δεν τον ένοιαζε και τόσο, οι ποιητικές αηδίες ήταν πάντα η άμυνά του να μην σκεφτεί αυτό που πραγματικά φοβόταν. Το θέμα ήταν, τι θα έβλεπε ο ίδιος όταν κοιτούσε τον εαυτό του στον καθρέφτη, κάτι που θεωρούσε βασανιστικό ούτως ή άλλως.