[Τέλος-Αποστολή] Άδης: Τρίτη Πόρτα Δεξιά

Γλίστρησε μέσα στο άνοιγμα της πόρτας και αφουγκράστηκε το μέρος. Μέσα επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Μύριζε σαπίλα από τα δοκάρια μέχρι την επιφάνεια το μέρος και η σκόνη είχε καλύψει τα πάντα σαν λεπτό, λευκό πέπλο. Με μόνη βοήθεια το λιγοστό φως που έμπαινε μέσα από τις χαραμάδες των κλειστών παντζουριών, βρήκε τον δρόμο του για τη σκάλα που οδηγούσε στους επάνω ορόφους. Πάτησε επάνω της προσεκτικά, ελέγχοντας τα νώτα του και τα ανέβηκε αργά ένα-ένα ενώ εκείνα βογκούσαν κάτω από το βάρος του.

Μέχρι τον τρίτο όροφο, όλα φαινόταν ήσυχα, κλειστά δωμάτια, σκόνη και λερωμένα περιτυλίγματα φαγωμένου φαγητού ήταν τα μόνα πράγματα που συνάντησε στο διάβα του. Μόνο κάτω από τη χαραμάδα ενός δωματίου ξεχώριζε λίγο πιο έντονο φως. Αγγίζοντας τη λαβή του περίστροφου που είχε επάνω του, στάθηκε δίπλα από την πόρτα και με το αυτί του στον τοίχο παρατήρησε τους ήχους του δωματίου. Πήρε μια βαθιά ανάσα και αιφνιδιαστικά άνοιξε την πόρτα με ένα δυνατό χτύπημα του ποδιού τραβώντας το πιστόλι του. Την είσοδο του ακολούθησε η υπόκωφη κραυγή της κοπέλας, που δεμένη και φιμωμένη επάνω σε μια καρέκλα στο κέντρο του δωματίου, έμοιαζε με σπασμένη κούκλα.

Έκλαιγε.. Πως θα μπορούσε να μην το κάνει; Ο αχρείος την είχε βιάσει! Όχι δεν ήταν μόνο αυτό, όσο την πλησίαζε παρατηρούσε τις εκδορές και τις μελανιές σε όλο της το σώμα.. Την χτυπούσε! Ο πρώην νεκροθάφτης κοίταξε γύρω του, το δωμάτιο ήταν άδειο, μόνο εκείνη η γυναίκα ήταν εκεί. Ο απαγωγέας της έλειπε, είχε ίσως πάει να κατασκοπεύσει την δήμαρχο, αλλά πως; Η όψη του δεν μπορούσε να ξεγελάσει κανέναν, εκείνος ο τύπος δεν θα περνούσε απαρατήρητος όπως και να μεταμφιέζονταν. Τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα από όσο ήλπιζε, αν ήταν εκεί ο στόχος του τότε όλα θα ήταν εύκολα. Θα τον σκότωνε, ύστερα θα σκότωνε και κείνη. Το μόνο που θα έλειπε μετά, θα ήταν μια καλή ιστορία..

Ήξερε ότι οι σύμβουλοι του βασιλιά ήταν άνθρωποι του ναυτικού, αρκεί να "έβρισκε " ένα έγγραφο που να έμοιαζε αληθινό μέσα στα ρούχα του απαγωγέα!, ύστερα μια αποκάλυψη των συμβούλων και μετά όλα θα έπαιρναν το δρόμο τους. η γκιλοτίνα θα τους έκλεινε το στόμα μια και καλή, έπειτα θα έλεγε στο δήμαρχο πως ήταν επαναστάτης και πως δεν αποκάλυψε την πραγματική του ταυτότητα γιατί γνώριζε για την σκευωρία του ναυτικού, θα έλεγε πως η γυναίκα του ήταν νεκρή όταν μπήκε στο δωμάτιο και πως όλα ήταν σχεδιασμένα από το ναυτικό. Ακόμα και ότι λειπόταν για το φόνο της θα έλεγε! Πόσο χαμηλά θα έπεφτε; Όπως και να χε οι νεκροί δεν ήταν πρόβλημα ήξερε να τους χειρίζεται... Αλλά οι ζωντανοί, όχι εκείνοι δεν ήταν το ίδιο εύκολη υπόθεση, εκείνοι μιλούσαν, έκαναν πράγματα που τον αιφνιδίαζαν, παράλογα πράγματα. Η πόρτα πίσω του άνοιξε! Για μια μόνο στιγμή ανακουφίστηκε, η τύχη του είχε χαμογελάσει!

Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε μέχρι να μπουν μέσα καμιά δεκαριά άντρες της φρουράς του δημάρχου και οι δύο σύμβουλοι του! Τον είχαν ακολουθήσει! Πως δεν το είχε καταλάβει; Ήταν απρόσεκτος, δεν τον είχαν εμπιστευτεί από την αρχή και τώρα εμφανίστηκαν για να κάνουν τα πράγματα πιο δύσκολα!
-Λοιπόν, μάλλον σας υποτιμήσαμε κύριε μου. Κάνατε θαυμάσια δουλειά! Το μόνο που μένει τώρα είναι να βρούμε τον άθλιο που το έκανε αυτό! Όσο για εσάς! Θα πάρετε πλούσια αμοιβή! Ελάτε μαζί μας παρακαλώ!

Όσο περπατούσαν η γυναίκα έκλαιγε σαν μικρό παιδί, είχε σπαράξει. Το σοκ που είχε υποστεί ήταν αρκετά ισχυρό και πως να μη ήταν άλλωστε.. εκείνο όμως λίγο τον ένοιαζε. Κάπνιζε μανιωδώς μέχρι να φτάσουν στο δημαρχείο, το μυαλό του είχε μπλοκάρει, αλλά έπρεπε να σκεφτεί κάτι και μάλιστα γρήγορα. Λίγε στιγμές αργότερα, έφτασαν στην σιδερένια πόρτα του δημαρχείου.

- Οδηγήστε τον κύριο στην αίθουσα υποδοχής. Δώστε του και ότι χρειαστεί.
- Μα εγώ !
- Ο κυβερνήτης θα σας συναντήσει σύντομα! Προσφέρατε σπουδαίες υπηρεσίες κύριε μου!

Στην αίθουσα βρίσκονταν μόνο δύο άνδρες που συζητούσαν για κάποιο θέμα. Τον κοίταξαν και ύστερα χαμήλωσαν τις φωνές τους. Ίσως να έλεγαν κάτι σημαντικό, κάποιο μυστικό, αλλά όλα αυτά λίγο τον ενδιέφεραν τώρα! Τα πρώτα λεπτά στην αίθουσα έμοιαζαν με αιώνες, δεν ήξερε πόσες φορές είχε κυκλώσει τον εαυτό του περπατώντας, ούτε πόσα τσιγάρα είχε καπνίσει μα όσαο κι αν προσπαθούσε το μυαλό του δεν κατέβαζε καμία ιδέα..

Last edited by Tempest on Sun Feb 28, 2016 8:00 pm; edited 1 time in total

"Κύριε Kinley... Σας παρακαλώ, αφήστε μας μόνους" ο δήμαρχος μπήκε μέσα κουρασμένος, λες και πολλά χρόνια της ζωής του είχαν περάσει μέσα σε μερικά λεπτά. "Ευχαριστώ για την βοήθειά σας," του έσφιξε το χέρι. "Ειλικρινά ευχαριστώ... Αν αργούσατε λίγο ακόμα..."
"Το θέμα δεν ήταν ότι άργησα εγώ, αλλά ότι οι άνδρες σας εκμεταλλεύτηκαν τους κόπους μου. Εσάς δε σας φαίνεται παράξενο, κύριε Simon;"
"Τι θέλετε να πείτε;" ρώτησε αναστατωμένος.
"Τίποτα, θα σεβαστώ τον πόνο σας. Ήταν δυστυχές αυτό που συνέβη στη γυναίκα σας, της εύχομαι ν' αναρρώσει. Η αμοιβή μου;"
"Την ετοιμάζουν-"
"Αφήστε την, δεν θέλω να δεχτώ λεφτά μετά από αυτά που είδα. Χρησιμοποιήστε τα για να βοηθήσετε τη γυναίκα σας."
"Μα-"
"Δεν έχει μα," είπε και βγήκε από το δωμάτιο.

Οι δύο άνδρες στεκόταν απέξω, τον κοίταξαν από επάνω ως κάτω. "Εξαιρετική κίνηση, τι παράξενο που φτάσατε την ίδια στιγμή," είπε σφίγγοντας χωρίς άδεια το χέρι του ενός. "Σας εύχομαι τα καλύτερα."
"Πού πηγαίνετε;"
"Ο κύριος Simon μου ζήτησε να επισκεφτώ τη γυναίκα του, είπε ότι ζήτησε να με δει. Θα επιστρέψω εντός ολίγον λεπτών για την αμοιβή μου," είπε καθώς προχωρούσε και η καρδιά του χτυπούσε όλο και πιο δυνατά με κάθε βήμα. Μέχρι που έστριψε στην γωνία. Λες και είχαν βγάλει φτερά τα πόδια του, διέσχισε τον διάδρομο παρασέρνοντας ό,τι έβρισκε στον δρόμο. Άνοιξε την πόρτα και διαλύοντας την ουρά που περίμενε απέξω για να μάθει τα νέα του δημάρχου, χάθηκε ανάμεσά τους παρά τις φωνές μερικών αξιωματικών που περίμεναν απ' έξω. Και δε σταμάτησε ώσπου βρέθηκε στα πρώτα στενά δρομάκια της πόλης, με τις παλιές πινακίδες και τα παρατημένα κασόνια, όπου νωχελικά οι ντόπιοι έσερναν τα πόδια τους ο καθένας πηγαίνοντας προς τον δικό του προορισμό.

Χτύπησε τη γροθιά του σε έναν τοίχο τόσο δυνατά που η πέτρα ράγιζε και αίμα άρχισε να στάζει από το δαρμένο δέρμα του. Ξανά και ξανά βλαστήμησε και έκρυψε το πρόσωπό του μέσα στη χούφτα του αηδιασμένος με τον εαυτό του και τους γύρω του. Ένιωθε οργή, οργή και όχι ανακούφιση που δεν έβγαλε εις πέρας την αποστολή που του είχαν αναθέσει, οργή που δεν είχε σκοτώσει έναν αθώο άνθρωπο. Θα την έβγαζε από τη μιζέρια, θα της μιλούσε, θα την άφηνε να τον καταραστεί όσο θέλει, μα θα έβαζε ένα τέλος εκεί. Πριν γυρίσει πίσω, πριν βουτηχτεί στην ντροπή, πριν ο άνδρας της μάθει για το βεβηλωμένο της σώμα. Κι όμως όλα αυτά ήταν δικαιολογίες. Αυτό που τον τρόμαζε ήταν ότι ακολούθησε τα βήματα του δράστη, τόσο απλά λες και ήταν στο μυαλό του, προετοιμασμένος να βουτήξει τα χέρια του στο αίμα. Και όλα αυτά συσσωρεύτηκαν και βγήκαν σαν κραυγή, λες και έβγαλε από μέσα του όλα αυτά που κρατούσε τόσο καιρό. Θόλωσε το μυαλό και αρπάζοντας μια ετοιμόρροπη ταμπέλα, κατάστρεψε τα πάντα γύρω του κάτω από το τρομαγμένο βλέμμα των περαστικών και κατέρρευσε ασθμαίνοντας βαριά. Έπεσε στα γόνατα και τα δάκρυα άρχισαν να κυλλάνε πριν το καταλάβει, πότισαν τα δάχτυλα και το χώμα και μέσα του ήξερε ότι ποτέ άλλοτε δεν φαινόταν τόσο αξιολύπητος στον ίδιο του τον εαυτό.

"Αφεντικό..."

Η φωνή του Caleb τον επανέφερε στην πραγματικότητα, τον έκανε να παγώσει και να κουλουριαστεί στο έδαφος σαν παιδάκι έτοιμο α δεχτεί επίπληξη για καυγά που είχε προκαλέσει. Μα δεν τον ένοιαζε, αφού ήταν ο Caleb δεν τον ένοιαζε, για μια φορά ήθελα να μην κρύψει τον εαυτό του, αυτόν που οι γονείς του τού έλεγαν ότι δεν άρμοζε σε έναν άνδρα, ήθελα να αφήσει τις σκέψεις του για ηρεμία κατά μέρος και να αντιμετωπίσει τη σαπίλα του κόσμου που δεν είχε γνωρίσει αυτά τα χρόνια.

"Φαντάστηκα ότι θα έτρεχες στο πρώτο σκοτεινό μέρος που θα έβρισκες μπροστά σου," είπε ο Caleb και κάθισε δίπλα του. "Ξαφνιάστηκα όταν σε είδα να βγαίνεις τρέχοντας από το δημαρχείο. Φαντάζομαι ότι δεν πήγαν καλά τα πράγματα."

Έγνεψε καταφατικά. Πώς να ομολογούσε ότι όταν πριν λίγες στιγμές ήταν έτοιμος να πάρει τη ζωή ενός ανθρώπου, έτρεχε σαν τον άνεμο για να σώσει τη δική του; Και τι θα έκανε τώρα; Ποιες θα ήταν οι κινήσεις του μετά; Θα συνέχιζε; Θα το έβαζε στα πόδια;

"Αφεντικό..." είπε ο Caleb και άναψε το τσιγάρο του. "Δεν μου αρέσει..." δήλωσε φυσώντας τον καπνό από το στόμα του. "Δε μου αρέσει να πεθαίνουν αθώοι ενώ δε φταίνε."
"Το ξέρω."
"Μα αν αποφασίσεις να τελειώσεις αυτό που άρχισες, θα είμαι εκεί. Να μου δείξεις αν αυτή η παράξενη φιλοσοφία που ακολουθείς οδηγεί κάπου... Αν δεν το κάνεις εσύ, θα έρθει άλλος μετά από εσένα κι αν αποτύχει κι αυτός, θα έρθει άλλος... Ο καθένας για τους δικούς του λόγους, με τον δικό του τρόπο... Και μόνο αυτή η σκέψη με κάνει να καταριέμαι αυτόν τον κόσμο..."
"Ξέρω..." είπε πνιχτά σφίγγοντας τις γροθιές του.
"Με κάνει να θυμάμαι την Colt, μα δεν μένει να ειναι μια ωραιοποιημένη ανάμνηση. Κι εκεί σκότωναν, κι εκεί αναγκαζόμασταν να πλησιάσουμε στον φόνο για ένα κομμάτι ψωμί, κι εκεί δουλεύαμε χαμάληδες στα ορυχεία. Μας σκότωναν σιγά-σιγά, πρώτα την ψυχή, μετά το σώμα, για να ζήσουμε ακόμη μια μέρα, χωρίς το αύριο να έχει να μας προσφέρει κάτι. Ο άνθρωπος φοβάται τον θάνατο από τη φύση του. Γι' αυτό μην ντρέπεσαι που το έβαλες στα πόδια... Μόνο κάνε αυτό που θεωρείς σωστό σύμφωνα με τη δικιά σου δικαιοσύνη."

Σηκώθηκε όρθιος. Τα πόδια του τρέμανε ακόμη από την ένταση. Ακούμπησε το κεφάλι του Caleb και ανακάτεψε ελαφρά τα λαδωμένα του μαλλιά. Σωστά, είχανε μέρες να κάνουν μπάνιο. Τι είχε προσφέρει σε αυτό το άτομο από τότε που είχαν αφήσει την πατρίδα τους; Μόνο κίνδυνο και δυσκολίες και όμως δήλωνε πρόθυμος να τον ακολουθήσει. Χαμογέλασε ελαφρά και έβαλε το χέρι του στην εσωτερική σκέψη του σακακιού του.

"Μάλλον θα σε χρειαστώ για άλλη μια φορά," του είπε.
"Και πότε δε με χρειάζεσαι;" χαμογέλασε περήφανα. "Μια φορά τα έκανες όλα μόνος σου και πήγαν όλα στραβά, σωστά;"
"Σωστά," είπε ήρεμα και πέταξε στον Caleb ένα φακελάκι που περιείχε λίγη λευκή σκόνη.
"Τι είναι αυτό;" ρώτησε ο νεαρός πιάνοντας το.
"Υπνωτικό. Σήμερα το βράδυ, στις δώδεκα ακριβώς, θέλω να φέρεις τον "Φάλαινα" σε απόσταση μερικών μέτρων από το σπίτι του δημάρχου. Θα σου σημειώσω όλα τα πιθανά μέρη που μπορεί να βρίσκεται τώρα. Μην τον δέσεις, μην τον αφήσεις αναίσθητο, δεν πρέπει να υπάρχουν σημάδια σχοινιού ή μώλωπες επάνω του. Θα χρειαστώ το πανωφόρι του."
"Κι εσύ τι θα κάνεις;"
"Αυτό που είπες νωρίτερα..." απάντησε. "Θα βάλω ένα τέλος σε αυτό που άρχισα. Το μόνο που χρειάζομαι, είναι ένα den den mushi για να επικοινωνήσω με τον δήμαρχο τη σωστή στιγμή."
"Δηλαδή;"
"Λίγο μετά τον φόνο της γυναίκας του."

Ο Caleb έμεινε σιωπηλώς για μια στιγμή.

"Αν ζητάς μόνο αυτό, τότε μπορώ να το κάνω," του είπε. "Ελπίζω ο χρόνος να είναι με το μέρος μου."

Έτριψε τον αντίχειρα κάτω από τα ρουθούνια του και κοίταξε τον χαμό που είχε προκαλέσει. Η απορία και ο φόβος των περαστικών, ζωγραφισμένη στα πρόσωπό τους, τον έκανε να σκύψει το κεφάλι κι έπειτα να τινάξει τα λερωμένα του ρούχα. Αυτή τη φορά τίποτα δεν έπρεπε να πάει στραβά και οι προετοιμασίες που απαιτούνταν ήταν αρκετές.

Για αρχή ο Caleb, έπρεπε να ψάξει και να κοιμίσει τον άνδρα που θέλανε. Το υπνωτικό θα δρούσε για ένα διάστημα έξι ωρών. Ο ίδιος με τη σειρά του, αγόρασε ένα den den mushi από τον πρώτο τυχόντα, με τα ίδια λεφτά που θα κόστιζε ένα ολοκαίνουργιο. Στη συνέχεια, ένα νέο ζευγάρι παπούτσια, δύο μεγαλύτερα νούμερα από ότι το κανονικό του και ένα κομμάτι ξύλο. Φορώντας μια μαύρη κουκούλα, εξέτασε την περιοχή γύρω από το σπίτι, υπολόγιζε την απόσταση μερικών σημείων από την αυλή και το ύψος του φράχτη. Όπως ήταν φυσικό, η είσοδος του σπιτιού φυλασσόταν. Τοποθέτησε το δικό του den den mushi σε ένα συγκεκριμένο σημείο και το έκρυψε κάτω από μερικά φύλλα ώστε να μην γίνει εύκολα αντιληπτό και φρόντισε να να δημιουργήσει ανωμαλίες στο χώμα στριφογυρίζοντας προς διάφορες κατευθύνσεις, έκρυψε μια νέα φορεσιά σε μια κουφάλα δέντρο, περίπου στη μισή διαδρομή ανάμεσα στο den den mushi και το σπίτι του δημάρχου και υπολόγισε την ώρα που θα χρειαζόταν για να καλύψει τη διαδρομή.

Τον υπόλοιπο χρόνο του τον πέρασε σκαλίζοντας το ξύλο που είχε αγοράσει, ώστε να προσαρμόζει σαν γάντι στα δάχτυλα των ποδιών του και σαν πρόσθετο μέλος και να σχηματίζει εκ νέου το σχήμα τις πατούσας. Το βράδυ είχε αρχίσει ήδη να πέφτει και ο Caleb τον ενημέρωσε ότι είχε εντοπίσει τον άνδρα που θέλανε, θα τον παρακολουθούσε και θα προσπαθούσε να τον προσεγγίσει την κατάλληλη στιγμή. Και η νύχτα κυλούσε, μα στο νησί του Βασιλείου της Kashuan δεν υπήρχε έναστρος ουρανός, μόνο φυλλωσιές και χώμα και ένας αέρας που τον έπνιγε. Μέσα του ήξερε πως δε θα βαστούσε να ζήσει σε μια τέτοια πόλη, με φώτα τεχνητά και όλο γη τριγύρω. Κι όμως το ημιυπόγειο γραφείο του ήταν εξίσου σκοτεινό, μα πάντα ένιωθε να την ανάγκη να ρίχνει μια ματιά στον ουρανό. Έβγαινε έξω, καθόταν ακουμπισμένος στην πόρτα του γραφείου του και κάπνιζε, παρακολουθώντας τον καπνό να σκορπίζεται στον αέρα του γκρίζου ουρανού της Colt.

Ο σουγιάς του δούλευε πυρετωδώς το ξύλο, μηχανικά, με τέχνη. Μια τέχνη που είχε μάθει από μικρός, όταν ο πατέρας του τον έβαζε να σκαλίζει το ξύλο, να φτιάχνει να τελευταία κρεβάτια των πελατών του. Φέρετρα τα έλεγαν κι από παιδί απεχθανόταν αυτήν την λέξη και πιο πολύ απεχθανόταν τα σκαλίσματα και τον λούστρο. Πιο μάταια τέχνη δεν είχε ματαδεί, μα σε λίγους τόπους είχε ταξιδέψει ούτως ή άλλως.

Τα λεπτά κυλούσαν σαν αιώνες, έτρεχαν-έτρεχαν και ο ύπνος δεν τον έβρισκε, όχι φυσικά ότι αυτό ήταν κάτι καινούργιο. Μια ζωή ο ύπνος ήταν μαλωμένος μαζί του, και μυαλό και σώμα δεν τον άφηνε σε ησυχία. Πότε είχε αρχίσει αυτό; Από πάντα, μα μετά τον θάνατο της μητέρας του σαν να είχε γίνει πιο έντονο. Η μητέρα του. Τι θα έλεγε αν ήξερε ότι σκόπευε να σκοτώσει μια αθώα μέσα στο ίδιο της το σπίτι; Θα κλεινόταν μέσα στο σπίτι από ντροπή, δε θα ήθελε να την ξαναδεί ο κόσμος, μα κοινωνικό άτομο δεν ήτανε ποτέ. Τη θυμάται ακόμα δίπλα από το τζάκι, να του διαβάζει ιστορίες για άλλες θάλασσες και πόλεις, μα η ίδια δεν είχε αφήσει ποτέ την Colt, με αυτό το μαράζι πέθανε. Μπορεί και ο ίδιος, γι' αυτό να ένιωθε παλιότερα αυτήν την ανάγκη, σαν να το είχε τάξει περισσότερο σε εκείνη παρά στον εαυτό του.

Μα το σχέδιο κυλούσε καλά. Όλα ήταν έτοιμα, ο Caleb είχε βρει τον άνδρα και κατάφερε και του έδωσε το υπνωτικό του. Όπως έλεγε ο νεαρός, ένας άνδρας δεν έλεγε ποτέ όχι σε ένα κερασμένο ποτήρι ποτό και αυτός ο άνδρας ήταν αρκετά πότης από μόνος του για ν' αρνηθεί κάτι τέτοιο, μα ήτανε ψηλός και βαρύς και η μεταφορά του δύσκολη. Τον έφερε σκεπασμένο με πανί και άχυρο, ίσα ν' αναπνέει, με κάρο ναυλωμένο για να μην το καταλάβουν οι γύρω. Χαμήλωναν οι προβολείς και σκοτείνιαζε εκείνη. Με δυσκολία τον μετακινήσανε μαζι και τον αφήσανε στο χώμα, αφαιρώντας το πανοφόρι που αν το δοκιμάζανε, ίσως να χωρούσε μέσα και τους δυο.

Και σαν τελείωσαν με αυτό, σαν αίλουρος έτρεξε ο Lewis προς την αυλή του δημάρχου, ενώ ο Caleb με ένα κλαδί σκούπιζε τα βήματα να μην τα βρούνε άλλοι. Το παράθυρο της κοπέλας βρισκότανε στην ανατολική πλευρά του σπιτιού, με λίγα λεφτά στη γειτονιά, τα κουτσομπολιά τρέχανε πιο γρήγορα από το γάργαρο νερό. Ροδάνι η γλώσσα ανδρών και γυναικών, τους ενημέρωσε πως αρνήθηκε να κοιμηθεί μαζί με τον άνδρα της και τα αρσενικά του σπιτιού ούτε που τα άφηνε να την αγγίζουν. Το είχε πάρει κατάκαρδα αυτό που της συνέβη και πώς να μην το είχε πάρει άλλωστε. Αυτά τους έλεγε τουλάχιστον το υπηρετικό προσωπικό.

Και ήταν αλήθεια. Η μόνη λάμπα που έκαιγε στο σπίτι δε θα μπορούσε να ανήκει σε κανέναν άλλον. Ποιος δε θα φοβόταν το σκοτάδι μετά από κάτι τέτοιο. Σκαρφάλωσε γρήγορα στο ψηλό παράθυρο και αθόρυβα, δε δυσκολεύτηκε ν' ανοίξει το πόμολο με κόλπα που τα μαθαίνανε σαν παιχνίδι στη δική του πόλη και συχνά βρισκόταν οι νέοι μέσα στις κάμαρες πλουσιοκόριτσων για να περάσουν το βράδυ. Μα αυτό δεν έμοιαζε σε τίποτα με τα σκέρτσα των εφήβων, του το έλεγε το μαχαίρι που στριφογύριζε στο χέρι του. Έσταζε ο ιδρώτας κι εκείνος το σκούπιζε αργά με το μανίκι, τρέμοντας για την επόμενή του κίνηση. Έλεγε να γυρίσει, να το βάλει τα πόδια, μα μια φωνή τον σταμάτησε.

"Κάν' το," παρακάλεσε.

» [Τέλος-Βιβλίο]Η Τρίτη Γενιά [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]
» [Τέλος-Αποστολη] Η πρωτη αποστολη ενος Marine
» [Τέλος-Αποστολή]Νομος και Ταξη! Η δικαιοσυνη πανω απο ολα! Μερος 9ο - Πρωτη φορα αξιωματικος! Πρώτη αποστολη!
» τελος -αποστολή ] μια περίεργη αποστολή
» [Τέλος-Αποστολή] Στο Τέλος Ξυρίζουν Τον Γαμπρό