Μανίες καταδίωξης ή οδηγός επιβίωσης; Μέρος Πρώτο. [Τέλος]

Προηγούμενες ιστορίες:
I. Για να χαθούν τα χάρτινα. Μέρος Πρώτο.
II. Για να χαθούν τα χάρτινα. Μέρος Δεύτερο.
III. Το τέλος μιας εποχής. Παρελθόν minion.
IV To μπλε του Ναυτικού. Παρελθόν minion.

Λίγα λόγια για τα προηγούμενα: Ο Νanashi Kojiro, πρώην σαμουράι του ξαδέρφου του αυτοκράτορα της Yamagata, αποφάσισε να φύγει από το νησί του μετά από ένα εξαιρετικά οδυνηρό γεγονός, υπαίτιος του οποίου ήταν ο παλιός του κύριος. Με προηγούμενα εναντίων του λόγω ηθικών διαφορών κι αποτρόπαιων πράξεων του προαναφερθέντα, που δε μπρούσε με τίποτα να εγκρίνει, τα οποία ώθησαν τον Nanashi να παραιτηθεί, αποφάσισε επιτέλους να κάνει το ηθικά σωστό και να παραδόσει σημαντικά στοιχεία εναντίων του στην πολιτοφυλακή, ελπίζοντας πως τουλάχιστον έτσι θα εξιλεθωεί για κάτι απ'τα πολλά που νιώθει να τον βαραίνουν - συγκαταλεγόμενοι και δύο θάνατοι - με τη σύλληψη Nobu Nobu.
Και τώρα η συνέχεια.

Μετά την πολυσυζητημένη του βόλτα στην πλατεία χέρι χέρι με μια από τις νεότερες πόρνες της Δεσοινίδας Chou και καλή του φίλη Akiko μία βδομάδα μετά, επιτέλους ήρθε η ώρα να σηκωθεί να φύγει από το νησί. Είχε σκεφτεί πολύ σοβαρά να τα βάλει φωτιά όλα, να εξαγνιστεί το μέρος...όμως η Akiko και η Sayuri, τα δύο κορίτσια που όρισε ως κληρονόμους του, δεν του εφταιγαν σε τίποτα, έτσι σταμάτησε πριν το κάνει.

Ο θάνατος του Sachi όμως είχε ποτιστεί τόσο βαθιά μέσα σ'αυτό το μέρος, και μόνο που το έβλεπε ήθελε να κάνει κάτι κακό στον εαυτό του ή σε κάποιον άλλο. Μόνο ο Χνούδης παρέμενε εκεί μαζί του. Όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι του νησιού τον είχανε ξεχάσει, είτε επίτηδες είτε γιατί απλώς δεν είχαν ποτέ δοσοληψείες μαζί του. Θύμωσε τόσο πολύ ο Nobu Nobu, που απ'αυτούς που ήξεραν, κανείς στα καλά του δεν τολμούσε να συναναστραφεί μαζί του. Καλύτερα. Δεν έμπαινε στον πειρασμό να τους κάνει κακό--γιατί για να ήξεραν και να φοβούνταν τις συνέπειες, καλοί άνθρωποι δεν ήταν.

Μα ο Χνούδης του κρατούσε παρέα, κάτα κάποιον τρόπο και στην πραγματικότητα. Λίγο με την προφανή του ανάγκη για φαΐ, λίγο το ότι ήθελε να πηγαίνει βόλτες, έμεννε συνδεδεμένος με τον έξω κόσμο, μέχρι την ώρα που ήρθε να φύγει. Τότε, αφού φίλησε τα δύο κορίτσια στο μέτωπο και τα έδωσε όλες τις καλές ευχές και τα υπάρχοντά του, επιβιβάστηκε στο πλοίο που έφευγε εκείνη τη μέρα από το νησί. Δεν ήξερε καν που πήγαινε, απλώς ήξερε πού δε θα ήταν πλέον. Κι αυτό του αρκούσε. Σε διάθεση τόσο μαύρη όσο τα μαλλιά του, ανέβηκε στο επιβατικό πλοίο, συντροφιά με τον σκύλο του.

Το πλοίο ήτανε μεγάλο, ευρύχωρο και με όλες τις ανέσεις. Είχε τρία διαφορετικά καταστρώματα, το ένα πιο ψηλά απ'τ'άλλο. Το πρώτο και μεγαλύτερο σε περίμετρο αλλά μικρότερο σε πραγματικό χώρο, ήταν για τους επιβάτες με τα λιγότερα χρήματα και υπήρχαν μόνο καρέκλες και τραπέζια τριγύρω, κυκλικά από τους ξύλινους τοίχους που οδηγούσαν μέσα και στα ανώτερα μέρη του πλοίου. Η απόσταση από τα κάγκελα της κουπαστής ήταν δεν ήταν δύο μέτρα. Δεύτερο και πιο ικανοποιητικό απ'όλα τα καταστρώματα ήταν αυτό για τους καλοπληρωτές μα όχι σε υπερβολικό βαθμό, που εκτός από όλα που είχε και το προηγούμενο, είχε κι ένα μικρό εστιατόριο, περισσότερο σαν κατίνα. Εκεί που θα ήτανε κανονικά ο ξύλινος τοίχος που κοιτούσε προς τα έξω, είχε κοπεί και παράθυρα που έκλειναν με γυαλί από πάνω προς τα κάτω είχαν πάρει τη θέση του. Εκεί είχαν μπει θήκες που έδειχαν τα πιάτα της ημέρας μαζί με κάποια αφεψήματα. Επίσης, υπήρχε ένας πάγκος κι από πίσω του, οι υπάλληλοι έπαιρναν παραγγελίες από τον κόσμο που καθόταν έξω κι αγνάντευε. Το τρίτο και πιο πολυτελές κομμάτι καταστρώματος, δεμ είχε κανέναν απολύτως τοίχο. Ήταν η "ταράτσα" του μηχανοκίνητου πλοίου και υπήρχε μόνο ένα αρκετά ακριβό εστιατόριο με ένα μπαράκι δίπλα, το οποίο λειτουργούσε και το βράδυ, για να πίνουν το ποτό τους οι σχεδόν πλούσιοι επιβάτες. Η αλήθεια ήτανε πως τα ταξίδια ήταν μεγάλα...αλλά όχι και τόσο. Ο Nanashi δεν ενέκρινε.

Σύμφωνα με τα χρήματα που πλήρωσε, ο Nanashi άνηκε στην κατηγορία του δεύτερου καταστρώματος, αν και ποτέ εν τέλει δεν το προτίμησε. Και το δωμάτιό του εξάλλου ήταν στη σειρά δεύτερη απ'το τέλος, κι όχ την τρίτη που άνηκε στους λιγότερο οικονομικά δυνατούς. Εδώ οι καμπίνες δεν ήταν η μία πάνω στην άλλη, όπως κάτω κάτω, κάνοντάς τες πιο μεγάλες. Ο ίδιος μοιραζόταν την καμπίνα του με τον Χνούδη - που κοιμόταν επάνω σε μια κουβέρτα - και δύο αδέρφια ηλικίας εικοσι εφτά που πρέπει να ήταν τα πιο κακομαθημένα άτομα στον κόσμο.

Και γι αυτό, οι εμπειρίες του δεν ήταν οι καλύτερες. Παρόλο που δεν ήταν, και πάλι του συμπεριφέρονταν σαν πολίτη δεύτερης κατηγορίας - έστω κι αν δεν πίστευε στο γυγκεκριμένο concept - . Υπέθεσε ότι αυτό γινόταν εξαιτίας των ρούχων του. Όσο όμορφα κι αν ήταν, δεν έπαυαν να είναι πολυφορεμένα με μπαλώματα εδώ κι εκεί, φανερώς παλιά · σε πολλά σημεία το μαύρο μπορεί να φαινόταν ανθρακί. Τα είχε καιρό στην ντουλάπα του και ήταν από τα λίγα ρούχα του που δεν παραδόθηκαν στις φλόγες. Εξάλλου, τα υπόλοιπα υπάρχοντα τα έσωσε γιατί θα είχαν αξίες στις γυναίκες. Τα ρούχα του τι αξία να είχαν; Δεν ήταν τόσο καλός να τους αφήσει ρούχα για τους μέλλοντες άντρες τους.

Δεν ήξερε τι στο καλό εκνεύριζε τον κόσμο που είχε γύρω του, εφόσον ο Χνούδης πολύ σπάνια θα γαύγιζε σε κάποιον, μα πάντα κοιτούσαν τον χνουδωτό κανελλί του σκύλο με μισό μάτι. Ούτε ο Χνούδης ούτε ο ίδιος τους είχε κάνει κάτι. Παιχνιδιάρικο ήταν, φιλικό με παιδιά ήταν, το φαΐ του το έτρωγε μόνο από το μπολάκι που του έδωσαν...δε μπορούσε να καταλάβει γιατί αντιπαθούσαν τον Χνούδη, ειλικρινά. Και όχι τίποτα άλλο, είχε αρχίσει να ενοχλείται κι ο Nanashi από την συμπεριφορά των άλλων πλέον. Ο μικρός ήταν αξιαγάπητος μα ήταν δύο συγκεκριμένα άτομα, με την οποία μοιραζόταν και την καμπίνα, που ένιωθε πως τον παραφύλαγαν. Και μετά απ'ό,τι είχε γίνει, αισθανόταν υπερβολικά προστατευτικός.

Βέβαια θα ήταν δύσκολο να κάνει οτιδήποτε με τα σπαθιά του εφόσον ήταν σφαλισμένα, και τα δύο που πήρε μαζί του. Τα είχε τυλίξει με αλυσίδες. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό του να μην ξανατραβήξει κανένα από τα δύο αν δεν εξιλεωθεί για τις αμαρτίες του. Αν δεν ήταν ικανός να υπερασπιστεί μια ζωή, δεν του άξιζε να χειρίζεται κάτι που τόσο εύκολα μπορούσε να πάρει μια άλλη. Είχε βγει εκτός ισορροπίας κι αυτό έπρεπε ν'αλλάξει. Αλλά, ολοκληρώνοντας την προηγούμενη σκέψη του, αυτό δε σήμαινε πως δε μπορούσε να κάνει ζημιά σ'αυτά τα άτομα, και μεγάλη μάλιστα, έστω και με τις γροθιές του.

Η αρνητικότητά του όμως δεν ωφελούσε κανέναν, έτσι έκανε ότι μπορούσε για να παραμένει θετικός ή το λίγο-λίγο ουδέτερος. Μα να οι αναμνήσεις που επέστρεφαν · να οι τύψεις που παρήλαυναν εμπρός του. Αν δεν είχε αφήσει το παιδί μόνο του...αν δεν είχε παραιτηθεί ποτέ από την αναζήτηση...αν είχε ασχοληθεί συστηματικά απ'την αρχή...μπορεί ο μικρός ακόμα να ζούσε. Μπορεί να μην χρειαζόταν να κάνει αυτό το ταξίδι. Μπορεί να μη μισούσε τόσο πολύ και τον εαυτό του. Καθώς και τα βάθη στα οποία ήτανε διατεθειμένοι να πέσουν μερικοί άνθρωποι μόνο και μόνο για την επιβίωση ή - ακόμα χειρότερα - για τα χρήματα. Και μόνο που το σκεφτόταν αηδίαζε. Και μόνο που το θυμόταν πονούσε.

Και δεν κατάλαβε ποτέ άλλοτε, το πόσο υπερβολικά μουντρούχος πρέπει να φαινότανε, καλύτερα από τη στιγμή που ένα μικρό κοριτσάκι που πήγε να παίξει με τα μαλλιά του όταν εκείνος καθόταν στο κατάστρωμα κάτω μόνος, έβγαλε έναν πνιχτό ήχο κι έκανε πολλά βήματα πίσω τρομαγμένο με το που τον κοίταξε! Μόνο τότε συνειδητοποίησε γιατί ο Χνούδης κλαψούριζε όταν τον κοιτούσε ή προσπαθούσε να τον γλύψει χωρίς λόγο. Έτσι λοιπόν, χαμογέλασε απολογητικά στο μικρό κορίτσι όσο πιο πειστικά μπορούσε, την ακούμπησε μια φορά το κεφάλι της με την παλάμη του και του έγνεψε να επιστρέψει, εφόσον το ήθελε, για να συνεχίσει αυτό που άρχισε.

Παρά την αρχική της τρομάρα, η μικρή ενθουσιασμένη πήγε προς το μέρος του, σκόνταψε καθώς πάλευε να φτάσει γρήγορα μέχρι εκείνον, την έπιασε όμως ο Nanashi πριν πέσει και την ίσιωσε. Ίσιωσε και τη δική του την πλάτη, ώστα τα μαλλιά του να είναι ακριβώς στο ύψος της λιλιπούτειας κομμώτριας και περίμενε. Με μια μικρή αναπήδηση ενθουσιασμού στο βήμα της, η μικρή κοτσιδοφόρα νεαρά βρέθηκε από πίσω του. Βαλμένη να του πλέξει τις τούφες, του χάλασε την χαμηλή κοτσίδα κι άρχισε να τα χτενίζει με τα δάχτυλά της. Όταν τελείωσε το έργο της, πάνω από μία ώρα αργότερα, ο Nanashi είχε περίπου είκοσι μικρά πλεξουδάκια στα μαλλιά του και μόνο οι τούφες της φράντζας έπεφταν μπροστά στα μάτια του. Αν μη τι άλλο, η μικρή ήταν αφοσιωμένη.

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε ανιαρά και με τον συνηθισμένα πλέον τρόπο: το πρωί σηκώθηκε · έφαγε πρωινό · έκανε τις ασκήσεις του με αρκετά ανορθόδοξο τρόπο, δηλαδή βοηθώντας τους ναύτες να εκπληρώσουν τα πιο βαριά καθήκοντά τους - ρίχοντας κάρβουνο στη μηχανή, συντηρώντας τους καυστήρες - · έκανε μπάνιο. Και μετά απ'όλα αυτά, ήταν δεν ήταν εννέα, έβαζε και τον Χνούδη να φάει τη δική του μερίδα. Το μεσημέρι βοηθούσε πάλι, καθόταν να συλλογιστεί γι αρκετή ώρα, και μετά πήγαινε για βραδινό ταυτόχρονα με τον Χνούδη, πάντα πάνω στο κατάστρωμα.

Είχε αρχίσει να πέφτει ο ήλιος, χαρίζοντας στον ουρανό την πιο όμορφη και χαρακτηριστική απόχρωση ανάμειξης χρυσού και πορφυρού. Τα σύννεφα εκδύονταν σιγά σιγά τα άσπρα τους απ'το πρωί κι έπαιρναν μια πιο γκρίζα, απαλή ροζ διάθεση. Η νύχτα έπεφτε με αργό ρυθμό, εξαλείφοντας το φως τόσο σιγά και διακριτικά που αν δεν άνεβαν τα φαναράκια για να βλέπουν καλύτερα, δεν θα το πρόσεχε, κι όμως πριν είκοσι μόλις λεπτά ήταν που χρειαζόταν να κλείνει λίγο τα μάτια του για να βλέπει. Χμμ, η φύση ήταν όμορφη. Θα ήθελε να ήταν ποιητής ή ζωγράφος για να καταφέρει να εκφράσει επαρκώς το μεγαλείο αυτού που έβλεπε, μα δεν ήταν. Το μόνο που είχε για να αιχμαλωτίσει για πάντα αυτήν τη σκηνή ήταν η μνήμη του...

Έτσι που καθόταν κι ατένιζε τον όλο και πιο σκούρο ορίζοντα που απλωνόταν μπροστά τους, πάντα καθισμένος στο πάτωμα του καταστρώματος αντί για τις ξύλινες καρέκλες που υπήρχαν ολόγυρα και περικύκλωναν τον ξύλινο τοίχο μέσα από τον οποίο έβγαιναν στο κατάστρωμα, ένιωσε ένα σκύρτημα. Κι όχι απ'τα καλά. Κάτι στην καρδιά του, στο στομάχι του, τον πείραξε. Κοίταξε τριγύρω του τότε όμως δε γινόταν κάτι. Περίεργο...ίσως να έφταιγε το αεράκι που όλο και κρύωνε, κάνοντας μέχρι κι εκείνον ν'αποζητήσει τη ζέστη των πολλών ανθρώπων. Ανασηκώνοντας τους ώμους του αποφάσισε να πάει μέσα. «Άντε Χνούδη, πάμε μέσα.»

Και τότε το συνειδητοποίησε: ο Χνούδης δεν ήταν δίπλα του. Κάποια στιγμή θα είχε δει κάτι κάπου και θα πήγε να το κυνηγήσει...αλλά δεν επέστρεψε. Πολύ περίεργο κι ανησυχητικό ταυτόχρονα, αν σκεφόταν κανείς πως τώρα τελευταία τα προαισθήματά του έβγαιναν πραγματικά, ειδικά τα κακά. Αποφάσισε να μην προκαλέσει την τύχη και το πεπρωμένο αυτήν τη φορά, οπότε αμέσως σηκώθηκε, έχοντας πάντα τα σπαθιά μαζί του - τις μοναδικές του αποσκευές - κι άρχισε να ψάχνει τριγύρω κι έξω. Μέσα δε θα ήταν σίγουρα, εφόσον θα τον είχε παρατηρήσει, έστω κι αν ήταν αφηρημένος.

Με αυξανόμενη ανησυχία, άρχισε να γρηγορεύει το βήμα του και να ψάχνει με αγωνία τώρα την τριχωτή μπάλα με τα τέσσερα πόδια, μα ο κανελής αυτός όγκος που σκορπούσε χαρά - και σάλια - στον κόσμο γύρω του δε φαινόταν πουθενά. Eίχε αρχίσει να χτυπά γρήγορα η καρδιά του γιατί δεν ήταν κάτω από κανένα κάθισμα ή τραπέζι. Μόνο νερό υπήρχε και πολύ αλμύρα. Άρχισαν να τον ζώνουνε τα φίδια.

Πάνω που ήταν έτοιμος να ολοκληρώσει τον κύκλο του καταστρώματος - που μπορεί να ήταν γύρω στο χιλιόμετρο η περίμετρος - είδε κάτι που δεν του άρεσε καθόλου: οι δύο κακομαθημένοι που έμεναν μαζί του στην καμπίνα, είχαν γύρει πάνω στην κουπαστή από το πολύ γέλιο και κοιτούσαν ή έδειχναν ανά τακτά χρονικά διαστήματα μέσα στο νερό. Φάνηκε άκουσαν τα βήματά του γιατί γύρισαν να τον κοιτάξουν. Τότε τα γέλια κόπηκαν, μα όχι τελείως, ενώ διανθίστηκαν από σκουντήματα και συνομωτικά χαμόγελα. Ο Nanashi έκανε μια σκέψη που δεν ήθελε καν να αναγνωρίσει με το που το είδε αυτό. Όμως χωρίς να χάσει στιγμή, και μέχρι να ανοιγοκλείσουν τα μάτια τους, είχε βρεθεί ακριβώς δίπλα τους.

Επιτέλους τα γέλια τους κόπηκαν, και αυτόματα πήγαν δύο βήματα προς την αντίθετη μεριά αναστατωμένοι. «Μα πως...;»
«Πού είναι ο σκύλος μου;» Η χροιά του βάρυνε · ο τόνος του χαμήλωσε · τα μάτια του σηκώθηκαν απειλητικά στα δικά τους. Φοβισμένοι όσο ποτέ, τα μάτια τους έτρεχαν μανιωδώς προς την πόρτα που οδηγούσε μέσα στο πλοίο--όμως η γρηγρότερη από το φως αντίδραση του Nanashi να πιάσει τον έναν από τους δύο απ'τον γιακά και να τιν σηκώσει ψηλά, εμπόδισε τη φυγή τους.
Τώρα ο ένας κλαψούριζε παρακαλώντας για έλεος κι ο άλλος έκλαιγε από τον φόβο του. «Πείτε μου τι κάνατε στον Χνούδη και θα ζήσετε για να θυμώσαστε αυτήν τη στιγμή για το υπόλοιπο της μίζερης ζωής σας.»
«Δεν το κάναμε εμείς, τ'ορκίζομαι, αστον!» Τα μάτια του αδερφού νούμερο ένα, του ξανθού με το ενοχλητικά καθαρό μπλε κουστούμι, είχαν γεμίσει δάκρυα.
«ΈΠΕΣΕ!» αναφώνησε ο καστανός με την απόγνωση να χρωματίζει τη φωνή του. «Επεσε μέσα γιατί γλύστρησε στο νερό και μετά το κύμα έσκασε και τον πήρε μέσαδενφταίωγωάσεμεπαρακαλώ...»

Λες και ο διακόπτης κατέβηκε, η έκφραση του σαμουράι άδειασε από κάθε συναίσθημα. Σαν να μην είχε βάρος ένας ολόκληρος άνθρωπος, τον πέταξε στον τοίχο και τα μάτια του αμέσως άρχισαν να ψάχνουν το νερό με φρενήρης ρυθμούς. Στο καλό, είχε κύμα...! Μά δεν είχε νυχτώσει ακόμα τελείως, ευτυχώς. Ανέβηκε στα ξύλινα κάγκελα μ'ένα σάλτο κι άρχισε να δένει τα σπαθιά του πάνω του. Αν και το θαλασσινό νερό θα σκότωνε τις λεπίδες, έπρεπε να το κάνει. Το δευτερόλεπτο που τα μάτια του έπιασαν μια απόχρωση που θύμιζε καφέ, στην κατα τ'άλλα μπλε θάλασσα, κλειδώθηκαν πάνω του. Με το ένα, με το δύο, με το τρία...

Πήδηξε!

Χτύπησε το νερό πιο σκληρά απ'ότι περίμενε απ'αυτό το ύψος · το πρόσωπό του πρέπει να είχε κοκκινίσει εφόσον ήδη πονούσε απ'τη σύγκρουση. Τον ένοιαξε όμως τόσο όσο το τι απέγιναν τα δύο αδέρφια - δηλαδή καθόλου - τα οποία παραδόξως προσπάθησαν να τον σταματήσουν από το να πηδήξει. Καθώς έπεφτε κατάφερε να εντοπίσει τον σκύλο · έκλεισε τα μάτια για μια στιγμή, και τα άνοιξε ξανά μέσα στο νερό, καθώς οδηγούνταν στην επιφάνεια. Πάλι έπιασε το μάτι του τον Χνούδη και με τα χέρια να κάνουν πέρα το νερό όλο και πιο εντατικά, έφτασε στο πλάι του μέσα σε λίγες στιγμές! Το κεφάλι του ξεπρόβαλε κάτω απ'το νερό. Καλά καλά δεν είχε προλάβει να αναπνεύσει όταν η γλώσσα του σκύλου επιτέθηκε τη μύτη και τα μάγουλα. Το καημένο είχε τρομάξει, είχε πανικοβληθεί, είχε αρχίσει να γραπώνεται πάνω του όσο μπορούσε. «Εδώ είμαι, εδώ είμαι. Όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείς...»

Τι το θελε και το 'πε; Αγκαλιά με τον σκύλο που ακόμα τον έγλυφε σε ένα περίεργο κοκτέιλ χαράς, ανακούφισης και τρόμου, είδε το πλοίο να ξεμακραίνει. Και να ξεμακραίνει. Και να συνεχίζει...κατάπιε με δυσκολία. Προσπάθησε να κολυπμήσει για να το φτάσει, μα ήταν ανώφελο. Πήγαινε πολύπ πιο γρήγορα, και αποκλείεται εκείνοι οι δύο κακομαθημένοι να έλεγαν σε κανένα για την πτώση του. Έμεινε να το κοιτάει ανέκφραστος, μα βαθιά αναστατωμένος. Τι θα κάνω τώρα; Δεν είχε ιδέα που βρίσκονταν! Εκτός αυτού, είναι στη μέση του πουθενά, με κανένα νησί ή ακόμα και ξέρα στον ορίζοντα. Αν και αποσκευές δεν είχε στο πλοίο για να κλάψει - εκεί το χέρι του πήγε αυτόματα στα σπαθιά του, τα οποία ακόμα έμεναν δεμένα στον γοφό του - , από την άλλη αυτό σήμαινε πως δε θα πρόσεχαν ποτέ την απουσία του από αυτό έστω.

Η προηγούμενη ερώτηση άρχισε να επαναλαμβάνεται στο μυαλό του συνεχόμενα, ενώ τα κύματα τους σφυροκοπούσαν. Δεν ήταν αρκετά μεγάλα για να τους πνίξουν, μα αρκετά συχνά για να ξέρει πως σύντομα θα εξαντληθεί από την προσπάθεια. Κι εδώ στα ανοιχτά που είναι...ποιος ξέρει τι στο καλό παραμονεύει από κάτω--κι αν όχι εδώ, σίγουρα εκεί που θα τους παρασύρει η θάλασσα. Εφόσον να μείνει στο ίδιο μέρος ήταν πρακτικώς αδύνατο, αποφάσισε να συνεχίσει να ακολουθεί την πορεία που διέγραψε το πλοίο, όχι με την ελπίδα ότι θα σταματούσε να τον πάρει, μα με την ελπίδα πως κάπου θα έφτανε επιτέλους. Οπουδήποτε. Το πλοίο θα περνούσε από άλλα τρία νησιά της West εξάλλου, πριν φτάσει στον τελικό προορισμό του, την Colt Town.

Mε την ελπίδα πως το Toroa ήταν αρκετά πιο κοντά από τις προβλέψεις του ηλικιωμένου ζευγαριού που μιλούσε γι αυτό εκείνο το πρωί, βάλθηκε να κολυμπάει.

Δεν είχε συνείδηση του πόση ώρα ήταν μέσα στο νερό πλέον--του φαινόταν πάνω από μισή μέρα. Τα χέρια του είχαν πια μουδιάσει. Όλο του το σώμα ήταν βαρύ και το μόνο που ένιωθε ήταν ένα ανυπέρβλητο κρύο να διατρέχει το κορμί. Τα μάτια του παρέμεναν με το ζόρι ανοιχτά, κι αυτό μόνο για να σιγουρέψει πως ο Χνούδης δεν είχε παρασυρθεί από το κύμα. Όσο είχε ακόμα το μεγαλύτερο μέρος της κινητικότητάς του, είχε καταφέρει να δέσει και τον σκύλο πάνω του, αλλά και πάλι ανησυχούσε μη διαβρώθηκε ή πιέστηκε αρκετά που λύθηκε. Όμως οι αισθήσεις του άρχισαν να τον εγκαταλείπουν. Τα κύματα είχαν κοπάσει, έτσι μπορούσε να γυρίσει ανάσκελα, να ανοίξει χέρια και πόδια σαν αστερίας και να ξαπλώσει, μα αυτό μάλλον έκανε τα πράγματα χειρότερα.

Ο Χνούδης ήταν κοντά του · τώρα ξεμάκρυνε λίγο. Επέστρεψε κι άρχισε να τον γλύφει ή να τον σκουντάει με τη μουσούδα του. Ο εγκέφαλός του έδωσε σήμα στο χέρι του να σηκωθεί και να χαϊδέψει το βρεγμένο κεφαλάκι του πιστού του συντρόφου, όμως ο ίδιος δεν το είδε ποτέ να σηκώνεται. Ήθελε να κλάψει! Ο υδάτινος αυτός θάνατος δεν ήταν ποτέ μέσα στους υπολογισμούς του. Κι όμως να που το καντήλι του θα έσβηνε μέσα στο νερό, ξεχασμένος από τον κόσμο...αλλά ο Χνούδης τι θα γινόταν; Αυτή η μοναδική σκέψη ήταν που κάθε φορά, κάθε στιγμή, τον απέτρεπε από το να παραδοθεί στη μοίρα του. Λίγο ακόμα, σκεφτόταν. Μια στιγμή παραπάνω και μπορεί κάτι να εμφανιζόταν. Αν άνοιγε τα μάτια του...τώρα, θα το έβλεπε. Όχι; Τότε τώρα! Ούτε; Τότε ίσως τώρα!

Το στομάχι του τον θέριζε. Το σώμα του έτρεμε. Η όρασή του χανόταν...και η λήθη σιγά σιγά τον κατέλαβε. Ασύνδετες εικόνες έκαναν την εμφάνισή τους. Θυμόταν φωνές από άντρες · άκουσε ένα γαύγισμα. Ένιωσε κάτι να τον τραντάζει ολόκληρο και να τον τινάζει. Ένα βάρος προστέθηκε στο στήθος του...Άντρες του Ναυτικού παρήλαυναν μπροστά του τώρα. Ένας φώναζε εντολές στους άλλους κι εκείνοι τις ακολουθούσαν. Μια θολούρα από κόκκινο, άσπρο και μπλε έκανε την εμφάνισή της και μετά πάλι τίποτα...

«Βρε βρε καλά ξυπνητούρια...!»