Μανίες καταδίωξης ή οδηγός επιβίωσης; Μέρος Πρώτο. [Τέλος]

Η μύτη του αντέδρασε πρώτη στο ερέθισμα κάτι λαχταριστού σε μικρή απόσταση. Το κεφάλι του πονούσε, μα δεν ένιωθε κρύο πια. Η φασαρία ήταν μακρινή και το μόνο που άκουσε ήταν η φωνή ενός άντρα να τον χαιρετά. Ακολουθήθηκε από ένα γαύγισμα κι ένα βάρος σηκώθηκε αυτόματα από την καρδιά του. Ο Χνούδης ήταν καλά · θα αναγνώριζε αυτόν τον χαρούμενο ήχο παντού! Αυτό από μόνο του του έδωσε αρκετό κίνητρο για να κάνει την προσπάθεια να ανακαθίσει...στο κρεββάτι που τον είχαν απιθώσει. Είδε πως ήταν κουκουλωμένος με πολλές κουβέρτες, γι αυτό και του φάνηκε λίγο δύσκολη η προσπάθεια, και το ίδιο ήταν κι ο Χνούδης αν και στο πάτωμα δίπλα του.

Κοίταξε τριγύρω του τότε και είδε πως ήταν μέσα σε μια αρκετά μεγάλη καμπίνα, με ανέσεις που θα αρμόζανε σε καπετάνιο...ναυτικού. Το γραφείο που έβλεπε απέναντί του, μπροστά στο τετράγωνο παράθυρο, ήταν τακτοποοιημένο μα με πολλά χαρτιά παντού κι ένα μελανοδοχείο. Υπήρχαν και λίγα βιβλία πάνω του, όμως τα περισσότερα βρίσκονταν στη λιτή μα καλοδιατηρημένη βιλβιοθήκη, ένα μέτρο δεξιά του γραφείου. Μετά υπήρχαν δυο καρέκλες απ'την έξω μεριά και μία μεγάλη από τη μέσα μεριά του γραφείου. Άλλες δύο πολυθρόνες υπήρχαν στα αριστερά του κρεββατιού, με ένα τραπεζάκι στη μέση που είχε πάνω του απομεινάρια φαγητού. Το κρεββάτι ήταν στην άκρη του δωματίου, πιο μακριά απ'την πόρτα που αναμφίβολα οδηγούσε στο κατάστρωμα απ'όλα τα έπιπλα. Κι ένας νεαρός ναύτης, με τον βαθμό του Δόκιμου αν θυμόταν καλά τα σήματά τους, καθόταν μπροστά του, με ένα χαμόγελο στα χείλη.

«Χαίρεται,» απάντησε με μια μικρή κλίση του κεφαλιού του, την οποία μετάνιωσε αμέσως εξαιτίας του πονοκεφάλου που άρχισε να χτυπά στους κροτάφους.

Ο άνδρας με τα καστανά μαλλιά και το σταρένιο δέρμα ίσιωσε. «Είμαι ο Claud, και είμαι Δόκιμος του Ναυτικού. Βρίσκεσαι πάνω στο SS Marnie, με πορεία τη ναυτική βάση Desatoya. Είσαι έτσι εδώ και δύο μέρες! Ανησυχήσαμε πως έπεσες σε κώμα ή κάτι τέτοιο. Ο σκύλος σου είχε σηκωθεί αμέσως.» Έκανε πως το σκέφτεται. «Μάλλον θα φταίει η γούνα.» Πώς το πε,έσυρε το χέρι του δυο τρεις φορές επάνω του. Ο Χνούδης φάνηκε να το ευχαριστιέται. «Οπως και να χει, ο Καπετάνιος διέταξε να σε προσέχει πάντα κάποιος, εξού και η παρουσία μου εδώ. Επίσης συμβούλεψε να σου δώσουμε αμέσως φαγητό, γι αυτό αν δεν έχεις κάποια άλλη ερώτηση πάω να σου φέρω κάτι να φας. Πολύ φοβάμαι πως τον άλλο δίσκο τον τελείωσα εγώ.» πρόσθεσε στο τέλος με λίγη ενοχή μα το χαμόγελο δεν έφυγε ποτέ.
«Καμία ερώτηση. Ευχαριστώ πολύ και ναι, θα ήθελα να φάω.»
«Τέλεια! Ένα κομμάτι ξαναζεσταμμένο ψωμί με μπόλικο λάδι και τυρί έρχεται αμέσως. Μην κουνήσεις ρούπι. Α, και μη δώσεις στον σκύλο. Απ'όλους τρώει ο πονηρός. Γυρνάει και ζητιανεύει.»

Σ'αυτό και οι δύο άντρες χαμογέλασαν και κοίταξαν τον ένοχο, ο οποίος μάλλον κατάλαβε πως έλεγαν γι αυτόν, γιατί κατέβασε το κεφαλάκι του και προσπάθησε να φανεί αξιολάτρευτος. Η πόρτα έκλεισε μέσα σε δύο δευτερόλεπτα και ο Nanashi, αφού έβγαλε όσο λιγότερο μπορούσε τα χέρια του έξω απ'τη ζέστη, άρχισε να χαϊδεύει τον Χνούδη πίσω απ'τα αυτιά και πάνω στη ράχη, ακριβώς εκεί που του άρεζε. Το αίσθημα ευγνωμοσύνης κι ανακούφισης που ένιωθε εκείνη τη στιγμή, ήταν μεγαλύτερο από ποτέ.

To πιάτο μόνο ταπεινό δεν ήτανε, τέτοιο μέγεθος και περιεχόμενο που είχε. Διπλή μερίδα ήταν για τον Nanashi μα την καταβρόχθησε χωρίς κανένα πρόβλημα γιατί συνειδητοποίησε πως η πείνα του ήταν μεγαλύτερη από ποτέ. Ο νεαρός ναύτης τον παρακολουθούσε διασκεδασμένος, με το χέρι να στηρίζει το πηγούνι του. «Ξέρεις μήπως πόσο καιρό ήμουν στο νερό;» ρώτησε αφού κατάπιε την πολλοστή μπουκιά του κι έφερε κοντά στο στόμα του μια άλλη, αποφεύγοντας τα σαγόνια του Χνούδη αριστοτεχνικά.
«Θα έλεγα...κανα δυο μέρες το πολύ. Λάβαμε ένα μήνυμα από το πλοίο εκ του οποίου έπεσες πριν μια μέρα. Ε, άντε να σε καταλάβανε και μισή μέρα αργότερα.»
Δηλαδή ήταν εκτός για περίπου τρεις ημέρες. Δεν ήταν τόσο κακό όσο νόμιζε. «Και τα ρούχα μου...;» Η ερώτησή του θα πήγαινε για τα σπαθιά, αλλά τα είδε τελικά, να στέκονται στη γωνία.
«Στέγνωσαν αλλά δε θα στα δώσουμε πίσω ακόμα, μέχρι να τα πλύνεις κάπου σωστά και να είμαστε σίγουροι πως δε θα αρρωστήσεις.»

Ναύτες ήταν αυτοί ή κουβερνάντες; Δε σχολίασε φωναχτά παρόλαυτα, κι απλώς έγνεψε. «Σε πόσες μέρες φτάνουμε;»
«Το επόμενο πρωί! Είμαστε πολύ κοντά. Δεν ξέρω πώς και γιατί έπεσες, μα μες στην ατυχία σου ήσουν τυχερός να βρεθείς στον πιο πολυσύχναστο δρόμο του συγκεκριμένου μονοπατιού της θάλασσας.»

Έγνεψε ότι κατάλαβε και συνέχισε να κρατά το φαγητό του μακριά από το παρακλητικό ύφος του Χνούδη. Τώρα είχε τη γλώσσα απ'έξω, σάλια να του τρέχουν στη μυρωδιά του φαγητού. Του χτύπησε ελαφρά τη μουσούδα με τον δείκτη. «Θέλω να σας ευχαριστήσω που σώσατε και τον Χνούδη. Πολλοί δε θα το καναν.»
«Το ναυτικό είμαστε.» Έβαλε το χέρι του στον ώμο του μαυρομάλλι άντρα και τον χτύπησε δυο φορές παρηγορητικά. «Φυσικά και θα τους βγάλουμε όλους απ'τη θάλασσα.»

Η εναπομείνασα ημέρα πέρασε πολύ γρήγορα για όλους πάνω στο πλοίο, είτε ακολουθούσαν τις εντολές του διοικητή τους είτε ξάπλωναν στο κρεββάτι και περίμεναν να γίνουν καλά. Δεν ήταν κάτι ξένο για τον σαμουράι να μένει ακινήτος για πολλές ώρες, αυτό ήταν κι ο δαλογισμός του άλλωστε, πόσο μάλλον τώρα που όταν τελείωνε ο διαλογισμός είχε και τον Χνούδη να παίζει. Δε σηκώθηκε από το αναπαυτικότατο κρεββάτι καθόλου, μέχρι και το βράδυ όποτε ήρθε ο Καπετάνιος κουρασμένος στην καμπίνα του.

Ήταν ένας ψηλός άνδρας, έτοιμος να διανύσει στην δεκαετία των σαράντα, με γένια και πάντα σοβαρός. Ακόμα κι όταν περπατούσε είχε τα χέρια του πίσω από την πλάτη του, αυστηρός αυστηρός και λιγομίλητος. Φρούσε την κλασσική στολή της βαθμίδας του κι επειδή το δέρμα του ήταν λίγο πιο σκούρο από το κανονικό, τον κολάκευε πάρα πολύ. Ζήλεψε το πόσο περιποιημένα φαίνονταν τα μαύρα μαλλιά του καπετάνιου σε σχέση με το δικό του χάος. Όταν μπήκε στην καμπίνα ο Καπετάνιος, τον χαιρέτισε με μια βαθιά υπόκλιση. Χωρίς λέξη, του έγνεψε να σηκωθεί κι έκατσε σε μία από τις δύο πολυθρόνες. Με το χέρι του έδειξε την άλλη κι ο Nanashi έκατσε δίπλα του. Ακόμα και τώρα, η στάση του άντρα ήταν παραδειγματική κι αυστηρή ταυτόχρονα εφόσον η πλάτη του ήταν απολύτως ευθυγραμμισμένη με την πλάτη της καρέκλας, τα πόδι κάτω και δάχτυλα πλεγμένα μπροστά του.
«Πώς ονομάζεσαι;»
«Νanashi Kojiro.»

Αναγνώριση φάνηκε να τρεμοπαίζει στα μάτια του Καπετάνιου αλλά δεν το σχολίασε. «Εγώ είμαι ο Peter Kobbe, Kαπετάνιος του SS Marnie. Σε περιμμαζέψαμε στ'ανοιχτά. Πώς έπεσες;»
«Πήδηξα να σώσω τον σκύλο μου, ονόματι Χνούδη,» έγυρε το κεφάλι του στα αριστερά, όπου είχε έρθει να κάτσει ο Χνούδης τώρα. «Τον παρέσυρε το κύμα όταν ήταν πάνω στο κατάστρωμα, πριν νυχτώσει.»
«Το μήνυμα εμείς το λάβαμε ξημερώματα,» σκέφτηκε φωναχτά «δεν καλοπέρασες. Λυπούμαι που στο λέω όμως μα ίσως θα έπρεπε να είχες αφήσει τον σκύλο.»

Η πραγματική προσβολή και ο τρόμος που ένιωσε και μόνο στη σκέψη αυτού του πράγματος δε μπορούσε ούτε να ειπωθεί μα ούτε να μεταβιβαστεί επαρκώς, με κανένα τρόπο. Πήρε μια ιδέα ο Καπετάνιος όμως από τα γουρλωμένα από θυμό μάτα του σαμουράι, που όμως κοίταξαν απ'την άλλη αμέσως. Δεν είχε το δικαίωμα να θυμώνει τόσο εύκολα με τον άνθρωπο που του έσωσε τη ζωή. «Αν δεν είχα βουτήξει θα ήμουν ήδη νεκρός. Ψυχικά, πνευματικά, ηθικά...»
«...δεν είναι απλώς ένας σκύλος για σένα, το καταλαβαίνω. Συγγνώμη.» Με μια μικρή κλίση του κεφαλιού του, μια κίνηση που καθρέφτισε κι ο σαμουράι, η παρεξήγηση είχε λυθεί. «Και για πού πήγαινες;»

«Όπου με βγαζε το πλοίο. Μόνο λεφτά και τα σπαθιά μου είχα μαζί γι απόσκευές. Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο.»
«Μάλιστα. Ολιγαρκής δηλαδή...δε με ξαφνιάζει. Έχω επισκεφθεί το νησί σου και οι περισσότεροι άντρες με σπαθιά σαν τα δικά σου φαίνονται τέτοιοι τύποι. Αυτοί που γνώρισα εγώ, τουλάχιστον.»
«Θα γνωρίσατε τους αρχηγούς της shinsegumi φαίνεται--εκτός του ενός δηλαδή.»

Ένα μικρό χαμόγελο διαγράφηκε στα χείλη του Καπετάνιου και κουνήθηκε ολόκληρη η γεννειάδα--φάνηκε να το πιάνει το αστείο. «Και γιατί έφυγες από το νησί σου;»
«Προσωπικοί λόγοι,» είπε λίγο πιο σκοτεινασμένος από πριν «και ηθικοί. Ένας...ένας άρχοντας» ο σαρκασμός του ήταν εμφανής «του τόπου μας έκανε κάτι φοβερό. Κι εγώ που μπορούσα, δεν κατάφερα εν τέλει να το σταματήσω και οι τύψεις με οδήγησαν μακριά.»
Ένα χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο ηλιοκαμμένο πρόσωπο του μεγαλύτερου άνδρα κι επιτέλους σταύρωσε τα πόδια του και ξέπλεξε τα χέρια του. «Διάβασα για σένα στην εφημερίδα προχθές.» Απ'την αντίδραση του σαμουράι, ο Καπετάνιος κατάλαβε πως δεν είχε ιδέα πως τον ανέφεραν. Σηκώθηκε τότε και πήγε στο γραφείο του, κι εκεί άρχισε να ψάχνει ντουλάπια. «Αν μου έλεγες ψέματα να ξέρεις θα σε συλλάμβανα με το που κατεβαίναμε στη βάση.»
«Εκεί που πάμε είναι βάση, αυτό το ξανάκουσα...αλλά είναι μόνο για ναυτικούς; Θα με διώξετε δηλαδή αμέσως;»

Ένα τρανταχτό γέλιο ξέφυγε του Peter και προσπάθησε πολύ να σταματήσει για να καταφέρει να ειστρέψει στην έρευνά του στα ντουλαπάκια του γραφείου του. «Όχι, όχι, είναι ολόκληρο νησί στο οποίο υπάρχουν και πολίτες κανονικοί. Απλώς ολόκληρη η οικονομία του νησιού στηρίζεται από την κυβέρνηση.» Τότε άρχισε να χαϊδεύει τη γεννειάδα του. «Αλλά εσύ είπες πως δεν έχεις τίποτα μαζί σου εκτός από λεφτά και τα σπαθιά σου μα πουγκί με χρήματα πάνω σου δε βρήκαμε.» Ωχ. «Κάπως πρέπει να ζήσεις όμως...και δε νομίζω να σκέφτεσαι να μπεις στο ναυτικό.» Ησυχία επικράτησε. «Άρα χρειάζεσαι τα μέσα για να διασφαλίσεις τα προς το ζην και να μαζέψεις ένα ικανό ποσό μέχρι να αποφασίσεις τι θες να κάνεις, αλλά χωρίς τη δυνατότητα να απασχοληθείς στον μοναδικό εργοδότη του νησιού, αυτό θα είναι σχεδόν αδύνατον.»

Ο Καπετάνιος συνόψισε τέλεια όλα του τα προβλήματα και τώρα είχε αρχίσει να τον πιάνει άγχος--από το ένα στο άλλο τον πήγαινε αυτή η εβδομάδα. Γιατί αν συνέχιζε έτσι, ούτε την τροφή του μικρού δε θα είχε να αγοράσει. Κάτι έπρεπε να κάνει. Σιδηρουργός δεν ήταν και το μόνο που ήξερε να κάνει καλά, η ξιφασκία, δεν ήταν κάτι απαραίτητο σε ένα νησί που ήταν τα κεντρικά του οργάνου της επιβολής του νόμου. Είχε μεγάλο πρόβλημα. Σκέφτηκε για μια στιγμή και μόνο να ζητήσει να τον πάνε σε άλλο νησί μετά από δω, αλλά αμέσως απέρριψε την ιδέα χωρίς καν να της δώσει φωνή. Αρκετά κάνανε γι αυτόν ήδη.

Το χέρι του Καπετάνιου που χτύπησε το στήθος του Nanashi ήρθε να διακόψει τις σκέψεις αυτολύπησης και απελπισίας του, ενώ καθώς έφυγε άφησε πίσω του την εν λόγω εφημερίδα. Άρχισε να διαβάζει με περιέργεια να δει τι γράψανε για εκείνον, μεταξύ των υπολοίπων άρθρων - μερικά ανέφεραν και τη Μεγάλη Γραμμή - . Τα μάγουλά του ποτίστηκαν με μια απαλή δόση κόκκινου όχι από ντροπή, μα από θυμό. Έπρεπε ήδη να σαπίζει στη φυλακή ο Nobu Nobu μα μέχρι και που έφυγε δεν τον είχαν συλλάβει και τώρα τα ξαναθυμόταν κι ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι του εκ νέου. Η αποδοκιμασία φανερή, ο Καπετάνιος άπλωσε το χέρι του για να πάρει πίσω την εφημερίδα του, φοβούμενος μην ξεσπάσει πάνω της.

Με πιο προσεχτικές κινήσεις απ'ότι περίμενε o Peter, ο Nanashi την έκλεισε, τη δίπλωσε και την έδωσε πίσω. «Εκπλήσσομαι που ανέφεραν ονόματα.» δήλωσε μοναχά στο τέλος ο σαμουράι και απ'τον τόνο του και μόνο φαινόταν πως δεν είχε αποφασίσει αν ήθελε να σχολιάσει παραπάνω ή όχι.
«Θα φταίει ότι τον πήγες στο πιάτο.»
«Του άξιζε.»
«Δεν αντιλέγω. Συνήθως οι αυτοκράτορες ή οι πιο κοντινοί τους είναι αυτοί που είναι οι πιο διεφθαρμένοι.» Σαν να είχε προσωπική εμπειρία ο Καπετάνιος. «Όπως και να χει, όταν βρεθείς σε απόγνωση, ή αν δε θες να βρεθείς σε απόγνωση, σου συνιστώ να ψάξεις τον Υποπλοίαρχο Roger Michaels.» Γύρισε και κοίταξε τον Καπετάνιο, ένδειξη πως ήθελε κι άλλες πληροφορίες. «Αν πεις το όνομα θα καταλάβουν όλοι και θα σου πουν πώς να τον βρεις, μην ανησυχείς. Δεν είναι πολύ μεγαλύτερός σου, ίσως δυο τρία χρόνια. Πιο κοντός λίγο από σένα, καστανά μαλλιά, μάτια...φοράει πάντα την ίδια αναθεματισμένη καμπαρντίνα.» Ανασήκωσε τους ώμους του. «Καλά θα τα πάτε. Του αρέσει να βοηθάει κόσμο.»
«Ευχαριστώ πολύ,» είπε με ειλικρίνια ο ταλαιπωρημένος σαμουράι «θα θυμάμαι την καλοσύνη σας.» Γιατί είχε αρχίσει να πιστεύει πως είναι κάτι σπάνιο. Σηκώθηκε - ο Χνούδης τον μιμήθηκε - και πήγε στο κρεββάτι. Μαζεύοντας το πιάτο του μεσημεριανού, κατευθύνθηκε προς την έξοδο. «Καλό βράδυ.»
«Μη φεύγεις, θα κοιμηθώ στο ίδιο μέρος με τα προηγούμενα βράδια. Εσύ κοίτα να ξεκουραστείς.»

Η αλήθεια ήταν πως ο Καπετάνιος ήταν πολύ νέος και πολύ φιλικός για το αξίωμα που είχε. Του φάνηκε αξιομνημόνευτο κι έκανε μια υπενθύμιση στον εαυτό του να τον θυμάται. Αφού αρνήθηκε ευγενικά τη "θυσία" του καπετάνιου αρκετές φορές, εν τέλει ο Καπετάνιος σηκώθηκε κι έφυγε, αφήνοντάς τον μόνο στην καμπίνα. Ξαφνικά ξαναμπήκε μέσα. «Και μη δω τον σκύλο πάνω στο κρεββάτι μου, την έβαψες.» Ένοχα, ο Nanashi μάζεψε το χέρι του που είχε αρχίσει ήδη να χτυπά ρυθμικά το κρεββάτι για να δείξει στον Χνούδη που να κάτσει. «Έτσι μπράβο. Είμαι αλλεργικός στα σκυλιά.»

Το επόμενο πρωί τον βρήκε μαζί με τον Χνούδη, αλλά στο πάτωμα! Τυλιγμένοι με τις κουβέρτες του ο καθένας, αλλά δίπλα δίπλα, με τη μουσούδα του σκύλου να ακουμπά πάνω στον ώμο του σαμουράι. Σηκώθηκε, τον χάιδεψε, ξύπνησε κι ο σκύλος και τεντώθηκαν ταυτόχρονα. Κοίταξε έξω απ'το παράθυρο και τι να δει, στεριά! Πολύ μακριά ακόμα μεν, αλλά αναμφισβήτητα ήτανε ένα νησί αυτό που φαινόταν. Η καρδιά του φούσκωσε από χαρά. «Φαΐ και δρόμο σε λίγο Χνούδη. Αρκετά τους κουράσαμε.» Τρεις ώρες αργότερα, είχαν φτάσει στο λιμάνι κι είχαν αρχίσει να αποβιβάζονται. Δώσανε λίγους σύντομους χαιρετισμούς και ο Nanashi είχε ήδη αρχίσει να ψάχνει για να βρει δουλειά - ή τον Roger -. Ό,τι έβρισκε πρώτο.

Το νησί αυτό ήταν εκ διαμέτρου αντίθετο με το νησί στο οποίο γεννήθηκε και μεγάλωσε. Το πράσινο δεν υπήρχε πουθενά, ενώ στο νησί του κυριαρχούσε. Η φύση γενικώς ήταν έκδηλη σε κάθε γωνιά και μέρος. Είχαν χτίσει τα πάντα με σεβασμό στο οικοσύστημα, τριγύρω του. Εδώ...απλώς όλα ξεριζώθηκαν για να κάνουν χώρο στα τεράστια κτήρια και οικοδομήματα. Παντού τσεμέντο, αν θυμόταν καλά το πώς το αποκαλούσαν. Παντού επιβλητικά ψηλά ορθογώνια, που σπάνια είχαν κάτι όμορφο πάνω τους ή ένα διαφορετικό σχήμα. Αυτό το νησί, συνειδητοποίησε με πικρία, δεν του πήγαινε. Κι ο καημένος ο Χνούδης θα φάει τα πατουσάκια του στο πολύ περπάτημα εδώ, τόσο σκληροί που ήταν οι δρόμοι.

Αναστέναξε. Ήδη σκεφτόταν τον επόμενο προορισμό του. Δεν ήξερε πόσο καλό ήταν αυτό εφόσον έψαχνε για εργασία, μα απ'την άλλη θα ήταν κίνητρο. Ίσως να πήγαινε στα χυτήρια ή τα ναυπηγεία που του είπε φευγαλέα ο καπετάνιος ότι μπορεί να έβρισκε κάτι.

Πλέον ο ήλιος είχε δύσει κι αναγκαστικά η αναζήτησή του έφτασε στο τέλος της. Στα χυτήρια ή τα ναυπηγεία τουλάχιστον, εφόσον οι υπεύθυνοι ήταν εκεί μόνο μέχρι τις πέντε--ή έτσι του είπαν. Τώρα απέμεναν τα εστιατόρια, που έβλεπε δεν ήταν και πολλά, και ίσως κάποιο μέρος σαν αυτά που πήγαιναν κι έπιναν τσάι οι καλοί άνθρωποι στο Yamagata. Εδώ ίσως δεν έπιναν τσάι μόνο αλλά δε μπορεί, κάτι θα υπήρχε. Και πώς σκεφτόταν την κατάστασή του και το που θα μπορούσε να φάει κάπου με κατανόηση, που θα δέχονταν να τους κάνει καμιά δουλειά αντί για χρήματα, βρέθηκε μπροστά σε μία σκηνή καυγά!