[Τέλος] Ένας αδύναμος ήρωας (Μέρος Α')

Στην ευρύχωρη αίθουσα επικρατούσε τάξη και ησυχία. Τα κεφάλια των εφήβων ήταν αποκλειστικά σκυμμένα πάνω από τα βιβλία τους και διέκοπταν μόνο για να κρατήσουν σημειώσεις υπό την καθοδήγηση της καθηγήτριας. Ανάμεσα στους μαθητές, σε ένα έδρανο στο τέλος της μεσαίας σειράς,  βρίσκεται και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας. Όσο για το λόγο που βρίσκεται εκεί... Προφανώς κάθε σωστή ιστορία πρέπει να ξεκινά με φόντο ένα σχολείο!
Ξαφνικά η καθηγήτρια στρέφει την προσοχή της από τον πίνακα στους μαθητές. Τα μάτια της αστράφτουν με σοβαρότητα και μια φλέβα πετάγεται στον κρόταφο της. Ισιώνει τα γυαλιά της και με κοφτό τόνο προσφωνεί:
-Andre Zalkov! Συνέχισε την ανάγνωση από την σελίδα 57!
Στο πρόσταγμα της, μια καρέκλα παραμερίζεται με θόρυβο και σε όχι μικρή απόσταση. Ένας πάνχοντρος νεαρός με βλογιοκομμένο πρόσωπο, σχεδόν παραμορφωμένο από τις κοκκινίλες σηκώθηκε.  Τα μπράτσα του και τα πόδια του έχουν εξογκώματα σε παράταιρα σημεία, αφήνοντας την εικόνα του ακόμα πιο ανομοιόμορφη και άσχημη από εκείνη φουσκωτής μπάλας και το γεγονός ότι το ύψος του δεν ξεπερνούσε το 1.70 χειροτέρευε την κατάσταση. Με βραχνή φωνή άρχισε την ανάγνωση απλώς και μόνο για να διακοπεί από την καθηγήτρια που έκραξε:
-Κύριε Zalkov, ούτε ανάγνωση δεν σας μάθανε;! Ξεκινήστε πάλι από την αρχή και για κάθε λάθος θα “κερδίζετε” ένα 5’ τιμωρία μετά την λήξη των μαθημάτων.

Μπορεί το 5’ να ακούγεται ασήμαντο σε κάποιους, όμως ένα σαρκαστικό χαμόγελο διαγραφόταν στις άκρες των χειλιών της. Οποιοδήποτε ήξερε την κατάσταση θα καταλάβαινε ότι ακριβώς αυτή η τιμωρία εξευτέλιζε περισσότερο τον νεαρό. Γιατί σε μία πρόταση ο μέσος όρος των λαθών που έκανε ήταν 4. Και είχε μπροστά του κείμενο 6 σελίδων! Με λίγα λόγια από αυτήν την ώρα είχε πάρει τιμωρία για κάθε μέρα του υπόλοιπου μήνα. Ο νεαρός το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να καταπιεί την ατυχία του με πικρία και να υπομείνει.

Ακριβώς! Ατυχία! Γιατί δεν ήταν τουλάχιστον αγράμματος, αν και δεν αποτελούσε κάποιο ξεφτέρι ομολογουμένως. Για όλα αυτά υπήρχε μια εξήγηση που ξεκινούσε με την εξής μικρολεπτομέρια: Δεν λεγόταν καν Andre Zalkov! Και για να καταλάβουμε πως κατέληξε σε αυτήν την θέση πρέπει να πάμε λίγο καιρό πίσω.

Ήταν ένα χειμωνιάτικο βράδυ όταν ένα μωρουδίστικο κλάμα έσπασε τα τύμπανα του χωριού...

Καλά, ίσως όχι τόσο πίσω! Μερικές μέρες αρκούν. Ας κρατήσουμε όμως υπόψην την ικανότητα του πρωταγωνιστή μας να σπάει τα νεύρα των γύρω του από την κούνια. Ίσως σε αυτό να οφείλεται η τελική ανατροφή του σε ένα ορφανοτροφείο!

Σε μια άκρη της πόλης βρισκόταν το εν λόγω ορφανοτροφείο. Τα αγόρια που μεγάλωναν εκεί, αν και θα περίμενες ότι θα σκληραγωγούνταν από την πείνα και την αμέλεια, κρατούσαν πάντα ευδιάθετες όψεις. Συνήθως γιατί προκαλούσαν αρκετά προβλήματα στους γύρω τους για να ξεχνάνε τα δικά τους. Ποτέ δεν το παράκαναν. Είχαν σαν περιοριστική γραμμή να μην ενοχλούν όπου δεν τους έπαιρνε, καθώς κανένας δεν θα νοιαζόταν να τους ξελασπώσει. Σε αυτά τα λημέρια κυκλοφορούσαν αρκετοί άγνωστοι ή γνωστοί επικίνδυνοι. Έτσι οι σκανταλιές τους περιορίζονταν σε φάρσες. Υπήρχε όμως πάντα ένα θέμα που τρυπούσε σαν αγκάθι στα πλευρά τους. Η έλλειψη κοριτσιών!

Προφανώς δεν θα άφηναν τα πρόβατα ανάμεσα στους λύκους. Κάθε ορφανό κορίτσι απευθυνόταν σε κάποιο οικοτροφείο ώστε να μεγαλώσει με υποτυπώδη παιδεία. Και αυτό ήταν το κυριότερο θέμα ανταγωνισμού στα αγόρια...

-Άκουσα ότι ο Ben βρήκε κοπέλα, ξεφύσηξε ένα αγόρι στον κύκλο της παρέας του με σκυθρωπό ύφος. Προφανώς μέχρι πριν θεωρούσε αυτόν τον Ben φίλο του. Τώρα είχε γίνει έσχατος προδότης.
-Τι περίμενες;! Δεν είναι σαν κι εμάς. Εκείνος έχει σπίτι και οικογένεια. Σίγουρα πλένεται πάνω από 1 φορά την βδομάδα! Ένας άλλος μεγαλύτερης ηλικίας με ύφος παντογνώστη σήκωσε τα χέρια λες και το περίμενε. Τα κατακόκκινα αυτιά του όμως τον πρόδωσαν. Η αλήθεια ήταν ότι μέσα του έβραζε. Τον γνώριζε αυτόν τον Ben προσωπικά... Το πλήγμα ήταν βαρύ!
-Τελευταία φορά που μίλησα σε κοπέλα είχα αλλάξει ρούχα! Διαμαρτυρήθηκε ο πρώτος, προσβεβλημένος. Φυσικά είχε την βασική νόηση να αλλάξει ρούχα. Βέβαια παρέλειψε να συμπληρώσει ότι η ατάκα που της είπε ήταν του στυλ “κοπελιά σου βρίσκεται ένα τσιγάρο;”. Η κοπέλα ήταν γύρω στα 12! Απομακρύνθηκε ανατριχιασμένη, χωρίς καν να μιλήσει από το σοκ!
-Δεν φταίει ούτε η απλυσιά, ούτε τα ρούχα, ούτε καν η ποντικόφατσα του Ricko. Ένα από τα μεγαλύτερης ηλικίας αγόρια πήρε το λόγο. Είχε τον αέρα αρχηγού και συχνά τραμπούκιζε τα πιο αδύναμα παιδιά όταν δεν του άρεσε η συμπεριφορά τους. Υπάρχει ένας πολύ απλός τρόπος για να προσεγγίσουμε εύκολα τα κορίτσια.

Σταμάτησε να μιλά κρατώντας ένα αλαζονικό χαμόγελο και περιμένοντας κάποιον να τον παροτρύνει να συνεχίσει. Πρέπει να πούμε ότι ο ανταγωνισμός ήταν κάτι που απολάμβανε ιδιαίτερα, κυρίως γιατί κανείς δεν τολμούσε να κοντραριστεί μαζί του στα ίσια. Έτσι ακολούθησε η ερώτηση για να εξηγήσει το σκεπτικό που θα τους έλυνε τα χέρια.
-Είναι το σχολείο! Ανασήκωσε το ένα φρύδι λες και ήταν η διάνοια που εξηγούσε σε καθυστερημένα. Τα σχολεία είναι μεικτά! Κάθεσαι κυριολεκτικά δίπλα σε ένα σωρό κορίτσια, τους μιλάς όποτε θες και βγαίνεις μαζί τους σαν να είναι φυσιολογικό. Διάβολε, σου πιάνουν οι ίδιες την κουβέντα αν τους αρέσει η μόστρα σου!
Κανείς δεν γνώριζε που ακριβώς είχε ακούσει αυτές τις φήμες. Αναγνώρισαν όμως το πρόβλημα άμεσα. Διστακτικά πήρε το λόγο ένας κοντούλης.
-Μα Danny... Δεν μπορούμε να πάμε σχολείο! Οι μοναχές αναλαμβάνουν την διδασκαλία στο “σπίτι”…
Αντί να συνεχίσει, μια μπουνιά του βούλωσε το στόμα. Ο μικρός έπεσε κάτω και προσγειώθηκε στον πισινό του κρατώντας στην μύτη του που είχε σκάσει σαν ντομάτα.

-Είσαι ηλίθιος! Δήλωσε κατηγορηματικά σαν να μην χωρούσε αμφιβολία. Όταν μπαγιάτεψαν οι προμήθειες δεν κλέψαμε τον φούρναρη για να φάμε; Όταν η παλιο-καλόγρια η Agatha μας περιέλαβε με την βίτσα, δεν τρυπώσαμε στην αυλή της και βάλαμε φωτιά στο κοτέτσι της; Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι ένα σχολείο;!
Ο Danny το έθεσε υποτιμητικά, κανείς όμως δεν ήταν τόσο χαζός για να μην καταλάβει. Σίγουρα δεν γινόταν να εισχωρήσουν μια εικοσαριά αγόρια σε ένα σχολείο χωρίς να κινήσουν υποψίες. Ένας θα αναλάμβανε την “επιχείρηση” και κλασσικά ο αρχηγός είχε βγάλει την ουρά του απέξω. Ήταν η σειρά κάποιου επίδοξου ανταγωνιστή να κλέψει την δόξα. Ή απλώς να γίνει τόσο ρεζίλι που να μην ξαναπροσπαθήσει στο μέλλον.
-Άνετα! Σίγουρα ο Arima θα μπορούσε να μπει και να βγει χωρίς να τραβήξει τα βλέμματα.

Αυτός που μίλησε ήταν ένα από τα πιο μικροκαμωμένα αγόρια, ηλικίας μόλις 11 χρονών. Είχε μαύρα μαλλιά που κάλυπταν τα αυτιά και τα μάτια του και τόσο πρόσχαρο ύφος που έκανε μπαμ ότι ήταν κούφιο το κεφάλι του. Το όνομα του ήταν Mark και το είδωλο του ήταν αυτός που πρότεινε για το σχέδιο.

Αμέσως τα βλέμματα στάφηκαν από το αγόρι στο νεαρό πίσω του. Ολόκληρο το όνομα του ήταν Kishou Arima, η ηλικία του 14. Είχε μέτριο ύψος, ήταν λεπτός χωρίς ίχνος δύναμης και φορούσε γυαλιά. Γενικά θα περνούσε εντελώς απαρατήρητος αν κάποιος δεν στον έδειχνε τουλάχιστον 2 φορές με το δάχτυλο. Εκείνη την ώρα είχε το ίδιο ανέκφραστο ύφος όπως πάντα, χαρακτηριστικό που αποτελούσε τόσο το μεγαλύτερο πλεονέκτημα όσο και μειονέκτημα του. Αυτή η όψη τον είχε σώσει από καβγάδες άπειρες φορές. Το ανεξιχνίαστο του προσώπου του υποψίαζε τους καχύποπτους και κάλυπτε το γεγονός ότι κατά 80% το κεφάλι του ήταν άδειο! Όσον αφορά την υποψηφιότητα του για τον ρόλο, η μόνη του κίνηση ήταν να ισιώσει το σκελετό των γυαλιών του.


Ο Danny σε κάθε άλλη περίπτωση θα τσιγκλούσε το θύμα, προθερμαίνοντας το για το φούρνισμα. Απέναντι όμως στον Arima κρατούσε πάντα αμυντική στάση. Ήταν αδύνατο να μαντέψεις τις σκέψεις ή τα συναισθήματα του. Ίσως πράγματι αν κάποιος μπορούσε να τα καταφέρει, να ήταν πράγματι ο Arima. Τότε, δεν θα έβγαινε εντελώς βλάκας αν τον κορόιδευε εκείνη την ώρα απλώς και μόνο για να καταπιεί τα λόγια του αργότερα; Περιορίστηκε σε έναν καγχασμό λες και του παρέδιδε κάποια αποστολή.
-Κάνε μας περήφανους! Ο τόνος του διπλωματικός θα μπορούσε να ερμηνευτεί τόσο ειρωνικός όσο και αληθοφανής.

Και κάπως έτσι ξεκίνησε η επιχείρηση. Την ίδια μέρα η “συμμορία” επέστρεψε στο “σπίτι” κι εκεί διακόπηκαν αναφορές περί σχεδίου. Οι καλόγριες δεν ασχολούνταν με τις χαζομάρες των μικρών, αλλά δεν θα τους έβγαινε σε καλό αν τους έβαζαν υποψίες. Εκεί λίγο πριν πέσουν για ύπνο μόνο, ο Mark με μάτια που άστραφταν ψιθύρισε:
-Χε! Arima! Το ξέρω ότι θα τα καταφέρεις εύκολα. Πότε θα ξεκινήσεις;

Ο νεαρός δεν απάντησε αμέσως. Δεν κατσάδιασε τον Mark που τον έχωσε χωρίς την άδεια του. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Ειλικρινά, ήταν ευγνώμων που το πρωί φορούσε μια μαύρη, χοντρή ζακέτα και έκρυβε τον κρύο ιδρώτα της πλάτη του. Αλλιώς όταν άκουσε το όνομα του να αναφέρεται θα είχε προδοθεί και ταυτόχρονα θα έχανε τα χρόνια εμπειρίας σε μπλόφες που τον είχαν γλιτώσει από τις κακουχίες. Ας παραδεχτούμε ότι είναι δύσκολο. Μία φορά αν καταλάβαινε κάποιος ότι ο Arima ήταν ένα απλό αγόρι που δεν έκρυβε κανέναν άσσο ή ταλέντο στο μανίκι του, την είχε πατήσει για πάντα. Κι αυτή η φορά ήταν η χειρότερη. Μέχρι τώρα όπου είχε αναγκαστεί να λάβει μέρος, όπου τον είχε χώσει ο Mark δηλαδή, την είχε σκαπουλάρει χάρη στην ασύλληπτη τύχη του ή σε ολόκληρη σειρά απρόοπτων γεγονότων. Τώρα...;

-Γι αρχή θα επιθεωρήσω το πεδίο.
Ήταν το μόνο που βρήκε να πει να ακούγεται αρκετά σοβαρό. Ο Mark έχασε την ανάσα του αναλογιζόμενος τις περιπέτειες που θα του εξιστορούσε. Ήταν ο μόνος στον οποίο ο Arima μπορούσε να λυθεί καθώς η πιθανότητα να ανακαλυφτούν οι αδυναμίες του... ήταν μηδενικές.


Την επόμενη ημέρα, αναγκαστικά αποχαιρέτησε τα παιδιά και κινήθηκε μέσα από στενά για το κέντρο της πόλης όπου υψωνόταν το μεγαλύτερο σε έκταση και φήμη γυμνάσιο του νησιού. Ήταν νωρίς, οι περισσότεροι μαθητές δεν είχαν φτάσει ακόμα. Υπήρχαν πολλοί όμως που περνούσαν τις σιδερένιες πύλες εκείνη την ώρα, ακόμα και σε παρέες. Αγόρια με πουκάμισα, γραβάτες και τσάντες ανά χείρας. Και κορίτσια. Πολλά κορίτσια! Δεν άντεχε να τις κοιτάξει στο πρόσωπο. Το σοκ μπορεί να ήταν πολύ μεγάλο για να αντέξει!! Είδε όμως καρό φούστες να πετάγονται. Άκουσε τα χαχανητά, κελαρυστά σαν κουδουνάκια. Είδε αλογοουρές και φιόγκους. Σχεδόν ένιωσε τα λουλουδάτα αρώματα της νιότης να τον καλωσορίζουν!!! Δεν είχε πλησιάσει συχνά σε αυτήν την περιοχή, αλλά η γνώμη που σχημάτισε ήταν η ίδια. Απρόσιτο! Άλλος κόσμος! Κοίταξε τον εαυτό του και αναγούλιασε. Φρίκη! Σε απόσταση 5 μέτρων  αν τον έβλεπαν, θα αμόλαγαν τα λαγωνικά να τον κατασπαράξουν. Και δίκιο θα είχαν!

Έμεινε για λίγο αποχαυνωμένος, χωρίς την παραμικρή ιδέα για το τι έπρεπε να κάνει. Έχοντας πρακτικά ξεχάσει ότι έπρεπε να κάνει κάτι για να μπει σε αυτό το άσυλο. Τον ξύπνησε το κουδούνι, μαζί με όλους τους υπόλοιπους μαθητές που βιάστηκαν να περάσουν την πύλη. Κι ο Arima δεν έμεινε στην θέση του. Δεν μπορούσε φυσικά να περάσει από την κεντρική πύλη, ακολούθησε την περίμετρο μέχρι ένα απόμερο σημείο. Τα ψηλά δέντρα έδιναν κάλυψη από αδιάκριτα μάτια και εσωτερικά το πεδίο έμοιαζε ελεύθερο. Σκαρφάλωσε άκομψα το δέντρο, σύρθηκε μέχρι το πιο βολικό κλαδί και έδωσε ένα σάλτο. Πέρασε ξυστά πάνω από τα μυτερά κάγκελα και γούρλωσε τα μάτια. Από κάτω έβλεπε ότι ο θάμνος που θα προσγειωνόταν θεωρητικά πιο μαλακά ήταν στην πραγματικότητα τριανταφυλλιά... Του ξέφυγε ένας άψυχος λυγμός και προστάτεψε το κεφάλι του. Ο πόνος έφερε δάκρυα στα μάτια του αλλά συγκράτησε την φωνή του για να μην ανακαλυφτεί. Σηκώθηκε με κόπο και επιθεώρησε τα ρούχα του που από κουρέλια είχαν γίνει ματωμένες λωρίδες! Έριξε μια ματιά τριγύρω για να βεβαιωθεί ότι δεν τον είχε δει κανείς και αποφάσισε να τολμήσει να μπει στο πρώτο ανοιχτό παράθυρο που βρήκε.