[Τέλος] Ένας αδύναμος ήρωας (Μέρος Α')

Η δήλωση έσταζε από απειλές. Οι μαθητές έτρεμαν ξέροντας ότι δεν θα υπήρχε άλλη προειδοποίηση αλλά δεν είχαν την άδεια να φύγουν ακόμα.
-Τς! Από πότε οι υπηρέτες φωνάζουν στους αφέντες τους; Με στόμφο, ο Blaze πήρε την πρωτοβουλία να τους βάλλει στην θέση τους. Χάσατε το φως σας ή μήπως δεν αναγνωρίζετε το αφεντικό σας;!
Η ακλόνητη αυτοπεποίθηση του τους έβαλε σε σκέψεις και σκάναραν πιο αυστηρά τους μαθητές. Η κλίση των ματιών των περισσότερων ήταν στραμμένη στην μεγαλόσωμη φιγούρα στο κέντρο τους και δεν τους διέφυγε. Τα μάτια τους γούρλωσαν στην σύνδεση.
-Αφεντικό..; Ο νεαρός κύριος Zalkov;! ψέλλισαν χαμηλόφωνα μεταξύ  τους, ταραγμένοι από το λάθος τους.
-Χμ, έπρεπε να μας περιμένατε.

Με μόνο αυτό το σχόλιο, οι δύο σωματοφύλακες έχασαν το χρώμα τους. Τι κύρος είχε ο νεαρός Zalkov μπροστά τους;! Μια κουβέντα του και δεν θα ήταν μόνο η δουλειά τους που θα έχαναν. Πράγματι δεν είχαν ιδέα ότι θα τους επισκέπτοταν ο νεαρός αφέντης με τους φίλους τους αλλά οι δικαιολογίες δεν θα τους έσωζαν. Με βαθιές υποκλίσεις και υποτακτικές συγνώμες προς την ομήγυρη προσπάθησαν να εξιλεωθούν και παραμέρισαν βιαστικά για να τους κάνουν χώρο να περάσουν.

Λίγα λεπτά νωρίτερα:
Από το άλλο τέρμα του δρόμου, μια ομάδα ορφανών με κεφάλια το ένα πάνω από το άλλο παρακολουθούσε κρυφά την είσοδο του μαγαζιού.
-Ακόμα να έρθουν; Αυτοί οι μικροί πρίγκιπες έχουν συνηθίσει να έρχονται όλα στην βολή τους. Ακόμα και τρέχοντας δε θα ξεπερνούσαν μια χελώνα!
Ο Danny γέλασε δυνατά, αγνοώντας την ανυπομονησία των παιδιών. Είχε διαλέξει μόνος του αυτό το μέρος έπειτα από πολύ ψάξιμο. Ακόμα και αυτά τα χαμίνια που γυρνούσαν όλα τα στενά της πόλης δεν γνώριζαν λεπτομέρειες για το καταγώγι αυτό. Κάθε πληροφορία πληρωνόταν αδρά και δινόταν μόνο σε σημαντικές φυσιογνωμίες που θα μπορούσαν να έχουν πάρε-δώσε. Ο ίδιος ο Danny είχε ξοδέψει κάθε δεκάρα και είχε χάσει σχεδόν την ζωή του για να έρθει σε επαφή με κάποιον που τυχαία έμαθε γι αυτήν την τοποθεσία. Το μαγαζί του Von Zalkov, του χειρότερου μαφιόζου της πόλης! Αυτό υποτίθεται ότι ήταν το μεγαλύτερο άβατο στο νησί, δεν υπήρχε περίπτωση να επιτρέψουν την είσοδο μαθητών. Ο Arima θα γινόταν ρεζίλι και σίγουρα οι υπόλοιποι θα τον κατηγορούσαν που τους έφερε σε επαφή με τέτοια αποβράσματα. Είχε υπομείνει αρκετά γι αυτήν την ευκαιρία. Λίγο ακόμη δεν τον ενοχλούσε λοιπόν!
-Ήρθαν! Αυτές είναι οι στολές των μαθητών του γυμνασίου, σωστά;

-Για να δω!
Με την σειρά του κάθε παιδί έχωνε από την γωνία το κεφάλι του. Η καρδιά του Danny έβγαλε φτερά!
-Τι λένε; Δεν ακούω!
-Προφανώς! Είναι πολύ μακριά από δω! Ούτε μπορούμε να πλησιάσουμε παραπάνω, θα μας πάρουν είδηση.
-Πού είναι ο Arima;
-Δεν τον βλέπω, λυπήθηκε ο Mark που μπορούσε πάντα να κρυφοκοιτάζει από την χαμηλότερη θέση. Ήταν ο πιο κοντός της ομάδας. Μάλλον τον κρύβει ο χοντρός!
-Ψυχραιμία! Ας παρακολουθήσουμε πρώτα τι θα γίνει!
-Τι εννοείς; Μπαίνουν μέσα προφανώς!
-Ε; Ο Danny έχασε το χαιρέκακο χαμόγελο του. Για να δω!
Μέχρι τώρα δεν παρακολουθούσε, άφηνε τους υπόλοιπους να κοιτάν δείχνοντας την “μεγαλοψυχία” του. Εξάλλου ήταν σίγουρος για το αποτέλεσμα, το είχε φανταστεί ανυπολόγιστες φορές και ήθελε να γίνουν μάρτυρες όσο περισσότεροι μπορούσαν. Τώρα, έπιασε από τον γιακά έναν και τον παραμέρισε απότομα για να πάρει θέση. Το πρόσωπο του κιτρίνισε, έπειτα άσπρισε, μπλάβιασε και τελικά έχασε την ισορροπία του. Συγκρατήθηκε από τους υπόλοιπους για να μην πέσει πάνω τους και καταρρεύσουν όλοι.
-Τι κάνουμε τώρα; Τους χάσαμε και δεν έχουμε τρόπο να επικοινωνήσουμε μαζί τους! Τα έβαλαν με τον Danny που είχε δώσει τις οδηγίες μέχρι τώρα.
Αλλά τι θα μπορούσε να κάνει αυτός στην κατάσταση του; Χρειάστηκε 10 ανάσες για να βρει το χρώμα του.
-Ηρεμήστε. Αφού δεν μπορούμε να μπούμε από μπροστά, θα μπούμε από την πίσω πόρτα. Mark, θα σου γράψω ένα μήνυμα να δώσεις στον Arima. Εντάξει;
Η φωνή του Danny είχε χάσει την υπεροψία και προστακτική που την χαρακτήριζε. Σημάδι ότι δεν είχε συνέλθει από το σοκ ακόμα. Ο μικρός που λαχταρούσε να δει το είδωλο του και δεν τα είχε καταφέρει ακόμα, θα προσπερνούσε κάθε κίνδυνο για να πάει.

Μέσα στο μαγαζί, μετά τον διάδρομο της εισόδου ο χώρος άνοιγε σε μια μεγαλειώδη αίθουσα με ακριβή επίπλωση. Τεράστιοι, δερμάτινοι καναπέδες, βαριά τραπέζια και ψηλά σταντ, όλα σε αποχρώσεις του μαύρου και του μπορντό. Η διακόσμηση αποτελούταν από ανάγλυφα μοτίβα στους τοίχους και τα έπιπλα αλλά και πάνω στα ρούχα των υπαλλήλων του μαγαζιού. Πρέπει να αναφέρουμε ότι οι υπάλληλοι αποτελούσαν κοσμήματα από μόνοι τους. Νεαροί άντρες και γυναίκες με εξαίσιο παρουσιαστικό. Κυκλοφορούσαν με χάρη και δίσκους στα χέρια για να ικανοποιήσουν ίσως κάθε είδους ανάγκη των πελατών τους. Τα φώτα αναβόσβηναν ρυθμικά με τους χτύπους μιας ξέφρενης μουσικής που σχεδόν σε κούφαινε αλλά έκανε την υποκλοπή συνομιλιών αδύνατη. Με την είσοδο τους, βλέμματα καχυποψίας από μεριά τους πίεσαν. Μια κοπέλα από τους υπαλλήλους με χυμώδη καμπύλες τους πλησίασε βιαστικά αλλά έκλεψε την προσοχή της ο ένας από τους δύο σωματοφύλακες που είχε ακολουθήσει την ομάδα μέσα. Η χειρονομία που της έκανε έφερε μια λάμψη στα μάτια της και 180 μοίρες στροφή στην αντιμετώπιση που τους έδειξε.

-Καλωσορίσατε στην “Άβυσσο”! τους χάρισε ένα μυστηριώδες, σαγηνευτικό χαμόγελο και τα αγόρια εξέπνευσαν συγχρονισμένα. Παρακαλώ ακολουθήστε με! έτεινε με το χέρι μια διεύθυνση και έσπευσε να τους καθοδηγήσει.
Με το που έστριψε, τους ήρθε ίλιγγος που λίγο έλειψε να τους ξαπλώσει στα πόδια της. Ακόμα και άτομα όπως ο Blaze με όμορφα πρόσωπα που είχαν συνηθίσει στις ανώτερης κλάσης γυναίκες έμοιαζαν μαγεμένοι. Ούτε τα κορίτσια μπορούσαν να διαμαρτυρηθούν. Παραδέχονταν ότι κάθε μία εκεί μέσα είχε τα προσόντα να υποβάλλει τέτοιες αντιδράσεις! Εξάλλου είχαν αλλού την προσοχή τους με παρόμοια χαμένες εκφράσεις.
Η υπάλληλος τους συνόδεψε σε μια σκάλα και ένα μπαλκόνι, μισό επίπεδο πάνω από το υπόλοιπο. Ο χώρος των VIP μόλις είχε καταληφθεί από μια “σχολική εκδρομή”.
-Ό,τι θελήσετε αρκεί να χτυπήσετε το δάχτυλο σας, έκανε παραδειγματικά την χειρονομία και ευθύς άλλες δύο υπάλληλοι έφτασαν με δύο πιατέλες σε κάθε χέρι.
Η μία έφερε φαγητό, αλμυρά στην μία και γλυκά στην άλλη. Η δεύτερη έφερε ποτά, αλκοολούχα και μη. Γενικά έγινε προφανές ό,τι θα είχαν μεταχείριση βασιλιά σε εκείνο το μέρος. Εννοείται πως όλα θα ήταν δωρεάν. Μπορούσαν να διασκεδάσουν, να φάνε και να πιούνε πράγματα που δεν τους επιτρέπονταν συνήθως, να χορέψουν και να κάνουν ό,τι ήθελαν χωρίς τον φόβο ότι θα το μάθαιναν οι γονείς τους.

Βλέμματα ευγνωμοσύνης δέχτηκε παντού ο Arima που δεν είχε βγάλει ακόμα λέξη.
-Andre, είναι υπέροχο! είπε βραχνά ένα αγόρι για να συμπληρώσει ξέπνοα ο διπλανός του:
-Είσαι ο καλύτερος! Ευχαριστώ!
Παρόμοιες εκφράσεις είχαν όλοι, μόνο η May έμοιαζε σαν να είχε κάτι στο μυαλό της που δεν την άφηνε ελεύθερη. Ίσως έφταιγε η παρουσία του Navi δίπλα της.
-Δεν πρόκειται να το κάνω! επέμεινε πεισματικά αρνούμενη όμως να τον κοιτάξει.
-Δεν έχεις και πολλές επιλογές, έτσι; ύψωσε το ένα φρύδι ειρωνικά. Προσωπικά σε καταλαβαίνω, έκανε πως συμπάσχει μαζί της αλλά φαινόταν πως έπαιζε θέατρο. Δεν θα ήθελα με τίποτα να είμαι στην θέση σου. Είναι τόσο άσχημος που απορώ πως μπορείς να τον κοιτάς χωρίς να σου έρχεται εμετός. Αλλά πρέπει να το υπομείνεις. Απλά κλείσε τα μάτια αν προτιμάς.
Η May εξοργίστηκε πραγματικά. Ο θυμός χύθηκε από μέσα της, αν δεν έκανε εξωφρενική φασαρία θα γύριζαν όλοι να την κοιτάξουν.
-Είναι χίλιες φορές καλύτερος από εσάς τους δύο!
-Τι έγινε, May; Μας συγκίνησε το τέρας; Έχεις όρεξη για παραμύθι, πριγκιπέσα μου;
-Καθάρματα, έκανε ξέπνοα αλλά η δύναμη της ήδη εξατμιζόταν.
Ο Navi την κάρφωσε στο στέρνο με ένα δάχτυλο.
-Άσε την ψευτο-περηφάνια στην άκρη, May! Δεν περνάνε αυτά σε μένα, ούτε σε κανέναν. Ξέρουμε πολύ καλά και οι τρεις ότι θα το κάνεις, και θα το κάνεις αποκλειστικά για την πάρτι σου! Χαχα!
Και με αυτό το χαιρέκακο γελάκι την άφησε να κοιτάζει τις μύτες των παπουτσιών της.

Λίγο πιο δίπλα, ο Arima είχε πάρει είδηση την συνομιλία των δύο καθώς και την πεσμένη έκφραση του κοριτσιού. Είχε πρόθεση να επέμβει αμέσως όταν ένιωσε ένα χέρι να τυλίγεται γύρω από τους ώμους του.
-Andre, φίλε μου! Είσαι και ο πρώτος! Είχε ένα ποτήρι αλκοόλ στο χέρι του από όπου έπινε χαρούμενος και ένα ακόμα που έτεινε για τον Arima. Όλο το μαγαζί σε ένα σου δάχτυλο, παίνεψε με ειλικρίνεια για πρώτη φορά, μας τίμησες ιδιαίτερα αυτή τη φορά!
Ο Arima πήρε το ποτήρι και ήπιε μια γουλιά για να κρύψει την αμηχανία του. Ο ίδιος περίμενε ότι το μαγαζί θα τους περίμενε χάρη στις προετοιμασίες του Danny. Αλλά ήταν προφανές ότι το μαγαζί άνηκε στην οικογένεια του πραγματικού Andre Zalkov. Τι σόι χαρακτήρας ήταν αυτός;! Και τι τυχερός ήταν που οι υπάλληλοι δεν τον γνώριζαν προσωπικά αλλιώς η απατεωνιά του θα ξεμπροστιαζόταν αιματηρά!
-Γι αυτό θα σου πω ένα μυστικό! συνέχισε απτόητος ο Blaze πηγαίνοντας στο αυτί του. Γύρισε το κεφάλι στην κατεύθυνση της May και μαζί κοίταξε και ο Arima. Ξέρεις για ποιο λόγο ήθελε η May να βάλλει εμάς να οργανώσουμε μια βόλτα μαζί σου; Του έριξε ένα πλάγιο βλέμμα με νόημα. Γιατί της αρέσεις φυσικά!
-!!!
-Είναι ντροπαλή. Δεν έχει πολύ εμπειρία με αγόρια αν καταλαβαίνεις τι εννοώ! του έκλεισε το μάτι.

Ο Arima ήπιε μια ακόμα γουλιά για να καταπιεί τον κόμπο του λαιμού του. Η αλήθεια ήταν ότι η May ήταν υπέροχη. Όχι μόνο ήταν κούκλα με δυνατές προοπτικές εξέλιξης, είχε και γλυκό χαρακτήρα. Ευγενικό χαμόγελο, μελιστάλακτη αισιοδοξία, κελαρυστό γέλιο. Πάντα του φερόταν άψογα. Ήταν το πρώτο άτομο που του είχε μιλήσει στο περιβάλλον του σχολείου. Κοντά της είχε την θέληση να γίνει καλύτερος, να μην την απογοητεύσει. Ίσως αυτό ήταν το αίσθημα της πρώτης αγάπης, κάτι εντελώς ξένο γι αυτόν μέχρι τώρα. Στην προοπτική να αρέσει στην May, ένιωθε την άνοιξη να τον αγκαλιάζει! Άφησε τον Blaze να τον παρασύρει ανάμεσα στο πλήθος αγνώστων και να συνεχίζει το λογύδριο του ενώ ο ίδιος συνέχιζε το ποτό του και προσπαθούσε να αναγνωρίσει αυτά τα μπερδεμένα συναισθήματα.

Στην είσοδο του μαγαζιού ο εναπομείνων σωματοφύλακας ξεφύσηξε ανακουφισμένος. Είχαν γλιτώσει από μια πιθανή καταστροφή στο παρά πέντε. Αν έβρισκε ποιος είχε ξεχάσει να αναφέρει ότι θα εμφανιζόταν ο νεαρός αφέντης θα τον σούβλιζε ζωντανό! Πάνω στην ώρα, ένας μικροσκοπικός αλητάκος στάθηκε μπροστά του με ορθάνοιχτα μάτια γεμάτα ανυπομονησία.
-Τι θες χαμίνι; Χάσου από τα μάτια μου!
-Έχω ένα μήνυμα για το Αφεντικό μου! ανέφερε έντονα εκείνος χωρίς τον παραμικρό φόβο.
Ο σωματοφύλακας σκυθρώπιασε αλλά δεν μπορούσε να το ρισκάρει.
-Ποιος είναι το Αφεντικό σου; Αν είχε έρθει για τον νεαρό αφέντη, ποιος ήταν αυτός να κρίνει την σοβαρότητα του μηνύματος;
-Το Αφεντικό μου πέρασε πριν λίγο μέσα. Μαζί με εκείνους τους μαθητές. Είναι ο πιο φοβερός τύπος ανάμεσα τους. Αποκλείεται να μην κατάλαβες ποιος ήταν!
Τρίζοντας τα δόντια κατάφερε μόνο να ψελλίσει:
-Πέρνα μέσα και κάνε γρήγορα την δουλειά σου!

Ο Mark έφυγε σαν σίφουνας. Στον διάδρομο προσπέρασε τον δεύτερο σωματοφύλακα που επέστρεφε στο πόστο του. Εκείνος του έριξε ένα απορημένο βλέμα αλλά δεν τον σταμάτησε. Φτάνοντας τον πρώτο, ρώτησε:
-Καλά, αυτό γιατί το άφησες να περάσει;
-Ήξερε τον νεαρό Zalkov.
-Α! Κατάλαβε αμέσως. Τι μέρα κι αυτή...
Έμειναν να συλλογίζονται για λίγο, εκτιμώντας πραγματικά την ησυχία που ακολούθησε.
 
Μέσα στο μαγαζί, ο Mark κοίταζε τον κόσμο σαν νάνος ανάμεσα σε γίγαντες. Ήταν και ο λόγος που δεν βρήκε πρόβλημα να περνάει ανάμεσα στα πόδια τους χωρίς πρόβλημα. Είχε μια αποστολή να εκτελέσει και έναν λατρεμένο Μεγάλο Αδελφό να βρει. Αλλά μάταια, όπου κι αν κοίταζε δεν έβρισκε αυτόν που έψαχνε. Κάποια στιγμή πέρασε μπροστά από τον Arima, αλλά ο Mark δεν τον αναγνώρισε και ο Arima που είχε ζαλιστεί με τον Blaze στο αυτί του δεν τον πρόσεξε.
-Τι σου συνέβη μικρέ μου; Δεν είναι μέρος αυτό για παιδιά.
Η μελαγχολική φιγούρα της May εμφανίστηκε μπροστά του. Του χαμογελούσε γλυκά, αν και έδειχνε έτοιμη να κλάψει. Ο Mark αναγνώρισε την στολή του γυμνασίου και πήρε την απόφαση ότι δεν μπορούσε να καθυστερήσει άλλο.
-Δεσποινίς, θα το αφήσω πάνω σου. Θα σε εμπιστευτώ εντάξει; Πρέπει να δώσεις αυτό το σημείωμα στο Αφεντικό μου!

Το κορίτσι πήρε το διπλωμένο χαρτί που της έτεινε με αβεβαιότητα.
-Το Αφεντικό σου; Ποιον ακριβώς εννοείς;
-Το Αφεντικό μου είναι ένα. Είναι μαθητής του σχολείου σας αλλά δεν ξέρω πού να τον βρω και πρέπει να φύγω. Φυσικά είναι ο καλύτερος ανάμεσα σε όλους σας!
Το κορίτσι φάνηκε να καταλαβαίνει και καθώς δεν της πήγαινε καρδιά να αφήσει ένα τόσο νεαρό παιδί να τριγυρνά σε έναν τέτοιο χώρο, τον διαβεβαίωσε ότι θα το έδινε και τον χαιρέτησε.


Ο Mark βγήκε από το μαγαζί υπό τις κρυφές κατάρες των σωματοφυλάκων και επέστρεψε στην παρέα των ορφανών.
-Λοιπόν, του το έδωσες; Ο Danny είχε επιστρέψει στον εαυτό του και ανέλαβε πάλι τον έλεγχο της ομάδας τους. Ο μικρός έγνεψε ανασηκώνοντας τους ώμους. Πίστευε ότι η όμορφη κοπέλα θα τηρούσε το λόγο της μετά από τόση επιμονή. Ωραία, οπότε μπορούμε να περιμένουμε στην πίσω πόρτα του μαγαζιού. Ακολουθήστε με!