Αν είσαι κι αν δεν είσαι του Δήμαρχου παιδί...[Τέλος-Aποστολή] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

«Μα τι αναίδεια είναι αυτή;! Δε σ'έφερα εδώ μέσα για να με προσβάλλεις μικρέ! Μόλις έρθει -!»
«Ας είμαστε ήρεμοι…» είπα μελιστάλακτα και σηκώθηκα όρθιος.

Πήγα κι έκατσα στο χέρι της πολυθρόνας, που για να είμαστε ειλικρινείς είχε αρκετό χώρο για να κάτσω εφόσον ο Νυφίτσας έπιανε με το ζόρι τη μισή έτσι κι αλλιώς. Φάνηκε να τρόμαξε από την εγγύτητα, μάλλον το πήρε σαν προσβολή επίσης, αλλά δεν τον άφησα να δώσει καμιά περίεργη εντολή στο προσωπικό του. «Εγώ το μόνο που ζήτησα είναι μια αποκλειστικότητα από σας για τις βρομοδουλειές του άλλου δημάρχου. Τίποτα παραπάνω…έχω ακούσει πως δεν τα πάτε και πολύ καλά.»

Εκεί κάγχασε. «Και τώρα τελευταία ειδικά όλο κόντρα μου πάει! Προσπαθεί να στρέψει τους ψηφοφόρους μου εναντίων μου!»
Αχα! Άρα οι φήμες ήσαν αληθινές! Καλό που επαληθεύθηκε. «Απαπα τον άξεστο…! Οπότε δεν βλέπω καν ποιο είναι το πρόβλημά σας! Μια δυο αποκλειστικές πληροφοριούλες, τόσο δα μικρούλες, και με ξεφορτώνεστε και από το καζίνο σας και από το νησί σας…»

Φάνηκε να το τον ενδιαφέρει πραγματικά. Συνοφρυωμένος, με το χέρι στο στόμα να το καλύπτει σε ένδειξη πως σκέφτεται, αποφάσιζε. Επειδή το αν θα έφευγα από δω μέσα κυνηγημένος ή όχι βασιζόταν ακριβώς στην επόμενη επιλογή του, σηκώθηκα, πήγα έκατσα δίπλα στην ντάμα μου…και της φίλησα το χέρι. Μια μικρή αποζημίωση για ό,τι περνούσε εξαιτίας μου. Όχι μεγάλη το ξέρω, αλλά μέχρι να της δώσω τα λεφτά της, αυτό αρκούσε.

Εκείνη πάλι το διασκέδαζε! Μου χαμογελούσε συνομωτικά και όταν την κοίταξα μου έκλεισε το μάτι. Ήταν ζαλαρή, ξαπλωμένη, σχεδόν λες και βρισκόταν σπίτι της. Είχε ωραία πόδια, τώρα που τα παρατηρούσα. Μακριά και ίσια, αλλά όχι άχαρα. Μπλέκονταν παιχνιδιάρικα με το φόρεμα και τα παπούτσια της ενώ το καλσόν της σε προκαλούσε μόνο να την αγγίξεις!

Κι εκεί που πήγα να κάνω την κίνησή μου «εναντίων» του καλσόν της, «Καλώς!» είπε ο Νυφίτσας με πεποίθηση και μου χάλασε την ατμόσφαιρα. Μμμ, χαιρόταν κιόλας που μου έκανε χαλάστρα. «Θα συναντηθούμε αύριο το πρωί στο δημαρχείο στις…ας πούμε εννέα;»

Έβηξα λίγο. «Τώρα που το ξανασκέφτομαι, τι λέτε για τις δέκα; Ήδη είναι δωδεκάμισι και δε θέλω να μου είστε κουρασμένος.»
Μπράβο. Μαθαίνει γρήγορα βλέπω. «Ω, είστε τόσο διακριτικός αγαπητέ μου. Έχει καλώς! Έχουμε μια συμφωνία.» είπα ενώ σηκώθηκα κι αυτήν τη φορά και οι δύο που κάθονταν μιμήθηκαν τα παράδειγμά μου. Έσφιξα το χέρι του – όσο μπορούσα για να μη μείνει ο ιδρώτας του πολύ πάνω μου –.

Κατευθυνθήκαμε στην έξοδο του δωματίου και χαιρετίσαμε μια τελευταία φορά. «Ούτε λεπτό μετά τις έντεκα θα είμαι εκεί. Αντίο σας!»
«Αντίο σα-Ε! [i]Είπαμε δέκα…[/i]!»

Η φωνή του όμως υπερκαλύφθηκε από το γέλιο μας αλλά και τις φωνές των θαμώνων του VIP. Δε δώσαμε καμία σημασία στους γύρω μας που κοιτούσαν ενοχλημένοι από τη φασαρία που κάναμε – κυρίως γιατί εκνευρίστηκα τόσο που είδα μια άλλη κοπέλα να κάνει το «ταμπλό» και μόνο έναν από τους προηγούμενους κυρίους να λείπει –.

Αφού βγήκαμε από την αίθουσα των VIP, πήγα κι εξαργύρωσα τις μάρκες μου.
Πω πω…μου δώσανε 500.000 belli στο χέρι και το μόνο που έκανα ήταν να παίζω ένα παιχνίδι που αγαπώ! Σαν ψέματα μου φαινόταν. Κατενθουσιάστηκα! Έβγαλα πολλά λεφτά, ολομόναχος! Ήταν και τα πρώτα μου λεφτά. Πού είσαι πατέρα να δεις τον «αχαΐρευτο» τον γιο σου τώρα. Ήθελα τόσο πολύ να το γιορτάσω…! Δάκρια περηφάνιας και ικανοποίησης κυλούσαν καυτά στα μάγουλά μου…

«Χα χα, τόσο πολύ τα χρειάζεσαι αυτά τα λεφτά;»
«Παρακαλώ;»

«Κυριολεκτικά κλαις…»
«Ω, αυτό; Δεν είναι τίποτα. Ένας ευαίσθητος άντρας σαν κι εμένα απλώς πρέπει να εξωτερικεύει τα συναισθήματά του!»

Η Alicia γέλασε. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο όμως. Το εννοούσα. Δεν προσπαθούσα να την κάνω να γελάσει…τι να πω; Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας! «Και είναι δάκρια χαράς αυτά που βλέπεις να κοσμούν το πρόσωπό μου, όχι ανακούφισης! Βλέπεις, αυτά τα λεφτά έχουν ιδιαίτερη σημασία για μένα…!» Ας μην της έλεγα την πλήρη αλήθεια. Μπορεί να περιπλεκόταν η κατάσταση και δεν ήθελα.

«Ώστε έτσι ε; Τότε πρέπει να το γιορτάσεις!»
«Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν κι εγώ. Μήπως έχεις κάποιο μέρος υπόψιν σου…; Όπως το δικό σου ας πούμε; Φαντάζομαι για να λείπεις το έχεις κλείσει για σήμερα. Σωστά;» Έγνεψε καταφατικά, ακόμα με το χαμόγελο μεγάλο. Tην "'επιασα στα πράσα". «Τότε τι λες να πάμε εκεί οι δυο μας; Να πιούμε, να γιορτάσουμε πιο…προσωπικά.»
Με ζύγιασε με το βλέμμα της. «Είσαι τυχερός που μ’αρέσουν οι άντρες που τα βάζουν με την άρχουσα δύναμη.»
«Πολύ τυχερός.» της είπα και της προσέφερα το μπράτσο μου. Ευγενικά, δέχτηκε.

Κι έτσι πήγαμε στο μαγαζί της. Δεν ήταν πολύ μακριά από την πλατεία με τα πολλά καζίνο, κάναμε δεν κάναμε δέκα λεπτά με τα πόδια. Τέτοια ώρα σπάνια όμως κυκλοφορούσα στον δρόμο εγώ γι αυτό μου φάνηκε απόκοσμο να βλέπω τις γυναίκες στην άκρη του δρόμου, ντυμένες προκλητικά, να εκπορνεύονται. Ή τους μεθυσμένους άντρες, την καλύτερη πελατεία τους, να τις πλησιάζουν τραυλίζοντας. Τα αδέσποτα κι εδώ υπήρχαν, αν και λιγότερα στον αριθμό, και ζητιάνευαν ένα κομμάτι φαΐ μαζί με τους γέρους από το απόγευμα ακόμα. Μία πόλη, δύο όψεις, σαν ένα νόμισμα. Δεν έφταιγε κανείς μα έφταιγαν όλοι.

Στο νησί μου, στην πόλη που ήμουν εγώ, τέτοια πράγματα δε γίνονταν ούτε καν στις τέσσερις το πρωί που συνήθως επέστρεφα σπίτι. Όλα ήταν συμμαζεμένα και όλοι όσοι δε διασκέδαζαν, στα σπίτια τους. Όμως αυτές οι φριχτές εικόνες ήταν πραγματικές κι εξελίσσονταν μπροστά μου...! Τα αθώα μου ματάκια σπιλώνονταν από αυτές τις τραγικές καταστάσεις! Προσπάθησα να αγνοήσω τα τεκταινόμενα γύρω μου αλλά η δυσφορία μου ήταν παραπάνω από προφανής.

Αν και το πρόσεξε η έξυπνη συνοδός μου, δεν είπε τίποτα σε σχέση με αυτό. Απλώς με πήρε απ'το χέρι και με οδήγησε στο μπαρ της. Ήταν ένα ωραίο μέρος, με μοντέρνο, αλλά και συνάμα παλαιό διάκοσμο. Νομίζω ο καλύτερος τρόπος για να το περιγράψω θα ήταν...vintage. Με πολύ μαύρο και περίεργο άσπρο που κι αυτό μαύριζε αλλά μόνο στο φως έλαμπε σαν μαργαριτάρι! Το ημίφως βοηθούσε την ατμόσφαιρα που ήθελα να δημιουργήσω μα παράλληλα έδινε και μια πιο...αναπαυτικός και ζεστός. Λες και ήσουν στο σπίτι μακριά απ'το σπίτι.

Δεν ήταν πολύ μεγάλο, όμως ήταν όμορφο. Κι αν είναι τόσο ωραίο όσο φαινόταν σε μένα, σίγουρα πολλοί άνθρωποι θα το επισκέπτονταν...αρα προς τι το καρφί του Δημάρχου για το μαγαζί της; Ίσως να ήταν μόνο μία κούφια απειλή. Τη ρώτησα όμως, γιατί η περιέργεια με πέθαινε. Μου είπε πως είχε περάσει μια περίοδο που είχε ασχοληθεί υπερβολικά με τον τζόγο και γι αυτό παραλίγο να χάσει το μαγαζί της στα χαρτιά. Πως ακόμα ξεπλήρωνε το χρέος και τώρα με αυτά που θα της έδινα από τα κερδισμένα θα πλήρωνε την προ-τελευταία δόση. Χάρηκα για κείνη...και βεβαίως μετά της έδωσα τα χρήματα τα οποία κάθε φορά ξεχνούσα πως είχα ακόμα στα χέρια μου!

Τι περίεργο που μου φαινόταν...όλα αυά τα λεφτά δικά μου απ'όλες τις απόψεις. Από μένα, για μένα. Δεν τα αποχωρίστηκα δύσκολα όμως, γιατί από την αρχή είχα μείνει έκπληκτος που τα πήρα, πόσο μάλλον να δώσω μερικά που από την αρχή ήξερα πως έπρεπε να τα δώσω. Λίγο το τετελεσμένο του γεγονότος, λίγο του ότι ακόμα δεν το πίστευα, τα έωσα αμέσως κι έμεινα να σκέφτομαι άλλα πράγματα...

Μισή ώρα αργότερα, η Alicia με είχε διώξει από το μαγαζί της, αν και το προκλητικό της χαμόγελο δε μειώθηκε. Μάλλον έταιγε το γεγονός πως ήμουν πολύ ευθύς μαζί της για το τι ήθελα από κείνη ή το γεγονός πως σε μια προσπάθεια να την προσεγγίσω, της ράπισα τα οπίσθια--πολύ μαλακά, το ορκίζομαι, δεν πόνεσε καθόλου.

Αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο, κι εγώ βρέθηκα στην άκρη του δρόμου μόνος, ξερός και κρύος. Ω τι συμφορά! Τώρα είχα μόνο τα λεφτά μου να μου κρατάνε παρέα. Αλλά όχι ακριβώς. Είχα τα λεφτά μου...κι έναν σκύλο.

Ένας φουντωτός σκύλος, με τη γλώσσα απ'έξω, με κοιτούσε ικετευτικά. Από το μέγεθός του αλλά και τη ράτσα του, η οποία ήταν αυτή του κόλλεϋ, συμπέρανα εύκολα πως ακόμα είναι στην ανάπτυξη. Κι αν κρίνω από την πλούσια κι εντυπωσιακή γούνα τότε ήταν αρσενικό. Γιατί έτσι είναι στη φύση, πάντα τα αρσενικά είναι φανταχτερά κι ωραία έτσι ώστε να τα επιλέγουν τα θυληκά. Μόνο στους ανθρώπους είναι το αντίθετο...γι αυτό κι εγώ το έχω σαν σκοπό της ζωής μου - δευτερεύοντα τουλάχιστον - το να καταρρίψω αυτήν τη νοοτροπία! Είμαι και θα είμαι πάντα ο πιο φανταχτερός του ζευγαριού! Πάντα!

Τίναξα τις ξανθές μου μπούκλες προς τα πίσω και χαμογέλασα στον εαυτό μου. Είμαι κούκλος έτσι κι αλλιώς. "Έτσι δεν είναι αγόρι μου;" ρώτησα τον μεγάλο σκύλο εμπρός μου. Αυτός γάβγισε καταφατικά -φυσικά, ακόμα και οι σκύλοι συμφωνούν μαζί μου - και κούνησε την ουρά του όλο χαρά. "Ωωω, μα τι γλυκός που είσαι συ; Έλα δω να σε χαϊδέψω, έλα! Μη φοβάσαι!"

Στην αρχή ήταν δειλός, έστω κι αν εκείνος με πλησίασε πρώτος, και δεν ερχόταν στο παρατεταμένο μου χέρι. Όμως εγώ, σωστός γητευτής των σκυλιών, ήξερα πως να το κάνω να ηρεμήσει: κοίταξα απ'ην αλλη ενώ προσέφερα το χέρι μου, και περίμενα να με προσεγγίσει εκείνος και πάλι. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχε αρχίσει να με μυρίζει κι εν τέλη να κάθεται σιμά μου, ακίνητος. "Μπράβο! Καλό αγόρι!" είπα και του χάιδεψα το πυκνό τρίχωμα. Έβγαλε τη γλώσσα του ικανοποιημένος.

Συνέχισα να ασχολούμαι με τον σκύλο, ώσπου ένιωσα κάποιον να με παρακολουθεί. Ο σκύλος πώς δεν το είχε καταλάβει τόση ώρα; Γιατί σίγουρα ήταν εκεί πολύ ώρα--όταν γύρισα διακριτκά διακριτικά να κοιτάξω, ο τύπος ήταν τόσο καλά κρυμμένος που χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω το καθρεφτάκι που πάντα έχω μαζί μου για να δω που μπορεί να ήταν...τον είδα με το καθρεφτάκι όμως και ο τύπος ήταν τεράστιος! Αναρωτιέμαι πως κατάφερε να κρυφτεί εξαρχής..."Μπράβο! Πολύ χρήσιμος είσαι!" μάλωσα χαμηλόφωνα τον σκύλο. Εκείνος κλαψούρισε με τον τρόπο που μόνο οι σκύλοι μπορούν και γίνονται αξιαγάπητοι. "Καλά, δε φταις εσύ."

Αυτός που με ακολουθούσε πρέπει να ήταν ο Masta. Τόσο μεγάλος αλλά και ικανός, μόνο αυτός είχε περιγραφεί έτσι. Τον αγνόησα όμως. Αν με ακολουθούσε μέχρι και το ξενοδοχείο σήμαινε πως ήθελε να δει μήπως κάνω κάποια περίεργη κίνηση...αλλά δε θα του έδινα την ικανοποίηση. Έτσι, κίνησα για το ταπεινό ξενοδοχείο μου.

Το πως δε θα πήγαινα μόνος μου στο ξενοδοχείο το ήξερα εφόσον είχα ουρά τον Masta - ήμουν σίγουρος πως ήταν αυτός πλέον. Εξάλλου, έναν άνθρωπο σαν κι εμένα, μόνο οι καλύτεροι θα τον παρακολουθούσαν - αλλά δεν περίμενα να αποκτήσω και δεύτερη! Ή μάλλον, δεν περίμενα ο άλλος που με ακολούθησε να είχε πραγματική ουρά! Ο σκύλος που είχα γνωρίσει πριν με είχε πάρει κυριολεκτικά από πίσω!

Τρεις φορές προσπάθησα να τον διώξω και ειλκρινά έβαλα όλη μου τη δύναμη, αλλά δεν τα κατάφερα. Και κάθε φορά μάλιστα, σταματούσα, έμενα ακίνητος, γυρνούσα στον σκύλο και του έλεγα εμφατικά "Ξου τώρα!" με διάφορους τρόπους, οπότε δεν καταλαβαίνω γιατί συνέχιζε να με ακολουθεί! Πρέπει να ήταν πραγματικά λεοντόκαρδος, έστω και σκύλος.

Είδα κι απόειδα και τον άφησα να έρθει στο πλάι μου. "Εφόσον δε λες να φύγεις, τουλάχιστον έλα να μου κρατάς παρέα." Γάβγισε κι έτρεξε αμέσως να πάρει τη θέση που του έειχνα με το χέρι μου. Χάρηκε υποθέτω. Όσο το παρατηρούσα όμως, τόσο με έθλιβε το γεγονός πως ένα τόσο όμορφο και συνάμα ακριβό σκυλί ήταν στους δρόμους τόσο νέο. Με το που σταμάτησε να είναι κουτάβι δηλαδή το διώξανε; Παρόλο που το φέρανε από άλλη πόλη μόνο και μόνο για ν'απολαύσει κάποιος τη συντροφιά του; Σίγουρα αυτό ήτανε δουλειά κάποιου κακομαθημένου μικρού παιδιού! Κι αυτή η πόλη έπρεπε να αλλάξει νοοτροπία γρήγορα. Οι νεόπλουτοι πάντα είναι οι χειρότεροι.

Σημείωση: και η δική μου οικογένεια είναι νεόπλουτη αλλά εμείς ποτέ δεν κάνμε έτσι! Μάλιστα, μια γάτα που είχα όταν ήμουν παιδί την κράτησα μέχρι που εξέπνευσε, τρία χρόνια πριν. Και ήταν καλοζωισμένη!

Όταν έφτασα στο πανδοχείο μου, ανέβηκα ήσυχα τις σκάλες, με τον σκύλο να με ακολουθεί κατά πόδας. Δε θα το άφηνα κι αυτόν πάνω αλλά είδα πως όχι μόνο με ακολούθησε μέχρι εδώ ο Masta κι αγριεύτηκα, αλλά πως και έμεινε εκεί να με περιμένει αύριο το πρωί. Όταν ήμουν στο μικρό σαλόνι της υποδοχής, τον είδα να παίρνει θέση κάτω από ένα δέντρο πίσω από έναν βράχο με άμεση πρόσβαση στην είσοδο του πανδοχείου. Καλύτερα να ερχόταν ο σκύλος μαζί μου...

Το επόμενο πρωί, ξύπνησα, πλύθηκα, ντύθηκα και ήμουν έτοιμος να πάω στο ραντεβού μου. Έβαλα κάτι ανάλογο φυσικά, μην πάω και σαν λέτσος, αλλά με ικανοποίηση είδα πως ο σκύλος όχι μόνο δεν είχε κάνει τίποτα στα πράγματά μου ή και στο δωμάτιο, αλλά καθόταν ήσυχος στα πόδια του κρεββατιού, πάνω στο χαλάκι. Με κοιτούσε χαρούμενος και η γλώσσα του ακόμα κρεμόταν.

Και τότε συνειδξτοποίησα πως δεν ήταν μόνο από χαρά που με έβλεπε αλλά κι επειδή διψούσε και πεινούσε! Αχου το καημένο...! "Έλα αγόρι μου, πάμε να φάμε!"

Τότε ήταν η πρώτη φορά που κοίταξα την ώρα: ήταν δέκα. Υπέροχα! Αυτό σήμαινε πως είχα άλλη μισή ώρα να φάω και να ηρεμήσω. Τέλεια. Πήγαμε κάτω στη ρεσεψιόν, εγώ κι ο σκύλος, και βρήκαμε την κυρία Mardock. "Καλημέρα! Πω πω, τι κομψός που είσαι και σήμερα! Πάντα έτσι ντύνεσαι;"
"Φυσικά΄ ένας κύριος οφείλει να είναι ανα πάσα στιγμή κομψός, πόσο μάλλον ένας δημσιογράφος."
"Ααα, σωστά. Το είχα ξεχάσει αυτό. Λοιπόν, πώς πέρασες εχθές;"
"Πολύ ωραία, κυρία μου, μόνο που ξέρετε...πεινάμε."
"Όταν λες πεινάτει, τι-;"

Γαβ γαβ ακούστηκε και ο μικρός κατάφερε να ανεβάσει τα πόδια του μέχρι και την κοιλιά μου. "ΑΑΑ! Ένας σκύλος!" Μα πώς κάνει έτσι; Δεν ήτανε δα και αρκούδα... "Εσύ τον έφερες εδώ;"
"Όντως, και πεινάμε. Παρακαλώ πολύ βάλε τέ του λίγο νεράκι και κρεατάκι να φάει. Εγώ ια ήθελα κέικ αν σας βρίσκεται..." Κατευθήνθηκα στο σαλονάκι, κι έκατσα. Είχε άλλα δύο άτομα εκεί, μαζί καθισμένα μα πήγα λίγο μακριά τους - μην τους ενοχλώ χωρίς λόγο - ενώ με το ζόρι παρατήρησα την κυρία Mardock να έρχεται ξωπίσω μου. Ήμουν αποροφημένος στο να δω αν είναι ακόμα εκεί ο Masta...που ήταν. Ωωω, κατάρα!
"Μα τα σκυλιά δεν επιτρέπονται και πού θες να βρω εγώ-;"
"Σας παρακαλώ, κάντε μια εξαίρεση. Και θα δείτε πως δε θα σας ενοχλήσουμε καθόλου...! Καθόλου."

Γγγαβ γαβ! ξανακούστηκε ο ενθπυσιώδης σκύλος και κούνησε την ουρίτσα του με ανυπομονησία. Την κοίταξε ικετευτικά με το πιο πετυχημένο σκυλίσιο αγαπησιάρικο βλέμμα που είχα δει ποτέ. "Ουυυυυφ, καλώς! Αλλά θα τα βρείτε εσείς με τον άντρα μου όταν έρθει και δει αυτό το τέρας μαζί σου!"

Ναι! Λύγισε! Χαμογέλασα στον σκύλο κι εκείνος κούνησε και πάλι την ουρά του περιχαρής...

Δεν κάτσαμε πολύ, ούτε εγώ ούτε ο σκύλος που είχα καταλήξει να υιοθετήσω για τη μικρή παραμονή μου στο νησί. Φάγαμε και φύγαμε αμέσως. Όμως με το που πατήσαμε το πόδι μας έξω από το πανδοχείο ο προηγουμένως καλά κρυμμμένος απεσταλμένος του Δημάρχου βρισκόταν μπροστά από την πόρτα, επιβλητικός και τεράστιος.

"Κύριε Rin, ακολουθήστε με παρακαλώ. Με στέλνει ο Δήμαρχος Lem για να σας συνοδεύσω για το ραντεβού σας." είπε χαμηλόφωνα μα απόλυτα. Δεν χωρούσε αμφιβολία πως θα έκανα αυτό που μου ζητούσε στο μυαλό του κι αυτό το μετέφερε και σε μένα. Σκιάχτηκα.

Τίναξα τα μαλλιά μου και έγνεψε καταφατικά. Άρχισα να τον ακολουθώ...όσες φορές κι αν έκανα κάποια προσπάθεια για να του πιάσω συζήτηση, πάντα κατέληγα να μιλάω στον εαυτό μου. Σίγουρα, δε σταμάτησα να μιλάω σ'όλη τη διαδρομή - κι αυτό ελπίζω να τον εκνεύρισε αρκετά - αλλά εκείνος δεν είχε συνεισφέρει καθόλου! Ακόμα κι ο σκύλος πιο πολύ μόλησε από κείνον!

Όταν φτάσαμε επιτέλους στο Δημαρχείο, σταμάτησε και μου υπέδειξε πως να φτάσω στο γραφείο του ενδιαφερόμενου. Αυτό που με παραξένεψε περισσότερο όμως δεν ήταν το μεγαλοπρεπές κτίριο που στεγαζόταν η μεγαλειότητα του Νυφίτσα, μα το πόσο...άδεια φαινόταν η πόλη το πρωί και πόσο αξιολύπητη. Η αίγλη της νύχτας των τυχερών παιχνιδιών στο φως του ήλιου φαινόταν κατάντια και οι κάτοικοι που κυκλοφορούσαν είτε νύσταζαν είτε καθάριζαν. Ναι μεν ήταν πολλοί στου δρόμους για ψωμιά, για δουλειές ή για ό,τι άλλο, αλλά κανένας δεν ήταν εύθυμος. Καμιά χαρά όπως εχθές το βράδυ, κανένα κέφι. Η ζωή ξεκινούσε μετά τις οχτώ και τώρα ακόμα ήταν πολύ νωρίς.

Ανέβηκα στον δεύτερο όροφο τρίτη πόρτα αριστερά και βρέθηκα μπροστά σε μια εντυπωσιακή δίφυλλη ξύλινη πόρτα. Σκαλιστή και ψηλή, περίμενε εμένα να την αγγίξω. Γάβγισε ο σκύλος όμως κι έτσι δεν κατάφερα να φέρω κανέναν προ εκπλήξεως. Αμάν. Αρκέστηκα στο να μπω μέσα αφού χτύπησα μία φορά την πόρτα ελαφρά.

"Ω, κύριε Rin, καλημέρα. Σήμερα βλέπω χωρίς παρέα, εύγε." είπε ο Δήμαρχος τη στιγμή που με είδε και το χαμόγελό του μεγάλωσε σηματνικά. Προφανώς δεν πολυσυμπαθούσε την χθεσινή συνοδό μου...πάω στοίχημα πως τον είχε απορρίψει κάποτε.

Δε με ξάφνιασε το γεγονός πως ήταν ντυμένος στην τρίχα όμως ούτε πως ήταν ο μόνος φρέσκος μέσα σε όλο το χωριό. Μαζί του στο γραφείο ήταν μια κοπέλα, η γραμματέας του, η οποία με κοίταξε στην αρχή ξαφνιασμένη, μετά χαμογέλασε και μετά κοίταξε τον Δήμαρχο. Φάνηκε να απογοητεύεται, λες και τον κοίταζε πρώτη φορά. Ήταν κι αυτή ντυμένη στην τρίχα, εξίσου αν όχι περισσότερο φρέσκια και ιδιαιτέρως όμορφη. Τα μαύρα μαλλιά της σχημάτιζαν ευθείες σαν καταρράκτες πάνω στην πλάτη της ενώ τα μάτια της, έκαιγαν σαν κάρβουνα. Ωραία ήταν...! Και θα ήταν ακόμα πιο ωραία χωρίς ρούχα. Και για να κάνει έτσι μάλλον αυτός ο ψηλός νάνος θα την είχε δει έτσι. Απαπαπα.

Κάθισα χωρίς να μου το ζητήσει και βολεύτηκα στη θέση μου. Είχε δύο δερμάτινους καναπέδες εκεί μέσα, κι εγώ προτίμησα τον μεγαλύτερο. Το τραπεζάκι ανάμεσά τους ήταν ξύλινο και σκούρο καφέ, ίδιο χρώμα με την οξειά του γραφείου του Δημάρχου. Όποιος διακόσμησε αυτό το δωμάτιο είχε γούστο!

Αφού έκανα τον εαυτό μου σαν το σπίτι μου, στράφηκα στην όμορφη βοηθό που μόλις είχε κάνει τα χαρτιά της, και ήθελε να φύγει. "Ένα τσάι παρακαλώ, δύο κουταλιές ζαχαρίνη και μία κουταλιά γάλα. Και τη διευθυνσή σου, αν δε σε πειράζει..." της ψιθύρησα όταν ήρθε αρκετά κοντά. Χαχάνισε διακριτικά κι έφυγε με την παραγγελία μου. Ξαφνικά, μιμίθηκα το ύφος "και τώρα δουλειά" που τόσες φορές είχα δει τον αδερφό μου και τον πατέρα μου να παίρνουν και τον κοίταξα. "Και τώρα πείτε μου, αγαπητέ. Τι άπλυτα του άλλου Δημάρχου έχετε να φέρετε στο φως...;"

Δε μας πήρε πάνω αό μία ώρα για να μου πει κάποια πολύ άσχημα πράγματα για τον άνθρωπο γνωστό και ως Δήμαρχο Kane. Από κατηγορίες για διακίνηση ναρκωτικών μέχρι και εκπορνεύσεις γυναικών μου μίλησε. Φυσικά, αν έπρεπε να πιστέψω κάποιον, θα προτιμούσα να πιστέψω τις φήμες παρά αυτόν τον ύπουλο άνθρωπο που όλες οι φήμες είχαν τον ίδιο σαν επίκεντρο τέτοιων ενεργειών. Δική μου γνώμη ήταν πως ο Δήμαρχος Kane είχε στην αρχή την πρωτοκαθεδρία σε αυτές τις παράνομες κι άσεμνες πράξεις και μετά ήρθε ο Νυφίτσας και του έκλεψε τη δόξα.

Κι αυτός είνα ο πραγματικός λόγος που μαλώνουν. Πάω και στοίχημα πως μέχρι να του κλέψει τις δουλειές και να εδραιωθεί ο ίδιος, ο Δήμαρχος Kane του έκανε δώρα γυναίκες του Νυφίτσα επειδή αποκλείεται να μπορούσε αλλώς να βρει γυναίκα. Ο αχρείος.

Όταν έφυγα από το Δημαρχείο με πολλές πληροφορίες περισσότερες απ'ότι ήρθα - όπως και διαθέσεις να αδειάσω το στομάχι μου - εκτός από τον σκύλο φυσικά με ακολούθησε και ο πλέον γνωστός σε μένα αρχηγός των Shields. Αυτήν τη φορά δεν έκανε καν τον κόπο να κρυφτεί ή τίποτα άλλο, αλλά ήταν δίπλα μου, προσέχοντας και τον σκύλο μάλιστα! Δύο φορές που ξεστράτισε, ακολουθώντας τη μύτη του, τον έφερε πίσω με μια αυστηρή φωνή.

"Πώς τον φωνάζεις;" με είχε ρωτήσει σοβαρά και με είχε τρομάξει λίγο στην αρχή. Καλή ερώτηση, σκέφτηκα όμως, κι έμεινα να σκέφτομαι ένα όνομα για τον εξαιρετικά υπάκουο αλλά παιχνιδιάρικο σκύλο.
"Βρούτος!" είπα αυτόματα και τότε συνειδητοποίησα πως αυτός ο σκύλος μου θύμιζε τον αδερφό μου! Χαρούμενος, πιστός, υπάκουος, αλλά υπερκινητικός. Θα έκανε γάντι. Μα μετά, πριν καν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, ο Masta φώναξε:
"ΒΡΟΥΤΕΕΕ! Έλα δω τώρα!"