[Τέλος] Γύρισε στην φύση... [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

"Εγώ είμαι φίλος σου," είπε ο Lupe. "Έχω χρόνια να δω ψαράνθρωπο. Έχω καιρό να δω κάποιον," συνέχισε τα λόγια του και κοίταξε με αυτό το βλέμμα χαράς γύρω του με τις κόρες των ματιών να πηγαίνουν αριστερά και δεξιά συνεχόμενα. Στην πραγματικότητα δεν είχε δει ποτέ, του είχε κάνει εντύπωση αλλά δεν τον ένοιαζε αυτό πια. Το χαμόγελο όμως ήταν κολλημένο. Τα κόκαλα στα ρουφηγμένα του μάγουλα πεταγόντουσαν δημιουργώντας μια αίσθηση φρίκης στον ξένο, ο οποίος πια ήταν επιβεβαιωμένος ότι ο άνδρας που βρήκε στο νησί ήταν αποτρελαμένος. Σκεφτόταν ότι θα είχε ξεμείνει αρκετό καιρό στο νησί και αυτό του δημιούργησε προβλήματα.

"Εγώ είμαι ο Makoto," του συστήθηκε και τίναξε τα μαλλιά μου προς τα πίσω αναδεικνύοντας τα χαρακτηριστικά του. Μεγάλη ψωνάρα, σκέφτηκε από μέσα του ο Lupe ενώ έγυρε το πρόσωπό του προς τα δεξιά παρατηρώντας τον ξένο που συνέχισε να μιλάει. "Πόσο καιρό ζεις εδώ;" συνέχισε με σοβαρό ύφος.

"Πες μου για εσένα," συνέχισε με το βλέμμα του να είναι συγκεντρωμένο επάνω στον πειρατή που κουνιόταν συνέχεια σαν να μην μπορούσε να βολευτεί στην θέση του.

Ο Lupe τον άρπαξε από το χέρι και τον οδήγησε πιο μέσα στην σπηλιά. Δεν ήξερε τις προθέσεις του ούτε ήξερε αν ήταν φίλος του όπως ο Lupe ισχυρίστηκε ή όχι. Κάθισε απέναντι του απλώνοντας τα πόδια του και παρακολουθώντας τον. Άφησε τον πυρσό κάτω και τον κοίταξε με το βλέμμα εκείνου που είχε περάσει κακουχίες, θέλοντας να παίξει έναν δράμα στο διασώστη του όπως τον είχε ονομάσει μέσα στο μυαλό του ο νεαρός. Το κουρασμένο βλέμμα του πειρατή που ταξιδεύει στις θάλασσες χωρίς σταματημό. Αυτό ήταν. Τα μάτια του είχαν πάντως μαύρους κύκλους και φαινόταν υπερβολικά κουρασμένος και βρώμικος. Η περιγραφή του κολλούσε με πειρατή. Έπρεπε να σκεφτεί γρήγορα μια ιστορία που θα ήταν πειστική, αλλά να παίξει και ο ίδιος καλό θέατρο. Αυτό όμως που τον χαροποιούσε περισσότερο ήταν ότι μπορούσε πια να μιλήσει σε άνθρωπο, έστω και ψαράνθρωπο.

Άρχισε σιγά σιγά την ιστορία του. Την διηγήθηκε από την αρχή, σαν κάποτε να είχε συμβεί. Από το πώς έφτασε στο νησί μέχρι την ημέρα που έφτασα ο ξένος. Προσπαθούσε να του πει κάθε λεπτομέρεια για μεγαλύτερη αληθοφάνεια και να στηρίξει το ότι είχε αποτρελαθεί αλλά ο ξένος του ζήτησε ευγενικά να του πει τα πιο βασικά. Η απάντησή του που ήταν ότι θα είχαν πολύ καιρό ακόμα για να του τα διηγηθεί τον τρόμαξε και απλά χαμογέλασε αμήχανα κοιτώντας γύρω του για τίποτα περίεργο, ενώ μετακινήθηκε πιο κοντά στην έξοδο. Εκείνος ανενόχλητος συνέχισε να του διηγείται...

Και η ιστορία του άρχιζε κάπως έτσι.

"Ήμουν πειρατής, πριν κανέναν ένα χρόνο και. Δεν θυμάμαι ακριβώς. Ζούσε όμορφα την ζωή μου. Λεφτά, γυναίκες και ό,τι άλλο ποθούσα ήταν δικό μου. Πάνω απ' όλα τα λεφτά. Ειδικότητά μου ήταν το κλέψιμο. Μπορούσε να κλέψω τον κάθε πλούσιο της περιοχής μου," είπε και χαμογέλασε χαιρέκακα.

"Το πλήρωμά μου, ένα από αυτά που έτρεμαν οι περισσότεροι στην South Blue. Κλέφτες με τα όλα τους, θα σου έλεγα. Μαζί κάναμε τα πάντα, κλέβαμε, νικούσαμε, πίναμε και γλεντούσαμε. Ωραία η ζωή μου. Μέχρι που άλλαξε ο καπετάνιος του πληρώματος. Ο αρχηγός ήταν πολύ γέρος οπότε μια μέρα αποφάσισε να μας αφήσει για την άλλη ζωή. Τα ηνία τα άφησε στον δυνατότερο του πληρώματος, όχι εμένα," γέλασε δυνατά με εκείνο το τρελό βλέμμα που κοιτούσε σε όλες τις κατευθύνσεις.

Για μια στιγμή σώπασε και κοίταξε το έδαφος. Δεν ήξερε πώς να συνεχίσει, δεν είχε ονόματα στο μυαλό του και έπρεπε να τα βρει όλα γρήγορα. Ο ξένος κούνησε το κεφάλι θέλοντας να τον συμπονέσει πιστεύοντας ότι θρηνούσε τον καπετάνιο του αλλά ξαφνικά προς έκπληξή του ο τρελός άρχισε να γελάει σαν υστερικός και σώπασε πάλι με τον ίδιο τρόπο. Απότομα. Και σταύρωσε πάλι τα χέρια του.

"Ήταν ο Raid. Μεγαλύτερος από εμένα στην ηλικία αλλά όχι τόσο έξυπνος στο μυαλό του. Η δύναμή του όμως τον έκανε να επιβάλλεται σε όλα τα μέλη του πληρώματος χωρίς να κουνήσει δεύτερη φορά το δάχτυλό του. Οι περισσότεροι δεν ήμασταν ευχαριστημένοι μ'αυτό αλλά κανένας δεν έβγαζε τσιμουδιά για να παραπονεθεί ή να εκφράσει την δυσαρέσκειά του. Σε κάτι τέτοιες καταστάσεις συμβιβάζεσαι," είπε σοβαρά και κούνησε μόνος του καταφατικά το κεφάλι συμφωνόντας με τον ίδιο του τον εαυτό.

Και συνέχισε ακάθεκτος να του λέει την ιστορία του. Ένα χασμουρητό τον έκοψε για λίγη ώρα αλλά συνέχισε χωρίς με ρωτήσει.

"Και όπως έλεγα, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Δεν ήταν ότι περνούσαμε άσχημα. Θησαυρούς βρίσκαμε, γυναίκες είχαμε και το κελάρι μας αφθονούσε από κρασί και μπύρα. Η ζωή ήταν ωραία και τίποτα δεν έμπαινε στον δρόμο μας. Έτρεμαν στην παρουσία μας ως πλήρωμα. Ναι, ναι, έτσι όπως τα λέω ήτανε," είπε με όλο περηφάνια και φούσκωσε το στήθος του.

Τα μάτια του βέβαια είχαν ακόμη αυτή την περίεργη κατεύθυνση, το ένα αντίθετα από το άλλο. Ήταν σαν να αλληθώριζε αλλά ξαφνικά τα μάτια του εστίασαν πάλι στον ψαράνθρωπο. Το μόνο που σκεφτόταν τώρα ήταν ότι έπρεπε να τον πείσει. Θα γινόταν φίλος του επίτηδες. Τι να ήταν άραγε αυτός; Πειρατής; Σίγουρα δεν θα είχε σχέση με την κυβέρνηση, σκέφτηκε ο Lupe.

"Αλλά πολλές φορές βάζαμε στοιχήματα μεταξύ μας. Ξέρεις, αν κάποιος έχανε στα χαρτιά έδινε μερικά λεφτά από την περιουσία του σ' αυτόν που νικούσε. Στοιχήματα πηγαίνανε και ερχόντουσαν, ποτέ δεν έχανα σ' αυτά. Η τύχη πάντα ήταν μαζί μου, με αγαπούσε," συνέχισε την ιστορία του.
"Αλλά μια μέρα!" είπε παθιασμένα και κοίταξε την οροφή της σπηλιάς. Το χέρι του είχε σχηματίσει μια μπουνιά και κοιτούσε όλο προσήλωση το ταβάνι. "Μια μέρα! Μια μέρα!" συνέχισε και ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι του. Κροκοδείλια δάκρυα.
"Συνέχισε," είπε νευριασμένος ο ψαράνθρωπος.
"Έτσι όπως έλεγα! Μια μέρα, καθώς διασκεδάζαμε πάνω στο πλοίο στοιχημάτισα με τον Raid. Ίσως δεν θα έπρεπε να το κάνω αλλά πίστευα ότι η τύχη μου δεν θα με άφηνε ποτέ. Γυναίκες, ποτό και πολύ ΧΡΗΜΑ παιζόταν εκείνη την μέρα," συνέχισε και έριξε ένα σατανικό γέλιο. Το γέλιο του ακούστηκε περίεργο στα αυτιά του ψαρανθρώπου, σαν να υποδήλωνε την αγάπη του για το χρήμα όσο τίποτε άλλο. Αυτό ήθελε να κάνει όμως. Να του δώσει την ψευδαίσθηση ότι ήταν επικίνδυνος και αν γινόταν κάτι θα μπορούσε να κάνει τα πάντα για κάτι, ακόμη και να σκοτώσει. Αν και τεράστιος, με μυς ψαράνθωπος δεν φαινόταν πολύ γενναίος.

"Αλλά πόνταρα σχεδόν όλα μου τα λεφτά. Και το στοίχημα μου στοίχισε αυτήν την πολύ καλή ζωή στην οποία καλοπερνούσα. Και ξέρεις ΤΙ στοιχημάτισα; ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ; ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΙΣΑ;"

"ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΙΣΑ;!" επέμενε με την ίδια επίμονη φωνή.
"ΌΧΙ!" είπε δυνατά ο ψαράνθρωπος και σταμάτησε απότομα θέλοντας να ηρεμήσω. Τα νεύρα του δεν άντεχαν άλλο.

Ανακάθισε και αποφάσισε να τον προσέξει περισσότερο, μήπως και συνέχιζε την ιστορία του και τελείωνε αυτό το μαρτύριο νωρίτερα. Χαμογέλασε με εκείνο το αηδιαστικό και τρομακτικό χαμόγελό του δείχνοντας του τα δόντια του, τα οποία δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση και στάθηκε απέναντί του σταυρώνοντας τα πόδια του για άλλη μια φορά. Όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιό του. Μπορεί να τον εκνεύριζε, αλλά αυτός ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να τον σώσει από τα πουλιά και τους ιθαγενείς. Ειδικά αν οι ιθαγενείς βλέπαμε κινούμενο ψάρι θα πέφτανε πάνω του σαν τα κοράκια, όπως έκαναν και σ' αυτόν. Και συνέχισε την ιστορία που με τόσο πάθος περιέγραφε.

"Στοιχημάτισα ότι αν έχανα ή έχανε εκείνος, θα αναγκαζόταν ο ένας από τους δυο μας να φύγει από το πλήρωμα και να τον αφήσουν στο επόμενο νησί το οποίο θα βρίσκαμε. Δεν ξέρω! ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΑΥΤΟ! Αλλά όπως έλεγα, καθώς παίζαμε χαρτιά και στοιχηματίσαμε στην ουσία τις ζωές μας ως πειρατές η τύχη μου με εγκατέλειψε. Τίποτα! Κανένα χαρτί δεν με βοηθούσε. ΣΟΥ ΛΕΩ ΤΙΠΟΤΑ!" είπε και άρχισε να οδύρεται. Χτυπιόταν στο έδαφος κυριολεκτικά θέλοντας να τραβήξει την προσοχή του ξένου, ακόμη και αν κατέληγε με την φήμη του τρελού.

Εκείνος άγγιξε τον ώμο του διστακτικά για να τον ηρεμήσει. Ο δισταγμός του ήταν έντονος. Φαινόταν ότι φοβόταν, και αυτό επιθυμούσε ο επαναστάτης. Το βλέμμα του τρελού τον κοίταξε ξαφνικά και χαμογέλασε και πάλι πιάνοντας την παλάμη του. Γούρλωσε τα μάτια μου και χαμογέλασε αμήχανα. Η αμηχανία είχε φτάσει στο έπακρο ανάμεσα στους δυο άνδρες.

Τίναξε το χέρι του και απομακρύνθηκε από τον Lupe. Κρύος ιδρώτας τον έλουζε. Έτρεμε και αυτό φαινόταν περίεργο στον Lupe. Αποτρελαμένος και θέλοντας να παίξει τον αποτρελαμένο πλησίαζε όλο και περισσότερο τον ψαράνθρωπο. Επικίνδυνος συνδυασμός ένας σχεδόν αποτρελαμένος να θέλει να παίξεις τον τρελό.

"ΚΑΙ ΚΟΙΤΑ ΜΕ!" φώναξε και ακούμπησε το πρόσωπό του με τα χέρια του το οποίο λερώθηκε από το χώμα της σπηλιάς. "ΚΟΙΤΑ ΜΕ ΠΟΥ ΚΑΤΕΛΗΞΑ!"


Ο ξένος έγνεψε καταφατικά το κεφάλι του και σιγά σιγά όλο και απομακρυνόταν προς την έξοδο της σπηλιάς. Εκείνος ακολουθούσε με απελπισμένο βλέμμα, με το βλέμμα του ναυαγού που δεν είχε άλλη διέξοδο παρά κάποιον ξένο που είχε πατήσει το πόδι του σ' αυτήν τη γη, σ' αυτό το νησί. Λαχάνιαζε και η ανάσα του ακουγόταν μέσα στην σπηλιά, σαν ηχώ. Ανατριχιαστικό σε συνδυασμό με το ωχρό χρώμα του προσώπου του και το φρικιαστικό βλέμμα του.

"Είμαι εδώ ένα χρόνο! ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ! Έχασα το στοίχημα και με παρατήσανε σ' αυτό το νησί! Και τι κέρδισα; Τίποτα! Ζω σ' αυτήν την ζούγκλα! Και δεν είναι καν νησί που έχει θησαυρό έτσι όπως έλεγαν!" είπε και έπεσε στα γόνατα του θέλοντας να το κάνει πιο υπερβολικό και δραματικό. Η υπερβολή και το δράμα πάντα έπιανε στις γυναίκες του σπιτιού, έτσι τις ξεγελούσε πάντα.

Ο ψαράνθρωπος κοίταξε γύρω του καθώς εκείνος οδυρόταν στο έδαφος. Στην συνέχεια σηκώθηκε και σκυμμένος άρχισε να κατευθύνεται προς την έξοδο της σπηλιάς. Ο άνδρας δεν παρατήρησε όμως ότι από πίσω του στεκόντουσαν οι ιθαγενείς, στεκούμενοι με τα κουρέλια τους και τα όπλα τους μπροστά από την σπηλιά.

"Ούγκα;" είπε διστακτικά
"Όχι! Μη! Μην το κάνεις αυτό!" φώναξε ο Lupe μέσα από την σπηλιά."Μην τους κοροϊδεύεις!" συνέχισε με μια ένδειξη απελπισίας στην φωνή του. Ήξερε πολύ καλά ότι αυτό θα τους έφερνε κακά ξεμπερδέματα. Ήξερε ότι οι ιθαγενείς δεν συμπαθούσαν εύκολα κάποιον και θα ήταν δύσκολο να συνεννοηθεί μαζί τους.

Το βλέμμα των ιθαγενών ξαφνικά άλλαξε.

"Σε παρακαλούμε! Πάρε ηλίθιο άνδρα από δω!"

Στο πρόσωπό του ψαρανθρώπου σχηματίστηκε η απορία. Παραξενεύτηκε στο άκουσμα αυτών των λέξεων και κοίταξε πίσω του. Ο Lupe είχε γουρλώσει τα μάτια του. Ώστε ήθελαν να τον ξεφορτωθούν; Αυτό θα το πληρώνανε. Βγήκε έξω και τους κοίταξε, ενώ εκείνοι ήταν έτοιμοι να του επιτεθούν.

"Είναι ψάρι! Γιατί δεν τον μαγειρεύετε;" φώναξε δυνατά και άρχισε να τρέχει προς την παραλία.
"Με προδίδεις, νυφίτσα;"
"Κάπως πρέπει να σώσω και το δικό μου τομάρι!"
"Εδώ με παρακαλάνε να σε πάρω από εδώ! Με δουλεύεις;"

Οι ιθαγενείς άρχισαν να φωνάζουν θέλοντας να διώξουν τον Lupe από το νησί. Οι άνθρωποι ήθελαν την ησυχία τους και πάλι! Άρχισε να τσιρίζει και να τρέχει προς την παραλία, ενώ ο ψαράνθρωπος τον ακολουθούσε.

"Φύγε! Φύγε! Φύγε!" φωνάζανε συνεχόμενα.

Ο ψαράνθρωπος στάθηκε και τους αποκρίθηκε με απορία ρωτώντας τους τι ήταν αυτό που τους έκανε τόσο εχθρικούς απέναντί του.

"Χαζό! Ντεν καταλαβαίνει; Αυτό είναι ηλίθιο άντρα!" φώναξε μία από τις γυναίκες, συγκεκριμένα η γυναίκα που είχε βρεθεί θύμα του φλερτ του επαναστάτη τις πρώτες μέρες που ναυάγησε στο νησί. Αυτό ήταν. Αυτό έλεγε και νωρίτερα μόνος του ο επαναστάτης, ότι ήταν γυναικάς. Βάρεσε το πρόσωπό του με την μεμβρανώδη του παλάμη και έτρεξε προς τον άνδρα που έτρεχε τόσο γρήγορα προς την παραλία.

Οι κραυγές των πουλιών όμως σταμάτησαν τους ιθαγενείς που τους κυνηγούσαν για άλλη μια φορά. Ο Lupe δεν θα μάθαινε ποτέ τι συνέβη μεταξύ τους. Ο ψαράνθρωπος είχε φτάσει ήδη στην παραλία, προσπερνώντας τον επαναστάτη και πηδώντας στην βάρκα του. Ήθελε να ξεφύγει όσο γινόταν πιο γρήγορα από αυτούς τους τρελούς. Το νησί με τις τρελές. Ναι, κάτι τέτοιο είχαν δει τα μάτια του. Για κακή του τύχη όμως, ο Lupe προσπαθώντας να ξεφύγει από τους εναπομείναντες ιθαγενείς πήδηξε και εκείνος πάνω στην μικρή βάρκα δίνοντάς της βάρος. Ο τρελός είχε ανέβει και εκείνος στην σχεδία και με κοιτούσε με εκείνο το χαρακτηριστικό του βλέμμα.

"Σου έλειψα;" ρώτησε με την τρεμάμενη φωνή του χαμογελώντας με εκείνο το χαρακτηριστικό χαμόγελο. Ναι, τα είχε καταφέρει. Ακόμη και με χαζό τρόπο. Θα έφευγε από το νησί, έχοντας όμως μαζέψει πληροφορίες για κάποια πράγματα. Και με λάφυρο την μύτη ενός ακοντίου των ιθαγενών.

Ο ψαράνθρωπος έμεινε να τον κοιτάει, χωρίς να μιλάει. Η φωνή του δεν μπορούσε να βγει και το βλέμμα του έδειχνε απαθές. Την ίδια στιγμή στην παραλία του νησιού από το οποίο απομακρυνόντουσαν οι ιθαγενείς πανηγύριζαν.

"Επιτέλους έφυγε ηλίθιο άντρα!" φώναζαν.

Και έτσι η περιπέτεια του Lupe στο Torino έληξε με ένα τέλος που δεν περίμενε. Το ότι θα συνέβαινε στην συνέχεια δεν το είχε κατά νου. Αυτό που ήξερε ήταν ότι θα οδηγούσε με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο στο νησί που αναγραφόταν στον χάρτη που έκλεψε.

Karate Island.