[Τέλος] Γύρισε στην φύση... [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ημέρα 2η

Αποφάσισα να κρατήσω σημειώσεις για το νησί. Δεν ξέρω πόσο καιρό θα μείνω εδώ, ίσως μου κάνει καλό τουλάχιστον να μιλάω με τον εαυτό μου. Το νησί δεν φάνηκε άγριο, δεν παρατήρησα τίποτα παράξενο. Παρόλα αυτά, σκοτωμένα ζώα βρισκόντουσαν πεταμένα στους δρόμους του δάσους και διάφοροι ήχοι ακουγόντουσαν από μακριά. Δεν μπορούσα να δω τίποτα όμως.

Βρήκα μια σπηλιά στα βάθη του δάσους και άφησα εκεί τα πράγματά μου. Οι πληγές μου είναι ακόμη σε άσχημη κατάσταση, αλλά το θαλασσινό νερό αποδεικνύεται ευεργετικό. Σίγουρα θα αργούσαν να κλείσουν, αλλά τουλάχιστον ήξερα ότι θα άντεχα αν μου γινόταν κάποια επίθεση.

Το απόγευμα εξερεύνησα το νησί. Έβρισκα κόκκαλα και ρόπαλα παντού. Μήπως υπάρχει κάποιος αρχαίος πολιτισμός εδώ πέρα; Αυτό θα ήταν υπέροχο! Θα μάθαινα τους τρόπους που πολεμούσαν και παλεύανε. Πολλές φορές πολιτισμοί που δεν έχουν εξευγενιστεί καταλήγουν να έχουν καλύτερα συστήματα μάχης από ότι αυτούς που θεωρούνται ότι έχουν αγγίξει την πρόοδο.

Άνθρωποι! Δεν θα ήμουν μόνος!

Ξαφνικά άκουσε κάποια βήματα έξω από την σπηλιά ενώ παρατήρησε την σκιά ενός από τα τεραστίου μεγέθους πουλιά να πετάει πάνω από εκείνο το σημείο. Πανικοβλήθηκε για μια στιγμή αλλά έβγαλε σιγά σιγά το κεφάλι του για να κοιτάξει τι συνέβαινε. Είχαν έρθει οι ιθαγενείς άραγε;

Μπροστά του όμως αντίκρισε την πλάτη ενός ψηλού άνδρα μπλε χρώματος. Χωρίς δεύτερη σκέψη τον άρπαξε, καθώς είδε το πουλί να έρχεται κατά πάνω του. Εκείνος τσίριξε δυνατά, αλλά δεν αντιστάθηκε στο τράβηγμα. Ο ψηλός άνδρας βρισκόταν πια μέσα στην σπηλιά του νεαρού επαναστάτη και το σώμα του έτρεμε. Στο πρόσωπό του διαγραφόταν ο φόβος καθώς σκέψεις για το τι ήταν αυτό το πλάσμα που τον έπιασε, αν ήθελε να τον φάει ή να τον βασανίσει περνούσαν γρήγορα από το μυαλό του.

"Ω, μεγάλε Ποσειδώνα!" φώναξε και έπεσε στο έδαφος περιμένοντας κάποια βοήθεια από τον Βασιλιά των Γοργόνων. Καθήμενος στα γόνατα προσκυνώντας τον μεγάλο Βασιλιά και πιστεύοντας ότι θα του έρθει κάποια βοήθεια από μακριά.

Ο Lupe τον άγγιξε ξανά και εκείνος γύρισε ταραγμένος προς το μέρος του. Προς μεγάλη του έκπληξη δεν ήταν κάτι περίεργο μπροστά του, αλλά ένας άνδρας με μακριά καστανόξανθα μαλλιά. Το περίεργο όμως που παρατήρησε ήταν η έκφρασή του επαναστάτη. Η έκφραση του ήταν γελοία, το χαμόγελο έφτανε μέχρι τα αυτιά και τα μάτια του είχαν βλέμμα αποτρελαμένου. Ο ψηλός άνδρας γέλασε αυθόρμητα και το ίδιο έκανε και εκείνος, κάνοντας τον να σταματήσει απότομα το γέλιο κοιτώντας τον παράξενα. Το γέλιο ήταν περίεργο, σαν αυτά τον δολοφόνων πριν σκοτώσουν το θύμα τους. Ακούμπησε ξανά τον ώμο του ξένου και είπε:

"Εγώ είμαι εδώ για εσένα! Θα σε σώσω! Θα μας σώσω! Θα σωθούμε!"

Και αφού έκανε αυτήν την δήλωση, ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι το οποίο σκούπισε με την άκρη του μανικιού του. Αν και αποτρελαμένος, η πονηριά παρέμενε γερά μέσα του. Το σχέδιό του το είχε βάλει ήδη σε εφαρμογή. Θα ξεγελούσε αυτόν τον άνδρας για να τον βοηθήσει να φύγει από το νησί. Ο άνδρας όμως δεν φαινόταν και πολύ ενθουσιασμένος κοιτώντας την εμφάνιση του Lupe, με τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά με τα δύο πια πλεξουδάκια μπροστά στο πρόσωπό του, άπλυτα κιόλας.Το χαμόγελο που κοσμούσε το πρόσωπό του, χαζό που έφτανε μέχρι τα αυτιά φρίκαρε τον ξένο. Τα ρούχα του ήταν μέσα στα χώματα και στην βρωμιά και μύριζαν επίσης ψαρίλα, δημιουργώντας μια έκφραση αηδίας στον άνδρα. Το χαμόγελό του δεν έφευγε από το πρόσωπό του και συνεχώς άγγιζε τα χέρια και το πρόσωπό του πρόσφατα ναυαγού στο νησί με εκείνη την γελοία του έκφραση.

Ο άνδρας ανατρίχιαζε με τον τρόπο που τον άγγιζε και τον έσπρωξε απότομα ρωτώντας του να του πει ποιος ήταν. Εκείνος κάθισε οκλαδόν και κοίταξε το έδαφος, σκεπτικός. Θα έλεγε το όνομά του αλλά όχι όλο του το αληθινό. Θα έβρισκε κάποιο άλλο επίθετο που θα του έδινε την ευχέρεια να κάνει τις κινήσεις του. Έπρεπε να είναι προσεκτικός και να δείχνει όσο πιο τρελός γινόταν - κάτι που το νησί το είχε κάνει ήδη. Ο ενθουσιασμός που ένιωθε για το ότι θα μπορούσε να φύγει, το ότι είδε κάποιον που μπορούσε να μιλήσει δεν του έκαναν περισσότερο καλό. Ξαφνικά σήκωσε απότομα το κεφάλι του και το βλέμμα του σκοτείνιασε, σοβαρό σε σχέση με αυτό που είχε νωρίτερα. Ο άνδρας ανασήκωσε το φρύδι του και κάθισε με τον ίδιο τρόπο απέναντί του. Χαμογέλασε διακριτικά και άρχισε.

"Το όνομά μου είναι Lupe. Lupe Belmonte," είπε και ανασήκωσε το φρύδι καθώς αναδείκνυε το μπόι του.