[Τέλος-Παρελθόν] Οι Κουρσάροι

Ξεφυσώντας, ο Takeshi κατευθύνθηκε προς την πόρτα και αφού την άνοιξε, κοντοστάθηκε για να παρακολουθήσει την ναυμαχία. Λίγη ώρα αργότερα, στην αριστερή μεριά της Revenge, φάνηκε το πολεμικό καράβι. Ανά δύο μέτρα περίπου υπήρχαν κανόνια στο πάνω και στα δύο χαμηλότερα καταστρώματα, ενώ πάνω από 50 άντρες το λειτουργούσαν. Το άλλο δε βρισκόταν στο οπτικό του πεδίο, άρα υπέθεσε πως θα προσπαθούσαν να τους πυρπολήσουν κι απ'τις δύο πλευρές.
-PETE ΤΟ ΚΑΤΑΡΤΙ!!! κραύγασε πάλι ο Bonnet κι ο μαυριδερός βρωμερός πειρατής γέμισε ένα κανόνι με μικρές μεταλλικές σφαίρες, συνδεδεμένες μεταξύ τους με αλυσίδες. Γενικότερα στο κατάστρωμα γινόταν χαμός, μερικοί έτρεχαν πάνω κάτω γεμίζοντας τα κανόνια και άλλοι έφερναν όπλα και πυρομαχικά.
-ΕΤΟΙΜΟΙ! ακούστηκε η φωνή του καπετάνιου έπειτα από λίγο, όταν πλέον τα καράβια είχαν σχεδόν φτάσει σε απόσταση βολής. ΠΥΡ!!!
Μια ομοβροντία ακούστηκε, με τα κανόνια να πηδούν προς τα πίσω. Οι πεζοναύτες ανταπέδωσαν την ίδια περίπου στιγμή. Οι μεταλλικές μπάλες πέτυχαν τα πλαϊνά παραπετάσματα, μέλη των πληρωμάτων και τα κατάρτια. Ο σιχαμερός Pete όμως δεν είχε ρίξει ακόμα· συνέχισε να σημαδεύει κάνοντας νόημα σε έναν άλλον παράνομο. Εκείνος άναψε το φιτίλι και ο αναμενόμενος κρότος ακολούθησε. Το σύμπλεγμα από μεταλλικές σφαίρες διαπέρασε το κεντρικό κατάρτι των Marines προκαλώντας τρομακτική ζημιά. Ο βασικός πυλώνας του εχθρικού καραβιού έτριζε επικίνδυνα, αλλά το πρόβλημα επιλύθηκε άμεσα. Τα κανόνια είχαν ξαναγεμιστεί, μέσα σε κραυγές χαράς από τη μεριά των πειρατών και με ένα ακόμα "Πυρ!", έριξαν τα βλήματα.

Οι μεταλλικές μπάλες θέρισαν το κατάστρωμα των Marines και μία βρήκε το ετοιμόρροπο κατάρτι. Φωνές και πανικός είχε ξεσπάσει μεταξύ των πεζοναυτών, αλλά οι διοικητικές ικανότητες των ανωτέρω τους κρίθηκαν αποτελεσματικές και σπουδαίες. Το κατάρτι έπεσε πάνω στο μικρότερο βοηθητικό, προκαλώντας τρομακτική ζημιά και λιγοστούς τραυματισμούς, αλλά η ουσία παρέμενε· ήταν ανίκανοι πλέον να καταδιώξουν τους πειρατές. Μέχρι να ολοκληρώσουν το επόμενο γέμισμα, η Revenge τους είχε προσπεράσει προ πολλού. Ζητωκραυγές ακούγονταν από τα στόματα των πειρατών, οι οποίοι έκαναν μια μικρή παύση. Ο Takeshi στεκόταν ακόμα στην πόρτα της καμπίνας, ανέπαφος χωρίς να έχει κουνήσει ρούπι, αλλά δεν ίσχυε το ίδιο και για την καμπίνα. Η δεξιά της μεριά είχε δεχτεί τουλάχιστον δύο χτυπήματα, καθώς υπήρχαν δύο μεγάλα βαθουλώματα και αρκετές ρωγμές, ενώ το παράθυρο είχε διαλυθεί.
-ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΑΣ ΒΡΩΜΙΑΡΗΔΕΣ! ΠΛΟΙΟ ΣΤΙΣ 4!
Με μιας, οι πειρατές ξαναγέμισαν και μετέφεραν τα περισσευόμενα κανόνια στην δεξιά πλευρά του πλοίου. Ο Pete γέμισε και πάλι το κανόνι του με το προηγούμενο βλήμα και περίμενε οδηγίες. Δεν πέρασαν τρία λεπτά μέχρι το δεύτερο καράβι των Marines να ευθυγραμμιστεί με αυτό των "Κουρσάρων" και το σήμα δόθηκε. Κανονιές απ'την μεριά και των δύο πλοίων γέμισαν τον αέρα με την μυρωδιά του μπαρουτιού και τα αποτελέσματα φάνηκαν άμεσα. Τα πλαϊνά της Revenge είχαν διαλυθεί σε πολλά σημεία και πολλοί πειρατές κείτονταν νεκροί στο κατάστρωμα. Παρόμοιες συνέπειες υπήρχαν και στην μεριά των πεζοναυτών, αν και στέκονταν κάπως καλύτερα.
-ΞΑΝΑΓΕΜΙΣΤΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ! ΔΕΙΞΤΕ ΤΟΥΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΚΟΥΡΣΑΡΟΙ!!!

Μια φωνή του καπετάνιου τους ήταν αρκετή για να διατηρηθεί το ηθικό τους. Στην μεριά του νεαρού απ'την άλλη, τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Αυτή η ομοβροντία ήταν λίγο πιο κοντά απ' ό,τι έπρεπε. Κοιτώντας πίσω του, πρόσεξε πως η καμπίνα είχε αποκτήσει δύο ολοκαίνουργιες τρύπες· η μία βρισκόταν λίγο πιο ψηλά απ'το κεντρικό τραπέζι, όπου έπαιζαν σκάκι και η άλλη στην απέναντι πλευρά. Ξεφύσηξε και ακούμπησε την αριστερή του παλάμη στο πρόσωπό του, προσπαθώντας να σκεφτεί τι έπρεπε να κάνει, αλλά δεν μπορούσε να καταλήξει πουθενά. Την ίδια στιγμή, άλλη μια ομοβροντία ακούστηκε και η Revenge έτριξε απ'τα χτυπήματα. Αυτή τη φορά όμως, οι Marines είχαν δεχθεί περισσότερη ζημιά, καθώς το βλήμα του Pete χτύπησε την αντίστοιχη καμπίνα τους, η οποία ήταν τρεις φορές μεγαλύτερη σε ύψος από των πειρατών. Σημεία του κτηρίου άρχισαν να πέφτουν, ενώ το κατέστησαν ασταθές.
-ΣΤΑ ΟΠΛΑ! διέταξε ο Bonnet τραβώντας το κυρτό σπαθί του και οι άντρες του κραύγασαν.
-Στα όπλα! Στα όπλα! Πάρτε το χρυσό! ακούστηκε η σιχαμερή φωνή του παπαγάλου, καθώς πετούσε πάνω απ'το κατάστρωμα. Το πηδάλιο στριφογύρισε τέρμα δεξιά και το πειρατικό πλοίο χτύπησε με δύναμη πάνω σε αυτό των Marines. Το παράδοξο όμως της υπόθεσης ήταν πως οι Marines ήταν αυτοί που έκαναν την απόβαση. Ο επικεφαλής τους είχε προβλέψει την κίνηση του "Κουρσάρου" και οι ναύτες είχαν έτοιμους τους γάντζους από πριν. Γάντζοι παρόλα αυτά εκσφενδονίστηκαν κι απ'τις δύο μεριές, ενώνοντας τα καράβια και με σάλτα, οι άντρες πήδαγαν στα εχθρικά καταστρώματα. Πυροβολισμοί, διαξιφισμοί, φωνές πόνου, οργής και ενθουσιασμού, ήταν τα μόνα που ακούγονταν πλέον.

Ίσως να πρέπει να βγω κι εγώ σε λίγο για τα μάτια του κόσμου... σκέφτηκε και αποφάσισε να περιμένει λίγο ακόμα μέχρι να χαθούν περισσότερες ζωές. Οι Marines είχαν κατακλύσει την πλώρη, αλλά οι πειρατές πολεμούσαν αρκετά καλά. Μέσα στις ορδές, μπόρεσε να διακρίνει τον Gibbs, ο οποίος παρά την ηλικία του επιδείκνυε τις πολεμικές του ικανότητες. Από το πηδάλιο πήδηξε λίγα μέτρα μπροστά του ο Bonnet, πάνω στον οποίο έπεσαν τρία άτομα. Τον έναν, τον πυροβόλησε αμέσως στο κεφάλι, ενώ τα ξίφη των άλλων δύο απέκρουσε με το δικό του. Αναστενάζοντας, ο Takeshi τράβηξε το σπαθί του και με μεγάλα βήματα, έκανε μια κυκλική κίνηση αποκεφαλίζοντας τον κοντινότερο σε αυτόν αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στον καπετάνιο να βγάλει απ'την μέση τον τρίτο ναυτικό.
-Και μαχητής κύριε Kouen; Πολυτάλαντος!
-Το ακούω συχνά! απάντησε χαμογελώντας και τινάζοντας το σπαθί του απ'το αίμα. Περπάτησε αργά στο κατάστρωμα παρατηρώντας τα πάντα γύρω του. Μόλις βεβαιώθηκε πως δεν βρισκόταν στο οπτικό πεδίο κανενός σκοπευτή, πήδηξε προς το κεντρικό κατάρτι, όπου κάρφωσε έναν Marine που του είχε γυρισμένη την πλάτη. Ακούμπησε τη δική του στον πελώριο ξύλινο πάσσαλο και ξανακοίταξε τριγύρω. Προς έκπληξή του, αντίκρισε μια μικρή ομάδα των πέντε πεζοναυτών να κινούνται ύπουλα προς το αμπάρι. Αφού άνοιξαν την ξύλινη είσοδο, πήδηξαν σβέλτα μέσα και χάθηκαν απ'το οπτικό του πεδίο. Λες και τον χτύπησε ηλεκτρισμός, πετάχτηκε ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια του.
-Μα καλά, πώς δεν το είχα σκεφτεί πιο πριν!; μουρμούρισε με ένα σατανικό χαμόγελο.

Ένα ζευγάρι ναυτών οπισθοχωρούσε στα αριστερά του (απ'τη μεριά που ήταν και το αμπάρι), αποκρούοντας τις συνεχόμενες επιθέσεις δύο πειρατών. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, κίνησε με γοργό βήμα προς το μέρος τους φέρνοντας το σπαθί του στην αριστερή του μεριά, εκεί όπου βρισκόταν η θήκη του. Με μια κυκλική κίνηση προς τα πάνω και δεξιά, έκοψε το κεφάλι του άντρα διαγώνια και ακολουθώντας την φόρα του σπαθιού, το έκανε μια περιφορά πάνω απ'το κεφάλι του, για να καταλήξει σε μια διαγώνια κίνηση προς τα κάτω, κόβοντας τον άλλον Marine απ'τον λαιμό μέχρι τη μέση. Οι παράνομοι τον κοίταξαν έκπληκτοι κι εκείνος τους έγνεψε για να συνεχίσουν τη μάχη, όπως και έκαναν. Με περισσότερη ταχύτητα και χαμηλώνοντας το ανάστημα του, έφτασε πάνω απ'το αμπάρι και ακολούθησε τους Marines. Πέφτοντας στο κάτω κατάστρωμα, συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν οι μόνοι που είχαν κατέβει. Άλλη μια μάχη εξελισσόταν κι εκεί μεταξύ περίπου 20 ατόμων. Ο χώρος γύρω του είχε την ίδια έκταση με το πάνω κατάστρωμα, μόνο που στις άκρες υπήρχαν παντού κανόνια, ανάμεσα τους πυρομαχικά και στα δεξιά του, δηλαδή κάτω από την καμπίνα, βρίσκονταν αιώρες και κουρέλια, όπου κοιμόντουσαν οι εγκληματίες. Όλοι ήταν απασχολημένοι πολεμώντας έναν ή ανάμεικτους αντιπάλους. Αυτό έδωσε τον χρόνο στον νεαρό να ερευνήσει λίγο περισσότερο το χώρο με το βλέμμα του, μέχρι που βρήκε αυτό που αναζητούσε, που πιθανότατα ήταν και αυτό που έψαχναν οι Marines. Στο βάθος, πίσω από τις αιώρες, ακριβώς κάτω από το κρεβάτι του καπετάνιου, μπορούσε να διακρίνει κανείς μια μικρή ξύλινη πόρτα. Με μεγάλα και γρήγορα πηδήματα, έφτασε μπροστά της και την άνοιξε για να βρεθεί στην μπαρουταποθήκη.

Ένα πλάγιο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. Γράπωσε βερνίκι που βρισκόταν δίπλα σε κάτι μεταλλικές μπάλες και μπήκε στο μικρό δωμάτιο, κλείνοντας πίσω του την πόρτα. Ο χώρος δεν είχε παράθυρα για ευνόητους λόγους, αλλά γέμισε με φως όταν τράβηξε ένα μικρό σκοινί, το οποίο άναψε μια μικρή λάμπα στην οροφή. Μπροστά του υπήρχε πληθώρα κουτιών με μπαρούτι και αλκοόλ, με μεταλλικές μπάλες και κάθε είδους βλήματα. Στα αριστερά και δεξιά βρίσκονταν κυρτά σπαθιά και μερικά κοντάρια, ενώ στον απέναντι τοίχο καραβόσκοινα.
-Πιο εύκολο δε γίνεται. μουρμούρισε και έπιασε δουλειά. Μετακίνησε μερικά κιβώτια με μπαρούτι και τα τοποθέτησε όλα μαζί, με την ίδια σειρά που τα είχαν βάλει οι πειρατές. Στη θέση που είχαν πριν, έβαλε τα κουτιά με το αλκοόλ. Άφησε λίγο χώρο μεταξύ των κουτιών και του τοίχου και έπιασε ένα απ'τα πολλά καραβόσκοινα, το οποίο άρχισε να διαλύει, δημιουργώντας πολλαπλά μικρά σκοινιά. Τα έδεσε στα σημεία που ήθελε και τοποθέτησε τις άκρες τους μέσα σε όλα τα κιβώτια με το μπαρούτι. Τα ράντισε ολόκληρα με βερνίκι και τότε έπιασε άλλο ένα καραβόσκοινο κάνοντας το ίδιο με πριν. Όταν το διέλυσε σε αρκετά μικρότερα σκοινιά, άρχισε να δένει με δύναμη τα σκοινιά που είχε ραντίσει με βερνίκι, ώστε να καθυστερήσει την καύση τους. Μόλις τελείωσε, το επανέλαβε με άλλον ένα καραβόσκοινο και τότε κοντοστάθηκε για να ξεκουραστεί. Οι μύες των χεριών του και οι παλάμες τους τον είχαν πεθάνει. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, έβγαλε τα σπίρτα που είχε για την πίπα του και αφού άναψε ένα με απόλυτη προσοχή, έκαψε την άκρη του σκοινιού.

Έσβησε το σπίρτο με δύναμη και έκανε να φύγει, αλλά αποφάσισε να πάρει μερικές ανάσες ακόμα. Έτσι, ακούμπησε για λίγο την πλάτη του δίπλα στην πόρτα και έκλεισε τα μάτια του. Η ώρα της ξεκούρασης δεν διήρκεσε πολύ όμως. Η πόρτα άνοιξε με δύναμη και ένας νεαρός Marine, γύρω στα 20, μπήκε μέσα και έκλεισε πίσω του τρομοκρατημένος. Κοιτούσε την λάμπα παίρνοντας βαθιές ανάσες, ενώ το πρόσωπό του ήταν γεμάτο ιδρώτα. Αργά, αλλά σταθερά, κύλησε προς το πάτωμα και έκλεισε τα μάτια του ξεφυσώντας.
-Δεν είμαι εγώ για τέτοια. Θεέ μου βοήθα με! παρακάλεσε και τότε το βλέμμα του έπεσε στον Takeshi, ο οποίος καθόταν κυριολεκτικά δίπλα του. Ο κοκκινομάλλης τον κοίταξε έκπληκτος για μια στιγμή, αλλά το βλέμμα του στένεψε μόλις τα βλέμματά τους συναντήθηκαν.
-Ξέρεις, κάποιες φορές είναι καλό να πιστεύεις σε Αυτόν. είπε και σηκώθηκε, ενώ ο πεζοναύτης έδειχνε έτοιμος να λιποθυμήσει απ'τον τρόμο. Άλλα φτάνεις σε κάτι τέτοιες στιγμές, που λες πως ακόμα κι αν υπάρχει... Δεν είναι αρκετά μεγάλος για να σωθείς! πρόσθεσε και με ένα σαδιστικό χαμόγελο, τράβηξε το σπαθί του και το έμπηξε στο στέρνο του ναυτικού. Η φωνή δεν έλεγε να βγει απ'το στόμα του και σύντομα, τα τρεμάμενα χέρια του ακινητοποιήθηκαν και τα μάτια του νέκρωσαν. Έβγαλε το σπαθί και το έβαλε όπως ήταν στη θήκη του, μην έχοντας τον χώρο να το τινάξει. Άλλη μια εκπληκτική για αυτόν ιδέα του ήρθε στο μυαλό τότε· περισσότερο σαν ασφάλεια. Έπιασε το πτώμα του νεαρού και το πέταξε πίσω απ'τα κουτιά, ώστε αν κάποιος το αντιλαμβανόταν, να φαινόταν πως το έκανε εκείνος. Μετά έβγαλε το σπαθί απ'τη θήκη του Marine και τον κάρφωσε στο ίδιο σημείο με πριν, αυτή τη φορά σταθεροποιώντας τα χέρια του στη λαβή.

Χαμογέλασε βλέποντας το κατόρθωμά του και αφού έφτιαξε λίγο καλύτερα τα κιβώτια, άρχισε να καλύπτει και τα σκοινιά. Τα έβαλε ανάμεσα σε άλλα κουτιά, ώστε να μην φανούν εύκολα αν κάποιος έμπαινε στο δωμάτιο και ύστερα τα κάλυψε, μαζί με το πτώμα, με ένα μεγάλο πανί. Χτύπησε τα χέρια του και κλείνοντας το φως, ετοιμάστηκε να βγει έξω. Είχαν περάσει κάμποσα λεπτά, αλλά η μάχη συνεχιζόταν. Πήρε μια βαθιά ανάσα και άνοιξε με δύναμη την πόρτα. Αντίκρισε μια ντουζίνα πτώματα και καμιά δεκαριά άντρες να ξιφομαχούν. Ερεύνησε ταχύτατα τον χώρο και μόλις εντόπισε έναν νεκρό πειρατή, δίπλα σε έναν ναυτικό, πήδηξε προς το μέρος του κι άρπαξε το πιστόλι. Το όπλισε και πυροβόλησε τον πρώτο Marine που είδε, πετυχαίνοντάς τον στο σβέρκο. Σηκώθηκε με δυσκολία για να δείξει τις "κακουχίες" που είχε περάσει κι έγνεψε στον πειρατή, ο οποίος έσπευσε να βοηθήσει τους δικούς του. Μην έχοντας κάτι άλλο να κάνει στο αμπάρι, αποφάσισε πως έπρεπε να λήξει η ναυμαχία, γιατί το αυτοσχέδιο φιτίλι θα καιγόταν σε περίπου μιάμιση ώρα. Πέταξε το πιστόλι και ανέβηκε σκυφτά τις σκάλες, περνώντας με προσοχή το κεφάλι του στο κατάστρωμα για να δει τι γινόταν. Η μάχη κόντευε στο τέλος της. Οι Marines ήταν διεσπαρμένοι τριγύρω και οι παράνομοι τους καταδίωκαν. Με ένα σάλτο βρέθηκε στο κέντρο των εξελίξεων και κίνησε προς το κατάρτι για να βρει κάλυψη. Ένας ακόμα πυροβολισμός ακούστηκε και ένιωσε έναν οξύ πόνο να διαπερνά το αριστερό του πόδι. Ο Takeshi μόρφασε και χαμήλωσε το βλέμμα του για να δει το αριστερό του πόδι να αιμορραγεί. Ένα συναίσθημα που είχε καιρό να νιώσει βγήκε ξανά στην επιφάνεια. Ένα συναίσθημα που του δημιουργούσαν μόνο ο πατέρας του κι ο Ren. Οργή.

Ένιωθε τα σωθικά του να βράζουν, ενώ οι κόγχες των ματιών ήταν έτοιμες να εκραγούν. Γύρισε το κεφάλι του αργά προς την κατεύθυνση από όπου προήλθαν τα σκάγια και κατάφερε να προσέξει έναν από τους ελάχιστους Marines, στο αντίπαλο πλοίο, που έφεραν μουσκέτα.
-Ποιον νομίζεις ότι πυροβολείς γ***μένο σκουπίδι!; μουρμούρισε σχεδόν χάνοντας τον έλεγχο. Χαμήλωσε απότομα το ανάστημα του και αψηφώντας τις σουβλιές που του έδινε η πληγή, διοχέτευσε όλη του την ενέργεια στα πόδια. Ένας νέος πυροβολισμός, έριξε τον ναυτικό νεκρό και επανέφερε τον Takeshi στην πραγματικότητα. Δίπλα του είχε φτάσει ο "Κουρσάρος" βουτηγμένος στο αίμα και στο μπαρούτι, με το σπαθί και το όπλο του στα χέρια.
-Πού πας με σηκωμένο κεφάλι πλουσιόπαιδο!; φώναξε και καλύφτηκαν πίσω απ'το κεντρικό κατάρτι. Πού κρυβόσουν τόση ώρα;
-Στο αμπάρι. Γινόταν χαμός. πρόσθεσε γονατίζοντας και άρχισε να εξετάζει το τραύμα. Ευτυχώς δεν ήταν αρκετά βαθύ, αλλά ούτε και επιφανειακό. Τα σκάγια είχαν διαπεράσει τον τετρακέφαλο και για λίγο δεν είχαν πετύχει το κόκκαλο. Έκανε μια γκριμάτσα πόνου και συνάμα απογοήτευσης. Πάει καλά εδώ βλέπω.
-Σκατά πάει. Έχουμε χάσει τους μισούς μας άντρες και οι μπάσταρδοι δε λένε να σταματήσουν. Θα κάνουμε την τελευταία έφοδο, κάτσε κάπου ήσυχα και μην μπεις στον δρόμο μας. φώναξε και όρμησε στο πεδίο της μάχης. Ο νεαρός τον έβρισε από μέσα του, αλλά από την άλλη του όφειλε ευγνωμοσύνη. Εάν δεν σκότωνε τον πεζοναύτη, θα είχε αθετήσει την υπόσχεση που είχε δώσει και θα αναγκαζόταν να γυρίσει πίσω.

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, πήδηξε προς την πόρτα της καμπίνας και κουτρουβαλώντας μπήκε στο μικρό δωμάτιο. Έψαξε στα τριγύρω έπιπλα κι όταν βρήκε ένα σχετικά καθαρό πανό, κατέβασε βιαστικά το παντελόνι του και άρχισε να περιποιείται την πληγή. Δεν τον ενοχλούσε τόσο η ιδέα του πόνου, καθώς την είχε συνηθίσει από την παιδική του ηλικία, αλλά η ιδέα ότι λερωνόταν μπορούσε να τον κάνει έξω φρενών. Μόλις καθάρισε κάπως το τραύμα, ξεφύσηξε και κοίταξε κατσούφικα το ταβάνι. Ήρθε αυτή η ώρα πάλι... σκέφτηκε μην έχοντας το κουράγιο, αλλά ανοίγοντας ένα συρτάρι του κομοδίνου, έπιασε ένα μπουκάλι με ρούμι. Αφού δεν μπορούσε να καταφέρει να το ανοίξει, έσπασε το σημείο που υπήρχε η τάπα σε μια γωνία και έχυσε το αλκοολούχο ποτό πάνω στην πληγή. Τα δόντια του έσφιξαν, ενώ παράλληλα ξεστόμιζε χαμηλόφωνα όσες βρισιές ήξερε. Συνέχισε να ρίχνει το υγρό, μέχρι που έπαψε να τον πονάει και ήπιε μερικές γουλιές. Έπιασε ένα άλλο πανί και το έδεσε σφιχτά γύρω απ'το χτύπημα, ώστε να μπορεί να σταθεί καλύτερα και πλησιάζοντας λίγο την πόρτα έριξε κλεφτές ματιές προς το κατάστρωμα. Οι πυροβολισμοί είχαν μόλις σταματήσει και οι άντρες της Παγκόσμιας Κυβέρνησης, βάδιζαν προς την πλώρη έχοντας πετάξει τα όπλα τους. Ο κοκκινομάλλης περπάτησε κουτσαίνοντας ελαφρώς προς το τσούρμο των πειρατών που τους έβριζαν. Οι εναπομείναντες Marines δεν ήταν πάνω είκοσι και σχημάτισαν έναν κύκλο, πεσμένοι στα γόνατα και με τα χέρια τους πίσω απ'τα κεφάλια. Ο Bonnet κοντοστάθηκε μπροστά τους κρατώντας το κεφάλι ενός άντρα με πορτοκαλί μαλλιά, στη θέα του οποίου οι ναυτικοί χαμήλωσαν με θλίψη και θυμό τα βλέμματά τους.